Βδομάδα με τη βδομάδα που περνάει αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι το χειρότερο δεν το έχουμε ζήσει ακόμη. Η ατμόσφαιρα βαραίνει, άλλοτε μυρίζει μπαρούτι κι άλλοτε αναδύδει την οσμή της απελπισίας.Νοιώθουμε, πλέον, έρμαια των ευρωπαικών αποφάσεων, άλλοι θα αποφασίσουν για εμάς χωρίς εμάς, αναζητούν μια λύση πρώτα για τα δικά τους συμφέροντα και στον κακό μαθητή που έμεινε μεταξεταστέος, (έτσι μας αντιμετωπίζουν έναντι της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας που τα πάνε καλύτερα), θα ανακοινωθεί αν θα περάσει ή θα μείνει στην ίδια τάξη.
Πόσες φορές δεν ακούσαμε ότι είμαστε στην άκρη του γκρεμού, ότι αρχίζει η ελεύθερη πτώση, ότι πέφτουμε, ώσπου τώρα φτάσαμε να περιμένουμε να ακούσουμε τον κρότο που θα κάνουμε όταν σκάσουμε κάτω. Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν διορθώθηκε.Στη Βουλή επικρατεί άρωμα πλήρους σύγχυσης, υπερφίαλου κι ακατανόητου εγωισμού και …μάχης. Οι πολιτικοί κοκορομαχούν, κανείς δεν συντάσσεται με κανένα αντιθέτως ανταλλάσσουν με αβρότητα «γαλλικά», τύπου «άντε ρε μ….α» και «άντε στο διάολο».
Ο Βενιζέλος συνομιλεί με την τρόικα χωρίς να υπάρχουν ουσιαστικά περιθώρια διαπραγμάτευσης κι «έτσι ξαφνικά (που λέει και το λαϊκό άσμα) σε είδα απέναντί μου έτσι ξαφνικά μπήκες στη ζωή μου» νέο χαράτσι, νέοι φόροι, νέος πονοκέφαλος για τον κόσμο που έχει χάσει τη δουλειά του, το λογαριασμό, τον ύπνο του.Το χρονικό μιας προαναγγελθείσης χρεοκοπίας μπαίνει στις ράγες χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θα σημάνει για εμάς κάτι τέτοιο. Ακούγονται πολλές ερμηνείες για πολλές εκδοχές. Πόσο θα μας κουρέψουν; θα μας πάρουν και το σβέρκο; Θα έρθουν (κι άλλοι) ξένοι επιτηρητές;
Τίθεται θέμα εθνικής κυριαρχίας;Ο κόσμος είναι στους δρόμους, η κυβέρνηση πού είναι;Ο πρωθυπουργός, όσο νόημα κι αν έχει πια, συνομιλεί με Λαγκάρντ, συναντά Ρομπάι και Γιούνκερ, επιδιώκει την υποστήριξη Ομπάμα με την ελπίδα να διασωθεί κάτι από τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου που δείχνει σημάδια κατάρρευσης.Το ένα υπουργικό διαδέχεται το άλλο, ένα-ένα τα επίμαχα νομοσχέδια παίρνουν σειρά και η δύσκολη ώρα της κρίσης πλησιάζει. Ποιος θα τα ψηφίσει;
Στο νέο φορολογικό πολυνομοσχέδιο, αγκάθι στέκεται το άρθρο 37 με τις κλαδικές συμβάσεις, το οποίο αποτελεί προαπαιτούμενο της τρόικας για την εκταμίευση της 6ης δόσης και «κόκκινο πανί» για τη Λούκα και άλλους. Στα ταξί μαίνεται εσωτερική κυβερνητική διχογνωμία και, παρά τις όποιες ρυθμίσεις που έγιναν και τη σύμφωνη γνώμη της τριανδρίας, κανείς δεν ξέρει την τύχη του, ενώ η ΝΔ αποφάσισε επιτέλους να λήξει την παρωδία με τους εκβιασμούς, τα φέρετρα και τις κηδείες που ακούσαμε δια στόματος του «Ρομπέν της ασφάλτου» και να τον διαγράψει από το κόμμα.
Περπατάμε στους δρόμους χωρίς λεωφορεία, τρόλεϊ, όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς απεργούν επί μέρες και, παράλληλα, ζούμε το θρίλερ της βενζίνης. Βαδίζουμε, λοιπόν, ανάμεσα σε βουνά σκουπιδιών εισπνέοντας αυτό το άρωμα της σήψης, της υγειονομικής βόμβας που μας απειλεί, που σε λίγο θα μας πνίξει. Η κυβέρνηση, έπειτα από 13 ημέρες παραλυσίας, καλείται να δώσει λύση στο μείζον πρόβλημα και αναθέτει σε ιδιώτες να μαζέψουν τα σκουπίδια. Το θέμα είναι πού θα τα πάνε.
Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των δήμων τραβούν τη σύγκρουση στα άκρα κι από τις υπό κατάληψη χωματερές διαμηνύουν πως θα χυθεί αίμα. Η απειλή της απόλυσης πλανάται στον αέρα, ενώ τα ματ άνοιξαν τη Φυλή και η αποκομιδή των απορριμμάτων από τις γειτονιές της Αθήνας είναι σε εξέλιξη. Οι υψηλοί τόνοι δεν προμηνύουν αποκλιμάκωση της κατάστασης και το ερώτημα που εύλογα γεννάται είναι ένα…Αν δεν μπορούμε να μαζέψουμε τα σκουπίδια μας και να καθαρίσουμε τον τόπο από τη δυσοσμία πως περιμένουμε να σωθεί αυτή η χώρα;
Η απάντηση έρχεται με τη δυσοίωνη δήλωση του πρωθυπουργού σε κυριακάτικη εφημερίδα «Δεν μπορώ να εγγυηθώ μια άμεση λύση σήμερα» για να συνεχίσει «πολλές φορές σταθήκαμε αδύναμοι να προχωρήσουμε σε ανατροπές και ρήξεις καθώς επικράτησε ο συμβιβασμός με συντεχνιακές ομάδες έναντι του γενικού συμφέροντος«.
Τραγικό συμπέρασμα: «κατανοώ την ανάγκη να βρει ο νέος το δρόμο του εκτός Ελλάδας, έστω και προσωρινά».Απόλυτη παραδοχή μιας διετούς αναποτελεσματικής πολιτικής που έδωσε στη χώρα τη χαριστική βολή και γράφει το δραματικό επίλογο μιας 30χρονης μεταπολιτευτικής στρεβλής πραγματικότητας;Τι να περιμένουμε, σε τι να ελπίζουμε αν επαληθευτεί το πολυσυζητημένο σενάριο των πρόωρων εκλογών;
θα φέρουν οι κάλπες αυτοδυναμία κι αν όχι, οι συνήθεις ύποπτοι που εναλλάσσονται στα έδρανα της Bουλής πώς ξαφνικά θα ομονοήσουν;Το άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης κλονίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου