Ιγκνας Ζεμμελβάις Επιλοχειος Πυρετος

Ούγγρος γιατρος γνωστός ως "σωτήρας των μητέρων" γεννήθηκε στη Buda τη 1η Ιουλίου του 1818. Ο Ζεμελβάις απέδειξε οτι η έλλειψη στοιχειωδών κανόνων υγιεινής σε ένα νοσοκομείο, εκ μέρους του υπεύθυνου προσώπικου μπορούσε να αποτελέσει ένα επικίνδυνο παράγοντα για την υγεία των ασθενών.
Εκείνη την εποχή μια φρικτή ασθένεια που χαρακτηριζόταν απο πόνο, γενική αδιαθεσία, και υψηλό πυρετό γνωστή ως επιλόχειος πυρετός(λοίμωξη τμήματος των γεννητικών οργάνων της γυναίκας που επέρχεται ύστερα απο τοκετό ή απο άμβλωση), οδηγούσε σε θάνατο τις λεχώνες που νοσηλεύονταν στα νοσοκομεία της Βιέννης άλλα και σε άλλα νοσοκομεία της Ευρώπης και της Αμερικής.

Ο Ζεμμελβάις ύστερα απο προσεκτικές παρατηρήσεις και μια σειρά απο τυχαία περιστατικά έφτασε στο συμπεράσμα οτι ο επιλόχειος πυρετός ήταν μια ασθένεια που μεταδίδεται απο τον ένα ασθενή στον άλλο μετά απο την επαφή που είχαν οι γιατροί και οι ασκούμενοι στο τμήμα πρώτα με τις νεκρές γυναίκες στις οποίες πραγματοποιούσαν αυτοψία και αμεσώς μετά με τις λεχώνες που εξέταζαν.


Για να επαληθεύσει την υπόθεση του αυτή, εφάρμοσε μια απλή τακτική: όλοι εκείνοι που έμπαιναν στο τμήμα του ήταν υποχρεωμένοι να πλένουν τα χέρια τους με διάλυμα χλωριούχου ασβεστίου. Επίσης έδωσε εντολή να αλλαχτούν όλα τα σεντόνια με νέα καθαρά.
Τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν αφού πράγματι το 1846 σε περίπου 4000 λεχώνες πέθαναν οι 459(11%) απο επιλόχειο πυρετό. Το 1847, μετά απο την εφαρμογή του πλυσίματος των χεριών με χλωριούχο ασβέστιο σε 3490 πέθαναν 176(5%) και το 1848 σε 3556 λεχώνες οι θάνατοι μειώθηκαν σε μόλις 45(1%).
Παρά τα ικανοποιητίκα αποτελέσματα ο Ζεμελβάις αμφισβητήθηκε έντονα απο τους συναδέλφους του και εν συνεχεία εκδιώχθηκε ακόμα και απο το νοσοκομείο που εργαζόταν στη Βουδαπέστη. Στη συνέχεια δούλεψε και σε άλλα νοσοκομεία όπου συνέχισε να εφαρμόζει τις ίδιες τακτικές καθαριότητας αποσπώντας πάντα τα ίδια αποτελέσματα δηλαδή δραστική μείωση των θανάτων, παρολα αυτά η αντίδραση των συναδέλφων του δε σταμάτησε.
Οι δουλειές το 1879 του Λουί Παστέρ και το 1883 του Τζόσεφ Λίστερ απέδειξαν στη συνέχεια πόσο σημαντικά ήταν τα συμπεράσματα του Ζεμελβάις.
Η μετέπειτα πρόοδος στο τομέα της βακτηριολογίας και ανοσολογίας και η ανακάλυψη και εισαγωγή στην αγορά των αντιβιοτικών τη δεκαετία του 40' συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί η ψαιυδαίσθηση οτι οι νοσοκομειακές λοιμώξεις μπορούσαν να απαλειφθούν. Αντιθέτως ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να αποτελούν ένα σοβαρό πρόβλημα για τη δημόσια υγεία.

Ορίζονται ως νοσοκομειακές, οι λοιμώξεις που προκαλούνται απο μολυσματικούς παράγοντες ή τοξίνες αυτών που δεν έχουν εκδηλωθεί ούτε βρίσκονται σε φάση επώασης κατά την εισαγωγή του ασθενή στο νοσοκομείο, αλλα εμφανίζονται κατα τη διάρκεια της νοσηλείας του εντός 48 - 72 ωρών η ακόμη και μετά το εξειτήριο.
Σύμφωνα με το κέντρο ελέγχου νοσημάτων (CDC - Center for Disease Control) της Ατλάντα θεωρούνται επίσης νοσοκομειακές οι λοιμώξεις που εμφανίζονται μετά το εξειτήριο ακόμη και μετά απο αρκετό καιρό, όταν ύπάρχουν κλινικά στοχεία(μόλυνση απο χειρουργική πληγή) ή επιδημιολογικά, ή ακόμα και σε περίπτωση που οι λοιμώξεις μεταδίδονται κατα τη διάρκεια της γέννας, ή απο μολυσμένη μητέρα(HBV, Herpes virus).

Σημείο αναφοράς στην επιτήρηση τον έλεγχο και την έρευνα των νοσοκομειακών λοιμώξεων αποτελεί το HELICS (Hospitals in Europe Link for Infection Control though Surveillance) ένα δίκτυο παρακολούθησης για τις λοιμώξεις που σχετίζονται με την υγειονομική περίθαλψη υπο την αιγίδα της Ευρωπαικής Ενωσης.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας(Π.Ο.Υ) το 8,7% των ασθενών που νοσηλεύονται παρουσιάζει νοσοκομειακή λοίμωξη.