Navi Voice

Από τον «Περίεργο» και τον «Κοκαλιάρη» έως τον «Μούση» και τον «Προμπέο» μεσολάβησαν μερικά χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα ήταν «σα να μην πέρασε μια μέρα», που λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα. Οι παλιοί μπελάδες, που στην πραγματικότητα δεν εγκατέλειψαν ποτέ το χώρο, επέστρεψαν με άλλα ονόματα. Και πέρα από το άφθονο υλικό για συζητήσεις καφενειακού τύπου και τις εφημερίδες (αθλητικές και όχι μόνο) που σε τόσο χαλεπούς καιρούς είδαν χαρά στα κυκλοφοριακά ραβασάκια τους (αφού μετεγγραφικά δεν κινείται τίποτα), δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι στο πηλίκον δεν θα ξαναγράψει μηδέν.Άλλωστε, τι εμπόδιζε τους εμπνευστές, ιδρυτές και πρωταγωνιστές της πρώτης «παράγκας» να κινούνται για χρόνια ολόκληρα ελεύθεροι κι ωραίοι στο προσκήνιο και παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου; Ξέρω, ξέρω.

Τι ψάχνω τώρα, θα μου πείτε. Να ασχοληθώ καλύτερα με τα φρέσκα κουλούρια. Μέχρι και αυτά με τη σειρά τους να μπαγιατέψουν και πάλι απ’ την αρχή. Συγνώμη για την απαισιοδοξία, αλλά επειδή ακριβώς είμαστε ιθαγενείς και δεν ήρθαμε ως επισκέπτες από άλλο πλανήτη κι επειδή την ίδια γλώσσα μιλάμε και καταλαβαίνουμε (εντάξει, εξαιρώ σ’ αυτό την στοιχηματική αργκό) θα μου επιτρέψετε να μην συμμετάσχω στο πανηγύρι της κάθαρσης.Θα περιμένω πρώτα να καθαρίσει, εν τοις πράγμασι, ο κόπρος του Αυγείου κι έπειτα υπάρχει πάντοτε καιρός για πανηγύρια.

Προς το παρόν, πέρα απ’ τους αναρίθμητους (και πολλές φορές δύσκολο έως αδύνατο να στοιχειοθετήσουν ακατάρριπτες κατηγορίες για πρόσωπα και ομάδες) διαλόγους, δεν κατανοώ την τόση αισιοδοξία. Μπορεί προς το παρόν να ικανοποιείται μέσω της εικόνας (χειροπέδες στα χέρια των ισχυρών και κινητήριων μοχλών του «παρα-ποδοσφαίρου») το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά στην πράξη ο βούρκος θα καθαρίσει μόνο αν το θέμα λάβει άλλες διαστάσεις. Και για μένα αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με πρόσωπα, αλλά και με ομάδες. Εκεί είναι που θα χρειαστούν κότσια, ώστε να ληφθούν οι κατάλληλες αποφάσεις για υποβιβασμό ομάδων με τεράστια λαϊκή βάση (και, άρα, δεξαμενές ψήφων).Απλώς να θυμίσω ότι τα στημένα δεν είναι ανακάλυψη του 21ου αιώνα. Υπήρχαν όσο υπάρχει το ποδόσφαιρο.

Και για να μην ταξιδεύουμε σε βάθος χρόνου, στην Ιταλία το 1980 υποβιβάστηκαν Μίλαν και Λάτσιο με το σκάνδαλο Totonero. Το ’93 η φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ, Μαρσέιγ, είχε ανάλογη τύχη στη Γαλλία και λόγω εμπλοκής σε δωροδοκία του προέδρου της, Μπερνάρ Ταπί, έμεινε ταπί και ψύχραιμη. Πριν από μία πενταετία η Ιταλία συγκλονίστηκε με το calciopolis και τον υποβιβασμό -σοκ γεύθηκαν Γιούβε και Φιορεντίνα.

Τεράστια οικονομικά μεγέθη και σύλλογοι με κοινό σε πέντε ηπείρους γνώρισαν τη χλεύη, απώλεσαν τεράστια κέρδη κι έκαναν πολλά χρόνια να συνέλθουν. Προφανώς, όλ’ αυτά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με το άσπιλο και αμόλυντο ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο στα τόσα χρόνια ύπαρξής του δικαιούται κι αυτό να εμφανίσει μια φορά αδυναμίες. Το θέμα είναι, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα, να υπάρξει η αναγκαία πολιτική βούληση (κλισέ του αισχίστου είδους αλλά αληθινό) και να πέσουν κεφάλια!

Τότε και μόνο τότε θα έχει κάτι αλλάξει στ’ αλήθεια στο ρημάδι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά όταν για πλάκα παραγράφουμε Βατοπέδια και Siemens, καλύτερα να αφήσουμε το χρόνο να δείξει αν πρόκειται για ξεκαθάρισμα ή για φθηνό κυβερνητικό αντιπερισπασμό.

Όλα είναι έτοιμα για να ξεκινήσει το 43o Κόπα Αμέρικα, το οποίο φέτος φιλοξενείται στην Αργεντινή (για 9η αφορά) από την 1η ως τις 24 Ιουλίου. Οι αγώνες θα διεξαχθούν σε οκτώ γήπεδα διαφορετικών πόλεων και θα υπάρξει για πρώτη φορά τηλεοπτική κάλυψη της διοργάνωσης από το youtube στην σελίδα http://www.youtube.com/copaamerica.

Σε κάθε διοργάνωση συμμετέχουν δώδεκα ομάδες, δέκα από την ομοσπονδία της Λατινικής Αμερικής (CONMEBOL), ενώ δύο ομάδες λαμβάνουν ειδική πρόσκληση. Σχεδόν πάντα η μία πηγαίνει στο Μεξικό, ενώ φέτος η δεύτερη είχε πάει στην Ιαπωνία. Ωστόσο, ο φονικός σεισμός που προκάλεσε τεράστιες καταστροφές στη χώρα, ώθησαν τους Ιάπωνες στο να ακυρώσουν τη συμμετοχή τους και έτσι την θέση τους πήρε η Κόστα Ρίκα.

Δυο μεγάλες Γαλλικές εταιρίες κατασκευής σκαφών συνεργάστηκαν για την δημιουργία του πιο εντυπωσιακού γιότ όλων των εποχών. Με μήκος 58 μέτρα και πλάτος 38 (!) ο «Ερμή» θυμίζει περισσότερο super lux εξοχική κατοικία. Μπορεί να φιλοξενήσει 12… παραθεριστές και πλήρωμα 20 ατόμων. Ο «Ερμής» είναι και οικολογικός καθώς κάνει οικονομία στα καύσιμα σε ποσοστό 20 με 30% και 40 έως 50% στον ηλεκτρικό καθώς έχει χρησιμοποιεί ηλιακή ενέργεια. Έχει τρία καταστρώματα, πισίνα 25 μέτρων, σπα, χώρο στάθμευσης ελικοπτέρου, σάουνα, γυμναστήριο, τραπεζαρία, σινεμά κ.α.

Βρίσκονται στην Αριζόνα των ΗΠΑ, στη γη των Ινδιάνων Havsuw’ Baaja (άνθρωποι των μπλε νερών), σε ένα κομμάτι του Grand Kanyon γνωστό και σαν φαράγγι των καταρρακτών. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους είναι το έντονο χρώμα των υδάτων καθώς πέφτουν από ύψος 35 μέτρων σε μια γαλάζια λιμνούλα. Το τοπίο προσφέρει μια πανδαισία χρωμάτων καθώς τα γηαλάζια νερά συνδυάζονται υπέροχα με την πράσινη βλάστηση και το κοκκινωπό βραχώδες τοπίο.

Η εταιρεία έδρασε. Πλήρης παραπληροφόρηση, ασύστολα ψεύδη, ανανδρεία, προδοσία. Πούλησαν κάθε γωνιά της πατρίδας.Η μόνη αλλαγή είναι το ύφος της μοιρολογήτρας του πρωθυπουργού. Πριν φορούσε τη μαντίλα της και τώρα τραγουδάει το άνοιξε πέτρα για να μπω!Ή θα ξηλώσουμε πεζοδρόμια και θα τους πάρουμε με τα μάρμαρα, ή θα πάμε για εκλογές. Δεν υπάρχει χρόνος. Βουλιάζουμε στο λιμάνι της εταιρείας. Θα γίνουμε υπάλληλοι, όχι της χώρας μας (γεγονός που δεν θα με πείραζε καθόλου), αλλά υπάλληλοι της εταιρείας! Δυστυχώς, είμαστε ακυβέρνητοι.Και συνεχίζω. Θα απομονωθούμε και πληγώνουμε ο ένας τον άλλο. Οδηγούμαστε σε αδιέξοδο μονόδρομο από άχρηστους. Είναι σύμπτωμα της εποχής να εθελοτυφλούμε; Και βέβαια όχι.Έχουμε γίνει ξενοδοχείο τοκογλύφων. Διώξτε τους αλλιώς θα μας διώξουν.

Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων. Ο γνωστός θόρυβος στις εφημερίδες και στα κανάλια, δηλώσεις, συνεντεύξεις, αναλύσεις, άνοδος και πτώση των βάσεων, στατιστικά… Όμως, η υποκρισία, ο λαϊκισμός και η έλλειψη σοβαρότητας περισσεύουν. Οι νέοι και νέες δίνουν τον καιρό της ευαίσθητης εφηβείας τους κυριολεκτικά μια μάχη, την “μάχη” των εισαγωγικών εξετάσεων. Μια μάχη που τους έχουμε επιβάλει, με σκληρό ανταγωνισμό (και όχι συν-αγωνισμό) για να δημιουργήσουν (έτσι τους είπαμε) τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον.

Μάχη εξοντωτική για τους ίδιους και τις οικογένειες τους. Ξόδεψαν οι νέοι μας και οι οικογένειες τους ψυχή και χρήματα για μια επιτυχία, που σε λίγο “ειδικοί” και μη θα τορπιλίσουν με τα λεγόμενα και τις πράξεις τους. Λεγόμενα και πράξεις που παραπλανούν σκόπιμα, είτε απαξιώνοντας συλλήβδην την (Τριτοβάθμια) Εκπαίδευση και αποσιωπούν σκόπιμα ό,τι θετικό και δημιουργικό υπάρχει είτε ωραιοποιώντας καταστάσεις και κρύβοντας τα σοβαρά προβλήματα και τα λάθη (όλων) και, άρα, αποφεύγοντας την ανάγκη βελτίωσης.Θυσίασαν πολλά οι νέοι για να “περάσουν”, παλεύοντας σκληρά και μάλιστα μέσα σε πιο περιβάλλον;

Σ’ ένα ζοφερό και παρακμιακό κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον και με (κάθε είδους) ηγεσίες ανίκανες να τους δώσουν ελπίδα, αλλά ικανές είτε να τους απογοητεύουν και να τους κόβουν τα φτερά είτε να τους χαϊδεύουν ψεύτικα και πονηρά τ’ αυτιά.Ζητήσαμε από τους νέους να κάνουν το καλύτερο, αλλά τι μέλλον τους επιφυλάξαμε; To μέλλον της ανεργίας, της αναγκαστικής μετανάστευσης, των 590 ευρώ του αρχικού μισθού, της γενικευμένης παρακμής και αδικίας. Μας εξόργιζε το γεγονός της αντίδρασης τους, που όμως, παρότι πολλές φορές πράγματι απαράδεκτη και εκτός ορίων, έπρεπε να μας προβληματίσει σοβαρά για τα αίτια της.

Όμως, σε μια παρακμιακή κοινωνία του μαύρου – άσπρου είναι πάντα πιο βολική μια εύκολη και χωρίς πολλά – πολλά καταδίκη, αντί μια βασανιστικής και επεξεργασμένης εκτίμησης και κατανόησης των αιτίων του προβλήματος.Τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει, ειδικά σήμερα που βρισκόμαστε σε τέλος εποχής, που η κοινωνία και ιδιαίτερα οι νέοι κοιτάζουν το αύριο με αμηχανία και φόβο, να παραδεχθούμε τα λάθη μας και να πούμε την αλήθεια.

Η αλήθεια είναι ότι η εποχή της Μεταπολίτευσης (δημιούργημα μας) δεν τελείωσε απλά, αλλά κατέρρευσε και η νέα αρχή θα πρέπει να βασισθεί στους νέους μας, για τους οποίους η βασική προϋπόθεση προκειμένου να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το ζοφερό μέλλον, είναι μία, δηλαδή o δύσκολος δρόμος προς την στέρεη γνώση, δηλαδή την ποιοτική εκπαίδευση, σε οποιοδήποτε επίπεδο του Εκπαιδευτικού Συστήματος. Να γίνουν πραγματικά “καλοί” στο επάγγελμα, στην επιστήμη, στην έρευνα, αλλά και ευαίσθητοι και προβληματιζόμενοι ΠΟΛΙΤΕΣ για να σηκώσουν και πάλι την Ελλάδα.

Χθες το κριτήριο της επιτυχίας (;) ήταν το “πόσα βγάζεις” (ανεξάρτητα από τον τρόπο), αύριο πρέπει να είναι το “πόσο καλός είσαι” (παντού).Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για την Εκπαίδευση, αλλά και όσοι συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία (κυβέρνηση, κόμματα, πολιτικοί, εκπαιδευτικοί) έχουν την ιστορική ευθύνη να εξασφαλίσουν στους νέους, κατ’ απόλυτη προτεραιότητα, αυτήν την δυνατότητα, όχι από συμβατική υποχρέωση, αλλά ως την απαραίτητη συνθήκη για την επιβίωση της χώρας. Μπορούν; Επιτέλους, τα λόγια πρέπει να γίνουν πράξεις.Πρέπει οπωσδήποτε, γιατί, όπως λέει ο Λ. Παπαδόπουλος:

Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί
που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα πριν λίγο καιρό πάλι στο aixmi.gr: Ο χρόνος τελειώνει και αν δεν τα καταφέρουμε, μετά θα έρθει η απόγνωση. Αλλά δεν αξίζει στους νέους μας το μέλλον της απόγνωσης.

Στο Λύκειο είχαμε ένα μαθηματικό, ο οποίος, όταν κάναμε καμιά πατάτα, μας έλεγε: «Ή εσύ είσαι τρελός, ή εγώ είμαι τρελός, αλλά εγώ τρελός δεν είμαι». Τον θυμήθηκα, όταν παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών, και είπα «εγώ τρελός δεν είμαι».Ας αρχίσουμε από την τριημερία της γελοιότητας 15-17 Ιουνίου.

Τι είναι αυτά τα περί συναίνεσης που απαιτούν οι Ευρωπαίοι και εμείς αγωνιζόμαστε να ανταποκριθούμε στην απαίτηση τους; Εντάξει, οι σημερινοί ευρωπαίοι ηγέτες είναι ανιστόρητοι. Εδώ δεν μπορούν να συλλάβουν την ιστορία της Ευρώπης και τη ευρωπαϊκής ενοποίησης, την πολιτική ιστορία της Ελλάδας θα ξέρουν;Δε βρέθηκε, όμως, κανένας δικός μας να τους εξηγήσει ότι από την εποχή του Εμφυλίου και μετά η ελληνική πολιτική ζωή κυριαρχείται από μετωπικές συγκρούσεις, και ότι αυτές δίνουν τον τόνο στην πολιτική κουλτούρα μας;

Από τον «Ανένδοτο Αγώνα», στα Ιουλιανά, και από εκεί στις διαρκείς μετωπικές συγκρούσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στη Μεταπολίτευση, η πολιτική ιστορία μας υπήρξε πάντα συγκρουσιακή. Από πού θα μας προέκυπτε ξαφνικά η συναίνεση;Και τώρα έχω μπροστά μου το Μεσοπρόθεσμο και βλέπω με φρίκη ότι με τα μέτρα που επιβάλλει σπάει, κυριολεκτικά, της ραχοκοκκαλιά αυτής της μεσαίας τάξης, που είναι και το μόνο –μικρό ή μεγάλο– παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Ο πατήρ Παπανδρέου είχε κάνει σημαία του τους μικρομεσαίους, ο υιός Παπανδρέου τους τσακίζει, κατ’ απαίτηση της Ευρωζώνης. Πώς είναι δυνατό να ανασυνταχθεί αυτή η κοινωνία με μια ξεζουμισμένη μικρομεσαία τάξη; Με το Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ ή το Ελληνικό;

Εγώ είμαι ο τρελός;Από την άλλη, είδα τον Θόδωρο Πάγκαλο να ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής και να μιλάει περί 1981 και εγκατάστασης της γνήσιας Δημοκρατίας. Κανείς δε σκέφτηκε να του πει: «Αφήστε τη Δημοκρατία, κ. Πάγκαλε. Εδώ και δέκα πέντε μήνες είχατε αναλάβει να ξεκαθαρίσετε τις ΔΕΚΟ. Τι κάνατε;» Κανείς δεν τον ρώτησε. Η ΝΔ ξαναγύρισε στην αίθουσα, για να παίξει το προσφιλές συγκρουσιακό παιχνίδι της.Συμφωνούμε να περικοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις, επιβάλλουμε φόρους και απανωτές αυξήσεις ΦΠΑ στους μικρομεσαίους, επειδή το ζητάει η Τρόικα. Αλλά το δικό μας κράτος είναι εκείνο που δεν μπορεί να εισπράξει τους φόρους, και να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή. Δέκα πέντε μήνες ακούω κούφιες απειλές για τους φοροφυγάδες και γι αυτούς που έβγαλαν τα λεφτά τους στις πέντε άκρες της Ευρώπης.

Η μόνη που κινδυνεύει με φυλακή είναι η μαφία του ποδοσφαίρου. Οι μαφίες των φοροφυγάδων και του πελατειακού κράτους ζουν και βασιλεύουν.Η δική μας ολιγωρία να ξεκαθαρίσουμε το Δημόσιο είναι το τσεκούρι που αποκεφαλίζει τώρα τους μικρομεσαίους. Και βλέπω ορισμένους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ξεσπαθώνουν λάβροι κατά του ξεπουλήματος της ΔΕΗ, του ΟΛΠ, του ΟΤΕ, αλλά να μην τους περισσεύει ούτε μια λέξη, γι αυτά τα δύσμοιρα μικρομεσαία στρώματα.Ελα, όμως, που το σύστημα του κοινοβουλευτικού πατερναλισμού, το οποίο κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση, με πρώτο διδάξαντα τον Ανδρέα Παπανδρέου, μας έχει τελειώσει. Πάνε οι 300 που μοίραζαν λεφτά, αυξήσεις και επιδόματα και φωτογραφίζονταν με τα κλαδικά τέκνα τους. Τώρα ζούμε με ένα είδος «βιβλιάριον απόρων κορασίδων» της «άνασσας» Φρειδερίκης. Και όπως για να πάρεις το «βιβλιάριο» έπρεπε να είσαι «εθνικών φρονημάτων», έτσι και τώρα, για να το πάρεις, πρέπει να ψηφίσεις το Μεσοπρόθεσμο.

Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται ο κύριος Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία. Εγώ καταλαβαίνω την τακτική του κ. Σαμαρά. Ετσι κερδίζονται οι εκλογές στην Ελλάδα: με την απαξίωση της εκάστοτε κυβέρνησης από την αντιπολίτευση.Μόνο που εδώ έχουμε μια διαφορά. Ενώ ο κ. Σαμαράς απαξιώνει την κυβέρνηση, οι ομοϊδεάτες του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα απαξιώνουν την ίδια στιγμή τον κ. Σαμαρά.Τι θα γίνει, αν αύριο η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση βρει όλες τις πόρτες κλειστές στην Ευρώπη; Τι θα κάνει τότε ο κ. Σαμαράς; Εχει εναλλακτικό σχέδιο, όταν θα έρθουν τα δύσκολα και δε θα μπορεί να παίζει τον ανένδοτο εκ του ασφαλούς; Ή δεν έχει, ή έχει και μας το κρύβει. Το ένα είναι χειρότερο από το άλλο.Και αν είναι έτσι, τότε τι θα λύσουν οι εκλογές;

Οι εκλογές αλλάζουν κυβερνήσεις, δεν αλλάζουν μυαλά.Ποιος είναι εδώ, ο τρελός; Εγώ, πάντως, δεν είμαι.

Το Mont Saint Michel είναι μία μικρή νησίδα στις ακτές της Νορμανδίας, σε πολύ μικρή απόσταση (περίπου 1,6 χλμ) από την ακτή, με την οποία συγκοινωνεί με ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Στην κορυφή του υπάρχει το περίφημο αββαείο με το επίχρυσο άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην κορυφή του καμπαναριού, που χαρακτηρίζεται ως αριστούργημα του δυτικού πολιτισμού.

Έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Από κάτω, πίσω από τα τείχη που περιβάλλουν το αββαείο, βρίσκεται ένα μικρό γραφικό χωριό με στριμωχτά σπίτια με αετώματα. Το αββαείο έφτασε στη σημερινή του μορφή περίπου το 17ο με 18ο αιώνα, ενώ πιθανολογείται ότι πρωτοχτίστηκε γύρω στο 10ο αιώνα.

Δύο φορές το μήνα συμβαίνει το φαινόμενο της παλίρροιας, αλλά στις ισημερίες το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο: Η θάλασσα κατακλύζει ολόκληρη την περιοχή (και τα χωράφια) γύρω από τη νησίδα, αφήνοντας ελάχιστα ακάλυπτο τον κεντρικό δρόμο προς τη νησίδα (τα πάρκινγκ καλύπτονται ολοσχερώς). Αποτελεί ένα από τα πιο φημισμένα τουριστικά αξιοθέατα στη Γαλλία με 3 περίπου εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο.

Ο εξηντάχρονος σήμερα Huang Taisheng, είναι ο εμπνευστής μιας νέας μορφής τέχνης, που λέγεται εγχάραξη σε φύλλα δέντρων. Είχε την ιδέα περίπου 25 χρόνια πριν, όταν είδε ένα φύλλο φαγωμένο από σκουλήκια που έμοιαζε με χάρτη. Κάθε χρόνο πλέον, όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες ασχολούνται με την περίεργη και δύσκολη αυτή τέχνη. Το να χαράξει κανείς ένα φύλλο δεν είναι εύκολο. Τα φρέσκα φύλλα είναι μαλακά και εύθραυστα. Έτσι, οι πρώτες προσπάθειες του Huang Taisheng κατέληξαν σε αποτυχία. Όμως, με τον καιρό και με τη βοήθεια αρκετών ειδικών, κατέληξε σε ένα διάλυμα το οποίο σε συνδυασμό με μια σειρά πολλών άλλων διαδικασιών, προσδίδει ικανοποιητική αντοχή στα φύλλα.
Ο Huang Taisheng έχει βραβευτεί από τα ρεκόρ Guinness για τα πρωτότυπα δημιουργήματά, ενώ πολλά από τα έργα του (όπως και άλλων πλέον καλλιτεχνών) κοσμούν διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο.

Οι λίμνες Plitvice βρίσκονται στην Κροατία και είναι πραγματικά παραμυθένιες. Καθώς τα νερά ρέουν στα ασβεστολιθικά πετρώματα της περιοχής συγκεντρώνονται σε μικρές ή μεγαλύτερες κοιλότητες. Με το πέρασμα των χρόνων τα ιζήματα που μεταφέρουν συγκεντρώνονται εκεί που συναντούν εμπόδια, δημιουργούν φυσικά φράγματα που με τη σειρά τους δημιούργησαν μια σειρά από πανέμορφες λίμνες με σπηλιές και καταρράκτες. Υπάρχουν σήμερα περίπου 20 λίμνες, οι περισσότερες από τις οποίες συνδέονται μεταξύ τους. Η περιοχή είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός από τα χρόνια ακόμη της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Οι λίμνες και το ομώνυμο πάρκο, δηλαδή ο χώρος που τις περιβάλλει έχουν ενταχθεί, από το 1979, στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO σαν περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Όπως εύκολα μπορούμε να φανταστούμε η περιοχή είναι πλούσια σε πανίδα και χλωρίδα.