Navi Voice

Καθώς συζητάμε με τους φίλους μας, λέμε κάτι για κάποια συμφορά, ένα σεισμό ας πούμε, ή κάτι πιο απλό για κάποιο ατύχημα που είχε κάποιος κοντινός μας. Πολλές φορές θα κάνουμε κάτι πολύ απλό: θα χτυπήσουμε κάποιο ξύλο λέγοντας «μακριά από μας»

Γιατί το κάνουμε όμως αυτό; Που βρίσκονται οι ρίζες αυτής της... τελετής; Ας ρίξουμε μια ματιά!

Η σημασία του χτυπήματος στο ξύλο έχει γενικά έναν αποτρεπτικό χαρακτήρα, για να κρατήσουμε μακριά μας κάθε είδους αρνητικές ενέργειες, βασκανίες και κακοτυχίες. Η αρχή αυτού του συνήθειου βρίσκεται στις παγανιστικές προχριστιανικές θρησκείες και πιθανότατα στον δρουιδισμό,

Στα πανάρχαια χρόνια, ο κόσμος και οι θρησκείες, πιστεύανε πως μέσα στο ξύλο, στα δέντρα δηλαδή, κατοικούσαν κάθε λογής πνεύματα, καλά και κακόβουλα. Ο βασικός λόγος που χτυπούσαν ξύλο τότε ήταν για να τα διώξουν και να μην προλάβουν να ακούσουν αυτό που ειπώθηκε, συνήθως αρνητικό. Ο λόγος; Για να μην το πραγματοποιήσουνε φυσικά!!

Άλλη μια πιθανή εξήγηση βρίσκεται στο ότι τότε, πολλές φορές θα συναντιόνταν άνθρωποι στα δάση για να συζητήσουν τα θέματα τους, καλά ή κακά, νόμιμα ή παράνομα. Με το να χτυπάνε ξύλο, κορμούς δέντρων δηλαδή, διώχνανε τα οποιαδήποτε πνεύματα κατοικούσαν μέσα στο ξύλο για να μην τους ακούσουν!!

Βέβαια δεν χτυπάνε όλοι το ξύλο! Οι Βρετανοί έχουν την έκφραση touch wood – άγγιξε το ξύλο!! Μια εξήγηση αυτής της «παραλλαγής» βρίσκεται σε μια παλιά Ιρλανδέζικη δεισιδαιμονία που λέει ότι αυτό το κάνανε για να ευχαριστήσουν τα μικρά ανθρωπάκια που τους χαρίζανε καλή τύχη!

Επίσης θεωρούσαν πως τα δέντρα λατρεύονταν ως τόποι κατοικίας καλών και ευγενικών πνευμάτων. Έτσι, αγγίζοντας το ξύλο, την κατοικία δηλαδή του πνεύματος, προστατευόσουν και ο ίδιος από τα κακά πνεύματα!! Το άγγιγμα του ξύλου βλέπετε, πίστευαν πως προστατεύει και από την πραγματοποίηση κάποιων αρνητικών οιωνών!

Αργότερα η εν λόγω πρακτική συνδέθηκε με τον σταυρό του μαρτυρίου σαν μια πιθανή ρίζα του εθίμου!

Όπως και να έχει το πράμα, ένα είναι σίγουρο: είναι καλό να έχουμε πάντα κοντά μας λίγο ξύλο για άγγιγμα ή/και χτύπημα!

Καλή μας τύχη λοιπόν και... -τοκ-τοκ!- μακριά από μας το κακό!

Ένα νεαρό αγόρι ξεκινά το 1271 από τη Βενετία με τον πατέρα και τον θείο του για τη μακρινή Κίνα, επιστρέφοντας στην πατρίδα του περισσότερο από δύο δεκαετίες αργότερα.Η περιπλάνησή του στην Ασία και σε πολιτισμούς που δεν είχε αντικρίσει ποτέ μάτι Ευρωπαίου θα φωτίσουν ήθη και έθιμα λαών ανήκουστων στη Δύση.

Τέτοια ήταν μάλιστα η αίσθηση του βιβλίου που έγραψε με τις ταξιδιωτικές του περιπέτειες επιστρέφοντας στο σπίτι του που ο κόσμος το νόμισε μυθιστόρημα!

Και έπρεπε να περάσουν αιώνες για να δικαιωθούν οι διηγήσεις του και να μετατραπούν σε μαρτυρίες, αναγορεύοντας τον συγγραφέα με την «αχαλίνωτη φαντασία» σε μέγα ταξιδευτή και εξερευνητή.

Ο άνθρωπος που υπηρέτησε τον Κουμπλάι Χαν για 17 χρόνια στις εσχατιές του κόσμου και είδε όσα κανείς στον καιρό του θα αποτελούσε πηγή έμπνευσης για κάθε κατοπινό εξερευνητή με ακόρεστη δίψα για περιπέτεια, σύμφωνα με το newsbeast.

Ας δούμε τα πεπραγμένα του...

Οι εμπορικές περιπέτειες του πατέρα και θείου Πόλο θα τους έφερναν στην Κίνα, όπου θα αναλάμβαναν διπλωματικά καθήκοντα στην αυλή του Κουμπλάι Χαν, του μογγόλου ηγέτη ο παππούς του οποίου, κατακτητής Τζένγκις Χαν, είχε κυριεύσει το μεγαλύτερο μέρος της βορειοανατολικής Ασίας. Το 1269, οι δύο άντρες θα επιστρέψουν στη Βενετία, με τα σχέδιά τους να περιλαμβάνουν άμεση επιστροφή στο βασίλειο του Χαν. Ο μογγόλος ηγεμόνας είχε εκφράσει το ενδιαφέρον του για τον χριστιανισμό και είχε ζητήσει από τα αδέλφια Πόλο να επιστρέψουν στην Κίνα με 100 ιερείς.

Η αυτοκρατορία των Χαν, η μεγαλύτερη που είχε δει ποτέ η ανθρωπότητα, αποτελούσε μυστήριο για τους πολίτες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τον σοφιστικέ πολιτισμό της και τον εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής, που δεν είχε τίποτα κοινό με όσα βίωναν οι κάτοικοι της Δύσης.

Το 1271, ο Νικολό και ο Μαφέο Πόλο θα αναχωρήσουν και πάλι με προορισμό την Κίνα, αυτή τη φορά θα πάρουν όμως μαζί τους και τον νεαρό Μάρκο. Δεν είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν τους 100 ιερείς που ζήτησε ο Κουμπλάι Χαν, αφού μόνο δύο πείστηκαν να τους ακολουθήσουν στα πέρατα της οικουμένης, και αυτοί σύντομα θα εγκατέλειπαν το ιδιαίτερα δύσκολο ταξίδι και θα επέστρεφαν άρον-άρον στη Βενετία!

Το ταξίδι των Πόλο έλαβε χώρα στην ξηρά, μέσα από απαιτητικά εδάφη και εχθρικές περιοχές, με τις δυσκολίες να λογίζονται αμέτρητες. Κι όμως, αυτό θα συγκινούσε τον νεαρό Μάρκο, κάτι που λειτούργησε σαν αποκάλυψη γι' αυτόν. Τέτοια αίσθηση του έκαναν οι πολιτισμοί που γνώρισε και οι κόσμοι που επισκέφτηκε που θα τους ανακαλούσε αργότερα με εκπληκτική ακρίβεια. Περνώντας από τη Μέση Ανατολή, ο Μάρκο θα θαμπωθεί από το τοπίο και τους λαούς που κατοικούσαν εκεί, προσφέροντας στον δυτικό κόσμο την πρώτη καθαρή εικόνα για την Ανατολή, μέσα από την ακριβή γεωγραφία της και τα έθιμα των λαών της.

Το ταξίδι δεν έγινε βέβαια χωρίς απρόοπτα: στα εδάφη που είναι σήμερα το Αφγανιστάν, ο Μάρκο αναγκάστηκε να αποσυρθεί στα βουνά για να αναρρώσει από μια άγνωστη νόσο. Διασχίζοντας κατόπιν την έρημο Γκόμπι, η δοκιμασία έμελλε να αποδειχθεί ακραία επίπονη και εξαντλητική, με τον Μάρκο Πόλο να παρατηρεί: «Αυτή η έρημος είναι τόσο μεγάλη που χρειάζεται έναν χρόνο για να φτάσεις από άκρη σε άκρη ... Δεν υπάρχει τίποτα εκεί για να τραφείς».

Τελικά, έπειτα από 4 χρόνια ταξιδιού, η οικογένεια Πόλο έφτασε και πάλι στην αυλή του Κουμπλάι Χαν, ο οποίος διέμενε στα θερινά του ανάκτορα, ένα μαρμάρινο αρχιτεκτονικό «θαύμα» που έκανε τον Μάρκο να παραμιλά.

Οι Πόλο είχαν προγραμματίσει αρχικά να παραμείνουν στην Κίνα μόνο για λίγα χρόνια, η μοίρα θα τους έκανε ωστόσο να παραμείνουν εκτός των τειχών της Βενετίας για 23 ολόκληρα έτη. Οι ιστορικοί ερίζουν ακόμα για το γεγονός αν έφτασε πράγματι ο Μάρκο Πόλο στην Κίνα, καθώς δεν υπάρχουν άλλα πειστήρια εκτός από το περίφημο βιβλίο του. Η γνώση του ωστόσο για την κουλτούρα και τις καθημερινές συνήθειες των Κινέζων δεν είναι εύκολο να αγνοηθεί, όπως επίσης και οι λεπτομερείς πληροφορίες που παρείχε για το εκτεταμένο επικοινωνιακό δίκτυο του Χαν, που εκτεινόταν ως τις τέσσερις γωνιές του θεόρατου βασιλείου και αποτέλεσε τα ίδια τα «θεμέλια» της ηγεμονίας του κινέζου αυτοκράτορα.

Η θερμή υποδοχή που επιφύλαξε ο Κουμπλάι Χαν στους βενετούς προσκεκλημένους του θα μεταφραζόταν σε ανεπιφύλακτη πρόσβαση στην αυτοκρατορία του, με τον πατέρα και θείο Πόλο να αποκτούν σημαντική θέση και εξουσία στην αυλή του. Ο αυτοκράτορας θαμπώθηκε και από τον χαρακτήρα του Μάρκο και το εμπορικό του δαιμόνιο, με τον ίδιο να εκμεταλλεύεται την παραμονή του στην Κίνα και να μαθαίνει άπταιστα τέσσερις γλώσσες.

Ο Μάρκο Πόλο γεννιέται το 1254 σε μια ευκατάστατη οικογένεια βενετών εμπόρων. Τους γονείς του δεν θα τους γνωρίσει καλά, καθώς ταξίδευαν συνεχώς, και το ανάθρεμμα του μικρού αναλαμβάνει ένα είδος ανάδοχης οικογένειας.

Η μητέρα του θα πεθάνει όταν ο Μάρκο ήταν ακόμη σε τρυφερή ηλικία, την ώρα που ο πατέρας του, Νικολό, γνωστός έμπορος κοσμημάτων, έλειπε στην Ασία κατά το μεγαλύτερο μέρος της νιότης του Μάρκο.

Δεν πήρε πολύ για να αναγορεύσει ο Κουμπλάι Χαν τον Μάρκο Πόλο ειδικό απεσταλμένο του, ένα είδος πρεσβευτή. Ως αποτέλεσμα, ο Μάρκο θα ταξίδευε σε χώρες και εδάφη που δεν είχε αντικρίσει ποτέ ευρωπαϊκό μάτι, όπως η Βιρμανία, το Θιβέτ, η Ινδία και πολλές ακόμα απομακρυσμένες περιοχές της Ασίας. Μαζί του κουβαλούσε πάντα το σφραγισμένο μεταλλικό κουτί που του είχε εμπιστευτεί ο ίδιος ο Κουμπλάι Χαν και λειτουργούσε ως επίσημο διαπιστευτήριο του ηγεμόνα.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν και ο Μάρκο Πόλο κέρδιζε ολοένα και περισσότερο τον σεβασμό του μογγόλου ηγεμόνα, ήρθαν και οι προαγωγές του στην ιεραρχία του βασιλείου. Υπηρέτησε ως κυβερνήτης σε κινεζική πόλη, ως έφορος σε μια άλλη και αργότερα έφτασε να γίνει μέλος του προσωπικού συμβουλίου του αυτοκράτορα.

Από τις πολυετείς του περιπλανήσεις, ο Μάρκο Πόλο δεν αποκόμισε μόνο πολύτιμη γνώση για πολιτισμούς που δεν είχαν δει ποτέ οι Δυτικοί, αλλά και ειλικρινή θαυμασμό για πράγματα άγνωστα: θαύμαζε απεριόριστα τη χρήση χαρτονομισμάτων στην Κίνα, μια ιδέα που δεν κατάφερε να διαδοθεί στην Ευρώπη της εποχής, αλλά και το οικονομικό και παραγωγικό της σύστημα. Οι κατοπινές του διηγήσεις για τις κοινωνίες αυτές θα τον αναγόρευαν σε πρώιμο ανθρωπολόγο και εθνολόγο. Στα γραπτά του συναντάμε ελάχιστα στοιχεία για τον ίδιο ή τις σκέψεις του, δίνοντας στον αναγνώστη μια ψύχραιμη καταγραφή ενός πολιτισμού που τον είχε ξεκάθαρα συνεπάρει...

Εγκαταλείποντας την Κίνα από τη θάλασσα, οι Πόλο έφυγαν με μια συνοδεία εκατοντάδων ναυτών, στρατιωτών και επικουρικού προσωπικού. Το ταξίδι θα αποδεικνυόταν όμως δυσκολότερο απ' όσο είχε υπολογιστεί, με το μεγαλύτερο μέρος του καραβανιού να χάνεται από τα καιρικά στοιχεία και τις αρρώστιες: φτάνοντας στο περσικό λιμάνι του προορισμού τους, μόνο 18 νοματαίοι απέμειναν από την πολυμελή αποστολή, ανάμεσά τους η πριγκίπισσα και η οικογένεια Πόλο.

Έπειτα από 17 περιπετειώδη χρόνια στην αυλή του Κουμπλάι Χαν, οι Πόλο αποφάσισαν ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψουν στην πατρίδα. Η απόφασή τους βύθισε τον αυτοκράτορα στη θλίψη, ο οποίος με τα χρόνια είχε φτάσει να εξαρτάται καθοριστικά από την τριάδα των αντρών και κυρίως τον Μάρκο.

Στο τέλος βέβαια θα ενέδιδε στις πιέσεις τους απρόθυμα και θα τους έδινε την άδεια να αποχωρήσουν με έναν όρο: να συνοδεύσουν μια πριγκίπισσα του βασιλείου του στην Περσία, όπου θα παντρευόταν έναν ντόπιο ηγεμόνα.
Τα δεινά δεν θα τους εγκατέλειπαν βέβαια, συνοδεύοντάς τους σε όλο το ταξίδι του γυρισμού, με αποκορύφωμα το πέρασμά τους από την Τουρκία, όπου γενοβέζοι αξιωματούχοι θα «ξαλάφρωναν» την οικογένεια από τα 3/4 του πλούτου που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια. Κι όμως, παρά τις δυσκολίες, δύο έτη μετά τη μέρα που εγκατέλειψαν τη μακρινή Κίνα, οι Πόλο έμπαιναν στη Βενετία.

Έλειπαν ωστόσο περισσότερο από δύο δεκαετίες, με τα πρόσωπά τους να είναι πλέον σχεδόν άγνωστα ακόμα και στην ευρύτερη οικογένειά τους, την ίδια στιγμή που αντιμετώπιζαν δυσκολίες να επικοινωνήσουν στη μητρική τους γλώσσα.

Λίγα χρόνια αφότου επέστρεψε στη Βενετία, ο Μάρκο Πόλο θα γινόταν κυβερνήτης πολεμικού πλοίου στη σύρραξη της Βενετίας με τη Γένοβα. Η μοίρα ήθελε να πιαστεί αιχμάλωτος και να ριχτεί σε γενοβέζικη φυλακή, όπου θα συναντούσε τον επίσης φυλακισμένο συγγραφέα Ρουστιτσέλο. Σύντομα οι δύο άντρες θα συνδεθούν με φιλία και τότε ο Μάρκο Πόλο θα αποκαλύψει στον φυλακισμένο σύντροφό του το πολυετές οδοιπορικό του στην Ασία.

Οι ιστορίες του θα καταγραφούν στο χαρτί και θα εκδοθούν τελικά σε έναν τόμο με τίτλο «Βιβλίο των Θαυμάτων του Κόσμου», το οποίο θα μείνει βέβαια γνωστό ως «Τα Ταξίδια του Μάρκο Πόλο». Το βιβλίο θα έκανε τον Μάρκο, ο οποίος απελευθερώθηκε το 1299, διασημότητα, κυκλοφορώντας σε γαλλικά, ιταλικά και λατινικά, θα περνούσε ωστόσο στη λαϊκή συνείδηση ως μυθιστόρημα: ο κόσμος πίστεψε ότι ήταν η αχαλίνωτη φαντασία του συγγραφέα που «ανακάλυπτε» κόσμους και γεγονότα, αποκαλώντας το δημοφιλέστατο πάντως ανάγνωσμα «Τα Χίλια Ψέματα» (κάποιες εκδόσεις του βιβλίου κυκλοφόρησαν με τον τίτλο αυτό)!

Ο Μάρκο Πόλο υποστήριζε παθιασμένα ότι επρόκειτο για πραγματικά γεγονότα και ντοκουμέντα, αρνούμενος λυσσαλέα τις κατηγορίες.

Κάποια στιγμή βέβαια αποφάσισε να συνεχίσει τελικά τη ζωή του: μετά την αποφυλάκισή του, επέστρεψε στη Βενετία, παντρεύτηκε, απέκτησε τρεις κόρες και για τα επόμενα 25 χρόνια της ζωής του θα έτρεχε την περίφημη οικογενειακή επιχείρηση.

Ο Μάρκο Πόλο πέθανε στην οικία του στη Βενετία στις 8 Ιανουαρίου 1324, όχι χωρίς παρατράγουδα. Την ώρα που χαροπάλευε στο νεκροκρέβατό του, φίλοι και συγγενείς τον προέτρεπαν να ομολογήσει ότι το βιβλίο του ήταν μυθιστόρημα, με τον ίδιο να σιγομουρμουρίζει: «Δεν είπα ούτε τα μισά απ' όσα είδα»!

Στους αιώνες που ακολούθησαν τον θάνατό του, ο Μάρκο Πόλο απέκτησε τελικά τη φήμη που δεν ήρθε ποτέ όσο ζούσε: το μεγαλύτερο μέρος των διηγήσεών του επαληθεύτηκε από άλλους εξερευνητές, καθώς και ερευνητές και ακαδημαϊκούς. Ακόμη κι αν οι μαρτυρίες του προήλθαν από άλλους ταξιδιώτες που συνάντησε στο διάβα του, οι ιστορίες του Μάρκο Πόλο ενέπνευσαν αμέτρητους άλλους εξερευνητές να ακολουθήσουν τα χνάρια του και να περιδιαβούν τον κόσμο.

Δύο αιώνες μετά τον θάνατο του Μάρκο Πόλο, ένας ακόμη ατρόμητος εξερευνητής, ο Χριστόφορος Κολόμβος, θα αποπλεύσει από τον Ατλαντικό με την ελπίδα να βρει έναν νέο δρόμο για την Ανατολή. Μαζί του είχε πάντα ως οδηγό το «μυθιστόρημα» του Μάρκο Πόλο.

Η εθνική επέτειος της Επανάστασης του 1821 καθιερώθηκε «εις το διηνεκές» με το Βασιλικό Διάταγμα της 15/21 Μαρτίου 1838 και συνέδεε τον εθνικό εορτασμό με τη θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Της Κατρίν Αλαμάνου

Η ιδέα να καθιερωθεί η 25η Μαρτίου ως εθνική εορτή είχε διατυπωθεί ήδη από το 1834, στο υπόμνημα που είχε συντάξει στα γαλλικά ο Π. Σούτσος και το οποίο είχε καταθέσει ως πρόταση για σχέδιο νόμου στον Όθωνα ο Ι. Κωλέττης, με τίτλο «περί της καθιερώσεως εθνικών εορτών και δημόσιων αγώνων κατά το πρότυπο εκείνων της αρχαιότητας».

Η θεσμοθέτηση εθνικών επετείων συνδέεται με την ανάδυση του εθνικισμού και τη δημιουργία των εθνών-κρατών από τα τέλη του 18ου και στη διάρκεια του 19ου αιώνα. Μνημονεύουν ιστορικά γεγονότα που αντιστοιχούν σε στιγμές-κλειδιά της εθνικής βιογραφίας και ‘φωτίζουν τον τρόπο με τον οποίο φανταζόμαστε, διαμορφώνουμε και κινητοποιούμε την εθνική ταυτότητα’, επισημαίνει η Χρ. Κουλούρη.

Στην πραγματικότητα, από τον 19ο αιώνα, οι εθνικές γιορτές δεν λειτούργησαν μόνο ως μέσο για την παραγωγή και αναπαραγωγή εθνικών ταυτοτήτων αλλά και για τη νομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας. Ο Ναπολέων Γ΄φαίνεται πως ήταν ο πρώτος ηγεμόνας που συστηματικά χρησιμοποίησε το δημόσιο θέαμα ως μέσο για την ενίσχυση της εξουσίας του, οργανώνοντας κεντρικά μεγάλες γιορτές, που είχαν ως στόχο την προσέλκυση των μαζών.

Στην ελληνική περίπτωση, απ’ όλες τις δυνατές ημερομηνίες για τον εορτασμό της Επανάστασης επελέγη, με το Βασιλικό Διάταγμα του 1838, εκείνη της έναρξης του απελευθερωτικού αγώνα, χωρίς την ακρίβεια που επέβαλαν τα πραγματικά γεγονότα.

Τα γεγονότα υπαγόρευαν την επιλογή είτε της 24 Φεβρουαρίου, με την εκδήλωση του κινήματος του Υψηλάντη, ή έστω της 23 Μαρτίου, όταν ξεσπά η επαναστατική δράση στην Πελοπόννησο. Παρ’ όλα ταύτα, το Β.Δ. του 1838, επικαλείτο το γεγονός ότι την ημέρα αυτή το 1821 ξεκίνησε ο αγώνας «υπέρ της ανεξαρτησίας του ελληνικού έθνους» και ότι η συγκεκριμένη μέρα ήταν «λαμπρά καθ’ εαυτήν» λόγω του Ευαγγελισμού.

Από τους δυο λόγους, σύμφωνα με τη Χρ. Κουλούρη, ισχύει μόνον ο δεύτερος, η σύνδεση δηλαδή της εθνικής επετείου με τη θρησκευτική εορτή και τους συμβολισμούς για το έθνος που συνεπαγόταν ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Μάλιστα, η ισχύς του συμβολισμού επικράτησε των πορισμάτων της έρευνας, εφόσον σήμερα κανένας δεν πιστεύει πλέον ότι η Ελληνική Επανάσταση κηρύχθηκε όντως την 25 Μαρτίου 1821 ούτε ότι αυτό συνέβη στην Αγία Λαύρα.

Ο θρύλος για την ύψωση του λαβάρου της Επανάστασης από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα πλάστηκε στην ουσία στο δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα, με τη συνδρομή ποικίλων παραγόντων, παρόλο που αγνοήθηκε ή διαψεύσθηκε από τη νεοελληνική ιστοριογραφία του 19ου αιώνα. Η καθιέρωση, εξάλλου, της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου συνέβαλε στη μυθοποίηση της Λαύρας, μυθοποίηση που στη συνέχεια κρυσταλλώνεται μέσα από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική.

Όπως γράφει ο Π. Λέκκας στο Παιχνίδι με τον Χρόνο, οι εθνικές επέτειοι, ως συμβολισμοί στενά συνυφασμένοι με τις τελετουργικές πρακτικές του εθνικισμού (δηλ. της εθνικής ιδεολογίας), συμπυκνώνουν το εθνικό δράμα, υπενθυμίζοντας τις κορυφώσεις του σε τακτά διαστήματα. Η θέσπισή τους συνιστά μείζονα μυθοπλαστική πράξη, αφού δηλώνει απροσχημάτιστα τις επιλογές στις οποίες έχει προβεί ένας εθνικισμός και τα μηνύματα που επιδιώκει να εκπέμψει, ιδίως στον ρόλο της επίσημης ιδεολογίας του εθνικού κράτους. Από την άλλη, η ακρίβεια της χρονολόγησης δεν έχει και τόση σημασία, αφού αυτό μου μετρά είναι η δύναμη του συμβολισμού.

Τα εθνικά σύμβολα περιλαμβάνουν οπτικούς, ηχητικούς και τελετουργικούς συμβολισμούς: σημαίες, εθνικούς ύμνους, μνημεία, αγάλματα, ανδριάντες και ηρώα, επιγραφές, στολές, νομίσματα, μετάλλια, γραμματόσημα αλλά και επετείους και παρελάσεις. Η λειτουργικότητα αυτών των συμβόλων έγκειται στο να ενδυναμώνουν με το μήνυμά τους την ενότητα του έθνους, τονίζοντας την αίσθηση της ιστορικής του συνέχειας και συνιστώντας ταυτόχρονα τα ίδια συστατικά στοιχεία της εθνικής μυθολογίας.

Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο στοιχείο είναι ότι το τελετουργικό που θεσπίζει και ακολουθεί ένας εθνικισμός μπορεί μεν να εμπνέεται από τις εθνικές μυθοπλασίες, μοιάζει όμως με εκείνα που συναντώνται στη θρησκεία. Οι κεντρικές αξίες του εθνικισμού και τα σύμβολα που τις αντιπροσωπεύουν ιεροποιούνται και αναπέμπονται έτσι στον παραλήπτη τους, τον «hominem nationalem».

Τα ρίγη της συγκίνησης που κυριεύουν τον σύγχρονο άνθρωπο όταν συμμετέχει σε προδιατεταγμένες και τακτικά επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες εθνικού πανηγυρισμού θα ήταν εντελώς ακατανόητα δίχως αυτόν το θρησκευτικό χαρακτήρα της εθνικής τελετουργίας. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι παρελάσεις, όπου ο συγχρονισμός οπτικών, ηχητικών και κινητικών συμβολισμών συμπυκνώνει με υποβλητικό τρόπο τα μηνύματα του εθνικισμού.

Μέσα σε στιγμές έντονης συγκινησιακής φόρτισης και ψυχικής ανάτασης (που συναισθηματικά ελάχιστα διαφέρουν από την μέθεξη με κάτι το ιερό και υπερκόσμιο) το εθνικό δράμα ζωντανεύει και η δόξα του παρελθόντος γεφυρώνεται με την ελπίδα του μέλλοντος. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την ανάκρουση εθνικών ύμνων και εμβατηρίων και με το τελετουργικό που συνοδεύει το σύμβολο της σημαίας. Βέβαια, υπογραμμίζει ο Π. Λέκκας, όλα αυτά προϋποθέτουν μια σχεδόν αταβιστική προσκόλληση και συμμετοχή του σύγχρονου υποκειμένου σε τελετουργικά επαναλαμβανόμενες διαδικασίες, σε πράξεις απόλυτου συμβολισμού, που δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα για τον μη μυημένο

Πολλές είναι οι θεωρίες που προσπάθησαν να εξηγήσουν τι ακριβώς συνέβη κι αν έγινε πραγματικά το Πείραμα της Φιλαδέλφειας ή "project Rainbow" όπως είναι η πραγματική του ονομασία.

Το αντιτορπιλικό του πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών, Ελτριτζ, πλήρως επανδρωμένο και εξοπλισμένο, ήταν το «πειραματόζωο».

Τρία πράγματα πείθουν πως το πείραμα της Φιλαδέλφειας έγινε πραγματικά. Πρώτον έκαναν πειράματα για να ανακαλύψουν νέες τεχνολογίες και να οδηγηθούν στο τέλος του πολέμου. Δεύτερον ένα ιονισμένο αέριο κρύβει από τα ραντάρ όποιο αντικείμενο βρίσκεται μέσα του και τρίτον είναι γνωστό ότι ισχυρά μαγνητικά πεδία ή ηλεκτροστατικά πεδία, μπορούν να εκτρέψουν ελάχιστα μια δέσμη φωτός ή ακόμα καλύτερα, ένα φωτόνιο από τη πορεία του.

Το ναυτικό παραδέχεται ότι το αμερικανικό πλοίο Eldridge έλαβε μέρος σε κάποιο πείραμα το οποίο προέβλεπε την περιτύλιξη του σκελετού του αντιτορπιλικού με σύρμα, σε μια προσπάθεια αδρανοποίησης των μαγνητικών πεδίων που προκαλούνταν από το μέταλλο του.

Αυτό είναι γνωστό ως απομαγνήτιση. Κάτι τέτοιο θα καθιστούσε το σκάφος αόρατο σε υποβρύχιες μαγνητικές νάρκες, οι οποίες βασίζονται σε αισθητήρες εγγύτητας για να πυροδοτηθούν.

Το πείραμα έγινε σε δύο φάσεις. Η πρώτη στις 23 Ιουλίου 1943 και η δεύτερη και σπουδαιότερη στις 12 Αυγούστου 1943. Λέγεται ότι έγινε και άλλη μία τον Οκτώβριο του ιδίου έτους.

Κατά την πρώτη φάση του πειράματος το πλοίο δεν εξαφανίσθηκε τελείως, αλλά το αποτύπωμα του σκελετού του διαγραφόταν καθαρά στο νερό. Την δεύτερη φορά το πλοίο εξαφανίστηκε τελείως ενώ εμφανίστηκε 15 λεπτά αργότερα στη Virginia.

Όταν επανεμφανίστηκε το πλοίο στην Πενσυλβανία, μέλη του πληρώματος βρέθηκαν ενσωματωμένοι με το κήτος του πλοίου, άλλοι έλειπαν και οι υπόλοιποι είχαν χαμένα τα λογικά τους.

Όταν το πλοίο πουλήθηκε στο ελληνικό ναυτικό, η ονομαστική χωρητικότητά του είχε αυξηθεί κατά 300 τόνους, που σημαίνει ότι είχε αφαιρεθεί εξοπλισμός από το εσωτερικό του.

Στα μέσα της δεκαετίας του '80, εμφανίστηκε ένας μάρτυρας ο οποίος προκάλεσε πολύ θόρυβο με τη δήλωσή του «ήμουν εκεί και το είδα με τα μάτια μου».

Ο Al Bielek, ισχυρίστηκε ότι ήταν ο ένας από τους δύο ναύτες του πολεμικού ναυτικού που έθεσαν σε λειτουργία τα μηχανήματα στο control room του Eldridge. Σύμφωνα με τη δική του εκδοχή της ιστορίας, τοποθετεί το πείραμα της Φιλαδέλφειας σε δύο φάσεις: στις 23 Ιουλίου η πρώτη και στις 12 Αυγούστου η δεύτερη, και όχι τον Οκτώβριο όπως μέχρι σήμερα πιστεύεται ότι έγινε.

Συνεχίζει λέγοντας ότι το πλήρωμα ταξίδεψε 40 χρόνια στο μέλλον στο 1983 και βρέθηκε στις υπόγειες εγκαταστάσεις του προγράμματος «Μόντοκ» στο Λονγκ Άιλαντ.

Ο Αϊνστάιν με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας υποστήριζε πως η βαρύτητα δεν ήταν μια κλασσική δύναμη αλλά μια παραμόρφωση του χωροχρόνου. Ο John Archibald Wheeler μάλιστα, επιχειρώντας να κάνει μια περίληψη αυτής της θεωρίας, αναφέρει ότι «ο χώρος επιδρά στην ύλη, και της λεει πώς να κινηθεί. Η δε ύλη αντιδρά στο χώρο και του λεει πώς να καμπυλωθεί».

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι πραγματικά έγινε το πείραμα της Φιλαδέλφειας και στηρίχθηκε σ' αυτήν τη θεωρία, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο τεχνολογικό επίτευγμα.

Παρ' ολ' αυτά, θα πρέπει να δοθούν αρκετές απαντήσεις όσον αφορά το τί πραγματικά έπαθε το πλοίο και το πλήρωμά του. Ως τότε θα παραμένει ένα ανεξήγητο μυστήριο...

Το France Football δημοσίευσε τη λίστα με τους 20 πιο καλά αμειβόμενους ποδοσφαιριστές της χρονιάς, αλλά κι εκείνη με τους 10 αθλητές όλων των σπορ. Διαβάστε ποιοι τις απαρτίζουν.

Έχει φτάσει 37 ετών και προσφέρει όλο σχεδόν το ποσό του συμβολαίου του σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά κι αυτά δεν είναι αρκετά για να εκθρονίσουν τον Ντέιβιντ Μπέκαμ από την πρώτη θέση των πιο καλά αμειβομένων ποδοσφαιριστών.

Το brand name του Άγγλου εξακολουθεί να είναι το μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που υπάρχει και αυτό επιβεβαιώθηκε από την έρευνα που έκανε το France Football.

Το εν λόγω περιοδικό δημοσίευσε τη λίστα με τους 20 ποδοσφαιριστές που θα έχουν φέτος τα μεγαλύτερα έσοδα (συμβόλαιο+χορηγοί), στην οποία αποτυπώνεται πως ο μέσος της Παρί Σεν Ζερμέν έχει αφήσει πίσω του τους Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο που ακολουθούν.

Δείτε αναλυτικά τη λίστα, στην οποία βρίσκονται έξι παίκτες της Πρέμιερ Λιγκ και πέντε της Πριμέρα Ντιβιζιόν και στην οποία η Μάντσεστερ Σίτι έχει τους περισσότερους εκπροσώπους ως σύλλογος (4):

Θέση Όνομα Ομάδα Έσοδα (€)

1. Ντέιβιντ Μπέκαμ Παρί ΣΖ 36 εκατ.
2. Λιονέλ Μέσι Μπαρτσελόνα 35 εκατ.
3. Κριστιάνο Ρονάλντο Ρεάλ Μ. 30 εκατ.
4. Σαμουέλ Ετό Ανζί 24 εκατ.
5. Νεϊμάρ Σάντος 20 εκατ.
6. Σέρχιο Αγουέρο Μαν. Σίτι 19 εκατ.
7. Γουέιν Ρούνεϊ Μαν. Γιουν. 18 εκατ.
8. Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς Παρί ΣΖ 17.5 εκατ.
9. Γιάγια Τουρέ Μαν. Σίτι 16.6 εκατ.
10. Φερνάντο Τόρες Τσέλσι 16.3 εκατ.
11. Κάρλος Τέβες Μαν. Σίτι 16.2 εκατ.
12. Νταβίδ Σίλβα Μαν. Σίτι 16.2 εκατ.
13. Κακά Ρεάλ Μ. 14.5 εκατ.
14. Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ Μπάγερν Μ. 13.9 εκατ.
15. Φιλ Λαμ Μπάγερν Μ. 13.4 εκατ.
16. Ίκερ Κασίγιας Ρεάλ Μ. 12.7 εκατ.
17. Ντιντιέ Ντρογκμπά Γαλατάσαραϊ 12.6 εκατ.
18. Τζανλουίτζι Μπουφόν Γιουβέντους 12.4 εκατ.
19. Ντάριο Κόστα Γκουανγκζού 12.1 εκατ.
20. Καρίμ Μπενζεμά Ρεάλ Μ. 12 εκατ.

Από εκεί και πέρα, εντυπωσιακό είναι πως μόνο δύο ποδοσφαιριστές βρίσκονται στη λίστα με τους δέκα αθλητές που έχουν τα μεγαλύτερα έσοδα φέτος. Μπορεί ο βασιλιάς των σπορ να είναι το ποδόσφαιρο, αλλά εκτός των Ντέιβιντ Μπέκαμ και Λιονέλ Μέσι κανείς δεν κατάφερε να μπει στην κάτωθι λίστα. Αναλυτικά:

Θέση Όνομα Σπορ Έσοδα (€)

1. Τάιγκερ Γουντς Γκολφ 46 εκατ.
2. Μάνι Πακιάο Μποξ 44 εκατ.
3. Κόμπε Μπράιαν Μπάσκετ 43 εκατ.
4. Λεμπρόν Τζέιμς Μπάσκετ 42 εκατ.
5. Ρότζερ Φέντερερ Τένις 40 εκατ.
6. Φιλ Μίκελσον Γκολφ 37 εκατ.
7. Ντέιβιντ Μπέκαμ Ποδόσφαιρο 36 εκατ.
8. Λιονέλ Μέσι Ποδόσφαιρο 35 εκατ.
9. Λιούις Χάμιλτον Φόρμουλα 1 35 εκατ.
10. Φλόιντ Μέιγουεδερ Μποξ 34 εκατ.