Επικίνδυνη, διότι υπενθυμίζει ες αεί το αιώνιο χρέος κάθε πραγματικά Ελεύθερου Ανθρώπου να πολεμήσει για το Δίκαιο και την Ελευθερία, μισώντας αν χρειαστεί –ναι, ΜΙΣΩΝΤΑΣ με όλη τη δύναμη της ψυχής του- τον εκάστοτε τύραννο και εχθρό της αδέσμευτης σκέψης («Το μίσος για τους τυράννους συνεπάγεται αγάπη προς τον άνθρωπο», έλεγε ο Κ. Μαρξ).
Η Επανάσταση της 25ης Μαρτίου θα φοβίζει πάντοτε τους παγκόσμιους εξουσιαστές. Η εξέγερση εκείνη των υποδουλωμένων Ελλήνων που συγκλόνισε για επτά ολόκληρα χρόνια όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα δεν στρεφόταν μόνο ενάντια στα συμφέροντα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (που μόνο «ανεκτική» δεν ήταν απέναντι στους λαούς που κατείχε). Στρεφόταν καίρια και κατά των συμφερόντων της «Ιεράς Συμμαχίας», της σκληρής Αντίδρασης της εποχής που δεν ανεχόταν την παραμικρή απόπειρα «βίαιης ανατροπής» της τότε ισχύουσας Τάξεως.
Γι’ αυτό και οι σύγχρονοι επίγονοι της «Ιεράς Συμμαχίας» θέλουν να υποβαθμίσουν στο μυαλό μας το συγκλονιστικό εκείνο Έπος του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνος: η τιτάνια εκείνη σύγκρουση αποτελεί κακό παράδειγμα για τους Ελλαδίτες του 21ου αιώνα, που οφείλουν να υποτάσσονται σκύβοντας το κεφάλι και να πληρώνουν τον χαράτσι στους νέους «κοτζαμπάσηδες», ως άλλοι, εθελόδουλοι ραγιάδες…
Ποιοι «φιλήσυχοι ραγιάδες»;
Φυσικά και ψεύδονται σκοπίμως όσοι ισχυρίζονται (χρησιμοποιώντας βαρύγδουπους «πανεπιστημιακούς τίτλους») ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν το πρότυπο ενός «ανεκτικού» και «πολυπολιτισμικού κράτους», μέσα στο οποίο διαβιούσαν ειρηνικά ξεχωριστές φυλές και εθνότητες.
Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν η πρώτη που ξέσπασε από τους Έλληνες ενάντια στην τούρκικη σκλαβιά. Δεκάδες, εάν όχι εκατοντάδες επαναστάσεις έχουν καταγραφεί καθ’ όλη την διάρκεια της οθωμανικής κατοχής, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο επιτυχημένες. Η δίψα των Ελλήνων για την ανάκτηση της προγονικής ελευθερίας και δόξας δεν ήταν δυνατόν να πνιγεί στο αίμα που έχυνε στην ιερή ελληνική γη το τούρκικο γιαταγάνι.
Κι όταν ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, μια χούφτα αγράμματων και ταπεινών πολεμιστών απόσεισε τον βάρβαρο δυνάστη και τον συνεργάτη του από κάθε σημείο της υπόδουλης Πατρίδας, ζωντανεύοντας στο πέλαγος του Αιγέα τις νέες Σαλαμίνες, και στις αδιάβατες κορφές της Πελοποννήσου την κλεφταρματολίτικη Τιτανομαχία.
Όπως έλεγε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μωρηά: «Το Γένος ποτέ δεν υποτάχτηκε στον σουλτάνο. Είχε τα πάντα: το βασιλιά του, το στρατό του, τα κάστρα του. Βασιλιάς του, ο Μαρμαρωμένος Βασιληάς. Στρατός του, οι Αρματολοί κι οι κλέφτες. Κάστρα του, η Μάνη και το Σούλι».
Οι Έλληνες πολέμησαν επί 4 αιώνες με τεράστιες απώλειες, όπως είχαν καθήκον και υποχρέωση να πράξουν. Υποχρέωση απέναντι στην μακραίωνη παράδοση του Γένους τους και καθήκον έναντι στην αλυσοδεμένη Πατρίδα. Εβδομήντα τέσσερις επαναστάσεις έχουν καταγραφεί κατά της οθωμανικής τυραννίας (πόσες δεν γνωρίζουμε…), πράγμα που με απλά μαθηματικά σημαίνει, ότι κάθε τετραετία, επί 400 χρόνια, οι Έλληνες έπαιρναν τα όπλα!
Μερικά από αυτά τα κινήματα είναι τα εξής:
1463: Δέκα χρόνια μόνο μετά την άλωση της Πόλης, σημειώνεται επαναστατικό κίνημα σε Σπάρτη, Λακεδαίμονα και Αρκαδία με επικεφαλής τους Πέτρο Μπούα και Μιχαήλ Ράλλη.
1479: Κίνημα στη Μάνη από τον Κορκόδειλο Κλαδά.
1481: Επαναστατεί η Χειμάρρα και η Αυλώνα με αρχηγούς τον Κλαδά και τον Ιωάννη Καστριώτη.
1496, 1499: Επανάσταση σε Ήπειρο, Στερεά και Πελοπόννησο με υποκίνηση του Καρόλου Η’.
1532: Επανάσταση σε Κορώνη και Πάτρα με αρχηγούς τον Νικόλαο Μαμωνά-Παλαιολόγο, τον Μιχαήλ Καλόφωνο και άλλους.
1571: Επανάσταση σε Πελοπόννησο, Στερεά, Μακεδονία και Αιγαίο μετά την καταστροφή του τουρκικού στόλου στη Ναύπακτο από τους ενωμένους στόλους της Ευρώπης.
1612: Επανάσταση στα Γιάννενα από τον ηρωικό Δεσπότη Τρίκκης Διονύσιο τον «Σκυλόσοφο».
1684: Οι Έλληνες ξεσηκώνονται στο πλευρό των Ενετών και ελευθερώνουν τον Μωρηά. Η ελευθερία αυτή θα κρατήσει μέχρι το 1715.
1770: Κατά τα Ορλωφικά, όλη η Ελλάδα ξεσηκώνεται απ’ άκρη σε άκρη. Μετά την προδοσία της επανάστασης, οι τουρκικές αρχές προέβησαν σε φρικτές σφαγές εις βάρος Ελλήνων χριστιανών.
1778-1793: Ο «πειρατής» Λάμπρος Κατσώνης κυριαρχεί στο Αιγαίο και προξενεί στον τουρκικό στόλο τεράστιες καταστροφές.
Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια, δηλαδή δεκαπέντε σχεδόν γενιές μαύρης σκλαβιάς υπέφεραν οι Έλληνες, μα ποτέ δεν υποτάχθηκαν στον Σουλτάνο όπως μαθαίνουν στα παιδιά μας οι σύγχρονοι γενίτσαροι της υποταγής και του αφελληνισμού…
Περί της «ανυπαρξίας» του Κρυφού Σχολειού
Με μίσος και εμπάθεια στρέφονται οι επιχορηγούμενοι ψευδοϊστορικοί κατά του θρύλου του Κρυφού Σχολειού. Ενός θρύλου που φυσικά και δεν αποτελεί αποκύημα καλπάζουσας φαντασίας, αφού ό,τι καλείται «θρύλος» ή «μύθος», δεν είναι παρά το απόσταγμα μιας κωδικοποιημένης πραγματικότητας που μάς μεταφέρθηκε διά της προφορικής παράδοσης.
Πέρα όμως από την αχλύ του μύθου (τον οποίο η Ιστορία οφείλει να παραθέτει), υπάρχουν και αδιάψευστα ιστορικά στοιχεία, καθώς και μαρτυρίες. Χώροι κρυφού σχολειού υπάρχουν σε μοναστήρια της Νήσου των Ιωαννίνων, στην Αρναία Χαλκιδικής, στην Μονή Πεντέλης, στη Δημητσάνα Αρκαδίας και αλλού. Το κρυφό σχολειό ήταν βεβαίως σποραδικό και όχι συστηματικό φαινόμενο στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Όλα εκείνα τα χρόνια υποτέλειας, συνεχών εξισλαμισμών, εξευτελισμών και κράτους φόβου υπό τους Οθωμανούς, ήταν επικίνδυνη και ηρωική, όχι τόσο η υποτυπώδης διδασκαλία της ελληνικής, αλλά κυρίως η επαφή με το κέντρο της εθνικής αυτοσυνειδησίας, την άγκυρα της πολιτισμικής διάσωσης ενός λαού: τον Έλληνα παπά!
Στα κρυφά σχολειά διδάσκονταν, εκτός από τα συνήθη εκκλησιαστικά βιβλία, και τα αθάνατα κείμενα Αρχαίων Ελλήνων διανοητών, πράγμα που αποδεικνύει την βαθειά σύνδεση των σκλαβωμένων Ελλήνων με τους αρχαίους προγόνους τους (και αυτό θα το τονίζουμε, όσο κι αν ενοχλούνται οι προπαγανδιστές του ιδεολογήματος της «ασυνέχειας του Ελληνισμού»). Μαρτυρίες για την ύπαρξη κρυφών σχολειών υπάρχουν μέχρι και το 1912 στις περιοχές της Ηπείρου και της Μακεδονίας, οπότε και ο ελληνικός στρατός τις απελευθέρωσε κατά τους Βαλκανικούς πολέμους.
Αλλά, αν ακόμη, υποθετικά μιλώντας, τα Κρυφά Σχολειά ανήκουν ολοκληρωτικά στο χώρο της «επινοημένης παράδοσης» (για να χρησιμοποιήσουμε την Λιάκεια έκφραση), γιατί ενοχλούνται τόσο πολύ οι διάφοροι «προοδευτικοί»; Είναι απλό: αποχρωματίζοντας ένα έθνος από τους μύθους του, δημιουργείς μια ανθρώπινη μάζα άβουλων καταναλωτών. Κανένα έθνος όμως δεν επέζησε με οικονομικά ισοζύγια, παρά μόνο με τους μύθους, τους θρύλους και τις παραδόσεις του.
Ο ρόλος της Εκκλησίας
Τον αφορισμό που εξέδωσε ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ επικαλούνται οι αρνητές του όποιου θετικού ρόλου της Εκκλησίας κατά την Επανάσταση, για να υποστηρίξουν τις απόψεις τους. Η μισή αλήθεια όμως είναι χειρότερη από το ψέμα. Όταν επικαλείσαι εκ του ασφαλούς ένα (αναμφισβήτητο) ιστορικό γεγονός, αποκόπτοντάς το από το φυσικό περιβάλλον του και τα μετέπειτα συμβάντα, δεν λειτουργείς ως ιστορικός, αλλά ως στυγνός προπαγανδιστής. Βεβαίως, ο καθένας δικαιούνται να είναι προπαγανδιστής. Όχι όμως να παριστάνει τον ιστορικό.
Ο αφορισμός της Επανάστασης βεβαίως υπήρξε, ουδείς το αμφισβητεί αυτό. Όσοι τον επικαλούνται όμως, ξεχνούν ότι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης τελούσε από την αρχή της Τουρκοκρατίας υπό ομηρία και ως εκ τούτου ήταν υποχρεωμένο να συντάσσεται πάντοτε με την «γραμμή» της Οθωμανικής Πύλης. Ο αφορισμός –ο οποίος δεν ήταν ο πρώτος κατά των επαναστατημένων Ελλήνων- εξυπηρετούσε κατ’ ουσίαν την αποφυγή των διώξεων κατά των χριστιανικών πληθυσμών εκ μέρους της τουρκικής εξουσίας. Ο απαγχονισμός του Γρηγορίου του Ε’ ένα μήνα με το ξέσπασμα της Επανάστασης δηλώνει κατηγορηματικά τον υπόγειο ρόλο τού μαρτυρικού εκείνου Πατριάρχη υπέρ της Εθνεγερσίας, ρόλος που όταν αποκαλύφθηκε από τις τουρκικές αρχές, τον οδήγησαν στον θάνατο.
Πέρα όμως από την ανωτάτη εκκλησιαστική ηγεσία (που δεν αμφιβάλλουμε ότι μέρος αυτής είχε προσκυνήσει τον Δυνάστη), υπάρχει και ο απλός κλήρος, ο οποίος συμμετείχε αποφασιστικά στον Αγώνα. Χιλιάδες παπάδες του λαού, που πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ήταν Έλληνες, πήραν κι αυτοί τα καριοφίλια και έβαψαν το ράσο με ελληνικό αίμα, θυσιαζόμενοι για την απελευθέρωση του Γένους. Θρυλικά ονόματα όπως του Κοσμά του Αιτωλού, του Αθανάσιου Διάκου, του Παπαφλέσσα και πολλών άλλων ιερέων, πριν και κατά την Επανάσταση, απέδειξαν με το ηρωικό παράδειγμά τους, ότι η Ορθοδοξία, όταν δεν μένει αποκομμένη από τους αγώνες του ποιμνίου της, μπορεί πράγματι να αποτελέσει το στήριγμα και το «ομόθρησκον» του λαού μας…
«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»
Αυτό είναι το σύνθημα που έριξε ο Γέρος του Μωρηά για τους προδότες και τους φιλότουρκους της εποχής του. Αυτό είναι και το σύνθημα που χρησιμοποίησε η Εαμική Αντίσταση, καλώντας σε πανεθνικό ξεσήκωμα ενάντια στον κατακτητή. Λυπούμαστε πολύ αν το σύνθημα αυτό, που κοσμεί με έντονα, πλατιά γράμματα το εξώφυλλο του περιοδικού μας «χαλάει» τους γνωστούς-αγνώστους της πολιτικής και τηλεοπτικής θολοκουλτούρας που μας σφυροκοπούν αδιάκοπα με ηττοπαθείς νεοραγιάδικες θεωρίες και ανιστορικές ψευδο-επιστημοσύνες…
Σε μια εποχή που ο λαός μας σαπίζει κάθε μέρα και περισσότερο στον βούρκο της Λήθης και της Υποταγής, το να επικαλούνται οι υπεύθυνοι της κατρακύλας μας την εθνική ανεξαρτησία αποτελεί ένα είδος υποκρισίας. Όλα δείχνουν ότι ζούμε την αρχή μιας νέας, ακόμη πιο ύπουλης κατοχής, πολύ χειρότερης της οθωμανικής –κι όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, δεν μπορεί παρά να είναι άθλιος δημοκόπος και αεροκοπανατζής.
Οι καιροί καθιστούν αναγκαία όσο ποτέ τη δημιουργία ενός σύγχρονου Κρυφού Σχολειού, αλλά και μιας Πανελλήνιας Συνωμοσίας, σαν αυτής της Φιλικής Εταιρείας. Όσο περισσότερο απλώνεται η δυστυχία και η απελπισία στο συννεφιασμένο ουρανό της σκλαβωμένης μας πατρίδας, τόσο η ώρα του ξεσηκωμού μιας επαναστατικής μειοψηφίας θα πλησιάζει, γιατί από τη μεγαλύτερη απελπισία, γεννιέται η μεγαλύτερη Ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου