Navi Voice

Κοιτάξτε γύρω σας. Θα δείτε τον ανθρωπάκο της διπλανής πόρτας. Είναι αυτός που (δέχεται να) τρέφεται πνευματικά από τα «κόπρανα» της τηλεόρασης, που παρακολουθεί έκθαμβος ομιλούσες γραβάτες (και ταγέρ) να τον «ενημερώνουν» ως φωτεινοί παντογνώστες επί παντός του επιστητού, κάνοντας στην ουσία κουτσομπολιό και θόρυβο.

Και μετά «φτύνει» και βρίζει συλλήβδην τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς «που τα παίρνουν», ενώ αυτός δεν έχει πιάσει ακόμα την καλή. Και πάει να συναντήσει την τύχη του στο παραπλήσιο στοιχηματζίδικο…

Ο ανθρωπάκος ξυπνάει αγχωμένος από τα βάρη της ζωής. Τραβάει δύσθυμος για τη δουλειά του (που δεν του αρέσει και νιώθει ότι αμείβεται λιγότερο απ’ όσο πρέπει, τι κι αν δουλεύει λιγότερο από αντίδραση), πνίγεται στο κυκλοφοριακό κομφούζιο, κοιτάει με έκδηλη καχυποψία τους διπλανούς του, γυρίζει το ίδιο αγχωμένος στο σπίτι και κλειδαμπαρώνεται (γιατί έχει ανέβει τόσο η εγκληματικότητα… όπως κραυγάζουν τα μισητά κατά τα άλλα ΜΜΕ).

Η ανησυχία του είναι το δάνειο, η πιστωτική κάρτα, η εφορία (την οποία κλέβει ασύστολα- όσο μπορεί- αλλά διαμαρτύρεται για το έλλειμμα- φταίνε οι άλλοι. Πάντα). Έχει κατασταλαγμένη μέσα του την ιδέα ότι «οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές», ενώ στήθηκε τόσες φορές στην ουρά έξω από πολιτικό γραφείο για προσωπική του υπόθεση (βύσμα πάσης φύσεως).

Γουστάρει να ακούει εφήμερα σουξέ και μετά από μέσα του χαίρεται που ο σουξεδιάρης/α αοιδός γκρεμίστηκε ως άλλος/η διάττων αστήρ… Ο ίδιος που στο τσακίρ κέφι του θα κάνει τη ζημιά στο «μαγαζί» (κι ας μην έχει σάλιο).

Αγοράζει εφημερίδα γιατί έχει μέσα dvd (και πετάει το έντυπο- άντε να δει το πρωτοσέλιδο και να τα χώσει στους αλήτες τους δημοσιογράφους- που τα παίρνουν βέβαια. Όλοι!).

Αυτός που κατά βάθος θα ήθελε κάτι το διαφορετικό: να συγκινηθεί με μια ωραία ταινία, να χαθεί στα αθάνατα λόγια ενός ποιητή, να χαρεί με μια επιτυχία της χώρας του (όχι στη Eurovision), να αποτινάξει από πάνω του την καθολική καχυποψία και να αναπνεύσει.

Μα του έχουν κλέψει το οξυγόνο και δεν τον αφήνουν να απαγκιστρωθεί από τη μοναχική και σκοτεινή σπηλιά του. Παντού «βλέπει» εχθρούς και συνομωσίες. Σκιές. Οι πολιτικοί του- ως επί το πλείστον- είναι κάτω του μετρίου. Η εκπαίδευση του ανεπαρκής- δεν μαθαίνει ν’ αγαπά το βιβλίο ή ό,τι τέλος πάντως έχει σχέση με την ποιότητα, την παιδεία.

Καλώς ήλθατε στη χώρα του παραλόγου, όπου λατρεύουμε να μισούμε όλα τα κακώς κείμενα, να κουβεντιάζουμε και να αναλύουμε μέχρι τελικής πτώσεως, μα μονίμως τα πάντα στριφογυρίζουν στη δίνη του αυτονόητου, του μαύρου, της (τόσο αθάνατης) βλακείας και της τελεσίδικης βεβαιότητας ότι «ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα». Στη χώρα της ασφυξίας για την (όποια τέλος πάντων) φαιά ουσία…

Υγ: Αφιερωμένο στη σιωπηρή πλειοψηφία που αντιτίθεται στο νομοσχέδιο που δίνει την ιθαγένεια στους μετανάστες 2ης γενιάς με το επιχείρημα ότι «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι».

Σε μία χώρα στην οποία ο «μαλάκας» είναι το συνώνυμο του «φίλε», σε μία χώρα όπου η λέξη αυτή συναντάται ίσαμε 8 φορές σε πρόταση 40 λέξεων (με άρθρα ονόματα κλπ) δεν θα περίμενε κανείς κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό από το να γίνονται ανάρπαστα τα «έργα» των κυριών Ντούβλη και Τζούλιας.

«Ρε μαλάκα, είδα τον Βαγγέλη προχτές…τι μαλάκας ρε μαλάκα κι αυτός! Ψήφισε ΠΑΣΟΚ ο μαλάκας γιατί ήτανε κοψοχέρης Νεοδημοκράτης και τώρα θέλει να ο μαλάκας να κόψει και το άλλο χέρι, ούτε μαλακία δεν θα τραβάει ο μαλάκας ρε μαλάκα».

Ο αγωνιζόμενος λαός με τις ευλογίες των κατ’ επανάληψη ψηφισμένων από τον ίδιο Κυβερνήσεών του, έκανε τα αμέτρητα εκατομμύρια των Κοινοτικών Επιδοτήσεων και των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης «εισόδημα» και όχι μεσομακροπρόθεσμες επενδύσεις εκσυγχρονισμού της παραγωγής.

Το διαβόητο πάρτι των τελευταίων 20-25 χρόνων δυστυχώς δεν αφορούσε ελάχιστους ή έστω λίγους. Αφορούσε σχεδόν τους πάντες. Αφορούσε χιλιάδες επί χιλιάδων ανθρώπων που καταχρεώθηκαν ασμένως με εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, καταφορτωμένες πιστωτικές κάρτες.

Με την πολιτική ηγεσία να βολεύεται αισχρά από αυτή την κατάσταση και να μην παρεμβαίνει, με τις τράπεζες να δανείζουν το ήδη δανεικό χρήμα, με ελάχιστους να ψελλίζουν κάποια λόγια αντίθεσης σε όλη αυτή την παρανοϊκή κατάσταση. Την επόμενη στιγμή, αυτοί οι ελάχιστοι ήσαν οι «γραφικοί».

«Άντε Γιάννη πάρε ρε μαλάκα την Παναγιώτα απόψε να βγούμε παρέα. Έχει ανοίξει μαλάκα ένα τσιπουράδικο στου Ψειρή άλλο πράγμα σου λέω όχι μαλακίες. Καλό κρασί , έχει μαλάκα κάτι ποικιλιακά σπέσιαλ μικρές παραγωγές. Νταξ’;»

Α! Τα λαμόγια φταίνε, το ξέχασα…! Τα άτιμα τα λαμόγια που μέχρι προχθές ήταν περίπου εθνικοί ήρωες, αφού κατάφερναν και «τους τα έπαιρναν»…Όποιος «τους τα πάρει» είναι μάγκας, είναι σούπερ, είναι «έτσι» και γιουβέτσι.
Στο μεταξύ, πριν η λέξη «λαμόγιο» μεταλλαχθεί και ταυτιστεί με το έγκλημα την αρπαγή και την κατάχρηση, είχε προλάβει να αποκτήσει σχεδόν μια κάποια αίγλη.

«Τον θυμάσαι ρε τον Κωστή;»

«Ποιόν ρε μαλάκα τον Κωστή που τα είχε με τη Σούλα; Ε τι έγινε;»

«Κονόμησε κανονικά-έκανε μια ιστορία ο μαλάκας με τον Περιφερειάρχη Τάδε, κάτι λεφτά ευρωπαϊκά για δρόμους γιοφύρια και τα λοιπά, φτιάξανε τα κόστη οι δικοί σου ρε μαλάκα μία, το ξανακάνανε δύο και τρεις και φτιαχτήκανε κανονικά ρε μαλάκα σου λέω. Πρώτο λαμόγιο ο Κωστάκης»

«Σωστόςςςςς ο νέοςςςς… Άμα μπορείς να τους τα πάρεις, μη λυπάσαι τίποτα. Όρμα στο μέλι και ρούφα, αλλιώς θα προλάβει άλλος…»

Ελλάδα, εποχή «άνθησης» του Χρηματιστηρίου.

Δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας Έλληνας που να μην έχει κάποιον φίλο που εκείνη την περίοδο να μην «έπαιξε».

Δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας Έλληνας, που να μην ήξερε κάποιον που ξαφνικά βρέθηκε να ασχολείται με «χρηματιστηριακές υποθέσεις» να ανοίγει σχετικό γραφείο ή να παλεύει να βρει τον τρόπο να χωθεί στη «μπίζνα».

Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 90, καλοκαίρι, βρίσκομαι για άλλη μια φορά στο Κουφονήσι, αναζητώντας την ηρεμία που είχα βρει εκεί κάποια χρόνια πριν. Στο μια σταλιά νησάκι μαζί με το χρηματιστήριο ανθεί και ένα νέο είδος μεταλλαγμένων νεοελλήνων. Πλαστικές σαγιονάρες με άσπρα σορτσάκια και κοιλίτσες που εξέχουν από το ριγέ ναυτικό μπλουζάκι, κυκλοφορούν στου «Φοίνικα» με το κινητό κολλημένο στο αυτί, το μάτι γουρλωμένο και το λεξιλόγιο εκτός από το μαλάκα έχει αποκτήσει άλλες τρεις σημαδιακές λέξεις : Πόσο, Πούλα, Αγόρασε.

Λησμόνησα και τα αλήστου μνήμης limit up & down. Τελικά, οι φίλοι μου και εγώ, αντί να χαζεύουμε τη θάλασσα μπροστά μας, κοιτάζαμε εμβρόντητοι αυτό το λεφούσι το άξεστο και το κτηνώδες. Όχι, δεν ήταν λαμόγια με BMWή Mercedes, οικογενειάρχες άνθρωποι ήταν με 1400 κυβικά νορμάλ αυτοκινήτου. Με βλέμμα αλλήθωρο, μόνιμα ιδρωμένοι από την αγωνία, που ήσαν περήφανοι γιατί επιτέλους η Ελλάδα μπορεί να τους κάνει όλους γιάπηδες. Θυμάμαι μία κυρία καμιά 40αριά χρονών κουλτουριάρα του τύπου «θεά η Μελίνα» που αφού κάποιο βράδυ έφερε δέκα στροφές σε ένα ζεϊμπέκικο (τρόπος του λέγειν) στη συνέχεια κάθισε στο τραπέζι και επαναλάμβανε διαρκώς, «πόσο καλά είμαστε». Ούζο, Μελίνα, χρηματιστήριο, μαύρο χρήμα, καλά είμαστε.

Στις οθόνες των τηλεοράσεων, ο εθνικός εκμαυλιστής της εποχής, ο κος Παπαντωνίου με χαμόγελο Colgate και ύφος χιλίων καρδιναλίων προέτρεπε ευθέως τους Έλληνες να παίξουν στο χρηματιστήριο. Προφανώς έτσι εννοούσε την επί το λαϊκότερο ανακατανομή του εισοδήματος. Αυτός, ο έχων έναν μόνιμο παρατρεχάμενο για να του ανοίγει τις πόρτες, να του κρατάει την τσάντα και να πατάει τα κουμπιά του ασανσέρ.

«Μαλάκα σου είπα ρε; Εισάγεται όπου να’ ναι η Altex ξέρεις, δουλεύει εκεί ο Μπάμπης και είναι καλό κονέ. Ναι ρε μαλάκα σου λέω, θα βγάλουμε λεφτά. Δεν έχεις;;; Πούλα ρε, πούλα το αμάξι, πούλα , δεν έχεις κάνα χωράφι; Σου μιλάω για πολλά λεφτά ρε μαλάκα…»

Και κάποιοι, βγάλανε απίστευτα λεφτά. Επειδή είχαν διάφορα κονέ, επειδή το σύστημα έκανε διάχυση πληροφοριών σε φίλους και γνωστούς. Και πάλι επαναλαμβάνω. Αυτοί οι κάποιοι, δεν ήταν ούτε μεγαλόσχημοι, ούτε τραπεζίτες, ούτε τίποτα το ιδιαίτερο. Ήταν κανονικοί άνθρωποι, μικρομεσαίοι. Άλλοι καταστράφηκαν. Άλλοι άρπαξαν λεφτά και τα έκαψαν σε ελάχιστο χρόνο γιατί βέβαια δεν ήξεραν πώς να τα διαχειριστούν.

Και η Ελλάδα, συνέχιζε να ζει κανονικά στον μύθο της, στο αρρωστημένο σκηνικό μιας χώρας όπου χειμώνα καλοκαίρι, μετά τα μεσάνυχτα κυκλοφορούν χιλιάδες αυτοκίνητα, που τα στέκια είναι πατείς με πατώ σε στις 3 το ξημέρωμα, ενώ την επόμενη μέρα όλοι αυτοί «δουλεύουν».

Γιατί;

Γιατί δεν είμαστε εμείς ρε (μαλάκα) Γερμανοί και εγγλέζοι «ξενερουά» να κοιμόμαστε με τις κότες! Τι ξέρουν ρε αυτοί από ζωή; Έχεις δει ρε πως είναι, σαν αρνάκια γάλακτος, έρχονται στο παράδεισο να καταλάβουν λίγο τι σημαίνει να ζεις…’Έτσι δεν είναι ρε ; (μαλάκα!)

Και κάπου εκεί μαζί με το εθνικό μας σλόγκαν «Ζήσε το μύθο σου» -ειλικρινές βέβαια, δε λέω, τον μύθο μας ζήσαμε τόσα χρόνια, προέκυψε και εκείνο το σιχαμένο «αξιακό» κατεβατό με τους διαβόητους 100 λόγους για τους οποίους γουστάρουμε να είμαστε Έλληνες…

Όπου, στον εκατοστό λόγο διαβάζει κανείς:

«Γιατί το σύνθημα Ελευθερία ή Θάνατος ήταν ελληνικό.»
Βέβαια, ήταν και γαλλικό, και σκωτσέζικο και ιρλανδικό και αμερικάνικο αλλά αυτό ασφαλώς δεν αφορά τον περιούσιο λαό μας.
Στον ογδοηκοστό ένατο λόγο, βλέπει κανείς την έπαρση και την απόλυτη παράνοια όλων όσων κατέγραφα παραπάνω:

«Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους κατοίκους»

Και ο εβδομηκοστός τρίτος, συνομιλεί ευθέως με τον προηγούμενο:
« Γιατί δεν πάμε για ύπνο με τις κότες αλλά το ξημερώνουμε διασκεδάζοντας»

Ακόμα λίγα δείγματα του «γιατί γουστάρουμε που είμαστε Έλληνες»

Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το επόμενο πρωί.

Γιατί «λουλουδοπόλεμος» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα.

Γιατί στην Ελλάδα όλοι βρίζουμε το Δημόσιο και ταυτόχρονα σκοτωνόμαστε για μια θέση εκεί.

Γιατί έχουμε δεν έχουμε λεφτά, ένα μπουζουκάκι θα το πάμε .

Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Περικλής ήταν Έλληνες. (αυτοί, σίγουρα ήταν…Από όσο ξέρω πάντως στα μπουζουκάκια δεν τρέχανε…)

Γιατί αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε τρία χρόνια και ερωτικό σύντροφο κάθε τρεις και λίγο

Γιατί είμαστε οι μόνοι που ξεκινάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο μέχρι πρωίας.

Η λίστα της «περηφάνιας» είναι τεράστια. 100 τόσοι λόγοι, απύθμενης και αβυσσαλέας άγνοιας, κομπορρημοσύνης, κουφιοκέφαλης έπαρσης και θεωρητικοποίησης όλων των ελαττωμάτων μας, όλως αυτών που έχουν προκύψει από τη μηδενική μας συστηματική και κοινωνική παιδεία.

Και αν αυτή η «περήφανη» λίστα αφορούσε κάποιους λίγους ή τίποτα μαύρα εθνίκια δεν θα με ενδιέφερε. Μερικές δεκάδες χιλιάδες είναι τα μέλη της στο Facebook. Κυκλοφορεί ασμένως με κάθε τρόπο στα email. Πάνω από όλα όμως, την είδαμε, τη ζήσαμε, τη νιώσαμε στο πετσί μας σαν σκεπτικό και αντίληψη σε ολόκληρη σχεδόν την κοινωνική διαστρωμάτωση του τόπου.

Ακριβώς αυτή ήταν η φαντασιακή Ελλάδα των προηγούμενων χρόνων. Στην οποία συμμετείχε με όποιο τρόπο μπορούσε η συντριπτική πλειοψηφία. Την οποία πλειοψηφία έσπρωξε εκεί η πολιτική ηγεσία γιατί τη βόλευε και την εξυπηρετούσε.
Υπάρχουν δύο δρόμοι εδώ.

Είτε αυτός που λέει –όπως διατείνονται ορισμένοι- πως υπάρχει και συλλογική ευθύνη, είτε ο άλλος που λέει πως για όλα φταίνε κάποιοι «λίγοι».

Μόνο που ο δεύτερος αφαιρεί μεν τη συλλογική ευθύνη αλλά αναδεικνύει τη συλλογική ηλιθιότητα. Και μιας που μιλάμε για την Ελλάδα, γράψτε αντί για ηλιθιότητα τη λέξη «μαλακία».

Η οποία Ελλάδα τώρα, στην εποχή του ΔΝΤ (Δημοκρατία Ντούβλη Τζούλιας) θα αναδείξει την πορνογραφία ως «εναλλακτική βιομηχανία».

Ή μήπως τα DVD των εν λόγω επίδοξων πορνοστάρ δεν έγιναν ανάρπαστα;

Η μαλακία, πάει σύννεφο. Αυτή βέβαια, συνήθως δεν είναι συλλογικής ευθύνης.

Το κακό, είναι πως όσο το έθνος μαλακίζεται, η υπαρκτή κρίση του Καπιταλισμού συνεχίζεται. Και θα βρει τον τρόπο να ορθοποδήσει ερήμην του κάθε μαλάκα.

Δύο εντυπωσιακές κινήσεις της κυβέρνησης της Κούβας ανοίγουν το δρόμο προς την ελεύθερη αγορά. Η πρώτη αφορά τις μακροχρόνιες εκμισθώσεις δημόσιας γης από ξένους επενδυτές και η δεύτερη, την ιδιωτική καλλιέργεια και πώληση φρούτων και λαχανικών από τους Κουβανούς πολίτες.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της επίσημης κυβερνητικής εφημερίδας της Κούβας, τα δύο αυτά μέτρα πρόκειται να εφαρμοσθούν άμεσα, με απόφαση την οποία έχει ήδη υπογράψει ο πρόεδρος Ραούλ Κάστρο.

Η μακροχρόνια εκμίσθωση δημόσιων εκτάσεων μπορεί να φτάνει και τα 99 χρόνια και σε πρώτη φάση θα αφορά τη δημιουργία γηπέδων γκολφ, πράγμα το οποίο έχουν ζητήσει πολλοί διεθνείς επενδυτικοί όμιλοι.

Οι Κουβανοί θα μπορούν εφ' εξής να πωλούν νόμιμα φρούτα και λαχανικά που καλλιεργούν στον κήπο τους φορολογούμενοι με 5% επί των εισοδημάτων που θα εξασφαλίζουν, προκειμένου να διευκολυνθεί η "ανεξάρτητη", ιδιωτική εργασία.

Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει κατ' αρχάς να ζητήσουν από τις αρχές τη χορήγηση άδειας, ώστε να μπορούν να πωλούν φρούτα και λαχανικά στους δρόμους ή σε περίπτερα εγκατεστημένα από τις αρχές στην είσοδο των πόλεων, ώστε να φορολογούνται με 5% στα εισοδήματα που θα εξασφαλίζουν, όπως ορίζεται σε διάταγμα που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως.

Το μέτρο "δοκιμάστηκε" επί μήνες στην ανατολική περιοχή Σαντιάγο δε Κούμπα. Ανακοινώνεται ενώ η γεωργική παραγωγή στο νησί έχει σημειώσει πτώση κατά 10% στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του τρέχοντος έτους, σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009, κατά επίσημα στατιστικά στοιχεία.

Οι πλανόδιοι πωλητές είναι πολλοί στην Κούβα, και είτε πωλούν αγαθά πόρτα-πόρτα, είτε στέκονται κατά μήκος των δρόμων με τα εμπορεύματά τους, φροντίζοντας να μην τους εντοπίζουν οι αστυνομικές αρχές.

Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Μανουέλ Μαρέρο, είχε δηλώσει ότι το μέτρο αποτελεί "επικαιροποίηση του σοσιαλιστικού μοντέλου" με στόχο να αποσυνδεθεί το κράτος, το οποίο ελέγχει πάνω από το 90% της οικονομίας, από τη διαχείριση του μικρού εμπορίου και να "επικεντρωθεί σε πιο σημαντικά πράγματα".

Κάπου 148.000 Κουβανοί, επί συνόλου ενεργού πληθυσμού 5 εκατομμυρίων, αυταπασχολούνται σήμερα, μεταξύ άλλων κομμωτές, οδηγοί ταξί κι εστιάτορες, που καταβάλλουν φόρο στο κράτος.

Οι Κουβανοί αγρότες μπορούν από την δεκαετία του 1990 να διαθέτουν τα προϊόντα τους σε αγορές μέσα στις πόλεις που επιτρέπουν, ως ένα βαθμό, να καθορίζονται οι τιμές βάσει της προσφοράς και της ζήτησης. Τα προϊόντα είναι καλύτερης ποιότητας από τις δημόσιες αγορές, αλλά και πολύ πιο ακριβά.

Η οικονομία της Κούβας, που εξαρτάται πλέον από τις εισαγωγές τροφίμων, αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της διαφθοράς, της μαύρης αγοράς, της πληθωρικής γραφειοκρατίας και του εμπάργκο που επιβάλλουν οι ΗΠΑ τα τελευταία 48 χρόνια.

Και οι δύο αυτές αλλαγές έχουν να κάνουν με τη δεινή κατάσταση της κουβανέζικης οικονομίας και την ανάγκη άμεσης εξασφάλισης εσόδων, παράλληλα όμως δείχνει μια σαφή στροφή της πολιτικής της χώρας μετά την ανάληψη των καθηκόντων του προέδρου από τον Ραούλ Κάστρο.

Ξεκίνησαν οι εργασίες συντήρησης και ανάδειξης του αρχαιολογικού μνημείου στη Βαρυμπόμπη, το οποίο είναι γνωστό ως ο «Τύμβος του Σοφοκλή», του κορυφαίου τραγικού ποιητή της αρχαιότητας. Η ολοκλήρωσή του έργου που θα καταστήσει το χώρο επισκέψιμο για το κοινό αναμένεται σε πέντε μήνες.

Ο Τύμβος του Σοφοκλή ή της Καμβέζας βρίσκεται στη θέση Μεγάλη Βρύση (ή Παναγίτσα) στους πρόποδες της Πάρνηθας, 150 μ. ανατολικά του παλαιού δρόμου Αχαρνές-Δεκέλεια. Ο χώρος είναι ήδη περιφραγμένος, με τον τύμβο, διαμέτρου περίπου 40 μ. και ύψους 13 μ., στο κέντρο. Διατυπώνονται ωστόσο αμφιβολίες για το αν ο τύμβος ανήκε πράγματι στον μεγάλο τραγικό ποιητή της αρχαιότητας.

Το έργο υλοποιείται υπό την εποπτεία της Β' Εφορείας Αρχαιοτήτων, χρηματοδοτείται από τη Νομαρχία Ανατολικής Αττικής με 45.000 ευρώ για την πρώτη φάση, ενώ θα ακολουθήσει η δεύτερη με την κατασκευή του στεγάστρου.

Η θεωρία περί της ταφής του εκεί (406 ή 405 π.Χ.) βασίζεται σε ανώνυμο βιογράφο του, ο οποίος αναφέρει ότι πέθανε επί Καλλίου άρχοντος και ότι «επί τον πατρώον τάφον ετέθη τον επί τη οδώ την κατά την Δεκέλειαν φερούση κείμενον προ του τείχους ια' σταδίων», όπως αναφέρει το σχετικό ρεπορτάζ του «Βήματος». Πρόκειται για την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν οι Σπαρτιάτες είχαν στρατοπεδεύσει στις Αχαρνές χρησιμοποιώντας μάλιστα το συγκεκριμένο τείχος ως ορμητήριο κατά των Αθηναίων, γι' αυτό και χρειάστηκε ειδική άδεια για την ταφή. Σύμφωνα με τον ανώνυμο βιογράφο του κορυφαίου τραγικού ποιητή, επάνω στον τάφο είχε τοποθετηθεί μια χάλκινη σειρήνα και μια χελιδόνα.

Κατά την ανασκαφή που είχε γίνει στο χώρο εντοπίστηκαν σε μία από τις λάρνακες οστά ηλικιωμένου άνδρα με λίγα αγγεία καθώς και ένα κομμάτι ξύλου με ρόζους, σαν μπαστούνι, το οποίο θεωρήθηκε ότι ήταν η βακτηρία του Σοφοκλή.

Ο Σοφοκλής γεννήθηκε στον Ίππιο Κολωνό της Αθήνας το 496 π.Χ., συνδέθηκε στενά με κορυφαίες προσωπικότητες της εποχής, όπως με τον Περικλή, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα κ.α. και κατέλαβε διάφορα αξιώματα. Τα έτη 443-442 π.Χ. ήταν ταμίας της αττικής ναυτικής συμμαχίας. Τα έτη 441-440 διοικούσε μαζί με τον Περικλή το στόλο στην επίθεση κατά της Σάμου, το 428 ήταν στρατηγός με τον Θουκυδίδη και από το 413 ήταν μέλος της ολιγαρχικής κυβέρνησης της Αθήνας. Γιος του ήταν ο Νικοστάτης, ο οποίος έγινε επίσης τραγικός ποιητής, αλλά και ο εκτός γάμου ομώνυμός του Σοφοκλής, ο οποίος έγινε επίσης συγγραφέας. Ο μεγάλος τραγικός ποιητής εισήγαγε στην Αθήνα τη λατρεία του Ασκληπιού.

Ο Σοφοκλής έφερε πολλές καινοτομίες στο θέατρο. Μεταξύ άλλων, αύξησε τα μέλη του χορού σε 15 και εισήγαγε και τρίτο υποκριτή. Από την πρώτη φορά που παίρνει μέρος στους δραματικούς αγώνες το 468 π.χ., μόλις σε ηλικία 28 χρόνων, παίρνει το πρώτο βραβείο, με αντίπαλο τον Αισχύλο. Στα επόμενα χρόνια επιτυγχάνει 24 πρώτες νίκες. Για τον Σοφοκλή μιλάει επαινετικά και ο Αριστοφάνης στους Βάτραχους ενώ ο Φρύνιχος του αφιέρωσε το έργο του Μούσες. Ο Σοφοκλής πέθανε σε ηλικία 90 χρονών το 406 π.Χ.

Έργα του είναι τα:

Φιλοκτήτης
Αντιγόνη
Ηλέκτρα
Τραχίνιαι
Αίας
Οιδίπους Τύραννος
Οιδίπους Επί Κολωνώ

Αίσθηση έκαναν και τα μέτρα του Παττακού που απαγόρευε τη μακριά χαίτη και τα γένια στους άνδρες. «Μια καθαρή και ξυρισμένη Ελλάδα» ήταν ο τίτλος της εφημερίδας «Βee» της Καλιφόρνιας (17 Μαΐου 1967), «Ενα ακόμη σκάνδαλο στην Ελλάδα» («Democrat» του Ντόβερ, 18 Μαΐου 1967), «Καθαρή κυβέρνηση. Η ελληνική εκδοχή» («Τhe Νew Υork Τimes», 10 Μαΐου 1967), «Χάπενινγκ στην Ελλάδα» («Journal» του Μιλγουόκι, 19 Μαΐου 1967), «Μούσια» («Gazette» της Νέας Υόρκης, 11 Μαΐου 1967), «Χωρίς μούσια στην Αθήνα» («Ηerald» του Κονέκτικατ, 13 Μαΐου 1967).

Άρθρο της Φωτεινής Τομαή για την εφημερίδα «Το Βήμα», Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Άλλες πάλι πήγαιναν πίσω αγγίζοντας το ιστορικό παρελθόν της χώρας, τη γη που γέννησε τη δημοκρατία. Χαρακτηριστικοί τίτλοι: «Απαξίωση στον Περικλή», «Τραγωδία στην Ελλάδα», «Ελλάδα:το λίκνο της δημοκρατίας ακατάλληλο προς χειραγώγηση». Εξάλλου, προκειμένου να χτυπηθούν τα μέτρα του Παττακού που επεκτείνονταν και στους ξένους τουρίστες, γινόταν επίκληση των αρχαίων Ελλήνων: «Παρ΄ ότι δεν διαθέτουμε φωτογραφίες,αλλά μόνο αγάλματα των Αισχύλου, Σοφοκλή, Πλάτωνα και Ευριπίδη, όλοι τους ήταν γενειοφόροι, όπως γενειοφόρος υπήρξε σίγουρα ο Οδυσσέας, ο μεγαλύτερος και καλύτερος ίσως τουρίστας της χώρας» έγραφε η εφημερίδα «Ηerald» του Κονέκτικατ στο φύλλο της 13ης Μαΐου 1967.

Εντυπωσιακός ήταν ο αμερικανικός Τύπος ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Κυρίαρχη έννοια η δημοκρατία και η διασύνδεσή της με την αρχαία Ελλάδα πλημμύρισε κυριολεκτικά έντυπα και εφημερίδες υπογραμμίζοντας την τραγικότητα των στιγμών που βίωνε η χώρα και ο λαός της. Παρακάτω αναφέρονται ενδεικτικά μόνο, χάριν οικονομίας του χώρου: «Η Ελλάδα σαν τον ναρκωμένο ασθενή επάνω στο χειρουργικό τραπέζι» («Τhe Νew Υork Τimes», 4 Ιουνίου 1967), με τη γνωστή φραστική εμμονή του Παπαδόπουλου να παρουσιάζει ως ασθενή τη χώρα που χρειάζεται γύψο.

«Αθήνα vs Σπάρτη.Το παιχνίδι ξαναπαίζεται» («Αmerican» του Σικάγου, 1η Μαΐου 1967)

Ο αρθρογράφος αναφέρεται στις διαφορές ανάμεσα στο δημοκρατικό πολίτευμα των Αθηναίων, οι οποίοι ήταν υπερήφανοι για τους φιλοσόφους, διανοητές και ρήτορες της πόλης τους που ζούσε σε ένα υψηλό για την εποχή βιοτικό επίπεδο, και σε εκείνο της ολιγαρχικής Σπάρτης που βασιζόταν στη στρατιωτική πειθαρχία και στον λιτό τρόπο ζωής. Διερωτάτο δε πόσο μπορούσε να διαρκέσει αυτός ο νέος ζυγός που υφίσταντο οι Ελληνες.

«Στην Ελλάδα απαγορεύεται ο Τσαϊκόφσκι» («Τhe Νew Υork Τimes», 27 Μαΐου 1967)

Μαζί με 700 τίτλους βιβλίων ρώσων ή άλλων ανατολικής προέλευσης συγγραφέων, απαγορευόταν και η μουσική του Τσαϊκόφσκι. Ακόμη και στα καμπαρέ, όταν τύχαινε στριπτιζέζ να λικνίζονται υπό τον ήχο και τις νότες ρωσικής μελωδίας, οι υπεύθυνοι έπρεπε να συμμορφωθούν αλλάζοντας το πρόγραμμα. Ετσι τουλάχιστον εμφανιζόταν να διαμαρτύρεται ιδιοκτήτης στριπτιζάδικου σε αμερικανό δημοσιογράφο, υποχρεώνοντας μια βιετναμέζα χορεύτρια που δούλευε στο μαγαζί του να αλλάξει το νούμερό της.

«Φυλακισμένοι στην Ελλάδα» («Washington Ρost», 27 Μαΐου 1967)

Το δημοσίευμα αναφέρεται σε 6.000 κρατουμένους, μεταξύ αυτών και ο Ανδρέας Παπανδρέου, γεγονός που δυσχέραινε τις σχέσεις ΗΠΑ- Ελλάδας και μείωνε δραματικά την αμερικανική ανοχή έναντι των αυθαιρεσιών του αυταρχικού καθεστώτος των Αθηνών.

«Ελληνική τραγωδία» («Τhe Republic»,Ινδιανάπολις, 18 Μαΐου 1967)

«Ησυνταγή κλασική» έγραφε στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα. «Οπως όλες οι δικτατορίες, έτσι και αυτή δεν βασίζεται ούτε εμπιστεύεται τον λαό της. Ο Βig Βrother γνωρίζει...» σημείωνε ο συντάκτης προφητικά σχεδόν, σημειώνοντας ότι χάρη στην πίεση της διεθνούς κοινής γνώμης την τελευταία στιγμή απεφεύχθησαν εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος, όπως έγινε με την Κούβα του Κάστρο. Η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια των περίπου 79 εκατ. δολαρίων κατ΄ έτος έπρεπε να διακοπεί σύντομα.

«Το πραξικόπημα στην Ελλάδα: ένα ιστορικό μάθημα» υπήρξε ο τίτλος που δανείστηκαν η μία μετά την άλλη σχεδόν επί δίμηνο πολλές αμερικανικές εφημερίδες σε διαφορετικές Πολιτείες, από τη Βιρτζίνια στο Τένεσι ως το Οχάιο και το Κάνσας. Κοινός ένας ακόμη τίτλος: «Ελλάδα: Η χώρα όπου διαβρώθηκε η δημοκρατία» , με πολλά έντυπα να τον αναπαράγουν.

O Κένεντι τραγουδά Θεοδωράκη

Για τον Μίκη Θεοδωράκη, εξάλλου, με ιδιαίτερης βαρύτητας επιστολή του προς τον έλληνα πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον στις 21 Νοεμβρίου 1967, ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Κένεντι ζητούσε να μάθει για την κατάσταση της υγείας του και πού ακριβώς βρίσκεται, χαρακτηρίζοντάς τον «σύμβολο και πολίτη του κόσμου». Παρά το γεγονός ότι ο τότε πρέσβης και μετέπειτα υπουργός της χούντας Χ. ΞανθόπουλοςΠαλαμάς εσώκλειε την επιστολή Κένεντι, στο έγγραφό του δεν δίσταζε να την υποβαθμίζει γράφοντας χαρακτηριστικά:

«Ως ευαρεστούμενοι, θέλετε παρατηρήση, εις την απάντησίν μου σημειώ ότι εκλαμβάνω το ενδιαφέρον του ειρημένου βουλευτού ως εκπηγάζον εξ ανθρωπιστικών αποκλειστικώς λόγων και καταλήγω διατυπώνων την πεποίθησιν ότι και ο ίδιος θα συμφωνή ότι είς καλλιτέχνης, έστω και διεθνούς φήμης, ως ούτος αποκαλεί τον Θεοδωράκην, δεν τυγχάνει απηλλαγμένος ευθυνών και έναντι της πατρίδος του και έναντι του κοινού του, εκμεταλλευόμενος το καλλιτεχνικόν τάλαντον διά την εξυπηρέτησιν ανατρεπτικών επιδιώξεων...» (ΑΠ 4455/β/2, 24 Νοεμβρίου 1967).

Ο Παττακός βρήκε τον δάσκαλό του... «Και τι θα κάνετε με τα γυμνά αγάλματα;»

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Νew Υork Ρost» δημοσίευε στις22 Μαΐου 1967 επιστολή της δεκατετράχρονης μαθήτριας Σούζαν Φάρελ από τη Νέα Υόρκη που με αφορμή τα γελοία μέτρα της χούντας να απαγορεύει στις μεν γυναίκες να φορούν μίνι, στους δε νέους να έχουν μακριά μαλλιά και γένια, έγραφε στον «υπουργό» Εσωτερικών της χούντας Στ. Παττακό: «Και τι θα κάνετε με τα γυμνά αγάλματα των ελλήνων θεών,των ηρώων και εκείνα των ημίγυμνων γυναικών και εκπροσώπων του ολύμπιου δωδεκάθεου;». Ο αρθρογράφος, ο οποίος ξεκινούσε με τη γνωστή επίκληση του Ομήρου στην Α΄ Ραψωδία της «Ιλιάδας» «Μήνιν άειδε θεά...» θέλοντας να περιγράψει έτσι το σύγχρονο (για την εποχή εκείνη) δράμα των Ελλήνων που βίωναν μία ακόμη τραγική σελίδα της ιστορίας τους, σχολίαζε το αριστοτέλειο ύφος γραφής της μαθήτριας που χρησιμοποιούσε τη λογική ενάντια στη βλακώδη και οπισθοδρομική αντιμετώπιση της κοινωνίας από τους συνταγματάρχες.

Και το θαύμα συνέβη δύο εβδομάδες αργότερα, όταν ο Παττακός... απάντησε με επιστολή του στη μαθήτρια! «Ωύβρις και αλαζονεία σου, Προμηθεύ!» τόνιζε ο συντάκτης του άρθρου Κ. Χάμπερμαν αναφερόμενος στο περιεχόμενο της επιστολής του Παττακού που έγραφε στο μικρό κορίτσι να μη στενοχωριέται και πως «αν εσύ είσαι τόσο όμορφη όπως οι ελληνίδες θεές μας, μπορείς να φορέσεις μίνι σαν έλθεις στην Ελλάδα...».

«Προφανώς είμαι πεισματάρα» δήλωνε η μικρή Σούζαν στον δημοσιογράφο, «αλλά απάντηση δεν έλαβα και ενοχλούμαι όταν παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα την ίδια στιγμή που κανείς δεν νοιάζεται για τον μολυσμένο αέρα που αναπνέουμε ή το νερό που πίνουμε». Η Σούζαν, κόρη καθηγητή με μία ακόμη αδελφή, ήταν, σύμφωνα με τους γονείς της, ένα ξεχωριστό παιδί που μπορούσες να διαφωνήσεις αρχικά μαζί του, αλλά σχεδόν πάντοτε είχε δίκιο και διάβαζε σε σταθερή βάση περί τα επτά εξωσχολικά βιβλία την εβδομάδα, συμμετέχοντας ταυτόχρονα σε όλες τις συνήθεις δραστηριότητες ενός κοριτσιού της ηλικίας του. Οπως αποδεικνύεται, ο Παττακός είχε βρει πέραν του Ατλαντικού τον δάσκαλό του! «Από παιδί και από... μαθαίνεις την αλήθεια» όπως σοφά λέει ο λαός μας.

Η κυρία Φωτεινή Τομαή είναι ιστορικός, πρεσβευτής σύμβουλος Α' στο υπουργείο Εξωτερικών.

«Σκεφθείτε, η Πρωθυπουργός δίνει την εντολή επίθεσης και αυτή δεν εκτελείται. Αν και δοκίμασε τα πάντα, εντούτοις τα ελληνικά πλοία στα Ίμια δεν τα βυθίζουν». Έτσι ξεκινά το άρθρο του Akif Beki στην τουρκική εφημερίδα Radikal της περασμένης Πέμπτης. Δεκατέσσερα χρόνια μετά το περιβόητο περιστατικό στις ελληνικές βραχονησίδες, ο πλέον στενός σύμβουλος της Τσιλέρ ομολογεί την πραγματικότητα αυτή.

«Η διαταγή ‘κτυπήστε’ παραμελήθηκε, την Πρωθυπουργό την κορόιδεψαν, την υπερκέρασαν. Ποιος και πώς την υπερκέρασε;… Ουδείς βγάζει άχνα. Η βαθιά σιωπή συνεχίζεται. Σκεφθείτε ότι οι πολεμικοί στόλοι των δύο χωρών έρχονται μύτη με μύτη. Για δύο ακατοίκητες βραχονησίδες οι δύο αντιμαχόμενοι γείτονες ετοιμάζονται να πάνε σε πόλεμο. Η Τουρκία και η Ελλάδα γυρίζουν από τα πρόθυρα ενός πολέμου. Δεν έχει πέσει ούτε μια σφαίρα.

Όμως, κάποιοι, κάτω από την ηχώ της κατάκτησης των βραχονησίδων, γίνονται ήρωες. Γεμίζουν τις τσέπες τους με τα εφόδια των γλυκαντικών ουσιών και αναφέρεται ότι με τις λαστιχένιες λέμβους έχουν αποβιβασθεί στις βραχονησίδες. Υπάρχουν ισχυρισμοί ότι οι καταδρομείς τη βενζίνη για τις λέμβους την πλήρωσαν από την τσέπη τους.

Τα κενά μεταξύ μύθου και πραγματικότητας συμπληρώνονται, μετά από χρόνια. Οι σκοτεινές σελίδες φωτίζονται. Ο μύθος της Θαλάσσιας Ναυμαχίας των Ιμίων μετατράπηκε σε ένα σκάνδαλο. Η τότε πρωθυπουργός Τσιλέρ είπε: «Ο στρατός θα φύγει και η σημαία θα κατέβει». Όμως, ο σύμβουλος της Τσιλέρ, Hüseyin Κocabıyık, μας εξήγησε ένα μέρος του παραμυθιού αυτού που είχε μείνει κρυφό.

Χάρη σε αυτόν πληροφορηθήκαμε τις λεπτομέρειες του πολέμου νεύρων που διεξήχθη μεταξύ της Πρωθυπουργού και του Γενικού Επιτελάρχη. Η Τσιλέρ έδωσε τη διαταγή “βουλιάξτε αυτά τα πλοία”. Ο Διοικητής των Ναυτικών Δυνάμεων Güven Erkaya αντιστάθηκε λέγοντας: «Η γυναίκα αυτή έχει παραφρονήσει, θα μας οδηγήσει σε πόλεμο».

Η μυστική αντίσταση έλαβε τέλος με μια διπλωματική φόρμουλα. Οι καταδρομείς των SAT, μέσα στο βαθύ σκοτάδι, παρεισέφρησαν στη διπλανή βραχονησίδα και έστησαν την τουρκική σημαία. Οι Έλληνες στρατιώτες, οι οποίοι βρίσκονταν στη διπλανή βραχονησίδα, έκαναν πως δεν τους είδαν.

Οι στρατιωτικοί και οι διπλωμάτες των δυο πλευρών πραγματοποίησαν ένα στημένο καβγά. Όταν ξημέρωσε, οι Έλληνες στρατιώτες από τα Ίμια και οι δικοί μας από τη διπλανή βραχονησίδα μάζεψαν τα πράγματά τους και αναχώρησαν. Η κατάσταση εξισορροπήθηκε και οι βραχονησίδες εγκαταλείφθηκαν σχεδόν στο ίδιο χρονικό διάστημα. Σαν να ήταν ένα μεγάλο αστείο.

Πριν από δύο ημέρες, είχα γράψει όλες τις λεπτομέρειες από έναν αυτόπτη μάρτυρα. Ο πρώην πηδαλιούχος της Hürriyet, Ertuğrul Özkök, είπε στους ρεπόρτερ του: «Ο πρώτος στόχος σας είναι οι βραχονησίδες των Ιμίων». Στην πραγματικότητα, αντί μιας Θαλάσσιας Ναυμαχίας, διεξήχθη ένας πόλεμος των ΜΜΕ για τα Ίμια… Η νίκη εορτάζεται ακόμη και σήμερα. Όμως, μέσα στον αναβρασμό η Πρωθυπουργός Τσιλέρ υπερκεράσθηκε. Η διαταγή για κτύπημα των ελληνικών πλοίων δεν εκτελέσθηκε. Ποιος; Γιατί; Και πώς υπερκεράστηκε;

Έχουμε μάθει τα πάντα, έχει μείνει μόνο το μυστικό αυτό. Είμαι πολύ περίεργος: Το Γενικό Επιτελείο θα μας ανακοινώσει το δικό του παραμύθι; Η Τσιλέρ θα βγει να μας μιλήσει για το θέμα αυτό; Ο τότε ΥΠΕΞ Μπαϋκάλ θα μας πει μερικές κουβέντες; Οι διπλωμάτες μας, οι οποίοι αγωνίστηκαν για μια μη πολεμική λύση, θα πουν την αλήθεια στην κοινή γνώμη; Τι ακριβώς συνέβη τις ημέρες εκείνες; Ζητώ την αλήθεια και μόνο την αλήθεια…» καταλήγει το άρθρο στην τουρκική εφημερίδα.

Θραύσματα ενός νομικού κώδικα, ο οποίος είναι παρόμοιος με τον κώδικα Χαμουραμπί και συντάχθηκε περίπου δέκα αιώνες πριν από την πιθανολογούμενη συγγραφή της Αγίας Γραφής (έβδομος αιώνας π.Χ.), ανακαλύφθηκαν από αρχαιολόγους στην περιοχή της Χαναανικής πόλης Χαζόρ στο βόρειο Ισραήλ.

Πρόκειται για την πρώτη ανακάλυψη ενός νομικού κώδικα στους Αγίους Τόπους, έξω από τη Μεσοποταμία. Ο κώδικας είναι γραμμένος σε Ακκαδική σφηνοειδή γραφή
σε τέσσερις πολύ πυκνές γραμμές, στις δύο πλευρές ενός πολύ μικρού κομματιού κομμάτι κεραμεικού (1,5x2 εκατοστών).

Το θραύσμα βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες και το κείμενό του αναφέρεται στους κανόνες που διέπουν τις σχέσεις μεταξύ των κυρίων και των σκλάβων. Σύμφωνα με τον υπεύθυνο για την αποκρυπτογράφηση, καθηγητή Γουέιν Χόροβιτς, "ο κώδικας επιβεβαιώνει τις σχέσεις ανάμεσα στο βασίλειο της Χαζόρ και τα βασίλεια της βόρειας Συρίας".

Η Χαζόρ, στη βόρεια Γαλιλαία, ήταν μία από τις σημαντικές πόλεις της περιοχής την εποχή του Χαλκού. Έκανε εμπόριο κασσίτερου με τις πόλεις της Βαβυλωνίας και της Συρίας και διατηρούσε στενούς πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς με τη Μεσοποταμία. Η πόλη ήκμασε ιδιαίτερα κατά τα μέσα της περιόδου της Χαναάν (1750 π.Χ.) και ήταν η μεγαλύτερη οχυρωμένη τοποθεσία του Ισραήλ κατά την Ισραηλιτική περίοδο (ένατος αιώνα π.Χ.). Η Βίβλος αναφέρεται στην Χαζόρ ως "την κεφαλή όλων των βασιλείων" της γης της Χαναάν.

Ένας Ιταλός επιστήµονας υποστηρίζει ότι κατάφερε να λύσει το περίφημο µυστήριο του τρόπου µε τον οποίο ο Αρχιµήδης χρησιµοποίησε τις ακτίνες του ήλιου προκειµένου να καταστρέψει τον ρωµαϊκό στόλο κατά την πολιορκία των Συρακουσών.

Αναδημοσίευση του άρθρου από τα Νέα της 19/07/2010

Ο καθηγητής Μηχανολογίας Τσέζαρε Ρόσι του Πανεπιστηµίου Federico ΙΙ της Νάπολης υποστηρίζει ότι ο Αρχιµήδης δεν χρησιµοποίησε κάτοπτρα για να εκµεταλλευτεί τις «φονικές ακτίνες» του ήλιου ώστε να πυρπολήσει τα ρωµαϊκά πλοία τον 3ο π.Χ. αιώνα, όπως αναφέρει ο θρύλος, αλλά απώθησε τους εισβολείς χρησιµοποιώντας... κανόνια ατµού.

Σε µελέτη του µε τίτλο «Τα κανόνια του Αρχιµήδη εναντίον του ρωµαϊκού στόλου;» ο Ρόσι αναπτύσσει τη θεωρία του: ο Αρχιµήδης, ένας από τους σηµαντικότερους µαθηµατικούς, µηχανικούς και φυσικούς της αρχαίας Ελλάδας, αντί να στρέψει µέσω των κατόπτρων το φως του ήλιου στα κινούµενα πλοία, είναι πιθανό να χρησιµοποίησε καθρέφτες προκειµένου να ζεστάνει νερό που βρισκόταν σε ειδικές δεξαµενές. Το νερό έβραζε και ο παγιδευµένος ατµός προκαλούσε την έκρηξη του όπλου, στέλνοντας «οβίδες» στους Ρωµαίους – 1.500 χρόνια πριν γίνει γνωστή στην Ευρώπη η πυρίτιδα – και µάλιστα µε ταχύτητα άνω των 200 χλµ. ανά ώρα και βεληνεκές περίπου 150 µέτρα.

Ο Ρόσι πιστεύει ότι οι «οβίδες» ήταν πήλινες και περιείχαν «υγρό πυρ», µια µάζα από εύφλεκτα υλικά. Ετσι, η βολή προκαλούσε εκρήξεις και τελικά πυρπόληση των στόχων. Η πολιορκία των Συρακουσών έγινε το 214 π.Χ., όταν η πόλη ανήκε ακόµα στην Ελλάδα. Η πόλη καταλήφθηκε έπειτα από 2 χρόνια και ο Αρχιµήδης δολοφονήθηκε. Σύµφωνα µε την παράδοση, κατά την κατάληψη της πόλης, έπειτα από προδοσία, ένας ρωµαίος στρατιώτης σκότωσε τον έλληνα επιστήµονα ενώ αυτός ήταν απασχοληµένος µε κάποιο γεωµετρικό πρόβληµα. «Μη µου τους κύκλους τάραττε», πρόλαβε να του πει ο Αρχιµήδης.

Η αντιµετώπιση των Ρωµαίων µε κάτοπτρα αποτελεί στην πραγµατικότητα έναν θρύλο των µεσαιωνικών χρόνων. Από τις αρχαίες πηγές, ο φυσικός και φιλόσοφος Γαληνός αναφέρει µια συσκευή πυρπόλησης που χρησιµοποιήθηκε εναντίον του ρωµαϊκού στόλου, η λεπτοµέρεια όµως µε τα κάτοπτρα απουσιάζει, όπως και σε όλη την αρχαία γραµµατεία.

Αντίθετα, ο Πλούταρχος κάνει αναφορά σε µια µακρόστενη µηχανή που ανάγκασε τους Ρωµαίους να εγκαταλείψουν την πολιορκία των Συρακουσών, ενώ άλλοι συγγραφείς αναφέρουν ένα κανόνι ατµού. Πολλούς αιώνες αργότερα, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι σχεδίασε ένα παρόµοιο κανόνι χαρακτηρίζοντάς το ως επινόηση του µεγάλου αρχαίου µαθηµατικού. Ετσι, είναι πολύ πιθανό τα κάτοπτρα του θρύλου να ήταν στην πραγµατικότητα κανόνια ατµού.

Ο βίαιος θάνατος αυτών των ηγετών από τις σφαίρες ή το μαχαίρι κάποιου δολοφόνου είχαν μακροχρόνιες συνέπειες στην παλαιότερη και την πρόσφατη Ιστορία. Η εφημερίδα «Τα Νέα» παρουσιάζει ένα αφιέρωμα με θέμα δολοφονίες που άλλαξαν για πάντα τον κόσμο.

«Ετσι πάντα στους τυράννους»

Χάρη σε έναν αποτυχημένο ηθοποιό, ο Αβραάμ Λίνκολν πέρασε απ΄ ευθείας στην κατηγορία των θρύλων. Στην πραγματικότητα, ο Τζον Γουίλκς Μπουθ δεν θα μπορούσε να είχε σχεδιάσει καλύτερα το χτύπημά του, ακόμα κι αν είχε επιδιώξει να βάλει για πάντα αυτόν τον γίγαντα της πολιτικής στην καρδιά των Ρεπουμπλικανών. Τη 14η Απριλίου του 1865, η συνομοσπονδία των Νοτίων έχει μόλις υπογράψει την παράδοσή της έπειτα από τέσσερα χρόνια αιματοχυσίας.

Πέντε μήνες νωρίτερα, ο Λίνκολν είχε επανεκλεγεί για να επιβάλει στον Νότο την απελευθέρωση των μαύρων, χωρίς όμως να υποσκάψει τη συμφιλίωση των δύο στρατοπέδων. Η χωρίς φανφάρες άφιξή του στο Θέατρο Φορντ της Ουάσιγκτον έχει σκοπό να δείξει πως ο εφιάλτης τελείωσε. Η συνέχεια ανήκει στην Ιστορία. Απαρηγόρητος οπαδός των ηττημένων, ο Μπουθ εισβάλλει στο θεωρείο του.

Στοχεύει τον προεδρικό αυχένα, κατόπιν πηδάει πάνω στη σκηνή φωνάζοντας στους αποσβολωμένους θεατές «Sic semper tyrannis!» («Ετσι πάντα στους τυράννους!»)- τη φράση που αποδίδεται στον Βρούτο. Την ίδια ώρα, ο συνεργός του Λιούις Πάουελ εισβάλλει στην κατοικία του υπουργού Εξωτερικών Γουίλαμς Σιούαρντ (δεξί χέρι του προέδρου) και τον μαχαιρώνει στο κρεβάτι του. Θα μείνει μόνο μια ουλή, διότι θα επιζήσει.

Ενας τρίτος συνωμότης, επιφορτισμένος να μακελέψει τον αντιπρόεδρο Αντριου Τζόνσον κάνει πίσω την τελευταία στιγμή. Το τρίο συλλαμβάνεται έπειτα από μακροχρόνιο ανθρωποκυνηγητό και επιδεικνύει εκπληκτική αφέλεια: το σχέδιό τους απέτυχε, αλλά δεν φιλοδοξούσαν τίποτε λιγότερο από το να αφήσουν ακέφαλη την κυβέρνηση της Ενωσης για να προκληθεί χάος και- ποιος ξέρει;- να ανακτήσει ο Νότος την ανεξαρτησία! Στην πραγματικότητα, η σκευωρία τους θα φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα: με τον «Τίμιο Αμπι» εκτός παιχνιδιού, οι σκληροπυρηνικοί Ρεπουμπλικανοί, τιθασευμένοι μέχρι τότε από τον πρόεδρο, θα σκληρύνουν τη στάση τους έναντι των Νοτίων.

Επιδέξιο κράμα ιδεαλισμού και υπολογισμού, ο μετρημένος Λίνκολν ενσάρκωνε ακριβώς αυτή την ελπίδα επανάληψης της ανθρώπινης περιπέτειας μακριά από τη σκιά της Ευρώπης. Μετά τη δολοφονία του, τα μέλη της Α΄ Διεθνούς συνωστίζονται μπροστά στην πρεσβεία των ΗΠΑ για να υπογράψουν το βιβλίο συλλυπητηρίων. Ας κρατήσουμε απλώς τον αποχαιρετισμό του Καρλ Μαρξ: «Ηταν τόσο ταπεινός που χρειάστηκε να πεθάνει για να συνειδητοποιήσουμε την ιδιοφυΐα του!»

Από εκεί που (κανείς) δεν το περίμενε...

Αραγε υπήρχε δεύτερος σκοπευτής; Οπως και η δολοφονία του αδελφού του Τζων, έτσι κι αυτή του Ρόμπερτ Κέννεντυ τον Ιούνιο του 1968, τη βραδιά της νίκης του στις προκριματικές εκλογές της Καλιφόρνιας, έδωσε πολλή δουλειά στους ερασιτέχνες ντετέκτιβ.

Είχε ή όχι συνεργό ο παλαιστινιακής καταγωγής δολοφόνος του, ο Σιρχάν Σιρχάν; Μήπως ενεργούσε για λογαριασμό της CΙΑ, των Κουβανών του Μαϊάμι ή ακόμα της Μαφίας, που είχε μερικώς αποκεφαλιστεί μετά τον διορισμό του θύματος στην κεφαλή του υπουργείου Δικαιοσύνης; Εκτός αν, προσέθεταν κάποιοι, ο δολοφόνος ενεργούσε για λογαριασμό του στρατιωτικο-βιομηχανικού λόμπι, το οποίο ήταν έξαλλο με το γεγονός ότι ο μικρός αδελφός τού JFΚ πρέσβευε την απεμπλοκή από το Βιετνάμ. Περιέργως, το κίνητρο που θα αναφέρει ο δολοφόνος, ο οποίος κατάγεται από την Ιερουσαλήμ και μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1957, θα θεωρηθεί αρχικά άκυρο και μη υπάρχον. «Τον σκότωσα», θα δηλώσει, «εξαιτίας της στήριξης που προσέφερε στο Ισραήλ κατά τον πόλεμο των Εξι Ημερών». Κατά τα λεγόμενα του εργοδότη του, ο Σιρχάν Σιρχάν είχε πράγματι βιώσει ως αφόρητο τραύμα την αραβική ήττα του 1967. Μεμιάς, ο πλανήτης ανακάλυψε τον παλαιστινιακό αγώνα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η οργάνωση Μαύρος Σεπτέμβρης έπιανε ομήρους στο Μόναχο 11 ισραηλινούς αθλητές, τους οποίους και σκότωσαν.

Στο όνομα της... αδελφοσύνης!

Ηταν ο Λέον Γκρόλγκοσκ ένας μανιακός δολοφόνος ή απλώς μια ψυχή ερωτευμένη με την ελευθερία; Εν έτει 1901, αυτό το μπέρδεμα των ειδών έχει μολύνει ένα μη αμελητέο κομμάτι του εργατικού κινήματος. Ο δολοφόνος του αμερικανού προέδρου Ουίλιαμ ΜακΚίνλεϊ θα εξηγήσει λοιπόν πως πυροβόλησε εξ επαφής το θύμα του διότι οι εκδηλώσεις σεβασμού που επιφυλάσσονταν στους αρχηγούς του κράτους προσέβαλαν το αίσθημά του περί αδελφοσύνης... Ο Γκρόλγκοσκ, αναρχικός, πολωνικής καταγωγής, δολοφόνησε τον ΜακΚίνλεϊ κατά τη διάρκεια της παναμερικανικής έκθεσης στο Μπάφαλο. Ακολούθησε μια πραγματική «δεκαετία των βομβών». Αποκηρυγμένος ακόμα και από την Ακροδεξιά, ο δολοφόνος θα συνειδητοποιήσει λίγο πριν από την εκτέλεσή του τη ματαιότητα του εγκλήματός του. Εξαιτίας του, «αναρχικοί, ταραχοποιοί, ιερόδουλες και επαγγελματίες επαίτες» θα κηρυχθούν ανεπιθύμητοι στο αμερικανικό έδαφος.

Στις 13 Αυγούστου 1961 αποφασίστηκε η ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου, ενός τείχους που θα γινόταν το κατ’ εξοχή σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου για περισσότερο από δυο δεκαετίες.

Μέρκελ, Γκορμπατσόφ και Βαλέσα διέσχισαν το Τείχος του Βερολίνου

Απευθυνόμενη σε χιλιάδες συγκεντρωμένους,η καγκελάριος δήλωσε ότι τα ιστορικά γεγονότα του 1989 ήταν "αποτέλεσμα μίας μακράς ιστορίας καταπίεσης και αγώνα κατά της καταπίεσης"και υπενθύμισε ότι πολλοί ήταν αυτοί που υπέφεραν υπό το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας.

Μέρκελ: Έκανα σάουνα όταν έπεσε το Τείχος

Η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκέλα Μέρκελ μίλησε στο τηλεοπτικό δίκτυο ARD για τη δική της μαρτυρία από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

«Μη δίνεις σημασία τι λέμε, το Τείχος δεν πρέπει να πέσει»

Σε μια ανεπίσημη συνομιλία το 1989, η οποία έχει καταγραφεί σε άκρως απόρρητα έγγραφα του Κρεμλίνου, η «Σιδηρά Κυρία» Μάργκαρετ Θάτσερ είχε ζητήσει από τον τότε σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, να αγνοήσει την επίσημη θέση της Βρετανίας και να κάνει ό,τι μπορεί για να σταματήσει την επανένωση της Δυτικής και της Ανατολικής Γερμανίας.

Δεν ήταν διορατικός για την πτώση του Τείχους ο Γκορμπατσόφ

Ο πρώην Σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ παραδέχτηκε σήμερα ότι δεν είδε να έρχεται η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, πριν από 20 χρόνια.

«Τουλάχιστον 136 ήταν οι νεκροί στο Τείχος του Βερολίνου»

Τουλάχιστον 136 άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο στο Τείχος του Βερολίνου έως την πτώση του το 1989, σύμφωνα με έκθεση ειδικών που δημοσιεύθηκε για να συμπέσει χρονικά με την 48η επέτειο της κατασκευής του στις 13 Αυγούστου 1961.

Τα «φαντάσματα» επιστρέφουν 20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους

«Από ποια πλευρά έπεσε, τελικά, το Τείχος του Βερολίνου»; διερωτάται, αρθρογράφος της «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ» εκφράζοντας την απορία του για το γεγονός ότι, 20 χρόνια μετά τη γερμανική επανένωση, τα παλιά φαντάσματα μοιάζουν ζωντανά, ενώ το ανερχόμενο γερμανικό κόμμα «Αριστερά» του Οσκαρ Λαφοντέν «παραπέμπει, προγραμματικά, περισσότερο στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ».


Ποδηλατώντας στο Σιδηρούν Παραπέτασμα

Μία αξιοσημείωτη πρωτοβουλία των Γερμανών Οικολόγων έρχεται να γίνει πράξη. Πρόκειται για την πρόταση που κατέθεσε ο γερμανός ευρωβουλευτής Michael Cramer. Μιλάμε για μία ποδηλατική διαδρομή που ακολουθεί τα ίχνη της μεταπολεμικής Ευρώπης και τα σύνορα των δύο ψυχροπολεμικών συνασπισμών.

Γερμανία: «Καλύτερα ΜΕ το Τείχος»

Η πλειοψηφία των Ανατολικογερμανών υποστηρίζουν ότι η ζωή ήταν καλύτερη επί κομουνισμού. Αυτό, τουλάχιστον, έδειξαν τα αποτελέσματα έρευνας που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στη Γερμανία.

Εορτασμοί για την πτώση του τείχους του Βερολίνου

Η Houerswerda, πόλη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, αναμένεται να είναι το επίκεντρο των εορτασμών που ετοιμάζει η κυβέρνηση της καγκελαρίου Αγκέλας Μέρκελ για την συμπλήρωση 20 χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου τον ερχόμενο Νοέμβριο.

Μοναδικές φωτογραφίες της καθημερινής ζωής στην Ανατ. Γερμανία

Με τη συμπλήρωση είκοσι ετών από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ήρθε στο φως της δημοσιότητας ένα τεράστιο φωτογραφικό αρχείο, του δασκάλου Manfred Beier, το οποίο καταγράφει την καθημερινή ζωή στην Ανατολική Γερμανία. Οι 60.000 φωτογραφίες, που ανακαλύφθηκαν στο υπόγειο του σπιτιού του, αποτελούν ένα μοναδικό ντοκουμέντο για τη ζωή στην κομμουνιστική πλευρά της Γερμανίας.

Προβληματίζει η διατήρηση της μνήμης για το Τείχος του Βερολίνου

Η Πύλη του Βανδεμβούργου, που χώριζε το Βερολίνο, και το Σημείο Ελέγχου Charlie, όπου βαριά οπλισμένοι στρατιώτες των Συμμάχων και Κομμουνιστές συνοριοφύλακες αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλον, υπήρξαν σύμβολα του Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα, μπροστά από την Πύλη του Βραδεμβούργου γίνεται αναπαράσταση εκείνης της εποχής.

Το νέο τείχος του Βερολίνου

Στο καταπράσινο προάστιο του Βερολίνου, Potsdam, οι κάτοικοι βιώνουν μία μακροχρόνια έχθρα μεταξύ των αρχών και των ιδιοκτητών πλούσιων βιλών. Στην τελευταία σύγκρουσή τους, οι ιδιοκτήτες μπλόκαραν ένα "μονοπάτι" στο οποίο εντοπίζονται τα ίχνη της διαδρομής του πρώην τείχους του Βερολίνου.

Το τείχος του Βερολίνου ξαναβρίσκει τα χρώματά του

9 Νοεμβρίου 1989, το τείχος του Βερολίνου πέφτει. Ένα χρόνο αργότερα, εκατοντάδες καλλιτέχνες διακοσμούν με έργα τους ένα μεγάλο τμήμα του. Με το πέρασμα του χρόνου πολλά απο τα έργα αλλοιώθηκαν ή και καταστράφηκαν. Η αποκατάσταση των έργων της "Gallery Est Side", όπως ονομάστηκε, ξεκίνησε την Τρίτη.

Το τείχος του Βερολίνου σε γιγαντιαία ντόμινο

Περισσότερα από 1000 γιγαντιαία ντόμινο θα τοποθετηθούν κατά μήκος ενός τμήματος της γραμμής που κάποτε χώριζε την Ανατολική από τη Δυτική Γερμανία. Αφορμή, η 20η επέτειος από την πτώση του τείχους του Βερολίνου.

Είκοσι χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, γεγονός που σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας εποχής όχι μόνο για τη Γερμανία, αλλά για την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο.

Το «φάντασμα» του Τείχους συνεχίζει να διχάζει το Βερολίνο

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την επανένωση Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας, τα απομεινάριά του στο σημείο κατάρρευσης εξακολουθούν να προκαλούν. Πολλοί είναι εκείνοι που επιθυμούν τη χάραξη μιας ενιαίας ιστορίας για τη «νέα» Γερμανία, οι παλιές πληγές, ωστόσο, απαιτούν χρόνο για να θεραπευτούν.

Γερμανία: Ένας στους δέκα λυπάται για την πτώση του τείχους

Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, μόνο το 24% των πρώην Ανατολικογερμανών πιστεύει ότι έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι μπορεί να ζει σε μια δημοκρατική κοινωνία, ενώ ένας στους δέκα λυπάται που δεν υπάρχει πια η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία.

Ο τορπιλισμός της «Ελλης», 8.30 το πρωί της 15ης Αυγούστου 1940, ανήμερα του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ενώ βρισκόταν αγκυροβολημένη μέσα στο λιμάνι της Τήνου «εν μεγάλω σημαιοστολισμώ» , όπως απεδείχθη λίγο αργότερα, δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου όσων επακολούθησαν.

Άρθρο της Φωτεινής Τομάη, για την εφημερίδα Το Βήμα, της 14ης Μαΐου του 2010

Η διεθνής κοινότητα, που επί μήνες παρακολουθούσε τις πολεμικές πρωτοβουλίες του Αξονα να μεταφέρονται από την Κεντρική Ευρώπη στα Βαλκάνια, κυριολεκτικά πάγωσε. Η ύπουλη και άνανδρη ενέργεια του δράστη, που αν και επέμενε να μη φανερώνει την ταυτότητά του- όλοι όμως δικαίως υπέθεταν ότι πίσω από την ενέργεια κρυβόταν η Ιταλία-, επρόκειτο να συνυπολογιστεί με τη λήξη του πολέμου στις αποζημιώσεις που έλαβε η χώρα μας από την ηττημένη Ιταλία στο Συνέδριο Ειρήνης που συνήλθε στο Παρίσι το 1946. Το καταδρομικό «Ευγένιος της Σαβοΐας» του ιταλικού ναυτικού, μετά σειρά επισκευών, παραδόθηκε στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό και μετονομάστηκε σε «Ελλη», θεραπεύοντας εν μέρει τη συλλογική μας μνήμη ως έθνους από την οδύνη για την απώλεια του ενδόξου ευδρόμου μας.

Σε ογκώδη φάκελο του έτους 1952 περικλείεται η αγωνιώδης αλληλογραφία της ελληνικής κυβέρνησης με τις ιταλικές Αρχές κατά τη διετία 1950-52, όταν ετέθησαν σε εφαρμογή οι όροι της Ελληνοϊταλικής Οικονομικής Συμφωνίας που υπεγράφη τον Φεβρουάριο του 1948 μεταξύ των δύο πρώην εμπολέμων. Ενας από αυτούς τους όρους αφορούσε το γνωστό καταδρομικό του ιταλικού ναυτικού με την προρρηθείσα ονομασία, πραγματικού εκτοπίσματος 8.856 τόνων (η καταβυθισθείσα «Ελλη» άγγιζε μόλις τους 2.600 τόνους), με οπλισμό 8 πυροβόλων, τορπιλοσωλήνες και θώρακα στα πλευρά και στο κατάστρωμα, δυνατότητας δε να αναπτύσσει ταχύτητα ως και 36,5 μίλια. Ηταν η νέα «Ελλη» και η παράδοσή της «εις την Ελλάδα» αποτελούσε κατά τον ιταλό ναύαρχο Ρουμπαρτέλι «δικαίαν πράξιν» όπως προκύπτει από απόρρητο έγγραφο του αντιπλοιάρχου Γ. Καρβέλη (ΑΠ 136, 12 Μαΐου 1951), ο οποίος είχε επισκεφθεί μαζί με τον τότε ναυτικό ακόλουθο της ελληνικής πρεσβείας Ρώμης, πλοίαρχο Ν. Βουρέκα, το ιταλικό υπουργείο Ναυτικών για να διαπιστώσει τους λόγους για τους οποίους καθυστερούσε η παράδοση του καταδρομικού σε ελληνικά χέρια.

Σημειωτέον ότι αρχική υποχρέωση της Ιταλίας, «απορρέουσα εκ του Συμφώνου της 29ης Σεπτεμβρίου 1948, έδει το καταδρομικόν να είχε παραδοθή εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν με την πρυμναίαν μηχανήν από του Ιουλίου 1949» σημείωνε σε πυκνογραμμένη έκθεσή του προς το ελληνικό ΥΠΕΞ, με ημερομηνία 15 Φεβρουαρίου 1951, ο τότε Αρχηγός ΓΕΝ, αντιναύαρχος Π. Αντωνόπουλος. Αιτία για τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, έως ότου τελικά παραδοθεί το πλοίο καταπλέοντας στο Κερατσίνι υπό ιταλική διοίκηση (κυβερνήτης Ενρίκο Τοντέρο) και ναυτικό πλήρωμα από 18 Ιταλούς του πολεμικού ναυτικού και 13 αποστράτους που δούλευαν για λογαριασμό ιδιωτικής εταιρείας τον Ιούλιο του 1951, παρά τα προσχήματα και τις διαβεβαιώσεις των επισήμων ιταλικών κύκλων, δεν ήταν άλλη από το δυσμενές πολιτικό κλίμα στο εσωτερικό της γείτονος που νεοφασιστικοί κύκλοι φρόντιζαν να συντηρούν εμποδίζοντας την κυβέρνηση της χώρας να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της. Σε αυτό συνέβαλε και ο Τύπος, ως άλλωστε αναμενόταν, και από τις δύο πλευρές.

Η έκθεση και η αισιοδοξία

Ετσι την ίδια εποχή που με απόρρητο έγγραφό του ο αντιπλοίαρχος Γ. Καρβέλης ζητούσε από τον έλληνα πρεσβευτή στη Ρώμη Γ. Εξηντάρη «όπως ευαρεστούμενοι ενεργήσητε κατά την κρίσιν σας ίνα επιστηθή η προσοχή του περιοδικού ΟΡΙΖΖΟΝΤΙ (τεύχος 1ης Φεβρουαρίου 1951) επί της δημοσιεύσεως κακοβούλων δημοσιευμάτων με υβριστικάς φράσεις διά το Ελληνικόν Β.Ναυτικόν» (ΑΠ 116), στις 5 Μαρτίου του ιδίου έτους ο Εξηντάρης, που σήκωνε ως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματικής αποστολής όλο το βάρος της σπουδής και των πιέσεων που στη διάρκεια εκείνης της κρίσιμης περιόδου χαρακτήριζε τις σχέσεις των δύο πρώην εμπολέμων, έγραφε: «Παρατηρώ ότι ημέτερος Τύπος δυστυχώς ασχολείται με ζήτημα “Ευγενίου Σαβοΐας” αποδίδων υστεροβουλίαν εις Ιταλίαν και προσθέτων άνευ λόγου σχόλια θίγοντα ιταλικήν φιλοτιμίαν.Θεωρώ καθήκον μου πληροφορήσω υμάς ότι κατά όσα αναφέρει ημετέρα Ναυτική Αποστολή εργασίαι επισκευής καταδρομικού συνεχίζονται πυρετωδώς χρησιμοποιουμένων και συνεργείων νυκτός,προβλέπεται δε ότι περί τα τέλη Απριλίου ή αρχάς Μαΐου θα είναι έτοιμον προς παράδοσιν. Επιπλέον, επιτραπήτω μοι εισηγηθώ όπως γίνουν δέουσαι συστάσεις εις Τύπον παύση οιανδήποτε επί του θέματος συζήτησιν καθ΄ όσον φοβούμαι μη πως προκληθησόμενος τυχόν παρά τω ιταλικώ Τύπω αντίλαλος δυσχεράνη υπόθεσιν.Ως και άλλοτε ανέφερον ενταύθα κίνησις νεοφασιστών κατέστη εσχάτως κάπως σοβαρωτέρα, η δε Κυβέρνησις εδέησε εισηγηθή Βουλήν λήψιν έναντι αυτών νομοθετικών μέτρων. Δεν αποκλείεται ούτοι επιζητήσουν αφορμήν, προκαλέσουν έξαψιν ενταύθα πνευμάτων τα οποία ως και τα ημέτερα είναι λίαν ευεπίφορα προς αισθηματισμόν (sic). Διά τον λόγον τούτον ορθόν νομίζω όπως κατά τας γενησομένας συστάσεις προς τον ημέτερον Τύπον μη τονισθή ιδιαιτέρως επιδεικνυομένη προθυμία ιταλικής Κυβερνήσεως και αφεθή ζήτημα εκτός δημοσίας συζητήσεως η οποία βλάπτει» (κρυπτοτηλεγράφημα ΑΠ 1025).

Οι πιέσεις προς το υπουργείο

Την αισιοδοξία Εξηντάρη πάντως φαίνεται πως δεν συμμεριζόταν ο Αρχηγός ΓΕΝ, ο οποίος στην ήδη μνημονευθείσα έκθεσή του από 15ης Φεβρουαρίου 1951 ανησυχούσε, μη αρκούμενος «... εις τας καθ΄ ημάς υπόπτως διατυμπανιζομένας συνεχείς εκδηλώσεις καλής διαθέσεως και φιλικών αισθημάτων των Ιταλών». Συμπλήρωνε δε: «... Εν τη πραγματικότητι ουδεμία υπάρχει απόδειξις και ουδέν μας πείθει εις το να αποκλείσωμεν εσκεμμένην ενέργειαν της Ιταλικής Κυβερνήσεως,αριστοτεχνικώς προμελετημένην,αποβλέπουσαν εις την μακροτέραν δυνατήν παράτασιν του χρόνου παραδόσεως του Καταδρομικού ίνα εν δεδομένη στιγμή διεθνούς εξελίξεως αποσπάση τούτο των χειρών του Βασιλικού Ναυτικού και το εντάξη οριστικώς εις την δύναμιν του Ιταλικού Στόλου, επιμελώς και αρτίως επισκευασμένον και αποτελούν πλέον επίζηλον από πάσης απόψεως αξιόμαχον πολεμικήν Μονάδα» (οπ.π.).

Μάλιστα, ορμώμενος από αυτήν την επικίνδυνη για τη χώρα μας πρόβλεψη του Αρχηγού ΓΕΝ, ο τότε πρόεδρος της κυβέρνησης και έχων το χαρτοφυλάκιο του ΥΠΕΞ Σοφοκλής Βενιζέλος διά «προσωπικής του διά Κύριον Εξηντάρην, Πρεσβευτήν, επιστολής», στις 23 Φεβρουαρίου, επεσήμαινε: «Ισως είναι χρήσιμον να προσθέσωμεν σχετικώς (ενν. στην ιταλική πλευρά) ότι η ελληνική κοινή γνώμη δεν βλέπει την παράδοσιν του “Ευγενίου της Σαβοΐας” τόσον ως υποχρέωσιν προερχομένην διά την Ιταλίαν από την ήτταν της και δυναμένην συνεπώς να θεωρηθή παρά της μάλλον εξημμένης μερίδος της ιταλικής κοινής γνώμης ως πράξις υποτιμητική. Βλέπει αυτήν κυριώτατα ως απόδοσιν διά τον τορπιλλισμόν εν ώρα ειρήνης της ΕΛΛΗΣ υπό φασιστικού υποβρυχίου, δηλαδή ως αναγνώρισιν ευθύνης ήτις τιμά την σημερινήν Ιταλίαν ασχέτως των άλλων μεσολαβησάντων γεγονότων...» (ΑΠ 22894).

Οτι οι φόβοι της ελληνικής πλευράς δεν εστερούντο βασιμότητος και ότι συνεπώς οι πιέσεις που εισηγείτο προς το ΥΠΕΞ ο Αρχηγός ΓΕΝ να ασκηθούν στους Ιταλούς ήσαν και δίκαιες και αναγκαίες απεδείχθη το επόμενο τρίμηνο, μετά αλληλουχία γεγονότων που ήσαν: Πρώτα απ΄ όλα ότι η ψήφιση του συμπληρωματικού ποσού των 400.000 δολαρίων στον ιταλικό κρατικό προϋπολογισμό, ποσό που απαιτούνταν για την ολοκλήρωση των επισκευαστικών εργασιών του καταδρομικού, έγινε μόλις τον Μάιο του 1951, με την πρόβλεψη ότι έπρεπε να απορροφηθεί λήγοντος του οικονομικού έτους, τέλος Ιουνίου, δηλαδή μέσα σε 40 ημέρες! «Τούτο, βεβαίως, δεν είναι νοητόν» έγραφε σε τετρασέλιδη απόρρητη έκθεσή του ο ναυτικός ακόλουθος στην πρεσβεία Ρώμης Ν. Βουρέκας, επισημαίνοντας ότι «το νέον αυτό εμπόδιον από πλευράς Ιταλών, ο παράγων χρόνος, περιοριστικός διά την Ελληνικήν Κυβέρνησιν», αποσκοπούσε σε δικό τους όφελος καθώς «κατά την σύμβασιν μόνο το 10% των μη χρησιμοποιηθέντων πιστώσεων μεταφέρεται εις το επόμενον έτος (δηλαδή 40 χιλ. δολλάρια) και τα λοιπά 360.000 χάνονται υπέρ των Ιταλών» (!) (ΑΠ 215).

Η άρνηση των Ιταλών

Ακολούθησε μεγάλη καθυστέρηση στις «αναγκαίες», όπως χαρακτηρίστηκαν, δοκιμές μέσα στον Ναύσταθμο του Τάραντα και στη φόρτωση πυρομαχικών, ανεβάζοντας κατακόρυφα την αγωνία της ελληνικής κυβέρνησης που, πλην των άλλων ανησυχιών της, προσδοκούσε να ικανοποιήσει το λαϊκό αίσθημα χαιρετίζοντας τη νέα «Ελλη» στα ελληνικά ύδατα με αφορμή τον ετήσιο εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ημερομηνία που είχε ταυτιστεί με τον τορπιλισμό του ελληνικού ευδρόμου και, τέλος, προσετέθησαν δύο ακόμη ατυχή γεγονότα: το ένα αφορούσε την προκλητική άρνηση των Ιταλών να δεχθούν το πρόγραμμα φιλοξενίας και ψυχαγωγίας του πληρώματος προτού αυτό επιστρέψει με ελληνικό αρματαγωγό πίσω στο Μπρίντιζι και το δεύτερο απόρριψη του αιτήματος του έλληνα ναυτικού ακολούθου στη Ρώμη Ν. Βουρέκα να επιβιβαστεί, έστω χωρίς στολή, στο πλοίο «Ευγένιος της Σαβοΐας» κατά τον απόπλου του από τον Ναύσταθμο του Τάραντα συνοδεύοντάς το ως τον Πειραιά.

Το αίσιο τέλος που είχε όμως η όλη υπόθεση έσβησε κάθε πικρία ή μικρότητα που μεσολάβησε. Αργά το απόγευμα της 30ής Ιουνίου 1951, ο «Ευγένιος της Σαβοΐας» κατέπλεε στον Πειραιά. Περί την 1.30 ώρα πρωινή της επομένης, ο ιταλός κυβερνήτης έκπληκτος ξυπνούσε με την ειδοποίηση του αντιπλοιάρχου Καρβέλη να ολοκληρώσει τη διαδικασία παράδοσης την επόμενη Κυριακή. Αιτία, «λόγω προλήψεως επικρατούσης εν Ελλάδι, ότι το Βασιλικόν Ναυτικόν δεν θα ήθελε να υψώση την Ελληνικήν Σημαίαν την Τρίτην» (ΑΠ 123, 7 Ιουλίου 1951), απόλυτα κατανοητή στον ιταλό κυβερνήτη, που και ο ίδιος είχε σπεύσει να αποπλεύσει την προηγουμένη Πέμπτη και όχι Παρασκευή, ημέρα αποφράδα κατά τους Ιταλούς. «Η Νέα Ελλη», όπως τιτλοφορούσε το άρθρο του ο «Εθνικός Κήρυξ», «κατέπλευσε χθες και ξαναβαπτίζεται αύριον. Η τραυματισμένη Παναγία της Τήνου την περιμένει».

Η κυρία Φωτεινή Τομαή είναι προϊσταμένη της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών.

Το 1923 υπογράφτηκε η Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία καθόρισε τα σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Συρία και το Ιράκ.

Η Τουρκία αναγνώρισε την Ελληνική κυριαρχία πάνω στα νησιά Λήµνος, Λέσβος, Χίος, Σάµος και Ικαρία, που είχαν απελευθερωθεί στο διάστηµα 1878-1913. Η Ελλάδα επέστρεψε στην Τουρκία την Ανατολική Θράκη, τα νησιά Ίµβρος και Τένεδος και παραιτήθηκε από τα δικαιώµατά της στη Σµύρνη στην Ανατολία, που της είχε παραχωρηθεί από την Οθωµανική Κυβέρνηση µε τη λήξη του Α' Παγκόσµιου Πολέµου µε τη συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920 - ποτέ δεν εφαρµόστηκε). Και οι δύο χώρες συµφώνησαν στην ανταλλαγή μειονοτήτων, γεγονός που έφερε στην Ελλάδα 1.650.000 Τούρκους υπήκοους χριστιανικού θρησκεύματος. Μελετώντας το Διπλωματικό και Ιστορικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, η Φωτεινή Τομαή περιγράφει το παρασκήνιο της Συνθήκης.

Όπως αναφέρει: "η υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης συνιστά αναμφισβήτητα σημείο καμπής της νεότερης ιστορίας τόσο της Ελλάδας όσο και της γείτονος Τουρκίας. Σε διαφορετικά συμμαχικά στρατόπεδα σε όλους σχεδόν τους πολέμους, οι δύο χώρες βρέθηκαν μετά τη λήξη του A´ Παγκοσμίου Πολέμου στο επίκεντρο μιας διαμάχης - το γνωστό ως Μικρασιατικό ζήτημα - στην οποία οδήγησαν νομοτελειακά η σύγκρουση συμφερόντων και ο ανταγωνισμός του διεθνούς παράγοντα στην περιοχή. H αποτυχία στην επίτευξη ελληνοτουρκικής συνεννόησης για την τύχη του ελληνικού στρατού και των χριστιανικών πληθυσμών στη M. Ασία και στη Θράκη, σε διεθνή διάσκεψη στο Λονδίνο την άνοιξη του 1921, σήμανε την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων από τον ελληνικό στρατό στη M. Ασία με κατάληξη την τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής.

Μετά από παρέμβαση των τριών Δυνάμεων - Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας - υπεγράφη στα Μουδανιά στις 11 Οκτωβρίου 1922 ανακωχή μεταξύ του Ισμέτ Πασά και των αρμοστών των τριών στην Κωνσταντινούπολη, ανακωχή την οποία απεδέχθη δύο ημέρες αργότερα και η Ελλάδα. Εναν μήνα αργότερα, στις 20 Νοεμβρίου του ιδίου έτους, συνήλθε στη Λωζάννη η ομώνυμη Συνδιάσκεψη Ειρήνης υπό την προεδρία του βρετανού ΥΠΕΞ λόρδου Κώρζον. Στις εργασίες της, που διήρκεσαν ως τον Αύγουστο του 1923 με μια μικρή διακοπή μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου του ιδίου έτους, συμμετείχαν, εκτός από την Ελλάδα και την Τουρκία, η M. Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Ρουμανία και η Σερβία. Επιπλέον προσεκλήθη η Σοβιετική Ενωση να συμμετάσχει αλλά μόνον όταν θα συνεζητείτο το καθεστώς των Στενών, ενώ επετράπη στη Βουλγαρία να εκθέσει τις απόψεις της περί εξόδου της στο Αιγαίο και περί καθεστώτος των Στενών. Στη διάσκεψη παρέστη και αμερικανός αντιπρόσωπος, ο Α.W. Child, και στη δεύτερη φάση ο αμερικανός πρεσβευτής στη Βέρνη J. Clark Grew. Την Ελλάδα αντιπροσώπευσε ο Ελ. Βενιζέλος και την Τουρκία ο Ισμέτ Πασάς.

Στη Λωζάννη οι συζητήσεις είχαν μακρά διάρκεια και συχνά οξύτατο χαρακτήρα εξαιτίας της τουρκικής αδιαλλαξίας και της υπεροψίας με την οποία προσήλθε η τουρκική αντιπροσωπεία, των Τούρκων θεωρουμένων ως «κατακτητών του κόσμου», όπως ανέφερε σε επιστολή προς τη γυναίκα του, λαίδη Κώρζον, ο βρετανός ΥΠΕΞ. «Διήλθομεν ημέρα ταραχώδη. Οι Τούρκοι καθίστανται ανυπόφοροι. Χθες επί του θέματος των μειονοτήτων ο Ισμέτ απήγγειλε λόγον άσχετον και μάλλον αναιδή. (...) Είπον ότι ούτε εγώ ούτε οι συνάδελφοί μου είμεθα διατεθειμένοι να μας μεταχειρίζωνται τοιουτοτρόπως. Αν τούτο συνεχίζετο, θα ανεχωρούμεν εκ Λωζάννης και η Τουρκία θα έπρεπε να αναλάβη την ευθύνη απέναντι του κόσμου. Ευρίσκομαι εδώ πέραν των τριών εβδομάδων και ούτε έν σημείον έχει τελικώς ρυθμισθή. H ημέρα παρέρχεται με συνεχείς έριδας. Εκάμαμεν κάθε δυνατήν παραχώρησιν, αλλ' οι Τούρκοι μάχονται επί παντός σημείου ως να ήσαν οι κατακτηταί του κόσμου...». Στις 26 Δεκεμβρίου ο ίδιος έγραψε: «Τηλεγραφήματα καταφθάνουν από παντού ενδεικτικά ότι το πείσμα των Τούρκων είναι σκόπιμον και ότι προετοιμάζονται δι' επανάληψιν των εχθροπραξιών. (...) Οι Τούρκοι γίνονται ημέραν με την ημέραν πλέον αναιδείς και ατίθασοι και αρχίζω να απελπίζωμαι» (ό.π.π.). Αλλά και στα επίσημα τηλεγραφήματά του προς το F.Ο. ο λόρδος Κώρζον ανέφερε τα ίδια. Από συνομιλία του με τον Ισμέτ Πασά η εντύπωση που απεκόμισε ήταν ότι «ήτο ως να ωμιλούσε κανείς με την πυραμίδα του Χέοπος» (Documents, First Series, τόμ. XVIII, αρ. 293, σελ. 415-416) εξαιτίας των διαρκών υπεκφυγών του συνομιλητή του, επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας.

Ο λόρδος Κώρζον ήταν πρόεδρος της πρώτης επιτροπής, των εδαφικών και στρατιωτικών ζητημάτων. Οι άλλες δύο επιτροπές ήταν η επιτροπή του καθεστώτος για τους αλλοδαπούς και τις μειονότητες στην Τουρκία (πρόεδρος ο ιταλός αντιπρόσωπος Μαρκήσιος Garroni) και η επιτροπή δημοσιονομικών και οικονομικών ζητημάτων (πρόεδρος ο γάλλος αντιπρόσωπος Camille Barrère).

Θέμα να αναλάβει την προεδρία μιας εκ των επιτροπών έθεσε με επίμονο και οξύ τρόπο ο Ισμέτ Πασάς, επιθυμία που πάντως απερρίφθη εξαρχής από τον Κώρζον «ως εφαρμογή επικρατούντος εθίμου όπως το αξίωμα τούτο κατανέμεται εναλλάξ μεταξύ των καλεσασών Δυνάμεων» (πρεσβευτής B. Δενδραμής προς ΥΠΕΞ N. Πολίτη ΑΠ 37/13672, 1923/A/22/1, Λωζάννη 21 Νοεμβρίου 1922). Στο ίδιο έγγραφο γίνεται λόγος και για την αξίωση του Ισμέτ Πασά να αντιπροσωπεύεται η Τουρκία εναλλάξ εις το προεδρικόν αξίωμα «ή έστω να διορισθή είς Τούρκος ως βοηθός του Γενικού Γραμματέως, Secrètaire Gènèral Adjoint», για να λάβει απάντηση από τον Μπαρρέρ ότι «είθισται εις όλας τα Συνδιασκέψεις είς να είναι ο Γενικός Γραμματεύς»(!).

Ο λόρδος Κώρζον έφθασε στη Λωζάννη αποφασισμένος να αποκαταστήσει τη βρετανική διπλωματική επιρροή καθοδηγώντας τις εργασίες της συνδιασκέψεως προς μία κατά το δυνατόν ευνοϊκότερη για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα συνθήκη. Στόχος του παρέμενε η διάσπαση της τουρκορρωσικής συμμαχίας και η απομόνωση της Γαλλίας και της Ιταλίας. Τις προθέσεις του εγκαίρως είχε διαβλέψει ο Ελ. Βενιζέλος, ο μόνος του αυτού διαμετρήματος πολιτικός στη συνδιάσκεψη, που σήκωσε μόνος, με τη βοήθεια του έλληνα πρεσβευτή στο Λονδίνο Δ. Κακλαμάνου και την καλυμμένη υποστήριξη των Βρετανών, τη βαριά αυτή ευθύνη επί οκτώ μήνες στη Λωζάννη. Εγραφε ο ίδιος από το Παρίσι, όπου είχε πάει για μία μόνον ημέρα, μόλις έμαθε για την εκτέλεση των «Εξι», στον K. Ρέντη, «Αγγλία και Γαλλία θα υποστηρίξωσιν ημάς και εις το ζήτημα Δ. Θράκης πλην Καραγάτς. (...) Μόνον διά Δωδεκάνησα είμαι ανήσυχος, διότι ενώ Αγγλία υποστηρίζει ημάς εκθύμως (...) φοβούμαι μήπως Γαλλία έχει υποσχεθεί εις Ιταλίαν υποστήριξιν. Καίτοι απόψεις επαναλήψεως εχθροπραξιών απίθανοι, καθήκον ημών είναι να συνεχίσωμεν μετά πάσης δραστηριότητος εργασίαν προς ενίσχυσιν στρατού δι' αντιμετώπισιν παντός απροόπτου».

Τον Φεβρουάριο του 1923, όταν η τουρκική αδιαλλαξία είχε οδηγήσει σε αδιέξοδο και οι Βρετανοί είχαν διχαστεί στους μεν που ήθελαν την ειρήνη πάση θυσία και στους δε, πάντοτε εντός του κυβερνώντος Συντηρητικού Κόμματος, και με επικεφαλής τον άγγλο πρωθυπουργό που απέβλεπε «υπέρ εντονωτέρας πολιτικής προς επίτευξιν ειρήνης και... εν ανάγκη ενόπλου αναμονής σφοδρώς αποστέργοντες οιανδήποτε προς Τούρκους περαιτέρω παραχώρησιν» (πρεσβευτής Γ. Μελάς από Λονδίνο, απόρρητο ΑΠ 337/1197, 12 Φεβρουαρίου 1923), ο Βενιζέλος τηλεγραφούσε μία ημέρα προτού αναχωρήσει από τη Λωζάννη:

«Γνωρίζετε πόσον ειλικρινείς υπήρξαν προσπάθειαί μου όπως επιτευχθή ειρήνη. Πιστεύω ακόμη ότι αύτη δύναται να υπογραφή. Αλλ' υπογραφή αυτής δεν εξαρτάται εκ μόνης ημετέρας δηλώσεως. Και οι Τούρκοι δεν αποκλείεται να φανούν αδιάλλακτοι. Και οι σύμμαχοι αν οι Τούρκοι υποχωρήσουν κατά τα λοιπά δεν αποκλείεται να εγκαταλείψουν ημάς εις ζήτημα πληρωμής αποζημιώσεων (σ.σ.: η Τουρκία ζητούσε από την Ελλάδα να πληρώσει ως αποζημίωση το ποσό των 1.341.639.505 τουρκικών λιρών, δηλαδή 178.885.267 στερλίνες!). Μόνη ασφάλεια έθνους κατά παντός απροόπτου είναι η ικανότης στρατού μας όπως ευθύς ως δοθή σύνθημα είναι έτοιμος όπως προελάση εις Ανατολικήν Θράκην. Αλλωστε εχθρός είναι εις θέσιν να γνωρίζη κατάστασιν στρατού μας, και ετοιμοπόλεμον αυτού δύναται να αναγκάση αυτόν καλλίτερον παντός άλλου επιχειρήματος εις υπογραφήν ειρήνης.» (αρ. τηλεγραφήματος 532)
H τιμή του τάπητος και οι συμφωνίες

Οι εργασίες της Συνδιάσκεψης διεκόπησαν στις αρχές Φεβρουαρίου του 1923 και επανελήφθησαν στα τέλη Απριλίου. Ο Κώρζον διέτρεξε τον κίνδυνο όταν διέκοψε τη συνδιάσκεψη στο τέλος της πρώτης φάσης να οδηγήσει με την απόφασή του σε επανάληψη των εχθροπραξιών. Αλλωστε η ετοιμότητα του ελληνικού στρατού και συγκεκριμένα της στρατιάς του Εβρου χρησίμευε ως όπλο διαπραγμάτευσης τόσο στον ίδιο όσο και στον Βενιζέλο. Ηταν όμως τέτοια η οξύτης που επήλθε μεταξύ αυτού, ως προέδρου της συνδιάσκεψης, και του Ισμέτ Πασά και τόσο βαριά τα λόγια που αντάλλαξαν ώστε η διακοπή επιβαλλόταν. «Ως γνήσιος Τούρκος εσκέπτετο ότι θα ηδύνατο να με προλάβη προτού στρίψω την γωνίαν του δρόμου διά μίαν τελικήν διαπραγμάτευσιν ως προς την τιμήν του τάπητος» έγραφε αηδιασμένος ο λόρδος Κώρζον (Documents, First series, τόμ. XVIII, αρ. 370, σελ. 506) αναφερόμενος στην αγωνία του Ισμέτ Πασά να τηλεφωνήσει δύο φορές μέσα σε μία ώρα στο διαμέρισμα του Κώρζον στο Beau Rivage για να διαπιστώσει εάν όντως ο λόρδος είχε εγκαταλείψει τη Λωζάννη (ώρα 9η εσπερινή με τρένο και προορισμό το Λονδίνο).

H επανάληψη των εργασιών της συνδιάσκεψης στα τέλη Απριλίου ολοκληρώθηκε με τις εργασίες της τρίτης επιτροπής τον Ιούλιο. Στις 24 του ίδιου μήνα η Συμφωνία υπεγράφη στο Palais de Rumine, κτίριο που ανήκει στο Πανεπιστήμιο της Λωζάννης.

Εκτός από τα γνωστά εδαφικά ζητήματα (της Σμύρνης και της A. Θράκης, που υποχρεώθηκε να εκκενώσει η Ελλάδα, της αναγνωρίσεως της ελληνικής κυριαρχίας επί των Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας - η Ιμβρος και η Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία - και της αναγνωρίσεως της ιταλικής κυριαρχίας εφ' ολοκλήρου της Δωδεκανήσου), ιδιαίτερη σημασία είχαν οι συμφωνίες περί ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η υποχρέωση της Τουρκίας να αναγνωρίσει σε αλλοεθνείς μειονότητες πλήρη ισοπολιτεία, η παραμονή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, όπως και η ειδική σύμβαση περί του καθεστώτος των Στενών που ίσχυσε μέχρι της υπογραφής στις 20 Ιουλίου 1936 της Συμβάσεως του Montreux.

H Συνθήκη της Λωζάννης αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα τη βάση μιας διαρκούς ειρήνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τον θεμέλιο λίθο της οποίας είχαν θέσει οι δύο εμπνευστές της ελληνοτουρκικής φιλίας στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, Ελευθέριος Βενιζέλος και Κεμάλ Ατατούρκ, απεσταλμένος του οποίου υπήρξε ο Ισμέτ Πασάς".

Ενενήντα τρία χρόνια μετρά η συμπρωτεύουσα από τη μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στις 18 Αυγούστου το 1917. Το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσαν οι φλόγες ήταν αρκετό για να αλλάξει δραματικά την εικόνα της Θεσσαλονίκης και να μη θυμίζει τίποτα από τη φυσιογνωμία που είχε το προηγούμενο αιώνα.

Η φωτιά, που έκαιγε για 32 ώρες, κατέστρεψε 9.500 σπίτια σε έκταση 1.000.000 τ.μ. (32% της έκτασης της πόλης) αφήνοντας πάνω από 70.000 άστεγους. Το εύρος της καταστροφής συμπεριλαμβάνει και πολλά από τα πνευματικά, θρησκευτικά ιδρύματα, τις οικονομικές, διοικητικές υπηρεσίες και τα εμπορικά καταστήματα που χάθηκαν κάτω από τις στάχτες. Μεταξύ των κτιρίων που κάηκαν ήταν το Ταχυδρομείο, το Τηλεγραφείο, το Δημαρχείο, οι εταιρείες Ύδρευσης και Φωταερίου, η Οθωμανική Τράπεζα, η Εθνική Τράπεζα, οι αποθήκες της Τράπεζας Αθηνών, ο ναός του Αγίου Δημητρίου και άλλοι δύο ορθόδοξοι ναοί, το Σαατλή Τζαμί και άλλα έντεκα τεμένη, η Αρχιραββινεία με όλο το αρχείο της και 16 από τις 33 συναγωγές. Καταστράφηκαν επίσης τα τυπογραφεία των περισσότερων εφημερίδων (η Θεσσαλονίκη είχε τον μεγαλύτερο αριθμό εκδιδόμενων εφημερίδων στην Ελλάδα), πολλές από τις οποίες δεν κατάφεραν να επανεκδοθούν ενώ το ποσοστό των ανέργων άγγιξε το 70%.

Τα αίτια που προκάλεσαν την πυρκαγιά αποδόθηκαν σε τυχαίο γεγονός. Σύμφωνα με την ανάκριση που διεξήχθη από τις δικαστικές αρχές της Θεσσαλονίκης, η πυρκαγιά είχε ως αφετηρία της ένα φτωχικό σπίτι προσφύγων στη συνοικία Μεβλανέ, μεταξύ του κέντρου και της Άνω Πόλης. Σπίθα από τη φωτιά της κουζίνας του σπιτιού έπεσε σε παρακείμενη αποθήκη γεμάτη με άχυρο. Η έλλειψη νερού και η αδιαφορία των γειτόνων δεν έκανε δυνατή την κατάσβεση της αρχικής πυρκαγιάς και σε σύντομο διάστημα, λόγω του ισχυρού ανέμου, η πυρκαγιά μεταδόθηκε στα γειτονικά σπίτια και άρχισε να εξαπλώνεται σε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη.

«Κι όλα τούτα τα θλιβερά κατάλοιπα μιας πλούσιας μεγάλης πολιτείας, ήσαν τυλιγμένα σε βαριά σύννεφα καπνού. Στα βαθιά τους υπόγεια η χόβολη είχε συντηρηθεί για πολλούς μήνες μετά την φωτιά, και, καθώς διαπιστώθηκε αργότερα, τόση ήταν η δύναμη τούτης της φωτιάς, ώστε όλα τα γυάλινα είδη είχαν λιώσει και μέσα στα χαλάσματα των ζαχαροπλαστείων μπορούσε κανείς να διακρίνει τα βάζα με τις καραμέλες, πούχανε μεταβληθεί σε μια μάζα από καμένη ζάχαρη και γυαλί», καταγράφει γλαφυρά στην αυτοβιογραφία του ο ποιητής Γιώργος Βαφόπουλος.

Η νέα πόλη θα ανοικοδομούταν βάση νέου πολεοδομικού σχεδίου καθώς αμέσως μετά την καταστροφή η κυβέρνηση Βενιζέλου απαγόρευσε την ανεξέλεγκτη ανέγερση της πόλης. Με απόφαση του Παπαναστασίου ιδρύθηκε «Διεθνής Επιτροπή Νέου Σχεδίου Θεσσαλονίκης» με πρόεδρο τον Ερνέστο Εμπράρ, για την εκπόνηση ρυμοτομικού σχεδίου, το οποίο παραδόθηκε στη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας στις 29 Ιουνίου 1918. Βέβαια, το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε πλήρως και εξαιτίας πιέσεων εκ μέρους μεγαλοϊδιοκτητών υπέστη πολλές μεταβολές, αλλά αποτέλεσε μεγάλη βελτίωση σε σχέση με την πρωτύτερη κατάσταση της πόλης, δίνοντάς της τη σύγχρονη ρυμοτομία και όψη.

Συνεχίζουν την ανοδική πορεία οι πιθανότητες χρεοκοπίας της χώρας μας, η οποία κρατά τη δεύτερη θέση της παγκόσμιας κατάταξης με τις χώρες που αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες χρεοκοπίας, χαμηλότερα από τη Βενεζουέλα και υψηλότερα της Αργεντινής. Στη γενική κατάταξη της η CMA, διαμορφώνει τις πιθανότητες της Ελλάδας να χρεοκοπήσει στο 52,34%, περισσότερες από την Αργεντινή (42,22%). Στις αρχές του Απριλίου η χώρα μας βρισκόταν στην έκτη θέση με 26% πιθανότητα χρεοκοπίας. Μέσα στη 10άδα βρίσκεται και η Ιρλανδία και η Ισλανδία.

Παρά την καθημερινή εξάσκηση σε ειδικά μηχανήματα, οι αστροναύτες που περνούν ένα εξάμηνο σε τροχιά χρειάζονται φυσικοθεραπεία όταν επιστρέφουν και, λόγω προβλημάτων ισορροπίας, δεν μπορούν να οδηγούν αυτοκίνητο για δύο με τέσσερις εβδομάδες. Οι μύες επιστρέφουν πάντως στην αρχική τους κατάσταση έπειτα από μερικούς μήνες.

Οι σαραντάρηδες αστροναύτες που περνούν έξι μήνες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό επιστρέφουν στη Γη με παροδική αλλά σοβαρή μυική ατροφία που θυμίζει ογδοντάρηδες, δείχνει νέα μελέτη, η οποία εγείρει ανησυχίες για τις μελλοντικές επανδρωμένες αποστολές σε.. αστεροειδείς ή στον Αρη.

Το φαινόμενο της απώλειας μυικής μάζας ήταν γνωστό εδώ και χρόνια, ωστόσο η τελευταία μελέτη είναι η πρώτη που το επιβεβαιώνει με βιοψίες των μυών πριν και μετά το πολύμηνο ταξίδι.H έρευνα του Πανεπιστημίου Μαρκέτ στο Μίσιγκαν εγείρει ερωτηματικά για τις μελλοντικές αποστολές στον Αρη που θα διαρκούσαν το λιγότερο τρία χρόνια. Θα μπορούσε το πλήρωμα να αντεπεξέλθει σε έκτακτες καταστάσεις;

«Εγώ θα ανησυχούσα», σχολίασε ο βιολόγος Ρόμπερτ Φιτς, επικεφαλής της μελέτης που χρηματοδοτήθηκε από τη NASA. Τα ευρήματα δημοσιεύονται στο Journal of Physiology.Ο μηχανισμός του φαινομένου παραμένει ασαφής, πιθανότατα όμως σχετίζεται με τις μειωμένες απαιτήσεις της διαβίωσης σε μηδενική βαρύτητα.

Το περίεργο είναι ότι αστροναύτες χάνουν μυική μάζα παρόλο που εξασκούνται για μία έως δύο ώρες κάθε μέρα σε ειδικά μηχανήματα -διαδρόμους, στατικά ποδήλατα και μηχανήματα αντίστασης.

Η NASA περιμένει τώρα τα αποτελέσματα των δοκιμών για ένα νέο σύστημα άσκησης που έφτασε στον ISS πέρυσι.

Η μελέτη εξέτασε εννέα Αμερικανούς αστροναύτες και Ρώσους κοσμοναύτες που ταξίδεψαν στο σταθμό το διάστημα 2002-2005. Βιοψίες στους μύες της γάμπας πριν και μετά το ταξίδι έδειξαν μείωση 40% στη δύναμη των μυικών ινών βραδείας σύσπασης. Οι ίνες αυτές παίζουν κεντρικό ρόλο στην ισορροπία και τη στάση του σώματος και φαίνεται ότι πλήττονται περισσότερο από ό,τι οι ίνες ταχείας σύσπασης.

Προηγούμενες μελέτες στη Γη έχουν δείξει ότι οι εθελοντές που παραμένουν καθηλωμένοι στο κρεβάτι για μεγάλα χρονικά διαστήματα, προσομοιώνοντας τη διαβίωση σε μηδενική βαρύτητα, πρέπει να καταναλώνουν περισσότερες θερμίδες για να ωφεληθούν από την άσκηση.

«Όλα τα μέλη πληρώματος που εξετάστηκαν στη μελέτη [...] δεν έτρωγαν αρκετά» επισήμανε ο Φιτς.

Το ίδιο είχε παρατηρηθεί στο ρωσικό σταθμό Mir, στον οποίο οι κοσμοναύτες κατανάλωναν λιγότερες θερμίδες από ό,τι χρειάζονταν και συχνά επέστρεφαν στη Γη πιο αδύνατοι.

Το φαινόμενο ίσως συνδέεται με το φορτωμένο πρόγραμμα του πληρώματος, που δεν αφήνει πολύ χρόνο για τα γεύματα, αλλά και με τις διαταραχές της γεύσης και της όσφρησης που αναφέρουν ορισμένοι αστροναύτες.

Για τη διατήρηση της μυικής μάζας, τονίζει ο Φιτς, οι αστροναύτες πρέπει να τρώνε αμέσως μετά την άσκηση στα ειδικά μηχανήματα.

Επιφυλακτικός ως προς τα συμπεράσματα της νέας μελέτης εμφανίστηκε πάντως ο Γκρέγκορι Άνταμς, φυσιολόγος του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια ο οποίος συνεργάζεται με τη NASA. Επισήμανε ότι οι μύες της γάμπας είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στην ατροφία και δύσκολα γυμνάζονται στο διάστημα, οπότε τα αποτελέσματα της έρευνας ίσως δεν είναι ενδεικτικά για όλο το σώμα.

Παραδέχεται πάντως ότι η μυική ατροφία είναι πρόβλημα που συχνά είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί με την άσκηση.

Η παραμονή σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας προκαλεί και άλλες διαταραχές, όπως για παράδειγμα μετακίνηση του αίματος από τα πόδια στον κορμό και διόγκωση της καρδιάς.

Εκτός από τη μυική ατροφία, το πλήρωμα μιας μελλοντικής αποστολής στον Αρη θα είχε να αντιμετωπίσει και την παρατεταμένη έκθεση στη φονική κοσμική ακτινοβολία.

Η ταυτότητά μου γράφει Υπηκοότητα Ελληνική αλλά δεν ξέρω σε ποια Ελλάδα ανήκω. Στην πουλημένη ή στην απούλητη; Δεν γνωρίζω πια. Κουστουμαρισμένους ηλίθιους μπακάληδες βλέπω να διαχειρίζονται ό,τι μου κληρονόμησαν σκοτωμένοι, προδομένοι, νικημένοι. Δεν κατάφερα να διαχειριστώ την κληρονομιά αλλά ούτε να την παραδώσω στους επόμενους. Δεν ξέρω από ποιο σύνορο εισέβαλλαν τα κατοχικά στρατεύματα του Ράιχ της ποταπότητας. Δεν μας έπιασαν στον ύπνο αλλά εδώ που τα λέμε ούτε ξύπνιοι ήμαστε.

Τώρα είναι συνηθισμένο να διαβάζεις εφημερίδες, να παρακολουθείς τα γεγονότα «να τρέχουν» στον γεωγραφικό χώρο που εθιμοτυπικά ακόμη να λέγεται Ελλάδα και να νιώθεις ότι αφορούν μία άλλη χώρα. Αποστασιοποιηθήκαμε και βλέπουμε τα δρώμενα σαν ιστορικό ντοκιμαντέρ ή τίποτε πια δε μας διαπερνά; Η Ελλάδα μέσα από πηχυαίους τίτλους, μεσότιτλους και αναλύσεις χωριατών. Κάποιοι, λένε, που «κυβερνάν» δεκαετίες αυτόν τον τόπο έχουν καιρό που ξεκίνησαν να χαρίζουν υπόγειο, εναέριο και επίγειο χώρο. Καρέ-καρέ παρακολουθούμε τις χειραψίες, τα δείπνα σαν να χαζεύουμε, τρώγοντας φιστίκια, μια χολιγουντιανή ταινία εποχής που ο ...φεουδάρχης δέχεται στο «φτωχικό» του τον βασιλέα να τον φιλέψει πραμάτεια με των δούλων τον ιδρώτα.

Από την άλλη βλέπω και αισθάνομαι μία άλλη Ελλάδα που δεν έχει εκατομμύρια πληθυσμό, που δεν στοιβάζεται και δεν εξαγοράζεται. Μία μειοψηφία, που μόνο και μόνο από πείσμα, αφήνει στην ταυτότητάς της το Υπηκοότητα Ελληνική και δεν το σβήνει με κόκκινο στυλό. Είναι αυτή που δεν πηγαίνει σε Μνημόσυνα Τιμής που τα Μετάλλια Ανδρείας τα έχει στην ψυχή της. Μία Ελλάδα που ντρέπεται τους νεκρούς της. Είναι μια χώρα από μόνη της. Άνευ συνόρων και άνευ πολιτικών εκπροσώπων. Έχει απομείνει χωρίς βοήθεια στα στενά αόρατων Θερμοπυλών και περιμένει τα στρατεύματα του Ράιχ να περάσουν από πάνω της. Θα περάσουν αυτό είναι σίγουρο. Πάντα περνούσαν....

Ανάμεσα σε δύο χώρες ταλαντεύομαι. Πληρώνω την πρώτη σαν τον ραγιά για να μου ταυτοποιήσει την υπηκοότητα. Αντέχω για χάρη της δεύτερης για να επιζήσει η ταυτότητά μου.

Σύμβουλοι με μεγάλη επιρροή στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, παρότρυναν άμεσα τις σκοπιανές αρχές να μην χάσουν πολύτιμο χρόνο και να κλείσουν τα εκκρεμή ζητήματα με την Ελλάδα» αναφέρει σήμερα η σκοπιανή ‘Άλφα ΤΒ’.

« Ελπίζω ότι θα δημιουργηθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι δύο πλευρές θα καθίσουν να επιλύσουν το πρόβλημα αυτό. Η Αμερική πρέπει να ενθαρρύνει τους Έλληνες και τους Σκοπιανούς να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να προχωρήσουν προς το μέλλον. Έχετε μια χώρα που πρέπει να αναπτυχθεί, πρέπει να έρθουν ξένες επενδύσεις να μειωθεί η ανεργία και να δημιουργηθεί ένα καλό μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια σας», δήλωσε ο Λίνκολιν Μεκ Κούρντι, πρόεδρος του Τουρκικού Συνασπισμού ΗΠΑ.

Η Ένωση της Σλαβομακεδονικής Διασποράς από κοινού με τον Τουρκικό Συνασπισμό των Ηνωμένων Πολιτειών, διοργάνωσε επίσκεψη εργασίας με δεκαοκτώ συμβούλους του Κογκρέσου των ΗΠΑ στα Σκόπια. Σκοπός τους ήταν η εξοικείωση τους με την κατάσταση της χώρας και η εξεύρεση τρόπου ώστε να την βοηθήσουν μέσω του αμερικανικού Κογκρέσου.

Ένα από τα ζητήματα που συζητήθηκαν ήταν αυτό των Σλάβων που εγκατέλειψαν την Ελλάδα στον εμφύλιο πόλεμο και σήμερα οι απόγονοί τους εγείρουν δικαιώματα περιουσιών στην Ελλάδα.Σύμφωνα με την άποψη που διαμορφώθηκε, παραλληλίστηκε το ζήτημα αυτό, με τις … διώξεις των Αρμενίων από την Τουρκία και η οποία καταδικάστηκε από ψήφισμα του ΟΗΕ για τις ενέργειες της αυτές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των συζητήσεων είναι ένα απόσπασμα της ομιλίας του προαναφερόμενου Τούρκου, Μεκ Κούρντι, ο οποίος ‘ξύπνησε’ ξαφνικά μέσα από την Οθωμανική αυτοκρατορία:

« Για να είμαστε σωστοί, κατά το έτος 1900, ελάχιστοι Έλληνες υπήρχαν σε αυτό που σήμερα ονομάζεται Βόρεια Ελλάδα. Η Θεσσαλονίκη ήταν Μακεδονο-τουρκο-εβραϊκή και όχι ελληνική πρωτεύουσα, όπως, δηλαδή, είναι τώρα. Γιατί τότε το Κογκρέσο καταδίκασε τους Τούρκους και δεν μπορεί να καταδικάσει σήμερα τους Έλληνες;»

Οι συζητητές εξέφρασαν ακόμη την άποψη ότι το ελληνικό λόμπι στην Αμερική είναι πολύ ισχυρό ενώ τα Σκόπια απουσιάζουν. Και η Ελλάδα ευνοείται από αυτό.

Εμμένουν στο όνομα

Σε ρεπορτάζ, επίσης, του σκοπιανού ‘Ινπρες’ παρουσιάζονται οι θέσεις του προέδρου της Ένωσης της Σλαβομακεδονικής Διασποράς, Μέτο Κολόσκι, που κάλεσε τις σκοπιανές αρχές να διατηρήσουν το συνταγματικό όνομα της χώρας και την ‘μακεδονική’ ταυτότητα, υποστηρίζοντας τη διακοπή των συνομιλιών με την Ελλάδα.


echedoros

Ένα παλιό ρητό των δημοσιογράφων λέει πως “ η κακή είδηση πουλάει ” και αυτό συμβαίνει σχεδόν ένα χρόνο τώρα , με την Ελλάδα . Τα διεθνή ΜΜΕ , εξυπηρετώντας πλήρως τα συμφέροντα του “έξυπνου χρήματος” , έχουν στρέψει τους τηλεοπτικούς φακούς και τα δημοσιογραφικά τους μικρόφωνα πάνω από την Ελλάδα και την ελληνική κρίση και αναμεταδίδουν “Live” ή με “Breaking news” , τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν. Υπερτονίζουν πως η ανεργία στην Ελλάδα σκαρφάλωσε στο 12% , με έντονα ανοδικές τάσεις για τους επόμενους μήνες , ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει να δανειστεί στις αγορές , ότι το χρέος της ξεπερνάει τα 300 δις ευρώ και ότι παραμένει στην 2η θέση παγκοσμίως , σύμφωνα με τις πιθανότητες πτώχευσης , που φτάνουν το 49,87% .

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα , στην Αμερική τώρα , τα διεθνή ΜΜΕ “ξέχασαν” να μας ενημερώσουν ότι η ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο 9,5% και δύσκολα θα υποχωρήσει τους επόμενους μήνες , σύμφωνα με δηλώσεις του Υπουργού Οικονομικών της . Ξέχασαν να μας ενημερώσουν ότι το έλλειμμα των ΗΠΑ ξεπερνάει τα 13 τρις δολάρια και εάν υπολογιστούν τα ελλείμματα για το σύστημα υγείας και τα συνταξιοδοτικά ταμεία , το συνολικό έλλειμμα αγγίζει τα 100 τρις δολάρια . Ξέχασαν να μας ενημερώσουν ότι μέσα στο τοπ 10 ως προς τις πιθανότητες για πτώχευσης παγκοσμίως , βρίσκονται στην 8η και στην 10η θέση , το Ιλινόις και η Καλιφόρνια αντίστοιχα , ενώ την 20άδα συμπληρώνουν η Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϋ . Επίσης , “ξέχασαν” να μας ενημερώσουν ότι προ ελληνικής κρίσης , η Αμερική αναχρηματοδοτούσε το τεράστιο χρέος της με 4% και τώρα , με μόλις 2,68% , δηλαδή 33% φτηνότερα .

Αντίθετα , μόλις χθες , ανακοινώθηκε πως το ΑΕΠ της Γερμανίας κατά το 2ο τρίμηνο αυξήθηκε στο 2,2% και αυξήθηκε με τον μεγαλύτερο ρυθμό από την εποχή της επανένωσης της Γερμανίας . Αυτό συνέβη λόγο της μεγάλης αύξησης των εξαγωγών της . Η πτώση του Ευρώ έναντι του Δολαρίου , από το 1,50 προς το 1,20 ( εξαιτίας της ελληνικής κρίσης ) , βοήθησε τα μέγιστα , στο να αυξηθούν οι εξαγωγές της Γερμανίας . Ταυτόχρονα , εξηγεί τον “ρόλο” των Γερμανικών ΜΜΕ για την Ελληνική κρίση , αλλά και το παιχνίδι της “κολοκυθιάς” που έπαιζε η Γερμανική κυβέρνηση με την Ελληνική , τους πρώτους κρίσιμους μήνες του 2010 , για το εάν θα έπρεπε να δοθεί οικονομική βοήθεια ή όχι στην Ελλάδα . Τελικά , όλο αυτό το χάσιμο του πολύτιμου χρόνου , σε καμία περίπτωση δεν ευνόησε την Ελλάδα , αλλά τις γερμανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις .

Εκτός λοιπόν , από την Αμερική και από την Γερμανία που είναι οι μεγάλοι νικητές από την ελληνική κρίση , οι γείτονες μας οι Τούρκοι , αναπτύσσονται στην πλάτη της Ελλάδος . Η ελληνική οικονομία έχει βάλει την όπισθεν και υποχωρεί 3,5% το ΑΕΠ της , ενώ την ίδια ώρα η Τουρκία επιταχύνει και αναπτύσσεται με 11,7% το Α τρίμηνο του 2010 . Η Τουρκία ετοιμάζεται φέτος να σπάσει το φράγμα των 30 εκ τουριστών , την ώρα που η Ελλάδα εμφανίζει μείωση στους περισσότερους τουριστικούς της προορισμούς . Το ελληνικό χρηματιστήριο υποχωρεί από την αρχή της χρονιάς 26% και βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων 20 ετών , την ώρα που το Τουρκικό χρηματιστήριο προσελκύει ξένους επενδυτές , και βρίσκεται σε νέο υψηλό πάνω και από το κραχ του 2008 .

Συμπερασματικά λοιπόν , η Αμερική , η Γερμανία και η Τουρκία κατά κύριο λόγο , αξιοποιούν τα μέγιστα ένα άλλο ρητό που λέει “ποτέ μην αφήνεις μια κρίση να πάει χαμένη” . Την ίδια ώρα , η Ελλάδα ετοιμάζεται να περάσει ένα από τα ποιο δύσκολα Φθινόπωρα των τελευταίων 10ετιών .

Το απαγορεύει ναι ή όχι το ΝΑΤΟ; Κι εμείς το έχουμε αποδεχθεί;

Το Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας από τις 12 Απριλίου σας το έχει επισημάνει.Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα που να μπορούν να ξεπεραστούν οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις της Κύρας Αδάμ στην «Ελευθεροτυπία», οι οποίες αφορούν περιορισμούς της εθνικής κυριαρχίας μας, με οργισμένες γενικόλογες απαντήσεις του υπουργού Άμυνας Βαγγέλη Βενιζέλου.

Χρειάζονται ξεκάθαρες απαντήσεις στα σαφέστατα ερωτήματα που έχουν τεθεί και την ανησυχία μάλιστα επαυξάνει το γεγονός ότι και το Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας (ΑΤΑ), με το έγγραφό του της 12ης Απριλίου 2010, έχει τις ίδιες αγωνίες.

Πρέπει να υπάρξει ευθεία και κατηγορηματική απάντηση, κύριε Βενιζέλο, ίσως και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, δεδομένου ότι είναι και υπουργός Εξωτερικών:

• Ισχύει ή όχι ότι το ΝΑΤΟ απαγόρευσε στα ελληνικά αεροπλάνα να πετάνε εγγύτερα των 6 ναυτικών μιλίων από τις ακτές των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο: Σαμοθράκη, Λήμνο, Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, Ρόδο, Κω, Κάλυμνο, Κάρπαθο, Χάλκη, Αστυπάλαια, Κάσο, Τήλο, Νίσυρο, Λέρο, Πάτμο, Λειψούς, Σύμη και Καστελλόριζο;

Το ΝΑΤΟ δηλαδή έχει αποδεχθεί τις απαιτήσεις της Τουρκίας, κύριε υπουργέ; Και έχει βάλει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο ράφι; Και τα νησιά μας είναι απροστάτευτα; Την ασφάλειά τους έχουν τα τουρκικά αεροπλάνα; Και το δεχόμαστε;

Δυστυχώς αυτό συμβαίνει... Το έγγραφο του ΑΤΑ στις 12/4/2010 είναι συγκλονιστικό, όμως... δεν φαίνεται να τάραξε τα νερά ούτε στο Πεντάγωνο, ούτε στο πρωθυπουργικό γραφείο. Κρούει πραγματικά τον κώδωνα του κινδύνου, σημειώνοντας τα εξής:

Το Αρχηγείο θεωρεί απαραίτητη την παρουσία ελληνικών Α/Φ στον ζωτικό χώρο του Αιγαίου υπό TACOM του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, η εκτέλεση των ανωτέρω αποστολών αέρος σύμφωνα με τους περιορισμούς της SHAPE Aegean Island Policy και της SOP, εξυπηρετεί πλήρως τα συμφέροντα της Τουρκίας και δείχνει αυτεπάγγελτα την αποδοχή από τη χώρα μας των διαλαμβανομένων σε αυτά, ενώ παγιώνονται “εθιμικά” τα ακόλουθα:

α. Το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης και απαγόρευσης υπερπτήσης συγκεκριμένων νήσων.
β. Η παρερμηνεία των σχετικών συνθηκών που συστηματικά και μεθοδικά δρομολογεί η Τουρκία και μονομερώς ενστερνίζεται το ΝΑΤΟ.
γ. Η παρέμβαση φορέα της Συμμαχίας σε θέματα πολιτικής τα οποία σχετίζονται με κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας.
δ. Η έμπρακτη προσπάθεια ανατροπής του υφιστάμενου Status Quo».

Είναι λάθος οι παραπάνω επισημάνσεις του Αρχηγείου Τακτικής Αεροπορίας, κύριε Βενιζέλο; Ή καταγράφουν την αμείλικτη πραγματικότητα που βιώνει η Πολεμική μας Αεροπορία;
Δεν μπορείτε να ισχυριστείτε ότι το ΑΤΑ με το έγγραφό του αυτό, που κινείται στο ίδιο μήκος κύματος των αποκαλύψεων της «Ε», βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα. Αντίθετα, τα προστατεύει, περιγράφοντας τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν, αν δεν υπάρξουν άμεσες παρεμβάσεις.
Και φυσικά δεν αρκεί το γεγονός ότι οι θέσεις της χώρας μας «προβάλλονται» σταθερά στα αρμόδια όργανα του ΝΑΤΟ, όπως τονίζετε στην απάντησή σας. Θα πρέπει και να γίνονται και αποδεκτές, γιατί τότε μόνο, κύριε Βενιζέλο, διασφαλίζονται τα εθνικά μας συμφέροντα. Και σίγουρα δεν διασφαλίζονται από τη στιγμή που τα πολεμικά μας αεροπλάνα με «ΝΑΤΟϊκό καπέλο» απαγορεύεται να προσεγγίζουν νησιά μας στο Αιγαίο κοντύτερα των 6 μιλίων.

Το ΝΑΤΟ γι' άλλη μια φορά δείχνει το ανθελληνικό πρόσωπό του. Με το πρόσχημα της νέας δομής, εγκαθιστά την Τουρκία μέσα στη Λάρισα, στο εκεί υποστρατηγείο. Και αυτό, ενώ δηλώθηκε από τη νέα κυβέρνηση ότι δεν θα ίσχυε, παραμένει.

Προκαλεί εντύπωση ότι και η σημερινή κυβέρνηση και οι προηγούμενες δεν αντέδρασαν, ακόμα και με την απειλή βέτο, στην αποδοχή από την ηγεσία του ΝΑΤΟ –δυστυχώς και από τον νέο ανώτατο διοικητή, τον συμπατριώτη μας ναύαρχο Τζέιμς Σταυρίδη– των τουρκικών απαιτήσεων που δεν έχουν κανένα νομικό στήριγμα, αγνοώντας εντελώς τις δικές μας πάγιες θέσεις. Και μας έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια... Και εμείς δεν βγάλαμε άχνα... Ως συνήθως. Πολύ περισσότερο σήμερα, που τρέξαμε να παραιτηθούμε και διά της υπογραφής μας από την εθνική μας κυριαρχία.