Στην Κω προφτάσαμε και μια βουτιά στην θάλασσα, το απογευματάκι φορτώσαμε τα αυτοκίνητα στο βαποράκι που κάνει το δρομολόγιο προς το Bodrum (Αλικαρνασσό). Ένας ευγενέστατος και εξυπηρετικός τελωνειακός υπάλληλος μας υπέδειξε την διαδρομή για τον προορισμό μας (σε ευχαριστούμε Εβρέν) και έτσι κινηθήκαμε προς τα δυτικά.
Πρώτη διανυκτέρευση σε πανδοχείο της Εθνικής Οδού πριν από την Mugla. Στην συνέχεια μια μεγάλη πορεία (900 χλμ σε μια μέρα) μέχρι την Μερσίνη. Πανέμορφη διαδρομή, και αλλαγές του φυσικού περιβάλλοντος. Μας εντυπωσίασε η πόλη Konya (Ικόνειο) και το ατέλειωτο (200χλμ.) οροπέδιό της. Μας εντυπωσίασαν οι άνθρωποι (οι λίγοι δηλαδή που συναντούσαμε στα βενζινάδικα) που πάντα μας πλησίαζαν, περιεργάζονταν τα αυτοκίνητα και τους χάρτες με την διαδρομή, μας προσφέραν τσάι και μας εύχονταν καλή συνέχεια.
Η τρίτη και τελευταία μέρα της διαδρομής στην Τουρκία μας οδήγησε έξω από το Iskenderum (Αλεξανδρέττα) και την Antakya (Αντιόχεια) κοντά στα σύνορα με την Συρία.
Στην Συρία περάσαμε, μετά από τις τελωνειακές διατυπώσεις, βραδάκι. Πολύ σύντομα είχαμε την χαρά να απολαύσουμε την συριακή φιλοξενία. Χάνοντας κάπου τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε βρεθήκαμε, νύχτα πια, σε κάποιο χωριό που δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε στους χάρτες μας. Σχεδόν αμέσως μαζεύτηκε η απαραίτητη “μαρίδα”, να περιεργαστεί τα αυτοκίνητα. Διστακτικά και εξ αποστάσεως στην αρχή, σύντομα όμως με το θάρρος της περιέργειας να δει μέσα από τα παράθυρα, να χαζέψει τους χάρτες, υποθέτω να κοιτάξει και στο κοντέρ “πόσα πιάνει”. Από κοντά και οι ενήλικες, με τον γηραιότερο να διατάσσει τα παιδιά να μην πειράξουν τίποτε και να μας προσκαλεί στο σπίτι του για τσάι. Η συνεννόηση βέβαια στην διεθνή της νοηματικής, οι γνώσεις μας των αγγλικών δεν είχαν καμία χρησιμότητα την συγκεκριμένη στιγμή. Εμφανίστηκε και κάποιος μοτοσικλετιστής που τουλάχιστον ήξερε κάποια αγγλικά (“ουάν χάντρεντ μήτερς, λεφτ, τού κιλόμετερς, ράιτ”) και κάπως μας εξήγησε το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε μέχρι που είπαμε μεταξύ μας την μαγική φράση “Εντάξει παιδιά, πάμε;” για να ακούσουμε τον αγγλομαθή (λέμε τώρα) συνομιλητή μας να μας ρωτάει σε άψογα ελληνικά “έλληνες είστε ρε;”. Στον κόσμο που ήταν γύρω μας είχε και άλλον έναν ελληνομαθή, όπως και πολλούς ακόμα που συναντήσαμε κατά το σύντομο πέρασμά μας από την Συρία. Λέμε να ξαναπάμε, για τουρισμό κάποια στιγμή. Και η Λατάκεια μας άρεσε, όπου και διανυκτερεύσαμε, και η διαδρομή προς την Ταρτούς όπου και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για την Αλεξάνδρεια.
Το φέρρυ άψογο. Ολοκαίνουργιο, μόλις 3 μήνες σε λειτουργία. Κάνει την διαδρομή Βενετία - Ταρτούς - Αλεξάνδρεια - Βενετία. Από τον ερχόμενο Ιανουάριο θα μπει λέει και το αδελφάκι του στην γραμμή για το αντίστροφο δρομολόγιο. Η ιδιοκτησία και το πλήρωμα ιταλικά, το ίδιο και η κουζίνα του.
Δευτέρα 19 Ιουλίου το απόγευμα, μετά από 5 μέρες ταξίδι φτάσαμε στην Αλεξάνδρεια. Οι πρώτοι από τους συνταξιδιώτες μας ήταν ήδη εκεί και μας περιμένανε (οι άλλοι ήρθανε την ίδια νύχτα). Οι ατέλειωτες τελωνειακές διατυπώσεις και έλεγχοι των αυτοκινήτων απαιτήσανε ένα ολόκληρο απόγευμα (και μια ακόμα μέρα). Βγαίνοντας από το λιμάνι (με συνοδεία της τουριστικής αστυνομίας) απολαύσαμε τον φημισμένο αιγυπτιακό τρόπο οδήγησης. Τελικά δεν είναι δύσκολο. Η μόνη ικανότητα που απαιτείται είναι να μπορείς να οδηγείς με το ένα χέρι στο τιμόνι και στην αλλαγή των ταχυτήτων, να έχεις μόνιμα το ένα πόδι στο γκάζι και το άλλο στο φρένο με διαρκείς εναλλαγές, τα μάτια σου να βλέπουν στα σκοτεινά (αφού τα φώτα του αυτοκινήτου δεν έχουν κανέναν λόγο να είναι αναμμένα την νύχτα), να προσέχεις τα άλλα αυτοκίνητα που έρχονται κατά πάνω σου από παντού. Το χέρι που περισσεύει είναι απαραίτητο για τον διαρκή χειρισμό του κλάξον. Απλά πράγματα δηλαδή.
Στην Αλεξάνδρεια μείναμε δυο μέρες. Η μια όπως είπαμε εξαντλήθηκε στις τελωνειακές διατυπώσεις, η υπόλοιπη ομάδα είχε την ευκαιρία για λίγο τουρισμό.
Την δεύτερη μέρα είχαμε πρόγραμμα επισκέψεων. Στην ομογένεια. Επισκεφθήκαμε την ελληνική συνοικία, το σχολείο, το προξενείο, ένα οίκο ευγηρίας για Έλληνες και ευχαριστούμε όσους μας υποδέχθηκαν για την φιλοξενία.
Στο Κάιρο φτάσαμε την Πέμπτη το πρωί, φεύγοντας από την Αλεξάνδρεια πριν ακόμα ξημερώσει. Έξω από τις πυραμίδες συναντήσαμε (χωρίς να το έχουμε συνεννοηθεί!) και τους τελευταίους συνταξιδιώτες μας. Ο πρέσβης της Ελλάδας μας πρόσφερε κατ’ αρχήν την ασφάλεια φύλαξης των αυτοκινήτων μας έξω από την πρεσβευτική κατοικία και μαζί με την σύζυγό του και τον πρόξενο μας ετοίμασαν μια υπέροχη υποδοχή. Τους ευχαριστούμε πολύ όλους για την υποδοχή και για τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες που μας έδωσαν σχετικά με την διαδρομή μας.
Επίσης ευχαριστούμε από καρδιάς μας τον Ελληνικό Σύλλογο Καΐρου για την υπέροχη βραδιά που μας ετοίμασαν στο ελληνικό κέντρο και για όλη την φιλοξενία τους (μέχρι και το ταξί για το ξενοδοχείο μας προσέφεραν οι άνθρωποι!). Είναι καταπληκτικοί, να’ σαι καλά Αντώνη και εσύ Αλέξανδρε.
Μετά το Κάιρο ξεκίνησε και η ζέστη. Κινηθήκαμε προς το Σουέζ και κατά μήκος της Ερυθράς Θάλασσας (τι όμορφο γαλάζιο…) μέχρι το φημισμένο θέρετρο της Χουργκάντα. Στον δρόμο μας συναντήσαμε και το αιολικό πάρκο της Ζαφαρένα, ένα από τα μεγαλύτερα στην Αφρική.
Κάπου εκεί είδαμε και για τελευταία φορά στην διαδρομή μας θάλασσα. Ο δρόμος μας συνεχίστηκε δυτικά, μέσα βουνά και έρημο με θερμοκρασίες περίπου στους 44 βαθμούς μέχρι που μετά από 3 ώρες πορείας βρεθήκαμε στην πόλη Qena και στις καταπράσινες (και δροσερές) ακτές του Νείλου. Διανυκτέρευση στο Λούξορ, και συνέχεια προς το Ασουάν, τελευταίο μας σταθμό στην Αίγυπτο.
Από το Ασουάν επιβιβαστήκαμε σε ένα πλοιάριο (η χειρότερη ταξιδιωτική μας εμπειρία μέχρι τώρα) και διασχίσαμε σε 17 ώρες την (τεχνητή) λίμνη Νάσσερ για να φτάσουμε στην Wadi Halfa του Σουδάν. Όταν λέμε “επιβιβαστήκαμε” εννοούμε τους επιβάτες. Τα αυτοκίνητα φορτώθηκαν σε μια σχεδία η οποία χρειάστηκε άλλες 30 περίπου ώρες για να φτάσει. Έτσι απολαύσαμε την Wadi Halfa του Σουδάν για δύο σχεδόν μέρες, και εγκλιματιστήκαμε στις θερμοκρασίες άνω των 45 βαθμών.
Από την Wadi Halfa κινηθήκαμε νότια μέσα από την έρημο της Νουβίας και παράλληλα σχεδόν προς τον Νείλο. Επισκεφθήκαμε χωριά, είδαμε αξιοθέατα και διανυκτερεύσαμε στην πόλη Ντόγκολα. Στην διαδρομή μας είδαμε και τα θερμόμετρα των αυτοκινήτων να γράφουν 47 βαθμούς.
Συνεχίσαμε προς την πόλη Merowe όπου και επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό φράγμα της Αφρικής και καταλήξαμε αργά το βράδυ στο Χαρτούμ.
Στο Χαρτούμ είχαμε για άλλη μια φορά την χαρά να φιλοξενηθούμε στον Ελληνικό Αθλητικό Σύλλογο (ΕΑΣ) από την τοπική κοινότητα και το προσωπικό της ελληνικής πρεσβείας. Νικόλα, Δημήτρη, Γιώργο, Tijani, Γιώργο, Ασράφ είστε καταπληκτικοί, ευχαριστούμε πολύ για όλα!!
Έτσι λοιπόν. Χαρτούμ. Το πρώτο μέρος της διαδρομής μας. Περίπου 4500 χλμ εκ των οποίων τα 1600 χλμ σε Τουρκία και Συρία. Η πρώτη αλλαγή πληρωμάτων. Βρήκαμε νέους συνοδοιπόρους, αποχαιρετήσαμε κάποιους που ήδη έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα. Η αποστολή έχει μπροστά της άλλα 9.500 χλμ. Συνεχίζουμε μέσα από το Σουδάν, για να περάσουμε στην Αιθιοπία και μετά Κένυα, Τανζανία, Μαλάουι, Ζάμπια, Μποτσουάνα, Ν. Αφρική. Από εδώ και πέρα τελειώσαμε και με την ζέστη. Μας περιμένουν η δροσιά και οι βροχές των τροπικών περιοχών.
Οι εντυπώσεις μέχρι τώρα ατέλειωτες. Οι φωτογραφικές μηχανές έχουν ανάψει (είναι και η ζέστη βλέπετε) και είναι άξιο απορίας το πότε θα διεκπεραιωθεί η διαχείριση του φωτογραφικού και κινηματογραφικού υλικού.
Τι μας εντυπωσίασε μέχρι τώρα;
* Κατά κοινή ομολογία η πορεία μας για 120 χλμ μέσα από μια αμμοθύελλα στο Σουδάν.
* Η αλλαγή της φύσης από την έρημο στο καταπράσινο μόλις πλησιάζεις τον Νείλο.
* Οι άνθρωποι παντού. Μας χαιρετάνε στον δρόμο, μας υποδέχονται με χαρά, μας ρωτάνε από που είμαστε.
* Τα παιδιά. Όπου σταματήσουμε μαζεύονται γύρω από τα αυτοκίνητα και χαζεύουνε. Και όταν μας βλέπουν στον δρόμο μας χαιρετάνε.
* Ο καμηλιέρης που κάνει το ταξίδι των 40 ημερών από το δυτικό Σουδάν μέχρι την Αίγυπτο για να πουλήσει τις καμήλες του. Η χαρά που έκανε όταν του χαρίσαμε ένα φως που φορτίζει με φωτοβολταϊκό στοιχείο.
* Οι χρυσοθήρες της Ερήμου στο βόρειο Σουδάν. Με έναν ανιχνευτή στο χέρι μέσα σε θερμοκρασίες 47 βαθμών περπατάνε στην έρημο ψάχνοντας την τύχη τους.
* Οι γέροι που σε πλησιάζουν και σου ζητάνε φάρμακα.
* Η μεγαλοπρέπεια του κεντρικού Καΐρου και η περασμένη αρχοντιά της Αλεξάνδρειας.
* Η ομορφιά του Λούξορ.
* Η βόλτα στον Νείλο με καραβάκι στο Ασουάν.
* Τα αμέτρητα γαϊδουράκια (άσπρα τα περισσότερα) στον Άνω Νείλο και στην Νουβία.
* Οι χρωματιστές εξώπορτες και τα όμορφα σχέδιά τους στα χωριά της Νουβίας.
* Το πόσο απολαυστικό μπορεί να είναι ένα καυτό τσάι παρότι η θερμοκρασία περιβάλλοντος ξεπερνάει τους 45 βαθμούς.
* Το ότι μπορείς να καταναλώσεις 10 λίτρα νερό σε μια μέρα και ακόμα να διψάς
...και πολλά άλλα ακόμη.
Φυσικά και είδαμε θέματα σχετικά με το αντικείμενο της αποστολής μας. Και φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις και υδροηλεκτρικές και αιολικές και παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Και συναντήσεις με τοπικούς φορείς είχαμε. Και ακούσαμε και καταγράψαμε ενδιαφέροντα πράγματα και απόψεις. Και υλικό συλλέξαμε. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε οργανωμένα μετά το οδοιπορικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου