Η μαγκιά του γυναικά, η τιμωρία του βιαστή

Κατηφής, σκυθρωπός, με την αυτοπεποίθηση στο ναδίρ, δεμένος πισθάγκωνα, ο άλλοτε πανίσχυρος διευθυντής του ΔΝΤ θύμιζε τους διαπομπευμένους ξυρισμένους γουλί τεντιμπόιδες του Νόμου 4000. Η εικόνα σοκάρει. Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων τη βλέπει με ανάθεμα. Πιθανώς, με το εκδικητικό βλέμμα της Θείας Δίκης για έναν από τους «βασανιστές» της. Η έννοια του τεκμηρίου της αθωότητας πηγαίνει άκλαυτη στον βωμό της Νεμέσεως.

Μέχρι να τον βαρύνει η κατηγορία του βιασμού και της κακοποίησης, ο Στρος-Καν είχε τη φήμη του γυναικά. Φήμη που περισσότερο εξιτάρει παρά χλευάζεται. Η φήμη του γυναικοκατακτητή ανεβάζει δημοτικότητες, όπως του Μπερλουσκόνι, του Σαρκοζί προτού πάρει το χρίσμα. Το να δηλώνεις δημοσίως ότι σ’ αρέσουν οι γυναίκες είναι δεδηλωμένη μαγκιά έστω κι αν στα 62 σου το μόνο που θα έπρεπε σε ενδιαφέρει θα ήταν το ευ ζην με τη σύντροφό σου και τα καλά γεροντάματα… Για έναν λαό κατά βάση συντηρητικό, σε άλλη εποχή η είδηση θα αντιμετωπιζόταν αδιάφορα. Οταν ένας γιάπης σου κάθεται στον σβέρκο αποτελεί έγκλημα και δικαίωση ταυτόχρονα. Ουδείς είναι υπεράνω του νόμου. Ακόμη και οι πανίσχυροι λογιστές. Την έπαρση διαδέχεται η ταπείνωση. Ακόμη κι αν αποδειχθεί η αθωότητά του, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Αν αποδειχθεί η ενοχή, θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας στο σωφρονιστικό ίδρυμα που θα «φιλοξενηθεί». Τους βιαστές δεν τους γουστάρουν ούτε ισοβίτες.

Το παρελθόν πλημμυρίζεται από περιπτώσεις πανίσχυρων υπερπροβεβλημένων προσωπικοτήτων που εξαιτίας σκανδάλων καταλήγουν συχνά στο έσχατο σημείο ευτέλειας. Από πολυολυμπιονίκες οι οποίοι μυθοποιούνται τη στιγμή της κορυφής και αντιμετωπίζονται ως κακοποιοί όταν ανακαλύπτεται η απάτη του ντόπινγκ. Από εκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές που καταλήγουν σε κλινικές αποτοξίνωσης αδυνατώντας να διαχειριστούν την εφήμερη δόξα και τα εκατομμύρια που σωριάζονται μπροστά τους. Από θεοποιημένους παράγοντες που βαρύνονται με εγκληματικές κατηγορίες. Που βιάζουν κατ’ εξακολούθηση το ποδόσφαιρο, αλλά ποτέ δεν οδηγούνται σιδεροδέσμιοι στη δικαιοσύνη.

Η Νέμεσις κατά τη μυθολογία επιβράβευε ή τιμωρούσε κάποιον με γνώμονα το δίκαιο. Τιμωρούσε τους αλαζόνες και τους υπερόπτες. «Ως πεπρωμένης ουκ έστι θνητοίς συμφοράς απαλλαγή», έγραφε ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη. Δεν υπάρχει στους ανθρώπους τρόπος να αποφύγουν τη συμφορά που τους επιφυλάσσει το πεπρωμένο. Ειδικά για όσους επέλεξαν να καθορίσουν τη μοίρα ολόκληρων λαών.