Σοβαρά τώρα...Γιατί να μην ιδρύσω κι εγώ ένα κόμμα;

Η ελληνική γλώσσα έχει ορισμένα πολύ ωραία, μεγαλοπρεπή ρήματα, όπως επαγγέλλομαι, συνδικαλίζομαι και πολιτεύομαι. Λέω, λοιπόν, κι εγώ να πολιτευθώ. Έτσι λέω. Να ιδρύσω ένα κόμμα, να μοιράσω σ’όλους τους φίλους μου τίτλους και αξιώματα και να μαζευόμαστε όλοι μαζί σε κάποια σοφίτα (γιατί κάποιο πρωτόγονο ένστικτο μου λέει πως συναντήσεις τέτοιου είδους πρέπει οπωσδήποτε να διεξάγονται σε σοφίτα) και να ονειρευόμαστε πολιτικές, στρατηγικές και καταστατικά.

Να κατεβώ και στις εκλογές και να κάνω προεκλογική εκστρατεία αξιοποιώντας νέα ψηφιακά μέσα (γιατί είμαι μοντέρνα κι έχω και οικολογική συνείδηση) και να τη στήσω και στις εισόδους των σταθμών μετρό και ηλεκτρικού και να μοιράζω στους συμπολίτες μου άθλιες μεν αλλά τυπωμένες σε ανακυκλωμένο χαρτί φυλλάδες με σοβαρά πολιτικά μηνύματα.

Να προκηρύσσω διάφορα ουτοπικά όπως ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα και μία λειτουργική, πολυπολιτισμική κοινωνία στην οποία να μπορούμε, επιτέλους, να ζούμε αντί να επιβιώνουμε, να επιχειρούμε χωρίς να θυσιαζόμαστε στο βωμό του ΤΕΒΕ ή του ΟΑΕΕ (ή οποιουδήποτε άλλου σχιζοφρενικού alter ego έχει διαλέξει να παραστήσει σήμερα το συγκεκριμένο ταμείο), και να νιώθουμε γενικά ένα Χ βαθμό ικανοποίησης ώστε να μη μπαίνουμε στον πειρασμό, κάθε τρεις και λίγο, να πάμε στο αεροδρόμιο και να πάρουμε την πρώτη διαθέσιμη πτήση για οπουδήποτε αλλού.Και να βγαίνω στις πλατείες και τα καφενεία (γιατί είμαι άνθρωπος του λαού) φορώντας το τζην και τα All Star μου και να βγάζω διεγερτικούς λόγους και να απευθύνω χαιρετισμούς και να με αποθεώνουν πλήθη από συγγενείς και φίλους και 5-6 ξέμπαρκους που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν, πλήθη που θα υψώνουν πλακάτ και σημαίες και θα φοράνε κονκάρδες, δηλώνοντας περήφανα την υποστήριξή τους για τον τίμιο σκοπό μου.

Σοβαρά τώρα, γιατί όχι; Είμαι απολύτως σίγουρη ότι η διαδικασία ίδρυσης κόμματος είναι πολύ απλούστερη και χωρίς αμφιβολία λιγότερο επώδυνη από το να κάνεις, για παράδειγμα, "έναρξη επαγγέλματος". Γιατί, αν μη τί άλλο, στην Ελλάδα, πατρίδα της δημοκρατίας, έχουμε όλοι την ελευθερία να πολιτευτούμε. Την ελευθερία, όμως, να είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες χωρίς να πρέπει να πληρώσουμε το Επαγγελματικό Επιμελητήριο για να επιβεβαιώσει, επισήμως, ότι Κυρία Τάδε δηλώνει κομμώτρια, δεν το έχουμε. Την ελευθερία να κάνουμε αυτή την περίφημη έναρξη χωρίς να πρέπει να προσκομίσουμε οποιοδήποτε έγγραφο έχει περάσει ποτέ από τα χέρια μας, συν δύο-τρία ακόμα τα οποία μάλλον εφηύρε επιτόπου ο εκάστοτε αρμόδιος υπάλληλος και χωρίς να πρέπει να φέρουμε τη μαμά μας, το θείο μας και τη δασκάλα μας της τρίτης δημοτικού να καταθέσουν ενόρκως ότι είμαστε καλά παιδιά: δεν την έχουμε.

Δεν έχουμε την ελευθερία να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι δικό μας (Επιχειρηματικότητα! Πρωτοβουλία!) χωρίς να καταβάλλουμε εξωφρενικά ποσά κάθε μήνα, ανεξαρτήτως του εισοδήματός μας, σε ένα ταμείο το οποίο άγνωστο αν θα μας προσφέρει τίποτα τελικά σε αντάλλαγμα. (Σημείωση: στην Αγγλία, οι ελεύθεροι επαγγελματίες πληρώνουν βασική ασφαλιστική εισφορά 13 ευρώ το μήνα. Και παίρνουν και σύνταξη.)

Σοβαρά τώρα. Γιατί να μην ιδρύσω κι εγώ ένα κόμμα; Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τίποτα για την πολιτική. Αλλά τελευταία νιώθω, όλο και περισσότερο, ότι ούτε εκείνοι που δηλώνουν πολιτικοί ξέρουν πολλά πράγματα. Κι ότι στο κάτω-κάτω, εδώ που βρισκόμαστε, αυτό που μας λείπει, αυτό που χρειάζεται να ξέρουμε δεν είναι τόσο η θεωρία της πολιτικής επιστήμης αλλά το πως να ζούμε σαν άνθρωποι, στην πράξη. Το πως να καθιερώσουμε μία ποιότητα ζωής και μια κοινωνία αντίστοιχη με αυτό που φανταζόμαστε, που επιμένουμε ότι είναι η Ελλάδα.

Ας ξεκινήσουμε από τους ελεύθερους επαγγελματίες. Ας ξεκινήσουμε από τα ασφαλιστικά ταμεία. Ας ξεκινήσουμε από την κοινωνική ένταξη των μεταναστών. Από το Σύστημα Υγείας. Από την εκπαίδευση. Ας ξεκινήσουμε, όμως, κάπου. Οπουδήποτε. Αλλιώς να ιδρύσουμε όλοι το δικό μας κόμμα ώστε να ξέρουμε τουλάχιστον τί να ψηφίσουμε, αντί να τρέχουμε Κυριακάτικα στις κάλπες χωρίς καμία πραγματική ελπίδα ότι πρόκειται κάτι, κάποτε, να αλλάξει.

Ή να πάρουμε εκείνη την πτήση που λέγαμε. Για κάπου αλλού.

Δάφνη Καψάλη.

Πηγή:skai.gr