Ψευδαισθήσεις με σουβλιστό αρνί

Είμαστε όλοι καταγεγραμμένοι στο βιβλίο των αποτρόπαιων συμπεριφορών απέναντι στους συνανθρώπους μας. Ψάξαμε τον εξαγνισμό σε άσκοπες συζητήσεις. Βγήκαμε από τον λήθαργό μας για λίγο και μαζέψαμε την «αλήθεια μας», που αλήτευε σε γειτονιές μακροημέρευσης. Συνειδητοποιήσαμε για ακόμη πιο λίγο, πως μέσα σε αυτό το «οικοδόμημα» που χτίζαμε χρόνια, στην ουσία κατασκευάζαμε ένα και μόνο σύνθημα:«Ελληνολατρεία και Ελληνάρες».Για ακόμη πιο λίγο βάλαμε φωτιά στα κρεβάτια μας για να επαναστατήσουμε και μείς, σύμφωνα με το ρεύμα των καιρών. Απαγγείλαμε δε τον Εθνικό μας Ύμνο αρκετές φορές σηκώνοντας το Εθνικό μας φρόνημα στα ύψη. Η πτώση ήταν ηχηρή.

Όλα ξαφνικά, σχεδόν μαγικά, ξεχάστηκαν. Νοικοκυρέψαμε τη συνείδησή μας, τη βολέψαμε κάπου ανάμεσα στο «πού πάει ο πλανήτης;» και στο «δεν είναι χώρα αυτή». Μα, το χαρακτηριστικό της αμόρφωτης μάζας, πάντα ήταν οι γενικότητες. Όπως και οι πιο εξιδανικευμένες περισπούδαστες φράσεις κάποιων διανοουμένων που έχουν ρίξει άγκυρα στο λιμάνι του ναρκισσισμού τους.Πάλι χτίσαμε πάνω σε κάποιες ψευδαισθήσεις που μας κατατρέχουν εδώ και κάποιους αιώνες σαν φυλή. Ξεχνάμε εύκολα σαν φυλή. Ξεχνιόμαστε εύκολα σαν φυλή.Πρωταρχική μας υπαρξιακή αγωνία είναι, πλέον, η σούβλα και αν σκούριασε από πέρυσι. Γράψαμε στο στήθος μας: «Ωχ αδερφέ, θα ξεσκάσω» και μαζί με το αρνί θα θυσιάσουμε και τη σκέψη μας. Θα πιούμε και θα χορέψουμε και θα τραγουδήσουμε και θα γλεντήσουμε και, όταν «ξυπνήσουμε», θα είμαστε το ίδιο φτωχοί μέσα μας όπως πριν λίγο καιρό που θυμόμασταν και αγωνιζόμασταν.