Αλλάζουμε και βουλιάζουμε;

Σκέφτομαι καμιά φορά αυτή τη ρημάδα τη λέξη που όταν την ξεστομίσεις, όταν συναντηθείς με την ανάγκη της, τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Τη λέξη ΑΛΛΑΓΗ. Τη βάζει ο νέος χρόνος για να υπόσχεται, τη βάζει η φύση για να ανακυκλώνεται, τη βάζει ο τραβεστί για να ελπίζει, την έβαλε και το ΠΑΣΟΚ και κέρδισε τις εκλογές… Κι έτσι που κοιτάω και πάνω μου και βλέπω τόσες αλλαγές, κι έτσι που κοιτάω και μέσα μου και βλέπω άλλες τόσες, την ξανασκέφτηκα αυτή τη λέξη. Που απ’ τη μια όλοι μας έχουμε πέσει στην ανάγκη της κι από την άλλη όλοι της αντιστεκόμαστε με την ίδια θέρμη… που την αποζητούμε. Κοιτάζοντας πρόσφατα την όψη του Λονδίνου, μ’ αυτά τα παμπάλαια, γεμάτα παρελθόν κτίρια, πάλι αυτή η λέξη στριφογύρισε. Εκεί, λοιπόν, ξοδεύουν απίστευτα λεφτά να συντηρούν το παλιό, γιατί γι αυτούς ασφάλεια είναι όταν τα πράγματα δεν αλλάζουν.

Η συντήρηση είναι δείγμα ότι όλα πάνε καλά. Κι έτσι το σύστημα λειτουργεί. Δίνει τη σιγουριά πως όλα θα ‘ναι και αύριο στη θέση τους κι έτσι όλα τα γρανάζια γυρνάνε με ασφάλεια. Κι έλα και πες μου σήμερα που ο Έλληνας ξυπνάει και δε βρίσκει τίποτα στη θέση του, κι η αλλαγή του έρχεται και από κει που τη θέλει αλλά κυρίως από κει που δεν την θέλει, που η ματαίωση είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση, που αλλάζει η καθημερινή του διαδρομή ανάλογα με τα μέσα που απεργούν, που αλλάζει μέχρι και περίπτερο γιατί κι αυτό έχει κλείσει, που αλλάζει ο μισθός του, το χρέος του, το έλλειμμά του, ο ψυχισμός του, που τα Σάββατα έχουνε γίνει Τρίτες κι οι Κυριακές Δευτέρες, που τα Χριστούγεννα έχουν γίνει Πάσχα και η καθαρή Δευτέρα Χριστούγεννα, που ήρωες πια είναι τα σώματα ασφαλείας, και που οφείλει κι από πάνω ν’ αλλάξει χαρακτήρα, δουλειά, συνήθειες, αντιλήψεις… κι όλες αυτές οι αλλαγές σε χρόνους dt, σε ρυθμούς αφύσικα γοργούς, έλα πες μου πώς ν’ αποφύγεις την ανασφάλεια, τη σύγχυση, το φόβο, την παράνοια… Και φοβάμαι κι εγώ, σε εποχές που η αλλαγές είναι τόσο ραγδαίες, μπας κι η αντίδραση είναι η επιστροφή στη συντήρηση, εκεί που τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει και παίρνεις τζούρα ασφάλειας.

Μήπως ρε παιδί μου βαρέσαμε game over και το παίρνουμε πάλι απ’ την αρχή, από τα ίδια λάθη. Και δίπλα στη συντήρηση και στην ανάγκη τα πράγματα να μην αλλάζουν να σου και ο τρόμος για κάθε τι καινούριο και διαφορετικό και να σου κι ένας ωραίος μεσαίωνας να μας χαϊδεύει απαλά και να μας υπόσχεται γλυκά γλυκά πως η οπισθοδρόμηση κι ο συντηρητισμός είναι τα νέα must. Κι όχι γιατί θα μας το επιβάλλει κάποιος, αλλά γιατί εμείς θα τα αποζητήσουμε. Γιατί, όπως διδάσκει κι ο μαγικός Φρανκενστάιν του Ντάνι Μπόιλ, ο άνθρωπος είναι καταραμένος να κουβαλάει το θαύμα και την καταστροφή του την ίδια ώρα.