Τη «νίκησε» μόνο η μοίρα

Ηταν σαν σήμερα, 4 Μαΐου 1949. 62 χρόνια πίσω, όταν συνέβη μια αεροπορική τραγωδία, που έμελλε να αλλάξει για πάντα με τον πιο απότομο και άκομψο τρόπο την ιστορία του ιταλικού και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η θρυλική «μεγάλη Τορίνο», που είχε σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της τη δεκαετία του 40’ σταμάτησε να υπάρχει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τα δευτερόλεπτα στα οποία το αεροπλάνο που τη μετέφερε έπεσε πάνω στο λόφο Σουπέργκα, λίγο έξω από την πρωτεύουσα του Πιεμόντε.

Οχι ένας, ούτε δύο. Δεκαοκτώ ποδοσφαιριστές εκείνης της ομάδας άφησαν την τελευταία τους πνοή, μαζί με πέντε άτομα του τεχνικού επιτελείου, τρεις δημοσιογράφους, τέσσερα μέλη του πληρώματος και τον διοργανωτή του ταξιδιού. 31 συνολικά άτομα βρήκαν τραγικό θάνατο και μαζί τους «πέθαναν» οι εικόνες μιας ομάδας, που δεν είχε την τηλεόραση να την προβάλει. Να δείξει στον κόσμο ότι το ποδόσφαιρο που έπαιζε ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της.

Βαλέριο Μπατσιγκαλούπο, Αλντο Μπαλαρίν, Ντίνο Μπαλαρίν, Μίλο Μποντζιόνι, Εουσέμπιο Καστιλιάνο, Ρούμπενς Φαντίνι, Γκουλιέλμο Γκαμπέτο, Ρουγκέρο Γκράβα, Τζιουζέπε Γκρεζάρ, Ετζιο Λόικ, Βιρτζίλιο Μαρόζο, Ντανίλο Μαρτέλι, Βαλεντίνο Ματσόλα, Ρομέο Μέντι, Πιέρο Οπέρτο, Φράνκο Οσόλα, Μάριο Ριγκαμόντι και Τζούλιους Σούμπερτ η λίστα (με αλφαβητική σειρά στα λατινικά) των αδικοχαμένων ποδοσφαιριστών. Σχεδόν όλη η «Invincibile Granata», δηλαδή.
Το δημιούργημα του Φερούτσιο Νόβο, ο οποίος συγκέντρωσε ότι καλύτερο είχε αφήσει ο πόλεμος στην Ιταλία, με ηγετική της μορφή τον πατέρα του μετέπειτα θρύλου της Ιντερ, Σάντρο Ματσόλα, Βαλεντίνο, και άλλους εννέα διεθνείς ποδοσφαιριστές δεν υπήρχε πια. Η ομάδα που κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα από το 1943 έως το 1949 (το 1944 και 1945 δεν έγινε πρωτάθλημα εξαιτίας του Β’ παγκοσμίου πολέμου) χάθηκε για πάντα στα συντρίμμια του αεροπλάνου που τη μετέφερε από τη Λισαβόνα με προορισμό το Τορίνο.

«Κληρονομιά» της άφησε κάποια απίστευτα ρεκόρ. Τα 125 γκολ που πέτυχε τη σεζόν 1947-48 σε 40 ματς! Τα 93 σερί παιχνίδια αήττητη στο γήπεδό της, το θρυλικό «Φιλαντέλφια». Και μαζί, την ανάμνηση μιας ομάδας, η οποία δημιούργησε ένα φανατικό κοινό στο Τορίνο. Μια πιστή μάζα ανθρώπων, κατά κύριο λόγο της εργατικής και λαϊκής τάξης της πόλης, που ξέρει ότι ο λόγος για τον οποίον υποστηρίζει τη συγκεκριμένη ομάδα είναι για να συνεχίσει την ιστορία που άφησαν ανολοκλήρωτη οι προαναφερθέντες.
Κι όμως, ο χρόνος στο Τορίνο φαίνεται απλά να έχει σταματήσει. Σαν να μην συνέβη ποτέ αυτό το δυστύχημα. Το ιστορικό στάδιο «Φιλαντέλφια» που έχει μείνει ένα ερείπιο στο κέντρο της πόλης (σας θυμίζει κάτι;) μοιάζει να περιμένει απλώς τους κλασικούς του πρωταγωνιστές για να «ζωντανέψει» ξανά. Αλλωστε, οι πιστοί οπαδοί της Γκρανάτα, ποτέ δεν θεώρησαν έδρα τους το Ολυμπιακό Στάδιο της πόλης, πόσο μάλλον το «Ντέλε Αλπι» της μισητής συμπολίτισσας Γιουβέντους και χρόνια τώρα τρέχουν ένα πρότζεκτ ανακατασκευής της ιστορικής τους έδρας.

Οι άνθρωποι που μένουν γύρω από το στάδιο που μεγαλούργησε η αγαπημένη τους «Τόρο», ορκίζονται ότι κάποια βράδια ακούνε φωνές και κάποιους μέσα στο σκοτάδι να αλλάζουν μπαλιές. Να πετυχαίνουν γκολ! Αυτό που ήξερε να κάνει πολύ καλά εκείνη η ομάδα. Ποιος ξέρει; Οταν η Τορίνο γίνει ξανά κάποτε τεράστια δύναμη εντός και εκτός γηπέδων, όταν το «Φιλαντέλφια» γίνει ξανά η έδρα της ομάδας, τότε ίσως η «Invincibile Granata» εμφανιστεί ξανά. Εστω και ως μετενσάρκωση…