Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011
«Ότι συμβαίνει στο Βέγκας, μένει στο Βέγκας». Η πολύ γνωστή φράση δεν ισχύει για την περίπτωση του Sapphire Club που αποτελεί αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο strip club στον κόσμο με έκταση 71.000 τετραγωνικά μέτρα. Το Sapphire Club που ανήκε αρχικά στον Πήτερ Ηλιάδη, έχει κάνει θραύση στην πολιτεία της Νεβάδας στην 3025 Industrial Rd. από το 2002 που ξεκίνησε η λειτουργία του.
Καθημερινά προσελκύει ανθρώπους από όλον τον κόσμο καθώς και τουρίστες που επιθυμούν να περάσουν μία περιπετειώδη νύχτα κατά τη διαμονή τους στο Λας Βέγκας. Ο έλληνας επιχειρηματίας είναι επίσης ιδιοκτήτης και ενός άλλου Strip Club στην ίδια περιοχή με την ονομασία Olympic Gardens. Η κεντρική είσοδος του Sapphire, κόστους 750 χιλιάδων δολαρίων έχει κατασκευαστεί σε στυλ αρτ ντεκό. Η γυάλινη σκηνή φτάνει στους δύο ορόφους και ζυγίζει γύρω στα 1800 κιλά, ενώ τα φωτεινά γράμματα της μαρκίζας είναι αναρτημένα και προβάλονται μέσα από πολύχρωμες οπτικές ίνες στην μπροστινή είσοδο.
«Η ψευδαίσθηση έχει να κάνει με το ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο αναβαθμισμένο ενώ προσφέρει παράλληλα και μία διαφορετική ατμόσφαιρα» δήλωσε σε παλαιότερη της συνέντευξη η κόρη του έλληνα επιχειρηματία και πρώην συνιδιοκτήτρια, Ντολόρες Ηλιάδη. Σύμφωνα με την αστυνομία του Λας Βέγκας υπάρχουν γύρω στις 5000 καταγεγραμένες νόμιμες χορεύτριες που εργάζονται σε στριπ κλαμπ στην περιοχή. Μερικές από αυτές κερδίζουν ένα με δύο χιλιάδες δολάρια τις νύχτες που έχει περισσότερη πελατεία ενώ μπορεί να κερδίσουν μέχρι και 800 δολάρια τις φορές που δεν έχει πολύ δουλειά.
«Δεν πρόκειται για ένα μαγαζί που θα κάνει κάποιος χρήση μεθαδόνης, κοκαίνης ή πορνεία. Αν θέλει να κάνει κάποια κοπέλα πορνεία, μπορεί να πάει σε οίκο ανοχής», είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξη του σε γνωστό αμερικάνικο έντυπο ο Πήτερ Ηλιάδης. Το 2003 είχε καταγραφεί ότι το Sapphire απασχολούσε 147 υπαλλήλους ενώ στο μαγαζί χόρευαν μέχρι και 2300 χορεύτριες! Οι κοπέλες που εργαζόντουσαν εκεί, μπαίνανε από την πίσω πόρτα και δείχνανε την άδεια εργασίας τους σε έναν καλοντυμένο οικοδεσπότη ο οποίος τσέκαρε τα στοιχεία τους στον υπολογιστή για να δει άμα ταιριάζανε με αυτά που είχανε.
Η αστυνομία του Λας Βέγκας που κάνει συχνά ελέγχους σε τέτοια μαγαζιά, θα μπορούσε να δώσει πρόστιμο στις κοπέλες που δουλεύανε χωρίς την κατάλληλη άδεια. Γύρω στους 1500 πελάτες που θα πάνε στο μαγαζί Σάββατο βράδυ, πληρώνει 20 δολάρια το άτομο μόνο για την είσοδο. Τα τρία μπαρ όμως μέσα στο club είναι αυτά που θα αποφέρουν τα μεγαλύτερα κέρδη της βραδιάς. Μία μπύρα Budweiser κοστίζει 5.50 δολλάρια, ένα μπουκάλι Dom Perignon κοστίζει 625 δολλάρια, ενώ τα πούρα κοστίζουν 100 δολλάρια το ένα!
Οι χορεύτριες στο club είναι ελεύθερες επαγγελματίες που πληρώνουν 105 δολλάρια στο μαγαζί για να έχουν το δικαίωμα να χορέψουν. Μπορεί να απολυθούνε άμα βγάλουνε κάτω από 60 δολλάρια τη βραδιά από το χορό που θα κάνουνε στην πίστα και από τα lap dances. Το συμβόλαιο που υπογράφουνε, αναγράφει αναλυτικά τι επιτρέπεται και τι όχι. Επίσης, προειδοποιούνται να μην επιτρέψουνε στους πελάτες να αγγίξουν το στήθος και τα οπίσθια τους ή ακόμα να ανασηκώσουν και το στρινγκ αποκαλύπτωντας τα επίμαχα σημεία τους. Σύμφωνα με νόμο που είχε βγει το 2002, οι χορεύτριες απαγορεύεται να αγγίζουν τον πελάτη σε σημεία πιο χαμηλά από τους ώμους του. «Το Λας Βέγκας χτίστηκε πάνω στο σεξ, το τζόγο και το αλκοόλ. Στα τέλη του 70 και τις αρχές του 80, προσπάθησαν να το μετατρέψουν σε οικογενειακή επιχείρηση. Το Λας Βέγκας μερικές φορές ξεχνάει από που πραγματικά ξεκίνησε» είχε δηλώσει η Ντολόρες Ηλιάδη στη συνέντευξη της.
Τα τελευταία χρόνια πάντως, κάποια από τα μεγαλύτερα καζίνο της περιοχής, όπως το MGM και το Ceasars Palace έχουν σταματήσει από μέρους τους την υποκρισία ότι απευθύνονται σε οικογενειάρχες τουρίστες. Το νυχτερινό club Shadows του Caesars, προσλαμβάνει μάλιστα όμορφες νεαρές κοπέλες που χορεύουνε μπροστά από φωτεινές οθόνες. Ο Πήτερ (Αριστοτέλης) Ηλιάδης δεν ήταν πάντα ιδιοκτήτης των δύο πιο γνωστών στριπ κλαμπ στο Λας Βέγκας. Ξεκίνησε σαν μάγειρας και έκανε παράλληλα διάφορες άλλες δουλειές σε εστιατόρια όταν μετακόμησε στο Λας Βέγκας από το Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης το 1955. Στη συνέχεια δούλεψε σαν ταξιτζής και πέρασε 17 χρόνια στους δρόμους του Λας Βέγκας.
Μέσα στη δεκαετία του 60, αγόρασε την εταιρεία ταξί Grayline. Μετά, έγινε μέτοχος στην Yellow-Checker- Star, την πιο γνωστή εταιρεία ταξί στο Clark Country.
Το 2003 καταγράφηκαν 627.000 κούρσες ταξί σε πελάτες στη Νότια Νεβάδα που αποτέλεσαν ποσοστό 30.7% της αγοράς στο συγκεκριμένο τομέα στο Clark County, που υπάρχουν 16 εταιρείες ταξί. Το 1989, τη χρονιά της μεγάλης ανάπτυξης που παρουσιάστηκε στο Λας Βέγκας, μετά το άνοιγμα του γνωστού καζίνο Mirage, ο Ηλιάδης μπήκε και αυτός δυναμικά στο χώρο ανοίγοντας το strip club Olympic Garden με έκταση 25.000 τετραγωνικά μέτρα, προσελκύοντας εκατοντάδες πελάτες καθημερινά και χιλιάδες όταν πραγματοποιούνταν σημαντικά συνέδρια στην πόλη. Το Δεκέμβριο του 2002 άνοιξε με επιτυχία το Sapphire ως το μεγαλύτερο strip club στον κόσμο. Σε τοποθεσία πίσω από το Stardust Casino, το Sapphire αποτέλεσε το πιο ξακουστό νυχτερινό κέντρο του Λας βέγκας όπου μπορούσε να θαυμάσει κανείς τις σύγχρονες γυμνές αφροδίτες.
Στις επιχειρήσεις του Ηλιάδη εργάζονταν περισσότεροι από 2.500 άνθρωποι χωρίς να υπολογιστούν οι κοπέλες με σύμβαση που χορεύανε στα strip clubs. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι φόροι που αποτελούν το 10% των πωλήσεων των εισητηρίων, του κοστίζαν 150.000 δολάρια το μήνα και για τα δύο κλαμπ. Τις καλές μέρες όμως, το μαγαζί σύμφωνα με πηγές μπορούσε να βγάλει και 100.000 δολάρια. Όπως όμως όλα τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν, έφτασε και η στιγμή που κλονίστηκε η αυτοκρατορία του Ηλιάδη. Ο David Tallas, ιδιοκτήτης του μισού Sapphire, κατηγόρησε τον Ηλιάδη για απάτη και ότι εμπλεκότανε στα επιχειρηματικά του συμφέροντα.
Ο Ηλιάδης από τη μεριά του, κατηγόρησε τον Tallas, ότι είχε κρυφούς συνεργάτες. Αυτή η διαμάχη τους οδήγησε σε δημοπρασία για το ποιος θα είναι ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού σε τοπική δικαστική αίθουσα τον Ιανουάριο του 2006, με δικαστή την Ελίζαμπεθ Γκονζάλε. Παρόντες ήταν ισχυροί άνθρωποι του Λας Βέγκας όπως ο πολιτικός Μάικλ Μακ. Νικητής ήταν τελικά ο Tallas που πήρε την αποκλειστική ιδιοκτησία του μαγαζιού, πληρώνοντας το ευκαταφρόνητο ποσό των 80 εκατομμυρίων δολαρίων το οποίο ήταν 56% περισσότερο από το ποσό των 35 εκατομμυρίων δολαρίων με το οποίο ξεκίνησε η δημοπρασία. Ο Ηλιάδης παρόλα αυτά έφυγε από την αίθουσα με 40 εκατομμύρια που ήταν το 50% του ποσού της δημοπρασίας. Μερικοί ισχυρίζονται ότι ο Ηλιάδης το έκανε σκόπιμα για να πουλήσει το Sapphire σε πολύ υψηλότερη τιμή από όσο το είχε αγοράσει.
Όταν το αγόρασε το 2001 που ήταν ακόμα ένα παλιό αθλητικό κλαμπ τηςπεριοχής, του κόστισε μόνο 14.5 εκατομμύρια. «40 εκατομμύρια από μία επένδυση 14 εκατομμυρίων δεν είναι καθόλου άσχημα» είχε δηλώσει ο δικηγόρος του Ηλιάδη, Μαρκ Τράτος. Ενώ ο Ηλιάδης πριν φύγει από την αίθουσα δήλωσε το εξής: «Μπορεί να πάρει το Sapphire. No hard feelings». Ο Tallas από την άλλη φάνηκε προβληματισμένος για το ποιος ήταν ο πραγματικός νικητής. Επίσης, προκειμένου να αποφύγει περισσότερες κατηγορίες, αναγκάστηκε στη συνέχεια να αποκαλύψει ότι όντως υπήρχαν κρυφοί συνεργάτες, οι οποίοι ήταν δικηγόροι και επενδυτές από το Λος Άντζελες. Το Νοέμβριο του 2008, ήρθε άλλο ένα χτύπημα της μοίρας για τον έλληνα επιχειρηματία ο οποίος έχασε τη γυναίκα του Τζάνετ, με την οποία ήταν παντρεμένος για 54 χρόνια. Σήμερα, διανύοντας την έβδομη δεκαετία της ζωής του, παραμένει ιδιοκτήτης του Olympic Gardens ενώ έχει δηλώσει ότι ενδέχεται να επεκτείνει σύντομα το μαγαζί.
Επίσης ήταν στο board of directors της Business Bank της Νεβάδας για 8 χρόνια. Παρά τη μεγάλη προβολή που έχει αποκτήσει μέσα από τις επιχειρήσεις του, κρατάει μέχρι σήμερα χαμηλό προφίλ ενώ ποτέ δεν επιδίωξε το φως της δημοσιότητας.
Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011
Ένας φίλος μου απασχολεί στη δουλειά του 43 ανθρώπους. Η επιχείρησή του, όπως πολλές άλλες, έχει πληγεί άσχημα λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι εποχές που οι κότες γεννούσαν χρυσά αυγά, μοιάζουν πολύ, μα πάρα πολύ μακρινές. Ο φίλος μου δεν έκανε λίρες τα χρυσά του αυγά, και να τις στείλει έξω σε τράπεζες ελβετικές, κυπριακές ή σε διάφορους off-shore παραδείσους. (Αλήθεια, αν είναι έτσι ο Παράδεισος, Θεέ μου, στείλε με, Σε παρακαλώ, σε βραχονήσι του άλλου κόσμου!). Τα χρήματα, λοιπόν, που έβαλε στη μπάντα, σήμερα, στα δύσκολα, πιάνουν τόπο όσο ποτέ. Γιατί εδώ είναι, τώρα, το μεγάλο του στοίχημα: Να κρατήσει την επιχείρησή του ζωντανή.
Η επιχείρηση – δεν σταματά να λέει ο φίλος – είναι, πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποί της. Αυτούς τους ανθρώπους, τους υπαλλήλους του, τους ξέρει όλους με τα μικρά τους ονόματα. Ξέρει τις οικογένειές τους, μαθαίνει τα νέα των παιδιών τους, μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες τους. «Είναι», λέει, «σαν δική μου οικογένεια – μερικούς τους ξέρω πάνω από τριάντα χρόνια τώρα». Οι αριθμοί, όμως, είναι αδυσώπητοι. Κάθε μέρα η επιχείρηση ζημιώνει. Εάν δεν πάρει κάποια μέτρα, και εάν συνεχιστεί (που ΘΑ συνεχιστεί, ίσως και για περισσότερο καιρό απ’ όσο νομίζουμε) αυτή η κρίση, με μαθηματική ακρίβεια το «καράβι» θα αρχίσει να μπάζει νερά, και όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει τότε – ΚΑΙ στο «καράβι», ΚΑΙ στο πλήρωμα.
Ο φίλος προσπαθεί να αποφύγει αυτό το κακό σενάριο. Έχει το πλάνο του, έχει και τα εναλλακτικά του σχέδια, γιατί είναι άγριος και, κυρίως, απρόβλεπτος ο καιρός, και ο καλός καπετάνιος πρέπει να προσαρμόζεται. Μέσα σ’ όλα αυτά τα «σχέδια και κόντρα-σχέδια», υπάρχει και ένας, δικός του, όμως, απαράβατος όρος, που πάει κόντρα στην αυστηρότητα της λογιστικής. Μία γραμμή, όπως λέει, που δεν θα την περάσει με τίποτα. Και που είναι ότι «δεν θα απολύσω κανέναν». Φώναξε το προσωπικό του, και εξήγησε σε όλους πως έχει η κατάσταση – αν και δεν χρειαζόταν, αφού όλοι οι υπάλληλοί του είναι ΜΕΣΑ στη δουλειά, και ξέρουν κάθε πτυχή της, καλή και άσχημη. Τους ζήτησε, λοιπόν, να βάλουν πλάτη. Να βοηθήσουν να μη βυθιστεί το πλοίο. Τους πρότεινε να δεχτούν μία μικρή μείωση του μισθού τους, ξεκινώντας βεβαίως από τους πιο υψηλόμισθους. Και τους υποσχέθηκε, μόλις περάσει η φουρτούνα, «να αποζημιωθούμε όλοι για τις θυσίες».
Οι υπάλληλοι δέχτηκαν με χαρά, όπως λέει, την πρότασή του. Αλλά εκείνος, νιώθοντας άβολα ακόμα και για την πρώτη, μικρή περικοπή που έκανε, προσπαθεί να «ισοφαρίσει» βγάζοντάς τους έξω σε κανά ταβερνάκι μια-δυο φορές τον μήνα με τις οικογένειές τους, εξασφαλίζοντάς τους εκπτώσεις από μία αλυσίδα σουπερμάρκετ με την οποία εμπλέκεται, σε διοικητικό επίπεδο, στενός τους φίλος, και γενικά ευρισκόμενος πιο κοντά τους στις δύσκολες αυτές στιγμές που περνάνε. «Δεν μπορείς να φανταστείς», μου έλεγε τις προάλλες, «πόσο, προς το καλύτερο, έχει αλλάξει η διάθεσή τους για δουλειά». Τώρα, μέσα στην κρίση. Με τον μισθό τους κλαδεμένο. Μερικοί, μάλιστα, εργάζονται οικιοθελώς περισσότερες ώρες από πριν, «και για πρώτη φορά βλέπω κάποιους να βοηθούν συναδέλφους τους κάνοντας δικές τους δουλειές όποτε χρειαστεί». Αυτό το «παραμυθένιο σενάριο», όπως μπορεί να το πουν πολλοί, δεν είναι καθόλου τέτοιο. Είναι, απλώς, η πραγματική ιστορία μιας επιχείρησης, ενός επιχειρηματία και των υπαλλήλων του, σε μία χώρα που, εάν λειτουργούσε και αυτή έτσι, θα είχε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να βγει από την φουρτούνα καλύτερη απ’ όταν μπήκε σε αυτήν. Μια τέτοια «καθοδήγηση» χρειάζεται και ο τόπος.
Καθοδήγηση που να θέτει σε πρώτη μοίρα τον άνθρωπο. Εντάξει η διάγνωση. Εντάξει το «μάλωμα» του ασθενή. Εντάξει και η τιμωρία (που δεν την είδαμε ακόμα) όσων επέφεραν αυτήν την βαριά αρρώστια. Εντάξει, η «νέα συνταγογραφηση» (με η χωρίς την σφραγίδα της τρόικας). Εντάξει η αυστηρή υπενθύμιση πως «αν δεν αλλάξουμε, βουλιάζουμε». Αλλά, … …χρειάζεται και ένα φιλικό κτύπημα στην πλάτη αυτός ο έρμος ο ασθενής. Έναν λόγο καλό, που θα τον κάνει να πιστέψει πράγματι, ότι άμα βγει από αυτό το λούκι, η ζωή του θα είναι καλύτερη από πριν. Ξέρω επιχειρήσεις, ακόμα και στον δικό μου κλάδο, των ΜΜΕ, που έχουν γονατίσει από την κρίση, αλλά ταυτόχρονα έχουν τσακίσει το προσωπικό τους, που έχει χάσει κάθε όρεξη για δουλειά, έχει αγριέψει ο ένας με τον άλλον, και το ναυάγιο μοιάζει αναπόφευκτο… Δηλαδή, όραμα γυρεύει να δει κάθε πολίτης αυτού του τόπου που, εδώ και περίπου 1 χρόνο τώρα, νιώθει να τον στέλνουν κάθε μέρα για κούρεμα.
Έχει ανάγκη να του δείξει κάποιος πως θα είναι αυτή η «καινούργια μέρα», αλλά και να τον κάνει να πιστέψει ότι πράγματι θα είναι έτσι. Ζητούνται, με άλλα λόγια, εμπνευσμένοι και φωτισμένοι ηγέτες, και τέτοιοι δεν φαίνεται να υπάρχουν σήμερα. Ένας σύγχρονος Γκάντι, ας πουμε. Ή ένας Μαντέλα. Που και οι δύο «έβγαλαν» τη χώρα τους από πολύ χειρότερες καταστάσεις. Λένε, λοιπόν, πως είμαστε τώρα «στην καρδιά της κρίσης». Το «κλίμα» έξω, στον κόσμο εννοώ, δεν είναι καλό – όλοι το νιώθουμε κάθε μέρα. Η αίσθηση που υπάρχει σήμερα, είναι ότι μπορεί και να μην τα καταφέρουμε.
Ότι είναι αδύνατον να χαμηλώσει ουσιαστικά το χρέος μας, και να μικρύνει το έλλειμμα. Ότι η χρεοκοπία είναι πιο κοντά. Αυτή η αίσθηση, δεν θεραπεύεται με διαψεύσεις, και απόδοση ευθυνών «σε ξένα κέντρα» ή πολύχρωμα, λαλίστατα παπαγαλάκια. Θεραπεύεται μόνο με το να δείξουν έμπρακτα, αυτοί που κυβερνούν, στον απλό κοσμάκη ότι είναι κοντά του. Δεν αρκεί το φάρμακο. Μερικοί ασθενείς γίνονται καλά όχι όταν καταπιούν το χάπι ή το σιρόπι, αλλά όταν τους πάρει ο γιατρός τους τηλέφωνο προσωπικά, τους ρωτήσει «πώς είσαι;», και τους κάνει να πιστέψουν ότι «θα γίνεις καλά».
Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011
ΑΦΗΓΗΣΗ ενός Ελληνα, μετανάστη σε άλλη δημοκρατική χώρα της Ευρώπης:
Όταν ήρθα στην Ισπανία (σοσιαλιστική χώρα και αυτή), πήγα στο Δημαρχείο, για να δηλωθώ (Νόμος !), δηλαδή, να πάρω άδεια παραμονής και άδεια εργασίας (κι' ας είμαι πολίτης χώρας της E.E). Εκεί μου ζήτησαν:
i) Αντίγραφο ποινικού μητρώου από τη χώρα, από την οποία κατάγομαι (Ελλάδα).
ii) Αντίγραφο ποινικού μητρώου από τη χώρα, από την οποία ήρθα στην
Ισπανία (Γερμανία).
Αυτά τα δύο, για να βεβαιωθούν ότι δεν πήγα "κυνηγημένος" στην Ισπανία, να ζήσω εκεί. Κατόπιν έλεγξαν επιτόπου, εάν εκκρεμεί εις βάρος μου διεθνές ένταλμα σύλληψης από την Europol και την Ιντερπόλ.
iii) Στη συνέχεια μ' έστειλαν στο ΙΚΑ της Καταλονίας, όπου έπρεπε να κάνω εξετάσεις για ηπατίτιδα, σύφιλη, AIDS, φυματίωση και λοιπές κολλητικές αρρώστιες.
iv) Μετά, έπρεπε να κάνω ένορκη δήλωση, ότι εκείνη τη στιγμή δεν διώκομαι σε καμία χώρα για ποινικό αδίκημα, ούτε διενεργείται αστυνομική ή δικαστική έρευνα εις βάρος μου.
Αφού προσκόμισα όλα τα παραπάνω, έπρεπε να βρω σπίτι, για να μείνω. Στο
μεσοδιάστημα, έμενα σε ξενοδοχείο, καθότι στην Ισπανία απαγορεύεται
σε ιδιοκτήτη, να νοικιάσει σπίτι σε αλλοδαπό, εφόσον αυτός δεν έχει άδεια
παραμονής. Επιπλέον, ο ιδιοκτήτης (σπιτονοικοκύρης) υποχρεούται να πάει με τον υποψήφιο νοικάρη στο τοπικό αστυνομικό τμήμα, για να ελέγξει η αστυνομία το νοικάρη και να δώσει τη σχετική συγκατάθεσή της. Εάν δεν τηρηθεί αυτή η διαδικασία, ο ιδιοκτήτης τιμωρείται με κατάσχεση του διαμερίσματός του.
Η άδεια παραμονής μου εκδόθηκε άμεσα (για έξι μήνες αρχικά) και άρχισα να ψάχνω για σπίτι. Βρήκα σπίτι και πήγα με το σπιτονοικοκύρη στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, όπου η αστυνομία, αφού έλεγξε κι' εμένα και την άδεια παραμονής μου, έδωσε τη σχετική έγγραφη συγκατάθεση της.
Με το χαρτί αυτό πήγα ξανά στο δημαρχείο, όπου πήρα άδεια εργασίας. Μετά πήρα από την Εφορία το ΑΦΜ. Μέχρις ότου βρω δουλειά, έπρεπε να πληρώνω το ΙΚΑ από την τσέπη μου (90 ? το μήνα), για να είμαι ασφαλισμένος.
Κατόπιν αυτών, μου υπέδειξαν, να διαβάσω κάποιες παραγράφους του ισπανικού δικαίου (όσον αφορά, τι είναι ποινικό αδίκημα, τι πλημμέλημα, κλπ.). Επιπλέον, μ' ενημέρωσαν, ότι εάν αρχικά, τον πρώτο χρόνο, υποπέσω σε σοβαρό αδίκημα, τότε θα απελαθώ σούμπιτος (sic) προς την χώρα από την οποία κατάγομαι (όχι προς αυτήν, από την οποία πήγα στην Ισπανία) και θα παρακρατηθεί η τυχόν περιουσία μου (λογαριασμοί σε ισπανικές τράπεζες) από το ισπανικό κράτος!
Σημειωτέον, ότι εγώ πήγα μετανάστης στην Ισπανία και όχι λαθρομετανάστης (όπου οι διαδικασίες, για να πάρει κανείς άδεια παραμονής είναι πολύ πιο δύσκολες, είναι σχεδόν αδύνατον).
Ρωτάω λοιπόν τους . βαθιά δημοκρατικούς συνέλληνες:
Στη χώρα μου την Ελλάδα, ποιος από τους λαθρομετανάστες θα πέρναγε επιτυχώς την παραπάνω διαδικασία; Το σχέδιο του Κίσσινγκερ είναι σε πλήρη εφαρμογή και οι προδότες πολιτικοί μας, βάζουν εκατοντάδες λαθρομετανάστες σ' αυτή τη χώρα, εκτελώντας κατά γράμμα το σχέδιο αυτό.
ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ! ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ! Δείτε πόσο ύπουλα, ο θεατρίνος ο Λαζόπουλος, μετά από μεγάλες αποκαλύψεις, γελοιοποιεί αυτούς που ασχολούνται με το πρόβλημα. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους, αν και είναι ήδη πάνω από 2.000.000 μετανάστες στην Ελλάδα. Ξυπνήστε, . !
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Και κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις για θεώρηση από διάφορες οπτικές γωνιές, προβληματισμό και συζήτηση, με τίτλο:
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ . ?
1) . γιατί σε λέγανε «εθνικιστή», όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να την πουλήσουν πιο εύκολα. Γι' αυτούς, κάθε λέξη που αρχίζει από «-εθν» και «-ελλ» ήταν και είναι εμπόδιο, όταν ακούγεται μέσα στο μαντρί του "εκσυγχρονισμού" που μας μπουζούριασαν. Κατάλαβες τώρα, γιατί σε λέγανε «ρατσιστή»? Γιατί πολύ σύντομα, δεν θάσαι ιδιοκτήτης της πατρίδας σου, θάσαι ένας κάτοικος μιας χώρας, που θ' ανήκει στους παγκόσμιους τραπεζίτες και στους υπαλλήλους τους, οι οποίοι θα παριστάνουν την ... κυβέρνηση.
2) ... γιατί πριονίσανε την παιδεία και την υποβάθμισαν σε "εκπαίδευση"? Για να σε κάνουν υπαλληλάκο των 3,60. Να σε βάλουν πίσω από τον πάγκο των μπακάλικών τους, που απλώσανε στη χώρα σου, να σερβίρεις καφέδες και να πηγαίνεις με το παπί πίτσες στα πάρτι του Χριστοφοράκου
3) ... γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΪΚΗ, AIΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ) και έκαψαν, σε διάστημα 2 μηνών, μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα (ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ)? Για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα δικά τους μπακάλικα, που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά.
4) ... γιατί έκαψαν τα δάση σου, μαζί και την ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ? Για να ξεπουλήσουν πιο εύκολα την πατρίδα σου και να καταστρέψουν τον πολιτισμό σου.
5) ... γιατί σου δίνανε τζάμπα κάρτες οι τράπεζες? Για να σου πάρουν το πατρικό σου. Δεκάρα δεν δίνανε για τις δόσεις σου. Με χαρτιά τυπωμένα, σου πήραν και σου παίρνουνε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί.
6) ... γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο? Όταν ένας πρωθυπουργός της χώρας, μαζί με μερικούς υπουργούς, προέτρεπαν τον απλό κοσμάκη, να βάλει το κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι του χρηματιστηρίου, δεν εννοούσε ακριβώς τις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά το τζόγο. Κατάλαβες τώρα ... ότι κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε μια νύχτα, ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου, τον ιδρώτα σου, με αέρα?
7) ... γιατί γουστάρουν τόσο την "ελεύθερη αγορά"? Για να κλείσει ο μπακάλης της γειτονιάς και να στέλνεις τον κόπο σου στα μεγαλομπακάλικα της Γερμανίας. Σε βγάλανε ψαράκι μου από τη γυάλα σου και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, που έχουν τους δικούς τους κανόνες ... διατροφής.
8) . γιατί αγαπάνε τόσο πολύ, τους "μη νόμιμους μετανάστες", οι εκλεγμένοι μας? Για να κάνουν, με τη δυστυχία εκείνων, κι' εμάς δυστυχισμένους.
9) . ψαράκι μου, πόσο αξίζει η γυάλα σου? Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο, το καλύτερο οικόπεδο, και την κοστολογούν μόλις 300 δις, συμπεριλαμβανομένων και των .. αρχαιοτήτων.
10) ... γιατί κάνανε βιλαέτι τους την Εθνική σου Οδό? Θέλεις 20? (και πλέον) διόδια, για να πας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη χρησιμοποιώντας την Εθνική σου Οδό, ενώ ήταν υποχρέωση του κράτους, να την κατασκευάσει και όχι να την ξεπουλήσουν στον κάθε "όμορφο" που παριστάνει τον ... εργολάβο.
11) ... γιατί σου πουλάνε φθηνά τα ... χαζοκούτια? Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια των σήριαλ. Για να σε πετάνε μπαλάκι από τους πρωϊνούς πουλημένους στις μεσημεριανές χαζοβιόλες και στους απογευματινούς πληρωμένους τελάληδες της προπαγάνδας τους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και κάθε μέρα, μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτιμημένων "τίποτα", με καμιά ειδικότητα, στον αέρα.
12) ... γιατί σ' έδιωξαν από το χωριό και από τη γη σου, δίνοντάς σου μια θέση στο... "δημόσιο"? Για να τα δώσουν δωρεάν στους νέους ... "εποίκους".
13) ... γιατί πρέπει το ζευγάρι σήμερα, να δουλεύει σε δυο δουλειές, ενώ ο παππούς θα πρέπει να δουλεύει ακόμα και στα ... 70 του? Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους, χωρίς κανένα προσανατολισμό και αρχές. Για να χαθεί η «καταραμένη» φυλή σου. Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι' αυτό προωθούν την ... υπογεννητικότητα.
14) ... γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει κανένας σοβαρός άνθρωπος? Επειδή αυτός δεν θέλει ν' ανήκει στον θίασο των 300 που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες, τις οποίες συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές της παγκοσμιοποίησης μαζί με τις "άγιες οικογένειες" του τόπου σου. Έτσι, στο θέατρο που λέγεται .. Βουλή, δεν θα βρείτε σήμερα σχεδόν κανέναν από τους λαμπρούς Έλληνες διανοητές και επιστήμονες, επειδή αυτοί δεν είναι ... θεατρίνοι.
15) ... γιατί τα κάνουν όλ' αυτά? Επειδή είναι υπεύθυνοι για τον κάθε ΕΛΛΗΝΑ και ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ. Γιατί δεν θέλουν άλλους Έλληνες σ' αυτόν τον τόπο. Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟ! Οι κύριοι αυτοί και τα όργανά τους συντελούν μια νέα μορφή γενοκτονίας στην πατρίδα σου και το ξέρουν πάρα πολύ καλά, επειδή αυτοί είναι εκείνοι, που τη σχεδίασαν και την εκτελούν!
Υ.Γ.
Σίγουρα, κάποια από τα παραπάνω 15 ερωτήματα, ανεξάρτητα από το «υπερβολικό» ή «συνομωσιολογικό» τους περιεχόμενο, κρύβουν βαρυσήμαντες αλήθειες, που χρήζουν της αξιολόγησής μας.
Η L' oreal επέλεξε ως νέα της πρέσβειρα μια πολύ ιδιαίτερη και ταλαντούχα γυναίκα. H Aimee Mullins έσπασε τρία παγκόσμια ρεκόρ στους παραολυμπιακούς αγώνες του 1996 στα 100 και 200 μέτρα, καθώς και στο άλμα εις μήκος αψηφώντας την έλλειψη ποδιών. Η 35χρονη γυναίκα γεννήθηκε χωρίς κόκκαλα στις περόνες, αυτό όμως δεν αποτέλεσε εμπόδιο στη ζωή της.
Το 1999 στράφηκε στον κόσμο της μόδας και απέδειξε ότι όταν ο άνθρωπος θέλει κάτι πολύ, μπορεί να το καταφέρει. Έγινε μούσα του βρετανού σχεδιαστή Alexander McQueen και έκανε πασαρέλα με ξυλόγλυπτα προσθετικά πόδια
«Τα πρόσωπα της L’Oreal Paris περιλαμβάνουν μερικές από τις πιο όμορφες γυναίκες. Είναι τιμή μου που μπαίνω στην “οικογένειά” της. Η φράση ‘Because I’m Worth It’ (Γιατί μου Αξίζει) σημαίνει πολλά για μένα. Η ομορφιά δεν είναι μόνο επιφανειακή. Είναι και μια πραγματική ένδειξη προσωπικότητας και αυτοπεποίθησης» είπε η Aimee για τη συνεργασία της με τη L'oreal.
Αυτές οι φωτογραφίες δείχνουν πώς η χρήση ναρκωτικών μεταμορφώνει κυριολεκτικά τους χρήστες. Οι εικόνες δόθηκαν στη δημοσιότητα με την ελπίδα να λειτουργήσουν αποτρεπτικά και θα κάνουν τα παιδιά αλλά και όσους τις δουν να καταλάβουν ότι τα ναρκωτικά δεν είναι ένα παιχνίδι από το οποίο μπορούν εύκολα να ξεφύγουν!
Μετά τον Σαντάμ Χουσεΐν, η παγκόσμια κοινότητα βρίσκεται αντιμέτωπη τα τελευταία 24ωρα με άλλον έναν «χασάπη», παρανοϊκό, απρόβλεπτο και επικίνδυνο δικτάτορα. Όχι, βέβαια, πως δεν το γνώριζε… Ο Μουαμάρ Καντάφι, από τη λήξη του αμερικανικού εμπάργκο κατά της Λιβύης το 1999, και χάρη στο πετρέλαιο της χώρας του, κατάφερε να ξεπλύνει τη ρετσινιά του τρομοκράτη και να εξαγοράσει ένα όνομα στην πιάτσα των δυτικών κοινωνιών. Όλα αυτά μέχρι προχθές, γιατί 24 λεπτά της ώρας – όσο κράτησε, δηλαδή, το πρώτο τηλεοπτικό του παραλήρημα- ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν την πλήρη αποσύνδεση του από την πραγματικότητα. Έχοντας τις αιματοχυσίες της Τιεναμέν και της Φαλούτζα ως παράδειγμα προς μίμηση για τη διατήρηση της τάξης, αρνείται να δει ότι ο λαός του επαναστάτησε και θυσιάζει τη ζωή του για να αποτινάξει τη διεφθαρμένη απολυταρχία του. Τι κι αν έγινε δεκτός με τιμές βασιλιά από τον Σαρκοζί και άλλους δυτικούς ηγέτες, που τον γέμισαν με όπλα και ήταν έτοιμοι να του πουλήσουν ακόμα και πυρηνικούς αντιδραστήρες, όπως η Γαλλία; Ο Καντάφι δεν άλλαξε και οργανώνει σήμερα σφαγές αμάχων για να παραμείνει στην εξουσία!
ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΛΑΘΗ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ
Ο Σαρκοζί, ο Μπλερ, ο Κάμερον, ο Μπερλουσκόνι, η Μέρκελ αλλά και οι Αμερικάνοι, θα πρέπει να αναγνωρίσουν τα τραγικά τους λάθη! Και θα πρέπει να ενεργήσουν με αποφασιστικότητα, όπως έκαναν και με τον Σαντάμ Χουσεΐν, για την άμεση απομάκρυνση του από την εξουσία του παρανοϊκού δικτάτορα και την παραπομπή του σε δίκη για ειδεχθή εγκλήματα κατά του λαού του. Ξέρω, θα ρωτήσετε «τώρα κατάλαβε η Δύση ότι ο Καντάφι είναι δικτάτορας και, μάλιστα, παρανοϊκός; Προφανώς όχι. Δεν περιμένετε, όμως, από μένα να σας μιλήσω για την παντοδυναμία της υποκρισίας στις διεθνείς σχέσεις… Σίγουρα σε μια εξαρθρωμένη από την τυραννία χώρα, με κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό, χωρίς πολιτικά κόμματα, όπου οι φατρίες έχουν τον πρώτο λόγο, το τέλος του Καντάφι κρύβει επικίνδυνες παγίδες για την Δύση. Όμως τίποτα δεν δικαιολογεί πια την παραμονή τους στην εξουσία! Τίποτα; Ας μην είμαστε 100% σίγουροι. Θυμηθείτε ότι η Λιβύη διαθέτει τα σημαντικότερα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Αφρική και ότι το 85% του «μαύρου χρυσού» το εξάγει στην Ευρώπη. Αυτή ακριβώς η πετρελαϊκή εξάρτηση είναι που αναγκάζει τους Ευρωπαίους να περιορίζονται σε αδύναμες δηλώσεις.
Ο Καντάφι εισπράττει από τις πωλήσεις του πετρελαίου 35 δισ. δολάρια, με τα οποία χρηματοδοτεί ΜΚΟ για την καλύτερη συνεργασία Λιβύης και Γαλλίας, πληρώνοντας μάλιστα με μετρητά! Με λίγα λόγια, οι δυτικές χώρες βρέθηκαν παγιδευμένες σε μια επικίνδυνη σχέση εξάρτησης από τη Λιβύη. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα μεταδίδουν ότι η Ανατολική Λιβύη έχει αποτινάξει τον ζυγό και ο κόσμος πανηγυρίζει στους δρόμους. Χαρά για τους Λίβυους, προβληματισμός για την Ευρώπη, καθώς είναι πιθανό ένα μεγάλο κύμα μετανάστευσης. Μην ξεχνάμε ότι για την πάταξη της παράνομης μετανάστευσης, ο Καντάφι, το διάστημα 2011-2013 αξίωνε από την Ευρωπαϊκή Ένωση 5 δισ. ετησίως! Τελικά, επιδοτήθηκε με 50 εκ. ευρώ, αλλά υπό αυτές τις δραματικές εξελίξεις, ένα μεγάλο κύμα μεταναστών βρίσκεται προ των πυλών της γηραιάς Ηπείρου και το αποτέλεσμα θα είναι οι ευρωπαϊκές χώρες να πέσουν μέσα στην παγίδα που έστησαν για τους λαθρομετανάστες! Βάσει του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και της Συνθήκης της Γενεύης περί δικαίου των ενόπλων συρράξεων, είναι υποχρεωμένες να παράσχουν καταφύγιο σε πολίτες που διαφεύγουν απο εμπόλεμες ζώνες, είτε πρόκειται για διακρατική σύγκρουση, είτε για εμφύλιο! Άλλος φόβος για τις δυτικές δυνάμεις είναι οι ισλαμιστές και η «Αλ Κάιντα» των οποίων την παρουσία υπενθύμισε σκοπίμως ο Καντάφι. Μέχρι σήμερα, Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι στήριζαν το σκληρό καθεστώς και για έναν ακόμη λόγο. Για το απάνθρωπο πρόσωπο που έδειχνε, μέσω της καταστολής, στους φανατικούς μουσουλμάνους του Σαχέλ και στα Δυτικά της Λιβύης… Κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει από δω και στο εξής σε μια χώρα που δεν έχει την δομή έθνους – κράτους και όπου αναμένεται οι φατρίες να σφαχτούν για την επικράτηση στην εξουσία.
Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΤΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Ο Λίβυος «χασάπης» επέλεξε να πολεμήσει τους διαδηλωτές »μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος του », όπως είπε. Σκληρά λόγια που υποχρεώνουν τις ξένες χώρες να είναι πολύ προσεχτικές. Σύμφωνα με γαλλική διπλωματική πηγή αν ο Καντάφι είναι έτοιμος να θυσιάσει το λαό του για την επιβίωση του, τότε είναι άγνωστο μέχρι πού μπορεί να φθάσει με τους ξένους που βρίσκονται στη χώρα του και που από τη μια στιγμή στην άλλη θα πέσουν στα χέρια του ! Ήδη οι Τυνήσιοι που βρίσκονται στη Λιβύη κατηγορήθηκαν από το καθεστώς ότι προμηθεύουν αλκοόλ και ναρκωτικά τους διαδηλωτές, ενώ εκτοξεύθηκαν απειλές εναντίον του προσωπικού ανθρωπιστικών οργανώσεων και ξένων δημοσιογράφων που μπήκαν στη χώρα από τα σύνορα της Αιγύπτου.
Εν ολίγοις, όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στη Λιβύη είναι κυρίως επειδή εδώ και πολύ καιρό έχει εγκαταλειφθεί από την Δύση, η διπλωματία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων η οποία αναδείχθηκε με την πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Οι ανθρωπιστικές παρεμβάσεις και η αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε περιπτώσεις επιθέσεων εναντίον αμάχων και αθώων είναι στις μέρες μας πράξεις που δεν συγκινούν και δεν κινητοποιούν άμεσα την διεθνή κοινότητα. Η λεγόμενη «διπλωματία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» χρησιμοποιείται μόνο όταν δεν πλήττονται συμφέροντα. Όπως δείχνει και το λουτρό αίματος στη Λιβύη, κανείς πλέον δεν πιστεύει σε αυτήν!
Πραγματικά θα ήθελα να ήμουνα “κοριός” στο τηλέφωνο του Σίλβιο. Θα ήθελα να ακούσω λέξη – λέξη τι είπε στον φίλο του Καντάφι, τώρα που ο “μετανοημένος ηγέτης” , άλλαξε πάλι προσωπείο. Μέχρι που τα πτώματα άρχισαν να στοιβάζονται στους δρόμους, ο Ιταλός πρωθυπουργός δίσταζε να του μιλήσει, “για να μην τον ενοχλήσει”, όπως είπε, στις φούριες του… Και τι να του πει άλλωστε… “Μουαμάρ πέφτω από τα σύννεφα, δεν το περίμενα αυτό από σένα…” ή “κάνε λίγο κράτει αδελφέ, μη χτυπάς τον κόσμο στο ψαχνό” ή μήπως “μην ανησυχείς φίλε, στην ανάγκη έχω μια περισσευούμενη βίλα με πολλά δωμάτια»… Πάντως, προσβλέποντας σε τρελές μπίζνες με τον μακροβιότερο δικτάτορα στην βόρειο Αφρική, και τι δεν έχει κάνει…
- Τον άφησε να στήσει την τέντα του στο μεγαλύτερο πάρκο της Ρώμης, στα 1800 στρέμματα των κήπων της βίλας Ντόρια Παμφίλι… Να φέρει τα άλογα του με ειδική πτήση από την Τρίπολη, μαζί με το διαλεχτό σανό που έτρωγαν τα καθαρόαιμα…
- Οργάνωσε φιέστες “ρωμαϊκού τύπου”…
- Στάθηκε κορδωτός στο πλευρό του σε ανοιχτό τζιπ επιθεωρώντας αγήματα…
- Άλλαξε ακόμα και τις θέσεις στη Σύνοδο των G8 στην Λ’ Ακουίλα, για να κάτσει ο Καντάφι στα αριστερά του κι ο Ομπάμα στα δεξιά του, υποχρεώνοντας έτσι τον Αμερικανό πρόεδρο να δώσει το χέρι στον Λίβυο Συνταγματάρχη…
- Δεσμεύτηκε να πληρώσει 5 δισ. στην πρώην ιταλική αποικία ως αποζημίωση για τα δεινά που υπέφεραν οι Λίβυοι, κυρίως από το 1911 μέχρι το ’34. Όλα αυτά, βέβαια, με το αζημίωτο. Η ζεστή αγκαλιά του Καβαλιέρε, ήταν σοβαρό κίνητρο για τον Καντάφι για να επενδύσει δισεκατομμύρια στη FIAT, την UniCredit, και βεβαίως στον πετρελαϊκό κολοσό ENI- που έχει ριζώσει 50 χρόνια τώρα στην Λιβύη- ακόμα και στην Juventus. Ενώ με χαρακτηριστική γαλαντομία, υποσχέθηκε να χτίσει πολυτελές ξεονοδοχείο στην Λ’ Ακουίλα για να βοηθήσει τη σεισμόπληκτη πόλη και να μοιράσει λεφτά στους κατοίκους του Antrodoco, μιας μικρής πόλης στα Απέννινα, επειδή τον καλοδέχθηκαν.
Με τα πετροδόλαρα στο χέρι, μέσω Ιταλίας, ο Καντάφι σχεδίαζε τη δική του “εισβολή” στην Ευρώπη. Βοήθησαν αρκετά σε αυτό -αν και λιγότερο επιδεικτικά- το Παρίσι, μεγάλα αμερικανικά κεφάλαια που δίψαγαν για επενδυτές, αλλά κυρίως το Λονδίνο, που έδωσε εύκολα άφεση στον “ηγέτη” από τη Βόρεια Αφρική. To χωρίς προσχήματα φλερτ, βλέπετε, δεν ήταν μονοπώλιο του υπερβολικού Μπερλουσκόνι. Τι μπορεί να σκέπτεται τώρα, για παράδειγμα, ο Τόνι όταν πίνει τον καφέ του στην ήσυχη, πλούσια γειτονιά του Λονδίνου, κοιτάζοντας πίσω, τα άλμπουμ της συναρπαστικής του πολιτικής καριέρας; ‘Η ο Γκόρντον στη σύντομη κι όχι τόσο πετυχημένη, δικιά του θητεία; Μπορεί ο Μπλερ να ανέβηκε στην εξουσία υποσχόμενος να ακολουθήσει το μονοπάτι της ηθικής στην εξωτερική πολιτική, φαίνεται όμως ότι στην πορεία “έπνιξε” όλους τους ενδοιασμούς του, χάριν του πολιτικού ρεαλισμού, της «ρεαλπολιτίκ».
Στην περίπτωση του Καντάφι, ήταν δυο τα βασικά επιχειρήματα του: * Πρώτον, ότι ο Καντάφι δήλωνε έτοιμος να εγκαταλείψει τα σχέδια του περί όπλων μαζικής καταστροφής, πράγμα πολύ καλό για όλο τον κόσμο. *Και δεύτερον, ότι ήθελε να συνεργαστεί και να γίνει κάτι σαν ανάχωμα στην επέλαση των ισλαμιστών της «Αλ Κάιντα», πράγμα επίσης εξαιρετικά θετικό για την ανθρωπότητα. Και οι δυο προοπτικές ήταν αρκετά δελεαστικές για να κλείσει τα μάτια ο Μπλερ στο υπόλοιπο βιογραφικό του Καντάφι. Η προσφορά, βέβαια, κι ενός ελκυστικού μπόνους έκανε την προσέγγιση ακαταμάχητη: Η “συμφιλίωση” επέτρεψε την πρόσβαση των βρετανικών εταιριών στον πλούτο της Λιβύης, τις πετρελαιοπηγές της. Έτσι, το 2004 ο Μπλερ, αφού τίμησε τα 191 θύματα της βομβιστικής επίθεσης στο μετρό της Μαδρίτης, πετάχτηκε μέχρι τη σκηνή του Καντάφι, του ανθρώπου που πολλοί θεωρούν υπεύθυνο για τον τραγικό θάνατο 270 ανθρώπων από την έκρηξη στην πτήση 103 της PanAm πάνω από το Λόκερμπι στη Σκοτία, το 1988. Όταν ρωτήθηκε πώς του φάνηκε η συνάντηση αυτή απάντησε: “Ηταν λίγο περίεργο, δεδομένης της ιστορίας… Νιώθω τον πόνο όσων έχουν υποφέρει από τρομοκρατικές επιθέσεις, αλλά ο κόσμος αλλάζει»… Ο κόσμος σίγουρα άλλαξε, ο Καντάφι όμως φαίνεται ότι έμεινε ο ίδιος και η Δύση όλο αυτόν τον καιρό προτίμησε να κάνει τα στραβά μάτια, προσφέροντας απλόχερα νομιμοποίηση και βήμα, όχι μόνο στον ίδιο τον “Αδελφό Ηγέτη”, αλλά και στους γιους του και, κυρίως, στον δευτερότοκο.
Μια δωρέα περίπου 1,5 εκατομμυρίου λιρών, άνοιξε τις πόρτες ενός ξεχωριστού Βρετανικού Πανεπιστημίου, του London School of Economics, στον Σαΐφ αλ Ισλάμ. Από εκεί πήρε το διαδακτορικό του– αν και λέγεται ότι προς το παρόν από το ποσό αυτό, έχουν καταβληθεί μόνο 300.000 λίρες- και εκεί επέστρεψε πέρσι ως επίτιμος καλεσμένος και ομιλητής. Η σχέση με τον Μπλερ βοήθησε πολύ. Γι’ αυτό και ο Σαΐφ, σε συνέντευξή του, είχε μόνο καλά λόγια για τον Βρετανό πρωθυπουργό. - «Είναι προσωπικός, οικογενειακός φίλος”, είπε, υποστηρίζοντας ότι είχε προσκληθεί το 2006 στην Ντάουνινγκ Στρητ και ότι είδε τον Μπλερ αρκετές φορές, όταν εκείνος επισκεπτόταν τον πατέρα του στη Τρίπολη. -“Εχει έρθει πολλές, πολλές φορές στην Λιβύη”, είπε ο Σαΐφ, ισχυριζόμενος μάλιστα ότι Μπλερ είναι επ’ αμοιβή σύμβουλος του κρατικού επενδυτικού κεφαλαίου της χώρας του. Όλα αυτά, βεβαίως, διαψεύστηκαν από το Λονδίνο, αλλά δύσκολα αποδεικνύει κανείς σε αυτές τις περιπτώσεις ότι δεν είναι ελέφαντας. Κι ο Μπλερ, άλλωστε, δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, σε ό,τι έχει να κάνει με την τσέπη του…
Ο Σαΐφ, πάντως, συνέχισε τις επαφές με τον καλό κόσμο και, κυρίως, με τον άνθρωπο-κλειδί των κυβερνήσεων των Εργατικών, τον Λόρδο Μάντελσον, με τον οποίο λέγεται ότι κανόνισε τις τελευταίες λεπτομέρειες για την απελευθέρωση του βομβιστή του Λόκερμπι, Αμπντελμπασέτ αλ Μεγκράχι, από τις βρετανικές φυλακές. Για τη συζήτηση αυτή ο Σαΐφ ήρθε στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 2009, καλεσμένος των Ρότσιλντ, στη βίλα τους στην Κέρκυρα, μαζί με τον Μάντελσον κι άλλα υψηλά πρόσωπα. Όσο για τον Γκόρντον Μπράουν, απέφυγε μεν τις κοινωνικές επαφές με τους Καντάφι, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες της «Τέλεγκραφ», δεν είπε “όχι” στην εκπαίδευση από τη SAS των Λιβυκών ειδικών δυνάμεων το 2009. Πιθανώς, αυτά που έμαθαν, τότε, οι άνδρες της οικογένειας Καντάφι από τους “καλύτερους”, να τα εφαρμόζουν τώρα στον λαό τους.
