Navi Voice

Σαν σήμερα 24 Ιουλίου 1923 υπογράφεται η Συνθήκη της Λωζάνης, που καθορίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα: Στη στεριά, ο μέσος ρους του ποταμού Έβρου.

Στη θάλασσα, αποδίδεται στην Ελλάδα κάθε νησί, νησίδα και βραχονησίδα, που βρίσκεται πέρα από τα τρία μίλια από τις μικρασιατικές ακτές, εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο.

Κατάργησε την Συνθήκη των Σεβρών που δεν είχε γίνει αποδεκτή από την νέα κυβέρνηση της Τουρκίας που διαδέχθηκε τον Σουλτάνο της Κωνσταντινούπολης. Μετά την εκδίωξη από την Μικρά Ασία του Ελληνικού στρατού από τον Τουρκικό υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ, εμφανίστηκε η ανάγκη για αναπροσαρμογή της συνθήκης των Σεβρών. Στις 20 Οκτωβρίου 1922 ξεκίνησε το συνέδριο που διακόπηκε μετά από έντονες διαμάχες στις 4 Φεβρουαρίου 1923 για να ξαναρχίσει στις 23 Απριλίου. Το τελικό κείμενο υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου μετά από 7,5 μήνες διαβουλεύσεων.

Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, κάποια νησιά του Αιγαίου, συγκεκριμένα την Ίμβρο και την Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης. Παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της εκτός της ζώνης των στενών.

Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει σε είδος (ελλείψει χρημάτων) τις πολεμικές επανορθώσεις. Η αποπληρωμή έγινε με επέκταση των τουρκικών εδαφών της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας. Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς.

Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία. Με ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών από τις δύο χώρες και η αποστρατικοποίηση κάποιων νησιών του Αιγαίου.

Η ανταλλαγή μειονοτήτων που πραγματοποιήθηκε προκάλεσε μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Μετακινήθηκαν από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα 1.650.000 Τούρκοι υπήκοοι, χριστιανικού θρησκεύματος και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος. Η θρησκεία και όχι η ράτσα αποτέλεσε το βασικό κριτήριο για την ανταλλαγή. Σύμφωνα με το άρθρο 2β της συνθήκης χρησιμοποιήθηκε ο όρος Μουσουλμάνοι και όχι Τούρκοι.

Αυτό οφείλεται στο ότι κατά την οθωμανική αυτοκρατορία η θρησκεία μετρούσε πολύ περισσότερο από ότι η εθνικότητα και από την άλλη πλευρά η Τουρκία ήθελε όλοι οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης να παραμείνουν. Στα Βαλκάνια χρησιμοποιείται ο όρος Τούρκος αρκετές φορές ως συνώνυμο με τον μουσουλμάνο επειδή στο σύστημα των Οθωμανικών μιλέτ (ήταν κύριο στοιχείο στην διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) όλοι οι μουσουλμάνοι ανήκαν σε μια ενιαία κοινότητα.

Μεταξύ των ανταλλάξιμων περιελαμβάνονταν επίσης οι Έλληνες του Πόντου, αλλά και τουρκόφωνοι Έλληνες, όπως τουρκόφωνοι Πόντιοι και Καραμανλήδες, καθώς και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, όπως οι Βαλαάδες της Δυτικής Μακεδονίας. Μαζί με τους Έλληνες, πέρασε στην Ελλάδα και αριθμός Αρμενίων και Συροχαλδαίων. Εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή οι Έλληνες κάτοικοι της νομαρχίας της Κωνσταντινούπολης (οι 125.000 μόνιμοι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηπονήσων και των περιχώρων, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι πριν από τις 30 Οκτωβρίου 1918) και οι κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου (6.000 κάτοικοι), ενώ στην Ελλάδα παρέμειναν 110.000 Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.

Βασιλικό πραξικόπημα 15-7-1965: Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάζεται σε παραίτηση. Κυβέρνηση αποστατών υπο τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα. Ο λαός ξεκινά ανένδοτο αγώνα για την τήρηση της Συνταγματικής νομιμότητας(114).

Οι διαδηλώσεις οι πορείες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία θα διαρκέσουν 70 ημέρες (16-7-1965/25-9-1965).

Η χώρα, με την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965, βυθίζεται σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας που θα οδηγήσει στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967.

Η περίοδος αυτή είναι γνωστή και ως Αποστασία του 1965 αφού μετά την παραίτηση Γ. Παπανδρέου οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν διαδοχικά από βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου ήταν αποτέλεσμα χρηματισμού και υποσχέσεων ανάληψης πολιτικών αξιωμάτων. Έτσι, μερίδα του Τύπου και του λαού απέδωσε το χαρακτηρισμό του «αποστάτη» στους βουλευτές που ανέβαιναν στην εξουσία. Η περίοδος αυτή χρωματίστηκε και από την έντονη ανάμειξη του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, παραβιάζοντας τις διατάξεις του Συντάγματος του 1952.

Ένα χρόνο πριν τα Ιουλιανά, το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου είχε κερδίσει τις εκλογές το Φεβρουαρίου του 1964 με ποσοστό που άγγιξε το 52,72%, με αποτέλεσμα ο Γ. Παπανδρέου να σχηματίσει για πρώτη φορά αυτοδύναμη κυβέρνηση με 171 βουλευτές. Η περίοδος της αποσταθεροποίησης ξεκίνησε με αφορμή τη διαμάχη του Γ. Παπανδρέου με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για τον υπουργό Εθνικής Άμυνας και την αλλαγή του αρχηγού του ΓΕΣ.

Απ' την μια πλευρά, ο Παπανδρέου επιθυμούσε να αντικαταστήσει τον ως τότε υπουργό Πέτρο Γαρουφαλιά και τον αρχηγό του ΓΕΣ Γεννηματά, στους οποίους έλεγχο ασκούσε το παλάτι με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του. Τη θέση του υπουργού άμυνας θα αναλάμβανε ο γιος του, Ανδρέας Παπανδρέου.

Στην άλλη πλευρά του νομίσματος, όμως, ο βασιλιάς εξέφραζε έντονα την άρνησή του να συναινέσει υπογράφοντας τα σχετικά διατάγματα, αν δεν ενέκρινε πρώτα τους αντικαταστάτες. Ο Π. Γαρουφαλιάς, έχοντας την πλήρη υποστήριξη του παλατιού, αρνούνταν να εγκαταλείψει το αξίωμά του, ακόμα κι όταν ο Γ. Παπανδρέου τον διέγραψε από την Ένωση Κέντρου. Τελικά ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αντιμετωπίζοντας την ίδια αρνητική στάση του βασιλιά για ακόμη μια φορά. Ο Κωνσταντίνος επιθυμούσε να τοποθετηθεί πρόσωπο της δικής του εμπιστοσύνης, και τότε ο Γ. Παπανδρέου, μη μπορώντας να αποδεχτεί ότι ο πρωθυπουργός δε μπορεί να αναλάβει όποιο υπουργείο επιθυμεί, παραιτήθηκε.

Της τελικής αυτής έκβασης, είχε προηγηθεί το χρονικό διάστημα 5 ημερών (8-14 Ιουλίου) μέσα στο οποίο έγινε η ανταλλαγή πέντε οξύτατων επιστολών μεταξύ του Κωνσταντίνου και του Παπανδρέου, σχετικά με την υπογραφή του διατάγματος για την αντικατάσταση του Γαρουφαλιά, καθώς και μία μεταξύ τους συνάντηση στην Κέρκυρα. Αδιαμφισβήτητα, οι επιστολές του βασιλιά συνιστούσαν αντισυνταγματική επέμβαση στη διακυβέρνηση της χώρας. Η τελευταία συνάντηση του Κωνσταντίνου με τον Παπανδρέου έγινε στα ανάκτορα (σημερινό Προεδρικό Μέγαρο, στην οδό Ηρώδου Αττικού) το απόγευμα της 15ης Ιουλίου. Η διάρκειά της ήταν δέκα λεπτά, διάστημα αρκετό για να επιβεβαιωθεί η προδιαγεγραμμένη ρήξη.

Μετά την προφορική δήλωση της παραίτησης του Γ. Παπανδρέου, ο επόμενος πρωθυπουργός, Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, μέλος της Ενώσεως Κέντρου, ορκίστηκε μέσα στην επόμενη ώρα, χωρίς να έχει συνταχθεί ακόμα η έγγραφη παραίτηση της κυβέρνησης. Oι δρόμοι της Aθήνας γέμισαν από διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για την ανατροπή του νόμιμου πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ενώ οι κινητοποιήσεις που οργανώνονταν από την Ένωση Κέντρου και την αριστερή ΕΔΑ κατέληγαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία θύμα των οποίων υπήρξε και ο 25χρονος φοιτητής και στέλεχος της Αριστεράς Σωτήρης Πέτρουλας.

Την παραίτηση του Αθανασιάδη-Νόβα διαδέχτηκε η κυβέρνηση του Ηλία Τσιριμώκου στις 18 Αυγούστου ενώ ένα μήνα μετά πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Στέφανος Στεφανόπουλος. Στην κυβέρνηση του Στεφανόπουλου συμμετείχαν οι Τσιριμώκος και Νόβας ως αντιπρόεδροι και ο Μητσοτάκης ως υπουργός Συντονισμού και Οικονομικών. Τα πραγματικά αίτια της κρίσης της δημοκρατίας δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα αφού σχεδόν κανείς πρωταγωνιστής των Ιουλιανών δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του.

Παρ' όλα αυτά, το γεγονός ότι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και η μητέρα του Φρειδερίκη ήθελαν να ελέγχουν πλήρως το στράτευμα μπορεί να δικαιολογήσει την άρνηση του πρώτου στην αποπομπή των προσώπων εμπιστοσύνης του σε βασικές θέσεις. Πηγές αναφέρουν ότι ταυτόχρονα το παλάτι επεδίωκε τη διάσπαση της Ένωσης Κέντρου αφού η δημοτικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου εκείνη την εποχή σημείωνε άνοδο. Κύρια θέση του ήταν η ανεξαρτητοποίηση της εξωτερικής πολιτικής από την πολιτική των ΗΠΑ και των λοιπών δυτικών συμμάχων.

Είναι πιθανό, βλέποντας τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει, στελέχη τόσο του εσωτερικού (επίδοξοι διάδοχοι του Γ. Παπανδρέου που ένιωθαν να απειλούνται τα σχέδιά τους, όπως ο Κ. Μητσοτάκης) όσο και του εξωτερικού (Αμερικανοί αξιωματούχοι) να επιθυμούσαν με την κρίση αυτή να ανακόψουν την πορεία του. Σε συζητήσεις με αμερικανούς διπλωμάτες λίγο πριν τα γεγονότα του Ιουλίου ο Κ. Μητσοτάκης είχε εκφράσει την άποψη ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν η κύρια πηγή των προβλημάτων της Ε.Κ. και ότι θα έπρεπε να απομακρυνθεί τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την Ελλάδα.

Όποια από τα παραπάνω και να είναι τα βαθύτερα αίτια της πολιτικής αποσταθεροποίησης, τα αποτελέσματά τους ήταν κάτι παραπάνω από ορατά. Η πολιτική αστάθεια ήταν μια από τις πρώτες συνέπειες της αποστασίας που συνδυασμένη με το γενικότερο κλίμα απογοήτευσης του λαού από τον πολιτικό κόσμο, την απαξίωσή των τελευταίων και την απορρύθμιση των μηχανισμών άμυνας της δημοκρατίας άνοιξαν το δρόμο για το πραξικόπημα της 21ης Ιουλίου 1967.

H Αrea51, είναι μια περιοχή για την οποία γράφτηκαν αρκετά βιβλία, έγιναν πολλές ταινίες και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ακόμα και για βιντεοπαιχνίδι.

Είναι ένα απομονωμένο μέρος κοντά στο Λας Βέγκας, στην πολιτεία Νεβάδα, το οποίο εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να κρύβει ένα μυστήριο.

Πρόκειται άραγε για την περιοχή όπου έκρυβαν οι Αμερικάνοι τα συντρίμμια ενός UFO; Ήταν τελικά ο πυρήνας των τεχνολογικών πειραμάτων της Αμερικής; Aποτελεί μήπως την έκταση που για πολλά χρόνια οι κυβερνήσεις της χώρας προσποιούνταν ότι αγνοούν την ύπαρξή της; Ένα μέρος με πολλά ερωτηματικά, και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο για τους λάτρεις των εξωγήινων και των θεωριών συνωμοσίας, αλλά για τους πάντες.

Η ιστορία ξεκινά στα μέσα περίπου του περασμένου αιώνα. Στις 8 Ιουλίου του 1947 ένα δελτίο Τύπου με την υπογραφή του Στρατηγού Γουίλιαμ Μπλάνσαρντ είναι αρκετό για να βάλει στο λεξιλόγιο των αμερικανών τον όρο «ιπτάμενος δίσκος». Συντρίμμια από ένα UFO βρίσκονται όπως αναφέρει η ανακοίνωση, στο στρατιωτικό αεροδρόμιο του Ρόσγουελ.

Τότε, όλοι σχεδόν πίστεψαν ότι οι αμερικάνικες αρχές και υπηρεσίες έκρυψαν σε μία περιοχή τα απομεινάρια του σκάφους, με στόχο να μην βγει στη δημοσιότητα κανένα στοιχείο που θα επιβεβαίωνε τον Στρατηγό Μπλάνσαρντ. Υποστήριξαν πως η κυβέρνηση, θέλησε να χτίσει σε ένα απόμερο και κρυφό μέρος, τις μεγαλύτερες τεχνολογικές εγκαταστάσεις. Το σημείο όπου θα αποτελούσε τον πυρήνα των σπουδαιότερων τεχνολογικών πειραμάτων και μυστικών του πλανήτη.

Όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, τα αρμόδια όργανα της αμερικάνικης κυβέρνησης, θα έκαναν τα πάντα για να μην μάθει κανείς το που ακριβώς βρισκόταν. Υπόγεια τούνελ που ένωναν μυστικές τοποθεσίες. Κρυφοί διάδρομοι που περιείχαν αποθήκες γεμάτες με εξωγήινη τεχνολογία. Ο κόσμος είχε βάλει στο μυαλό του τα πάντα και κάπως έτσι, γεννήθηκε ο μύθος της Area 51, μία ιστορία που κεντρίζει το ενδιαφέρον εκατομμύρια ανθρώπων μέχρι σήμερα. Κοντά στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η μυστική υπηρεσία πληροφοριών της Αμερικής, η CIA, αποφασίζει να συνεργαστεί με την εταιρία Lockheed, με στόχο την ανάπτυξη νέων, υψηλής τεχνολογίας αεροσκαφών.

Αυτό που ήθελαν ήταν να κατασκευάσουν αεροσκάφη τα οποία θα είχαν τη δυνατότητα να πετάξουν σε πολύ μεγάλο ύψος ώστε να χρησιμοποιηθούν σε κατασκοπευτικές αποστολές. Ήταν απαραίτητο όμως, να βρεθεί μία περιοχή στην οποία θα γίνονταν οι δοκιμές. Λίγο έξω από το Λας Βέγκας, κοντά στην περιοχή Groom Dry Lake στην πολιτεία Νεβάδα, αποφασίζουν ότι μία τεράστια έκταση πληροί όλες τις προϋποθέσεις.

Την ονομάζουν Area51. Κατασκευάστηκε το 1947 και κόστισε ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Σαράντα χρόνια μετά, εν έτη 1985, χτίζονται νέες εγκαταστάσεις που αυξάνουν το συνολικό κόστος στα τέσσερα δισεκατομμύρια. Για πολλά χρόνια οι χαρτογράφοι δεν συμπεριλαμβάνουν τις εγκαταστάσεις σε κανέναν χάρτη.

Απαγορεύεται αυστηρώς, κάθε πτήση στον εναέριο χώρο πάνω από τη περιοχή για όλα τα εμπορικά ή στρατιωτικά αεροσκάφη, εκτός από αυτά που ανήκαν στη ίδια τη βάση. Μία περιοχή «φάντασμα», καλά κριμένη και ένα μεγάλο μυστήριο να πλανάται από τα πρώτα μόλις χρόνια της δημιουργίας της. Μία περιοχή που αποτέλεσε τον πυρήνα των δοκιμών συμβατικών όπλων από την πολεμική αεροπορία.

Το κατασκοπευτικό αεροπλάνο U-2, πολλά αεροσκάφη, όπως το U2, F-111, F-15, F-117 stealth, B-1, B-52, B-2 και το Aurora -που είναι το πρώτο συμβατικό αεροπλάνο που θα βασιζόταν σε εξωγήινη τεχνολογία- κατασκευάστηκαν στη συγκεκριμένη τοποθεσία. Σύντομα έρχονται και οι πρώτες μαρτυρίες που κάνουν λόγο για προγραμματισμένες δοκιμαστικές πτήσεις εξωγήινων αεροσκαφών.

Ο Μπομπ Λαζάρ, ιδιοκτήτης ενός κοντινού ράντζο, ήταν ο πρώτος που ισχυρίστηκε ότι κάτι παράξενο συμβαίνει στην Area51. Πολλοί ειδικοί έρχονται να υποστηρίξουν ότι πράγματι, στην περιοχή γίνονταν εκπαιδευτικές πτήσεις με αεροσκάφη της Αμερικάνικης πολεμικής αεροπορίας. Κάποια από αυτά, είχαν παράξενο σχήμα για την εποχή, και γι' αυτό φαίνονταν σπάνια και εξωγήινα στο απαίδευτο μάτι κάθε περαστικού.

Λίγο αργότερα έρχονται στο φως διάφορες μηνύσεις που κατέθεσαν πρώην υπάλληλοι της Αrea51, οι οποίοι κάνουν λόγο για τραυματισμούς, ακόμα και θανάτους που προκλήθηκαν από παράνομες πρακτικές απόρριψης αποβλήτων. Μία άκρως καρκινογόνα περιοχή, που για πολλές δεκαετίες θεωρήθηκε υπεύθυνη για το θάνατο από καρκίνο πολλών κατοίκων των γύρω περιοχών.

Ενώ όλοι οι μέχρι τότε πρόεδροι αμφισβητούσαν την ύπαρξη της περιοχής, ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον τον Σεπτέμβριο του 1995, υπέγραψε ένα Εκτελεστικό Διάταγμα, με το οποίο απάλλασσε την Area51 από τους περιβαλλοντικούς κανονισμούς. Ένα διάταγμα που στην ουσία αποτελεί την πιο επίσημη παραδοχή της ύπαρξης της Area 51 από την κυβέρνηση και αναφέρεται στην περιοχή ως «τοποθεσία επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας κοντά στη λίμνη Γκρουμ της Νεβάδα».

Για δεκαετίες, η περιοχή παρέμενε κρυμμένη σχεδόν από τους πάντες. Κανένας δεν γνώριζε που βρισκόταν. Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από τριάντα χρόνια μέχρις ότου το 1988 ένας σοβιετικός δορυφόρος να καταφέρει να φωτογραφήσει τη βάση. Διάφορες εφημερίδες και περιοδικά πήραν τις φωτογραφίες και τις δημοσίευσαν.

Παρόλα αυτά, η απόκρυψη της βάσης παραμένει υψίστης σημασίας. Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει προστατευθεί από μηνύσεις εργαζομένων για λόγους «εθνικής ασφάλειας».

Το βιβλίο της Annie Jacobsen με τίτλο «AREA 51: An Uncensored History of America's Top Secret Military Base» περιέχει αποκλειστικές αδημοσίευτες φωτογραφίες, συνεντεύξεις και ντοκουμέντα, κάνοντας με αυτό τον τρόπο μία αναδρομή στο μύθο αυτής της περιοχής.