Η αρχαία γνώση και όλη η πνευματική δραστηριότητα ήταν θρησκευτική. Ήταν θρησκευτική από την άποψη ότι κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα αφορούσε άμεσα την θεότητα, εφόσον ο Θεός είναι παντού και πάντα. Η επιστήμη, η φιλοσοφία και τα μαθηματικά ήταν μέρη της θρησκείας. Η τέχνη, το θέατρο η μουσική και η ζωγραφική είχαν να κάνουν με τους θεούς. Κάθε μορφή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής ήταν ιερή και συγκατοικούσε με την Θεότητα. Έτσι και το ημερολόγιο αφορούσε τις κινήσεις των θεϊκών φωτεινών σωμάτων και όχι τις κινήσεις άψυχων χωμάτινων πλανητών. Το να ασχολείται κανείς με τις κινήσεις των άστρων ή τα φυσικά φαινόμενα της γης και του ουρανού, σήμαινε ότι ασχολείται με τους θεούς.
Οι Έλληνες γεννήθηκαν από την Μητέρα Γη και κατοικούσαν μέσα στην αγκαλιά της και από τον Πατέρα Ουρανό και περπατούσαν κάτω από την σκέπη του. Σήμερα εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουμε ούτε τους γονείς μας και περπατάμε μόνοι σε μια πνευματική έρημο αναζητώντας ένα θεό που κρύβεται κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και στις ιδέες του εγκεφάλου μας. Ενώ ο απόστολος του χριστιανισμού ήρθε στην Αθήνα να μας υποδείξει με τα λόγια του Έλληνα φιλόσοφου Άρατου ότι ο Θεός είναι παντού, οι σημερινοί χριστιανοί βλέπουν παντού μια υλική κτίση, μια άψυχη δημιουργία και αναζητούν τον θεό μόνο μέσα θεόπνευστα αρχαία βιβλία και σε χρυσοντυμένα ιερατεία.
Οι Έλληνες γεννήθηκαν από την Μητέρα Γη και κατοικούσαν μέσα στην αγκαλιά της και από τον Πατέρα Ουρανό και περπατούσαν κάτω από την σκέπη του. Σήμερα εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουμε ούτε τους γονείς μας και περπατάμε μόνοι σε μια πνευματική έρημο αναζητώντας ένα θεό που κρύβεται κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και στις ιδέες του εγκεφάλου μας. Ενώ ο απόστολος του χριστιανισμού ήρθε στην Αθήνα να μας υποδείξει με τα λόγια του Έλληνα φιλόσοφου Άρατου ότι ο Θεός είναι παντού, οι σημερινοί χριστιανοί βλέπουν παντού μια υλική κτίση, μια άψυχη δημιουργία και αναζητούν τον θεό μόνο μέσα θεόπνευστα αρχαία βιβλία και σε χρυσοντυμένα ιερατεία.
Ισχυρίζονται οι σημερινοί χριστιανοί ότι οι πρόγονοι μας λάτρευαν θεούς με ανθρώπινα σώματα. Λένε ότι τους λάτρευαν φτιάχνοντας αγάλματα από πέτρα και ξύλα και μέταλλα. Λένε ακόμα ότι έφτιαχναν αστείους μύθους για τις ζωές των θεών. Δεν λένε όμως ότι οι Έλληνες τα έκαναν όλα αυτά γιατί δεν λάτρευαν ανθρωπόμορφους θεούς αλλά αναγνώριζαν την αλήθεια που εκείνοι συμβόλιζαν.
Οι θεότητες των Ελλήνων δεν ήταν ανθρώπινα άτομα με ονοματεπώνυμα, οι οποίοι γεννήθηκαν κι έζησαν κάποια χρόνια μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Οι θεότητες των Ελλήνων ήταν πνεύματα που γεννήθηκαν στην γη και ενσαρκώθηκαν στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες, και σε κάθε εποχή ή σε κάθε χώρα είχαν διαφορετικά ονόματα μα πάντα συμβόλιζαν κάποια ουράνια ή γήινη δύναμη. Ο Απόλλων συμβόλιζε την λοξή πορεία του Ήλιου στον ουρανό γι’ αυτό και ονομαζόταν Λοξίας. Η Αρτεμη συμβόλιζε την φωτεινή πορεία της σελήνης στον νυχτερινό ουρανό. Αυτό όμως δεν συμβαίνει στην χριστιανική θρησκεία.
Οι θεότητες των Ελλήνων δεν ήταν ανθρώπινα άτομα με ονοματεπώνυμα, οι οποίοι γεννήθηκαν κι έζησαν κάποια χρόνια μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Οι θεότητες των Ελλήνων ήταν πνεύματα που γεννήθηκαν στην γη και ενσαρκώθηκαν στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες, και σε κάθε εποχή ή σε κάθε χώρα είχαν διαφορετικά ονόματα μα πάντα συμβόλιζαν κάποια ουράνια ή γήινη δύναμη. Ο Απόλλων συμβόλιζε την λοξή πορεία του Ήλιου στον ουρανό γι’ αυτό και ονομαζόταν Λοξίας. Η Αρτεμη συμβόλιζε την φωτεινή πορεία της σελήνης στον νυχτερινό ουρανό. Αυτό όμως δεν συμβαίνει στην χριστιανική θρησκεία.
Η Παναγία των Χριστιανών είναι μια γυναίκα που γέννησε τον Χριστό ενώ ήταν Παρθένα. Ενώ η Παναγία έχει όλα τα σύμβολα μια ουράνιας Μεγάλης Μητέρας,, μιας φεγγαροθεάς, μιας Σεμέλης ή Ίσιδας οι χριστιανοί δεν τα αναγνωρίζουν όλα αυτά αλλά λατρεύουν την Παναγία σαν μια γυναίκα με το όνομα Μαρία, κόρη της Άννας και του Ιωακείμ, όπως διαβάζουμε στο απόκρυφο ευαγγέλιο του Ιακώβου.
Για τους Έλληνες η Άρτεμη ήταν μια δύναμη της φύσης, σύμβολο της ήταν το ελάφι και το τόξο που κρατούσε σαν κυνηγούσε τα άγρια θηρία του δάσους. Το ελάφι συμβολίζει την καρδιά και το κυνήγι στο δάσος των άγριων ζώων είναι η νίκη απέναντι στα άγρια πάθη του ανθρώπου, ώστε να καθαριστεί η καρδιά. Γι αυτό και η Άρτεμη είναι Παρθένα συμβολίζοντας την αγνότητα. Ο Ακταίωνας μάλιστα που κατά λάθος την είδε γυμνή να λούζετε μέσα σε μια σπηλιά τιμωρήθηκε αυστηρά ώστε τα σκυλιά του δεν τον αναγνώρισαν, τον θεώρησαν ως ελάφι και τον κατασπάραξαν. Τα σκυλιά του Ακταίωνα είναι δώδεκα, όσα και ζώδια του έτους. Η Άρτεμη ως κυνηγός έχει κι εκείνη ως ιερό ζώο τον σκύλο και στις τοιχογραφίες εμφανίζεται μαζί με τον αδερφό της τον Απόλλωνα πάνω στο άρμα του ήλιου, να διασχίζουν τον ουρανό. Έτσι ο Απόλλωνας και η Άρτεμη συμβολίζουν το ημερολόγιο του χρόνου. Το ελληνικό ημερολόγιο που συνδυάζει τους δώδεκα σεληνιακούς μήνες με τις 365 μέρες του ηλιακού έτους.
Στα ερμητικά κείμενα, αναφέρει ο Πλούταρχος στο περί Ίσιδος και Οσίριδος, είναι γραμμένο για τα ιερά ονόματα των θεών, πως η δύναμη που αφορά την περιφορά του ήλιου ονομάζεται Ώρος και οι Έλληνες την αποκαλούν Απόλλων. Την δύναμη που αφορά την περιφορά του αέρος, δηλαδή την σεληνιακή, οι Αιγύπτιοι την λένε Όσιρη και οι Έλληνες της Αλεξανδρειας Σέραπι. Οι Έλληνες βέβαια την δύναμη αυτή της σεληνιακής περιφοράς την λένε Διόνυσο. Φυσικά μόνο οι ιερείς και όσοι ήταν μυημένοι στα μυστήρια κατείχαν αυτή την γνώση της ελληνικής θρησκείας. Για εκείνους που έβλεπαν απέξω τα σύμβολα των θεών και άκουγαν τους μύθους, η ελληνική θρησκεία ήταν ακατανόητη.
Το ημερολόγιο που σήμερα χρησιμοποιεί η εκκλησία και με το οποίο καθορίζεται η εορτή του Πάσχα, προέρχεται από το ελληνικό ημερολόγιο και στηρίζεται πάνω στον γνωστό κύκλο του Έλληνα αστρονόμου Μέτωνα. Ο Μέτων υπολογίζει ότι 19 ηλιακά έτη είναι ίσα με 235 σεληνιακούς μήνες ή 6940 ημέρες. Οι 28 κύκλοι του ήλιου και οι 19 κύκλοι της σελήνης αναφέρονται πρώτη φορά από τον προσωκρατικό φιλόσοφο Αναξίμανδρο.
Ο Μέτωνας υπολογίζοντας τους κύκλους της σελήνης σε 19 χρόνια, του ηλίου σε 28 χρόνια και της γης σε 532 χρόνια, δηλαδή κάθε τόσα χρόνια επανέρχονται στην ίδια θέση, δημιούργησε το πρώτο σταθερό ημερολόγιο με την μεγαλύτερη ακρίβεια. Σε αυτό το ημερολόγιο στηρίχθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας για να προσαρμόσει το σεληνιακό ημερολόγιο των Ρωμαίων στο ηλιακό και να κατασκευάσει το σημερινό Ιουλιανό λεγόμενο ημερολόγιο.
Ο Έλληνας αστρονόμος, Σωσιγένης, μαθηματικός και φιλόσοφος (1ος αι. π.Χ.) από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, το 46 π.Χ. κατόπιν εντολής του Ιουλίου Καίσαρα μεταρρύθμισε το υφιστάμενο τότε ημερολόγιο των 365 ημερών στο νέο Ιουλιανό, όπως ονομάσθηκε, με την προσθήκη 1 ημέρας κάθε 4 χρόνια (εφαρμογή δίσεκτου έτους). Για να γίνει δε αυτή η διόρθωση το έτος εκείνο δηλαδή το 46 π.Χ διήρκεσε 445 ημέρες!
Η πλειοψηφία των Ορθοδόξων ετοιμάζονται να γιορτάσουν την κοίμηση της Θεοτόκου, 13 μέρες αργότερα από εκείνους τους Ορθόδοξους που ακολουθούν το νεότερο Παπικό ημερολόγιο το λεγόμενο Γρηγοριανό. Από τις πρώτες συνόδους της Εκκλησίας το ημερολόγιο ήταν πολύ σημαντικό θέμα και ήταν επιθυμία όλων να γιορτάζουν μαζί το Πάσχα. Σήμερα, 2000 χρόνια μετά οι Ορθόδοξοι είναι χωρισμένοι χωρίς καμία σύνοδο να μπορεί να τους ενώσει υπό τα σκήπτρα μιας εξουσίας. Σήμερα δεν υπάρχει ο Ρωμαίος αυτοκράτορας που θα καλέσει κάποια Ιερά Οικουμενική Σύνοδο. Ο αυτοκράτορας ήταν εκείνος που καλούσε και υπέγραφε έπειτα το αποτέλεσμα των Οικουμενικών συνόδων.
Το 431 μ.Χ, συνεκλήθη η 3η οικουμενική σύνοδο στην Έφεσο, από τον Θεοδόσιο τον Β΄. Δογμάτισε κατά του Νεστοριανισμού, στο Ναό της βασιλικής της Παναγίας με 200 επισκόπους. Καταδίκασε τον Νεστόριο επίσκοπο Κωνστ/πολης, και δογμάτισε ότι μπορεί η Παναγία να ονομάζεται και Θεοτόκος.
Κάποιοι ήθελαν την Παναγία να μην είναι Θεοτόκος αλλά Χριστοτόκος. Άλλοι την θεωρούσαν σαν μια απλή γυναίκα στην οποία ο Χριστός είπε, τι είναι μεταξύ εσένα και μένα γύναι; Οι καθολικοί όμως που υπεραγαπούν την βασίλισσα των ουρανών προχώρησαν ακόμα περισσότερο δογματίζοντας την άμωμη σύλληψη της Παναγίας καθώς και την ανάληψη της στους ουρανούς.
Ο Πάπας Πίος ο IX, στο αποστολικό διάταγμά του Ineffabilis Deus (8 Δεκεμβρίου 1854) με το οποίο καθόρισε την Άμωμο Σύλληψη ως δόγμα για την Καθολική Εκκλησία, αναφέρθηκε πρωταρχικά στο κείμενο της Γένεσης, όπου ο Θεός είπε στο φίδι, "θα θέσω έχθρα μεταξύ εσού και της γυναικός, μεταξύ του απογόνου σου και του απογόνου της".3:15
Η Ανάληψη της Αειπάρθενου Μαρίας στους Ουρανούς είναι η παραδοσιακή πεποίθηση που πιστεύεται από τους Δυτικούς Ρωμαίο-καθολικούς Χριστιανούς, τους Ανατολικούς Ορθόδοξους, και μερικές Προτεσταντικές Εκκλησίες ότι δηλαδή η Αειπάρθενος Μαρία στο τέλος της ζωής της αναλήφθηκε ψυχή και σώματι στους ουρανούς. Η πίστη αυτή της εκκλησίας στηρίζεται σε απόκρυφο ευαγγέλιο, όπως σε απόκρυφα ευαγγέλια στηρίζεται σχεδόν το σύνολο της εκκλησιαστικής παράδοσης.
Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία διδάσκει ως δόγμα πως η Αειπάρθενος Μαρία, «ολοκληρώνοντας την πορεία της επίγειας ζωής της, αναλήφθηκε ψυχή και σώματι στην Ουράνια δόξα. Αυτό σημαίνει ότι Παναγία μεταφέρθηκε στον ουρανό με το σώμα και την ψυχή της ενωμένα.
Αυτό το δόγμα, καθορίστηκε δογματικά και αλάνθαστα από τον Πάπα Πιο τον 12ο, την 1η Νοεμβρίου 1950, στο Αποστολικό Σύνταγμά του «Μεγαλοδύναμος Θεός - Munificentissimus Deus». Η ημέρα της γιορτής που αναγνωρίζει την μετάβαση της Παναγίας στους Ουρανούς γιορτάζεται ως η «Επισημότητα της Αναλήψεως της Ευλογημένης Αειπάρθενου Μαρίας» από τους Ρωμαιοκαθολικούς, και ως η «Κοίμησης της Θεοτόκου» από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Σε αυτές τις ονομασίες η Ανάληψη είναι μια σημαντική εορτή και πανήγυρης που γιορτάζεται συνήθως στις 15 Αυγούστου.
Δάπεδο από πρωτοχριστιανικό ναό της Παναγίας στη Σκυθόπολη της Παλαιστίνης
Για τους Έλληνες η Άρτεμη ήταν μια δύναμη της φύσης, σύμβολο της ήταν το ελάφι και το τόξο που κρατούσε σαν κυνηγούσε τα άγρια θηρία του δάσους. Το ελάφι συμβολίζει την καρδιά και το κυνήγι στο δάσος των άγριων ζώων είναι η νίκη απέναντι στα άγρια πάθη του ανθρώπου, ώστε να καθαριστεί η καρδιά. Γι αυτό και η Άρτεμη είναι Παρθένα συμβολίζοντας την αγνότητα. Ο Ακταίωνας μάλιστα που κατά λάθος την είδε γυμνή να λούζετε μέσα σε μια σπηλιά τιμωρήθηκε αυστηρά ώστε τα σκυλιά του δεν τον αναγνώρισαν, τον θεώρησαν ως ελάφι και τον κατασπάραξαν. Τα σκυλιά του Ακταίωνα είναι δώδεκα, όσα και ζώδια του έτους. Η Άρτεμη ως κυνηγός έχει κι εκείνη ως ιερό ζώο τον σκύλο και στις τοιχογραφίες εμφανίζεται μαζί με τον αδερφό της τον Απόλλωνα πάνω στο άρμα του ήλιου, να διασχίζουν τον ουρανό. Έτσι ο Απόλλωνας και η Άρτεμη συμβολίζουν το ημερολόγιο του χρόνου. Το ελληνικό ημερολόγιο που συνδυάζει τους δώδεκα σεληνιακούς μήνες με τις 365 μέρες του ηλιακού έτους.
Ο Ακταίωνας κατασπαράσσεται από τα σκυλιά του.
Στα ερμητικά κείμενα, αναφέρει ο Πλούταρχος στο περί Ίσιδος και Οσίριδος, είναι γραμμένο για τα ιερά ονόματα των θεών, πως η δύναμη που αφορά την περιφορά του ήλιου ονομάζεται Ώρος και οι Έλληνες την αποκαλούν Απόλλων. Την δύναμη που αφορά την περιφορά του αέρος, δηλαδή την σεληνιακή, οι Αιγύπτιοι την λένε Όσιρη και οι Έλληνες της Αλεξανδρειας Σέραπι. Οι Έλληνες βέβαια την δύναμη αυτή της σεληνιακής περιφοράς την λένε Διόνυσο. Φυσικά μόνο οι ιερείς και όσοι ήταν μυημένοι στα μυστήρια κατείχαν αυτή την γνώση της ελληνικής θρησκείας. Για εκείνους που έβλεπαν απέξω τα σύμβολα των θεών και άκουγαν τους μύθους, η ελληνική θρησκεία ήταν ακατανόητη.
Το ημερολόγιο που σήμερα χρησιμοποιεί η εκκλησία και με το οποίο καθορίζεται η εορτή του Πάσχα, προέρχεται από το ελληνικό ημερολόγιο και στηρίζεται πάνω στον γνωστό κύκλο του Έλληνα αστρονόμου Μέτωνα. Ο Μέτων υπολογίζει ότι 19 ηλιακά έτη είναι ίσα με 235 σεληνιακούς μήνες ή 6940 ημέρες. Οι 28 κύκλοι του ήλιου και οι 19 κύκλοι της σελήνης αναφέρονται πρώτη φορά από τον προσωκρατικό φιλόσοφο Αναξίμανδρο.
Ο Μέτωνας υπολογίζοντας τους κύκλους της σελήνης σε 19 χρόνια, του ηλίου σε 28 χρόνια και της γης σε 532 χρόνια, δηλαδή κάθε τόσα χρόνια επανέρχονται στην ίδια θέση, δημιούργησε το πρώτο σταθερό ημερολόγιο με την μεγαλύτερη ακρίβεια. Σε αυτό το ημερολόγιο στηρίχθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας για να προσαρμόσει το σεληνιακό ημερολόγιο των Ρωμαίων στο ηλιακό και να κατασκευάσει το σημερινό Ιουλιανό λεγόμενο ημερολόγιο.
Ο Έλληνας αστρονόμος, Σωσιγένης, μαθηματικός και φιλόσοφος (1ος αι. π.Χ.) από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, το 46 π.Χ. κατόπιν εντολής του Ιουλίου Καίσαρα μεταρρύθμισε το υφιστάμενο τότε ημερολόγιο των 365 ημερών στο νέο Ιουλιανό, όπως ονομάσθηκε, με την προσθήκη 1 ημέρας κάθε 4 χρόνια (εφαρμογή δίσεκτου έτους). Για να γίνει δε αυτή η διόρθωση το έτος εκείνο δηλαδή το 46 π.Χ διήρκεσε 445 ημέρες!
Η πλειοψηφία των Ορθοδόξων ετοιμάζονται να γιορτάσουν την κοίμηση της Θεοτόκου, 13 μέρες αργότερα από εκείνους τους Ορθόδοξους που ακολουθούν το νεότερο Παπικό ημερολόγιο το λεγόμενο Γρηγοριανό. Από τις πρώτες συνόδους της Εκκλησίας το ημερολόγιο ήταν πολύ σημαντικό θέμα και ήταν επιθυμία όλων να γιορτάζουν μαζί το Πάσχα. Σήμερα, 2000 χρόνια μετά οι Ορθόδοξοι είναι χωρισμένοι χωρίς καμία σύνοδο να μπορεί να τους ενώσει υπό τα σκήπτρα μιας εξουσίας. Σήμερα δεν υπάρχει ο Ρωμαίος αυτοκράτορας που θα καλέσει κάποια Ιερά Οικουμενική Σύνοδο. Ο αυτοκράτορας ήταν εκείνος που καλούσε και υπέγραφε έπειτα το αποτέλεσμα των Οικουμενικών συνόδων.
Το 431 μ.Χ, συνεκλήθη η 3η οικουμενική σύνοδο στην Έφεσο, από τον Θεοδόσιο τον Β΄. Δογμάτισε κατά του Νεστοριανισμού, στο Ναό της βασιλικής της Παναγίας με 200 επισκόπους. Καταδίκασε τον Νεστόριο επίσκοπο Κωνστ/πολης, και δογμάτισε ότι μπορεί η Παναγία να ονομάζεται και Θεοτόκος.
Κάποιοι ήθελαν την Παναγία να μην είναι Θεοτόκος αλλά Χριστοτόκος. Άλλοι την θεωρούσαν σαν μια απλή γυναίκα στην οποία ο Χριστός είπε, τι είναι μεταξύ εσένα και μένα γύναι; Οι καθολικοί όμως που υπεραγαπούν την βασίλισσα των ουρανών προχώρησαν ακόμα περισσότερο δογματίζοντας την άμωμη σύλληψη της Παναγίας καθώς και την ανάληψη της στους ουρανούς.
Ο Πάπας Πίος ο IX, στο αποστολικό διάταγμά του Ineffabilis Deus (8 Δεκεμβρίου 1854) με το οποίο καθόρισε την Άμωμο Σύλληψη ως δόγμα για την Καθολική Εκκλησία, αναφέρθηκε πρωταρχικά στο κείμενο της Γένεσης, όπου ο Θεός είπε στο φίδι, "θα θέσω έχθρα μεταξύ εσού και της γυναικός, μεταξύ του απογόνου σου και του απογόνου της".3:15
Η Ανάληψη της Αειπάρθενου Μαρίας στους Ουρανούς είναι η παραδοσιακή πεποίθηση που πιστεύεται από τους Δυτικούς Ρωμαίο-καθολικούς Χριστιανούς, τους Ανατολικούς Ορθόδοξους, και μερικές Προτεσταντικές Εκκλησίες ότι δηλαδή η Αειπάρθενος Μαρία στο τέλος της ζωής της αναλήφθηκε ψυχή και σώματι στους ουρανούς. Η πίστη αυτή της εκκλησίας στηρίζεται σε απόκρυφο ευαγγέλιο, όπως σε απόκρυφα ευαγγέλια στηρίζεται σχεδόν το σύνολο της εκκλησιαστικής παράδοσης.
Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία διδάσκει ως δόγμα πως η Αειπάρθενος Μαρία, «ολοκληρώνοντας την πορεία της επίγειας ζωής της, αναλήφθηκε ψυχή και σώματι στην Ουράνια δόξα. Αυτό σημαίνει ότι Παναγία μεταφέρθηκε στον ουρανό με το σώμα και την ψυχή της ενωμένα.
Αυτό το δόγμα, καθορίστηκε δογματικά και αλάνθαστα από τον Πάπα Πιο τον 12ο, την 1η Νοεμβρίου 1950, στο Αποστολικό Σύνταγμά του «Μεγαλοδύναμος Θεός - Munificentissimus Deus». Η ημέρα της γιορτής που αναγνωρίζει την μετάβαση της Παναγίας στους Ουρανούς γιορτάζεται ως η «Επισημότητα της Αναλήψεως της Ευλογημένης Αειπάρθενου Μαρίας» από τους Ρωμαιοκαθολικούς, και ως η «Κοίμησης της Θεοτόκου» από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Σε αυτές τις ονομασίες η Ανάληψη είναι μια σημαντική εορτή και πανήγυρης που γιορτάζεται συνήθως στις 15 Αυγούστου.
Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία, η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι μια Θεομητορική εορτή των Χριστιανικών Εκκλησιών, η οποία εορτάζεται στις 15 Αυγούστου. Στην Ελλάδα γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε πολλά μέρη της χώρας, ονομάζεται δε και «Πάσχα του καλοκαιριού».
Σύμφωνα με το απόκρυφο κείμενο «η ανάληψη της Μαρίας», όταν η Παναγία πληροφορήθηκε άνωθεν τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, ετοιμάστηκε και ανέφερε το γεγονός στους Αποστόλους. Επειδή κατά την ημέρα της κοίμησης δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανής. Μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειος. Η Παναγία ανελήφθη στους ουρανούς.
Αν όλα αυτά που ψηφίστηκαν ως δόγμα από την χριστιανική εκκλησία για την Παναγία αρμόζουν ως ιδιότητες ενός ιστορικού προσώπου ή είναι μυθολογίες αντίστοιχες των θεών της ελληνικής θρησκείας μπορεί ο καθένας λογικός άνθρωπος να το κρίνει. Η Παναγία των χριστιανών δεν διαφέρει καθόλου από την Μεγάλη Μητέρα της αρχαίας θρησκείας η οποία πεισματικά επιστρέφει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων σαν μια αληθινή δύναμη της γης και του ουρανού.
Το φαινόμενο δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ένας πόλεμος μεταξύ των οπαδών μιας λογικής θρησκείας και των οπαδών μιας αρχαίας παράλογης θρησκείας. Ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων όπως λέει ο Ηράκλειτος και ο πόλεμος αυτός είναι η συνεχή μάχη μεταξύ του Ουρανού και της Γης, μεταξύ του Άνδρα και της Γυναίκας. Στην ανθρώπινη ιστορία η κυριαρχία του Ουρανού ακολουθεί την κυριαρχία της Γης και η αρμονία είναι πάντα το ζητούμενο. Όλοι γνωρίζουμε ότι ζούμε σε μια εποχή που οι Πατριαρχικές λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες υπερέχουν. Η Μητριαρχική θρησκεία όμως δεν γίνεται να εξαφανιστεί εντελώς γιατί αυτό θα είχε ως συνέπεια την καταστροφή του κόσμου. Κάθε φορά που οι Πατριαρχικές θρησκείες φτάνουν σε μεγάλη ισχύ υπάρχει μια αντίσταση από τις γήινες δυνάμεις για να επέλθει η ισορροπία. Μια πραγματικά άξια διακυβέρνηση θα ήταν εκείνη που τηρούσε την αρμονία μεταξύ του Ουρανού και της Γης.
Όλοι θεωρούμε την Ιουδαική θρησκεία ως αρχή της Πατριαρχικής χριστιανικής θρησκείας. Αυτό δεν είναι βέβαια ακριβές. Μετά την βασιλεία του Σολομώντα το βασίλειο του χωρίστηκε στα βασίλεια του Ιούδα και της Σαμάρειας. Ο βασιλέας Ιεροβοάμ, υπό την πίεση των Ιουδαίων, δημιούργησε μια εορτή για την βασίλισσα των ουρανών.
«και εκαμεν ο Ιεροβοαμ εορτην εν τω μηνι τω ογδοω εν τη δεκατη πεμπτη ημερα του μηνος ως την εορτην την εν Ιουδα και ανεβη επι το θυσιαστηριον ουτως εκαμεν εν Βαιθηλ θυσιαζων … και ανεβη επι το θυσιαστηριον το οποιον εκαμεν εν Βαιθηλ την δεκατην πεμπτην ημεραν του ογδοου μηνος το οποιον εφευρεν απο της καρδιας αυτου και εκαμεν εορτην εις τους υιους Ισραηλ και ανεβη επι το θυσιαστηριον δια να θυμιαση»
Εφεύρε γράφει η Βίβλος αυτή την εορτή από την καρδιά του. Αυτό δεν είναι αληθές. Οι Ιουδαίοι ανέκαθεν λάτρευαν την βασίλισσα του Ουρανού. Όταν βρισκόταν στην Αίγυπτο καταδιωγμένοι από τους Βαβυλώνιους λατρεύουν κι εκεί την βασίλισσα των ουρανών. Ο προφήτης Ιερεμίας τους απειλεί με εξολόθρευση επειδή λάτρευαν τη θεά. ¨Θέλουσι πέσει εν μαχαίρα, θέλουσι καταναλωθεί εν πείνει από μικρού έως μεγάλου¨, τους προειδοποιεί ο προφήτης. Είναι αξιοπρόσεχτο πως απαντάνε οι Ιουδαίοι της Αιγύπτου. ¨Περί του λόγου τον οποίον ελάλησας προς ημάς εν ονόματι Κυρίου, δεν θέλομε σου ακούσει, αλλά θέλομεν εξάπαντος κάμνει παν πράγμα εξερχόμενον εκ του στόματος ημών, διά να θυμιάζωμεν εις την βασίλισσαν του ουρανού και να κάμνωμεν σπονδάς εις αυτήν, καθώς εκάμνομεν, ημείς και οι πατέρες ημών, οι βασιλείς ημών και οι άρχοντες ημών, εν ταις πόλεσι του Ιούδα και εν ταις πλατείαις της Ιερουσαλήμ και εχορταίνομεν άρτον και διεκείμεθα καλώς και κακό δεν εβλέπομεν¨
Αυτό είναι το εδάφιο του Ιερεμία, (ΜΔ,17) από το Εβραϊκό κείμενο. Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι η ελληνική μετάφραση των Ο΄, γράφει όπου ¨διεκείμεθα καλώς¨, ¨και εγενόμεθα χρηστοί¨.
Η βασίλισσα των Ουρανών λατρευόταν με διάφορα ονόματα και μορφές από όλους τους λαούς της Μεσογείου. Στα ιερά της Ισιδας ή Αθηνάς οι γυναίκες των αρχαίων πήγαιναν σέρνοντας το σώμα τους ή προχωρώντας με τα γόνατα, όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα. Στο τέμπλο του ναού κρεμούσαν χρυσά ή ασημένια ομοιώματα ματιών, ποδιών ή χεριών, ανάλογα με το μέρος του σώματος που επιθυμούσαν να θεραπεύσουν, όπως ακριβώς τα σημερινά τάματα. Στην Αίγυπτο τα χαρίσματα αυτά τα ονόμαζαν κουμάσια.
Η Μαρία είναι μια γυναίκα θνητή, που γεννάει αθάνατο παιδί, όπως η Σεμέλη τον Διόνυσο. Οι κόρες του Κάδμου έλεγαν, σύμφωνα με τον Ευριπίδη, ότι ο Διόνυσος δεν γεννήθηκε από τον Δία, αλλά η μητέρα του η Σεμέλη “νυμφευθείσαν εκ θνητού τινός, ες Ζην αναφέρειν την αμαρτίαν της γέννας”. Δεν ήταν δηλαδή ο γιος της Σεμέλης Υιός Θεού αλλά συνευρέθη με κάποιο άνδρα θνητό και λέει ότι την άφησε έγγυο ο Δίας. Όπως έλεγαν και για την Μαρία ότι αρραβωνιάσθηκε τον Ιωσήφ και γέννησε τον Χριστό με ένα θνητό άνδρα. Κατά την γέννηση του Χριστού σύμφωνα με το πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, μια γυναίκα ονόματι Σαλώμη που βρισκόταν εκεί αμφισβητούσε την παρθενία της, «και είπεν η Σαλώμη Ζη κύριος ο Θεός μου, εάν μη βαλώ τον δάκτυλον μου και ερευνήσω την φύσιν αυτής, ου μη πιστεύσω ότι παρθένος εγγένησε.» Για να μην υπάρχει αμφιβολία της παρθενίας της Παναγίας, έβαλε το δάχτυλο της στη φύση της Μαρίας και είδε ότι όντως ήταν ακόμα παρθένα.
Η Σεμέλη είναι το κλήμα της αμπέλου, ο δε Διόνυσος ο κάθε χρόνο καινούριος βλαστός, εκ του οποίου τα σταφύλια και ο οίνος της θείας κοινωνίας. Και η Παναγία ως Παναγία Σουμελά είναι η βασίλισσα που γέννησε τον Χριστό βασιλιά που μετέτρεψε σε κρασί το νερό και στα μυστήρια του το αίμα του είναι κρασί.
Ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος αναγνωρίζοντας τις ομοιότητες της θεάς των Ελλήνων Ορφικών με την Παναγία αναφέρει στα προλεγόμενα στην ελληνική ιστορία του, ότι ο ακάθιστος ύμνος στην Παναγία είναι ολοφάνερα όμοιος με τους χαιρετισμούς των Ορφικών προς την αρχαία Μεγάλη Μητέρα Θεά.
Σύμφωνα με το απόκρυφο κείμενο «η ανάληψη της Μαρίας», όταν η Παναγία πληροφορήθηκε άνωθεν τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, ετοιμάστηκε και ανέφερε το γεγονός στους Αποστόλους. Επειδή κατά την ημέρα της κοίμησης δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανής. Μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειος. Η Παναγία ανελήφθη στους ουρανούς.
Αν όλα αυτά που ψηφίστηκαν ως δόγμα από την χριστιανική εκκλησία για την Παναγία αρμόζουν ως ιδιότητες ενός ιστορικού προσώπου ή είναι μυθολογίες αντίστοιχες των θεών της ελληνικής θρησκείας μπορεί ο καθένας λογικός άνθρωπος να το κρίνει. Η Παναγία των χριστιανών δεν διαφέρει καθόλου από την Μεγάλη Μητέρα της αρχαίας θρησκείας η οποία πεισματικά επιστρέφει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων σαν μια αληθινή δύναμη της γης και του ουρανού.
Το φαινόμενο δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ένας πόλεμος μεταξύ των οπαδών μιας λογικής θρησκείας και των οπαδών μιας αρχαίας παράλογης θρησκείας. Ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων όπως λέει ο Ηράκλειτος και ο πόλεμος αυτός είναι η συνεχή μάχη μεταξύ του Ουρανού και της Γης, μεταξύ του Άνδρα και της Γυναίκας. Στην ανθρώπινη ιστορία η κυριαρχία του Ουρανού ακολουθεί την κυριαρχία της Γης και η αρμονία είναι πάντα το ζητούμενο. Όλοι γνωρίζουμε ότι ζούμε σε μια εποχή που οι Πατριαρχικές λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες υπερέχουν. Η Μητριαρχική θρησκεία όμως δεν γίνεται να εξαφανιστεί εντελώς γιατί αυτό θα είχε ως συνέπεια την καταστροφή του κόσμου. Κάθε φορά που οι Πατριαρχικές θρησκείες φτάνουν σε μεγάλη ισχύ υπάρχει μια αντίσταση από τις γήινες δυνάμεις για να επέλθει η ισορροπία. Μια πραγματικά άξια διακυβέρνηση θα ήταν εκείνη που τηρούσε την αρμονία μεταξύ του Ουρανού και της Γης.
Όλοι θεωρούμε την Ιουδαική θρησκεία ως αρχή της Πατριαρχικής χριστιανικής θρησκείας. Αυτό δεν είναι βέβαια ακριβές. Μετά την βασιλεία του Σολομώντα το βασίλειο του χωρίστηκε στα βασίλεια του Ιούδα και της Σαμάρειας. Ο βασιλέας Ιεροβοάμ, υπό την πίεση των Ιουδαίων, δημιούργησε μια εορτή για την βασίλισσα των ουρανών.
«και εκαμεν ο Ιεροβοαμ εορτην εν τω μηνι τω ογδοω εν τη δεκατη πεμπτη ημερα του μηνος ως την εορτην την εν Ιουδα και ανεβη επι το θυσιαστηριον ουτως εκαμεν εν Βαιθηλ θυσιαζων … και ανεβη επι το θυσιαστηριον το οποιον εκαμεν εν Βαιθηλ την δεκατην πεμπτην ημεραν του ογδοου μηνος το οποιον εφευρεν απο της καρδιας αυτου και εκαμεν εορτην εις τους υιους Ισραηλ και ανεβη επι το θυσιαστηριον δια να θυμιαση»
Εφεύρε γράφει η Βίβλος αυτή την εορτή από την καρδιά του. Αυτό δεν είναι αληθές. Οι Ιουδαίοι ανέκαθεν λάτρευαν την βασίλισσα του Ουρανού. Όταν βρισκόταν στην Αίγυπτο καταδιωγμένοι από τους Βαβυλώνιους λατρεύουν κι εκεί την βασίλισσα των ουρανών. Ο προφήτης Ιερεμίας τους απειλεί με εξολόθρευση επειδή λάτρευαν τη θεά. ¨Θέλουσι πέσει εν μαχαίρα, θέλουσι καταναλωθεί εν πείνει από μικρού έως μεγάλου¨, τους προειδοποιεί ο προφήτης. Είναι αξιοπρόσεχτο πως απαντάνε οι Ιουδαίοι της Αιγύπτου. ¨Περί του λόγου τον οποίον ελάλησας προς ημάς εν ονόματι Κυρίου, δεν θέλομε σου ακούσει, αλλά θέλομεν εξάπαντος κάμνει παν πράγμα εξερχόμενον εκ του στόματος ημών, διά να θυμιάζωμεν εις την βασίλισσαν του ουρανού και να κάμνωμεν σπονδάς εις αυτήν, καθώς εκάμνομεν, ημείς και οι πατέρες ημών, οι βασιλείς ημών και οι άρχοντες ημών, εν ταις πόλεσι του Ιούδα και εν ταις πλατείαις της Ιερουσαλήμ και εχορταίνομεν άρτον και διεκείμεθα καλώς και κακό δεν εβλέπομεν¨
Αυτό είναι το εδάφιο του Ιερεμία, (ΜΔ,17) από το Εβραϊκό κείμενο. Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι η ελληνική μετάφραση των Ο΄, γράφει όπου ¨διεκείμεθα καλώς¨, ¨και εγενόμεθα χρηστοί¨.
Η βασίλισσα των Ουρανών λατρευόταν με διάφορα ονόματα και μορφές από όλους τους λαούς της Μεσογείου. Στα ιερά της Ισιδας ή Αθηνάς οι γυναίκες των αρχαίων πήγαιναν σέρνοντας το σώμα τους ή προχωρώντας με τα γόνατα, όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα. Στο τέμπλο του ναού κρεμούσαν χρυσά ή ασημένια ομοιώματα ματιών, ποδιών ή χεριών, ανάλογα με το μέρος του σώματος που επιθυμούσαν να θεραπεύσουν, όπως ακριβώς τα σημερινά τάματα. Στην Αίγυπτο τα χαρίσματα αυτά τα ονόμαζαν κουμάσια.
Η Μαρία είναι μια γυναίκα θνητή, που γεννάει αθάνατο παιδί, όπως η Σεμέλη τον Διόνυσο. Οι κόρες του Κάδμου έλεγαν, σύμφωνα με τον Ευριπίδη, ότι ο Διόνυσος δεν γεννήθηκε από τον Δία, αλλά η μητέρα του η Σεμέλη “νυμφευθείσαν εκ θνητού τινός, ες Ζην αναφέρειν την αμαρτίαν της γέννας”. Δεν ήταν δηλαδή ο γιος της Σεμέλης Υιός Θεού αλλά συνευρέθη με κάποιο άνδρα θνητό και λέει ότι την άφησε έγγυο ο Δίας. Όπως έλεγαν και για την Μαρία ότι αρραβωνιάσθηκε τον Ιωσήφ και γέννησε τον Χριστό με ένα θνητό άνδρα. Κατά την γέννηση του Χριστού σύμφωνα με το πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, μια γυναίκα ονόματι Σαλώμη που βρισκόταν εκεί αμφισβητούσε την παρθενία της, «και είπεν η Σαλώμη Ζη κύριος ο Θεός μου, εάν μη βαλώ τον δάκτυλον μου και ερευνήσω την φύσιν αυτής, ου μη πιστεύσω ότι παρθένος εγγένησε.» Για να μην υπάρχει αμφιβολία της παρθενίας της Παναγίας, έβαλε το δάχτυλο της στη φύση της Μαρίας και είδε ότι όντως ήταν ακόμα παρθένα.
Η Σεμέλη είναι το κλήμα της αμπέλου, ο δε Διόνυσος ο κάθε χρόνο καινούριος βλαστός, εκ του οποίου τα σταφύλια και ο οίνος της θείας κοινωνίας. Και η Παναγία ως Παναγία Σουμελά είναι η βασίλισσα που γέννησε τον Χριστό βασιλιά που μετέτρεψε σε κρασί το νερό και στα μυστήρια του το αίμα του είναι κρασί.
Ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος αναγνωρίζοντας τις ομοιότητες της θεάς των Ελλήνων Ορφικών με την Παναγία αναφέρει στα προλεγόμενα στην ελληνική ιστορία του, ότι ο ακάθιστος ύμνος στην Παναγία είναι ολοφάνερα όμοιος με τους χαιρετισμούς των Ορφικών προς την αρχαία Μεγάλη Μητέρα Θεά.
«Οι χαιρετισμοί εις την υψίστην θεόν ενός των μεταγενεστέρων Ορφικών έχουσι πρόδηλον την οικειότητα προς τον ακάθιστον εκείνον Υμνον, ον μέχρι της σήμερον άπας ο ελληνισμός δεν παύει αναπέμπων από Κωνσταντινουπόλεως μέχρις Αθηνών, και από Θεσσαλονίκης μέχρι Κρήτης και Μικράς Ασίας, προς την πάναγνον μητέρα του Σωτήρος, επί τη μνήμη της λυτρώσεως των προπατόρων από Αβάρων και Αράβων. Χαίρε, αναφωνεί προς τοις άλλοις ο Ορφικός ποιητής,
Και ο Πλούταρχος αναφέρει ότι την θεά Αθηνά οι Αιγύπτιοι αποκαλούν Ίσιδα. Ο Ηρόδοτος, μάλιστα (Β,62), περιγράφει την αιγυπτιακή γιορτή «Λυχνοκαϊα», που ήταν αφιερωμένη στη θεά Νηίθ (Αθηνά), η οποία ταυτιζόταν με τη θεά Ίσιδα. «Οι Αιγύπτιοι στην πόλη Σάιν λατρεύουν τη θεά Νηίθ (Αθηνά),αφιερώνοντάς της κάθε χρόνο μια γιορτή την οποία ονομάζουν «Λυχνοκαϊα». Εφόσον λοιπόν έρθει η εποχή της γιορτής αυτής, οι περισσότεροι βάζουν σε ειδικά πλοία τους λύχνους και πλέουν μέσω του Νείλου στη Σάιν. Όταν φτάσουν στο ναό και μπροστά στο άγαλμα, κάνουν όλες τις απαιτούμενες τελετές, ανάβουν τους λύχνους κοντά στις σκηνές και τα κράσπεδα του περιβόλου, και όλη η πόλη φωταγωγείται από την ιερή φωτιά...».
Όταν οι Αθηναίοι θέλησαν να αφιερώσουν σε κάποιο θεό την πόλη τους, διάλεξαν μεταξύ της τρίαινας του Ποσειδώνα και του φωτός της Αθηνάς. Η Αθηνά τους έδωσε το φωτεινόδεντρο, μια ελιά. Και με το λάδι καίει ο λύχνος και φωτίζει την νύχτα από τα αρχαία εκείνα χρόνια. Λάδι σημαίνει φως. Και φως σημαίνει ήλιος και νους. Γι αυτό και η θεότητα αυτή γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία. Το πέπλο της Αθηνά που χρησιμοποιούν στις εορτές της, είναι το σχέδιο του νυκτερινού ουρανού, γιατί όπως ο Δίας συμβολίζει τον αιθέρα, τον φωτεινό και υψηλότερο ουρανό, η Αθηνά συμβολίζει τον νυκτερινό ουρανό
Δυό τρόποι υπάρχουν για να πολεμήσεις για την ζωή σε αυτόν τον κόσμο. Ο ένας είναι ο σιδερένιος, ο κόκκινος από αίμα τρόπος του Άρη. Ο άλλος είναι ο φωτεινός, ο λευκός τρόπος της Αθηνάς. Εκείνη πολεμά με το νου, με την σκέψη, με το θάρρος της ψυχής και την σύνεση.
Στην επίθεση του ελληνοπέρση βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη 6ου, εναντίον της Ρόδου, χρησιμοποιήθηκαν μεγάλες πολιορκητικές μηχανές, ανάμεσα στις οποίες ξεχώριζε μια πολύ θεαματική «ελέπολις», πανύψηλη και με τεράστιο όγκο, που ονομαζόταν Σαμβύκη. Ήταν ένα γιγάντιο κατασκεύασμα, τοποθετημένο πάνω σε δύο μεγάλα ενωμένα πλοία. Εξάφνως, την νύχτα που ο Μιθριδάτης ήταν έτοιμος να διατάξει την επίθεση, ο ουρανός φωτίστηκε από μια μεγάλη φλόγα που είχε ανάψει στην κορυφή του απέναντι λόφου.
Όταν ο Μιθριδάτης διέταξε την επίθεση, η Σαμβύκη άρχισε να πλησιάζει απειλιτικά τα τείχη. Πλησίασε στο σημείο του τείχους όπου βρισκόταν ο ναός της θεάς Ίσιδας, αλλά, ξαφνικά, συνέβηκε κάτι τελείως αναπάντεχο: Όλη εκείνη η τεράστια πολιορκητική μηχανή, μην μπορώντας να αντέξει το βάρος του φορτίου της, άρχισε, σιγά σιγά, να βυθίζεται προκαλώντας ταυτόχρονα ένα τρομαχτικό θόρυβο και βγάζοντας φωτιές από όλες τις μεριές της !
Υπάρχει η παράδοση στη Ρόδο, σύμφωνα με την οποία η μητέρα του θεού Ώρου, η Ίσιδα, εξαιτίας του «θαύματος» της αυτού, ονομάστηκε από τους ντόπιους «Ίσιδα Σαμβύκη». Η ονομασία αυτή συνέχισε να δίνεται και στη διάδοχο της, την Μητέρα του Χριστού, την Παναγία, η οποία ονομάστηκε «Παναγία Τσαμπύκα» και της οποίας η εκκλησία χτίστηκε στην θέση του αρχαίου ναού της Ίσιδας.
Οι σύγχρονοι Ροδίτες, που θέλουν να αγνοούν το γεγονός της Σαμβύκης του Μιθριδάτη και της θεάς Ίσιδας, αναφέρουν ότι Τσαμπίκα σημαίνει φλόγα και πως στο σημείο εκείνο έλαμπε το φως μιας φλόγας. «Η λέξη Τσαμπίκα, σύμφωνα με την άγραφη προφορική παράδοση προέρχεται από τη λέξη τσάμπα, που στην τοπική αρχαγγελίτικη διάλεκτο σημαίνει φωτιά-σπίθα. Σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα από μακριά δε φαινόταν καθαρά, διακρινόταν όμως η φωτιά της κανδήλας που είχε μαζί της.» Η φλόγα που έκαψε την Σαμβύκα του Πόντιου Μιθριδάτη. Η φλόγα που οι ντόπιοι λένε ότι φάνηκε στην κορυφή του λόφου. Είναι μια πολύ συνηθισμένη ιστορία όπου υπάρχουν ναοί της Παναγίες να έχει παρατηρηθεί φως κατά την νύχτα και μετά να βρεθεί μια θαυματουργή εικόνα, η οποία όσες φορές και να την απομακρύνουν οι κακοί, η εικόνα επιστρέφει πετώντας.
Η τσαμπίκα είναι η σπίθα, μια σπίθα από φωτιά μέσα στην νύχτα που μπορεί να πυρπολήσει την εχθρική επίθεση και να την καταστρέψει. Και αυτή η φλόγα μέσα στην νύχτα δεν φωτίζει μονάχα το νόημα της γυναικείας θεικής παρουσίας μέσα από την Ίσιδα και την Παναγία την Τσαμπίκα αλλά υποδεικνύει την σχέση αυτής της θεότητας με το φως που πάντα λάμπει μέσα στο σκοτάδι της ύλης.
Ο κόσμος μας είναι ένας σκοτεινός κόσμος. Κοίτα ποιος είναι ο κόσμος μας. Βγες την νύχτα έξω και δες. Σκοτάδι. Αυτός είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε. Ο ήλιος όσο μεγάλος και φωτεινός και να είναι, δεν είναι παρά μια μικρή παρένθεση φωτός στο σκοτεινό σύμπαν. Όλα αυτά τα άστρα του ουρανού, που καθόλου δεν μας φωτίζουν είναι ήλιοι, εκατομμύρια ήλιοι διάσπαρτοι στο χάος του σκοτεινού σύμπαντος. Όλα τα άστρα είναι σπίθες φωτιάς από την αρχική φλόγα που δημιούργησε το σύμπαν.
Σήμερα, η γυναικεία θεότητα εκφράζεται με την παρουσία της Παναγίας αλλά και με κάποιες μορφές γυναικών αγίων. Η Φωτεινή με το φωτεινό πρόσωπο και τα λυτά της μαλλιά εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλη Αγία την Αθηνά, αν και άλλες Αγίες θα μπορούσαν να εκφραστούν τέτοιους συμβολισμούς όπως είναι η μορφωμένη Αγία Αικατερίνη. Σήμερα έχουμε χάσει την επαφή μας με την πνευματική πραγματικότητα που αποκαλυπτόταν στον πολυθεϊσμό, στις τελετές και στις θεότητες. Ονομάζουμε αποκαλυμμένη θρησκεία εκείνη που έχει αποκαλυφθεί σε ένα άνθρωπο και έχει παραδοθεί με κάποιο κείμενο η με την ζωή του στους ανθρώπους.
Όμως και οι μύθοι, οι τελετές, τα σύμβολα των θεοτήτων, τα ιερά τους ζώα, αποκαλύπτουν μια πνευματική πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη της. Η ελληνική θρησκεία δεν δημιουργήθηκε από την άρρωστη φαντασία κάποιου ανθρώπου αλλά με τα χρόνια δημιουργήθηκε από το συλλογικό ασυνείδητο και παραδόθηκε από γενιά σε γενιά. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να λατρεύει τους ήρωες ή τους αγγέλους ή τους προγόνους αλλά είναι υποχρεωμένος να τους αναγνωρίζει και να τους τιμά.
Σταδιακά οι φιλόσοφοι υπέδειξαν στους ανθρώπους ότι οι μύθοι συμβολίζουν και δεν κυριολεκτούν, τα αγάλματα είναι σύμβολα θεών και όχι θεοί και ότι τελικά οι θεοί, οι άγγελοι και οι άνθρωποι δεν είναι παρά μέλη τους ενός ζωντανού ενιαίου σύμπαντος. Αυτή η αλήθεια δεν ακυρώνει την ύπαρξη των θεών αλλά υποδεικνύει την σχέση που οφείλουμε να έχουμε μαζί τους.
Οι θεοί, οι άγγελοι, τα πνεύματα, είναι όπως ονομάζονται από τον ψυχίατρο Κάρολο Γιουνγκ, αρχέτυπα που ζούνε την δική τους ζωή μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο και εμφανίζονται στον καθένα από μας προσωπικά. Όταν εμείς αγνοούμε την ύπαρξη τους ή δεν την παραδεχόμαστε, αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας. Γράφοντας αυτό το κείμενο επιθυμώ να υποδείξω ότι είναι αναγκαίο να σταματήσει η συκοφαντία εναντίον της ελληνικής θρησκείας και των Ελλήνων από τους Χριστιανούς. Πρέπει κάποιος να υποδείξει στους χριστιανούς ότι κι εκείνοι λατρεύουν εικόνες από ξύλο και μάρμαρο και ασήμι, κι εκείνοι φιλούν τα οστά των νεκρών ηρώων τους αγίων, κι εκείνοι αποδέχονται αγγελικές δυνάμεις και λατρεύουν την πλατυτέρα των ουρανών, την Μεγάλη Μητέρα όλων, την Παναγία.
Χαίρε δε και κλίμαξ ποτί ουρανόν αστερόεντα
ευθυδρόμους κατάγεις, ευθυδρόμους δ΄ανάγεις.
Χαίρε δ΄αγαλλομένη μεν εν Ελλάδι και Σαλαμίνι, κ.λ.π.
Χαίρε, ανακράζει και ο χριστιανός ποιητής,
Χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι΄ης κατέβη ο Θεός
Χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς Ουρανόν
Χαίρε των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα.»
Όταν οι Αθηναίοι θέλησαν να αφιερώσουν σε κάποιο θεό την πόλη τους, διάλεξαν μεταξύ της τρίαινας του Ποσειδώνα και του φωτός της Αθηνάς. Η Αθηνά τους έδωσε το φωτεινόδεντρο, μια ελιά. Και με το λάδι καίει ο λύχνος και φωτίζει την νύχτα από τα αρχαία εκείνα χρόνια. Λάδι σημαίνει φως. Και φως σημαίνει ήλιος και νους. Γι αυτό και η θεότητα αυτή γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία. Το πέπλο της Αθηνά που χρησιμοποιούν στις εορτές της, είναι το σχέδιο του νυκτερινού ουρανού, γιατί όπως ο Δίας συμβολίζει τον αιθέρα, τον φωτεινό και υψηλότερο ουρανό, η Αθηνά συμβολίζει τον νυκτερινό ουρανό
Δυό τρόποι υπάρχουν για να πολεμήσεις για την ζωή σε αυτόν τον κόσμο. Ο ένας είναι ο σιδερένιος, ο κόκκινος από αίμα τρόπος του Άρη. Ο άλλος είναι ο φωτεινός, ο λευκός τρόπος της Αθηνάς. Εκείνη πολεμά με το νου, με την σκέψη, με το θάρρος της ψυχής και την σύνεση.
Η γέννηση της Αθηνάς από το κεφάλι του Δία.
Στην επίθεση του ελληνοπέρση βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη 6ου, εναντίον της Ρόδου, χρησιμοποιήθηκαν μεγάλες πολιορκητικές μηχανές, ανάμεσα στις οποίες ξεχώριζε μια πολύ θεαματική «ελέπολις», πανύψηλη και με τεράστιο όγκο, που ονομαζόταν Σαμβύκη. Ήταν ένα γιγάντιο κατασκεύασμα, τοποθετημένο πάνω σε δύο μεγάλα ενωμένα πλοία. Εξάφνως, την νύχτα που ο Μιθριδάτης ήταν έτοιμος να διατάξει την επίθεση, ο ουρανός φωτίστηκε από μια μεγάλη φλόγα που είχε ανάψει στην κορυφή του απέναντι λόφου.
Όταν ο Μιθριδάτης διέταξε την επίθεση, η Σαμβύκη άρχισε να πλησιάζει απειλιτικά τα τείχη. Πλησίασε στο σημείο του τείχους όπου βρισκόταν ο ναός της θεάς Ίσιδας, αλλά, ξαφνικά, συνέβηκε κάτι τελείως αναπάντεχο: Όλη εκείνη η τεράστια πολιορκητική μηχανή, μην μπορώντας να αντέξει το βάρος του φορτίου της, άρχισε, σιγά σιγά, να βυθίζεται προκαλώντας ταυτόχρονα ένα τρομαχτικό θόρυβο και βγάζοντας φωτιές από όλες τις μεριές της !
Υπάρχει η παράδοση στη Ρόδο, σύμφωνα με την οποία η μητέρα του θεού Ώρου, η Ίσιδα, εξαιτίας του «θαύματος» της αυτού, ονομάστηκε από τους ντόπιους «Ίσιδα Σαμβύκη». Η ονομασία αυτή συνέχισε να δίνεται και στη διάδοχο της, την Μητέρα του Χριστού, την Παναγία, η οποία ονομάστηκε «Παναγία Τσαμπύκα» και της οποίας η εκκλησία χτίστηκε στην θέση του αρχαίου ναού της Ίσιδας.
Οι σύγχρονοι Ροδίτες, που θέλουν να αγνοούν το γεγονός της Σαμβύκης του Μιθριδάτη και της θεάς Ίσιδας, αναφέρουν ότι Τσαμπίκα σημαίνει φλόγα και πως στο σημείο εκείνο έλαμπε το φως μιας φλόγας. «Η λέξη Τσαμπίκα, σύμφωνα με την άγραφη προφορική παράδοση προέρχεται από τη λέξη τσάμπα, που στην τοπική αρχαγγελίτικη διάλεκτο σημαίνει φωτιά-σπίθα. Σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα από μακριά δε φαινόταν καθαρά, διακρινόταν όμως η φωτιά της κανδήλας που είχε μαζί της.» Η φλόγα που έκαψε την Σαμβύκα του Πόντιου Μιθριδάτη. Η φλόγα που οι ντόπιοι λένε ότι φάνηκε στην κορυφή του λόφου. Είναι μια πολύ συνηθισμένη ιστορία όπου υπάρχουν ναοί της Παναγίες να έχει παρατηρηθεί φως κατά την νύχτα και μετά να βρεθεί μια θαυματουργή εικόνα, η οποία όσες φορές και να την απομακρύνουν οι κακοί, η εικόνα επιστρέφει πετώντας.
Η τσαμπίκα είναι η σπίθα, μια σπίθα από φωτιά μέσα στην νύχτα που μπορεί να πυρπολήσει την εχθρική επίθεση και να την καταστρέψει. Και αυτή η φλόγα μέσα στην νύχτα δεν φωτίζει μονάχα το νόημα της γυναικείας θεικής παρουσίας μέσα από την Ίσιδα και την Παναγία την Τσαμπίκα αλλά υποδεικνύει την σχέση αυτής της θεότητας με το φως που πάντα λάμπει μέσα στο σκοτάδι της ύλης.
Ο κόσμος μας είναι ένας σκοτεινός κόσμος. Κοίτα ποιος είναι ο κόσμος μας. Βγες την νύχτα έξω και δες. Σκοτάδι. Αυτός είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε. Ο ήλιος όσο μεγάλος και φωτεινός και να είναι, δεν είναι παρά μια μικρή παρένθεση φωτός στο σκοτεινό σύμπαν. Όλα αυτά τα άστρα του ουρανού, που καθόλου δεν μας φωτίζουν είναι ήλιοι, εκατομμύρια ήλιοι διάσπαρτοι στο χάος του σκοτεινού σύμπαντος. Όλα τα άστρα είναι σπίθες φωτιάς από την αρχική φλόγα που δημιούργησε το σύμπαν.
Η παραλία που έκανε απόβαση ο Μιθριδάτης όπως φαίνεται πάνω από το ναό της Ίσιδος.
Σήμερα, η γυναικεία θεότητα εκφράζεται με την παρουσία της Παναγίας αλλά και με κάποιες μορφές γυναικών αγίων. Η Φωτεινή με το φωτεινό πρόσωπο και τα λυτά της μαλλιά εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλη Αγία την Αθηνά, αν και άλλες Αγίες θα μπορούσαν να εκφραστούν τέτοιους συμβολισμούς όπως είναι η μορφωμένη Αγία Αικατερίνη. Σήμερα έχουμε χάσει την επαφή μας με την πνευματική πραγματικότητα που αποκαλυπτόταν στον πολυθεϊσμό, στις τελετές και στις θεότητες. Ονομάζουμε αποκαλυμμένη θρησκεία εκείνη που έχει αποκαλυφθεί σε ένα άνθρωπο και έχει παραδοθεί με κάποιο κείμενο η με την ζωή του στους ανθρώπους.
Όμως και οι μύθοι, οι τελετές, τα σύμβολα των θεοτήτων, τα ιερά τους ζώα, αποκαλύπτουν μια πνευματική πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη της. Η ελληνική θρησκεία δεν δημιουργήθηκε από την άρρωστη φαντασία κάποιου ανθρώπου αλλά με τα χρόνια δημιουργήθηκε από το συλλογικό ασυνείδητο και παραδόθηκε από γενιά σε γενιά. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να λατρεύει τους ήρωες ή τους αγγέλους ή τους προγόνους αλλά είναι υποχρεωμένος να τους αναγνωρίζει και να τους τιμά.
Σταδιακά οι φιλόσοφοι υπέδειξαν στους ανθρώπους ότι οι μύθοι συμβολίζουν και δεν κυριολεκτούν, τα αγάλματα είναι σύμβολα θεών και όχι θεοί και ότι τελικά οι θεοί, οι άγγελοι και οι άνθρωποι δεν είναι παρά μέλη τους ενός ζωντανού ενιαίου σύμπαντος. Αυτή η αλήθεια δεν ακυρώνει την ύπαρξη των θεών αλλά υποδεικνύει την σχέση που οφείλουμε να έχουμε μαζί τους.
Οι θεοί, οι άγγελοι, τα πνεύματα, είναι όπως ονομάζονται από τον ψυχίατρο Κάρολο Γιουνγκ, αρχέτυπα που ζούνε την δική τους ζωή μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο και εμφανίζονται στον καθένα από μας προσωπικά. Όταν εμείς αγνοούμε την ύπαρξη τους ή δεν την παραδεχόμαστε, αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας. Γράφοντας αυτό το κείμενο επιθυμώ να υποδείξω ότι είναι αναγκαίο να σταματήσει η συκοφαντία εναντίον της ελληνικής θρησκείας και των Ελλήνων από τους Χριστιανούς. Πρέπει κάποιος να υποδείξει στους χριστιανούς ότι κι εκείνοι λατρεύουν εικόνες από ξύλο και μάρμαρο και ασήμι, κι εκείνοι φιλούν τα οστά των νεκρών ηρώων τους αγίων, κι εκείνοι αποδέχονται αγγελικές δυνάμεις και λατρεύουν την πλατυτέρα των ουρανών, την Μεγάλη Μητέρα όλων, την Παναγία.
Η Μητέρα θεά είναι εκείνη που βοηθάει και τους αμαρτωλούς να σωθούν, είναι η Θεά με την απέραντη αγάπη και την άπειρη συγχώρεση, η Θεά που γνωρίζει τα πάθη και τους πόνους των θνητών ανθρώπων. Ως μια τέτοια Θεά την σεβάστηκαν και την τίμησαν οι θαλασσινοί λαοί της μεσογείου και δεν σταμάτησαν να την τιμούν τους αιώνες της καταδίωξης και της στεναχώριας. Στην αγάπη της Μεγάλης Μητέρας αφιερώνω αυτό το κείμενο με την προτροπή να επιτρέψουν οι χριστιανοί και σε άλλους να θρησκεύονται όπως η συνείδηση τους και η ιστορία τους το υπαγορεύει και να σταματήσουν να αναζητούν αιρετικούς και μάγισσες για να θρέψουν τις φλόγες της κολάσεως.
Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος
ΠΗΓΕΣ
ΑΠΠΙΑΝΟΣ - ΡΩΜΑΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟ Μ - ΜΙΘΡΙΔΑΤΕΙΟΣ
27. Η σαμβύκη δ' επαχθείσα του τειχους ή το της Ίσιδος ιερόν εστίν, εφόβει μάλιστα, βέλη τε πολλά ομου και κριους και ακοντια αφιείσα, στρατιωται τε σκάφεσι πολλοις αυτή μετά κλιμάκων παρεθεον ως αναβησομενοι δι' αυτης επι τα τειχη. οι δε Ρόδιοι και ταδε ευσταθως υπέμενον, εως το τε μηχανημα υπο βαρους ενεδιδου και φασμα της Ισιδος εδοξε πυρ αφιεναι πολυ κατ' αυτου και ο Μιθριδατης απογνους καιτησδε της πειρας ανεζευγυεν εκ της Ρόδου.
Η σαμβυκη μεταφερθηκε στο σημειο του τειχους όπου υπήρχε το ιερό της Ίσιδας καιπροκάλεσε μεγάλο φόβο στους Ρόδιους, γιατι εξαπέλυε πολλά βλήματα ταυτόχρονα και κριους και ακοντια. Στρατιώτες με σκάλες περνουσαν με πολλα σκάφη γρηγορα δίπλα της, ετοιμοι να ανεβιυβ στα τειχη μεσω αυτης. Οι Ρόδιοι τα υπέμεναν και αυτα σταθερα μέχρι που η μηχανη αρχισε να καταρρέει υπό το ίδιο της το βαρος, και φανηκε πως ενα φασμα της Ίσιδας εξαπέλυε μεγάλη φωτια καταπάνω της. Ο Μιθριδατης, απογοητευμενος και με αυτη την προσπάθεια, εφυγε από τη Ρόδο.
(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ Προλεγόμενα (Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ, Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη) ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κ.Θ.Δημαράς Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ)
(Πλουτάρχου Περί Ίσιδος και Οσίριδος 62. «Την μεν γαρ Ισις πολλάκις τω της Αθηνάς ονόματι καλούσι φράζοντι τοιούτον λόγον ‘ήλθον εμαυτής’ όπερ εστίν αυτοκινήτου φοράς δηλωτικόν.»)
Βασιλειών Α 12.
28 ελαβε λοιπον ο βασιλευς βουλην και εκαμε δυο μοσχους χρυσους και ειπε προς αυτους φθανει εις εσας να αναβαινητε εις ιερουσαλημ ιδου οι θεοι σου ισραηλ οιτινες σε ανηγαγον εκ γης αιγυπτου
29 και εθεσε τον ενα εν βαιθηλ και τον αλλον εθεσεν εν δαν
30 και εγεινε το πραγμα τουτο αιτια αμαρτιας διοτι επορευετο ο λαος εως εις δαν δια να προσκυνη ενωπιον του ενος
31 και εκαμεν οικους επι των υψηλων τοπων και εκαμεν ιερεις εκ των εσχατων του λαου οιτινες δεν ησαν εκ των υιων λευι
32 και εκαμεν ο ιεροβοαμ εορτην εν τω μηνι τω ογδοω εν τη δεκατη πεμπτη ημερα του μηνος ως την εορτην την εν ιουδα και ανεβη επι το θυσιαστηριον ουτως εκαμεν εν βαιθηλ θυσιαζων εις τους μοσχους τους οποιους εκαμε και κατεστησεν εν βαιθηλ τους ιερεις των υψηλων τοπων τους οποιους εκαμε
33 και ανεβη επι το θυσιαστηριον το οποιον εκαμεν εν βαιθηλ την δεκατην πεμπτην ημεραν του ογδοου μηνος εν τω μηνι τον οποιον εφευρεν απο της καρδιας αυτου και εκαμεν εορτην εις τους υιους ισραηλ και ανεβη επι το θυσιαστηριον δια να θυμιαση
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ
61.
Εν δε ταις Ερμού λεγομέναις βίβλοις ιστορούσι γεγραφθαι περί των ιερών ονομάτων, ότι την μεν επί της του ηλίου περιφοράς τεταγμένης δύναμιν Ώρος, Έλληνες δ’ Απόλλωνα καλούσι, την δ’ επί του πνεύματος οι μεν Όσιριν οι δε Σάραπιν, οι δε Σώθιν Αιγυπτιστί.
ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑΣ
CHARLS KAHN
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΥΤΥΠΟ 1982
Α.2 ΙΙ.16.5 (Dox.348 = Vors A 21 ) «Αναξίμανδρος κύκλον είναι οκτωκαιεικοσαπλασίονα της γης, αρματείω τροχώ παραπλήσιον, την αψίδα έχοντα κοίλην, πλήρη πυρός, κατά τι μέρος εκφαίνουσα δια στομίου το πυρ ώσπερ δια πρηστήρος αυλού, και τούτο’ είναι τον ήλιον.»
Α.1 ΙΙ.25.1 (Dox.355 = Vors A 22 ) «κύκλον είναι την σελήνη εννεακαιδεκαπλασίονα της γης, ώσπερ τον ηλίου πλήρη πυρός, εκλείπειν δε κατά τας επιστροφάς του τροχού, όμοιον γαρ είναι αρματείω τροχώ κοίλην έχοντι την αψίδα και πυρός πλήρη καθάπερ τον του ηλίου, κείμενον λοξόν, ως κακείνον έχοντα μίαν εκπνοήν οίον πρηστήρος αυλόν.»
Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος
ΠΗΓΕΣ
ΑΠΠΙΑΝΟΣ - ΡΩΜΑΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟ Μ - ΜΙΘΡΙΔΑΤΕΙΟΣ
27. Η σαμβύκη δ' επαχθείσα του τειχους ή το της Ίσιδος ιερόν εστίν, εφόβει μάλιστα, βέλη τε πολλά ομου και κριους και ακοντια αφιείσα, στρατιωται τε σκάφεσι πολλοις αυτή μετά κλιμάκων παρεθεον ως αναβησομενοι δι' αυτης επι τα τειχη. οι δε Ρόδιοι και ταδε ευσταθως υπέμενον, εως το τε μηχανημα υπο βαρους ενεδιδου και φασμα της Ισιδος εδοξε πυρ αφιεναι πολυ κατ' αυτου και ο Μιθριδατης απογνους καιτησδε της πειρας ανεζευγυεν εκ της Ρόδου.
Η σαμβυκη μεταφερθηκε στο σημειο του τειχους όπου υπήρχε το ιερό της Ίσιδας καιπροκάλεσε μεγάλο φόβο στους Ρόδιους, γιατι εξαπέλυε πολλά βλήματα ταυτόχρονα και κριους και ακοντια. Στρατιώτες με σκάλες περνουσαν με πολλα σκάφη γρηγορα δίπλα της, ετοιμοι να ανεβιυβ στα τειχη μεσω αυτης. Οι Ρόδιοι τα υπέμεναν και αυτα σταθερα μέχρι που η μηχανη αρχισε να καταρρέει υπό το ίδιο της το βαρος, και φανηκε πως ενα φασμα της Ίσιδας εξαπέλυε μεγάλη φωτια καταπάνω της. Ο Μιθριδατης, απογοητευμενος και με αυτη την προσπάθεια, εφυγε από τη Ρόδο.
(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ Προλεγόμενα (Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ, Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη) ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κ.Θ.Δημαράς Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ)
(Πλουτάρχου Περί Ίσιδος και Οσίριδος 62. «Την μεν γαρ Ισις πολλάκις τω της Αθηνάς ονόματι καλούσι φράζοντι τοιούτον λόγον ‘ήλθον εμαυτής’ όπερ εστίν αυτοκινήτου φοράς δηλωτικόν.»)
Βασιλειών Α 12.
28 ελαβε λοιπον ο βασιλευς βουλην και εκαμε δυο μοσχους χρυσους και ειπε προς αυτους φθανει εις εσας να αναβαινητε εις ιερουσαλημ ιδου οι θεοι σου ισραηλ οιτινες σε ανηγαγον εκ γης αιγυπτου
29 και εθεσε τον ενα εν βαιθηλ και τον αλλον εθεσεν εν δαν
30 και εγεινε το πραγμα τουτο αιτια αμαρτιας διοτι επορευετο ο λαος εως εις δαν δια να προσκυνη ενωπιον του ενος
31 και εκαμεν οικους επι των υψηλων τοπων και εκαμεν ιερεις εκ των εσχατων του λαου οιτινες δεν ησαν εκ των υιων λευι
32 και εκαμεν ο ιεροβοαμ εορτην εν τω μηνι τω ογδοω εν τη δεκατη πεμπτη ημερα του μηνος ως την εορτην την εν ιουδα και ανεβη επι το θυσιαστηριον ουτως εκαμεν εν βαιθηλ θυσιαζων εις τους μοσχους τους οποιους εκαμε και κατεστησεν εν βαιθηλ τους ιερεις των υψηλων τοπων τους οποιους εκαμε
33 και ανεβη επι το θυσιαστηριον το οποιον εκαμεν εν βαιθηλ την δεκατην πεμπτην ημεραν του ογδοου μηνος εν τω μηνι τον οποιον εφευρεν απο της καρδιας αυτου και εκαμεν εορτην εις τους υιους ισραηλ και ανεβη επι το θυσιαστηριον δια να θυμιαση
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ
61.
Εν δε ταις Ερμού λεγομέναις βίβλοις ιστορούσι γεγραφθαι περί των ιερών ονομάτων, ότι την μεν επί της του ηλίου περιφοράς τεταγμένης δύναμιν Ώρος, Έλληνες δ’ Απόλλωνα καλούσι, την δ’ επί του πνεύματος οι μεν Όσιριν οι δε Σάραπιν, οι δε Σώθιν Αιγυπτιστί.
ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑΣ
CHARLS KAHN
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΥΤΥΠΟ 1982
Α.2 ΙΙ.16.5 (Dox.348 = Vors A 21 ) «Αναξίμανδρος κύκλον είναι οκτωκαιεικοσαπλασίονα της γης, αρματείω τροχώ παραπλήσιον, την αψίδα έχοντα κοίλην, πλήρη πυρός, κατά τι μέρος εκφαίνουσα δια στομίου το πυρ ώσπερ δια πρηστήρος αυλού, και τούτο’ είναι τον ήλιον.»
Α.1 ΙΙ.25.1 (Dox.355 = Vors A 22 ) «κύκλον είναι την σελήνη εννεακαιδεκαπλασίονα της γης, ώσπερ τον ηλίου πλήρη πυρός, εκλείπειν δε κατά τας επιστροφάς του τροχού, όμοιον γαρ είναι αρματείω τροχώ κοίλην έχοντι την αψίδα και πυρός πλήρη καθάπερ τον του ηλίου, κείμενον λοξόν, ως κακείνον έχοντα μίαν εκπνοήν οίον πρηστήρος αυλόν.»
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου