Navi Voice

Ο γελοίος εμφύλιος των αριστερών με τους δεξιούς που σφάζονταν με τα κονσερβοκούτια.

Η ανοικοδόμηση με τις γελοίες πολυκατοικίες, η πιο άσχημη πρωτεύουσα σε όλη την Ευρώπη.
Η Χούντα.
Το ΠΑΣΟΚ.
Τα λαμόγια στην εξουσία.
Το Τσοβόλα δώσ' τα όλα.
Ο Κοσκωτάς.
Ο Μητσοτάκης.
Οι κοριοί.
Το χρηματιστήριο του '99.
Όλοι αυτοί που δεν μπήκαν φυλακή.
Μαζί και οι παπαγάλοι.
Ο Σημίτης με τον Κόκκαλη και τον Μπόμπολα.
Οι λιμουζίνες και τα μπουζούκια σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα.
Τα δανεικά. Τα δανεικά. Τα δανεικά.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Οι λαϊκιστές στην εξουσία.
Πράσινοι και μπλε.
Διορίστε, διορίστε, χώστε, φάτε, με ξεσκίσανε φιλαράκι.
Οι συνδικαλιστές.
Οι ληστοτραπεζίτες.
Οι Αλβανοί και οι σφαγές.
Οι χουλιγκάνοι και τα επεισόδια.
Οι κουκουλοφόροι και οι κουλτουριάρηδες αριστεροί της πλάκας υποστηρικτές τους. Οι αριστεροί με τις δεξιές τσέπες στην ΕΡΤ.
Οι υπουργοί και οι μίζες.
Η Ζίμενς, ο Τσουκάτος, ο Αλογοσκούφης.
Ο μπουνταλάς κρεμανταλάς Καραμανλής, ο άχρηστος.
Οι εισαγγελείς που δεν έβαλαν κανέναν στη φυλακή.
Οι τρομοκράτες που έπιασαν τη 17Νοέμβρη η οποία ήταν λιγότερο τρομοκρατική από το Σύστημα που με τρομοκρατεί φιλαράκι.


Μου κλωτσάνε τα ομόλογα λες και είναι σκατά, με έχουν κάνει σκουπίδι.
Με κράζουν οι Γερμανοί, με κράζουν σε όλα τα κανάλια της γης, ο υπουργός οικονομικών της Πορτογαλίας σήμερα δήλωσε "μην μας συγκρίνετε, εμείς δεν είμαστε Ελλάδα"!
Πιάνουν το όνομά μου στο στόμα τους όλοι, διότι εγώ έγινα η πιο βρωμιάρα απ'όλους. Είναι να τρελαίνεσαι, να παραληρείς...

Θα σου έγραφα κι άλλα, είχα πολλά να σου πω, αλλά θέλω να δω τώρα TV των εργολάβων και των εφοπλιστών που με αποβλάκωσε τελείως.
Το μεσημέρι βλέπω τα κουτσομπολίστικα διότι εκεί δεν μιλάνε για μένα και ξεχνιέμαι. Αποβλακώνομαι ακόμα πιο πολύ.
Έχω τα ωραιότερα βυζιά που είναι σαν νησιά, τα ωραιότερα μάτια που είναι σαν θάλασσες, τα ωραιότερα οπίσθια που είναι σαν βουνά, αλλά δεν με γουστάρει πια κανένας. Διότι είμαι βρώμικη, με βίασαν όλοι.
Και δεν υπάρχει ΕΝΑΣ αρσενικός, ΕΝΑΣ πολιτικός να τους διαολοστείλει όλους αυτούς που με βιάσανε και να τους κλείσει φυλακή.

Δεν υπάρχει ΕΝΑΣ εισαγγελέας.

Τι να σου λέω άλλο φίλε, είμαι εξουθενωμένη..

H αρχαιότερη κρανιακή χειρουργική επέμβαση στην Ελλάδα έχει ηλικία 28 αιώνων και πραγματοποιήθηκε στα αρχαία Άβδηρα της Θράκης.

Το εντυπωσιακό δεν είναι μόνο πως η 20χρονη ασθενής που χτυπήθηκε από εχθρικό βλήμα έζησε μετά την επέμβαση για τουλάχιστον δύο ακόμη δεκαετίες, αλλά και το ότι ο γιατρός ακολούθησε με απόλυτη επιτυχία την πρακτική του Ιπποκράτη όπως περιγράφεται στα συγγράμματά του δύο αιώνες πριν από τη γέννησή του διασημότερου αρχαίου Έλληνα γιατρού!

Αυτά αποκαλύπτει η έρευνα του καθηγητή Φυσικής Ανθρωπολογίας και Αρχαιολογικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Adlephi της Νέας Υόρκης Αναγνώστη Αγελαράκη, που δημοσιεύεται στο καινούργιο τεύχος της έγκυρης επιστημονικής επιθεώρησης «Archaeology».

«Πρόκειται για μια μοναδική ανακάλυψη που εδραιώνει τα επιστημονικά θαύματα της ελληνικής ιατρικής και δη της χειρουργικής», λέει στα «NEA» ο κ. Αγελαράκης. «Είναι σημαντικότατο εύρημα όχι μόνο για την αρχαιότητά του, για την ιατρική επιτυχία της ανάρρωσης από επέμβαση σε έναν πολύπλοκο κρανιακό χώρο, για την εκπληκτική χειρουργική εργασία που μας δείχνει, αλλά και για τις αδιάσειστες επιστημονικές αποδείξεις σχετικά με τις ρίζες της χειρουργικής».

H υπόθεση τοποθετείται χρονικά στα τέλη του 7ου αιώνα π.X., στα Άβδηρα, όπου οι κάτοικοι των Κλαζομενών (μια από τις ελληνικές πόλεις της Ιωνικής Αμφικτυονίας) έχουν ιδρύσει αποικία. Ένα βλήμα που εκτοξεύεται από τη σφενδόνη ντόπιου Θράκα - οι γηγενείς Θράκες επεδίωκαν επί μακρόν την καταστροφή της αποικίας - χτυπά μια 20χρονη κοπέλα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Το βλήμα βρίσκει σε ένα σημείο που ενώνονται τα κόκαλα και σφηνώνεται σε μια κρανιακή συρραφή, σε ένα από τα πιο αδύναμα σημεία του κρανίου.

«H περίπτωση ήταν πολύ σοβαρή επειδή το βλήμα είχε σφηνώσει στη συρραφή των οστών», επισημαίνει ο καθηγητής Αγελαράκης, που εξέτασε τα καλοδιατηρημένα οστά της γυναίκας, όταν ανακαλύφθηκαν από την αρχαιολόγο Ευδοκία Σκαρλατίδου. «H πληγή ήταν μεγάλη. Το βλήμα συνέτριψε τους μαλακούς ιστούς του κρανίου και προκάλεσε σοβαρή συνθλιπτική ρήξη και βούλιαγμα του οστού. H εγχείρηση ήταν απαραίτητη για να απομακρυνθούν τόσο τα θραύσματα των οστών όσο και το σφηνωμένο βλήμα».

Το εντυπωσιακό είναι πως ο γιατρός δεν ακολούθησε την πεπατημένη οδό για την επέμβαση, τον τρυπανισμό (επέμβαση με περιστρεφόμενο κυλινδρικό πριονοειδές τρυπάνι), αλλά τη μέθοδο της απόξυσης (με ειδικό ξύστρο), την πλέον κατάλληλη δηλαδή για τη συγκεκριμένη περιοχή του κρανίου που επιτρέπει την απομάκρυνση των θραυσμάτων και εξαλείφει τα σχισμοειδή κατάγματα - σύμφωνα και με το κλασικό ιπποκράτειο ιατρικό σύγγραμμα «Περί των εν κεφαλή τρωμάτων», που γράφηκε σύμφωνα με την επικρατούσα εκδοχή δύο αιώνες αργότερα.

Από τι πέθανε, τελικά, η ασθενής δυο δεκαετίες μετά την επιτυχημένη επέμβαση; «Δεν μπόρεσα να προσδιορίσω από τα οστά της», διευκρινίζει ο κ. Αγελαράκης. «Ωστόσο, πέρα από ορισμένες οδοντικές παθολογίες και αρθρίτιδα της σπονδυλικής στήλης και των άκρων, ήταν σχετικά υγιής και σε αρκετά καλή φυσική κατάσταση».

«Ήταν εξαιρετικά προηγμένοι»

Οι νέες σελίδες της ιστορίας της ιατρικής γεμίζουν πλέον «με ασύγκριτα ανώτερες εξελίξεις - όπως προκύπτουν από τα κείμενα ή τις πρακτικές - άλλων λαών στην περιοχή», εκτιμά ο καθηγητής Αναγνώστης Αγελαράκης. «Και ενώ δεν μπορώ να ισχυρισθώ ότι οι Έλληνες ανέπτυξαν ιατρικές μεθόδους σε απόλυτη απομόνωση, δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις, ούτε καν ενδείξεις ότι άντλησαν ιατρικο-χειρουργικές γνώσεις από κάποιες εξωτερικές πηγές, ώστε να σημειώσουν το τεράστιο άλμα από το επίπεδο του ανεξήγητου και τα ξόρκια στην έμπρακτη επιστημονική αντιμετώπιση παθολογικο-τραυματικών περιπτώσεων, όπως η διεξαγωγή της πολύπλοκης χειρουργικής επέμβασης στη νεαρή γυναίκα στα Άβδηρα».

Με το ντοκιμαντέρ «έξι βαθμοί» ταξιδεύουμε στο μέλλον του πλανήτη μας, προκειμένου να διερευνήσουμε τις πιθανές επιπτώσεις της ανόδου της θερμοκρασίας βαθμό-βαθμό, καθώς το χειρότερο σενάριο προβλέπει αύξηση έξι βαθμών μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια.

Από το κάλυμμα πάγου της Γροιλανδίας ως τους κοραλλιογενείς υφάλους των τροπικών ζωνών του πλανήτη, από τους παγετώνες των Ιμαλαΐων ως τα δάση της βροχής στον Αμαζόνιο, οι αποδείξεις για κλιματικές αλλαγές που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη πληθαίνουν, μαζί με σαφείς ενδείξεις για άλλες που έπονται.

Με αφορμή τις αποκαλύψεις ότι μεγάλα ονόματα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας χρηματοδότησαν Αμερικανούς γερουσιαστές για να αμφισβητήσουν τους κινδύνους υπερθέρμανσης του πλανήτη παρουσιάζουμε το ντοκιμαντέρ «Έξι βαθμοί που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο» στη WebTV του Tvxs.

Στις 5.30 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου, οι ιταλικές δυνάμεις επιτίθενται στην Ελλάδα από τα αλβανικά σύνορα. Οι εισβολείς είναι πάνοπλοι και ο στρατιωτικός ακόλουθος της βρετανικής πρεσβείας προβλέπει «ελληνική συντριβή». Οι Έλληνες όμως έχουν διαφορετική γνώμη.

Με το που ηχούν οι σειρήνες του πολέμου, ολόκληρη η Ελλάδα συγκλονίζεται από διαδηλώσεις. Στην Αθήνα, οι διαδηλωτές σπάνε τα γραφεία της Alitalia και κατευθύνονται στην Βρετανική πρεσβεία. Σύνθημα τους, «Δώστε μας όπλα».

Ο Μανώλης Γλέζος και ο Αποστόλης Σάντας, φοιτητές τότε 18 ετών, ζητούν να πάνε στο μέτωπο αλλά δεν τους το επιτρέπουν λόγω ηλικίας. Μαζί με άλλους συμφοιτητές τους θα προσφερθούν να αντικαταστήσουν τους δημοσίους υπαλλήλους που πηγαίνουν στο μέτωπο.

Ο Γιάννης Αναστόπουλος μοιράζεται το όπλο του με έναν άλλο στρατιώτη. Τοποθετούνται όμως σε διαφορετικά μονάδες και ο Αναστόπουλος θα πολεμήσει άοπλος.

Το πρώτο βάρος της ιταλικής επίθεσης σηκώνει το μικρό απόσπασμα Πίνδου, υπό τον συνταγματάρχη Δαβάκη. Ο ελληνικός στρατός όχι μόνο καταφέρνει να σταματήσει τους εισβολείς, αλλά περνάει στην αντεπίθεση. Μέσα σε 20 μέρες, το μέτωπο μεταφέρεται στην Αλβανία

Ο Μουσολίνι γίνεται αντικείμενο χλευασμού και οι πολεμικές επιθεωρήσεις γεμίζουν τα θέατρα. Σε μια από αυτές παίζουν και τα Καλουτάκια μαζί με τη Σοφία Βέμπω. Η Αννα Καλουτά θυμάται πως όταν έφτασαν τα νέα για την κατάληψη της Κορυτσάς, η παράσταση σταμάτησε, βγήκαν στη σκηνή όλοι οι ηθοποιοί και μαζί με τον κόσμο τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο.

Ο ελληνικός στρατός μετρά 13.000 νεκρούς, αλλά οι ιταλικές δυνάμεις υφίστανται βαριά ήττα. Όλα θα αλλάξουν στις 6 Απριλίου, όταν ο Χίτλερ κηρύσσει τον πόλεμο στην Ελλάδα...

Στη χώρα μας ένα μέρος των γονέων επιλέγουν τη φύλαξη των βλαστοκυττάρων των παιδιών τους στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα, επειδή πιστεύουν ότι έτσι εξασφαλίζουν τη μελλοντική υγεία του παιδιού τους ή του κοινωνικού συνόλου αντίστοιχα.

Η ευρεία επιστημονική ενημέρωση του κοινού για όλες τις δυνατότητες που δίδονται μέσω αυτής της υπηρεσίας, αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα στην τελική επιλογή των γονέων.

Ακολουθώντας αυτή την τακτική αποφεύγονται αντιπαραθέσεις οι οποίες δυστυχώς στη χώρα μας ξεπερνούν τα όρια της ιατρικής δεοντολογίας και αποβαίνουν σε βάρος μιας υπηρεσίας, η οποία αποτελεί διεθνώς σημείο αιχμής και αναμένεται να αλλάξει κλασικές θεραπείες προς όφελος των ασθενών.

Στις περισσότερες χώρες του κόσμου δίδεται η δυνατότητα στους γονείς να επιλέξουν για τα βλαστοκύτταρα του παιδιού τους την ιδιωτική φύλαξη ή τη δωρεά προς το Δημόσιο, κατόπιν τεκμηριωμένης επιλογής τους και στις δύο περιπτώσεις.

Οι τράπεζες φύλαξης βλαστοκυττάρων στην Ελλάδα λειτουργούν τα τελευταία πέντε χρόνια. Νωρίτερα η υπηρεσία αυτή παρεχόταν μέσω τραπεζών του εξωτερικού, οι οποίες δραστηριοποιούνταν στη χώρα μας. Αυτό είχε αποτέλεσμα την αποστολή βλαστοκυττάρων στο εξωτερικό και την ανησυχία των γονέων, οι οποίοι δεν είχαν δει ποτέ τους χώρους που φυλάσσονταν τα βλαστοκύτταρα των παιδιών τους. Για τους επιστήμονες υπήρχε πάντα το ερώτημα πόσα βλαστοκύτταρα τελικά διασώθηκαν από την ταλαιπωρία της μεταφοράς.

Η συνεχής ροή βιολογικού υλικού και συναλλάγματος δεν φαινόταν τότε να ενοχλούσε καμία κοινωνική ή επιστημονική ομάδα στη χώρα μας. Τελικά η λειτουργία τραπεζών στην Ελλάδα ωφέλησε τους γονείς, οι οποίοι πλέον απέκτησαν οπτική επαφή με τα εργαστήρια και τους χώρους φύλαξης και έδωσε καλύτερης ποιότητας υλικό, μιας και συντομεύτηκε ο χρόνος μεταφοράς των δειγμάτων και τα βλαστοκύτταρα πλέον έχουν καλύτερη βιωσιμότητα. Από το 2005, οπότε άρχισαν να λειτουργούν τράπεζες βλαστοκυττάρων στην Ελλάδα μόλις το 2008 η Ελλάδα ενσωμάτωσε τις ευρωπαϊκές οδηγίες στη νομοθεσία της και πλέον η υπηρεσία άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά στη χώρα μας.

Κλίμα αντιπαράθεσης

Από το 2004 λειτουργεί στη χώρα μας τράπεζα φύλαξης βλαστοκυττάρων δημόσιας πρόσβασης, στο Ιδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών. Από το 2006 άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους αιματολόγοι με έντονη προβολή στον Τύπο, οι οποίοι αμφισβητούσαν με έντονο τρόπο αρχικά τη χρησιμότητα της όλης υπηρεσίας στην ιατρική και στη συνέχεια την ποιότητα παροχής της υπηρεσίας από τον ιδιωτικό τομέα.

Από τη μια Ελληνες επιστήμονες, κυρίως αιματολόγοι, αμφισβητούν τη χρήση τους γενικότερα και ειδικότερα στον ιδιωτικό τομέα και ωθούν τους γονείς προς τη δωρεά και από την άλλη από τον διεθνή επιστημονικό χώρο προκύπτουν νέα δεδομένα για τις χρήσεις των βλαστοκυττάρων που ενισχύουν την ιδιωτική φύλαξη.

Μέσα σε αυτό το έντονο κλίμα αντιπαραθέσεων, προστέθηκε μία νέα τράπεζα δημόσιας πρόσβασης με έδρα τη Θεσσαλονίκη, η οποία χρησιμοποιεί διάφορες κοινωνικές ομάδες, σωματεία, εθελοντές αιμοδότες και φαρμακευτικές εταιρείες για ευαισθητοποίηση του κοινού για τη δημόσια δωρεά. Οι φαρμακευτικές εταιρείες θεωρητικά έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με τα βλαστοκύτταρα, διότι πρόκειται για υλικό το οποίο δεν μπορούν να συσκευάσουν και να το διοχετεύουν μέσω των φαρμακείων.

Από το 2006 στην τράπεζα δημόσιας πρόσβασης της Ακαδημίας Αθηνών λειτουργεί και ιδιωτική τράπεζα, όπου οι γονείς πληρώνουν για οικογενειακή φύλαξη ενός μέρους των μεσεγχυματικών βλαστοκυττάρων του ιστού του ομφάλιου λώρου. Η φιλοσοφία βέβαια της ίδρυσης της ιδιωτικής φύλαξης μέσα στην τράπεζα δημόσιας πρόσβασης είναι σε αντίθεση με τις επιστημονικές διακηρύξεις τής εν λόγω τράπεζας, σύμφωνα με τις οποίες τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα του αίματος του ομφάλιου λώρου είναι ακατάλληλα για τη θεραπεία της λευχαιμίας, διότι εμπεριέχουν τη νόσο και δεν δικαιολογείται η ιδιωτική φύλαξή τους.

Ο επιστημονικός αντίλογος βέβαια είναι ότι για τον ίδιο λόγο που πάσχουν τα αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα του αίματος πάσχουν και τα μεσεγχυματικά του ιστού του ομφάλιου λώρου, δεδομένου ότι αυτά αποτελούν τις μητρικές μορφές τους και ως εκ τούτου στο ίδιο το παιδί είναι υγιή ή πάσχουν ταυτόχρονα και τα δύο. Αρα οι λόγοι της αμφισβήτησης της χρησιμότητας της ιδιωτικής φύλαξης εκ μέρους της δημόσιας τράπεζας στρέφονται πλέον εξ ιδίων προς τον εαυτό της. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η τράπεζα δημόσιας πρόσβασης της Ακαδημίας Αθηνών και της Κύπρου είναι οι μοναδικές στον κόσμο που παρέχουν την οικογενειακή φύλαξη των μεσεγχυματικών βλαστοκυττάρων.

Αραγε για μία χώρα όπως η Ελλάδα η λειτουργία δύο ανεξάρτητων δημόσιων τραπεζών θα οδηγήσει πιο γρήγορα στη συμπλήρωση του απαιτούμενου αριθμού δειγμάτων και θα ελαττώσει τα έξοδα της αναζήτησης των καλύτερων μοσχευμάτων; Για να φτάσει η δημόσια τράπεζα να αναζητήσει ένα συμβατό μόσχευμα, πρώτα θα εξαντλήσει τις πιθανότητες ανεύρεσης μέσα στην οικογένεια και μετά θα απευθυνθεί σε δημόσιο δίκτυο.

Η ιστοσυμβατότητα

Ο καλύτερα ιστοσυμβατός πάντως μετά τον ασθενή είναι ο αδελφός του. Η πληροφορία αυτή δεν έφτασε ποτέ στα αυτιά της ελληνικής οικογένειας και οι Ελληνες γονείς σήμερα πιστεύουν ότι έχεις καλύτερο θεραπευτικό αποτέλεσμα εάν δώσεις τα δικά σου και πάρεις από άλλον που σου ταιριάζει, ανεξαρτήτως σε τι είδους ασθένεια πρέπει να τα χρησιμοποιήσεις. Στη χειρότερη περίπτωση έχουν καταλάβει ότι τα βλαστοκύτταρα του παιδιού τους είναι «άρρωστα» και καλύτερα να απαλλαγούν από αυτά δωρίζοντάς τα στη δημόσια τράπεζα.

Η πραγματικότητα είναι ότι τα βλαστοκύτταρα είναι τόσο υγιή όσο υγιές είναι και το παιδί που του ανήκουν και η δωρεά τους στο Δημόσιο δεν τα κάνει αυτόματα καλύτερης ποιότητας. Σε ορισμένες ασθένειες επιβάλλεται η χρήση των δικών του βλαστοκυττάρων, όπως στις αυτοάνοσες παθήσεις, σε άλλες δεν χρησιμοποιούνται στην αρχική τους μορφή, αλλά μόνο έπειτα από θεραπεία, ή λαμβάνονται από ξένο συμβατό δότη, όπως στις κληρονομικές ασθένειες του αίματος (μεσογειακή αναιμία), και σε άλλες περιπτώσεις μπορείς να πάρεις είτε τα δικά σου είτε από ιστοσυμβατό δότη, όπως στις κακοήθεις παθήσεις (λευχαιμίες - καρκίνος).

Παιδιά στο δρόμο, θύματα του trafficking, οικογένειες που αδυνατούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην τέταρτη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς την παιδική φτώχεια, με ποσοστό 22%, μετά τη Ρουμανία (32%), τη Βουλγαρία (30%) και την Ιταλία (26%), όταν ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 19%.

Η οικονομική κρίση έχει επιδεινώσει την κατάσταση με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα παιδιά να ζουν υπό συνθήκες φτώχειας.

1 στους 4 ανηλίκους σε νοικοκυριά με προβλήματα φτώχειας

Το 23,3% του συνόλου των παιδιών ηλικίας 0-17 ετών, δηλαδή περίπου 449.000 ανήλικοι, ζουν στην Ελλάδα υπό συνθήκες φτώχειας σύμφωνα με την έρευνα «Κοινωνικό Πορτραίτο της Ελλάδας 2010» του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών. Από αυτά, το 52% είναι αγόρια και το 48% κορίτσια, με την τάση που καταγράφεται να είναι ανοδική.

Από την έρευνα προκύπτει ότι η παιδική φτώχεια είναι αντιστρόφως ανάλογη με την πληθυσμιακή πυκνότητα της περιοχής όπου ζει το παιδί. Συγκεκριμένα, το 16,2% των παιδιών που ζουν στις πυκνοκατοικημένες περιοχές διαβιούν σε νοικοκυριά με προβλήματα φτώχειας, το ποσοστό ανεβαίνει στο 17,9% για τα παιδιά που ζουν στις περιοχές ενδιάμεσης πυκνότητας και στο 31% για τα παιδιά που ζουν σε αραιοκατοικημένες περιοχές.

Ακόμα, οι επιπτώσεις της οικονομικής δυσχέρειας είναι εντονότερες όσο αυξάνεται η ηλικία του παιδιού, με την ομάδα 12-17 ετών να αντιμετωπίζει τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας. Σημειώνεται μάλιστα ότι ο αριθμός των φτωχών παιδιών παρουσιάζει αύξηση, παρότι τα ελληνικά νοικοκυριά με ανήλικα παιδιά μειώθηκαν δραματικά.

Ωστόσο, η Κατερίνα Πούτου, πρόεδρος του Ελληνικού Δικτύου για την Καταπολέμηση της Φτώχειας και ιδρυτικό μέλος της «Άρσις», τονίζει στο tvxs ότι τα παιδιά που ζουν σε φτώχεια στην Ελλάδα είναι πολύ περισσότερα. «Εδώ και μία πενταετία περίπου είναι καταγεγραμμένος ένας πληθυσμός 450.000 παιδιών από 0-17 που ζουν σε φτώχεια στην Ελλάδα. Στην τριετία που έχει μεσολαβήσει από το 2007 που είναι τα τελευταία επεξεργασμένα στοιχεία και δημοσιοποιήσημα από την ευρωπαϊκή έρευνα των νοικοκυριών και από το ΕΚΚΕ, εικάζουμε ότι αυτό το νούμερο έχει φτάσει γύρω στα 550.000 με 600.000», αναφέρει.

«Στην Ελλάδα υπάρχει και μία ιδιαιτερότητα. Έχει φανεί από έρευνα ότι οι διάφορες κοινωνικές πολιτικές οι οποίες ασκούνται δεν έχουν το όφελος το οποίο θα προσδοκούσε κανείς, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προς εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Φαίνεται, δηλαδή, ότι υπάρχει μία διάχυση των κοινωνικών βοηθημάτων προς ευρύτερα στρώματα, και όχι πάντα προς αυτούς που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη. Έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα γενικά της κοινωνικής προστασίας», συμπληρώνει από την πλευρά του ο Ηλίας Λυμπέρης, γενικός διευθυντής της Unicef στην Ελλάδα.

Η φτώχεια οδηγεί τις οικογένειες στα Παιδικά Χωριά SOS

Οικογένειες που δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους απευθύνονται στα Παιδικά Χωριά SOS. Δεν είναι καινούριο φαινόμενο, αυτό όμως που έχει αλλάξει τον τελευταίο ενάμιση περίπου χρόνο είναι ότι το 70% των αιτημάτων αφορούν φτώχεια και το 30% περιστατικά κακοποίησης, χρήσης ναρκωτικών κ.ά.,

«Πριν από ενάμιση χρόνο περίπου οι βασικές αιτίες παραπομπών σε εμάς εμπεριείχαν το στοιχείο της φτώχειας βέβαια αλλά δεν ήταν το κυρίαρχο», εξηγεί στο tvxs ο Στέργιος Σιφνιός, Διευθυντής Κοινωνικής Εργασίας και Έρευνας Παιδικών Χωρίων SOS Ελλάδας. Παλιότερα, οι αιτήσεις λόγω δύσκολης οικονομικής κατάστασης δεν έφταναν ούτε στο 50%. Ο κ. Σιφνιός τονίζει ότι η προσοχή πρέπει να στραφεί στην ενίσχυση της οικογένειας, καθώς είναι ενάντια στα δικαιώματα του παιδιού να χάνει την οικογένειά του, αν το μόνο πρόβλημα είναι η φτώχεια.

Επίσης, υπογραμμίζει ότι πέρα από την κρίση, και η φορολογική πολιτική της κυβέρνησης πλήττει οργανισμούς σαν τα Παιδικά Χωριά SOS. Το καινούριο φορολογικό νομοσχέδιο που καταργεί τις εκπτώσεις στις δωρεές εξαιρώντας όμως τα πολιτιστικά ιδρύματα, κάνει μεγάλη ζημιά σε οργανισμούς σαν τα Παιδικά Χωριά SOS, που στηρίζονται στις δωρεές και στις χορηγίες ιδιωτών, προσθέτει, τονίζοντας πως η κατάσταση αυτή είναι εις βάρος των δικαιωμάτων του παιδιού και γίνεται όλο και μεγαλύτερη υποβάθμιση των φορέων, ενώ οι φορείς του δημοσίου, τα κέντρα μέριμνας παιδιού κλπ, τείνουν να εξαφανιστούν.

40.000 γυναίκες και παιδιά θύματα του trafficking ετησίως

Περίπου 40.000 γυναίκες και παιδιά πέφτουν ετησίως θύματα trafficking και εξωθούνται στην πορνεία στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία του διεθνούς δικτύου οργανώσεων ECPAT International, που δραστηριοποιείται σε 75 χώρες καταπολεμώντας την εμπορία παιδιών. Όπως αναφέρει η ECPAT, το σύγχρονο δουλεμπόριο αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο διεθνές έγκλημα μετά την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και την εμπορία όπλων.

Από το 2003 έως το 2007 στην Ελλάδα μόνο συνελήφθησαν 1.100 άτομα για trafficking, ενώ εντοπίστηκαν μόλις 24 παιδιά-θύματα του σύγχρονου αυτού δουλεμπόριου. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ελλάδα, μόνο 100 με 200 γυναίκες και παιδιά αναγνωρίζονται κάθε χρόνο ως θύματα εμπορίας.

«Η χώρα μας είναι ένα σταυροδρόμι διακίνησης ανθρώπων», τονίζει στο tvxs ο Ηλίας Λυμπέρης. «Δηλαδή, περνάει ένα ρεύμα προσφυγικό από την Αφρική αλλά και από τη νοτιοανατολική Ασία δια της Ελλάδος, προσδοκώντας να περάσει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά και από την ανατολική Ευρώπη έχουμε τέτοια φαινόμενα που έρχονται κατευθείαν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα», σημειώνει, προσθέτοντας ότι «καθημερινά υπάρχουν αρκετές δεκάδες ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα, τις περισσότερες φορές παράνομα, και κάποιοι από αυτούς διακινούμενοι από εμπόρους, κατευθυνόμενοι κυρίως από τη νοτιοανατολική Ασία μέσω της Τουρκίας».

Όπως αναφέρει η έκθεση της ECPAT τα παιδιά απομακρύνονται από το σπίτι τους και στρατολογούνται δια της βίας ή της εξαπάτησης ή πωλούνται απευθείας από τους γονείς και τους οικείους τους στους εμπόρους.

«Παλαιότερα παρατηρούσαμε μία μεγάλη γραμμή διακίνησης από την Αλβανία που φαίνεται να έχει σταθεροποιηθεί τα τελευταία χρόνια και κυρίως να μην έχουμε τη διακίνηση μέσω τρίτου αλλά οικογένειες σε πάρα πολύ μεγάλη φτώχεια. Μία προσδοκία επιβίωσης των γονέων μέσα από την εργασία των παιδιών», αναφέρει η Κατερίνα Πούτου.

Παιδιά στο δρόμο

Παλαιότερα υπήρχαν τα παιδιά στα φανάρια. «Τώρα το σύστημα της εκμετάλλευσης έχει αλλάξει. Έχει γίνει πιο πολύπλοκο και πιο φριχτό για τα παιδιά. Εκτός από την επαιτεία, που είναι πλέον στα μαγαζιά, τα εστιατόρια και τις ταβέρνες κλπ όπου τα παιδιά μας «ενοχλούνε» λιγότερο από ότι μας «ενοχλούσαν» στα φανάρια, υπάρχει επίσης η εκμετάλλευση των παιδιών για διακίνηση ναρκωτικών, καθώς και η παιδική πορνεία», δηλώνει στο tvxs ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου «Το Χαμόγελο του Παιδιού».

«Τα τελευταία χρόνια είναι πιο πολλές οι κλήσεις και εμείς στηρίζουμε οικογένειες που έχουν προβλήματα επιβίωσης, γιατί δεν δικαιολογείται κάποιος που έχει τέτοια προβλήματα να βγάλει τα παιδιά του στο δρόμο και να τα εκμεταλλεύεται. Σίγουρα υπάρχει μεγαλύτερη φτώχεια, σίγουρα υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά πρέπει να λύνεται το πρόβλημα στην οικογένεια», προσθέτει, τονίζοντας πως πρέπει «να νοιαζόμαστε όταν βλέπουμε ένα παιδί στον δρόμο και είναι μόνο του ή το εκμεταλλεύονται γιατί το παιδί αυτό δεν πρέπει να είναι στον δρόμο. Για αυτό το λόγο κάποιοι τα λένε τα παιδιά του δρόμου, αλλά εμείς τα λέμε τα παιδιά στο δρόμο, γιατί δεν ανήκουν εκεί. Δεν ανήκουν στον δρόμο, εμείς οι μεγάλοι τα αφήνουμε να είναι εκεί».

Η «Άρσις», στο πλαίσιο ενός προγράμματος ενάντια στο Trafficking και την οικονομική εκμετάλλευση ανηλίκων από την Αλβανία που στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τα Τίρανα Αλβανίας, που υλοποίησε από το 2002 έως και το 2009, εντόπισε στη Θεσσαλονίκη 533 ανήλικους/ες και στην Αθήνα 203. Οι ανήλικοι δραστηριοποιούνταν σε κεντρικά σημεία της πόλης πουλώντας αντικείμενα ή παίζοντας μουσικά όργανα με τη συνοδεία μελών της οικογένειάς τους. Από αυτά τα παιδιά, 330 ήταν κορίτσια και 406 αγόρια ηλικίας 0-18 ετών, ενώ τα 395 παιδιά βρίσκονταν νόμιμα στην Ελλάδα με την οικογένειά τους.

Το 1859 ο Γουσταύος Κλάους, αντιπρόσωπος της εταιρείας Φελς και Σια, προβαίνει στην αγορά μια έκτασης 60 στρεμμάτων στα 500 μέτρα υψόμετρο, στην περιοχή του Ριγανόκαμπου από τον κτηματία Γεώργιο Κωστάκη. Εκεί έχτισε την θερινή κατοικία του, στην οποία φρόντισε να φυτέψει αμπέλια. Το 1861 ιδρύει την οινοποιητική εταιρεία Αχάϊα Κλάους.

Στην αρχή διαχειριζόταν το κτήμα του με την εταιρεία "Γιάκομπ Κλίπφελ". Τα πρώτα χρόνια της Αχάϊα Κλάους ήταν πραγματικά δύσκολα αφου επιθέσεις των συμμοριών της περιοχής ήταν καθημερινό φαινόμενο. Παρόλα αυτά κατάφερε να επιβιώσει και να εδραιωθεί στην περιοχή χάρη στους δεσμούς του με την κεντρική εξουσία.

Το 1872 οι ιδιοκτήτες της Φελς και Σια, ο Θεόδωρος Χάρμπουργκερ και ο Γουσταύος Κλάους αποφάσισαν να ιδρύσουν την εταιρεία "Αχάϊα Ανώνυμη Εταιρεία Οινοποιΐας". Από το 1873 έως το 1881 την διεύθυνση της εταιρείας ανέλαβε ο Αιμίλιος Βερλ. Από το 1883, οπότε και ανέλαβε την διεύθυνση της εταιρείας ο Γουσταύος Κλάους, έως το 1908 η εταιρεία επικεντρώθηκε στην παραγωγή ευγενών κρασιών όπως η "Μαυροδάφνη" καθώς και σε μικρότερο βαθμό, στην παραγωγή "Δεμέστιχας". Μετά τον θάνατο του Κλάους η εταιρεία πέρασε στα χέρια του Γκούντερντ αλλα με το ξέσπασμα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου αναγκάστηκε να πουλήσει την εταιρεία και να καταφύγει στο εξωτερικό.

Μέχρι το 1920, οπότε και η εταιρεία πέρασε στα χέρια του Βλάσση Αντωνόπουλου, η Αχάϊα Κλάους είχε μειώσει αισθητά την παραγωγή της. Από το 1920, με ένα μικρό διάλειμμα την περίοδο της Κατοχής, η εταιρεία αναπτύχθηκε ραγδαία. Το αποκορύφωμα έφτασε το 1955 όταν την επιχείρηση ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, ο οποίος εφοδίασε με νέα μηχανήματα το εργοστάσιο ενώ φρόντισε και για την πρόσληψη ειδικών επιστημόνων. Το 1983 η εταιρεία έθεσε σε λειτουργία το νέο εμφιαλωτήριο. Το 1997 την θέση του προέδρου και του διευθύνοντα συμβούλου ανέλαβε ο Νίκος Καραπάνος. Η Αχάϊα Κλάους με το πέρασμα των χρόνων έχει τιμηθεί με 15 μεγάλα βραβεία, 51 χρυσά μετάλλια, 38 αργυρά και 32 διπλώματα.


Το εργοστάσιο έχει πολλούς αποθηκευτικούς χώρους, στους οποίους χωράνε έως 7500 τόνοι. Οι κυριότεροι απο αυτούς είναι: η αποθήκη με τις παλιές Μαυροδάφνες, η αποθήκη επιτραπέζιων οίνων, οι υπόγειες δεξαμενές καθώς και η αποθήκη Δανιηλίδας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το "αυτοκρατορικό κελάρι", του οποίου όλα τα βαρέλια είναι αναμνηστικά επισκέψεων Ελλήνων και ξένων Βασιλέων. Στο συγκεκριμένο χώρο φυλάσσεται και το παλαιότερο κρασί της Ελλάδας, η παλιά μαυροδάφνη του 1873. Το πιο αξιοπερίεργο μέρος των εγκαταστάσεων είναι το μπαρ του. Τα τραπέζια και οι καρέκλες εχουν σχήμα βαρελιού ενώ τα πολύφωτα είναι φτιαγμένα απο πράσινες μπουκάλες και οι κουρτίνες απο φελούς. Επίσης αξιοσημείωτο είναι οτι στο εργοστάσιο λειτουργεί μονάδα βιολογικού καθαρισμού.


Όλα αυτά τα χρόνια η Αχάϊα Κλάους έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες. Μερικές σημαντικές προσωπικότητες που επισκέφτηκαν το εργοστάσιο: ο Όττο φον Μπίσμαρκ, ο Φραντς Λιστ, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, η Μελίνα Μερκούρη, η αυτοκράτειρα Σίσσυ της Αυστρίας, ο στρατηγός Μοντγκόμερι, ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Παύλος Κουντουριώτης, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Ομάρ Σαρίφ καθώς και οι Βασιλείς Γουσταύος Αδόλφος της Σουηδίας, Γεώργιος Α΄, Κωνσταντίνος Α΄, Γεώργιος Β΄ και οι βασίλισσες Αλεξάνδρα της Μεγάλης Βρετανίας, Λουίζα της Σουηδίας και οι βασίλισσες Όλγα και Σοφία της Ελλάδας καθώς και η πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη.

Η Μαυροδάφνη είναι το διασημότερο κρασί που παράγει η Αχάϊα Κλάους. Σύμφωνα με την παράδοση ο Κλάους ονόμασε έτσι αυτή την ποικιλία του κρασιού προς τιμήν της αρραβωνιαστικιάς του Δάφνης, μιας μελαχροινής όμορφης Ελληνίδας με μαύρα μάτια, η οποία πέθανε σε νεαρή ηλικία. Το κρασί παράγεται απο μια ποικιλία κόκκινων σταφυλιών και στο τέλος της ωρίμανσής τους αποκτάνε ιδιαίτερα αρώματα όπως κεράσι, βανίλια αλλά και αποξηραμένων φρούτων (κυρίως σταφίδας αλλά και σοκολάτας) και αποτελούν ιδανικούς επιδόρπιους οίνους. Η μαυροδάφνη είναι ιδιαίτερα γλυκό κρασί και κατά συνέπεια μπορεί εύκολα να προκαλέσει μέθη. Καταναλώνεται σε μεγάλες ποσότητες κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού της Πάτρας.

Το Κάστρο της Πάτρας χτίστηκε κατά το δεύτερο μισό του 6ου μ.Χ. αιώνα, επάνω στα ερείπια της αρχαίας Ακρόπολης. Βρίσκεται σε ένα χαμηλό λόφο του Παναχαϊκού σε απόσταση 800 μέτρων περίπου από την ακτή.

Τα τείχη του περικλείουν μία έκταση 22.725 τ.μ. και αποτελείται από έναν τριγωνικό εξωτερικό περίβολο, ενισχυμένο με πύργους και προμαχώνες, που προστατεύονταν αρχικά από βαθιά τάφρο και ένα εσωτερικό περίβολο που υψώνεται στη Β.Α. γωνία και επίσης περιβάλλεται από τάφρο.

Κατασκευάστηκε από τον Ιουστιανό μετά τον καταστροφικό σεισμό του 551 με υλικά προχριστιανικών οικοδομημάτων για την άμυνα της περιοχής και των κατοίκων της.

Στους αιώνες που ακολούθησαν και έως το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρέμεινε σε αδιάκοπη χρήση για την άμυνα της πόλης, αλλά και ως διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο. Στους Βυζαντινούς αιώνες, μέχρι τον ερχομό των Φράγκων (1205) το πολιόρκησαν Σλάβοι, Σαρακηνοί, Βούλγαροι, Νορμανδοί κ.α. χωρίς όμως να κατορθώσουν να το κατακτήσουν. Στα 805 μ.Χ. οι κάτοικοι της πόλης πολιορκήθηκαν στο κάστρο από Σλάβους και Σαρακηνούς και η νίκη τους που αποδόθηκε σε θαύμα του πολιούχου Αγίου Ανδρέα, ήταν σημαντική για την αναχαίτιση των βαρβαρικών επιδρομών στην Πελοπόννησο.

Οι Φράγκοι σταυροφόροι, το μεγάλωσαν, το ενίσχυσαν και άνοιξαν τάφρο στις τρεις πλευρές του. Το 1278 υποθηκεύτηκε στο Λατίνο Αρχιεπίσκοπο ενώ το 1408 παραχωρήθηκε από τον Πάπα για πέντε χρόνια και έναντι μισθώματος, στους Ενετούς. Στα χέρια του Λατίνου Αρχιεπισκόπου έμεινε έως το 1430 που απελευθερώθηκε από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.

Ο Κωνσταντίνος προχώρησε σε προσθήκες και επισκευές των τειχών. Oι Τούρκοι το κατέλαβαν το 1458 και παρέμειναν εκεί όλη σχεδόν την περίοδο της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα. Το κάστρο πέρασε στα χέρια των Ελλήνων μόλις το 1828 μετά την παράδοσή του από την τουρκική φρουρά στο Γάλλο στρατηγό Μαιζόν κατά τη γαλλική Εκστρατεία του Μωριά. Στα χρόνια 1941-1944 ήταν στη γερμανική κατοχή από την οποία ελευθερώθηκε μαζί με την Πάτρα στις 4 Οκτωβρίου 1944. Από το 1973 το Κάστρο είναι στην εποπτεία της 6ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Στο λυόμενο θεατράκι (640 θέσεων) που βρίσκεται στο εσωτερικό περίβολο, φιλοξενούνται κάθε καλοκαίρι πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Οι οικοδομικές φάσεις που διακρίνονται σήμερα στο κάστρο αποτελούν μαρτυρία των εργασιών που πραγματοποιήθηκαν από τους εκάστοτε κατακτητές του για την επισκευή του και την προσαρμογή στις εξελίξεις της πολεμικής τεχνολογίας. Σε ειδική εσοχή στην τοιχοποιία, είναι εντοιχισμένος κορμός αγάλματος και κεφάλι ανδρός των ρωμαϊκών χρόνων.

Το παραμορφωμένο αυτό άγαλμα πήρε μυθικές διαστάσεις στα μάτια των κατοίκων της Πάτρας. Έγινε το στοιχειό της πόλης, η «Πατρινέλα». Η παράδοση λεει ότι ήταν γυναίκα μεταμορφωμένη σε άντρα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας που φυλάει την πόλη από επιδημίες και κλαίει τις νύχτες, όταν πεθαίνει κάποιος Πατρινός.

O Rochus Misch υπήρξε μέλος των SS και για 5 χρόνια ανήκε στο στενό κύκλο του Χίτλερ, ως σωματοφύλακας, ταχυδρόμος και χειριστής τηλεφώνων. Σήμερα, 92 ετών, αφηγείται τις τελευταίες στιγμές του Γερμανού δικτάτορα στο υπόγειο καταφύγιό του, κάτω από την Καγκελαρία στο Βερολίνο, λίγο πριν από την εισβολή των Σοβιετικών. «Η πρώτη μου συνάντηση με τον Χίτλερ ήταν μάλλον περίεργη.

Ήμουν 12 μόλις μέρες στη δουλειά αυτή, όταν ο επικεφαλής υπασπιστής του Χίτλερ, Bruckner, άρχισε να μου υποβάλλει ερωτήσεις για τη γιαγιά μου και για την παιδική ηλικία μου. Μετά σηκώθηκε και περπάτησε προς την πόρτα. Όντας υπάκουος στρατιώτης, πετάχτηκα προς την πόρτα να την ανοίξω και βρίσκονταν όρθιος ο Χίτλερ ακριβώς πίσω από την πόρτα. Ένιωσα να κρυώνω. Μετά ένιωσα ζεστός. Ένιωσα κάθε συναίσθημα όντας απέναντι στον Χίτλερ», λέει σήμερα ο 92χρονος Rochus Misch.

«Στις περιοδείες του Φύρερ, ήμασταν σωματοφύλακες» λέει ο κ. Misch. «Όταν ο Χίτλερ ταξίδευε, τέσσερις με έξι από εμάς θα τον συνόδευαν σε ένα δεύτερο αυτοκίνητο. Αλλά όταν βρισκόμασταν στο δωμάτιο του Χίτλερ στην Καγκελαρία, είχαμε επίσης άλλα καθήκοντα. Δυο από εμάς θα υπηρετούσαν πάντα ως χειριστές τηλεφώνου. Με ένα αφεντικό σαν τον Χίτλερ, υπήρχαν πάντα πολλά τηλεφωνήματα».

Όταν ήταν πλέον αδύνατον να αρνηθεί την επερχόμενη ήττα, ο Χίτλερ αποσύρθηκε στο καταφύγιό του στο Βερολίνο. Ο Rochus Misch βρισκόταν εκεί, ως χειριστής τηλεφώνου. «Εργαζόμουν εκεί με τηλέφωνο και μια συσκευή τηλέτυπου με τις εξωτερικές γραμμές. Υπήρχε αρκετός χώρος μόλις για ένα επιπλέον πρόσωπο στο δωμάτιο μου, σε περίπτωση επιδρομής από αέρα. Το καταφύγιο δεν ήταν πραγματικά τόσο μεγάλο. Περιελάμβανε μικρά δωμάτια των δέκα με δώδεκα τετραγωνικών μέτρων», θυμάται.

Ο Rochus Misch είναι ο τελευταίος ζωντανός μάρτυρας του δράματος που εκτυλίχθηκε εκεί στις 30 Απριλίου του 1945, τη μέρα που αυτοκτόνησαν ο Χίτλερ και η Μπράουν. «Ξαφνικά άκουσα κάποιον να φωνάζει στην ακόλουθο του Χίτλερ: "Linge, Linge, νομίζω ότι συνέβη". Εκείνοι είχαν προφανώς ακούσει κάποιον πυροβολισμό, εγώ όχι. Ο προσωπικός γραμματέας του Χίτλερ, Martin Bormann διέταξε να γίνει ησυχία. Όλοι άρχισαν να ψιθυρίζουν. Εγώ μιλούσα σε ένα τηλέφωνο, και επίτηδες μιλούσα δυνατά, ήθελα να ακούω κάτι. Δεν ήθελα να σκέφτομαι ότι ήμασταν μέσα σε ένα καταφύγιο θανάτου»

«Ο Bormann διέταξε να ανοίξει η πόρτα. Είδα τον Χίτλερ σωριασμένο με το κεφάλι του στο τραπέζι. Η Eva Brown κείτονταν στον καναπέ με το κεφάλι της στραμμένο προς εκείνο. Είχε τα γόνατα σφιχτά στο στήθος. Φορούσε ένα βαθύ μπλε φόρεμα με λευκούς φραμπαλάδες. Δε θα το ξεχάσω ποτέ» λέει ο 92χρονος.

«Παρατηρούσα καθώς σκέπασαν τον Χίτλερ. Τα πόδια του προεξείχαν καθώς με προσπέρασαν μεταφέροντάς τον. Κάποιος μου φώναξε: «Τρέχε πάνω! Καίνε το αφεντικό!». Αποφάσισα να μην πάω γιατί είχα παρατηρήσει ότι ο Mueller της Γκεστάπο ήταν εκεί - και αυτός δεν ερχόταν σχεδόν ποτέ. Είπα στον σύντροφο μου τον Hentschel, τον μηχανικό: «ίσως μας σκοτώσουν επειδή είμαστε οι τελευταίοι μάρτυρες».

Την επόμενη μέρα, το δράμα συνεχίστηκε. Κάτω στο καταφύγιο, τα έξι παιδιά του Joseph Goebbels δολοφονήθηκαν από την ίδια τη μητέρα τους, Magda. «Αμέσως μετά το θάνατο του Χίτλερ, η κ. Goebbels, ήρθε κάτω στο καταφύγιο με τα έξι παιδιά της» θυμάται ο κ. Misch. «Άρχισε να ετοιμάζεται για να τα σκοτώσει. Δεν μπορούσε να το κάνει αυτό έξω από το καταφύγιο αφού υπήρχαν άνθρωποι που θα την σταματούσαν. Αυτός είναι ο λόγος που ήρθε κάτω - γιατί στο καταφύγιο δεν επιτρεπόταν η είσοδος σε κανέναν άλλο. Κατέβηκε κάτω με σκοπό να τα σκοτώσει».

«Τα παιδιά βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου και πίσω μου. Όλοι γνωρίζαμε τι επρόκειτο να συμβεί. Ήταν προφανές. Είδα τον γιατρό του Χίτλερ, τον Stumpfegger, να δίνει στα παιδιά κάτι να πιουν. Κάποιο είδος από ζαχαρωμένου ποτού. Μετά ο Stumpfegger πήγε και βοήθησε να τα σκοτώσει. Όλοι μας ξέραμε τι συνέβαινε. Μια ώρα ή δυο ώρες αργότερα, η κ. Goebbels βγήκε έξω κλαίγοντας. Κάθισε σε ένα τραπέζι και άρχισε να ρίχνει πασιέντζες».

Ο κ. Misch διέφυγε από το καταφύγιο μόλις λίγες ώρες πριν καταληφθεί από τον Κόκκινο Στρατό. Γρήγορα ωστόσο συνελήφθη και πέρασε τα επόμενα εννιά χρόνια σε σοβιετικά στρατόπεδα εργασίας. Το καταφύγιο του Χίτλερ έγινε σύμβολο της νίκης των Συμμάχων επί των ναζιστικών δυνάμεων. Δυο μήνες μετά το τέλος του πολέμου, ο Τσώρτσιλ το επισκέφθηκε και πόζαρε για φωτογραφίες. Τα επόμενα χρόνια, το καταφύγιο ανατινάχτηκε για να αποτραπεί η μετατροπή του σε ιερό χώρο για τους ναζί.

Ο δημοσιογράφος του BBC, ρωτάει τον Rochus Misch αν γνωρίζει τα δεινά που εξαπέλυσε στην Ευρώπη ο Αδόλφος Χίτλερ, αν γνώριζε για το Ολοκαύτωμα.

«Γνώριζα για το στρατόπεδο του Dachau και γενικά για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης» λέει. «Αλλά δεν είχα ιδέα για την κλίμακα. Δεν αποτελούσε μέρος των συζητήσεών μας. H δίκη της Νυρεμβέργης ασχολήθηκε με τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους Γερμανούς. Αλλά πρέπει να θυμάστε ότι ποτέ δεν υπήρξε πόλεμος χωρίς εγκλήματα κι ούτε ποτέ θα υπάρξει».

Πάνω από το ιστορικό καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Αιόλου βρισκόταν από το 1870 η Λέσχη Εμπόρων των Αθηνών, που χρησίμευε ως τόπος συναντήσεως των επαγγελματιών, αλλά συχνά και ως πρακτορείο ειδήσεων.

Στο χώρο αυτό κάθε απόγευμα διεξάγονταν διαπραγματεύσεις επί των ομολογιών των εθνικών δανείων που εκδίδονταν τότε. Ιστορία Σταδιακά και με τη διάδοση των μετοχικών τίτλων, δημιουργήθηκε η διάθεση για σημαντικότερες συναλλαγές.

Με την πάροδο του χρόνου, η λέσχη πάνω από το καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» μετατράπηκε από ψυχαγωγικό κέντρο ορισμένης επαγγελματικής τάξης σε Μετοχοπρατήριον σύμφωνα με τον Τρ. Ευαγγελίδη που της έδωσε αυτή την ονομασία. Και αυτό διότι οι συναλλαγές που εισήγαγαν οι πρώην «χαβιαροχανίτες» ομογενείς ήταν γνήσιες χρηματιστηριακές πράξεις, που είχαν αναπτυχθεί στα ήδη οργανωμένα Χρηματιστήρια άλλων χωρών.

Έτσι άρχισε να λειτουργεί ένα «ανεπίσημο» Χρηματιστήριο στη πόλη της Αθήνας. Έμβλημά του ήταν ο Φτερωτός Ερμής, απ’ όπου αργότερα εμπνεύσθηκε και το έμβλημα του το «επίσημο» Χρηματιστήριο. Οι ανάγκες που πρέπει να καλύψει ένα Χρηματιστήριο λογικά προηγούνται της λειτουργίας του.

Στη χώρα μας ωστόσο αυτή η αρχή καταστρατηγήθηκε. Όταν η Ερμούπολη της Σύρου μεσουρανούσε ως η ελληνική πόλη με την μεγαλύτερη αστική ανάπτυξη, ο οικονομικός τύπος της πόλης δεν παρέλειπε να επισημαίνει την έλλειψη Χρηματιστηρίου που η σύστασή του θα αποτελούσε τον πυρήνα για τον σχηματισμό ομοίων στη συνέχεια, στον Πειραιά, την Αθήνα και την Πάτρα. Καθώς η Ερμούπολη άρχισε να παρακμάζει, η σκυτάλη της πρώτης εμπορικής πόλης πέρασε στον Πειραιά.

Εκεί είχε ήδη αναγερθεί χρηματιστηριακό μέγαρο, πριν ακόμα ιδρυθεί επισήμως χρηματιστήριο. Συμπερασματικά αναφέρεται ότι το πρώτο ελληνικό Χρηματιστήριο που ιδρύθηκε στον Πειραιά ήταν μικτή αγορά εμπορευμάτων και αξιών ταυτοχρόνως. Όμως, το συγκεκριμένο Χρηματιστήριο ποτέ δεν μπόρεσε να αποκτήσει επαρκή κίνηση χρηματιστηριακών τίτλων.

Το αξιομνημόνευτο της ιδρύσεως του Πειραϊκού Χρηματιστηρίου αφορά περισσότερο στην κατασκευή του κτιρίου και λιγότερο στη λειτουργία του. Την εποχή εκείνη, το Μάιο του 1873, τα μέλη της Λέσχης ονόμασαν τη Λέσχη τους Χρηματιστήριο και προχώρησαν ακόμη και στην εκλογή Προέδρου. Ως πρώτος Πρόεδρος, εκλέχθηκε ο Γεώργιος Ιγγλέσης. Στην αρχή, οι λίγες πράξεις που συνάπτονταν στη Λέσχη δεν ήταν αρκετές για να δημιουργήσουν χρηματιστηριακή ατμόσφαιρα. Στη συνέχεια όμως, όσο αυξανόταν ο κερδοσκοπικός παροξυσμός που είχε καταλάβει το πλήθος, κυρίως μετά από την ίδρυση της Εταιρίας του Λαυρίου, γινόταν ολοένα και πυκνότερες οι συγκεντρώσεις στο καφενείο και στο χώρο μπροστά από αυτό.

Η ατμόσφαιρα, όπως αναφέρθηκε, άρχισε να θερμαίνεται κατά το Μάιο του 1873, όταν κυκλοφόρησαν 100.000 μετοχές της εταιρείας του Λαυρίου και αποτέλεσαν αποκλειστικό σχεδόν αντικείμενο αγοραπωλησιών στη Λέσχη, το καφενείο και τους δρόμους.1870-1873 Κύριο αντικείμενο διαπραγμάτευσης στην «ανεπίσημη» χρηματιστηριακή αγορά της Αθήνας ήταν οι ομολογίες των Εθνικών Δανείων. Διαπραγματεύονταν όμως και μετοχές της Εθνικής Τράπεζας και της Εταιρίας της Εθνικής Ατμοπλοΐας της Ελλάδας.

Μετά το 1873, άρχισαν να διαπραγματεύονται οι μετοχές της «Ανωνύμου Εταιρίας των Μεταλλουργείων του Λαυρίου», των ασφαλιστικών εταιρειών «Φοίνιξ» και «Άγκυρα» και της «Ανωνύμου Εταιρίας Αεριόφωτος Αθηνών». Στη συνέχεια, με την έξαρση της «μεταλλομανίας» και την ίδρυση πολλών μεταλλευτικών εταιριών, σημειώνονται διαπραγματεύσεις των μεταλλευτικών εταιριών «Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρία», «Ο Λαυρεωτικός Όλυμπος», «Νικίας», «Ο Περικλής» και «Η Κάρυστος».

1873-1876 Παρά το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία δεν ήταν τόσο αναπτυγμένη για να δικαιολογήσει τη λειτουργία και άλλων τραπεζών πέραν της Εθνικής Τράπεζας, κατά την περίοδο αυτή, εκτός από τη «μεταλλομανία», παρατηρείται και το φαινόμενο της «τραπεζομανίας» Αυτό εκδηλώνεται με την ίδρυση νέων τραπεζών, οι περισσότερες από τις οποίες δεν κατάφεραν να επιβιώσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι παρακάτω τράπεζες ήταν οι πρώτες που οι μετοχές τους διαπραγματεύθηκαν στο Χρηματιστήριο Αθηνών: Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος: Ιδρύθηκε το 1841, με αρχικό κεφάλαιο 5.000.000 δραχμών και άρχισε τις εργασίες της στις 22 Ιανουαρίου 1842. Η μετοχή της αποτελούσε την ασφαλέστερη επένδυση σε βαθμό ώστε τα ευαγή ιδρύματα μετέτρεπαν τα διαθέσιμά τους σε μετοχές της Εθνικής.Ναυτική Τράπεζα ο «Αρχάγγελος»: Ιδρύθηκε με Β.Δ. του 1870 και με αρχικό κεφάλαιο 4.000.000 φράγκα (20.000 μετοχές). Ξεκίνησε ως τράπεζα με ευοίωνες προοπτικές, αλλά περισσότερο λειτούργησε ως Ανώνυμη Ασφαλιστική Εταιρία.Γενική Πιστωτική Τράπεζα: Προήλθε από την εντός τριών ημερών αστραπιαία συνένωση δύο τραπεζών, που ίδρυσαν το 1872 αντίστοιχες ομάδες ομογενών. Το κεφάλαιο ανέρχονταν σε 14.000.000 δραχμές (56.000 μετοχές).Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως: Ιδρύθηκε το 1873, στην ακμή της «μεταλλομανίας», με πρωτοβουλία ομογενών και ντόπιων κεφαλαιούχων και με αρχικό κεφάλαιο 5.000.000 φράγκα (50.000 μετοχές).

Η ίδρυση του ΧΑΑ, ύστερα από μακρόχρονη προεργασία, επίπονες ταλαντεύσεις και πολυκύμαντες διαδικασίες, υπήρξε σταθμός στην οικονομική ιστορία του έθνους. Ανταποκρίθηκε μαχητικά στην ανάγκη εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων και στα πλαίσια της μεγάλης προσπάθειας για την οικονομική ανόρθωση του τόπου. Παράλληλα, από τη σύσταση του έως και σήμερα, προσαρμόστηκε με σχετική ευελιξία στα διεθνή πρότυπα και τις χρηματοοικονομικές αντιλήψεις των εποχών.

Η ιστορία του Χ.Α.Α. αρχίζει στις 30 Σεπτεμβρίου 1876 όταν επί κυβέρνησης του Αλεξάνδρου Κουμουνδούρου, δόθηκε η κυβερνητική έγκριση για τη σύσταση του. Πρόσφατη ιστορία Το Χρηματιστήριο Αθηνών παίζει μεγάλο ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας στο τελευταίο μισό του 20ου αιώνα. Γεγονότα τα οποία επηρέασαν ο Χρηματιστήριο είναι η ένταξη της Ελλάδας στην Νομισματική και Οικονομική Ενοποίηση (ΟΝΕ) και το Χρηματιστηριακό κραχ του 1999, το οποίο σημάδεψε τις ζωές πολλών ελληνικών οικογενειών.

Την Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 1999 ο γενικός δείκτης εμφάνισε ιστορικά υψηλά των 6484,38 μονάδων. Το ρεκόρ πτώσης είναι -9,17% και έγινε στις 17 Απριλίου του 2000. Σχεδόν 11 χρόνια αργότερα την Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010 ο Γενικός Δείκτης έφτασε στις 1403,92 μονάδες.

Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.

Έλληνες,τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις.



Η Α.Μ. ο Βασιλεύς και η Εθνική Κυβέρνησις που ενεπιστεύθησαν την αρχηγίαν του Στρατού.
Αναλαμβάνων αυτήν, καλώ τους Αξιωματικούς και οπλίτας του Ελληνικού Στρατού εις την εκτέλεσιν του υψίστου προς την Πατρίδα καθήκοντος με την μεγαλυτέραν αυταπάρνησιν και σταθερότητα. Ουδείς πρέπει να υστερήσει.

Η υπόθεσις του αγώνος, τον οποίον μας επέβαλεν ο αχαλίνωτος ιμπεριαλισμός μιας Μεγάλης Δυνάμεως, η οποία ουδέν είχε ποτέ να φοβηθή από ημάς, είναι η δικαιοτέρα υπόθεσις, την οποίαν είναι δυνατόν να υπερασπισθή ένας Στρατός. Πρόκειται περί αγώνος υπάρξεως. Θα πολεμήσωμεν με πείσμα, με αδάμαστον εγκαρτέρησιν, με αμείωτον μέχρι τελευταίας πνοής ενεργητικότητα. Έχω ακράδαντον την πεποίθησιν ότι ο Ελληνικός Στρατός θα γράψη νέας λαμπράς σελίδας εις την ένδοξον ιστορίαν του Έθνους.

Μή αμφιβάλλετε ότι τελικώς θα επικρατήσωμεν με την βοήθειαν και την ευλογίαν του θεού και τας ευχάς του Έθνους.Έλληνες Αξιωματικοί και οπλίται φανήτε ήρωες.

Αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος


Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 (στην Ελλάδα και Πόλεμος ή Έπος του 40) ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 23 Απριλίου 1941. Επίσημη έναρξη του Πολέμου θεωρείται η «επίδοση του τελεσιγράφου», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την επέμβαση των Γερμανών, συνεχίστηκε ως Ελληνοιταλικογερμανικός πόλεμος.

Ο πόλεμος αυτός ήταν το αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία. Στα μέσα του 1940, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες. Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Σομαλιλάνδη, το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα ο Μουσολίνι επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιγμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Ελληνικού Βασιλείου, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική. Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού (το περίφημο «όχι»), ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα.

Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι ανεξάρτητα των όσων έχουν γραφεί κατά καιρούς σε διάφορα έντυπα, ο πόλεμος αυτός δεν ήταν αιφνίδιος. Η επίδοση του τελεσιγράφου αναμενόταν ήδη από ημέρα σε ημέρα, η δε ημερομηνία αυτή της επίδοσης θεωρούνταν η πλέον πιθανή δεδομένου ότι αποτελούσε εθνική επέτειο του φασισμού στην Ιταλία από το 1925. Αλλά και από ένα τεράστιο δίκτυο πληροφοριών που είχε αναπτυχθεί τότε, σε συνδυασμό με διάφορα γεγονότα όπως αναφέρονται παρακάτω, οδηγούσαν με απόλυτη ακρίβεια την επερχόμενη πολεμική σύγκρουση κατά την οποία η Ελλάδα βρέθηκε τουλάχιστον έτοιμη να την αντιμετωπίσει.

Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τους Έλληνες. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρές εδαφικές εκτάσεις στην περιοχή της Χειμάρρας. Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, οι Ιταλοί ξεκίνησαν και αυτοί νέα αντεπίθεση. Από τις 12 Απριλίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί από την Αλβανία, για να μην περικυκλωθεί από τους προελαύνοντες Γερμανούς. Ακολούθησε η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, στις 20 Απριλίου και με τους Ιταλούς, τρεις μέρες αργότερα, οι οποίες περαίωσαν τυπικά τον ελληνοϊταλικόγερμανικό πόλεμο.

Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε τη πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Η καθυστερημένη επίθεση τον Ιούνιο του 1941, ενέπλεξε τις γερμανικές δυνάμεις στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα τους στη διάρκεια της Μάχης της Μόσχας.

Τα εξακοσιοστά του ''γενέθλια'' θα γιορτάσει, το Αστρονομικό Ρολόι της Πράγας, ένα ιστορικό και τεχνολογικό μνημείο και αγαπημένο αξιοθέατο των επισκεπτών της πόλης...

Το στολίδι του Δημαρχείου της Παλιάς Πόλης, σχεδιάστηκε από τον Mikulas του Kadan, ύστερα από αίτημα των δημοτικών συμβούλων, το 1410 και είναι μοναδικό στον κόσμο, όπως αναφέρεται σε σχετικό ενημερωτικό σημείωμα του Τσεχικού Οργανισμού Τουρισμού.
Το Ρολόι, προσέφερε τη δυνατότητα, στους κατοίκους της πόλης αλλά και στους περαστικούς ταξιδιώτες, να πληροφορηθούν την ώρα, με εναλλακτικούς τρόπους.

Η ολοκλήρωση του έργου δε, συνέβαλε στο να τοποθετηθεί η Πράγα, ανάμεσα στις υπόλοιπες μητροπόλεις του Μεσαίωνα, όπως η Πάδοβα, η Βέρνη και το Στρασβούργο.
Σε αυτά τα 600 χρόνια της ζωής του, δεν ήταν λίγες οι φορές που το Αστρονομικό Ρολόι, κινδύνευσε, καθώς το 18ο αιώνα κόντεψε να χαθεί κάτω από σωρούς απορριμμάτων, ενώ στα τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, βομβαρδίστηκε.
Έτσι, ήταν αναγκαία η αναβάθμισή του, καθώς και η ανακαίνισή του, ενώ τώρα είναι πλήρως λειτουργικό.
Το Ρολόι είναι πραγματικά ένα τεχνολογικό θαύμα, καθώς το πιο σημαντικό εξάρτημα του είναι ο αστρολάβος, ένα αστρονομικό όργανο, με τη βοήθεια του οποίου οι αστρολόγοι και οι ναυτικοί καθορίζουν τη θέση τους, βασιζόμενοι στα αστέρια του Ηλίου και της Σελήνης.
Με συγκεκριμένη τοποθέτηση αυτών των κυκλικών εξαρτημάτων μπορεί να απεικονιστεί η θέση των αστεριών στον ουρανό.

Ο Τροπικός του Αιγόκερου και ο Τροπικός του Καρκίνου, εμφανίζονται ως κύκλοι στον Αστρολάβο, ενώ τα ζώδια εμφανίζονται στην περίμετρό του.
Ο εξωτερικός δακτύλιος του ρολογιού, με τους χρυσούς αριθμούς, δείχνει την ΠαλιάΤσεχική Ώρα, σύμφωνα με την οποία η ημέρα ξεκινάει το σούρουπο.
Η Ώρα της Κεντρικής Ευρώπης, η οποία ουσιαστικά πρόκειται για τη σημερινή ώρα, ορίζεται από ένα χρυσό χέρι.
'Ένα μοναδικό χαρακτηριστικό, που συναντάται μόνο στο Ρολόι της Πράγας, είναι ότι δείχνει τη Βαβυλωνιακή Ώρα, η οποία υπολογίζεται από το ξημέρωμα μέχρι τη δύση του ηλίου και η διάρκεια των ωρών ποικίλλει ανάλογα με τις εποχές, δηλαδή μεγαλύτερη διάρκεια το καλοκαίρι από τον χειμώνα.
Στο κάτω μέρος του Ρολογιού βρίσκεται ένα ημερολόγιο, που παρουσιάζει την ημέρα, τη θέση της στην εβδομάδα, τον μήνα και το έτος.
Οι δύο δείκτες του ρολογιού αξίζουν επιπρόσθετη προσοχή. Αυτός με τη μορφήτης Σελήνης, είναι το πιο σημαντικό τμήμα του ρολογιού, καθώς ο αστρολάβος ρυθμίζεται βάσει της τοπικής ηλιακής ώρας.

Ο Ήλιος βρίσκεται στον ίδιο βραχίονα, μιας και το χρυσό χέρι δείχνει την ώρα.
Ακόμα ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Ρολογιού της Πράγας είναι η εμφάνιση των Αποστόλων της Καινής Διαθήκης.
Κάθε ώρα ακριβώς, από τις 09.00 ως τις 21.00, εμφανίζονται οι Απόστολοι στα πάνω παράθυρα του ρολογιού, κρατώντας χαρακτηριστικά αντικείμενα στο χέρι τους, ενώ η παρέλαση ήταν μία ιδέα του γλύπτη και ξυλογλύπτη Vojtech Sucharda.
Πάνω απ' αυτά τα παράθυρα, βρίσκεται ένας πετεινός που συμβολίζει τη ζωή, ενώ οι ήχοι του σηματοδοτούν την έναρξη της παρέλασης των Αποστόλων.
Δίπλα από το ρολόι, βρίσκονται τέσσερις μορφές, στα αριστερά, η Ματαιοδοξία συμβολίζεται από μία μορφή που κρατάει καθρέπτη.

Το ξύλινο αγαλματίδιο κουνάει το κεφάλι του, καθώς θαυμάζει τον εαυτό του.
Η Φιλαργυρία κρατάει στα χέρια της μία ράβδο και ένα πουγκί, το οποίο κουνάει σε συνδυασμό με απαξιωτική κίνηση του κεφαλιού.
Και οι δύο μορφές, καταστράφηκαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αντικαταστάθηκαν από αντίγραφα στα μέσα του 20ού αιώνα.
Η μορφή του Θανάτου ή του Σκελετού, επιβίωσε της πυρκαγιάς του Δημαρχείου της Παλιάς Πόλης και βρίσκεται εκεί, από τον 15ο αιώνα.
Ο Σκελετός, γυρνάει μία κλεψύδρα που μετράει τις ώρες της ζωής των ανθρώπων και μας υπενθυμίζει την αναπόφευκτη μοίρα μας.
Η μορφή του Τούρκου με το λαούτο συμβολίζει την ασωτία και τη λαγνεία ως ανθρώπινα ελαττώματα.
Το ρολόι έχει, επίσης, αγαλματίδια του Αρχάγγελου Μιχαήλ, ενός Φιλοσόφου, ενός Αστρονόμου κι ενός Χρονικογράφου.

ΜΠΟΥ! Τρομάξατε; Είμαι η Κάρτα! Είμαι φοβερή και τρομερή, έχω σουβλερά δόντια και κοφτερά νύχια και θα σας φάω. ΠΟΙΑ κάρτα είμαι; Πιστωτική, χρεωστική, πολιτική, τραπεζική, εισπρακτική; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ιδρώνετε και μόνο στη σκέψη μου. ΔΕΝ πάει πολύς καιρός που δεν με φοβόταν κανένας, ήμουν η καλύτερή σας φίλη.

Ημουν τραπεζική, πιστωτική, εισπρακτική, εταιρική, «απελπιστικά διαθέσιμη» που λέει και η Αλκηστάρα. Πολλοί είχατε κι από πέντε-έξι και βάλε: συλλογή κανονική, όπως τα παιδιά μαζεύουν Γκορμίτι. Να τα τηλέφωνα, να οι γλύκες και τα τσαλίμια που σας έκανα, εκδιδόμουν για πλάκα, σχεδόν με το ζόρι!

ΟΛΑ ΑΥΤΑ, λαστ γίαρ. Εν τω μεταξύ, έχω αλλάξει μάνατζερ και είναι πολύ αυστηρός. Τέρμα το λαϊκό στυλ. Τώρα το παίζω δύσκολη. Είμαι ακριβή; Ε, πάντα ήμουν. Απλώς τώρα το διαφημίζω. Είναι μέρος του νέου μου ίματζ. Εκδίδομαι μόνο στους εκλεκτούς, προτιμώ τα λεφτά μπροστά, και προσέξτε με, δεν φιλώ πια στο στόμα.
ΣΑΣ ΒΛΕΠΩ, ψαρώσατε. Τώρα δεν σφυρίζετε κλέφτικα όταν γκρινιάζω ότι «έχω καθυστέρηση». Πετάγεστε σαν ελατήρια και τρέχετε να εξηγηθείτε με τον μπαμπά μου, αλλιώς θα υποστείτε τις συνέπειες.

ΠΑΡΑΤΡΟΜΑΞΑΤΕ όμως, βρε κουτά, και κρατάτε κάποιες περίεργες αποστά- σεις τώρα τελευταία. Δεν με αγγίζετε, δεν με χρησιμοποιείτε, με αγνοείτε όλο και περισσότερο. Ε, όχι κι έτσι... ΟΛΟ αυτό το σκετς «Μπαμπούλας» είναι κατά βάθος μια τσαχπινιά, ένα γκομενικό, για να τονωθεί η σχέση μας και να μη βαλτώσει. Οχι και να γίνετε, από καρτομανείς και καρτολάγνοι, καρτοφοβικοί!

ΒΡΕ ΚΟΥΤΑ, ζείτε εσείς χωρίς εμένα; (Πολύ φοβάμαι πως ναι, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό). Το θέμα είναι ότι εγώ δεν ζω χωρίς εσάς. Ούτε κι ο μπαμπάς. Θα πούμε στον μάνατζερ να χαλαρώσει λίγο με το βεντετιλίκι. Οπως και να πλα- σάρομαι στην πιάτσα, να ξέρετε ότι εξα- κολουθώ να είμαι... απελπιστικά (και απελπισμένα) διαθέσιμη. ΑΛΛΑ αυτό μην το πείτε στον μάνατζερ.

Σήμερα θα σας διηγηθώ την ιστορία του Edward Leedskalnin. Σας το λέω από πριν, όπως το συνηθίζω άλλωστε, η πρώτη μου αντίδραση όταν διάβασα για αυτόν ήταν το να τα απορρίψω όλα. Όπως θα δείτε και εσείς όμως τα κατορθώματά του είναι απίστευτα και όμως αληθινά. Η ζωή του Edward Leedskalnin, καλύπτεται από μυστήριο. Ο ίδιος έχει φροντίσει να συσκωτίσει το παρρελθόν του. Ξέρουμε μόνο τα τυπικά. Μετανάστης από την Λετονία. Ύψος 1,60 περίπου και βάρος 50-60 κιλά. Μυστηριώδης, απόμακρος, με ελάχιστους φίλους. Όταν εργαζόταν δεν ήταν κανείς κοντά του. Και όταν λέμε κανείς, εννοούμε κανείς. Κανείς δεν κατάφερε να τον φωτογραφήσει ενώ «εργαζόταν».

Σαν να είχε τη «μαγική» ικανότητα να αντιλαμβάνεται πιθανούς κατασκόπους. Ο κ. Edward Leedskalnin, κάποια στιγμή το 1920 αποφάσισε να φτιάξει σε ένα κτήμα του στην Φλόριντα ένα μεγαλιθικό κάστρο. Ξεκίνησε να το κατασκευάζει. Κάποια στιγμή όμως έγινε αλλαγή στην πολεοδομία της περιοχής και ένας νέος δρόμος θα περνούσε από το κτήμα του, οπότε θα το απαλλοτρίωναν. Τότε αποφάσισε να μετακινήσει την ημιτελή αυτή κατασκευή 10 μίλια μακρύτερα στο Homestead, όπου και το ολοκλήρωσε και βρίσκεται μέχρι σήμερα προσελκύοντας τουρίστες απ' όλον τον κόσμο. Θα πείτε που είναι το περίεργο.

Ο Edward ήθελε να αποδείξει ότι ένας άνθρωπος μόνος του μπορεί να κατασκευάσει ένα μεγαλιθικό μνημείο από πέτρες των 5-30 τόνων, χωρίς την βοήθεια συγχρόνων μηχανημάτων και άλλων ανθρώπων. Και το κατάφερε!
Ξεκίνησε να «κόβει» κοραλλιογενή βράχο μέσα από τη θάλασσα, να τους μεταφέρει, άγνωστο πως, μέχρι το κτήμα του. Είναι τρελό. Είναι όμως απόλυτα αληθινό. Κανείς δεν τον είδε ποτέ πως έκοβε τα βράχια μέσα από το βυθό της θάλασσας.

Ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, το να κοπεί βράχος εντός της θάλασσας είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Όποιος επισκεφτεί όμως το κτήμα του και ειδικά αν είναι γεωλόγος καταλαβαίνει ότι ο βράχος από τον οποίο έφτιαξε το μνημείο του, είναι κοραλλιογενής βράχος. Σε ένα πολύ παλιό τεύχος υπήρχε και φωτογραφία από το βυθό, όπου φαίνονταν οι τομές από όπου αφαιρέθηκαν οι βράχοι. Δεν μπόρεσα όμως μέχρι τώρα να την βρω.

Φυσικά οι διάφοροι ερευνητές που ασχολούνται με αυτά τα θέματα προσπαθούσαν να «κλέψουν» το μυστικό του. Τον παρακολουθούσαν συστηματικά, τον ρωτούσαν πως το κάνει. Αυτός απέφευγε αυτές τις συζητήσεις. Όταν κάποιος τον ζόριζε πολύ, τότε του έδειχνε ένα χειροποίητο γερανό και κάτι χοντρά σχοινιά. Όπως και μια ρυμούλκα. Όσοι όμως γνωρίζουν από αυτά τα πράγματα, ξέρουν ότι ένας βράχος 10-20 τόνων, θέλει ειδικούς γερανούς, ειδικά συρματόσχοινα, ειδικά φορτηγά. Και όχι βέβαια οχήματα του 1930. Η εξ όρυξη ειδικά από τη θάλασσα απαιτεί βατραχανθρώπους, ειδικούς γερανούς και πολυμελές συνεργείο. Κανείς όμως δεν είδε ούτε γερανό, ούτε αυτοκίνητα, ούτε συνεργείο.

Μια μέρα ένας «περίεργος» γείτονας τον επισκέφτηκε και έμεινε για αρκετή μαζί με τον Edward, προκειμένου να μάθει και να δει πως το κατασκευάζει. Ο Edward λοιπόν άρχισε με σχοινιά και τροχαλίες να φορτώνει με μεγάλη δυσκολία ένα μικρό βράχο επάνω σε μια ρυμούλκα ενός τρακτέρ. Μετά από ώρες δουλειάς κατάφερε να βάλει μερικούς τέτοιους μικρούς βράχους στην ρυμούλκα – δεν έβαλε κανένα μεγάλο βράχο επάνω στη ρυμούλκα. Αφού ο περίεργος γείτονας ικανοποίησε την περιέργειά του έφυγε. Για κάποιο λόγο όμως μετά από λίγη ώρα ξαναγύρισε. Και τότε κυριολεκτικά τρελάθηκε. Αυτό τον ελάχιστο χρόνο που έλειπε, όλοι οι βράχοι και οι μεγάλοι είχαν ήδη τοποθετηθεί. Κατάλαβε λοιπόν ότι τα σχοινιά και οι τροχαλίες ήταν απλώς ένα καμουφλάζ για να ξεγελάει ο Edward τους περίεργους.

Οταν μετακίνησε ολόκληρο το οικοδόμημα στο Homestead, οι άνθρωποι της γειτονικής περιοχής είδαν κάποιους κοραλλένιους βράχους και ειδικά τους μικρούς να μεταφέρονται με ένα δανεισμένο φορτηγό, αλλά κανείς δεν ξέρει πως ο Leedskalnin τους ανέβασε και τους κατέβασε από το όχημα. Όταν ρωτήθηκε ο ίδιος για το πώς έφτασε στο κατόρθωμά του ο Leedskalnin απάντησε απλά ότι κατανοούσε τους νόμους του βάρους και της μηχανικής των μοχλών. Αναφέρεται ότι δήλωσε, "Ανακάλυψα τα μυστικά των πυραμίδων.

Βρήκα το πώς οι Αιγύπτιοι και οι αρχαίοι κατασκευαστές του Περού, του Γιουκατάν και της Ασίας, με τη χρήση μονάχα πρωτόγονων εργαλείων, σήκωσαν και τοποθέτησαν τεράστιους ογκόλιθους που ζύγιζαν πολλούς τόνους." Ο Edward Leedskalnin διαφωνούσε κατηγορηματικά με τη μοντέρνα επιστήμη και ισχυριζόταν ότι οι επιστήμονες ήταν λάθος, ενώ η ' φύση είναι απλή'. Πίστευε πως η ύλη αποτελείται από ξεχωριστούς μαγνήτες και πως η κίνηση αυτών των μαγνητών μέσα στην ύλη και μέσα στον χώρο προκαλεί μετρήσιμα φαινόμενα, τον μαγνητισμό και τον ηλεκτρισμό. Αυτές οι έννοιες 'περιλάμβαναν τη σχέση της Γης με ουράνιες ευθυγραμμίσεις.'

Ισχυρίστηκε πως είχε δει χάντρες από φως που πίστευε πως ήταν η φυσική παρουσία του μαγνητισμού της φύσης και της δύναμης της ζωής, ή αυτό που σήμερα ονομάζουμε ως ενέργεια Chi." Ο Edward Leedskalnin έγραψε διάφορα φυλλάδια που τα πουλούσε σε τουρίστες καθώς θαύμαζαν την κατασκευή του. Ένα από αυτά, με το όνομα 'Μαγνητικό Ρεύμα' (Magnetic Current) μπορεί να το διαβάσει κανείς στο Διαδίκτυο (paranormal.about.com). Στο φυλλάδιο αυτό αποκαλύπτει τα αποτελέσματα πειραμάτων με μαγνήτες που έκανε για δύο χρόνια. Ίσως να αποκαλύπτει τα μυστικά της ανύψωσης όταν γράφει: "Ο πραγματικός μαγνήτης είναι η ουσία που κυκλοφορεί μέσα στο μέταλλο. Κάθε σωματίδιο στην ουσία αυτή είναι ένας ξεχωριστός μαγνήτης από μόνος του, και ο Βόρειος και ο Νότιος Πόλος είναι ξεχωριστοί μαγνήτες. Είναι τόσο μικροί που μπορούν να διαπεράσουν οτιδήποτε.

Στην πραγματικότητα μπορούν ευκολότερα να περάσουν μέσα από το μέταλλο απ' όσο μπορούν να περάσουν μέσα από τον αέρα. Βρίσκονται σε συνεχή κίνηση, με αντίθετη κατεύθυνση μεταξύ τους και εάν οδηγηθούν στα σωστά κανάλια παρέχουν αέναη ισχύ." Στη γειτονιά που έμενε κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες. Μια από αυτές έλεγε ότι κάποιοι περίεργοι γείτονες κατάφεραν να δουν πως ο Leedskalnin μετακίνησε τις πέτρες. Λένε ότι ακούμπησε τα χέρια του στην πέτρα που ήθελε να σηκώσει και άρχισε να τραγουδάει. Με κάποιον περίεργο τρόπο αυτό έκανε τις τεράστιες πέτρες να ανυψωθούν.
Κάποια άλλη φήμη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Fate έλεγε: «κάποιοι έφηβοι που τον κατασκόπευαν ισχυρίστηκαν πως τον είδαν ένα απόγευμα να «αιωρεί κοραλλένιους ογκόλιθους στον αέρα σα να ήταν μπαλόνια με υδρογόνο», αλλά κανείς δεν τους πήρε στα σοβαρά.»

Τι να πιστέψεις και τι να απορρίψεις.
Δεν θα μάθουμε ποτέ πως το έφτιαξε. Όπως δεν θα μάθουμε ποτε γιατί απέκρυψε το μυστικό. Ο Leedskalnin πήρε τα μυστικά μαζί του στον τάφο του το 1951.

Λονδίνο: Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ένα γονίδιο που εξηγεί γιατί ορισμένοι άνθρωποι βιώνουν ταχύτερα την επίδραση του αλκοόλ, με συνέπεια να μεθάνε πιο εύκολα σε σχέση κάποιους άλλους.
Φορείς της συγκεκριμένης παραλλαγή του γονιδίου εκτιμάται ότι είναι 10% έως 20% των ανθρώπων και τους προστατεύει έμμεσα από τον αλκοολισμό δηλαδή, τους κάνει να σταματούν να πίνουν νωρίτερα από άλλους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να εθίζονται πιο δύσκολα στο αλκοόλ.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνα, με επικεφαλής τον καθηγητή Κερκ Βίλελμσεν, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη τους στο επιστημονικό έντυπο Alcoholism: Clinical and Experimental Research, σύμφωνα με το BBC, ανέφεραν ότι μελλοντικά θα μπορούσαν ίσως να υπάρξουν φάρμακα που θα κάνουν τους ανθρώπους πιο ευαίσθητους στο αλκοόλ, ώστε να τους προστατεύουν από τις αρνητικές επιπτώσεις του. «Προφανώς απέχουμε ακόμα πολύ από το να έχουμε μια θεραπεία (του αλκοολισμού), όμως το γονίδιο που ανακαλύψαμε, μας λέει πολλά για το πώς το αλκοόλ επηρεάζει τον εγκέφαλο», δήλωσε ο Δρ Βίλελμσεν, ο οποίος τόνισε ότι χρειάζονται περαιτέρω έρευνες για να φανεί αν τα ευρήματα μπορούν να αξιοποιηθούν στην πράξη κατά του αλκοολισμού. «Ο αλκοολισμός είναι μια πολύ πολύπλοκη πάθηση και υπάρχουν πολλές αιτίες που οι άνθρωποι πίνουν. Αυτή (το γονίδιο) μπορεί να είναι μόνο μια από αυτές», πρόσθεσε.
Η μεγαλύτερη ποσότητα του αλκοόλ που οι άνθρωποι καταναλώνουν, διασπάται στο ήπαρ, όμως ένα μέρος του μεταβολίζεται στον εγκέφαλο από ένα ένζυμο, το οποίο ελέγχεται από οδηγίες που κωδικοποιεί το συγκεκριμένο γονίδιο CYP2E1.Όσοι είναι φορείς της «μεθυσμένη» παραλλαγή αυτού του γονιδίου, διασπούν το αλκοόλ πιο εύκολα, με συνέπεια να μεθούν πιο γρήγορα.
Ο αλκοολισμός, σύμφωνα με τον καθηγητή Κόλιν Ντράμοντ του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής του Λονδίνου, αποτελεί πιθανώς ένα συνδυασμό γενετικών και περιβαλλοντικών αιτιών.Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι ο εθισμός στο αλκοόλ συχνά εμφανίζεται σε ολόκληρες οικογένειες και ότι η ύπαρξη ενός αλκοολικού γονέα σχεδόν τετραπλασιάζει την πιθανότητα αλκοολισμού και στα παιδιά.
Σε μια παρεμφερή μελέτη στο ίδιο έντυπο, επιστήμονες με επικεφαλής τον Δρ Παναγιώτη Θάνο, από το Εθνικό Εργαστήριο Μπρουκχέιβεν της Νέας Υόρκης, βρήκαν στοιχεία ότι η ικανότητα του εγκεφάλου να εθίζεται στο αλκοόλ, εξαρτάται και από τα γονίδια του.
Η έρευνα, που έγινε σε ποντίκια, έδειξε ότι η απουσία ενός συγκεκριμένου γονιδίου οδηγεί σε εθισμό ανάλογο του αλκοολισμού. «Η μελέτη μας δείχνει ότι οι συνέπειες της χρόνιας κατανάλωσης αλκοόλ στην χημεία του εγκεφάλου επηρεάζονται σε κρίσιμο βαθμό από την προϋπάρχουσα γενετική σύσταση ενός ατόμου», δήλωσε ο Δρ Θάνος.

Νέα ανάλυση της διεθνούς περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF δείχνει ότι οι απαιτήσεις της ανθρωπότητας σε φυσικούς πόρους έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Σύμφωνα με τη διετή έκθεση «Ζωντανός Πλανήτης», που συντάσσεται σε συνεργασία με τη Ζωολογική Εταιρεία του Λονδίνου και το Παγκόσμιο Δίκτυο Αποτυπώματος (Global Footprint Network), οι απαιτήσεις μας ξεπερνούν κατά 50% την παραγωγική ικανότητα του πλανήτη.
Το οικολογικό αποτύπωμα, ένας από τους δείκτες που χρησιμοποιούνται στην έκθεση, δείχνει ότι η ζήτηση της ανθρωπότητας για φυσικούς πόρους διπλασιάστηκε το διάστημα 1966-2007 και ισοδυναμεί πλέον με 1,5 πλανήτες. Αυτό σημαίνει ότι ο πλανήτης μας χρειάζεται ενάμισι χρόνο για να παραγάγει τους πόρους που η ανθρωπότητα καταναλώνει σε ένα χρόνο και δείχνει ότι τουλάχιστον το 1/3 τις κατανάλωσής μας αφορά μη-ανανεώσιμους φυσικούς πόρους και μεταφράζεται σε μόνιμη περιβαλλοντική υποβάθμιση.
Η υπερκατανάλωση είναι επικεντρωμένη στις «ανεπτυγμένες» χώρες, τη στιγμή που οι κάτοικοι της ΕΕ-27 (7% του παγκόσμιου πληθυσμού) καταναλώνουν σχεδόν διπλάσιους φυσικούς πόρους από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Αν οι ρυθμοί αυτοί συνεχιστούν , το 2030 η ανθρωπότητα θα απαιτεί για την επιβίωσή της το ισοδύναμο της παραγωγικής ικανότητας δύο πλανητών. Ενώ αν υποθέσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι ζουν όπως ο μέσος ευρωπαίος πολίτης, τότε θα χρειάζονταν 2,8 πλανήτες για να καλύψουν τις απαιτήσεις τους.
Η έκθεση χρησιμοποιεί επίσης τον παγκόσμιο δείκτη «Ζωντανού Πλανήτη», ο οποίος καταμετρά την παγκόσμια κατάσταση των ειδών και των οικοτόπων και ο οποίος παρουσιάζει ραγδαία διαχρονική μείωση της τάξης του 30% από το 1970.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πληθυσμοί των τροπικών ειδών γλυκού νερού έχουν μειωθεί την περίοδο 1970-2007 κατά σχεδόν 70%. «Καταγράφεται ένας ανησυχητικός ρυθμός απώλειας της βιοποικιλότητας σε περιοχές του πλανήτη με χαμηλά εισοδήματα, συχνά σε βιολογικά πλούσιες τροπικές χώρες, ενώ οι πολίτες του οικονομικά αναπτυγμένου κόσμου ζούμε σε έναν ψεύτικο παράδεισο που τροφοδοτείται από την υπερβολική κατανάλωση και τις υψηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα», τονίζει ο Τζιμ Ληπ, Γενικός Διευθυντής του διεθνούς WWF.

Η αύξηση του οικολογικού αποτυπώματος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ανθρακικό αποτύπωμα, δηλαδή στις εκπομπές CO2, το οποίο είναι κατά 11 φορές αυξημένο σε σχέση με το 1961. Οι 10 χώρες με το υψηλότερο οικολογικό αποτύπωμα ανά άτομο είναι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κατάρ, η Δανία, το Βέλγιο, οι ΗΠΑ, η Εσθονία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, το Κουβέιτ και η Ιρλανδία. Εξίσου, οι 31 χώρες του ΟΟΣΑ, οι οποίες περιλαμβάνουν τις πλουσιότερες οικονομίες του κόσμου, ευθύνονται για περίπου το 40 % του παγκόσμιου αποτυπώματος. Η Ελλάδα κατατάσσεται 20η στη λίστα των 154 κρατών, των οποίων το οικολογικό αποτύπωμα παρουσιάζεται στην έκθεση, με τον σημερινό τρόπο ζωής μας να απαιτεί τους φυσικούς πόρους 3 πλανήτων.
Ενώ η χώρα παρουσιάζει υπερκατανάλωση όλων των φυσικών πόρων, το σημαντικότερο πρόβλημα εντοπίζεται στο εθνικό αποτύπωμα άνθρακα, όπου οι κατά κεφαλήν εκπομπές CO2 καταλαμβάνουν την 12η θέση ανάμεσα στις 35 ευρωπαϊκές χώρες που περιλαμβάνονται στην έκθεση, ενώ είναι διπλάσιες του παγκόσμιου μέσου όρου. «Το υψηλό οικολογικό αποτύπωμα της χώρας τροφοδοτείται κυρίως από την αδιαφορία με την οποία εξαντλούμε τους φυσικούς μας πόρους, παράλληλα με την εμμονή μας στην χρήση ρυπογόνων μορφών ενέργειας, όπως ο λιγνίτης.
Η αξιολόγηση των επιδόσεων της Ελλάδας καταδεικνύει την άμεση ανάγκη για στροφή προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και την εξοικονόμηση ενέργειας Αντιθέτως, οποιαδήποτε «βρώμικη» επένδυση, όπως π.χ. η δημοπράτηση νέων λιγνιτικών πεδίων, θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το οικολογικό αποτύπωμα της χώρας», δηλώνει ο Δημήτρης Καραβέλλας, Διευθυντής του WWF Ελλάς.

Η υποχώρηση μπροστά σε κινδύνους που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας είναι λογική πράξη και ψυχοσυναισθηματικά αιτιολογημένη.

Η τάση φυγής από ανεπιθύμητες καταστάσεις ή πρόσωπα αποτελούσε και αποτελεί μια αρχέγονη και συνάμα σωτήρια γνώση και ικανότητα του ανθρώπου από τις εποχές ακόμη που «γυμνός και αδύναμος» είχε να αντιμετωπίσει και ισχυρότερα, και ταχύτερα και πιο μεγαλόσωμα από αυτόν ζώα στην καθημερινή του πάλη για την επιβίωση στον πλανήτη μας.

Καθημερινά δημιουργούνται σε όλους μας καταστάσεις και προκύπτουν σε μετωπική αντιπαράθεση απειλές και κίνδυνοι που επιλέγουμε να αποφύγουμε με τη φυγή. Το κλασικό δίλημμα ήταν και παραμένει σχεδόν αναλλοίωτα ταυτισμένο με το σύνδρομο «μάχης ή φυγής» (fight or flight). Πέρα, όμως, από συγκεκριμένες και αντικειμενικά επιβεβαιωμένες καταστάσεις ή πρόσωπα που μας απειλούν υπάρχουν και συμβολικές καταστάσεις, ψυχολογικές και ψυχοσυναισθηματικές που αναγκάζουν το άτομο να επιλέξει όχι τη λύση της αντιπαράθεσης, της εμπλοκής ή συμπλοκής αλλά τη λύση της φυγής…

Ένα θεμελιακό ψυχολογικό ερώτημα που διαφοροποιεί την υγιή από την παθολογική «τάση φυγής» σχετίζεται τόσο με τη σοβαρότητα του κινδύνου όσο και με τη συχνότητα με την οποία ένα συγκεκριμένο άτομο διαλέγει τη φυγή από ανεπιθύμητα πρόσωπα και ανεπιθύμητες καταστάσεις.

Οι σύγχρονες συνθήκες ζωής, χωρίς να θυμίζουν την ωμή πρόκληση της ζούγκλας, ενέχουν σημαντικά στοιχεία κινδύνου, δημιουργούν σωρεία συμβολικών συγκρούσεων μεταξύ ατόμων και ομάδων, φορολογούν αδιάκοπα την προσωπικότητα και την ψυχική μας ισορροπία.Φυσικά ο σύγχρονος άνθρωπος παράγωγο της βιομηχανικής και καταναλωτικής κοινωνίας διαθέτει τους απαραίτητους μηχανισμούς άμυνας για λειτουργία και επιβίωση στις απαιτήσεις των ψυχολογικών-κοινωνιολογικών-οικονομικών δομών μέσα στις οποίες ζει και εργάζεται.

Προσωπικές εμπειρίες

Με λίγη καλή προσπάθεια πιστεύω ότι ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να απαριθμήσει αμέτρητες περιπτώσεις στις οποίες αντιμετωπίζοντας συμβολικούς κινδύνους ή και ψυχολογικά προβλήματα προτιμήσαμε να μην εμπλακούμε σε μετωπική αντιπαράθεση αλλά να ξεφύγουμε με τη φυγή…

Και όμως, υπάρχουν άτομα για τα οποία η τάση φυγής από τις καθημερινές απαιτήσεις της ζωής αποτελεί τον μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης της πραγματικότητας και των κάθε λογής ψυχοσυναισθηματικών τους δυσκολιών. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι, φυσικά, η άντληση συναισθημάτων μοναξιάς, απομόνωσης και αποκοπής από τη ζωή, τις χαρές αλλά και τις πίκρες από τους προβληματισμούς της, πράγμα που στοιχειοθετεί ψυχοπαθολογική κατάσταση.

Το άτομο που διαλέγει τη φυγή από την πραγματικότητα διαλέγει, ουσιαστικά, να μη παλέψει, να μη αγωνισθεί. Σίγουρα η καθημερινή ζωή δημιουργεί εντάσεις με τις απαιτήσεις για επιβίωση, για επιτυχία, για αρμονικές διαπροσωπικές σχέσεις. Η αποτυχία κοστίζει σε όλους μας, αλλά για ορισμένα άτομα η αντιμετώπιση και αποδοχή της αίσθησης της αποτυχίας είναι τόσο οδυνηρή ώστε να τους είναι προτιμότερο να αποσυρθούν από τον αγώνα χωρίς καν να προσπαθήσουν να αγωνισθούν.

Στην διαταραγμένη ψυχοσυναισθηματική αξιολόγηση της πραγματικότητάς τους τα άτομα αυτά διαπιστώνουν, δυστυχώς, ότι εφόσον δεν αγωνισθείς μπορεί μεν να μην κερδίσεις αλλά ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ δεν θα φορτωθείς με την ψυχική φθορά που φέρνει η αίσθηση της αποτυχίας.Σε ορισμένες περιπτώσεις η τάση φυγής του ατόμου από τον στίβο της ζωής, η αίσθηση της ηττοπάθειας και της ευθυνοφοβίας, εκδηλώνεται εναλλακτικά με μια αναιτιολόγητη για τους μη ειδικούς έντονη επιθετικότητα που επιδείχνουν συγκεκριμένα πρόσωπα.Όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό αποτελεί εμπειρικό δεδομένο στις επιστήμες της συμπεριφοράς και θεωρείται ως περίπτωση επίδειξης των δύο επιφανειών του ίδιου νομίσματος.

Συγκεκριμένα, καθώς προβληματιζόμαστε με τη συμπεριφορά του ίδιου προσώπου το οποίο σε μερικές περιπτώσεις επιδείχνει συμπεριφορά συνεσταλμένου ανθρώπου, υποχωρητικού, που προτιμάει να αποφύγει τις ψυχοσυναισθηματικές εντάσεις παρά να αγωνισθεί, ενώ σε άλλες παρουσιάζεται ιδιαίτερα εκρηκτικό,εάν θέλετε να το δούμε πιο λυρικά, έρμαιο του άγχους της προσαρμογής στις πολύπλοκες απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής μας σε πολυσύνθετα αστικοβιομηχανικά κοινωνικά πλέγματα.

Πιθανή η ψυχοπαθολογία

Η τάση φυγής, έμφυτο κομμάτι του κλασικού συνδρόμου φυγής ή μάχης (flight or fight syndrome) που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο ορίζεται ως ψυχοπαθολογική, ως προβληματική, όταν αποτελεί τον «μοναδικό τρόπο» αντιμετώπισης των απαιτήσεων της καθημερινής ζωής του ατόμου.

Ψυχολογικές και κοινωνιολογικές έρευνες σε χώρες της Ευρώπης και Αμερικής απέδειξαν ότι τα υπερβολικά συνεσταλμένα, αποτραβηγμένα από τις παρέες και τα παιχνίδια παιδιά έχουν ζήσει και έχουν ανατραφεί σε οικογένειες όπου αδέξιοι, ίσως και ανεύθυνοι, γονείς ξεσπούσαν ανελέητα πάνω στα παιδιά τους κάθε φορά που οι ίδιοι αντιμετώπιζαν δυσκολίες στις διαπροσωπικές, συζυγικές ή ευρύτερες ανθρώπινες σχέσεις τους.

Μεγαλώνοντας στο σπίτι με συνεχές το συναίσθημα του φόβου, με τιμωρίες και κυκλοθυμική γονική συμπεριφορά το παιδί κλείνεται στον εαυτό του, «κλείνεται στο καβούκι του» όπως έλεγαν οι παλιοί και εσωτερικεύει την συμπεριφορά της απομόνωσης ως τον ενδεδειγμένο τρόπο επιβίωσής του. Συχνά μάλιστα αυτά είναι τα παιδιά που “το σκάνε” από το σπίτι τους και τα ψάχνουν απεγνωσμένα γονείς, συγγενείς και αστυνομικές αρχές…

Φυσικά στην μετέπειτα ζωή αυτού του παιδιού κάθε έντονη διαπροσωπική σύγκρουση που θα την ακολουθεί και ψυχοσυναισθηματική ένταση θα το οδηγήσει αναπόφευκτα πια στην απομόνωση, στο κλείσιμο στον εαυτό του στην φυγή από την πραγματικότητα…

Πέρα από την επώδυνη αλλά ψυχοπαθολογικά ήπια μορφή φυγής από ανεπιθύμητα πρόσωπα και καταστάσεις υπάρχουν οι πιο έντονες μορφές όπως η δημιουργία της «αγοραφοβίας» (πρόκειται για τις περιπτώσεις όπου το άτομο αποφεύγει δρόμους, πλατείες, κινηματογράφους, λεωφορεία κλπ) ή ακόμη και την καθολική φυγή από την πραγματικότητα που χαρακτηρίζει τα ψυχωτικά άτομα όπως για παράδειγμα η φυγή που κάνει «στον κόσμο του πουθενά» ένα σχιζοφρενικό άτομο ή η φυγή που κάνει από το δικό του κοινωνικό σύστημα ο ναρκομανής, ο αλκοολικός και, η τραγικά αμετάκλητη περίπτωση «φυγής» του αυτόχειρα..