1953: Ο Νίκος Πλουμπίδης καταδικάζεται σε θάνατο για κατασκοπεία

Ζήτω το ΚΚΕ» τα τελευταία λόγια του.

Συμπληρώνονται 56 χρόνια από την εκτέλεσή του πριν 55 χρόνια, χαράματα της 14ης Αυγούστου 1954, στη θέση Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί, εκτελέστηκε από τη μισαλλόδοξη ξενόδουλη εξουσία ο Νίκος Πλουμπίδης.
Εκείνο το πρωινό ο Νίκος Πλουμπίδης καλοντυμένος, ατάραχος, στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και λίγα δευτερόλεπτα πριν ακουστούν οι πυροβολισμοί, φωνάζει «Ζήτω το ΚΚΕ» και πέφτει νεκρός. Πρόκειται για άλλη μια δολοφονία του αντιδραστικού μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώς στην Ελλάδα, σε αγαστή συνεργασία με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε το 1902 στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια και στο επάγγελμα ήταν δάσκαλος. Από πολύ νέος ανέπτυξε δράση στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Μέλος του ΚΚΕ έγινε το 1926. Το 1938 ήταν μέλος της ΚΕ και σε μια σύσκεψη της έγινε μέλος του ΠΓ.Στα 1938-39 καθοδηγεί το Γραφείο Περιοχής Μακεδονίας - Θράκης. Το Μάη του 1939 πιάνεται στην Αθήνα και στα κρατητήρια της Ασφάλειας υποβάλλεται σε φοβερά βασανιστήρια. Στη συνέχεια στέλνεται εξορία, όπου κρατείται ως το 1942, οπότε καταφέρνει να δραπετεύσει και παίρνει ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση.

Ως μέλος του ΠΓ είναι καθοδηγητής της ΚΟΑ και ο αρχιτέκτονας της μεγάλης διαδήλωσης στην Αθήνα στις 5 Μάρτη 1943. Στον Εμφύλιο δουλεύει παράνομα στην Αθήνα μέχρι το 1952, που πιάστηκε. Από την παρανομία με γράμμα του, κάνει μια ύστατη προσπάθεια να σώσει τον Νίκο Μπελογιάννη από την εκτέλεση. Βαριά άρρωστος, πιάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο από το Στρατοδικείο. Λίγο πριν τη σύλληψή του και μέχρι την εκτέλεσή του περνάει την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής του. Ο Ν. Πλουμπίδης δίνει μια μάχη για το Κόμμα του, που εκείνη την εποχή βρισκόταν σε βαθιά παρανομία και σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες στεκόταν απέναντι του. Μια κατηγορία που χαρακτηρίστηκε τραγικό λάθος, αλλά εκείνες τις στιγμές ο Ν. Πλουμπίδης σπεύδει πρώτος να υπερασπιστεί το Κόμμα του, γράφοντας ένα γράμμα - ντοκουμέντο στο οποίο καταλήγει: «Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής».

Ο Νίκος Πλουμπίδης ήταν ένα σπάνιο παράδειγμα αλύγιστου αγωνιστή. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, όπως και ο ίδιος δήλωσε στον τόπο της εκτέλεσής του: «Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το λαό και για το Κόμμα μου. Αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα»