Ιβουάρ: Ένα χωριό - κόσμημα

Στις όχθες της λίμνης Λεμάν, ακριβώς απέναντι από τη Γενεύη, υπάρχει ένα γαλλικό χωριό που... αντιστέκεται ακόμη: όλα εδώ είναι φροντισμένα, η εξαιρετική αρχιτεκτονική είναι απείραχτη και οι (πολλοί) επισκέπτες δεν έχουν αλλοιώσει τον χαρακτήρα του
Το δημοφιλές ιστορικό χωριό της Γαλλίας κατέχει τον τίτλο του «ομορφότερα διακοσμημένου χωριού της χώρας». Από το 1950 και για 20 συνεχή έτη κέρδιζε το πρώτο βραβείο σε εθνικό διαγωνισμό, στον οποίο έπαψε να συμμετέχει! Το 2002 εκπροσώπησε τη Γαλλία σε ευρωπαϊκό διαγωνισμό και έλαβε το πρώτο διεθνές βραβείο για τη διατήρηση της πολιτιστικής του κληρονομιάς και για την αισθητική του περιβάλλοντος. Κτισμένο στις ειδυλλιακές όχθες της λίμνης Λεμάν, το Ιβουάρ φαντάζει σαν σκηνικό που ξεπήδησε από τον μακρινό Μεσαίωνα. Τα σοκάκια του, περίφημα αρχιτεκτονικά κομψοτεχνήματα, αποπνέουν ιστορία και προκαλούν την περιέργεια να εξερευνήσεις τον τόπο.

Μόλις 25 λεπτά με το καράβι από την ελβετική Γενεύη και γύρω στα 40 χλμ. οδικώς, το μεσαιωνικό παραλίμνιο γαλλικό χωριό, που ανήκει στην Ανω Σαβοΐα, γειτονεύει με τις γνωστές πόλεις Τονόν (Thonon) και Εβιάν (Evian). Νοτίως, απλώνονται οι γαλλικές Αλπεις, ενώ βόρεια βρίσκεται η Γενεύη. Οι μόνιμοι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 750, ο τουρισμός ωστόσο που δέχεται ετησίως το Ιβουάρ ξεπερνά τους 500.000. Καθετί σ' αυτό τον τόπο είναι δημιούργημα των κατοίκων του, που κρατούν αυστηρά την ποιότητα και την αισθητική στον περιβάλλοντα χώρο. Αφήνοντας το βλέμμα να τρέξει στα κάλλη των πέτρινων αρχοντικών, στα μονίμως πολύβουα από κόσμο καλντερίμια, στα πολύχρωμα μπαλκόνια και τους κήπους που αναδίνουν τα ευωδιαστά αρώματα των λουλουδιών, στο επιβλητικό κάστρο, και τέλος, στη γαλαζοπράσινη λίμνη, η οποία φέρει και αυτή τη δική της ιστορία. Με μια έκταση 528 χλμ. (348 χλμ. στην Ελβετία και 234 στη Γαλλία) και βάθος 310 μ., τρέφεται από τον Ροδανό ποταμό. Είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Δυτικής Ευρώπης, με τους κατοίκους των ακτών της να αναπτύσσουν δραστηριότητες σε αυτήν, οι οποίοι ωστόσο δεν αμελούν να την τιμούν με φαντασμαγορικές γιορτές, αλλά και να την εκμεταλλεύονται για τον αλιευτικό πλούτο της.
Η ιστορία του τόπου ξεκινάει από το 500 π.Χ., όταν στις όχθες της λίμνης Λεμάν κατοικούσαν Κέλτες, οι οποίοι κατέλυαν μέχρι το βορειοδυτικό τμήμα της Ελβετίας, από την κοιλάδα του Ρήνου και γύρω από τη λίμνη.

Οι Κέλτες κατακτήθηκαν από τους Ρωμαίους το 50 π.Χ., ωστόσο τα σημάδια τους στην αρχιτεκτονική παρέμειναν μέσα στους αιώνες. Τα κυριότερα γεγονότα που στιγμάτισαν την εποχή της παρακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν η μαζική μετανάστευση των Γερμανικών φυλών και ο ερχομός του Χριστιανισμού. Μεταξύ 443 - 534 από την περιοχή πέρασαν και οι Βουργουνδοί, από τη Νορβηγία, ο πολιτισμός των οποίων όμως δεν άφησε τα σημάδια του μέσα στο χρόνο.Μετά την πτώση τους ακολούθησαν πέντε αιώνες κυριαρχίας από τους Μεροβίγκιους, τους Καρολίνιους και τους Ροδόλφιους. Αρχές του 11ου αιώνα η περιοχή βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Humbert aux Blanches Mains, κόμη της πόλης Maurienne και ιδρυτή του οίκου της Σαβοΐας. Ο επόμενος κόμης ωστόσο, ο Amed?e ο 5ος, ήταν εκείνος που διέκρινε τη στρατηγική σημασία της γεωγραφικής θέσης του Ιβουάρ. Κάτοχος του χωριού υπήρξε η οικογένεια Compay, η οποία το 1306 αντάλλαξε το Ιβουάρ με το κάστρο του Marin, καθώς και με 60 ικανούς άντρες και τον τίτλο «mentral de Thonon», τίτλο διοικητικό και δικαστικό.

Το μέρος οχυρώθηκε, ανοικοδομήθηκε και ξαναγύρισε στους αρχικούς του κατόχους μετά από 60 χρόνια. Κατά τη Γαλλική Επανάσταση η Σαβοΐα αποτελούσε μέρος του βασιλείου του Πιεμόντε και της Σαρδηνίας. Το 1798 εισέβαλαν γαλλικά στρατεύματα και η Σαβοΐα προσαρτήθηκε μέχρι το 1815. Η ζωή των κατοίκων του Ιβουάρ έγινε δύσκολη με την επιβολή της στρατιωτικής θητείας. Οι παντρεμένοι άντρες εξαιρούνταν από τη στράτευση και για αυτό το λόγο άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότεροι γάμοι, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του Ιβουάρ να αγγίξει τους 600 μέχρι το 1840. Το 1860, το Ιβουάρ και η υπόλοιπη Σαβοΐα παραχωρήθηκαν στη Γαλλία κατόπιν συμφωνίας με τον Ναπολέοντα ΙΙΙ και την Ιταλία. Με την είσοδο του τουρισμού στον τόπο το 1950, οι κάτοικοί του κατάλαβαν πόση αξία είχε το χωριό τους για τους ξένους, συνεπώς και για αυτούς. Το καλό είναι ότι ουδέποτε το Ιβουάρ μετατράπηκε σε μουσείο ή «θεματικό πάρκο». Παρέμεινε ένα αυθεντικό χωριό.

Τα μικρά και χαριτωμένα εμπορικά μαγαζάκια κατά μήκος των σοκακιών πωλούν παραδοσιακά εδέσματα, τυριά, αλλαντικά, ενώ άλλα καταστήματα έχουν να επιδείξουν πανέμορφα χειροποίητα διακοσμητικά αντικείμενα σαβοϊκής τέχνης. Δεν λείπουν φυσικά και οι μπουτίκ με τα πανάκριβα ρούχα σε διάφορες φίρμες. Αν κανείς σκοπεύει να κάνει ψώνια, σίγουρα θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, γιατί τίποτε σ' αυτό το μέρος δεν είναι φθηνό.
Μεγάλος πόλος έλξης είναι το κάστρο του Ιβουάρ. Δυστυχώς όμως, μονάχα από μακριά μπορεί κάποιος να το θαυμάσει και να φανταστεί το παρελθόν του. Σήμερα του δίνει νέα πνοή ζωής η οικογένεια που το κατοικεί. Ο κήπος του όμως, που βρίσκεται εκτός κάστρου, αποτελεί το μεγάλο αξιοθέατο του Ιβουάρ. Ενας λαβυρινθώδης παραδεισένιος κήπος, πλούσιος σε θεραπευτικά βότανα, με τα αιωνόβια δέντρα και με τα άνθη του, είναι ειδικά μελετημένος ώστε να αφυπνίζει τις πέντε αισθήσεις του ανθρώπου. Ο αέρας είναι μια συμφωνία εύθυμων ευωδιών και οι χώροι διαλογισμού και ανάπαυσης στον κήπο ταξιδεύουν τον επισκέπτη σε άλλες διαστάσεις. Ποιος επιθυμεί να βρει την έξοδο από έναν τέτοιο λαβύρινθο;

Σαν πέσει ο ήλιος, τα τουριστικά μικρομάγαζα κλείνουν και την προσοχή του ταξιδιώτη διεκδικούν τα πολυτελή εστιατόρια. Κρυμμένα σχεδόν στα ισόγεια των αρχοντικών κατοικιών αναδίδουν μυρωδιές σαβοϊκής γαστρονομίας. Σ' αυτό τον τόπο, τα λιμνίσια ψάρια είναι το ζητούμενο, τα οποία μαγειρεύονται με ποικίλους τρόπους. Από τα μπαράκια αρχίζουν να ακούγονται οι μουσικοί που ζεσταίνουν τις κιθάρες και τα σαξόφωνα, ενώ ολόκληρο το χωριό σύντομα «πήζει» από τον κόσμο που δημιουργεί το αδιαχώρητο στα στενά. Η εκκλησία του St Pancras, του 11ου αιώνα, με τον ανοξείδωτο τρούλο του εξέχει πάνω από τα πετρόκτιστα σπίτια, φωτισμένος, σπάζοντας τη μονοτονία των γήινων χρωμάτων.

Κάποιοι επιθυμούν να απέχουν από την οχλοβοή της κοσμικότητας και καταφεύγουν στις όχθες της λίμνης. Εκεί, απολαμβάνουν την ηρεμία τους πίνοντας το κρασί που κουβαλούν μαζί τους. Το Ιβουάρ, καλά προστατευμένο από τους κατοίκους του, συνεχίζει να αποπνέει χάρη και μεγαλοπρέπεια. Φροντίζει να διατηρεί τόσο ζωηρή την ιστορία και την αισθητική του όσο και το ενδιαφέρον των επισκεπτών του για τον τόπο.