Τον Αύγουστο του 1830, ο παραγκωνισμός του αισθάνονταν οι Βέλγοι εντός του Ηνωμένου Βασιλείου των Κάτω Χωρών, οδήγησε στην Βελγική Επανάσταση. Αφορμή αποτέλεσε μια ταραχή στις Βρυξέλλες, η οποία οδήγησε τελικά στην εγκαθίδρυση ενός ανεξάρτητου, καθολικού και ουδέτερου Βελγίου.
Μετά την ήττα του Ναπολέοντα το 1815, το Συνέδριο της Βιέννης δημιούργησε ένα βασίλειο για τον Οίκο της Οράγγης - Νασσάου, ενώνοντας τις Ενωμένες Επαρχίες των Κάτω Χωρών με τις πρώην Αυστριακές Κάτω Χώρες, με σκοπό να δημιουργήσει ένα ισχυρό ουδέτερο κράτος στα βόρεια της Γαλλίας. Η ένωση αποκλήθηκε Ηνωμένο Βασίλειο των Κάτω Χωρών.
Οι Βέλγοι, ωστόσο, αισθάνονταν παραγκωνισμένοι εντός του Βασιλείου, με αποτέλεσμα στις 4 Οκτωβρίου 1830, η εγκαθιδρυμένη Προσωρινή Κυβέρνηση στις Βρυξέλλες να διακηρύξει τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους του Βελγίου, επαναστατώντας εναντίον της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου των Κάτω Χωρών. Μέχρι και το 1839, όταν αναγκάστηκε να υποκύψει κάτω από την πίεση της Συνθήκης του Λονδίνου, ο Γουλιέλμος Α’, βασιλιάς της Ολλανδίας, αρνιόταν να αναγνωρίσει το Βέλγικο κράτος.
Η ανεξαρτησία του Βελγίου αναγνωρίστηκε de facto από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις στις 20 Δεκεμβρίου 1830, οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις αναγνώρισαν την ντε φάκτο ανεξαρτησία του Βελγίου. Ωστόσο, μόλις στις 19 Απριλίου 1839, η Συνθήκη του Λονδίνου, αναγνώρισε το Βέλγιο ως μια ανεξάρτητη και ουδέτερη χώρα, η οποία αποτελείται από τις Δυτική Φλάνδρα, Ανατολική Φλάνδρα, το Μπραμπάντ, Αμβέρσα, Ενό, Ναμούρ, και Λιέγη, καθώς και το ήμισυ του Λουξεμβούργου και η Λιμβουργία.
Η κατάρρευση των διαπραγματεύσεων με σκοπό το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, αλλά και οι αυξανόμενες διαφορές ανάμεσα στους Φλαμανδούς και τους γαλλόφωνους, 3 περίπου μήνες μετά τις εκλογές και 180 σχεδόν χρόνια από την ίδρυση του κράτους, επανέφεραν τα σενάρια διάσπασης του Βελγίου, ενώ αρκετοί αναλυτές υποστηρίζουν πως «αν το Βέλγιο ήταν γάμος, θα είχε με βεβαιότητα διαλυθεί σήμερα».
Το Βελγίου διανύει σήμερα τη μεγαλύτερη κρίση του. Στις πρόσφατες εκλογές, το αυτονομιστικό κόμμα Νέα Φλαμανδική Συμμαχία πέτυχε ιστορική νίκη, ενώ ο επικεφαλής του, Μπαρτ Ντε Βέβερ ζητούσε προεκλογικά διάσπαση του Βελγίου. Τώρα τονίζει πως το μέλλον της χώρας εξαρτάται από την προθυμία των 3,32 εκατ. γαλλόφωνων να αποδεχθούν περισσότερη αυτονομία για τους 6,23 εκατ. Φλαμανδούς.
Το βελγικό κράτος, βάσει της συνταγματικής αναθεώρησης του 1993 αποτελεί μια τριζωνική κοινοτική ομοσπονδία, της οποίας η διακυβέρνηση βασίζεται στην αναγνώριση τριών γλωσσικών κοινοτήτων (της γαλλόφωνης, της ολλανδόφωνης και της γερμανόφωνης), αλλά και στην ύπαρξη τριών περιοχών αυτόνομης διοικητικής διαίρεσης (στην περιοχή της Βαλωνίας, της Φλάνδρας και των Βρυξελλών). Ο πλούσιος Βορράς υποστηρίζει πως συντηρεί τον φτωχό Νότο, αλλά οι διαφορές εστιάζονται κυρίως στο γεγονός ότι Βορράς και Νότος μιλούν διαφορετική γλώσσα και έχουν διαφορετική κουλτούρα. «Το Βέλγιο δεν είναι έθνος» αποφαίνονται οι Φλαμανδοί, οι οποίοι τάσσονται υπέρ της διάσπασης της χώρας.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου, ο ηγέτης των γαλλόφωνων σοσιαλιστών Ενιο ντι Ρούπο εγκατέλειψε την προσπάθεια για τον σχηματισμό κυβερνητικού συνασπισμού ελλείψει συμφωνίας με δύο φλαμανδικά κόμματα. Αρκετοί ήταν οι γαλλόφωνοι πολιτικοί παράγοντες που επικαλέστηκαν στη συνέχεια ένα «σχέδιο Β» που προβλέπει ότι η Φλάνδρα θα εγκαταλείψει την βελγική κοιτίδα και οι γαλλόφωνοι θα πάρουν στα χέρια τους το μέλλον τους.
«Για ένα μεγάλο τμήμα του φλαμανδικού πληθυσμού, αυτό αποτελεί ευχή, κατά συνέπεια, ναι, πρέπει να προετοιμασθούμε για το τέλος του Βελγίου» δήλωσε η υπουργός Υγείας Λορέτ Ονκελίνξ, ενώ ο βουλευτής της γαλλικής δεξιάς Νικολά Ντιπόν-Ενιάν έκανε την εκτίμηση ότι η Γαλλία πρέπει «να ετοιμαστεί να δεχθεί στους κόλπους της τους Βαλόνους και τους πολίτες των Βρυξελλών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου