Ανησυχώ όμως ομολογουμένως, γιατί πολύ φοβάμαι, ότι το εφετινό καλοκαίρι, ο Έλληνας, ετούτος ο ες αεί μάρτυρας και ήρωας στα βιβλία της ιστορίας, δε θα χαμογελάσει, δε θα αναζητήσει την ελπίδα και η ζωή του θα παραμείνει αβέβαιη και μαυρισμένη, μιας και κάποιοι σωτήρες του, τον οδήγησαν στην όχθη του γκρεμού και τον άφησαν να πέσει.
Βρισκόμαστε αγαπητοί μου, στην πιο αβέβαιη φάση της ιστορικής μας ύπαρξης από την περίοδο της μεταπολίτευσης και έπειτα. Και αυτό δε συμβαίνει επειδή έχουμε προβλήματα, αλλά επειδή δεν έχουμε τον τρόπο και τους ανθρώπους να δώσουν λύση σε αυτό το μαρτυρικό τέλμα που έχουμε εμπέσει. Ο Έλληνας, πάντα είχε βάσανα, προβλήματα και πάντα ήταν στο μέσο των δύσκολων συνθηκών. Πάντα όμως επιβίωνε και έμενε ζωντανός, χάρη στους ανθρώπους του, χάρη στους λυτρωτές του, χάρη στην ελληνική ψυχή και λεβεντιά του. Πάντα είχε δυσκολίες, μα πάντα έβλεπε μια μικρή λυχνία ζωής και λύτρωσης στην άκρη του τούνελ και πάντα προσπαθούσε να τη φτάσει για να κερδίσει τη σωτηρία του.
Σε τούτη την περίοδο που διανύουμε, το πρόβλημα δεν έγκειται στην ίδια τη μορφή του, αλλά στο ότι δεν υπάρχει ο τρόπος ή εκείνος που θα δώσει τη λύση. Η λυχνία στην άκρη του τούνελ δεν φαίνεται καν και οι μεγάλοι άντρες έχουν δυστυχώς πεθάνει, θάβοντας μαζί τους τις αρετές τους, χωρίς πριν να τις κληροδοτήσουν σε εμάς.
Έχουμε γίνει ανίκανοι αγαπητοί μου, έρμαια των οικονομικών πολιτικών της τρόικας και των ισχυρών αυτής της οικουμένης, και δεχόμαστε πειθήνια και ακατέργαστα όσα μας διατάζουν να πράξουμε, θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό της σωτηρίας αυτής της χώρας, με της οποίας τη χρεοκοπία ουδεμία σχέση έχουμε. Μας βάζουν στο τρυπάκι να επωμιστούμε ένα πρόβλημα για το οποίο δεν έχουμε ευθύνη, εκείνοι που το γέννησαν, εκείνοι που τόσα χρόνια το έπαιζαν αρχηγοί και ηγέτες, εκείνοι που παρασίτησαν επί σειρά ετών σε βάρος μας, εκείνοι που προκλητικά μας διαβεβαίωναν ότι είχαμε κράτος, εκείνοί που τόσα χρόνια οδηγούσαν την Ελλάδα στη γκιλοτίνα και τον οικονομικό, πολιτικό, εδαφικό στο μέλλον ίσως και κοινωνικό θάνατο.
Και σήμερα, καλούμαστε εμείς, εσύ και εγώ, να πάρουμε στα χέρια μας την καυτή πατάτα της οικονομικής κρίσης και να δώσουμε για να σώσουμε αυτή τη χώρα που δυστυχώς έτυχε να μας γεννήσει και που δυστυχώς επίσης, έτυχε να λατρέψουμε. Εμείς είμαστε αυτοί, που σύμφωνα με τις διαταγές όχι ενός πρωθυπουργού αλλά ενός πρωθυπουργεύοντα, ενός πιονιού στο επιτραπέζιο παιχνίδι της ιστορίας, πρέπει να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα, και να θυσιάσουμε, όλα αυτά που με αγώνες χρόνων είχαμε κερδίσει. Η δικτατορία, η χούντα των συνταγματαρχών πέθανε μια μέρα του Νοέμβρη για να έρθει η δημοκρατία των ονείρων μας. Η δικτατορία της δημοκρατίας των οικονομικά ισχυρών έχει ριζώσει για τα καλά και πρέπει να γεννηθούν νέα «Πολυτεχνία» για να επανέλθει αυτή η δημοκρατία, που όσο εύκολα γέννησαν οι πρόγονοι μας, τόσο εύκολα θάψαμε εμείς με τις ταφόπλακες της ανικανότητας μας.
Είναι όμως φρόνιμο και πρέπον αγαπητοί μου, να διακρίνουμε σε βάθος τα πράγματα και τα θέματα που μας περιβάλουν και να μην είμαστε επιφανειακοί, όπως τα ΜΜΕ μας θέλουν. Η κρίση, την οποία σε έχουν αναγκάσει να θεωρείς και δική σου, σαν να είναι το χωράφι σου ας πούμε, δεν είναι μόνο οικονομική. Μπορούμε με σιγουριά να μιλήσουμε για μία κρίση ηθικής, για μία κρίση αξιών και φυσικά για μία κρίση του δημοκρατικού πολιτεύματος που ασπαζόμαστε στη σύγχρονη κοινωνία μας.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ένας από αυτούς που μνημονεύσαμε παραπάνω και είπαμε ότι πέθαναν μαζί με το όραμα και τις ιδέες τους, είχε πει κάποτε για το αριστότερον, καθ υπερβολή, πολίτευμα της ύπαρξης του ανθρώπου. «Το δημοκρατικόν κοινοβουλευτικόν πολίτευμα, έχει έναντι των άλλων πολιτευμάτων ένα και μοναδικόν πλεονέκτημα: είναι το λιγότερο ανήθικο από όλα».
Μάλλον θα αναθεωρούσε και θα ανασκεύαζε σαφώς τις απόψεις του αυτός ο μέγιστος Έλλην, αν γνώριζε τους νεοέλληνες πολιτικούς, που προκλητικά τόσα χρόνια προβάλουν και σιχαμερά καμαρώνουν για αυτή την ανηθικότητα τους. Μια ανηθικότητα που έχουν κατοχυρώσει συνταγματικά με νόμους και διατάγματα, για την οποία όλοι μιλούν αλλά κανείς, μιας και κανένα δεν συμφέρει από αυτούς που κατά καιρούς κυβερνούσαν, δεν τολμά να δώσει τέλος στις ανήθικες καταστάσεις. Είναι λίαν ανήθικο αγαπητοί μου, άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι στη φυλακή ως υπεύθυνοι εσχάτης προδοσίας και μιλώ για τους αρχηγούς δύο εγκληματικών για το ελληνικό κράτος κυβερνήσεων, ο ένας με το χρηματιστήριο και ο άλλος με τη Σίμενς και τα Βατοπέδια, να κάθονται σήμερα στα πίσω έδρανα της βουλής ως Βούδες της ιστορίας και να αδιαφορούν γελώντας προκλητικά και ανήθικα εις βάρος όλων εμάς. Είναι ανήθικο να γνωρίζουμε τους εγκληματίες και τους υπαίτιους της καταστροφικής μας πορείας και να μην τολμούμε να τους οδηγήσουμε στη φυλακή, όπως σε ένα ορθό δημοκρατικό πολίτευμα θα συνέβενε.
Η δημοκρατία και η πανέμνοστη αδελφή της η Ελευθερία, όπως υπέροχα ορίζει ο Κ. Ν. Παπανικολάου, γεννήθηκε αιώνες πριν σε αυτά τα ελλαδικά εδάφη και εδώθει από τους Έλληνες σαν δώρο προς εξέλιξη σε όλη την οικουμένη, σε όλη την ανθρωπότητα. Ο «χρυσούς αιών» του Περικλέως δεν υπήρξε χρυσός μόνο εδώ σε εμάς, αλλά στιγμάτισε την παγκόσμια κοινωνική ορολογία, χαρίζοντας της μια από τις ωραιότερες θεωρίες στη προσπάθεια της οριοθέτησης των πολιτικών και κοινωνικών αναγκών του, τη δημοκρατία. Μια λέξη, έναν όρο, μια ζωντανή έννοια, την οποία ο Έλληνας με ευκολία δημιούργησε αλλά και με ευκολία, εν μία νυχτί λησμόνησε. Αποτελεί αξιακή κρίση αγαπητοί μου, το να λησμονείς τα παιδιά σου. Και η δημοκρατία ήταν παιδί του Έλληνα, το οποίο το έδωσε για υιοθεσία αλλά το ξέχασε σε ξένες μάνες, σε ξένα σπίτια, αν μου επιτρέπετε την παραβολή. Και αυτό συνέβη, γιατί η δημοκρατία, αποτέλεσε τροχοπέδη στα κερδοσκοπικά παιχνίδια των νεοελλήνων ηγετών, με αποτέλεσμα να την επαινούν στα χαρτιά αλλά να την κατακερματίζουν στην πράξη. Και όπως τοις πάσι είναι γνωστό, ότι ζει μονάχα μέσα σε σελίδες και κιτάπια, παύει κάποια στιγμή να υπάρχει και να υφίσταται.
Μαζί λοιπόν με την οικονομική, τρόπον τινά, κρίση, ζούμε και μία σημαντική κρίση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, που κατά τον υπογραφόμενο του άρθρου, είναι το ίδιο, ίσως και περισσότερο σημαντική. « Η δημοκρατία είναι πολύ άρρωστη. Σαφώς σήμερα έχει πολλά φυσικά ελλατώματα. Είναι εύκολο να τη διαφθείρουν και άτομα αδίστακτα μπορούν να εκλεγούν για χάρη την εξουσία», μας λέει για το δημοκρατικό πολίτευμα ο Sean Mac Bride. Και όντος αν συλλογιστούμε το ίδιο, ως ορισμό απλά, το πολίτευμα και το πώς ουσιαστικά εφαρμόζεται, θα διαπιστώσουμε σωρεία ανεφαρμογών του στη πράξη.
Μια από τις αιτίες, που προσδιορίζει τον ισχυρισμό, ότι η δημοκρατία μας περνάει κρίση, είναι η έλλειψη του αισθήματος ευθύνης που μας χαρακτηρίζει. Ο καθένας από εμάς, προκειμένου να εξυπηρετήσει μικρά ή μεγάλα συμφέροντα, αδιαφορεί για την κοινή πορεία και εκφράζει μια άκρως αντιδημοκρατική στάση, αυτή του ατομικισμού και του προσωπικού συμφέροντος, πράγματα που απέχουν έτη φωτός από την ουσιαστική δημοκρατική εφαρμογή του ισχύοντος πολιτεύματος. Το κοινό συμφέρον περνάει σε δεύτερη μοίρα και λέξεις όπως, μίζα, ρουσφέτι, βίσμα, μπαίνουν για τα καλά στο λεξιλόγιο του «καλού» δημοκράτη. Η αίσθημα της δημοκρατίας πρωτίστως., απουσιάζει από τον ίδιο μας τον εαυτό, τον οποίο θέτουμε αυτόματα στην κορυφή, αδιαφορώντας και τους λοιπούς πολίτες και συνοδοιπόρους.
Στοιχείο επίσης που λειτουργεί ως αποδεικτικό, της κρίσης που μαστίζει το δημοκρατικό μας πολίτευμα και συνδέεται με το προαναφερόμενο, είναι η διαφθορά. Η διαφθορά αποτελεί κομμάτι της εξασθένισης του πολιτεύματος και παρουσιάζεται ως η αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας μας. Οι κυβερνώντες και κύριοι του πολιτικού δημοκρατικού συστήματος, ανέρχονται στην εξουσία και όπως είναι στη φύση του ανθρώπου, θαμπώνονται από τα κάλλη της. Αποτέλεσμα τούτου, όλα αυτά τα φαινόμενα που συναντήσαμε στις κυβερνήσεις του παρελθόντος και που αναγκαζόμαστε να πληρώσουμε σήμερα. Η διαφθορά, είναι ο εχθρός του δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά και το παράσιτο εκείνο, που βρίσκει στο δημοκρατικό πολίτευμα, τις συνθήκες να αναπτυχθεί και παράξει τα τέκνα του.
Συμπερασματικά λοιπόν και μη θέλοντας να αναπτύξουμε περισσότερο το θέμα, μιας και η σελίδες δε θα μας φτάσουν, μπορούμε να καταλήξουμε στην άποψη ότι η δημοκρατία μας σήμερα νοσεί. Νοσεί εξαιτίας των δημαγωγών που κυριαρχούν σε αυτή, εξαιτίας της αδιαφορίας των πολιτών, εξαιτίας της αλλοτρίωσης του ίδιου μας του εαυτού, εξαιτίας της έλλειψης ουσιαστικής πολιτικής, εξαιτίας της απαξίωσης της πολυφωνίας και του διαλόγου. Σαφώς η λύση δεν είναι προάσπιση ενός ολιγαρχικού καθεστώτος, αλλά η αφύπνιση όλων μας, στο να εφαρμόσουμε σωστά το δημοκρατικό μας πολίτευμα, το δημιούργημα μας, βάζοντας φρένο επιτέλους σε όσους και όσα το φθείρουν και το καθιστούν ανίκανο. Αγαπητοί μου, οι ιδεολογίες των κομμάτων μας πέθαναν. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε και συνασπιστούμε απέναντι σε έναν κοινό αγώνα, τόσο καλύτερα θα επανέλθουμε.
Να ξέρετε ότι η οικονομική κρίση θα κορεστεί και θα περάσει, η κρίση των αξιών και της κοινωνικής πραγματικότητας που διανύουμε όμως θα μας μαστίζει για χρόνια εάν δεν την συνειδητοποιήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου