Navi Voice

Ο Γκάντι έλεγε ότι ο μόνος, αποτελεσματικός τρόπος για να καταργηθεί ένας άδικος νόμος, είναι οι απλοί πολίτες της χώρας, δίχως βία, αλλά με αποφασιστικότητα, να αρνηθούν να τον εφαρμόσουν. Έχει τεθεί πολλές φορές, και απασχόλησε έντονα και τον ίδιο τον Γκάντι, το ερώτημα: «Ποιος νόμος είναι πραγματικά άδικος;» και, κατ’ επέκταση, «ποιος αποφασίζει ότι είναι άδικος;»Απαντήσεις υπάρχουν πολλές.

Όμως, προτού τις δούμε, ας μην ξεχάσουμε ούτε στιγμή, ότι το ερώτημα τίθεται, όχι για φιλοσοφική συζήτηση, αλλά για να παρθεί, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, μια πολιτική απόφαση για την, δια της ανυπακοής, αντίδραση του λαού.Έτσι, λοιπόν, δεν είναι δύσκολο να επισημάνει κάποιος, κατ’ αρχάς, ότι βασικό κριτήριο για να αποφασισθεί ποιος νόμος είναι σε τέτοιο σημείο άδικος ώστε να δικαιολογείται η πρόσκληση-ενθάρρυνση προς όλο τον λαό να ξεσηκωθεί, μη εφαρμόζοντάς τον, είναι ο νόμος αυτός να αφορά, αν όχι όλον τον πληθυσμό μιας χώρας, τουλάχιστον την μεγάλη πλειοψηφία του.

Ο Γκάντι, για παράδειγμα, τον καιρό που άρχιζε την πολιτική του διαδρομή ως νεαρός δικηγόρος στην Νότια Αφρική, δεν δυσκολεύτηκε να πείσει τους ομοεθνείς του να μην πειθαρχήσουν στον νόμο της τότε ρατσιστικής κυβέρνησης του στρατηγού Γιαν Σματς, που έλεγε ότι για να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα οι Ινδοί πολίτες της χώρας, θα έπρεπε ανά πάσα στιγμή να είχαν επάνω τους το «ειδικό πάσο» (ταυτότητα) που θα τους έδινε η κυβέρνηση των λευκών. Το μέτρο αυτό, λοιπόν, σαφώς διαχώριζε, μαζί με τους μαύρους που είχαν ακόμα χειρότερη μεταχείριση, και τους ινδικής καταγωγής πολίτες της Ν. Αφρικής από τους υπόλοιπους. Ήταν, επομένως, ένας νόμος «συνολικής στόχευσης».

Αφορούσε όλους τους Ινδούς της Νότιας Αφρικής. Και, έτσι, δεν ήταν δύσκολο να χαρακτηριστεί αμέσως ως άδικος και να αποφασιστεί, από τους αδικουμένους, η μη εφαρμογή του.Ένα υπο-ερώτημα που προκύπτει αμέσως: Εάν ο νόμος του Σματς δεν αφορούσε όλους τους Ινδούς στην Νότια Αφρική, και εξαιρούσε, ας πούμε, τους μορφωμένους ή/και τους παντρεμένους με λευκούς Νοτιοαφρικανούς, δεν θα ήταν και πάλι άδικος;

Και μάλιστα, τόσο άδικος, ώστε να οδηγήσει και αυτός στην απειθαρχία όλων των πολιτών ινδικής καταγωγής; Η απάντηση, νομίζω, είναι ένα κατηγορηματικό «ναι», και δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο, ακόμα και από εκείνους που θα εξαιρούσε ένας τέτοιος υποτιθέμενος νόμος, που δεν θα συμφωνούσε στη λήψη μαζικής δράσης εναντίον του – πάντοτε ειρηνικής, εννοείται.Παρόλο που, λοιπόν, κάποιοι θα ισχυριστούν ότι «όλα στη ζωή είναι σχετικά», η κοινή λογική, που είναι λιγότερο πολύπλοκη απ’ όσο νομίζουμε, οδηγεί πολλές φορές τα πράγματα, από μόνα τους, στις σωστές απαντήσεις.

Έτσι, για να έρθουμε στα δικά μας τώρα, δε νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ότι το νέο μέτρο της έκτακτης εισφοράς στην κτισμένη ακίνητη περιουσία, είναι πέρα ως πέρα άδικο για όλον τον πληθυσμό της χώρας. (Αν και ενδέχεται να υπάρχουν αρκετά σαΐνια, που έχουν φτιάξει σπίτια με χρήματα που κανείς δεν ξέρει πως αποκτήθηκαν, άρα δεν έχουν φορολογηθεί για αυτά και ως εκ τούτου το «συνολικός πληθυσμός» δεν τους αφορά.)

Επομένως, λοιπόν, είναι από τις ελάχιστες φορές που θα συμφωνούσα με το ΚΚΕ ότι το χαράτσι αυτό δεν πρέπει να καταβληθεί από τους πολίτες. Όπως θα έλεγε, πάλι, ο μέγας Γκάντι, «δεν μπορούν 100 χιλιάδες Βρετανοί στρατιώτες να επιβάλουν τους νόμους τους, εάν 10 εκατομμύρια Ινδοί αρνηθούν να τους εφαρμόσουν».

Ομοίως, καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να κόψει το ρεύμα σε 10 εκατομμύρια Έλληνες, εάν αυτοί αρνηθούν να πληρώσουν το ειδικό αυτό τέλος που θα τους έρθει στον λογαριασμό της ΔΕΗ.Μια τέτοια αντίδραση, η οποία όμως δεν πρέπει να καπελωθεί από κανένα ΚΚΕ, κανένα ΠΑΜΕ, κανέναν ΣΥΡΙΖΑ, κανένα συνδικάτο, καμιά ΝΔ του Σαμαρά, δεν πιστεύω ότι θα φέρει την Ελλάδα κοντύτερα στην χρεοκοπία, όπως διαρκώς απειλούν οι δανειστές μας, και όσοι τους ακούνε «τυφλά». (Στην χρεοκοπία, όντως, είμαστε κοντά, αλλά ο τρόπος για να απομακρυνθούμε δεν είναι αυτός, των έκτακτων εισφορών, αλλά των έκτακτων διαρθρωτικών αλλαγών, που βεβαίως, οι υποστηρικτές, αορίστως, του «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω», καθόλου δεν θέλουν).

Έλεγα, λοιπόν, ότι μία τέτοια, μαζική, και δίχως βία, αντίδραση σε αυτόν τον άδικο νόμο, όχι μόνο δεν θα μας φέρει κοντύτερα στην χρεοκοπία, αλλά θα αφυπνίσει, με τον πιο τρανταχτό τρόπο, και την κυβέρνηση, και τους δανειστές μας, και τους άλλους πολίτες των χωρών της δοκιμαζόμενης Ε.Ε. Θα τους κάνει να καταλάβουν την αδικία, και ίσως τους κινητοποιήσει κιόλας να αγωνιστούν και αυτοί για την εξάλειψή της.Αυτά, δεν είναι απλώς «ρομαντικά πράγματα», όπως ίσως πουν κάποιοι. Έχουν δοκιμαστεί κάτω από πολύ σκληρότερες συνθήκες από μια οικονομική κρίση, και έχουν φέρει θαυμαστά αποτελέσματα.

Όχι, όμως, χωρίς κόστος. Χιλιάδες άνθρωποι αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, υπέφεραν, και έχασαν ακόμα και τη ζωή τους αντιστεκόμενοι ειρηνικά στην βία του κράτους. Στο τέλος, έλεγε ο Γκάντι, ο τρόπος της ειρηνικής ανυπακοής σε έναν άδικο νόμο, πάντοτε επικρατεί.Το θέμα είναι, λοιπόν, με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό (και χωρίς κομματικές ακρότητες), να αποφασίσει ο κόσμος μόνος του, και μαζικά ακολούθως, μέσω της κοινωνικής δικτύωσης ή και οργανωμένων φορέων, να απορρίψει νόμους άγριους, όπως είναι εκείνοι που εφευρίσκονται υπό την ταμπέλα «έκτακτα μέτρα», και υπό την απειλή της πτώχευσης.

Μια τέτοια απειθαρχία, είναι απολύτως δικαιολογημένη, και επιβεβλημένη. Γιατί ο νόμος είναι άδικος, και πλήττει την αξιοπρέπεια και την τσέπη όλου του λαού, ανεξαρτήτως εισοδήματος. Από την άλλη, όμως, το «δεν πληρώνω» στα διόδια η στα λεωφορεία, όσο και εάν μπορεί για κάποιους να είναι και αυτό μια αντίδραση σε ένα κακό μέτρο ή μία κακή πολιτική, δεν είναι για μένα αποδεκτή. Πρώτον, διότι εφαρμόζεται με βία (δηλαδή, «αστυνομεύεται» από τους φορείς που την επιβάλουν, και εκδηλώνεται πολλές φορές με βίαιες, φραστικές και σωματικές, επιθέσεις εναντίον άλλων ανθρώπων).

Και δεύτερον, διότι δεν μπορεί να θεωρηθεί «καθολική αδικία», και έτσι, δια της εφαρμογής της, ανοίγει τον επικίνδυνο δρόμο για γενικευμένη, αποσπασματική απειθαρχία σε κάθε τι που απλώς δεν αρέσει, ή δεν βολεύει, τον καθένα.

Ο Γκάντι, αποσαφηνίζοντας την, κατ’ αυτόν, «ιδανική δημοκρατία», μιλάει για ένα σύστημα «οργανωμένο και φωτισμένο». Αυτό, ακριβώς, το σύστημα έχουμε την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση να ανακαλύψουμε ξανά. Γιατί αυτό που έχουμε τώρα, δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Άναρχο είναι. Και σκοτεινό πολύ.

Το πρωτότυπο τετράθυρο coupe Evos που η Ford θα παρουσιάσει στην Φρανκφούρτη σε περίπου δύο εβδομάδες αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα καθ’όλα ελκυστικό concept car "εντυπωσιασμού" εφοδιασμένου με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας της "μπλε οβάλ".

Το Evos είναι το πρώτο δείγμα του νέου σχεδιαστικού κώδικα της φίρμας τον οποίο και θα υιοθετήσουν όλα τα νέα της μοντέλα που θα λανσαριστούν στο κοντινό μέλλον, ξεκινώντας ήδη από την επόμενη χρονιά με το Mondeo.

Εκτός από τη νέα σχεδιαστική ταυτότητα της Ford και την αδιαμφισβήτητα επιβλητική σχεδίαση του με τις έντονες αντιθέσεις και τα εντυπωσιακά στοιχεία όπως οι "φτερωτές" πόρτες εμπρός και πίσω, το Evos διαθέτει επίσης και την τελευταία εξέλιξη του συστήματος infotainment της Ford, SYNC.

Το σκεπτικό των εφαρμογών οι οποίες συναποτελούν το SYNC, όπως επιβάλλουν οι αναλογίες ενός μυώδους coupe με διαστάσεις 4,5 μέτρων μήκος και 1,97 μέτρων πλάτος είναι αμιγώς οδηγοκεντρικό.


Η φιλοσοφία είναι ότι ο ιδιοκτήτης του μπορεί να αφοσιωθεί απερίσπαστος στην οδήγηση καθώς το αυτοκίνητο αναλαμβάνει την επικοινωνία με τον εξωτερικό κόσμο.

Για παράδειγμα, εκτός από τις συνήθεις λειτουργίες αναπαραγωγής μουσικής με τη σύνδεση οποιασδήποτε συσκευής, συστήματος πλοήγησης, πληροφορίες για την κίνηση και τις καιρικές συνθήκες κ.τ.λ., το Evos μπορεί να θερμάνει ή να ψύξει το θάλαμο επιβατών αυτόματα πριν εισέλθει ο οδηγός του, να αναδιοργανώσει το δρομολόγιο αποφεύγοντας διαδρομές με κίνηση ή επιβαρυμένες από μόλυνση ή "διαβάζοντας" το δρόμο μέσω των πληροφοριών που αντλεί από το σύστημα πλοήγησης να προγραμματίσει αναλόγως τις ρυθμίσεις των αναρτήσεων, την απόκριση του κινητήρα και του συστήματος διεύθυνσης.

Όσον αφορά τον κινητήρα το Evos αξιοποιεί ένα υβριδικό μηχανικό σύνολο στο οποίο συνδυάζονται ένας βενζινοκινητήρας και ένας ηλεκτροκινητήρας που μπορούν να λειτουργήσουν ταυτοχρόνως ή ανεξάρτητα και μπαταρίες ιόντων λιθίου που εξασφαλίζουν στο τετράθυρο coupe αυτονομία που ανέρχεται στα 800 χλμ.

Αυτή η έννοια επεκτάθηκε και στις άλλες θρησκείες, κυρίως στο Ισλάμ. Χαρακτηρίζεται κατά γενικό τρόπο μια συμπεριφορά που αφορά, ανεξαρτήτως θρησκείας, την υπεράσπιση με ζήλο και ενίοτε με φανατισμό του ίδιου του γράμματος της αγνής και ορθής πίστης. Μια τέτοιας μορφής φονταμενταλισμός απαντάται για παράδειγμα στον ισλαμισμό, στα λεγόμενα υπερορθόδοξα εβραϊκά κινήματα, καθώς και στους Ευαγγελικούς Χριστιανούς.

Ο φονταµενταλισµός γεννήθηκε καταρχήν στο πλαίσιο του Προτεσταντισµού της Β. Αµερικής. Από το 1910 µέχρι το 1915 εκδόθηκε µια σειρά έργων, των Fundamentals, από κύκλους κυρίως Βαπτιστών και Πρεσβυτεριανών, οι οποίοι τελικά το 1919 ίδρυσαν µια Παγκόσµια Ένωση των Χριστιανών Θεµελιοκρατών (World's Christian Fundamentals Association). Κύριος στόχος της Ένωσης αυτής ήταν η αντίδραση προς τη µοντέρνα επιστήμη και η αποκατάσταση θεμελιωδών κατά τη γνώμη τους αντιλήψεων της Βίβλου που είχαν αµφισβητηθεί.

Από την Ένωση-κίνηση αυτή ονομάστηκε το σχετικό φαινόμενο «φονταµενταλισµός».
Η φονταμενταλιστική αυτή κίνηση απασχολεί µέχρι την εποχή µας τις ΗΠΑ, κυρίως µέσα από το θέμα τού αν η Βίβλος έχει δίκαιο ή η θεωρία της βιολογικής εξέλιξης. Πιο συγκεκριμένα, αγωνίζεται να επιβάλει ως µοναδική «επιστημονική αλήθεια» ορισμένες αντιλήψεις, που αποτελούν κατά γράμμα ερμηνεία των βιβλικών αφηγήσεων για τη Γένεση του κόσμου.

Τις µαχητικές προσπάθειες των φονταμενταλιστών να επιβάλουν τις αντιλήψεις τους στα δηµόσια σχολεία των Η.Π.Α. παρουσιάζει ο επιφανής παλαιοντολόγος St. J. Gould στο βιβλίο του "Εν αρχή ην ο Λόγος. Για τη συµφιλίωση θρησκείας και επιστήµης". Ο Gould περιγράφει, επίσης, τις ακραίες αντιλήψεις των φονταµενταλιστών στην Αµερική και τις συγκρίνει µε τις απόψεις που διατυπώθηκαν στο πλαίσιο της αντιμετώπισης των ίδιων θεμάτων στην Ευρώπη, όπου δεν προκλήθηκαν οι ίδιες αντιδράσεις, αλλά υπήρξαν προσπάθειες είτε συµβιβαστικών θεωρήσεων είτε διάκρισης της θρησκευτικής από την επιστημονική θεώρηση της γένεσης και εξέλιξης του βιολογικού κόσμου.

Στην τελευταία αυτή θέση καταλήγει και ο ίδιος ο Gould, ξεκινώντας από τη διαφορετική λειτουργία που επιτελεί από τη µια πλευρά η Βίβλος ως θρησκευτικό κείμενο και από την άλλη η επιστημονική έρευνα και γνώση ως βασικό µέσο µελέτης του βιολογικού κόσμου. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού συνδέθηκαν εκεί πολιτικές διαστάσεις. Παρόμοια προς την τελική θέση του Gould είναι και η άποψη που διατύπωσε ο Νίκος Ματσούκας για την ερμηνεία των βιβλικών αυτών αφηγήσεων.

Από το θέμα αυτό κατανοεί κανείς ότι η τακτική που ακολουθούν οι φονταµενταλιστές είναι καθαρά πολιτική και ακτιβιστική. Επιλέγουν ένα θέμα, το ανάγουν σε θέμα αιχμής και αγωνίζονται µε κάθε τρόπο να επιβάλουν την άποψή τους ως τη µόνη ορθή. Αλλά και αν αυτό δεν γίνει δεκτό, δηµιουργείται στους οπαδούς η αίσθηση ότι αγωνίζονται για τις ιδέες τους.

Η προσπάθεια αυτή τους οδηγεί σε συσπείρωση, και έτσι καθιστούν αισθητή την παρουσία τους.
Οι κύριες θέσεις των φονταµενταλιστών Προτεσταντών της Αµερικής είναι οι εξής:

Πρώτον, υποστηρίζουν ότι η Αγία Γραφή είναι κατά γράμμα θεόπνευστη, πράγμα που οδηγεί και στην ανάλογη χρήση της.

Δεύτερον, θεωρούν ότι κάθε µοντέρνα θεολογία και η επιστήμη γενικότερα, στο βαθμό που αντιτίθενται στη βιβλική πίστη, είναι µια µηδαµινότητα.

Τρίτον, πιστεύουν ότι όποιος δεν συµµερίζεται τις βασικές φονταµενταλιστικές απόψεις τους δεν είναι γνήσιος χριστιανός.

Τέταρτον, καταδικάζουν επιλεκτικά ορισμένες µοντέρνες αντιλήψεις, µεταξύ των οποίων τη βασική αντίληψη της µοντέρνας πολιτικής για το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους.

Ο φονταµενταλισµός ως µοντέρνο φαινόμενο δεν περιορίστηκε µόνο στο πλαίσιο του αµερικανικού Προτεσταντισμού, αλλά µε διάφορες µορφές και µε τη χρήση διαφόρων θεμάτων ως θεμάτων αιχμής, αναπτύχθηκε και στο πλαίσιο των άλλων παγκόσμιων σύγχρονων θρησκειών. Ο Br. Lawrence υποστηρίζει ότι υπάρχουν διάφοροι τύποι φονταµενταλισµών. Στην πραγματικότητα όμως αν θεωρήσει κανείς ότι υπάρχει διαφόρων βαθμών πολιτικοποίηση και χρήση διαφορετικών µέσων, που φθάνουν µέχρι τις τρομοκρατικές ενέργειες, τότε καλύπτει όλες τις µορφές του φαινομένου.

Κατά βάθος όλοι οι φονταµενταλιστές υποστηρίζουν αναλογικά τις ίδιες σχεδόν απόψεις. Η διαφορά τους έγκειται στην ιδιαίτερη θρησκεία που πιστεύουν και στην οποία στηρίζονται.

Peter D. Williamson Bugatti Type 57S Atlantic – 30 έως 40 εκατ. δολάρια
1934 «Star of India» Rolls-Royce Phantom II Continental – 13 εκατ. δολάρια
1957 Ferrari 250 Testa Rossa – 12.4 εκατ. δολάρια
1961 Ferrari 250 GT California Spyder – 10.8 εκατ. δολάρια
007 Aston Martin DB5 – 5 έως 10 εκατ. δολάρια
1937 Bugatti Type 57S – 4.4 εκατ. δολάρια

Στο νησί Ιάβα, της Ινδονησίας υπάρχει ένα βουνό γεμάτο με χιλιάδες αγάλματα, που περιβάλλεται από ηφαίστεια και καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου. Το Borobudur, ένα τεράστιο συγκρότημα βουδιστικών ναών, εγκαταλείφθηκε για αιώνες, αλλά κανείς δεν γνωρίζει γιατί. Στην πραγματικότητα, ήταν ξεχασμένο, κρυμμένο κάτω από ηφαιστειακή τέφρα σε μια κατάφυτη, πυκνή ζούγκλα για εκατοντάδες χρόνια.
Το συγκρότημα υπολογίζεται ότι χτίστηκε περίπου τον 90 αιώνα και εγκαταλείφθηκε περίπου 150 χρόνια μετά, χωρίς να υπάρχουν ιστορικές αναφορές και για τα δύο γεγονότα. Ανακαλύφθηκε ξάνα το 1814 και έκτοτε συντηρήθηκε και μετατράπηκε σε ένα εξαιρετικά δημοφιλές βουδιστικό μνημείο. Έχει χαρακτηριστεί μνημέιο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO