Navi Voice

Τον Δεκέμβριο του 2010, το αυθεντικό χειρόγραφο με τους 13 κανονισμούς του μπάσκετ, όπως τους έβαλε επί χάρτου ο εφευρέτης του, Τζέιμς Νέισμιθ, το 1891, βγήκε σε πλειστηριασμό από τον διάσημο οίκο Sotheby's της Νέας Υόρκης.

Ο εγγονός του, Ίαν Νέισμιθ, έλαβε 4,3 εκατομμύρια δολάρια, ποσό ρεκόρ για αθλητικό αναμνηστικό παγκοσμίως!

Οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες από το Κάνσας των ΗΠΑ, Ντέιβιντ και Σούζαν Μπουθ, ήταν οι αγοραστές, με μοναδικό κίνητρο να δωρίσουν το «Ευαγγέλιο του μπάσκετ» στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας.

Ο «πατέρας του μπάσκετ», Τζέιμς Νέισμιθ, ήταν ο πρώτος προπονητής μπάσκετ του Κάνσας και, όντας απόφοιτος του ίδιου πανεπιστημίου ο κύριος Μπουθ, αισθάνθηκε πως είχε ηθικό χρέος. Χάρη στη διαφύλαξη αυτού του χειρόγραφου από τον εγγονό του Νέισμιθ, το άθλημα με την πορτοκαλί μπάλα είναι το μοναδικό ομαδικό, του οποίου τα ίχνη της «γέννησης» εντοπίζονται σε ένα έγγραφο! Δεκέμβριος ήταν και όταν ο Τζέιμς Νέισμιθ σκαρφίστηκε το πιο δημοφιλές άθλημα στον κόσμο που παίζεται σε κλειστά γήπεδα σήμερα!

Πέρασαν 126 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ο Καναδός καθηγητής φυσικής αγωγής άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του στην ιστορία του αθλητισμού. Μία μπάλα ποδοσφαίρου, δύο κοφίνια συγκομιδής ροδάκινων, μία σκάλα και 13 κανονισμοί επί χάρτου! Αυτά ήταν τα «υλικά» που... ανακάτεψε για να προκύψει το νέο άθλημα, που θα ονομαζόταν Basket ball!

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΤΖΕΙΜΣ ΝΕΪΣΜΙΘ;

Ο πρωτότοκος γιος από τρία παιδιά των Σκοτσέζων μεταναστών μεταλλωρύχων, Τζον και Μάργκαρετ Νέισμιθ, γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1861 στο Ράμσεϊ της επαρχίας Οντάριο του Καναδά. Έμεινε ορφανός σε ηλικία 10 ετών, καθώς έχασε και τους δύο γονείς του μέσα σε διάστημα τριών εβδομάδων από τυφοειδή πυρετό. Η γιαγιά του (από την πλευρά της μητέρας του), η οποία πρόσεχε έκτοτε τα τρία παιδιά, πέθανε 2 χρόνια αργότερα, για να αναλάβει τον Τζέιμς και τα αδέλφια του ο θείος τους, Πίτερ Γιανγκ. Από μικρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα τη γυμναστική, το λακρός (καναδέζικο άθλημα) και το αμερικάνικο ράγκμπι.

Σπούδασε Φιλοσοφία και Εβραϊκά στο McGill University και ήταν μέσα στους 10 καλύτερους του έτους του (1887), ενώ συνέχισε στη Θεολογική Σχολή του ίδιου πανεπιστημίου. Ο Νέισμιθ προσέγγισε τους επικεφαλής του YMCA του Μόντρεαλ με την επιθυμία να αναλάβει ως καθηγητής που θα συνδυάζει την πνευματικότητα και γνώσεις για τον αθλητισμό σε ένα πρόγραμμα για νεαρούς αθλητές.

Ο γενικός γραμματέας, Ντ. Α. Μπατζ, ήταν αυτός που ενημέρωσε τον Νέισμιθ για την ύπαρξη του YMCA International Training School, στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, ένα ιδιωτικό κολέγιο ειδικευμένο στην φυσική αγωγή, τη φυσιολογία και την αθλητική ιατρική. Έχοντας πια το δίπλωμά του από τη Θεολογική σχολή και πριν χειροτονηθεί ιερέας, στα τέλη του καλοκαιριού του 1890, ο Νέισμιθ μετέβη στη Μασαχουσέτη.

ΕΛΕΩ ΨΥΧΟΥΣ... ΕΓΕΝΕΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ

Το 1891, οι υπεύθυνοι του κολεγίου του Σπρίνγκφιλντ ζήτησαν από τον Νέισμιθ να... σκαρφιστεί ένα άθλημα για κλειστό χώρο, ώστε να έχουν τη δυνατότητα εκγύμνασης οι μαθητές ακόμη και κατά τους χειμερινούς μήνες, όταν το σφοδρό κύμα ψύχους «χτυπά» τη Νέα Αγγλία. Στην προσπάθειά του αυτή, ο Νέισμιθ θυμήθηκε ένα παιχνίδι που έπαιζε με τους φίλους του, όταν ήταν παιδί, το οποίο ονομαζόταν «πάπια στο βράχο».

Σε εκείνο το παιχνίδι, τα παιδιά πετούσαν μπάλες σε άδεια κουτιά ή κοφίνια. Για να ανεβάσει το επίπεδο πρόκλησης για τους παίκτες, αλλά και με στόχο να αναπτύξουν δεξιοτεχνικές ικανότητες πέρα από τη σωματική δύναμη, αποφάσισε να τοποθετήσει τα κοφίνια ψηλά, πάνω από τα κεφάλια των συμμετεχόντων μαθητών. Μόλις δύο εβδομάδες μετά, ο Νέισμιθ αναφώνησε... «Εγένετο μπάσκετ!»

Ο ίδιος ο εφευρέτης του μπάσκετ, Τζέιμς Νέισμιθ, γράφει: «Όταν ο κ. Στάμπινς έφερε τα κοφίνια συγκομιδής ροδάκινων (με διάμετρο 38 εκατοστά) στην αίθουσα γυμναστικής, τα τοποθέτησα σταθερά από τη μέσα πλευρά στα κάγκελα (σ.σ. στηθαία). Περί τα 10 πόδια (3μ. 48 εκ.) απόσταση από το πάτωμα, από ένα σε κάθε άκρη του γυμναστηρίου. Στη συνέχεια έβαλα τους 13 κανόνες στον πίνακα ανακοινώσεων ακριβώς πίσω από την πλατφόρμα του εκπαιδευτή, εξασφάλισα μια μπάλα ποδοσφαίρου και περίμενα την άφιξη της τάξης.

Οι μαθητές δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό, αλλά ακολούθησαν τις οδηγίες μου. Εξήγησα τι έπρεπε να κάνουν για να πετύχουν καλάθια, πέταξα την μπάλα ψηλά, ανάμεσα στους δύο κεντρικούς παίκτες και προσπάθησα να τους κρατήσω κάπως κοντά στους κανόνες. Σφύριζα τα περισσότερα φάουλ, όταν έτρεχαν με την μπάλα, αλλά και το σκληρό μαρκάρισμα στον παίκτη με την μπάλα, κάτι που ήταν σύνηθες».

Σε εκείνο το πρώτο παιχνίδι, κάθε ομάδα είχε 9 παίκτες στο «παρκέ»: Έναν τερματοφύλακα, δύο γκαρντ (δεξιά και αριστερά), τρεις σέντερ (δεξιά, αριστερά και στο κέντρο), δύο ακραίους (δεξιά και αριστερά) και έναν home man, μπροστά από το κοφίνι. Σε αυτόν τον πρώτο αγώνα μπήκε πάντως μόνο ένα καλάθι! Καθώς τα κοφίνια είχαν πάτο, χρησιμοποίησαν μία σκάλα για να βγάζουν την μπάλα, μετά από καλάθι.

Σε αντίθεση με το σύγχρονο μπάσκετ, οι αρχικοί κανόνες του Νέισμιθ δεν περιλάμβαναν αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως ντρίμπλα. Δεδομένου ότι η μπάλα μπορούσε να μετακινηθεί στο γήπεδο μόνο μέσω πάσας, οι παίκτες πετούσαν την μπάλα πάνω από τα κεφάλια τους καθώς έτρεχαν. Επίσης, μετά από κάθε καλάθι, ακολουθούσε τζάμπολ στο κέντρο του γηπέδου.

Οι 13 ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΝΕΪΣΜΙΘ

1. Ένας παίκτης μπορεί να πετάξει την μπάλα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση με το ένα ή με τα δυο χέρια.
2. Ένας παίκτης μπορεί να χτυπήσει την μπάλα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση με το ένα ή με τα δυο χέρια, ποτέ όμως με τη γροθιά.
3. Ένας παίκτης δεν επιτρέπεται να τρέχει με την μπάλα στα χέρια. Είναι υποχρεωμένος να την πασάρει από το σημείο, από το οποίο την πήρε.
4. Η μπάλα πρέπει να συγκρατείται μόνο με τις παλάμες ή μέσα σε αυτές. Δεν επιτρέπεται η χρήση των χεριών και του σώματος γι' αυτόν τον σκοπό.
5. Δεν επιτρέπεται το μαρκάρισμα ενός αντιπάλου με τον ώμο, το κράτημά του, το σπρώξιμο, το χτύπημα και η τρικλοποδιά. Την πρώτη φορά το παράπτωμα τιμωρείται με φάουλ, ενώ την δεύτερη ο παίκτης αποβάλλεται μέχρι να σημειωθεί το επόμενο καλάθι. Σε περίπτωση που υπάρχει εσκεμμένο βίαιο χτύπημα, τότε ο παραβάτης αποβάλλεται για όλο το υπόλοιπο παιχνίδι και απαγορεύεται να αντικατασταθεί.
6. Φάουλ θεωρείται το χτύπημα της μπάλας με τη γροθιά, οι παραβιάσεις των κανονισμών 3 και 4 και ό,τι περιγράφεται στον κανονισμό 5.
7. Αν μια ομάδα υποπέσει σε 3 συνεχόμενα φάουλ (χωρίς στο μεταξύ να σημειωθεί κάποιο από τους αντιπάλους), τότε δίνεται ένας πόντος στην αντίπαλη ομάδα.
8. Οι πόντοι επιτυγχάνονται όταν η μπάλα πεταχτεί ή χτυπηθεί από τον αγωνιστικό χώρο προς το καλάθι και μείνει μέσα σε αυτό. Στην περίπτωση που η μπάλα σκαλώσει στο στεφάνι του καλαθιού και ένας αμυντικός κουνήσει το καλάθι, τότε δίνεται ένας πόντος στους επιτιθέμενους.
9. Όταν η μπάλα βγαίνει έξω από τον αγωνιστικό χώρο, η ομάδα που έχει κατοχή, διαθέτει 5 δευτερόλεπτα για την επαναφορά. Αν αργήσει περισσότερο, τότε η μπάλα δίνεται στους αντιπάλους. Στην επαναφορά, δικαίωμα κατοχής έχει ο πρώτος παίκτης που θα ακουμπήσει τη μπάλα. Αν υπάρχει αμφιβολία, τότε την επαναφορά αναλαμβάνει ο διαιτητής.
10. Ο παρατηρητής τιμωρεί τους παίκτες και σημειώνει τα φάουλ, ενώ ενημερώνει και τον διαιτητή, όταν μια ομάδα συμπληρώσει τρία συνεχόμενα φάουλ. Επίσης έχει την εξουσία να αποβάλλει τους παίκτες σύμφωνα με τον κανονισμό 5.
11. Ο διαιτητής έχει την ευθύνη της μπάλας και αποφασίζει πότε αυτή παίζεται, πότε είναι μέσα στον αγωνιστικό χώρο και πότε έξω, σε ποιον ανήκει. Επίσης, είναι ο χρονομέτρης του παιχνιδιού. Αποφασίζει πότε είναι έγκυρος ένας πόντος, σημειώνει το σκορ και ασχολείται με οτιδήποτε άλλο αφορά τα διαιτητικά καθήκοντα.
12. Η διάρκεια του παιχνιδιού είναι 30 λεπτά, αποτελούμενη από δυο μέρη των 15 λεπτών και 5 λεπτά ξεκούρασης ανάμεσα σε αυτά.
13. Η ομάδα που θα πετύχει περισσότερους πόντους είναι η νικήτρια.


Έναν μήνα αργότερα, στις 15 Ιανουαρίου του 1892, ο Νέισμιθ δημοσίευσε επίσημα τους 13 κανονισμούς και ανακοίνωσε τη διεξαγωγή του πρώτου τουρνουά μπάσκετ στο κολέγιο. Πριν περάσει ένας χρόνος, το 1892, ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας του Σπρίνγκφιλντ, Ντένις Χόρκενμπαχ, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Ένα Νέο Παχνίδι», με την πρόταση να ονομαστεί "Νaismith Ball". Λέγεται πως πρώτα ήταν ένας μαθητής του Νέισμιθ, ο Φρανκ Μέιχαν, που πρότεινε να δώσουν το όνομα του εφευρέτη στο καινούργιο παιχνίδι προς τιμήν του.

Ο Νέισμιθ, όμως, ήταν αρνητικός απέναντι σε μία τέτοια προοπτική. Το 1893, το χριστιανικό κίνημα YMCA διέδωσε το μπάσκετ από άκρη σε άκρη σε κάθε γωνιά της χώρας. Μέσα σε 9 χρόνια από τον πρώτο αγώνα μπάσκετ, μέχρι το 1900 δηλαδή, το άθλημα είχε κερδίσει τους φοιτητές όλων των πανεπιστημίων των ΗΠΑ. Το κίνημα YMCA ήταν αυτό που διέδωσε το μπάσκετ και στην Ελλάδα, πολλά χρόνια μετά, με την αρχή να γίνεται από τη Θεσσαλονίκη!

Το 1904, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σεντ Λούις, το μπάσκετ παρουσιάστηκε ως σπορ επίδειξης. Κι ο Νέισμιθ έζησε να δει το «παιδί» του να συμπεριλαμβάνεται στα Ολυμπιακά αθλήματα, το 1936, τρία χρόνια δηλαδή πριν το θάνατό του σε ηλικία 78 ετών (28 Νοεμβρίου 1939).

Στο Βερολίνο ο Νέισμιθ ανακηρύχθηκε τιμητικά πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Μπάσκετ και απένειμε τα μετάλλια στις νικήτριες ομάδες του πρώτου Ολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ, όλες από την ήπειρο?πατρίδα του αθλήματος, τη Βόρεια Αμερική (1. ΗΠΑ, 2. Καναδάς, 3. Μεξικό).

Το 1976 στο Μόντρεαλ μπήκε και το γυναικείο μπάσκετ στο Ολυμπιακό πρόγραμμα. Το τρόπαιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Καλαθοσφαίρισης φέρει από την 5η διοργάνωσή του (1967) τιμητικά το όνομα του Νέισμιθ (Naismith Trophy).

* Το όνομα του «πατέρα του μπάσκετ» ήταν εύλογα το πρώτο που εγράφη στην «τάξη» του 1959, την πρώτη ιστορική τάξη του Naismith Memorial Basketball Hall of Fame!

Το πρώτο όνομα Έλληνα στο Hall of Fame του Νέισμιθ θα γραφόταν στις 9 Σεπτεμβρίου 2017.

Νίκος Γκάλης!

Οι «γαλακτοπότες» βάρβαροι

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την γαλακτοποσία (κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων φρέσκου γάλακτος) σαν χαρακτηριστικό των βορείων βαρβαρικών λαών.

Πρώτος ο Όμηρος στην Ιλιάδα ονομάζει τους Άβιους που ζούσαν δίπλα στους Θράκες και στους Μυσούς «ἱππημολγούς γλακτοφάγους» δηλαδή «που ζουν τρεφόμενοι με γάλα και αρμέγουν μέχρι και τις φοράδες τους»

Στην Οδύσσεια, ο βάρβαρος Κύκλωψ επίσης πίνει «ἄκρητο γάλα» (άκρατο ~ ανέρωτο γάλα) για να «κατεβάσει πιο εύκολα» δύο συντρόφους του Οδυσσέα.

Ο Ηρόδοτος στον Σκυθικό του λόγο επίσης χαρακτηρίζει τους Σκύθες γαλακτοπότες, ενώ ο Στράβων αργότερα θα τους χαρακτηρίσει επίσης ιππημολγούς.Ο Ευριπίδης στους στίχους 169-170 της Ηλέκτρας χρησιμοποιεί τον όρο «γαλακτοπότης ἀνήρ ὁρειβάτης» σαν συνώνυμο του «αγροίκου» ή, καλύτερα, του «ορεσίβιου ποιμένα»

Ο νεοελληνικός όρος «μπουρτζόβλαχος» είναι κατά πάσα πιθανότητα σλαβικό δάνειο στην ελληνική [brđanin Vlah] μιας και στις σλαβικές γλώσσες brdo είναι το «βουνό,λόφος» και στα σερβο-κροατικά brđanin [προφέρεται «μπρτζανιν»] ο «βουνίσιος,ορεσίβιος» των σερβικών μεσαιωνικών επών Đemo Brđanin.

Αργότερα, ο Ιορδάνης θα περιγράψει τους Γότθους που είχαν εγκατασταθεί στην Μυσία γύρω από την Νικόπολη σαν φτωχούς ποιμένες, οι περισσότεροι εκ των οποίων ζούσαν τρεφόμενοι με γάλα.

Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι συνδύαζαν την γαλακτοποσία τόσο πολύ με τους βόρειους βαρβάρους;

Η εξήγηση του παραπάνω συγγραφέα ότι επειδή το Μεσογειακό κλίμα είναι θερμό, το γάλα δεν μπορεί να αποθηκευτεί δεν μπορώ να πω ότι είναι ιδιαίτερα πειστική, γιατί αρκεί κάποιος να αρμέγει καθημερινά μια αγελάδα και να παίρνει το καθημερινό του φρέσκο γάλα, δίχως να χρειάζεται να το αποθηκεύσει (δεν ήταν κατά την αρχαϊκή περίοδο τόσο μεγάλες οι πόλεις ώστε τα αρμέξιμα ζώα να είναι τόσο μακριά). Ο λόγος, κατά την γνώμη μου, ήταν άλλος και έχει να κάνει με την γενετική.

Οι αρχαίοι λαοί της Μεσογείου εμφάνιζαν μεγάλη συχνότητα δυσανεξίας στη λακτόζη (lactose intolerance), δηλαδή ένα σημαντικό κλάσμα του ενήλικου πληθυσμού δεν ήταν σε θέση να χωνέψει τη λακτόζη του γάλακτος και τους εξέπληττε η ικανότητα των βορείων βαρβάρων να μπορούν να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες φρέσκου γάλακτος ως ενήλικες.

Η δυσανεξία στη λακτόζη ήταν η φυσιολογική παναθρώπινη κατάσταση μέχρι 7-10.000 χρόνια πριν.Το γονίδιο που κωδικοποιεί το ένζυμο λακτάση (lactase, το ένζυμο που διασπά τον δισακχαρίτη λακτόζη σε ένα μόριο γλυκόζης και ένα γαλακτόζης επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο την απορρόφησή του) είχε φυσιολογικά έναν «χρονοδιακόπτη» στην θέση promοter του, ο οποίος «έσβηνε» την λειτουργία του γονιδίου από μια ηλικία και μετά.

Χάνοντας την λακτασική λειτουργία, ο ενήλικας οργανισμός δεν μπορεί να διασπάσει την λακτόζη η οποία συσσωρεύεται στον εντερικό σωλήνα και αφενώς προκαλεί ωσμωτική μετακίνηση νερού προς αυτόν (φούσκωμα) και, εφετέρου γίνεται τροφή για τα βακτηρίδια που ζουν σε αυτόν τα οποία αυξάνονται σε αριθμό και καταβολίζοντας την λακτόζη παράγουν ένα σωρό μεταβολίτες (μεταξύ των οποίων και αέρια τα οποία συνεισφέρουν στο φούσκωμα) οι οποίοι ευθύνονται για την συμπτωματολογία που συνοδεύει την κατάσταση της δυσανεξίας (πονόκοιλος και, σε ακραίες περιπτώσεις, διάρροια και εμετός).

Πριν από 7 με 10.000 χρόνια κάπου στην βορειο-κεντρική Ευρώπη έγινε μια μετάλλαξη η οποία «χάλασε» τον χρονοδιακόπτη του γονιδίου της λακτάσης με αποτέλεσμα το γονίδιο να λειτουργεί εφόρου ζωής. Η νέα αυτή κατάσταση ονομάζεται ανεξία στη λακτόζη (lactose tolerance/lactase persistence) και επιτρέπει στον ενήλικα να μπορεί να πίνει γάλα χωρίς τα συμπτώματα της δυσανεξίας.

Εάν συγκρίνουμε τους βόρειους και μεσόγειους Ευρωπαίους θα δούμε ότι η δυσανεξία είναι πολύ πιο συχνή στο νότο.

Το ποσοστό δυσανεξίας στους βορειότερους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς είναι συνήθως μικρότερο του 10% (Ολλανδοί 1%, Σκανδιναβοί ~5% κλπ), ενώ στα Βαλκάνια και την Ιταλία είναι μεγαλύτερη του 50% (Βαλκάνια 55%, Κρήτη 56%, Κύπρος 66%, βόρεια Ιταλία 52%, κεντρική Ιταλία 19%, νότια Ιταλία 41% και Σικελία 71%, Ισπανία 50%).

Όσο απομακρυνόμαστε από την Ευρώπη τα ποσοστά δυσανεξίας αυξάνονται (λ.χ. Λίβανος 78%) και στην Άπω Ανατολή η δυσανεξία πλησιάζει το 100% (Μογγολία 88%, Κίνα 95%, νοτιοανατολική Ασία 98%).

Το ανεκτικό γονίδιο έφτασε στην μεσογειακή Ευρώπη μέσα από τις προϊστορικές και ιστορικές καθοδικές μεταναστεύσεις. Έτσι έχει προταθεί ότι σε μεσογειακές χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία οι πρώτοι ανεκτικοί γονότυποι έφτασαν με την είσοδο των φορέων των ΙΕ γλωσσών, ενώ επιπλέον ενίσχυση του συγκεκριμένου γονοτύπου προήλθε από τις μετέπειτα «βάρβαρες» καθόδους της αρχαιότητας και του μεσαίωνα (Κέλτες, Οστρογότθοι, Λομβαρδοί, Νορμανδοί στην Ιταλία και Γότθοι, Γέπιδες, Αβαρο-Σλάβοι, Ρως Βαράγγοι, Κουμανοί και ένα σωρό άλλοι λαοί στα Βαλκάνια αλλά και την Mικρά Ασία λ.χ. οι Γαλάτες).

Πρόσφατα, η τοποθεσία δημιουργίας της ανεκτικής μετάλλαξης έχει ταυτιστεί με τον πολιτισμό Funnel Beaker και επίσης έχει παρατηρηθεί ότι η κατανομή ορισμένων ποικιλιών στα γονίδια που κωδικοποιούν τις πρωτεϊνες του γάλακτος στις ποικιλίες βοοειδών δείχνουν συσχέτιση (αληθινή ή ψευδή θα δείξει) με το αυξημένο ποσοστό ανεξίας.

Αφού η μετάλλαξη εμφανίστηκε στη βόρεια Ευρώπη σιγά σιγά διαχύθηκε προς το νότο χρησιμοποιώντας τα διάφορα προϊστορικά και ιστορικά καθοδικά μεταναστευτικά ρεύματα, λίγο πολύ όπως ο κυκλοφορητής παίρνει το ζεστό νερό από τον λέβητα και το στέλνει στα σώματα για να ζεστάνουν το χώρο.

Τα δύο αλληλόμορφα γονίδια που σχετίζονται με την ανεκτική και δυσανεκτική κατάσταση είναι αυτοσωματικά και το ανεκτικό αλληλόμορφο είναι το επικρατές (αυτό που επικρατεί στον ετεροζυγωτικό γονότυπο αφού αρκεί ένα τουλάχιστον ανεκτικό γονίδιο για να υπάρχει κάποια σύνθεση λακτάσης).


Οι δύο φαινότυποι ανεξία και δυσανεξία αντιστοιχούν σε τρεις πιθανούς γονότυπους: ΔΔ (ομοζυγωτικός δυσανεκτικός γονότυπος που αντιστοιχεί στην κατάσταση δυσανεξίας), ΑΔ (ετεροζυγωτικός γονότυπος που αντιστοιχεί σε κατάσταση ανεξίας) και ΑΑ (ομοζυγωτικός ανεκτικός γονότυπος που αντιστοιχεί σε κατάσταση ανεξίας).

Και τώρα, για να τελειώσουμε το θέμα θα κάνουμε κάτι που το κάναμε στην πρώτη λυκείου.Τότε το λέγαμε «ανάμειξη διαλυμάτων» και ήταν οι ασκήσεις τύπου «με τι αναλογία πρέπει να αναμείξουμε διάλυμα περιεκτικότητας α με το διάλυμα περιεκτικότητας β ώστε να προκύψει διάλυμα περιεκτικότητας γ;».

Η άσκηση που έχουμε να λύσουμε εδώ είναι η εξής: Με τι αναλογία πρέπει να αναμειχθούν οι «βόρειοι» πληθυσμοί με γονιδιακή συχνότητα Α=0,78 με τους δυσανεκτικούς «νότιους» (Α=0) ώστε να προκύψει ένας πληθυσμός με γονιδιακή συχνότητα Α=0,26;

Αν χ είναι το κλάσμα των «βορείων» και ψ το κλάσμα των «νοτίων» τότε χ+ψ=1

Η άλλη σχέση είναι 0,78*χ+0*ψ=0,26 => 0,78χ=0,26 δηλαδή χ=0,3333 και ψ=0,6666.

Δηλαδή η συνεισφορά των βορείων πληθυσμών στο σημερινό DNA βγαίνει περίπου 33,3% δεχόμενοι φυσικά για ευκολία ότι όλοι κατέβηκαν από την «πηγή» της μετάλλαξης.

Αν εισάγουμε φέροντα καθοδικά ρεύματα μερικής πληρότητος (που είναι και η αληθινή κατάσταση μιας και οι περισσότερες καθοδικές μεταναστεύσεις δεν είχαν αφετηρία την «πηγή» της μετάλλαξης) τότε το ποσοστό βγαίνει μεγαλύτερο.Αν 2 στους 3 βόρειους «καθοδίτες» καταγόταν από τόν «πηγαίο» πληθυσμό που αντιστοιχεί σε πληρότητα φέροντος καθοδικού ρεύματος 2/3=66,6% τότε το κλάσμα βορείων «καθοδιτών» αντί για 33,33% βγαίνει 45%.

Το υπόλοιπο 66,6% (ή 55% αν δεκτούμε το παραπάνω σενάριο πληρότητος 2/3) ΔΕΝ είναι μόνο το παλαιολιθικό «αυτόχθονο» κλάσμα αλλά το άθροισμα του παλαιολιθικού με το επίσης δυσανεκτικό στη λακτόζη νεολιθικό που έφερε την νεολιθική επανάσταση από την Ασία στην Ελλάδα μετά το 7000 π.Χ.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) εκτιμά ότι το ένα τρίτο του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού, δηλ. 1,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι, είναι καπνιστές και ότι ο καπνός προκαλεί 3,5 εκατομμύρια θανάτους ετησίως σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ποσοστό που ισοδυναμεί με 10.000 θανάτους την ημέρα από ασθένειες που σχετίζονται με το κάπνισμα, ενώ οι οφειλόμενοι στο κάπνισμα θάνατοι είναι περισσότεροι από το άθροισμα των θανάτων από τα πυροβόλα όπλα, τα ναρκωτικά, τις αυτοκτονίες, το AIDS και τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα.

Με τον τρέχοντα ρυθμό εξέλιξης, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 2020, οι θάνατοι θα έχουν αυξηθεί σε περίπου 10 εκατομμύρια ετησίως.

Σημειώνεται, ότι το κάπνισμα καταστρέφει τις μικροσκοπικές “τρίχες” στους πνεύμονές σας στους ανώτερους αεραγωγούς. Η κύρια λειτουργία τους είναι να προστατεύσουν τους πνεύμονες από τις λοιμώξεις, είτε ιογενείς είτε βακτηριακές. Αυτό το σύστημα, καταστρέφεται από τον καπνό των τσιγάρων και έτσι μειώνεται η αποτελεσματικότητά του.

Συνεπώς οι έρευνες δείχνουν, ότι για τους ανθρώπους που έχουν κόψει το κάπνισμα μειώνεται ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα.

Το κάπνισμα δημιουργεί μόνιμες ζημιές και στις κυψελίδες των πνευμόνων. Έτσι, όσοι καπνίζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ), όπως χρόνια βρογχίτιδα ή εμφύσημα.

Ενώ μερικές από τις φλεγμονές που προκαλούνται μπορεί να είναι αναστρέψιμες, τα σημάδια στους πνεύμονες μένουν για πάντα. Συνεχίζοντας βέβαια το κάπνισμα, μειώνονται και οι όποιες πιθανότητες αναστροφής κάθε βλάβης στους πνεύμονες, σύμφωνα με το healthline.

Τι θα συμβεί αφότου κόψετε το κάπνισμα

Οι πρώτες επιδράσεις από την διακοπή του καπνίσματος θα φανούν αμέσως. Λιγότερο από 20 λεπτά μετά το τελευταίο τσιγάρο σας, ο καρδιακός σας ρυθμός θα αρχίσει ήδη να επιστρέφει στα φυσιολογικά επίπεδα.

Μετά από δύο ώρες χωρίς τσιγάρο

Ο καρδιακός ρυθμός και η αρτηριακή πίεση θα έχουν φτάσει σε σχεδόν φυσιολογικά επίπεδα. Η περιφερική κυκλοφορία του αίματος μπορεί επίσης να βελτιωθεί.Οι άκρες των δακτύλων σας θα αρχίσουν να είναι πιο ζεστές.

Τα πρώτα συμπτώματα στερητικού συνδρόμου από την έλλειψη νικοτίνης συνήθως ξεκινούν περίπου δύο ώρες μετά το τελευταίο τσιγάρο σας. Τα πρώιμα συμπτώματα στέρησης περιλαμβάνουν: ακατάσχετη επιθυμία για κάπνισμα, άγχος, ένταση, απογοήτευση, υπνηλία ή δυσκολία στον ύπνο, αυξημένη όρεξη.

12 ώρες μετά το τελευταίο τσιγάρο

Το μονοξείδιο του άνθρακα, το οποίο είναι τοξικό για το σώμα, είναι η ουσία που απελευθερώνεται από την καύση του καπνού και την εισπνοή του κατά το κάπνισμα. Επειδή το μονοξειδίου του άνθρακα "αγκυλώνεται" πολύ γερά στα κύτταρα του αίματος, τα αποτρέπει από το να μεταφέρουν οξυγόνο, το οποίο με τη σειρά του προκαλεί σοβαρά καρδιαγγειακά προβλήματα.

Σε μόλις 12 ώρες μετά τη διακοπή του καπνίσματος, το μονοξείδιο του άνθρακα στο σώμα σας μειώνεται σε αρκετά πιο χαμηλά επίπεδα και τα επίπεδα οξυγόνου στο αίμα σας θα αυξηθούν σε κανονικά επίπεδα.

Μετά από 48 ώρες χωρίς τσιγάρο

Οι νευρικές απολήξεις σας θα αρχίσουν να αυξάνονται εκ νέου και η ικανότητά σας σε οσμή και γεύση θα ενισχυθεί.

Τρεις μέρες αφότου κόψετε το κάπνισμα

Η νικοτίνη θα έχει φύγει εντελώς έξω από το σώμα σας. Δυστυχώς, αυτό σημαίνει ότι τα συμπτώματα στέρησης της νικοτίνης γενικά θα κορυφωθούν περίποτ τότε. Ενδέχεται να αντιμετωπίσετε κάποια σωματικά συμπτώματα όπως πονοκεφάλους, ναυτία και κράμπες.

Μετά από 2-3 εβδομάδες

Θα είστε σε θέση να ασκήστε και να κάνετε σωματικές δραστηριότητες χωρίς να αισθάνεστε πολύ άβολα και δυσάρεστα. Αυτό οφείλεται σε μια σειρά από αναγεννητικές διαδικασίες που θα αρχίζουν να εμφανίζονται στο σώμα σας. Η κυκλοφορία του αίματος και η λειτουργία των πνευμόνων σας θα βελτιωθούν σημαντικά. Μετά από δύο με τρεις εβδομάδες χωρίς κάπνισμα, οι πνεύμονές σας θα είναι λίγο πιο καθαροί και θα αρχίσετε να αναπνέετε πιο εύκολα.

1-9 μήνες αφότου κόψετε το κάπνισμα

Από τον 1ο κιόλας μήνα οι πνεύμονες αρχίζουν να επιδιορθώνονται. Στο εσωτερικό τους, μικροσκοπικές "βλεφαρίδες" που απωθούν την βλέννα, θα αρχίσουν να αυτοεπισκευάζονται να λειτουργούν και πάλι σωστά. Αυτό θα μειώσει και τον κίνδυνο μόλυνσης. Με την εύρυθμη λειτουργία των πνευμόνων, ο βήχας και η δυσκολία στην αναπνοή σας θα συνεχίσουν να μειώνονται δραματικά.

1 χρόνος χωρίς τσιγάρο

Μετά από ένα χρόνο χωρίς κάπνισμα, ο κίνδυνος για καρδιακή νόσο μειώνεται κατά 50% σε σύγκριση με όταν ακόμη καπνίζατε!

5-15 χρόνια χωρίς τσιγάρο

Ορισμένες από τις ουσίες που απελευθερώνονται από την καύση του μονοξειδίου του άνθρακα, συστέλλουν τα αιμοφόρα αγγεία σας, γεγονός που αυξάνει τον κίνδυνο να υποστείτε εγκεφαλικό επεισόδιο. Μετά από 5 έως 15 χρόνια μακριά από το κάπνισμα, ο κίνδυνος εγκεφαλικού επεισοδίου είναι ο ίδιος με κάποιον που δεν καπνίζει καθόλου.

Πενήντα χρόνια από τη δολοφονία του Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, του «Τσε».9 Οκτωβρίου 2017.

Οι Κουβανοί τιμούν την επέτειο με ομιλίες, εκθέσεις και συγκεντρώσεις, ενώ εκτός της Κούβας, εκδηλώσεις μνήμης πραγματοποιούνται και στη Βολιβία, τόπο εκτέλεσης του.

Ενώπιον ενός πλήθους 70.000 ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν για την περίσταση στη Σάντα Κλάρα, ο πρόεδρος Ραούλ Κάστρο στηλίτευσε την Κυριακή, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Αλλά, τι έχει μείνει μισόν αιώνα μετά στο μικρό χωριό Λα Ιγκέρα, της Βολιβίας, εκεί όπου στις 9 Οκτωβρίου 1967, ο 27χρονος λοχαγός Μάριο Τεράν προσφέρθηκε να εκτελέσει τον Τσε;

Παρότι το χωριό έχει εξελιχθεί σε ένα είδος «τουριστικού αξιοθέατου», σύμφωνα με τους New York Times, παραμένει ακόμη «στοιχειωμένο» από τη δολοφονία του Τσε, ενώ οι ντόπιοι όπως γράφει ο Guardian, προσεύχονται πάντα «στον Άγιο Ερνέστο, λέγοντας ότι κάνει θαύματα».

Η Irma Rosales ανακαλεί μνήμες από τον «ξένο» που σκότωσαν στο σχολείο του χωριού της πριν από 50 χρόνια. «Τα μαλλιά του ήταν μακριά και βρόμικα», θυμάται. «Όπως και τα ρούχα του. Τόσο βρώμικα, που νόμιζες ότι ήταν μηχανικός. Του πήγα ένα μπολ με σούπα, αλλά δεν είπε κουβέντα. Μόλις τον είχαν πιάσει. Λίγο μετά ήταν νεκρός».

«Έμοιαζε με τον Χριστό» λέει στον Guardian η 87χρονη σήμερα, Susana Osinaga, συνταξιούχος νοσοκόμα, η γυναίκα που βοήθησε να καθαριστεί το σώμα του νεκρού Τσε από το αίμα.


Στις 3 Νοεμβρίου 1966, ο Adolfo Mena González, επιχειρηματίας από την Ουρουγουάη φτάνει στην πρωτεύουσα της Βολιβίας, Λα Παζ, αεροπορικώς από το Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Νοικιάζει δωμάτιο και με ένα πούρο στο στόμα φωτογραφίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη του ξενοδοχείου.

Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για τον (μεταμφιεσμένο) Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα, τον Αργεντινό επαναστάτη που βρέθηκε στο πλευρό του Φιντέλ Κάστρο στον αγώνα για την ανατροπή του δικτάτορα Μπατίστα που είχαν «φυτέψει» στην Κούβα οι ΗΠΑ.

Ο μεταμφισμένος Τσε φωτογραφίζεται στον καθρέφτη.Έντεκα μήνες μετά από εκείνη τη φωτογραφία στον καθρέφτη, μία άλλη φωτογραφία, του δολοφονημένου πλέον, Τσε, κάνει τον γύρο του κόσμου.

Το 1965, ο Τσε αποφασίζει να εγκαταλείψει την Κούβα προκειμένου να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην δημιουργία αντάρτικου στο Κονγκό και αργότερα, στη Βολιβία, υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας.

Οι κάτοικοι της Λα Ιγκέρα που υπήρξαν μάρτυρες των γεγονότων, θυμούνται το «σύντομο, αιματηρό επεισόδιο» που μετέτρεψε την ξεχασμένη αυτή γωνιά της ορεινής υπαίθρου της Βολιβίας σε πεδίο μάχης του Ψυχρού Πολέμου.

Όπως λέει η Rosales, ο Γκεβάρα είχε φτάσει πριν από λίγο καιρό μαζί με κάποιους άλλους, υποσχόμενος ισότητα. «Άρχισαν οι συγκρούσεις, ήταν μια εποχή μαρτυρίου για μας».

Ο ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους, Μουσταφά Κεμάλ, πέθανε το 1938, κατορθώνοντας κατ’ αρχάς να σώσει τη χώρα του από την πλήρη διάλυση μετά την ήττα που υπέστη κατά το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εν συνεχεία, καταργώντας τον θεσμό του σουλτάνου, να την μετατρέψει σε μία δημοκρατία κοσμικού χαρακτήρα της οποίας ηγήθηκε για σχεδόν μία εικοσαετία κυβερνώντας απολυταρχικά και δημιουργώντας σταδιακά στους πολίτες της μία συνείδηση τουρκικού εθνικισμού.

Ο διάδοχός του, Ισμέτ Ινονού, συνέχισε την πολιτική του προκατόχου του πάνω σε ένα όραμα παντουρκισμού και κρατώντας τη χώρα του ουδέτερη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1950, με την ανάληψη της εξουσίας από τους Δημοκρατικούς, Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξελέγη ο Τζελάλ Μπαγιάρ, με πρωθυπουργό του τον Αντνάν Μεντερές. Δύο χρόνια μετά, το 1952, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα εισέρχονταν σε μία νέα φάση έντασης, με επίκεντρο το Κυπριακό και τον αγώνα της ΕΟΚΑ.

Τότε παρακρατικοί μηχανισμοί στην Τουρκία, με πρωτοστάτη την εφημερίδα «Χουριέτ» (που τότε μετρούσε μόλις επτά χρόνια ζωής), επιδόθηκαν σε μία έντονη ανθελληνική προπαγάνδα, δίδοντας έμφαση σε δήθεν «εξόντωση» των Τουρκοκυπρίων από τους Έλληνες. Δημοσιογράφοι, όπως ο Σεντάτ Σιμαβί και ο Χικμέτ Μπιλ, υποδαύλιζαν το μίσος κατά οτιδήποτε ελληνικού.

Με την έναρξη του αντιαποικιακού-ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο τον Απρίλιο του 1955, αμέσως, ο εύπορος και οικονομικά ανθηρός πληθυσμός της Πόλης κατέστη στόχος, αφού σύμφωνα με τον τουρκικό Τύπο ήταν ο χορηγός της Οργάνωσης. Τον Αύγουστο, ο πρωθυπουργός Μεντερές σε λόγο του που εκφώνησε, κατήγγειλε τον Πατριάρχη Αθηναγόρα ως συνωμότη και το σύνολο σχεδόν του τουρκικού Τύπου άρχισε να ζητά από την κυβέρνηση την έξωση του Πατριαρχείου.

Οι διαδηλώσεις κατά του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης έγιναν καθημερινό φαινόμενο, αφού υποκινούνταν από πράκτορες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, με πρωτοστατούσα την Οργάνωση «Kibris Turktur»(=η Κύπρος είναι τουρκική) και διάφορους φοιτητικούς συλλόγους.

Το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής έπαιξε (από τότε έπαιζε) και αυτό το ρόλο του, με εντελοδότη το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών. Του ανετέθη η αποστολή αναζήτησης, στους κόλπους της μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη, ατόμου που θα τοποθετούσε βόμβα στον χώρο του τουρκικού προξενείου της Θεσσαλονίκης, με στόχο την ενοχοποίηση της Ελλάδας. Τελικά, ο νέος που επελέγη ήταν ο τριτοετής φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Οκτάι Ενγκίν.

Ο Ενγκίν παρέλαβε εκρηκτικό μηχανισμό από άτομα του προξενείου Κομοτηνής και τον παρέδωσε στον ίδιο τον Τούρκο υποπρόξενο της Θεσσαλονίκης, Αλή Τεκίνογλου, με μυστικότητα και εκείνος στον Ουλού Χασάν, έναν σκληροπυρηνικό της μειονότητας, που τον τοποθέτησε στον περίβολο του κτιρίου του προξενείου.

Η βόμβα εξερράγη στις 22.00’ το βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου του 1955, προξενώντας ασήμαντες ζημιές. Σύμφωνα με το σχέδιο, η ενέργεια αυτή αποδόθηκε από τον τουρκικό Τύπο σε Έλληνες και ζητούνταν από τον λαό να ανταποδώσει το «άγος». Η αφορμή για την έξωση του Ελληνισμού της Πόλης είχε σημάνει.

Το ίδιο βράδυ, κάτοικοι ολόκληρων χωριών μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, με τραίνα, λεωφορεία, ακόμα και με φορτηγά του Στρατού, μαζί και με ποινικούς κρατούμενους που αφέθηκαν προσωρινά ελεύθεροι από τις φυλακές με υποσχέσεις από τις Αρχές για μείωση των ποινών τους και αντάλλαγμα την συμμετοχή σε επιδρομή κατά των Ελλήνων. Στόχος υπήρξε κυρίως η περιοχή του Περάν, όπου βρισκόταν οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις, καταστήματα και οικίες Ελλήνων.

Αυτές οι ομάδες, υπό τα απαθή βλέμματα αστυνομικών και Στρατού, κρατώντας τουρκικές σημαίες και κραδαίνοντας ρόπαλα, μαχαίρια και λοστούς, άρχισαν να βιαιοπραγούν απρόκλητα κατά Ελλήνων, καταστρέφοντας, λεηλατώντας και πυρπολώντας όχι μόνο τις περιουσίες τους, αλλά και Ορθόδοξες εκκλησίες και νεκροταφεία. Μάρμαρα και σταυροί πάνω στους τάφους θρυμματίστηκαν και λείψανα νεκρών ξεθάφτηκαν και τα οστά τους ρίφθηκαν έξω.

Ο απολογισμός ήταν τρομερός. Πολλοί Έλληνες θανατώθηκαν με εξαιρετικά βίαιους τρόπους, 200 περίπου γυναίκες βιάσθηκαν, 4.340 καταστήματα Ελλήνων καταστράφηκαν μερικώς ή ολοσχερώς, ενώ οι οικίες που λεηλατήθηκαν υπερέβησαν τις 2.500. Εργοστάσια και ελληνικές βιοτεχνίες καταστράφηκαν και ουδέποτε ανέκαμψαν, ενώ 38 εκκλησίες και μονές λεηλατήθηκαν και κατόπιν κάηκαν ολοσχερώς και 35 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές.

Ο τουρκικός λαός την επομένη ημέρα πανηγύριζε, ενώ η κυβέρνηση Μεντερές αποποιούμενη κάθε ανάμειξη, επέρριπτε την ευθύνη αορίστως στους κομμουνιστές, αποστέλλοντας και σχετικό τηλεγράφημα στον Έλληνα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, σε μία προσπάθεια υποβάθμισης των γεγονότων. Η ελληνική κυβέρνηση άφησε την τουρκική προκλητικότητα αναπάντητη, αποφεύγοντας να καταγγείλει και να εκθέσει την Άγκυρα στους διεθνείς οργανισμούς.

Χρήστος Κονταρίδης.

Ο Χρήστος Κονταρίδης είναι αντιστράτηγος Αστυνομίας ε.α. ~ πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός.

Πόσο εύκολα μπορείς να αλλάξεις μία παράδοση αιώνων στην οδήγηση μέσα σε μία ημέρα; Ας δούμε τι έγινε στην Σουηδία το ξημέρωμα της Κυριακής 3 Σεπτεμβρίου του 1967.

"Η Σουηδία αποφάσισε να στρίψει από τα αριστερά στα δεξιά και δεν έχει να κάνει με την πολιτική όπως καταλαβαίνεται" ξεκινάει το αυτονόητο για την εποχή σχόλιο του παρουσιαστή για το ρεπορτάζ της Dagen-H, της ημέρας Η, της ημέρας δηλαδή που τα αυτοκίνητα πλέον θα ακολουθούσαν δεξιόστροφη πορεία αντί για την στροφή προς τα αριστερά που κληρονόμησαν από τις άμαξες και τα κάρα.

H Dagen-Η ή όπως απλά την λένε οι Σουηδοί Högertrafikomläggningen (εκτροπή της κυκλοφορίας προς τα δεξιά) ήταν κάτι που βασάνιζε από καιρό. Δώδεκα χρόνια πριν, το 1955 είχαν προχωρήσει μάλιστα σε δημοψήφισμα το οποίο με ποσοστά Τσαουσέσκου (83%) στήριζε την διατήρηση της οδήγησης προς τα αριστερά.

Μία σειρά όμως από γεγονότα όπως ο τριπλασιασμός του αριθμού των αυτοκινήτων μέσα σε λίγα χρόνια, το ότι τους δρόμους της χώρας τους χρησιμοποιούσαν 5 εκατ. οχήματα από τις γειτονικές χώρες, Νορβηγία και Φινλανδία, όπου όπως και στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη η οδήγηση ήταν προς τα δεξιά έκανε την κυβέρνηση να έχει δεύτερες σκέψεις για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Οι αλλαγές δεν ήρθαν σε μία εβδομάδα αλλά σε βάθος χρόνου με επιτροπές που είχαν την υποστήριξη ακόμη και ψυχολόγων ενώ η εκπαίδευση και η προετοιμασία των οδηγών διήρκεσε τέσσερα χρόνια.

Όλες οι συσκευασίες του γάλακτος είχαν επάνω της καμπάνια της Dagen-H, συνέθεσαν ειδικό τραγούδι που έπαιζε συνεχώς στην τηλεόραση, ακόμη και εσώρουχα σχεδιάστηκαν με το σήμα της καμπάνιας.

Μερικές εβδομάδες πριν εφαρμοστεί το μέτρο είχαν τοποθετηθεί οι σηματοδοτές οι οποίοι είχαν σκεπαστεί με μαύρες σακούλες ενώ είχαν αλλάξει και τα βέλη στην άσφαλτο (πρώτη φωτογραφία) και ήδη η αριστερή οδήγηση έμοιαζε να είναι η λάθος.

Το βράδυ της μεγάλης αλλαγής, Σάββατο προς Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 1967 είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία σε όλα τα οχήματα από τη μία μετά τα μεσάνυχτα έως και τις 6 το πρωί. Οχήματα που θα έπρεπε να κινηθούν έπρεπε να διαθέτουν ειδική άδεια. Ακόμη και αυτά όμως είχαν λάβει οδηγίες.

Θα έπρεπε να ακινητοποιηθούν πλήρως στις 4:45 και στις 5:00 ακριβώς να έχουν τοποθετηθεί στο αντίθετο ρεύμα με την ίδια όμως φορά που ταξίδευαν. Καθ' όλη την διάρκεια της νύχτας άνθρωποι της σουηδικής τροχαίας και των δήμων ξήλωναν την παλιά σήμανση και την αντικαθιστούσαν με την νέα στην λογική της οδήγησης προς τα δεξιά.

Τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχαν να αντιμετωπίσουν στο γιγαντιαίο αυτό εγχείρημα ήταν οι μονόδρομοι, οι στάσεις των δημόσιων συγκοινωνιών που θα έπρεπε να μεταφερθούν στην απέναντι πλευρά, των λεωφορείων που οι πόρτες των επιβατών άνοιγαν για οδήγηση προς τα αριστερά και οι διασταυρώσεις.

Τα λεωφορεία αποτέλεσαν και το μεγαλύτερο κόστος του εγχειρήματος καθώς έναν μεγάλο μέρος πέρασε από τα συνεργεία για να ανοίξουν πόρτες και από την αντίθετη πλευρά ενώ υπήρξαν και μαζικές αγορές νέων.

Οι Δήμοι του Μάλμο και του Γκέτεμποργκ πούλησαν τα λεωφορεία τους σε Πακιστάν και Κένυα και τα αντικατέστησαν με καινούργια.

Όσο και αν φαίνεται παράξενο την πρώτη εργάσιμη ημέρα εφαρμογής του μέτρου όχι μόνο δεν σημειώθηκε κανένα θανατηφόρο ατύχημα αλλά ήταν ελαφρά μειωμένος σε σχέση με το μέσο όρο. Συγκεκριμένα καταγράφησαν 125 τροχαία έναντι 130-198 που ήταν τις προηγούμενες Δευτέρες. Την μείωση των ατυχημάτων και των δυστυχημάτων την επιβεβαίωσαν και οι ασφαλιστικές εταιρείες οι οποίες είδαν τις αποζημειώσεις τους να μειώνονται κατά 40% ένα μεγάλο διάστημα. Δύο χρόνια αργότερα τα ατυχήματα και τα δυστυχήματα επέστρεψαν στα φυσιολογικά επίπεδα.

Στις 3 του Σεπτέμβρη του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοινώνει την ίδρυση του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος, μιας πολιτικής παράταξης που θα κυριαρχήσει πολιτικά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και θα τη σημαδέψει θετικά και αρνητικά.

Η πτώση της Χούντας στις 24 Ιουλίου 1974, βρήκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, 55 χρονών τότε, εξόριστο στον Καναδά. Ο ίδιος δεν έσπευσε να έλθει αμέσως στην Αθήνα, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά παρέτεινε την παραμονή του στο εξωτερικό με προτροπή των πολιτικών του φίλων, καθώς υπήρχαν φόβοι για τη ζωή του στο ρευστό πολιτικό τοπίο των πρώτων ημερών της μεταπολίτευσης, την οποία είχε χαρακτηρίσει απλά «αλλαγή φρουράς του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα».

Στα τέλη Ιουλίου διέψευσε τις πληροφορίες για την ίδρυση κόμματος, καθώς πίστευε ότι η δημοκρατία δεν είχε αποκατασταθεί και ότι αν τελικά πραγματοποιηθούν εκλογές αυτές θα είναι νόθες και διαβλητές. Στελέχη της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου και ιδιαίτερα ο Γιάννης Αλευράς θα τον πείσουν τελικά ότι στην Ελλάδα συντελούνται ουσιαστικές πολιτικές μεταβολές και ότι πλατιές λαϊκές μάζες περιμένουν ανυπόμονα την επιστροφή του στην Ελλάδα και την κάθοδό του στην πολιτική.

Στις αρχές Αυγούστου ο Ανδρέας παίρνει την απόφαση να έρθει στην Ελλάδα και να ηγηθεί κόμματος, όχι της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου, όπως περίμεναν πολλοί, αλλά μιας νέας πιο ριζοσπαστικής πολιτικής παράταξης, με σοσιαλιστικό προσανατολισμό.

Στις 6 Αυγούστου συγκαλεί στο Βίντερτουρ της Ελβετίας για πρώτη και τελευταία φορά το εθνικό συμβούλιο του Πανελληνίου Απελευθερωτικού Κινήματος (ΠΑΚ), μιας αντιστασιακής οργάνωσης, που είχε ιδρύσει κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και διακήρυττε όχι μόνο την πτώση της χούντας, αλλά και «την αποδέσμευση της χώρας από την ξένη εξάρτηση» και «την πραγματοποίηση ριζικών αλλαγών, με τελικό στόχο το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας».

Στη συνδιάσκεψη συμμετείχαν γύρω στα 80 άτομα, τα οποία την επομένη αποφάσισαν τη διάλυση του ΠΑΚ και τη μετεξέλιξή του σε σοσιαλιστικό κόμμα, που να βασίζεται στις διακηρυγμένες αρχές του Πανελληνίου Απελευθερωτικού Κινήματος. Παράλληλα, μια άλλη επιτροπή επιφορτιζόταν με τη συγγραφή ενός σχεδίου «διακήρυξης αρχών« του νέου πολιτικού σχηματισμού.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεψε στην Ελλάδα το βράδυ της 16ης Αυγούστου και έτυχε αποθεωτικής υποδοχής από πολιτικούς του φίλους και χιλιάδες λαού στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και κατά μήκος της διαδρομής προς το Καστρί.

Το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα ήταν «ΝΑΤΟ, ΣΙΑ, προδοσία!».

Μαζί του από το αεροπλάνο βγήκαν η σύζυγός του Μαργαρίτα, ο γιος του Γιώργος, ο Κίμων Κουλούρης, η Αγγέλα Κοκκόλα και ο Μιχάλης Ζιάγκας.

Ένα από τα πρώτα προβλήματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ήταν η επιμονή πολλών επιφανών κεντρώων πολιτικών να ηγηθεί της Ένωσης Κέντρου με ανανεωμένη φυσιογνωμία. Υπέρ αυτής της λύσης ήταν, μεταξύ άλλων, ο προδικτατορικός διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αντώνης Λιβάνης, ο Γιάννης Αλευράς και ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος. Ο Ανδρέας δεν φαίνεται να πήρε σοβαρά την προοπτική αυτή και συζητούσε μαζί τους για χάρη της συζήτησης. Ήταν αποφασισμένος να ηγηθεί ενός νέου κόμματος κι εκεί κατευθύνονταν οι ουσιαστικές συζητήσεις με τους στενούς του συνεργάτες.

Κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας της ιδρυτικής διακήρυξης του νέου πολιτικού σχηματισμού τέθηκε και το ζήτημα της ονομασίας. Ο Ανδρέας πρότεινε το «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα για την Αναγέννηση της Ελλάδας», αλλά ο όρος «αναγέννηση» θα θεωρηθεί από τους περισσότερους συνομιλητές του απαρχαιωμένος, ενώ άλλοι θα πουν ότι μοιάζει με σύνθημα της χούντας. Τελικά, θα εγκαταλειφθεί και θα επιλεγεί η ονομασία «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα».

Η πρόταση του Αντώνη Λιβάνη για αντικατάσταση του «σοσιαλιστικό» με τη λέξη «δημοκρατικό» επίσης απορρίφθηκε. Στο δίλημμα «κόμμα» ή «κίνημα» επικράτησε εύκολα το δεύτερο για να τονίζει τον αντιγραφειοκρατικό χαρακτήρα του νέου πολιτικού σχηματισμού. Το σήμα που τελικά υιοθετήθηκε, ήταν ένας πράσινος ανατέλλων ήλιος, εμπνευσμένο από μια μικρή τροτσκιστική ομάδα.

Η επίσημη παρουσίαση του νέου κόμματος έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου 1974 στο ξενοδοχείο «Κινγκ Πάλας» της Αθήνας, παρουσία 150 ατόμων, που αποτέλεσαν τον ιδρυτικό του πυρήνα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου εμφανίστηκε καθυστερημένος στην αίθουσα της εκδήλωσης, φορώντας άσπρο πουκάμισο και φαρδιά δερμάτινη ζώνη. Διάβασε ολόκληρη τη «διακήρυξη αρχών» και στη συνέχεια τη μοίρασε στους παριστάμενους δημοσιογράφους, τυπωμένη σ’ ένα μικρό πράσινο βιβλιαράκι.

Το κεντρικό σύνθημα που αναφέρεται στη διακήρυξη και καθορίζει τις αρχές του νέου κόμματος, ήταν το τετράπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση - Δημοκρατία». Όπως τόνισε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο «βασικός κυριαρχικός στόχος του κινήματος είναι η δημιουργία μιας πολιτείας απαλλαγμένης από ξένο έλεγχο ή επεμβάσεις, πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας.

Το Π.Σ.Κ, όπως το έγραφαν τις πρώτες μέρες οι εφημερίδες, ήταν γεγονός. Το αρκτικόλεξο ΠΑΣΟΚ, που θα επικρατήσει τελικά, θα το επιβάλλει μέσα από τις σελίδες του «Βήματος» ο πολιτικός συντάκτης Σταύρος Ψυχάρης.

Την 1η Αυγούστου 1895 ιδρύθηκε στην Schweinfurt από τους εφευρέτες Ernst Sachs (1867-1932) και τον Karl Fichtel , η γενική σύμπραξη Schweinfurter Präzisions-Kugellagerwerke Fichtel & Sachs (oHG) για την παραγωγή ρουλεμάν και ποδηλάτων.

Το 1897, η εταιρεία εισήγαγε τον ελεύθερο τροχό της για ποδήλατα, το οποίο έγινε ευρέως δημοφιλές.

Το 1911, ο Fichtel πέθανε, η εταιρεία είχε περίπου 7.000 υπαλλήλους. Το 1923, η εταιρική σχέση oHG μετατράπηκε σε μετοχική εταιρεία και το τμήμα που φέρει ρουλεμάν πωλήθηκε στην SKF , μια σουηδική εταιρία με την προϋπόθεση ότι η παραγωγή θα παραμείνει σταθερή στο Schweinfurt.

Από το 1929 έως το 1996, η F & S παρήγαγε επίσης κινητήρες, πρώτα για ποδήλατα, και αργότερα για μοτοσικλέτες και μικρά αυτοκίνητα.Το 1929, η F & S ξεκίνησε την παραγωγή εξαρτημάτων αυτοκινήτων, κυρίως συμπλεκτών και αμορτισέρ .

Ο Ernst Sachs πέθανε το 1932 και, το 1936, ο γιος του, Willy Sachs, έδωσε την αθλητική αρένα Willy Sachs Stadion στην πόλη Schweinfurt.

Στη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η F & S αγόρασε πολλές παραδοσιακές εταιρείες ποδηλάτων και μάρκες όπως η Hercules Rabeneick Huret Maillard και Sedis.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Sachs παρήγαγε την επαναστατική μοτοσικλέτα Hercules με κινητήρα Wankel .

Το 1987, η γερμανική Mannesmann AG απέκτησε το μεγαλύτερο μέρος της μετοχής της F & S και το 1997 μετονομάστηκε σε Mannesmann Sachs AG .

Το 2001, η Sachs πωλήθηκε στην ZF Friedrichshafen AG και μετονομάστηκε σε ZF Sachs AG .Το τμήμα ποδηλάτων πωλήθηκε σε μια αμερικανική εταιρεία, την SRAM Corporation που εδρεύει στο Σικάγο , αφήνοντας το τμήμα Sachs της ZF να επικεντρωθεί στην παραγωγή εξαρτημάτων αυτοκινήτων για κινητήρες και σασί .

Το 2003, η ZF Sachs AG είχε 16.511 υπαλλήλους σε 19 χώρες και όγκο πωλήσεων 2,1 δισ. Ευρώ . Ο όγκος των πωλήσεων μειώθηκε έκτοτε σε 1,8 δισ. Ευρώ το 2011.

SACHS RL 50

H ιστορία του μοτοποδηλάτου στην Ελλάδα ανήκει και στη Sachs. Η πορεία της όμως πέρασε μια κρίση όταν οι Ιάπωνες έφτασαν στη χώρα μας. Πρόσφεραν χρώματα, φωτάκια, λαμπάκια, διακόπτες και φλας. Τότε η Sachs φάνηκε προς στιγμή να χάνει το παιχνίδι.


Όταν όμως ξεκίνησε και αυτή να προσφέρει χρώματα, φλας, ζάντες, δισκόφρενα, και κάτι ακόμα… ποιότητα κατασκευής, τότε ξαναγύρισε στις πωλήσεις αν και οι τιμές της ήταν ιδιαίτερα “τσουχτερές”.

Ένα από αυτά τα μοτοποδήλατα που πρόσφεραν τα παραπάνω ήταν και το Sachs RL 50.Ο κινητήρας ήταν δίχρονος, δεν διάθετε καμιά ιδιαίτερη τεχνολογία αλλά ήταν κατασκευασμένος από υλικά πρώτης ποιότητας και η αντοχή του είχε δημιουργήσει θρύλους γύρω από το όνομα της Sachs.


Ο συμπλέκτης ήταν υγρός πολύδισκος και το κιβώτιο ταχυτήτων που εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί άξονες, αξονάκια, και ροδέλες διέθετε πέντε ταχύτητες. Στο RL η κεφαλή και ο κύλινδρος ήταν κατασκευασμένοι από αλουμίνιο και διέθεταν πλούσιες ψύκτρες.

Ο σκελετός αποτελείτο από από μια σωλήνα μεγάλης διαμέτρου και ο κινητήρας κρεμόταν από αυτόν. Οι αναρτήσεις ήταν αρίστης ποιότητας και διέθεταν τα καλύτερα αμορτισέρ που υπήρχαν τότε. Το RL εκτός από τα πίσω αμορτισέρ διέθετε αμορτισέρ και εμπρός, όπου δεν υπήρχε πιρούνι αλλά ένα ψαλίδι.


Στον τομέα του φινιρίσματος όλα ήταν άψογα. Χρώματα καλής ποιότητας, καθρέπτες, στροφόμετρο, ταχύμετρο, φλας, διακόπτες καλής ποιότητας, μεγάλα φωτιστικά σήματα, λάστιχα που πολλοί θα ζήλευαν, σκάρα, πολλά εργαλεία, τρόμπα και ζάντες χυτές μαγνησίου! Η σέλα χωρούσε άνετα δύο άτομα και η ανάφλεξη ήταν ηλεκτονική.

Στον τομέα της οδικής συμπεριφοράς το RL 50 χαρακτηρίστηκε ως το μοτοποδήλατο με την καλύτερη οδική συμπεριφορά από όλα τα αντίστοιχα 50άρια. Μπορούσε κανείς να επιτύχει κλίσεις, απλησίαστες ακόμα και για μοτοσυκλέτες. Η σωστή γεωμετρία, τα καλά ελαστικά και τα αμορτισέρ, παρουσίαζαν μια ενθουσιώση εικόνα.


Η άνεση βρισκόταν σε καλά επίπεδα, χάρη στα σωστά ελατήρια ενώ το ακριβέστατο τιμόνι επέτρεπε στον αναβάτη να ελέγχει με ακρίβεια κάθε ελιγμό. Η τελική του ταχύτητα ήταν λίγο πάνω από την γραμμή των 100χλμ/ώρα καθιστώντας έτσι το RL 50, το πιο γρήγορο 50άρι της εποχής του…

Η πρώτη μοτοσικλέτα ήταν το μοντέλο Z22 το 1921. ένα απλό, αξιόπιστο μηχανάκι που παράγεται σε μεγάλες σειρές.

Από το 1931 ο Ferdinand Porsche και ο Zündapp ανέπτυξαν το πρωτότυπο Auto für Jedermann (αυτοκίνητο για όλους) που ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε το όνομα Volkswagen.  

Η Porsche προτιμούσε τον τετρακύλινδρο κινητήρα, αλλά η Zündapp χρησιμοποίησε έναν υδρόψυκτο 5κύλινδρο ακτινικό κινητήρα .Το 1932 λειτουργούσαν τρία εργοστάσια.Η πρώτη μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού κατασκευάζεται το 1933 με την σειρά K με κινητήρες 200cc και 800cc.Η καινοτομία τους ήταν στο σύστημα μετάδοσης της κίνησης με άξονα και όχι με αλυσίδα όπως είχαν οι περισσότερες μοτοσυκλέτες της εποχής.

Και τα τρία εργοστάσια χάθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, το τελευταίο σε επιδρομή βομβιστικής επίθεσης στη Στουτγάρδη το 1945.

Η Zündapp KS600, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1938, είχε 28 hp (21 kW) οριζοντίως αντίθετοι δικύλινδρο κινητήρα με βαλβίδες επικεφαλής . Το KS600 διακόπηκε και αντικαταστάθηκε τελικά από το KS750, ο κινητήρας του ήταν ένα απομεινάρι μετά την καταστροφή του πολέμου.

H Zündapp επέστρεψε στην παραγωγή μοτοσικλετών στα τέλη της δεκαετίας του 1940, επέλεξε να επαναχρησιμοποιήσουν κινητήρα του KS600 το KS601 με μερικές τροποποιήσεις. Από το 1936-1938 παρήγαγε το μοντέλο KKS500. Αυτή ήταν η πρώτη Zündapp με την αλλαγή ταχυτήτων στο πόδι.


Από το 1940 και μετά παράγονται περισσότερες από 18.000 μοτοσυκλέτες.Κατασκεύασε επίσης κινητήρες αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένου του 9-092, το οποίο χρησιμοποιείται σε ελαφρά αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένου του Brunswick LF-1 Zaunkönig (1942) ab initio εκπαιδευτικό αεροσκάφος.


Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η εταιρεία μεταπηδά σε μικρότερες μηχανές, κυρίως το «Bella» σκούτερ, το οποίο ήταν ένα σχετικά βαρύ μηχανάκι για τον τύπο του.Το 1951 Zündapp κυκλοφόρησε την τελευταία μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτα, ένα από τα πιο διάσημα του: το KS601 (τον «πράσινο ελέφαντα”) με 598 cc δικύλινδρο κινητήρα.


Από το 1957 – 1958 η εταιρεία παρήγαγε επίσης το λιλιπούτειο αυτοκινητάκι, microcar Zündapp Janus.Το 1958 η εταιρεία μετακόμισε από τη Νυρεμβέργη στο Μόναχο .Στη συνέχεια, η εταιρεία ανέπτυξε αρκετά νέα μικρότερα μοντέλα, διέκοψε την ανάπτυξη των τετράχρονων κινητήρων και παράγει μόνο δίχρονους. 

H Zündapp παρουσίασε κάποια επιτυχία στα μηχανοκίνητα αθλήματα με τον αμερικανικό αναβάτη Dave Ekins να κερδίζει μια συνολική νίκη στο Enduro του 1967 Greenhorn Enduro με 100cc Zündapp, νικώντας τους ανταγωνιστές σε πολύ μεγαλύτερες μοτοσυκλέτες. O Βέλγος αναβάτης André Malherbe οδήγησε ένα Zündapp για να κερδίσει τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα μοτοσικλετών 125cc το 1973 και πάλι το 1974.

Αρχικά, τα σκούτερ και τα μοτοποδήλατα Zündapp πωλούνταν καλά, αλλά αργότερα οι πωλήσεις μειώθηκαν και το 1984 η εταιρεία χρεοκόπησε και έκλεισε.


Μετά την πτώχευση, ολόκληρη η γραμμή παραγωγής και οι πνευματικές ιδιότητες αγοράστηκαν από την Xunda Motor Co. Tianjin (Κίνα).Παράγουν μικρές μοτοσικλέτες Zündapp από το 1987 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το Zündapp εξακολουθεί να δραστηριοποιείται, αλλά κάνει τις μοτοσικλέτες τετράχρονες και τα ηλεκτρικά μοτοποδήλατα που βασίζονται στην Honda.

Η Zündapp είχε επίσης μια τεχνική συνεργασία με την Royal Enfield (Ινδία) για την κατασκευή μοτοποδηλάτων και μοτοσικλετών. Ένα ειδικό εργοστάσιο κατασκευάστηκε στο Ranipet κοντά στην Chennai στις αρχές της δεκαετίας του 1980 για την κατασκευή μικρών, ελαφρών δίχρονων μοτοσυκλετών που θα προσφέρονται μαζί με τη ναυαρχίδα Royal Enfield Bullet .

Η Enfield ξεκίνησε δύο μοτοσυκλέτες των 50cc πρώτα το Silver Plus και τη μοτοσικλέτα εξερευνητών 3 ταχυτήτων.Αργότερα τo 175cc Enfield Fury (με βάση το Zündapp KS175) εισήχθη ως μοτοσικλέτα επιδόσεων.Είχε κιβώτιο ταχυτήτων 5 ταχυτήτων, ένα υδραυλικό δισκόφρενο Brembo και ένα ατσάλινο βαρέλι με σκληρό χρωματιστό κύλινδρο, όλα ήταν τα πρώτα σε μια μοτοσικλέτα στη χώρα.

Το 1903 ένας έξυπνος Γερμανός ο Άντον Κρέιντλερ (Anton Kreidler), αποφασίζει να ξεκινήσει μια μικρή βιοτεχνία παραγωγής μεταλλικών τηλεγραφικών καλωδίων κοντά στην πόλη της Στουτγάρδης στην Γερμανία.

Φυσικά, ο έξυπνος επιχειρηματίας δεν είχε ιδέα πως μερικά χρόνια αργότερα θα δημιουργούσε ένα εξαιρετικό "κατασκεύασμα" που άφησε ιστoρία.

Θα ήταν η μηχανή Florett-Kreidler, ή αλλιώς γνωστή στην Ελλάδα ως "φλωρέττα", μια μοτοσυκλέτα που αποτέλεσε ένα "φαινόμενο" στους Ευρωπαϊκούς δρόμους μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο το 1960 η 1 στις 3 μοτοσυκλέτες που κυκλοφορούσαν στους γερμανικούς αυτοκινητόδρομους να είναι φλωρέττες.

Anton Kreidler

Η Kreidler είχε αρχικά την έδρα της στο Kornwestheim , μεταξύ του Ludwigsburg και της Στουτγάρδης . Ιδρύθηκε το 1903 ως Kreidlers Metall- und Drahtwerke από το Anton Kreidler και άρχισε να κατασκευάζει μοτοσικλέτες το 1951. 

Ο γιος του Αντόνιου, Alfred, κατάφερε να ανοίξει εκ νέου το εργοστάσιο το 1945. Εκτός από το ότι ήταν καλός επιχειρηματίας, ο Alfred ήταν ένας καλός εργοδότης που φρόντιζε την ευημερία των εργαζομένων του. Είχε επίσης ιδέες πέρα ​​από την κατασκευή καλωδίων. 

Ο Alfred ενδιαφέρθηκε για ελαφρούς κινητήρες και, το 1950, μόλις 5 χρόνια μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχε ανάγκη για οικονομικά δίκυκλα δίκυκλα. Εκείνη την εποχή, μόνο οι πλούσιοι θα μπορούσαν να αντέξουν τα αυτοκίνητα.


Έτσι, ο Alfred, ο οποίος, μαζί με μερικούς φίλους, είχε ήδη κατασκευάσει μερικούς κινητήρες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να εμπλακεί στην κατασκευή μοτοποδηλάτων. 

Το πρωτότυπο Kreidler R50 (R = Roller, Γερμανικά το σκούτερ) απέδειξε ότι το σχέδιο ήταν βιώσιμο. Ο Gunter Markert έφτασε σε ένα χιλιόμετρο ισοδύναμο με μια παγκόσμια περιοδεία στην R50 και ο γερμανικός τύπος ανέφερε την πρόοδό του. Η παραγωγή του Kreidler ξεκίνησε το 1951.

Στα επόμενα χρόνια, τα Kreidlers έγιναν πολύ δημοφιλείς στη Γερμανία, κυρίως λόγω της αξιοπιστίας τους. Άλλοι λόγοι για αυτήν τη δημοτικότητα ήταν τα πολυάριθμα αρχεία ταχύτητας 50cc που είχαν τεθεί από αυτά τα μηχανήματα.


Το 1959 το ένα τρίτο όλων των γερμανικών μοτοσυκλετών ήταν Kreidler.Στη δεκαετία του 1970 η Kreidler είχε πολύ μεγάλη επιτυχία στο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Ειδικά στην Ολλανδία οι αναβάτες Jan de Vries και Henk van Kessel ήταν επιτυχείς.

Η Kreidler δραστηριοποιήθηκε στην μοτοσικλέτα Grand Prix με μεγάλη επιτυχία στη δεκαετία του 1970 και τη δεκαετία του 1980, κέρδισε οκτώ τίτλους παγκόσμιου πρωταθλητή σε κατηγορία 50 cc :

• 1971 Jan de Vries 
• 1973 Jan de Vries
• 1974 Henk van Kessel 
• 1975 Ángel Nieto
• 1979 Eugenio Lazzarini
• 1980 Eugenio Lazzarini
• 1982 Stefan Dörflinger
• 1983 Stefan Dörflinger

Οι νέοι της εποχής εκείνης επιθυμούσαν διακαώς και έκαναν τα αδύνατα δυνατά, ώστε να αποκτήσουν ένα από τα πιο δημοφιλή οχήματα.Ένα τέτοιο μοτοποδήλατο ήταν μεταφορικό μέσο, εργαλείο δουλείας και αντικείμενο διασκέδασης.


Ανεβαίνοντας πάνω στην σέλα, ταυτόχρονα απολάμβαναν και μεγαλύτερης εκτίμησης στα μάτια του γυναικείου φίλου. Το θρυλικό αυτό μέσο, άρχισε να χάνει την αίγλη του, μετά από 30 περίπου χρόνια, όταν άρχισαν να κυκλοφορούν τα αυτοκίνητα σε μεγαλύτερο βαθμό.

Η δεκαετία του 1980 έφερε στο τέλος το Kreidler.Οι ιαπωνικοί κατασκευαστές εισήγαγαν καλύτερα εμπορικά, πιο αξιόπιστα και πάνω από όλα πιο μοντέρνα μηχανήματα.

Η Kreidler έπαψε τη δραστηριότητά της το 1982 και τα δικαιώματα επί του εμπορικού σήματος πωλήθηκαν στον επιχειρηματία Rudolf Scheidt ο οποίος είχε κατασκευάσει μέχρι το 1988 τον ιταλικό κατασκευαστή Garelli Motorcycles με το όνομα Kreidler.Τα δικαιώματα για το σήμα Kreidler αποκτήθηκαν στη συνέχεια από τον κατασκευαστή ποδηλάτων Prophete .


Τα μοτοποδήλατα "Flirt-matic" ήταν διαθέσιμα μέχρι το 1988. Αυτά ήταν τα μηχανήματα του Garelli "κατασκευασμένα με σήματα" ως Kreidlers.Υπάρχει επίσης ασιατικό σκούτερ με το όνομα Kreidler Florette.

Πρόσφατα η Kreidler αποφάσισε να επιστρέψει στην παραγωγή μοτοσυκλετών μικρού κυβισμού (αλλά και ηλεκτρικών scooter), με δυνατότερο χαρτί ένα Cafer Racer μοντέλο στα 125 κ.εκ. με το όνομα Dice CR 125.

Το Dice CR 125 έχει ανακοινώσιμη ιπποδύναμη 11,2 hp, η εργοστασιακή ταχύτητα του δηλώνεται λίγο κάτω από τα 100 χλμ/ώρα, ενώ το βάρος βρίσκεται στα 112 κιλά.Η Kreidler ζητά 2.599 ευρώ για το Dice CR 125.

Δίπλα στο Dice CR 125, βρίσκουμε 2 παραλλαγές της μοτοσυκλέτες σε Supermoto και On-Off μορφή, με αντίστοιχα ονόματα Dice SM 125 Dice GS 125 και τιμή ίδια με το CR 125 στα 2.599 ευρώ.

Παράλληλα υπάρχει και ένα πενηντάρι στη γκάμα, το Supermoto Dice SM 50 και αυτό στην ίδια τιμή με τα 125 (2.599 ευρώ).Πέρα από τις παραπάνω μοτοσυκλέτες η Kreidler διαθέτει μια πλειάδα (9 παρακαλώ) rebadged κινέζικα scooter στη γκάμα της αλλά και 2 e-scooters με τα ονόματα E-Florett 1.0 (2.499 ευρώ) E-Florett 3.0 (3.899 ευρώ).

Η συγγραφέας Fawn Weaver ήταν σε διακοπές στη Σιγκαπούρη το περασμένο καλοκαίρι, όταν διάβασε για πρώτη φορά για τον Nearest Green, τον σκλάβο από το Lynchburg του Τενεσί, που δίδαξε στον Jack Daniel πώς να φτιάχνει ουίσκι.

Η ύπαρξη του Green ήταν από καιρό ένα κοινό μυστικό, αλλά το 2016 η Brown-Forman, η εταιρία που κατέχει το αποστακτήριο του Jack Daniel στο Τενεσί, παρουσίασε για πρώτη φορά στον διεθνή τύπο τη συμβολή του Nearest Green στην παρασκευή του διάσημου ουίσκι, σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times.

«Ήταν μάλλον κάπως αταίριαστο να ειπωθεί νωρίτερα ότι ένα από τα πιο γνωστά εμπορικά σήματα στον κόσμο δημιουργήθηκε, εν μέρει, από έναν σκλάβο», λέει η Weaver, μια Αφροαμερικανίδα επενδυτής ακινήτων και συγγραφέας. Αποφασισμένη να δει την αλλαγή με τα ίδια της τα μάτια, πήρε το αεροπλάνο από τον Λος Άντζελες και ταξίδεψε στο Νάσβιλ. Αλλά φτάνοντας στο Lynchburg και αφού πραγματοποίησε τρεις διαφορετικές ξεναγήσεις στα αποστακτήρια της περιοχής, δεν άκουσε καμία αναφορά για τον Green.

Αντί να φύγει, η Weaver αποφάσισε να ερευνήσει περαιτέρω την υπόθεση, να ανακαλύψει περισσότερα για τον Green και να πείσει την εταιρεία να τηρήσει την υπόσχεσή της και να αναγνωρίσει το ρόλο του στη δημιουργία του πιο διάσημου ουίσκι της Αμερικής. Έτσι νοίκιασε ένα σπίτι στο κέντρο του Lynchburg και άρχισε να έρχεται σε επαφή με τους απογόνους του Green, δεκάδες από τους οποίους ζουν ακόμα στην περιοχή.

Ψάχνοντας αρχεία στο Τενεσί, τη Τζόρτζια και την Ουάσινγκτον, δημιούργησε μια χρονολογική σειρά της σχέσης του με τον Daniel, αποδεικνύοντας ότι ο Green όχι μόνο δίδαξε τον «βαρόνο» του ουίσκι πως να κάνει την απόσταξη, αλλά και εργάστηκε γι' αυτόν μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Σύμφωνα με την Weaver ήταν ο πρώτος μαύρος που ασχολήθηκε με την απόσταξη στην Αμερική.

Από την έρευνα της, έχει συλλέξει 10.000 έγγραφα και αντικείμενα σχετικά με τον Daniel και τον Green, πολλά από τα οποία έχει συμφωνήσει να δωρίσει στο νέο Εθνικό Μουσείο Αφροαμερικανικής Ιστορίας και Πολιτισμού στην Ουάσινγκτον. Εκτός αυτού, ανακάλυψε το αγρόκτημα όπου οι δύο άντρες ξεκίνησαν την απόσταξη στο κέντρο της πόλης, το οποίο πρόκειται να μετατραπεί σε μνημειακό πάρκο, όπως επίσης ότι το πραγματικό όνομα του Green ήταν Nathan.

Η μεγαλύτερη επιτυχία της Weaver, όμως, ήρθε τον Μάιο, όταν η εταιρεία αναγνώρισε επίσημα τον Green ως τον πρώτο κύριο εκπρόσωπο απόσταξης στη χώρα, σχεδόν ένα χρόνο μετά τη δέσμευση της εταιρίας να αρχίσει να μοιράζεται με το κοινό την ιστορία του Green. Ο Daniel είναι τώρα καταχωρημένος ως ο δεύτερος κύριος εκπρόσωπος στην απόσταξη. «Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η συμβολή του Nearest προστίθεται στην ιστορία του Jack Daniel», δήλωσε σε συνέντευξή του ο Mark I. McCallum, πρόεδρος της Brown-Forman.

Σύμφωνα με τους New York Times, η απόφαση της εταιρείας να αναγνωρίσει το χρέος της στον Green είναι μια σημαντική στροφή στην ιστορία.

Ακόμη και αν οι μαύροι πρωτοπόροι στη μαγειρική και τη γεωργία έχουν αρχίσει να παίρνουν τα εύσημα για το έργο τους, η ιστορία του αμερικάνικου ουίσκι εξακολουθεί να είναι γνωστή ως μια υπόθεση λευκών, Σκοτσέζων και Ιρλανδών αποίκων που έφεραν τη τεχνογνωσία στις πολιτείες του Τενεσί και του Κεντάκι.

Η ιστορία του Green αλλάζει όλα τα προηγούμενα δεδομένα, καθώς υπενθυμίζει ότι οι υποδουλωμένοι όχι μόνο παρείχαν το μυαλό, αλλά και τον τρόπο για να διεκπεραιώσουν μία δύσκολη και επικίνδυνη τεχνική λειτουργία.

Σύμφωνα με την Weaver, ο Green νοίκιασε από τους ιδιοκτήτες του, μια εταιρία που ονομαζόταν Landis & Green, σε αγρότες γύρω από το Lynchburg, συμπεριλαμβανομένου του Dan Call, ενός πλούσιου γαιοκτήμονα και ιεροκήρυκα, ο οποίος απασχολούσε τον έφηβο Jack Daniel για να βοηθήσει στην παρασκευή του ουίσκι. Ο Green ήδη έμπειρος στην απόσταξη, πήρε τον Daniel εκπαιδευόμενο στην πτέρυγα του και μετά τον εμφύλιο πόλεμο και το τέλος της δουλείας του, πήγε να δουλέψει γι’ αυτόν στην νεοσύστατη επιχείρηση ουίσκι.

Κατά πάσα πιθανότητα, υπήρχαν πολλοί άλλοι άντρες σαν τον Green, σε όλο το Νότο. Τα αρχεία είναι μπερδεμένα, αν και οι αναφορές σε σκλάβους ειδικευμένους στην απόσταξη και την παραγωγή ουίσκι εμφανίζονται ακόμα και σε καταχωρήσεις διαφυγής σκλάβων από τις αρχές του 19ου αιώνα. Αλλά μόνο ένας από αυτούς βοήθησε να βρεθεί μια μάρκα ουίσκι που σήμερα παράγει περίπου 3 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε έσοδα.

Σύμφωνα με τον McCallum, η εταιρία είχε την πρόθεση να αναγνωρίσει τον ρόλο του Green ως κύριο εκπρόσωπο της απόσταξης πέρυσι στο πλαίσιο της 150ης επετείου, αλλά αποφάσισε να αναβάλει τυχόν αλλαγές λόγω της φόρτισης των εκλογών του 2016 με το ζήτημα του φυλετικού ρατσισμού. «Νόμιζα ότι θα μας κατηγορούσαν ότι κάνουμε ντόρο σχετικά με το θέμα για εμπορικούς λόγους», ανέφερε χαρακτηριστικά. Δε βοήθησε και το γεγονός ότι πολλοί παρερμήνευσαν την ιστορία, θεωρώντας ότι ο Daniel είχε στην ιδιοκτησία του τον Green και έκλεψε τη συνταγή του. Λέγεται όμως ότι ο Daniel δεν είχε ποτέ δούλους και δεν δίστασε να μιλήσει ανοιχτά για το ρόλο του Green ως μέντορα του στην απόσταξη.

Έτσι τα σχέδια της εταιρίας έμειναν στο ράφι. Την ίδια στιγμή, αυτό προοριζόταν για ένα γρήγορο ταξίδι στο Lynchburg μετατράπηκε για την Weaver σε μια εξερεύνηση που κράτησε μήνες, καθώς ανακάλυψε μια άγραφη ιστορία, κρυμμένη σε ξεχασμένα αρχεία και χαραγμένη στη μνήμη των μαύρων κατοίκων της πόλης.

Μέσα από δεκάδες συνομιλίες, οι ντόπιοι, πολλοί από τους οποίους εργάστηκαν ή εξακολουθούν να εργάζονται στην παραγωγή του Jack Daniel's, την ενημέρωσαν ότι γνώριζαν για την ιστορία του Green από τους γονείς και τους παππούδες τους, πολύ πριν αυτή βγει στο φως της δημοσιότητας από την εταιρία. «Είναι κάτι που μας έλεγε πάντα η γιαγιά μας. Το γνωρίζαμε στην οικογένεια μας, ακόμα κι όταν η εταιρία δεν έλεγε τίποτα», δήλωσε η Debbie Ann Eady-Staples, απόγονος του Green που ζει στο Lynchburg και έχει εργαστεί στο αποστακτήριο για πάνω από 40 χρόνια.

Τίποτα δε μπορεί να παραμείνει κρυφό σε μια μικρή πόλη για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, ειδικά όταν εμπλέκεται ο μεγαλύτερος εργοδότης της πόλης. Έτσι το Μάρτιο του 2017, η Weaver συναντήθηκε με τον McCallum και παρέθεσε όλα τα στοιχεία που είχε συλλέξει από την έρευνα της, κάνοντας μια συζήτηση μαζί του που κράτησε πάνω από έξι ώρες.

Ο McCallum μέσα σε λίγες εβδομάδες πραγματοποίησε συνάντηση με 100 υπαλλήλους που δούλευαν στο αποστακτήριο, μεταξύ των οποίων αρκετοί από τους απογόνους του Green, και τους παρουσίασε τον τρόπο με τον οποίο η εταιρία θα ενσωματώσει τον Green στην επίσημη ιστορία, ξεκινώντας εντατική εκπαίδευση σε όλους του ξεναγούς.

Υπάρχει ακόμη η πληροφορία ότι κάποια στιγμή ο Jack Daniel είχε προτείνει την προσθήκη μιας φιάλης για τον Nearest Green στη συλλεκτική σειρά «Master Distiller», αλλά η ιδέα ναυάγησε όταν εκφράστηκαν ανησυχίες από τους εκπροσώπους πωλήσεων της εταιρίας.

Παρόλο αυτά, η Weaver κυκλοφόρησε το δικό της ουίσκι, Uncle Nearest 1856, το οποίο αγόρασε χύμα από άλλο αποστακτήριο.

Σχεδιάζει μάλιστα να παράγει ένα δεύτερο, το οποίο θα μιμείται το ύφος και τις προδιαγραφές του ποτού που παρήγαγαν ο Green και ο Daniel. «Επιδοκιμάζουμε την κυρία Weaver για τις προσπάθειές της να επιτύχει το στόχο της με την κυκλοφορία αυτού του νέου προϊόντος», ανέφερε ένας εκπρόσωπος της Brown-Forman.

Παρόλο που δεν υπάρχει γνωστή φωτογραφία του Green, η εταιρία έδωσε στη δημοσιότητα μια φωτογραφία του Daniel που καθόταν δίπλα σε έναν άγνωστο μαύρο άντρα, ο οποίος μπορεί να είναι ο ίδιος ο Green ή κάποιος από τους γιου του που επίσης εργαζόταν για χρόνια στο αποστακτήριο. «Θέλουμε να παρουσιάσουμε ότι ο Green ήταν ο πραγματικός μέντορας του Τζακ. Αναφέρουμε πολλά πράγματα για αυτόν στις ξεναγήσεις που κάνουμε στο αποστακτήριο μας», δήλωσε ο Steve May, ο οποίος διαχειρίζεται το κέντρο επισκεπτών και τις περιηγήσεις του αποστακτήριου.

«Ο May ανέφερε ότι η μέχρι στιγμής ανταπόκριση των επισκεπτών στις νέες ξεναγήσεις που σχετίζονται με τον Green ήταν θετική και δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τους λόγους. Η ιστορία των δύο αντρών περνάει ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα σε μια δύσκολη εποχή για τις φυλετικές σχέσεις στην Αμερική, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζει πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η απελευθέρωση των σκλάβων στην εξέλιξη του αμερικανικού ουίσκι», αναφέρουν οι New York Times.

Από την πλευρά της, η Weaver δεν έχει τελειώσει με την αναζήτηση των στοιχείων της υπόθεσης. «Έχω χάσει τα ίχνη του μετά το 1884. Ελπίζω να καταφέρω να βρω τον τάφο του και να ταξιδέψω και σε άλλα μέρη όπου βρίσκονται μέλη της οικογένειας του που μπορεί να έχουν παραπάνω πληροφορίες. Θα μπορούσα να κάνω αυτό για το υπόλοιπο της ζωής μου», πρόσθεσε.