Navi Voice

Στις 11 Ιανουαρίου 1928, ο Λέων Τρότσκι, ένας από τους ηγέτες της επανάστασης των Μπολσεβίκων, εξορίζεται από τον Ιωσήφ Στάλιν στην Άλμα-Άτα στο Καζακστάν. Ο Τρότσκι έζησε εκεί επί ένα χρόνο, πριν εκδιωχθεί δια παντός από τη Σοβιετική Ένωση.

Γεννημένος στην Ουκρανία από ρωσοεβραίους γονείς το 1879, ο Τρότσι ήδη από την εφηβική ηλικία ασπάζεται τον Μαρξισμό. Αργότερα, εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο της Οδησσού προκειμένου να βοηθήσει στην οργάνωση και ίδρυση της Εργατικής Ένωσης Νότιων Ρώσσων. Το 1898, συλλαμβάνεται για τις επαναστατικές του δραστηριότητες και οδηγείται στη φυλακή. Δύο χρόνια μετά, εξορίζεται στη Σιβηρία.

Το 1902, δραπετεύει στην Αγγλία, με τη βοήθεια ενός πλαστογραφημένου διαβατηρίου υπό το όνομα Λέων Τρότσκι (το πραγματικό του όνομα ήταν Λεφ Νταβίντοβιτς Μπρόνσταϊν). Στο Λονδίνο, συναντά τον Βλαντιμίρ Λένιν, με τον οποίο έρχεται αργότερα σε ρήξη και συντάσσεται με τη φράξια των Μενσεβίκων που υποστηρίζουν μια περισσότερο δημοκρατική προσέγγιση του σοσιαλισμού. Με το ξέσπασμα της ρωσικής επανάστασης το 1905, ο Τρότσκι επιστρέφει στη Ρωσία και εξορίζεται εκ νέου στη Σιβηρία. Το 1907, μεταναστεύει ξανά.

Στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, διώκεται από αρκετές χώρες εξαιτίας του «ριζοσπαστισμού» του, όπως η Ελβετία, η Γαλλία, η Ισπανία και οι ΗΠΑ, πριν από την επιστροφή του στη Ρωσία στην αυγή της επανάστασης του 1917. Ο Τρότσκι έπαιξε ηγετικό ρόλο, πριν την επιστροφή του Λένιν το Νοέμβριο.

Ως υπουργός Ξένων Υποθέσεων του Λένιν, διαπραγματεύεται με τους Γερμανούς τον τερματισμό της ρωσικής εμπλοκής στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1918, αναλαμβάνει Γραμματέας Πολέμου και ξεκινά τη συγκρότηση του Κόκκινου Στρατού, που πέτυχε να νικήσει την αντικομουνιστική αντιπολίτευση στη διάρκεια του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου. Στις αρχές του 1920, ο Τρότσκι αναδεικνυόταν σε διάδοχο του Λένιν.

Ο θάνατος του Λένιν το 1924 φέρνει το Ιωσήφ Στάλιν στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Αντιδρώντας στις πολιτικές του Στάλιν, ο Τρότσκι καλεί σε μια συνεχιζόμενη παγκόσμια επανάσταση. Ασκεί, επίσης, κριτική στο νέο καθεστώς, κατηγορώντας το για καταπίεση της δημοκρατίας στο Κομουνιστικό Κόμμα και για αποτυχία ανάπτυξης ενός αποτελεσματικού οικονομικού προγράμματος.

Σε απάντηση, ο Στάλιν και οι υποστηρικτές του εγκαινιάζουν μια προπαγάνδα σε βάρος του Τρότσκι. Το 1925, απομακρύνεται από τη θέση του ως Γραμματέας Πολέμου. Δύο χρόνια αργότερα, απομακρύνεται και από το Κομουνιστικό Κόμμα. Τον Ιανουάριο του 1928, αρχίζει η εξορία του στην Άλμα-Άτα και ένα χρόνο μετά εκδιώκεται από τη Σοβιετική Ένωση.

Γίνεται δεκτός από την τουρκική κυβέρνηση και εγκαθίσταται στο νησί της Πριγκήπου, όπου εργάζεται προκειμένου να ολοκληρώσει την αυτοβιογραφία του και την ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης. Έπειτα από 4 χρόνια παραμονής στην Τουρκία, ο Τρότσκι μετακομίζει στη Γαλλία και στη συνέχεια στη Νορβηγία και το 1936 λαμβάνει άσυλο από το Μεξικό. Εγκαθίσταται με την οικογένειά τους σε ένα προάστιο της πόλης του Μεξικού.

Την ίδια περίοδο, στις μεγάλες δίκες της Μόσχας το 1936-1938, όπου δικάστηκαν για προδοσία σημαντικά στελέχη της Ρωσικής Επανάστασης, ο Τρότσκι καταδικάζεται ερήμην ως ο κύριος συνωμότης. Επιβίωσε μιας πρώτης απόπειρας δολοφονίας, αλλά στις 20 Αυγούστου 1940 ο Ισπανός κομουνιστής Ραμόν Μερκάντερ του επιτέθηκε με τσεκούρι, τραυματίζοντάς τον θανάσιμα.

Ο Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Topbaş ,δήλωσε: ''Tο τραμ στη γραμμή μεταξύ Beyazıt της Κωνσταντινούπολης και Eminönü περιοχές της ιστορικής χερσόνησου της πόλης θα συνεχίσει να λειτουργεί'', παρά την απόφαση της Εξεταστικής Επιτροπής Διαφύλαξης να κλείσει τους δρόμους γύρω από το Βασιλικό Υδραγωγείο για την κυκλοφορία για την ασφάλεια του.

"Κάνουμε πολύ σοβαρές μετρήσεις εκεί, σε συνεργασία με τα τοπικά πανεπιστήμια. Έχουμε ήδη αποφασίσει να κατεδαφίσουμε το κτίριο της Διοίκησης, που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την δεξαμενή'', δήλωσε σε ομάδα δημοσιογράφων τη Δευτέρα, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων Dogan.

Ο Δήμαρχος Topbaş είπε με τον τρόπο αυτό η αδικαιολόγητη πίεση στην δεξαμενή θα πρέπει να αποθευχθεί. Ανέφερε επίσης ότι ένα σύστημα που περιέχει υλικά που εμποδίζουν τις δονήσεις έχει εγκατασταθεί κάτω από τις ράγες του τραμ και ότι ο Δήμος σχεδιάζει να κατασκευάσει μία νέα γραμμή τραμ που να συνδέει την περιοχή Karaköy με το Μπλε Τζαμί, ώστε να μην κινδυνεύει από τις δονήσεις η δεξαμενή πια.

Ο Μητροπολιτικός Δήμος αποφάσισε να εφαρμόσει την απόφαση του διοικητικού συμβουλίου για όλα τα βαρέα οχήματα εκτός από το τραμ! Ο Δήμος ενήργησε ως αν η απόφαση δεν αναφέρει ρητά την κυκλοφορία του τραμ.

Το Διοικητικό Συμβούλιο Διατήρησης δήλωσε για την απόφασή του Δήμου:...

...''Παρ 'όλες τις προειδοποιήσεις, τα πολιτιστικά αξιοθέατα που πρέπει να προστατεύονται έχουν υποστεί ζημία και έχουν πραγματοποιηθεί πολλές παρεμβάσεις στα έργα" .

Το Βασιλικό Υδραγωγείο βρίσκεται στην κορυφή του καταλόγου της πολιτιστικής κληρονομιάς και πρέπει να προστατεύεται από το 1ο Συμβούλιο Διατήρησης, το οποίο έχει κυκλοφορήσει τρεις αποφάσεις από το 1997, προειδοποίησεις για διακεκριμένη φθορά της δεξαμενής του. Οι ζημίες που προκαλούνται από τις ισχυρές δονήσεις των οχήματων, συμπεριλαμβανομένου του τραμ, αναφέρεται στις λεπτομέρειες σε αυτές τις αποφάσεις. Ο Δήμος, πάντως, δεν φαίνεται να έχει καμία πρόθεση να κλείσει το τραμ που διέρχεται από την οδό Yerebatan.

Η δεξαμενή κατασκευάστηκε το 542 μ.Χ. κατά τη διάταξη του Βυζαντινού Αυτοκράτορα ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ του 1ου για την κάλυψη των αναγκών σε νερό του ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ. Καλύπτει 9.800 τετραγωνικά μέτρα και έχει 336 στήλες, 9 μέτρα ύψος. Είναι ένα από τα πιο επισκέψιμα αξιοθέατα της Κωνσταντινούπολης.

Ένα ραδιόφωνο 70 ετών, σε ένα κέντρο πολιτιστικής κληρονομιάς της Σκωτίας, έχει τις τελευταίες ημέρες αναστατώσει την περιοχή! Ο λόγος; Εντελώς ξαφνικά άρχισε να μεταδίδει ειδήσεις και μουσική από το... παρελθόν!

Ένα αεροδρόμιο γεμάτο παραφυσικές δραστηριότητες!

Σύμφωνα με τους αυτήκοους μάρτυρες, από τη συσκευή - η οποία ΔΕΝ είναι συνδεδεμένη με ρεύμα ή με μπαταρίες- ακούγονται αφιερώματα στον Ουίνστον Τσόρτσιλ υπό τη μουσική υπόκρουση της μουσικής του Glen Miller!

Το κέντρο στο οποίο καταγράφεται το παράξενο φαινόμενο, βρίσκεται στον αεροπορικό σταθμό Montrose, και αποτελεί γενικότερα έναν χώρο μυστηρίου! Για περισσότερο από έναν αιώνα, αναφέρονται θεάσεις φαντασμάτων, ανεξήγητοι και τρομαχτικοί ήχοι, πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν από μόνες τους...

Κατά καιρούς οι επισκέπτες του χώρου μιλούν για περίεργες "ενέργειες" που αισθάνονται, σκοτεινές σκιές μέσα και έξω από τα δωμάτια, ακόμη και φαντάσματα πιλότων που περπατούν στον διάδρομο ανάμεσα σε παροπλισμένα αεροπλάνα! Ραδιόφωνο όμως που να μεταδίδει εκπομπές από το παρελθόν και μάλιστα ενώ είναι εκτός λειτουργίας, δεν είχε ποτέ ξανά αναφερθεί από κανέναν!

Τι λένε οι μάρτυρες.

Τουλάχιστον δέκα άνθρωποι, υποστηρίζουν ότι ακούνε, ραδιοφωνικές εκπομπές που μεταδίδουν νέα από τον... Β Παγκόσμιο πόλεμο, ομιλίες του Τσώρτσιλ και ήχους από την μπάντα του Glenn Miller- μουσικού που πέθανε το 1944! Όπως λένε, η μετάδοση γίνεται σε τυχαίες μέρες και ώρες και μπορεί να διαρκέσει μέχρι και μισή ώρα!

Ο Bob Sutherland, διαχειριστής του κέντρου πολιτιστικής κληρονομιάς, δηλώνει ότι η συσκευή έχει εξεταστεί από τεχνικούς, οι οποίοι αδυνατούν να εξηγήσουν αυτό που συμβαίνει!

"Δεν είναι μόνο ένας από εμάς που έχει ακούσει με τα αυτιά του τις εκπομπές! Σχεδόν όλοι όσοι μπαίνουμε εδώ μέσα, έχουμε γίνει μάρτυρες έστω και για μία φορά. Είμαστε σοβαροί άνθρωποι, δεν θα διακινδυνεύαμε να ρεζιλευτούμε λέγοντας ψέματα δημοσίως!", συμπληρώνει.

Ευχή καταστροφής. Μπούλμπερη (ή μπούρμπερη) είναι η σκόνη. Πρόκειται για παραφθαρμένη μεσαιωνική λέξη (πούλβερις), που ετυμολογείται από το λατ. pulvis, -eris (= κόνις, κονιορτός).

Σαρδόνιο γέλιο

Ο Όμηρος στην Οδύσσεια (υ 302) αναφέρεται σε σαρδάνειον γέλωτα (:μείδησε δέ θυμώ σαρδάνιον μάλα τοίον), που ερμηνεύεται από τον καθηγητή Σταματάκο: γέλασε με την καρδιά του, ένα γέλωτα πολύ πικρόν. Το Λεξικό Σουΐδα αναφέρει τη φράση Σαρδάνιος γέλως ως παροιμία επί των επ’ ολέθρω τω σφων αυτών γελώντων ή, γενικότερα, επί γέλωτος πικρού ή ειρωνικού καί χλευαστικού. Ωστόσο είναι αμφίβολο αν το ομηρικό σαρδάνιον [που ετυμολογείται από το ρήμα σαίρω = παραστρέφω τά χείλη, ώστε δεικνύω τούς οδόντας, μειδιώ με διεσταλμένα χείλη, επί οργής, χαιρεκακίας κ.λπ.] έχει σχέση με το νεότερο σαρδόνιο ή σαρδονικό.

Η προέλευση της φράσης είναι αβέβαιη. Κατά τον Πλούταρχο, προέρχεται από το σπασμωδικό μορφασμό των Σαρδεέων, τους οποίους οι Καρχηδόνιοι έκαιγαν ζωντανούς μέσα στο κούφιο άγαλμα του θεού Μολώχ. Ίσως, πάλι, να συνδέεται με την αρχαία Σαρδώ, τη σημερινή Σαρδηνία, στην οποία φυτρώνει ένα δηλητηριώδες φυτό (πιθ. σαρδάνη), το οποίο διέστελλε το πρόσωπο εκείνου που το έτρωγε και του προκαλούσε σπασμωδικό γέλιο.

Κύκνειο άσμα

Ερμηνεία: το τελευταίο έργο πνευματικού δημιουργού, ιδίως ποιητή, καλλιτέχνη ή συγγραφέα, πριν από το θάνατό του (Μπαμπινιώτης). Η φράση προήλθε από την παράδοση ότι ο κύκνος - ο οποίος κατά την αρχαιότητα θεωρείτο όρνεον φιλωδόν (Λεξικό Σουΐδα) - όταν διαισθανθεί το θάνατό του, κελαηδεί με γλυκιά φωνή. Συγγενείς παροιμιώδεις φράσεις της αρχαίας: τό κύκνειον (ενν. άσμα), τό κύκνειον άδειν, τό κύκνειον εξηχείν (= τό έσχατον πειράσθαι, τάς τελευταίας παρακλήσεις εκφέρειν, Λεξικό Αθ. Σακελλαρίου).

Γούρμα κι άγουρα

Ηπειρώτικη παροιμία. Αναφέρεται σε όσους μιλούν ή ενεργούν απερίσκεπτα αδυνατώντας να διακρίνουν μεταξύ σωστού και λάθους, όπως οι λαίμαργοι τρώνε συχνά αδιακρίτως ώριμα (γούρμα) και άγουρα φρούτα.

Ες αύριον τα σπουδαία

Φράση που λέγεται – συχνά ειρωνικά – όταν προτείνουμε την αναβολή ή τη χρονική μετάθεση αποφάσεων ή ενεργειών, επικαλούμενοι τη σπουδαιότητά τους. Προέρχεται από τον Πλούταρχο (Βίος Πελοπίδα 10). Ανήκει στον Θηβαίο στρατηγό Αρχία, φίλο των Σπαρτιατών, ο οποίος, όταν σε ένα συμπόσιο κάποιος του επέδωσε ένα γράμμα, που περιείχε την πληροφορία ότι κινδύνευε από τους δημοκρατικούς και τον Πελοπίδα, εκείνος - πάνω στο γλέντι και μέσα στη χαρά του, πάνω στη μέθη της δύναμής του και της εξουσίας - αμέλησε να το ανοίξει. Αντί, λοιπόν, να διαβάσει την επιστολή, την έβαλε στην άκρη σχολιάζοντας «ες αύριον τά σπουδαία». Σε λίγο πλήρωσε το κόστος αυτής της αναβολής: δολοφονήθηκε και ο ίδιος και οι φίλοι του.

Η αγάπη πιάνεται από τα μάτια

Η γνώμη ότι ο έρωτας έχει την αφορμή του στα μάτια, ότι γεννιέται εκ της θεωρίας του αγαπωμένου, είναι κοινή στα δημοτικά τραγούδια: Από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατεβαίνει, κι από τα χείλη στην καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει. Οι καταβολές της πίστης αυτής είναι αρχαίες, όπως μαρτυρούν οι πηγές: ο Ησύχιος – μεταξύ άλλων – παραδίδει τον αδέσποτο στίχο «εκ του γάρ εισοράν γίγνετ’ ανθρώποις εράν», ο οποίος μετέπεσε σε παροιμία.

Και ο τραγικός Ευριπίδης στον Ιππόλυτο δέχεται «Έρως, έρως, ο κατ’ ομμάτων στάζεις πόθον, εισάγων γλυκείαν ψυχαίς χάριν ους επιστρατεύση». Κοινό τόπο αποτελεί, επίσης, σε μεταγενέστερους, ελληνιστικούς και Ρωμαίους, συγγραφείς. Πολλές και οι αντίστοιχες Ιταλικές, Γαλλικές, Γερμανικές κ.α. παροιμιώδεις φράσεις.

Σιβυλλικός χρησμός

Αινιγματικός, μυστηριώδης. Το όνομα Σίβυλλα απαντά αρχικά στον Ηράκλειτο. Συνήθως αναφέρονται διάφορες ομώνυμες προφητικές γυναίκες (πβ. Σίβυλλαι γεγόνασιν εν διαφόροις τόποις καί χρόνοις τόν αριθμόν δέκα, Λεξικό Σουΐδα), ώστε το όνομα να ταυτιστεί με την ιδιότητα και να σχηματιστούν από αυτό ρήμα σιβυλλιάω (= επιθυμώ Σιβυλλιακάς προφητείας, είμαι μανιώδης, ένθους, ως η Σίβυλλα) και ουσ. σιβυλλιστής (= ο εκ των Σιβυλλείων βιβλίων προφητεύων, εν γένει μάντις, προφήτης, χρησμολόγος).

Κόψε με σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω

Η παροιμία στιγματίζει όσους δείχνουν άτολμη ή παθητική στάση και, φοβούμενοι να υπερασπίσουν ή να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, πασχίζουν να αποκρύψουν την δειλία τους, προφασιζόμενοι ότι παραιτούνται από αυτά ή επιλέγοντας οι ίδιοι την ήττα ή τη δοκιμασία παρακινούμενοι δήθεν από ανώτερες ηθικές αξίες. Κατά τον Ν. Πολίτη, ελέχθη υπό των χριστιανών, οι οποίοι αντί ν’ αμυνθώσιν υπέρ της ζωής των, δειλιάζοντας πρό των αλλοπίστων υπέμενον άνευ αντιστάσεως τόν θάνατον, προσδοκώντες τόν στέφανον του μαρτυρίου.


Aσπρη μέρα

Παροιμιακή φράση της αρχαίας: λευκή ημέρα, δηλ. η ευτυχής ή η επ’ ευφροσύνη. Το Λεξικό Σουΐδα ερμηνεύει την παροιμία από παράδοση των Σκυθών να βάζουν στο τέλος της μέρας μέσα σε φαρέτρες λευκές ή μαύρες «ψήφους» (πβ. κλήρους), αντίστοιχα αν πέρασαν την ημέρα τους «αλύπως» ή «οχληρώς», και να τις μετρούν στο τέλος της ζωής κάποιου: επί τοίνυν των αποθνησκόντων εκφέρειν τάς φαρέτρας καί αριθμείν τάς ψήφους. Καί ει ευρεθείησαν πολλαί λευκαί, ευδαιμονίζειν τόν απογενόμενον.

Του πουλιού το γάλα

Παροιμιώδης φράση της αρχαίας: γάλα ορνίθων (ό όρνις = γενικά το πουλί, κι όχι η όρνιθα, η κότα). Λέγεται επί των λίαν ευδαιμονούντων καί πάντα κεκτημένων (δηλ. γι’ αυτούς που είναι απόλυτα ευτυχισμένοι κι έχουν τα πάντα) ή επί των σπανίων καί δυσευρέτων (Λεξικό Σουΐδα). Τα πουλιά στην αριστοφανική πολιτεία τους υπόσχονται: δώσομεν υμίν πλουθυγίειαν, ευδαιμονίαν, ειρήνην, νεότητα, γέλωτα, χορούς, θαλείας γάλα τ’ ορνίθων … (Αριστοφάνους Όρνιθες).

Που στον κόρακα είναι

Το κοράκι, ήδη από την αρχαιότητα, πρωταγωνιστεί σε πολλές παροιμιακές φράσεις. Συνηθέστερη κατάρα "ες κόρακας, άπαγ΄ες κόρακας, βάλλ΄ες κόρακας" και "ουκ ες κόρακας" (=δε θα πας στο διάβολο?). Η "αποστολή στα κοράκια" είχε κυρίως την έννοια της ευχής - ή μάλλον της κατάρας - να παραμείνει το σώμα κάποιου άταφο και να γίνει βορά των κοράκων.

Στους Αριστοφανικούς Βάτραχους ορκίζονται "μα τον κόρακα", ενώ παροιμιακό είναι το "κόρακα λευκόν ιδείν", διότι ως γνωστόν λευκό κοράκι είναι σπάνιο είδος.... (η έννοια της νεοελληνικής παροιμίας "όταν ασπρίσει ο κόρακας και γίνει περιστέρι").

Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του

Φράση που παραπέμπει στο σκληρό καθήκον της κωπηλασίας των καταδίκων στα πλοία.
Η λέξη "κατεργάρης", μεσαιωνική, που δηλώνει πλέον τον παμπόνηρο, τον πανούργο άνθρωπο, είχε αρχικά τη σημασία: ο λάμνων (=ο κωπηλάτης) εις κάτεργον (=πλοίο στο οποίο δουλεύαν κατάδικοι, γαλέρα). Θέση του στο πλοίο ήταν ο πάγκος, σανίδα πάνω στην οποία κάθονταν οι κωπηλάτες.

Οι καιροί ου μενετοί

Οι ευκαιρίες δεν περιμένουν. Φράση του Περικλή, του μεγάλου πολιτικού της αρχαίας Αθήνας, όπως την κατέγραψε στην ιστορία του ο μεγάλος θαυμαστής του, ο ιστορικός Θουκυδίδης.

Χρωστάει της Μιχαλούς

Λαική έκφραση, που χρησιμοιποιείται για πρόσωπο που δεν έχει διανοητική ισορροπία, για τρελό.
Ο Νικόλαος Πολίτης αναφέρει την έκφραση παραλλαγμένη σαν "Χρωστάει του Μιχάλη" και εξηγεί οτι λέγεται για ανθρώπους ανόητους, τους οποίους ο λαός αποκαλεί συνήθως με το όνομα Μιχάλης.
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, η έκφραση συνδέεται με τη μεταπαναστατική ζωή στο Ναύπλιο, πρωτεύουσα τότε της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, μτά την επανάσταση του 21 υπήρχε στο Ναύπλιο μια ταβέρνα που ανήκε σε μια γυναίκα, τη Μιχαλού. Η Μιχαλού είχε το προτέρημα να κάνει "βερεσέδια" αλλά υπό προθεσμία. Μόλις εξαντλείτο η προθεσμία-και η υπομονή της- στόλιζε τους χρεώστες της με "κοσμητικότατα" επίθετα. Όσοι τα άκουγαν, ήξεραν καλά οτι αυτός που δέχεται τις "περιποιήσεις" της "χρωστάει της Μιχαλούς"

Συμβαίνουν και εις Παρισίους

Ιστορική φράση που χρησιμοποιούσε συχνά ο Έλληνας πολιτικός και πρωθυπουργός επί Όθωνος, Ιωάννης Κωλέτης, ο οποίος είχε διατελέσει για χρόνια πρέσβης της Ελλάδας στο Παρίσι.
Λέγεται συνήθως ειρωνικά, για να δικαιολογηθεί συμπεριφορά, περιστατικό ή ενέργεια άτοπη ή ασυνήθιστη, η οποία παρουσιάζεται συνήθης και αποδεκτή και στα πλέον πολιτισμένα μέρη του κόσμου (όπως το Παρίσι).

Μιτσής στα γράμματα μα μιάλος στην τέγνην
Υπάρχουν άτομα που έχουν χαμηλές επιδόσεις στα γράμματα, αλλά μεγάλες επιδόσεις σε κάποια άλλη εργασία. Παροιμία στην κυπριακή διάλεκτο της περιοχής Αμμοχώστου.

Σημεία των καιρών

Στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια εποχή και προοιωνίζουν κάτι, συνήθως κακό (Μπαμπινιώτης). Φράση της Καινής Διαθήκης [Ματθ. 16, 3: ο δέ ( Ιησούς) είπεν αυτοίς (τοις Φαρισαίοις) …. τό μέν πρόσωπον του ουρανού γιγνώσκετε διακρίνειν, τά δέ σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι;]. Ωστόσο οι απαρχές της θα πρέπει να αναζητηθούν στις αρχαίες διοσημείας (μετεωρολογικά φαινόμενα που θεωρούνταν σημεία του Διός).

Σε τρώει η μύτη σου

Στη φαγούρα (γενικότερα και όχι μόνον της μύτης), τον κνισμόν, απέδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες μαγικές ιδιότητες, τη θεωρούσαν σημάδι, προειδοποίηση, των θεών, πρόληψη που επιβίωσε μέχρι τις μέρες μας.Συγκεκριμένα, οι αρχαίοι πίστευαν ότι η φαγούρα στην πλάτη, στο λαιμό, στ’ αφτιά και στη μύτη ήταν δυσοίωνη. Οι Σπαρτιάτες μάλιστα συνήθιζαν να τιμωρούν τα παιδιά που έξυναν τη μύτη τους, πιστεύοντας ότι θα γίνουν κακοί πολεμιστές.

Οι πρώτοι έσονται έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι

Οι πρώτοι έσονται έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι Λόγια του Ιησού (Κ.Δ. Λουκ. 13, 30, Μαρκ. 10, 31) για τη θέση στην οποία θα βρεθούν πολλοί στη μέλλουσα ζωή: πολλοί από εκείνους που με κοσμικά κριτήρια (υψηλή κοινωνική θέση, αξιώματα, πλούτη κ.τ.ο.) θεωρούνται πρώτοι θα γίνουν τελευταίοι και, αντίθετα, πολλοί ταπεινοί θα γίνουν πρώτοι στην βασιλεία των ουρανών.
Λέγεται με ανάλογο νόημα, για κάποιον που καταλαμβάνει ή πρόκειται να καταλάβει κατώτερη θέση ή να αξιολογηθεί δυσμενέστερα από την θέση που κατέχει ή κατείχε ή απ’ ότι περίμενε.

Του κύκλου τα γυρίσματα

Μ’ αυτά τα λόγια αρχίζει ο Ερωτόκριτος, το μεγάλο νεοελληνικό έπος του Βιτσέντζου Κορνάρου, που ο λαός μας το αγάπησε, το οικειοποιήθηκε και αποστήθισε ολόκληρους στίχους του, που διαδόθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο με την προφορική παράδοση από γενιά σε γενιά. Η φράση χρησιμοποιείται για τις ποικίλες εναλλαγές της τύχης και το ευμετάβολο της ανθρώπινης ζωής (πβ. έχει ο καιρός γυρίσματα).

Πρασινα αλογα

Προερχεται απο την αρχαια φραση "πραττειν αλογα " με τα χρονια παραφραστηκε κι εφτασε στις μερες μας ως πρασινα αλογα

«Εγεννήθηκα εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέραν της Λαμπρής. Η αποστασία της Πελοποννήσου έγινε εις το 1769. Εγεννήθηκα εις ένα βουνό, εις ένα δένδρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμοβούνι». Διαβάζεις αυτά τα δωρικά λόγια και ανασαίνεις τον μoσχοβόλο και λεύτερο αέρα της Κλεφτουριάς.

Είναι του αθάνατου ήρωά μας, του Θοδωρή Κολοκοτρώνη. 4 Φεβρουαρίου του 1843 ο ένδοξος στρατηγός αφήνει, «εν μέσω γενικών δακρύων», την τελευταία του πνοή. Θρηνούν και μοιρολογούν οι Πανέλληνες «μαζί και η Αθήνα», η σύγχρονη Βαβυλώνα. Αυτή η Αθήνα, η πόλη που βροντούσε τότε το σπαθί του Κολοκοτρώνη, μαγαρίζεται τώρα από τους Αγαρηνούς, ποδοπατιέται από τα «ταγκαλάκια» του Iσλάμ, κοπρίζεται από τα γραικυλοκάναλα που σβήνουν την αιματογραμμένη ιστορία μας, ξαναγράφοντάς την με τα αργύρια της προδοσίας….

Παράξενα, παρανοϊκά, πράγματα συμβαίνουν. Θαρρείς πως όλος ο λαός ήπιε το «τρελό νερό» που έλεγε ο Κόντογλου. Η χρόνια ηθική παραλυσία, ο παρασιτικός καταναλωτισμός, η καλπάζουσα θεομαχία και εκκλησιομαχία τον μεταμόρφωσαν, ωσάν τους χοίρους της Κίρκης, σε μαλθακή μάζα που καταπίνει συνεχείς εξευτελισμούς. Ποιος θα το πίστευε;

Στην πόλη που αναπαύονται τα κόκκαλα τα αγιασμένα του Οδυσσέα, του γερο- Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη, του μπουρλοτιέρη του Αγώνα, οι απόγονοι των γενοκτόνων μας, του Κιoυτάγια και του Ιμπραΐμη, παρελαύνουν προκλητικά, κορδωμένοι, εκβιάζοντας τα «κωλόπανα της φατρίας» (Μακρυγιάννης), τους νάνους και τους αρλεκίνους που δήθεν κυβερνούν. Βγαίνει και η ιστοριογραφική τσαραλατανιά, τα αργυρώνητα τσιράκια του νεοοθωμανισμού, και επαναφέρουν το ρεπούσειο κουρελούργημα: Η Τουρκοκρατία ήταν ευλογία για το Γένος. Οι παπάδες φταίνε για όλα…

Στο βιβλίο οι πανηγυρικοί της Ακαδημίας για την επέτειο του ’21, που επιμελήθηκε ο αείμνηστος Πέτρος Χάρης, διαβάζουμε στον λόγο που εκφώνησε στις 24 Μαρτίου του 1967, ο σπουδαίος καθηγητής Σπ. Μαρινάτος, μετάφραση της άδειας ταφής χριστιανού που έδιναν οι Τούρκοι. Το παραθέτω:

«Συ ο παπάς, του οποίου το μεν ένδυμα είναι μαύρο ως πίσσα, το δε πρόσωπο ως το του σατανά, συ ο ιερεύς των μιαρών, ου ο έλκων την καταγωγήν από τον άπιστον Ιησούν, διατάσσεσαι: Τον εις τον έθνος σου ανήκοντα άπιστον Γρηγόριον, ο οποίος εψόφησε σήμερον, αν και την μεν ψυχήν του παρέδωκεν εις τον σατανά, το δε βρωμερόν πτώμα του δεν το δέχεται το χώμα, έξω και μακράν της πόλεως ανοίξατε λάκκο και διά λακτισμάτων ρίψατε αυτόν, εντός τούτου» (σελ. 774).

Αυτά έλεγαν οι ακαδημαϊκοί, πριν ενσκήψει η «προοδευτική λαίλαπα». Χαρά που το ‘χουν τα βουνά/ που βλέπουν διάκους με σπαθιά/ παπάδες με ντουφέκια» τραγουδούσαν οι ηρωικοί ραγιάδες, γιατί αυτά έβλεπαν. Δεν διάβαζαν τα «έγκυρα» αρχεία της Τουρκιάς…

7 Οκτωβρίου 1838 ο στρατηγός Θ. Κολοκοτρώνης, παραβίασε, ζωσμένος με τις ασημοκαπνισμένες μπιστόλες του, το άσυλο του μοναδικού τότε Γυμνασίου των Αθηνών. «Ενθουσιασθείς από την παράδοσιν του πεπαιδευμένου Γυμνασιάρχου κ. Γενναδίου συνέλαβεν επιθυμίαν του να ομιλήσει, ει δυνατόν, και ο ίδιος προς τους νέους μαθητάς», γράφει ο Τσερτσέτης. (Τσερτσέτη «Άπαντα» τόμ. Γ΄, σελ. 279, εκδ. «Βαλέτα»).

Ο λόγος εκφωνήθηκε την «επιούσαν ημέραν» στην Πνύκα. Ένας λόγος ρατσιστικός, σκοταδιστικός, έμπλεος θρησκοληψίας, όπως θα τον χαρακτήριζε η νεοταξική λίγδα των πανεπιστημιακών εδρών. Μίλησε για την όλο καλοσύνη και ευγένεια συμπεριφορά των Τούρκων έναντι των «Ελληνόφωνων» (όπως τους ονομάζει ο κυρ- Βερέμης).

Αντιγράφω. «Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρόν πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι, και τους υπέταξαν. Ύστερα ήλθαν και οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν διά να αλλάξει ο λαός την πίστη του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον σταυρόν του έκαμε…».

Παρένθεση. Το βιβλίο Γλώσσας Στ΄ Δημοτικού, γ΄ τεύχος, σελίδα 105, φιλοξενεί απόσπασμα του λόγου στην Πνύκα. Το κείμενο λογοκρίθηκε από το σημείο που λέει ο Γέρος του Μοριά «Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι» …. ένας τον σταυρόν του έκαμε».

Πού να ‘ξερε ο καπετάνιος ότι τα τωρινά απολειφάδια θα υπέγραφαν προσκυνοχάρτι – μνημόνια καλής συνεργασίας με τους Μεμέτηδες. Παρακάτω θα πει ο Κολοκοτρώνης, τις θρησκοληψίες του, όπως θα έλεγε η «Μη Κυβερνητική Οργάνωση» που θέλει να μαγαρίσει και να κόψει «σύρριζα» το ιστορικό μας παρελθόν.

«Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος». Συνεχίζει η φωνή της ματοκυλισμένης πατρίδας, λέει των μαθητών: «Η προκοπή σας και η μάθησί σας να μην γίνει σκερπάνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κυττάζη το καλό της Κοινότητας, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας».

Εδώ επαναλαμβάνει ο Γέρος τον παππού Θουκυδίδη, στη Β΄ 60, 3: «Καλός μεν γαρ φερόμενος ανήρ τα καθ’ εαυτόν διαφθειρομένης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλλυται, κακοτυχών δε εν ευτυχούσι πολλώ μάλλον διασώζεται». Μεταφράζει ο Ελ. Βενιζέλος – την εποχή του οι πρωθυπουργοί μελετούσαν τον Θουκυδίδη, τώρα «επιδίδονται» σε κουμπαριές και ζεμπεκιές- «διότι ο άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφεί χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι πολύ πιθανόν ότι θα σωθεί, εάν κακοτυχεί μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχεί».

Ας το ξέρουν αυτό οι σημερινοί χρυσοκάνθαροι με το κλεφτοκατσικάδικο ήθος. Ήλθε ο Ιμπραΐμης, η συμφορά του Μοριά, «κιντύευε η πατρίς». Ήταν η μοναδική φορά που φοβήθηκε ο Γέρος. Όχι από τους Τουρκοαιγύπτιους. Αλλά από το προσκύνημα, την τότε «ελληνοτουρκική φιλία». «Εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα μόνον διά την πατρίδα μου, όχι άλλη φορά, ούτε εις τας αρχάς, ούτε εις τον καιρόν του Δράμαλη όπου ήλθε με τριάντα χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό, ούτε τότε. Μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα». Τότε βροντοφώναξε ο στρατηγός το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Το έκαμε και σώθηκε η Πατρίς.

Και σήμερα φόβος, όχι τόσο για τα χιλιάδες παράνομα «στρατεύματα» του Ισλάμ που πολιορκούν την Αθήνα, αλλά για τους προσκυνημένους που «έπιασαν όλα τα πόστα». Ο αρχιστράτηγος του Μοριά, από τα βάθη της ιστορίας, βροντοφωνάζει για να ακούσει το Γένος: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Έτσι σώζονται οι πατρίδες.

Αιωνία η μνήμη….