Οδηγώντας νότια από την Αντίς Αμπέμπα περάσαμε από τρεις λίμνες που κάνουν το τοπίο μαγευτικό. Επιπλέον, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για τους γύρω κατοίκους αλλά και για πολλά ζώα που κατοικούν στην περιοχή. Υπάρχει ακόμα πυκνή βλάστηση, και έκαναν την εμφάνιση τους δέντρα ακακιών με τις επίπεδες κορυφές τους, εικόνες που θυμίζουν πιο πολύ Αφρική. Μέχρι τα μέσα της διαδρομής προς τα σύνορα με Κένυα, υπάρχουν πολλές φυτείες καφέ (και έχουμε να πούμε πως δικαιωματικά η Αιθιοπία έχει τόσο καλή φήμη για τον καφέ της) και μπανανιές, μερικές των οποίων μάθαμε πως είναι ‘ψεύτικές’, δηλαδή δεν παράγουν μπανάνες, αλλά οι ντόπιοι ξύνουν τα φύλλα τους και βάζουν την σκόνη σε φαγητά για να πάρουν την γεύση της μπανάνας. Είχαμε την χαρά να γνωρίσουμε και Έλληνα δεύτερης γενιάς στο οικολογικό lodge του, όπου και διανυκτερεύσαμε. Κατεβαίνοντας σιγά-σιγά σε υψόμετρο, η θερμοκρασία ανεβαίνει πάλι και φτάνει το πρωί τους 30 βαθμούς. Όσο πιο νότια κατεβαίνουμε, τόσο πιο πολύ γινόμαστε το επίκεντρο προσοχής των παιδιών του κάθε χωριού. Και είναι ΠΟΛΛΑ τα παιδιά σε κάθε χωριό! Συνήθως φωνάζουν “farangi”, δηλαδή ξένοι, ξεσηκώνοντας έτσι και όποιο άλλο παιδί δεν έχει παρατηρήσει την άφιξη μας.
Με τις πλέον ανεβασμένες θερμοκρασίες, η Νότια Αιθιοπία είναι από τα πιο ξηρές περιοχές της χώρας. Κοκκινόχωμα και θάμνοι είναι η κύρια εικόνα, με κάποια σποραδικά δέντρα. Πολλές τερμιτοφωλιές, που φτάνουν τα 2 μέτρα ύψος! Η όψη (αλλά και η συμπεριφορά) των κατοίκων δίνει μια πιο άγρια εντύπωση. Με την άφιξη μας στο Moyale, την συνοριακή πόλη με την Κένυα, φάγαμε και την τελευταία μας παραδοσιακή ingera (ένα ιδιαίτερο είδος κρέπας με κρέας και λαχανικά).
Με την βοήθεια της Ελληνικής Πρεσβείας της Αιθιοπίας και του Αστυνομικού τμήματος του Moyale, το πέρασμα μας στα σύνορα Αιθιοπίας-Κένυας έγινε με τάχιστους ρυθμούς και χωρίς δυσκολίες. Τα 500χλμ από το Moyale στο Isiolo, θεωρούνται από τα πιο δύσκολα και επικίνδυνα όλης της διαδρομής μας, και μάλιστα, για την προστασία μας, ο Επικεφαλής Επίτροπος του Τμήματος Ασφαλείας του Moyale μας παραχώρησε έναν οπλισμένο αστυνομικό να μας συνοδεύσει σε αυτό το τμήμα της διαδρομής!
Μετατοπιζόμαστε στην αριστερή λωρίδα του δρόμου (‘κουσούρι’ της Κένυας από την Αγγλική αποικιοκρατία), και μετά από 100χλμ χωματόδρομου (που όλοι είχαμε μια ελπίδα να ήταν το ‘δύσκολο’ κομμάτι), αρχίζει μια οδοιπορική Οδύσσεια! Η τοπογραφία είναι τελείως επίπεδη, άγονη, και γεμάτη μαύρες ηφαιστειακές πέτρες (η τοπική ονομασία της περιοχής είναι «Το δάσος των πετρωμάτων») . Με μέσο όρο ταχύτητας τα 20χλμ/ώρα, περάσαμε τις επόμενες 8 ώρες αναπηδώντας στο έλεος του δρόμου. Τοπίο πολύ αφιλόξενο και μοναχικό, με τα μόνα ίχνη ζωής τις περιστασιακές αντιλόπες και τα άγρια πουλιά. Μετά από 250χμ., και μια αλλαγή σε σκασμένο λάστιχο, φτάσαμε στο Marsabit, ένα χωριό όχι πολύ διαφορετικό από συνοριακή πόλη, καθώς είναι αποκλεισμένο τουλάχιστον 200χμ μακριά από οτιδήποτε άλλο, για την διανυκτέρευση μας.
Με την ενέργεια της καινούργια ημέρας, ξεκινήσαμε το δεύτερο κομμάτι της ‘δύσκολης’ διαδρομής, Marsabit-Isiolo. Το τοπίο αλλάζει ξανά, γίνεται χώμα και θάμνοι, αλλά η διαδρομή παραμένει πολύ δύσβατη, προκαλώντας άλλο ένα σκασμένο λάστιχο και 3 χαλασμένα αμορτισέρ. Περνάμε χωριά που κατοικούν Samburu (φυλές συγγενικές των Maasai), και μας εκθαμβώνουν τα φανταχτερά χρώματα των φορεσιών τους. Σειρές από χρωματιστές χάντρες στους λαιμούς τους, οι γυναίκες γυμνόστηθες και οι άντρες με λόγχες στο χέρι. Η θερμοκρασία είναι πια 35C και τα αυτοκίνητα (και εμείς) έχουν γεμίσει και στις πιο κρυφές πτυχές τους σκόνη. Μετά από 10 ώρες οδήγημα, φτάνουμε στο Isiolo και είμαστε πια όλοι εξαντλημένοι.
Η όψη της ασφάλτου που οδηγεί στο Nairobi είναι λύτρωση. Φτάνουμε στην πρωτεύουσα βράδυ και παραδιδόμαστε στην συσσωρευμένη κούραση!
ΥΓ: Η αποστολή έχει ήδη διασχίσει τις Τανζανία, Μαλάουι και Ζάμπια. Η διαδρομή είναι ιδιαίτερα απαιτητική και κουραστική αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου