Ο μαγικός κόσμος του διαδικτύου

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Τό Ἑλληνικό πόδι (Morton’s Toe)

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 26, 2012 0 σχόλια
Ποσοι πραγματικα γνωριζουν τι ειναι το Ελληνικο Ποδι?

Η ευκολη και γρηγορη απαντηση ειναι οτι προκειται περι μετρικου συστηματος που χρησιμοποιηθηκε στην...αρχαιοτητα απο τους Ελληνες και κατοπιν υιοθετηθηκε απο τους Αγγλους κλπ.

Ναι, αυτη ειναι μια απαντηση. Σωστη εν μερει. Αλλα στην πραγματικοτητα στην τεχνη και στην ιατρικη, ο ορος Ελληνικο Ποδι σημαινε κατι αλλο τελειως διαφορετικο.

Στην ιατρικη λοιπον ονομαζεται Morton’s toe, στην γλυπτικη ονομαζεται Ελληνικο Ποδι. Ειναι η κατασταση κατα την οποια το δευτερο δαχτυλο του ποδιου μας, αυτο διπλα στο μεγαλο, ειναι μακρυτερο απο το πρωτο, το μεγαλο.

Στα φυσιολογικα ποδια υπαρχουν 3 τυποι:

Το Αιγυπτιακο Ποδι, στο οποιο απο το μεγαλο δαχτυλο μεχρι το μικροτερο υπαρχει μια διαγωνιος ευθεια με το μεγαλο δαχτυλο μακρυτερο απο ολα, το Ρωμαϊκο Ποδι ή και τετραγωνο, οπου ολα τα δαχτυλα ειναι σε μια οριζοντια ευθεια και το Ελληνικο Ποδι οπως περιεγραψα πριν.

Η μεγαλη (70-80%) πλειοψηφια του παγκοσμιου πληθυσμου εχει το Αιγυπτιακο Ποδι, καθως ειναι το «κανονικο» οστεολογικα ποδι, αυτο το οποιο «πρεπει» να εχει ο καθε ανθρωπος με βαση την οστεϊκη κατασκευη του ειδους μας. Υπαρχει ολοκληρο κινημα μαλιστα στις ιατρικες κοινοτητες παγκοσμιως να καταργηθει ο ορος «Αιγυπτιακο» καθως ειναι το ορθο επιστημονικα. Δεν υπαρχει ομως καμμια αμφισβητηση για τον ορο «Ελληνικο», παρα μονο η σιωπηρη αντικατασταση του απο τον ορο Morton’s toe και τον χαρακτηρισμο του ως οστεϊκη δυσμορφια.

Ποια ειναι ομως η διαφορα με τα αλλα εκτος απο το μεγεθος των μεταταρσιων οστων?

Το Ελληνικο Ποδι ειναι κληρονομικο!

Και αυτο ειναι πιθανον το στοιχειο το οποιο γινεται προσπαθεια να καταργηθει, μετατρεποντας το γενετικο αυτο χαρακτηριστικο σε οστεϊκη δυσμορφια.

Στη γλυπτικη, υπαρχουν αμετρητες αποδειξεις για την γνωση της υπαρξης του χαρακτηριστικου αυτου στους Ελληνες απο τα παναρχαια χρονια. ΟΛΑ τα αγαλματα της Ελληνικης αρχαιοτητας τα οποια απεικονιζουν φιγουρες Ελληνων, φερουν αυτο το χαρακτηριστικο καθαρο.

Δεν ειναι τυχαιο οτι οι αρχαιοι ημων προγονοι το απεικονιζαν στα εργα τους.

Γνωριζαν την διαφορετικοτητα τους και το εδειχναν. Αργοτερα οι Ρωμαιοι, καθως δεν ειχαν δικη τους γλυπτικη υποδομη και παιδεια, αντεγραψαν τα Ελληνικα εργα, και μη γνωριζοντας τη λεπτομερεια αυτη, και το Ελληνικο Ποδι μεταφεροντας το στην τεχνη τους, αλλα ταυτοχρονα το διεσωσαν και για τις επομενες γενιες καθως ειναι γνωστο οτι ενα τεραστιο ποσοστο αυθεντικων Ελληνικων εργων καταστραφηκε για πολλους και διαφορους λογους.

Θα ηθελα να σταματησω εδω προς το παρων, καθως υπαρχει τεραστιο υλικο πισω απο αυτες τις πληροφοριες που σας παραθετω και ηδη εχω ξεφυγει. Νομιζω ομως οτι υπαρχει ενα προβλημα στις γνωσεις που κατεχουμε για εμας τους ιδιους και την εθνολογικη μας καταγωγη. Θα σας δωσω λοιπον ενα παραδειγμα προς προβληματισμο και σκεψη.

Καπου μεσα στο μυαλο μου εχω δυο πληροφοριες, φαινομενικα ασχετες μεταξυ τους.

1. Τα παραπανω για το Ελληνικο Ποδι, συν καποιες αλλες λεπτομερειες για αυτο,

2. Τον μυθο των Tuatha de Danaan των Ιρλανδων – Ουαλλων – Κελτων, που ειναι μερος της (επισημης) μυθολογιας τους.

Είναι σαφες οτι ο μυθος αυτος αναφερεται σε Δαναους που σε παναρχαια χρονια εφτασαν, εποικισαν, βασιλεψαν και αναμιχθηκαν με τον τοπικο πληθυσμο της Ιρλανδιας και κατοπιν μετακινηθηκαν προς την κεντρικη Βρετανια και ετσι μυθολογειται η δημιουργια του εθνους των Ουαλλων.

Οι Ιρλανδοι το μνημονευουν εδω και εκατονταδες χρονια, εμεις ουτε που το ξερουμε…

Στο internet για το Ελληνικο Ποδι, διαβάζουμε οτι ο μεγαλυτερος εθνικα πληθυσμος που το φερει ειναι οι Ελληνες και ο δευτερος μεγαλυτερος ειναι οι Κελτικοι πληθυσμοι της Ιρλανδιας και Ουαλλιας…

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Τι είναι το Ημερολόγιο των Μάγια; (Mayans 2012)

Σάββατο, Δεκεμβρίου 15, 2012 0 σχόλια
Το Ημερολόγιο των Μάγια θεωρείται το ακριβέστερο ημερολόγιο που δημιουργήθηκε ποτέ από οποιονδήποτε γνωστό πολιτισμό.

Ούτε οι Αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα τόσο πλήρες ημερολόγιο. Αυτό των Μάγια, του αρχαίου λαού της Νότιας Αμερικής βασίζεται σε τρείς κύκλους: Έναν κεντρικό κύκλο 365 ημερών, έναν  «ιερό» κύκλο 260 ημερών κι έναν Μεγάλο Κύκλο 5.125 ετών.

Σύμφωνα με τη Μυθολογία των Μάγια, οι Μεγάλοι Κύκλοι τελειώνουν με καταστροφή. Είναι, στην ουσία, το τέλος ενός πειράματος που κάνουν οι Θεοί. Αν ο κόσμος που προσπαθούν να φτιάξουν τούς αρέσει, θα τον αφήσουν να ξεκινήσει ένα νέο κύκλο. Αν όχι, θα τον καταστρέψουν και θα ξεκινήσουν από την αρχή. Τέσσερις φορές τον έχουν καταστρέψει ως τώρα. Και στις 12/12/2012 ένας ακόμη κύκλος φτάνει στο τέλος του.

Το περίφημο ημερολόγιο των Μάγια, λοιπόν, ναι μεν μετράει τον χρόνο μέχρι τις 21/12/2012, μέχρι την Παρασκευή που μας έρχεται δηλαδή, αλλά δεν σταματάει εκεί. Αν όλα πάνε καλά, αν οι Θεοί συμωνήσουν ότι ο κόσμος που έφτιαξαν τούς αρέσει, τότε δεν θα τον καταστρέψουν.

Υπεύθυνος για τα σενάρια καταστροφολογίας που τόσο συζητιούνται τις μέρες μας είναι ο Χοσέ Αργκέλες, ένας Αμερικανός ιστορικός τέχνης. Το 1987 ήταν ο πρώτος που δημοσιοποίησε καταστροφολογικές θεωρίες για τις «προφητείες των Μάγια». Οι θεωρίες του άρεσαν στους λάτρεις των συνωμοσιών και των σεναρίων καταστροφής και μέσα στα επόμενα χρόνια -και όσο πλησιάζαμε στο 2012- πολλαπλασιάστηκαν.

Η ακρίβεια του Ημερολογίου των Μάγια βοήθησε σε αυτό. Ένας πανάρχαιος λαός, χωρίς να έχει στην διάθεσή του προηγμένα εργαλεία, κατάφερε να μετρήσει με φοβερή ακρίβεια το χρόνο. Πώς έγινε αυτό χωρίς κάποια μεταφυσική βοήθεια;

Οι μάγια είχαν υπολογίσει με ακρίβεια τους κύκλους της Σελήνης και της Αφροδίτης, πλανητικές συνόδους και διελεύσεις, εκλείψεις, ηλιοστάσια και ισημερίες μέχρι το 2012. Και όλα αυτά με γυμνό μάτι και μόνη βοήθεια τα μαθηματικά τους, μια επιστήμη την οποία είχαν αναπτύξει πολύ.

Επίσης, η τοποθεσία όπου ζούσαν τους βοηθούσε στο να μπορούν να παρατηρήσουν καλά τις κινήσεις του Ηλίου. Οι περισσότερες πόλεις τους ήταν πάνω στον Τροπικό του Καρκίνου και σε αυτά τα γεωγραφικά πλάτη, κατά τη διάρκεια του θερινού και του χειμερινού ηλιοστασίου, ο Ήλιος περνάει ακριβώς πάνω από τα κεφάλια τους το μεσημέρι χωρίς να σχηματίζει σκιά. Οι αστρονόμοι των Μάγια παρατήρησαν ότι το χειμερινό ηλιοστάσιο μετακινείται με πολύ αργό ρυθμό στον ουράνιο θόλο και σε αυτόν τον ρυθμό στήριξαν τον Μεγάλο Κύκλο των 5.125 ετών.

Σύμφωνα με τη Μυθολογία των Μάγια, ο κόσμος μας θα τελειώσει όταν το χειμερινό ηλιοστάσιο, δηλαδή η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, θα ευθυγραμμιστεί με το Σκοτεινό Ρήγμα του Γαλαξία μας. Αυτό, σύμφωνα με τους Μάγια, είναι η Πύλη του Κάτω Κόσμου, το «κέντρο» του Γαλαξία μας, το οποίο τοποθετείται στις 26 μοίρες του αστερισμού του Τοξότη. Το οποίο μπορεί να μην είναι καν ορατό με τηλεσκόπιο, ωστόσο οι Μάγια είχαν κατορθώσει να υπολογίσουν και το πού βρίσκεται αλλά και το πότε θα πέσει πάνω του το χειμερινό ηλιοστάσιο!

Το 2012 θα έχουν περάσει περίπου 25.800 χρόνια από την τελευταία φορά που το χειμερινό ηλιοστάσιο «έπεσε» πάνω σε αυτό που οι Μάγια αποκαλούσαν Σκοτεινό Ρήγμα...

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Ιστορικά στοιχεία από Πορθμείο Ρίου-Αντιρρίου

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 05, 2012 0 σχόλια

Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια λοιπόν,γύρω στα 1946, οι συνεταιρισμοί Αγρινίου και Ηπείρου ζήτησαν από το κράτος την ίδρυση του πορθμείου Ρίου-Αντιρρίου. Και το αίτημά τους έγινε δεκτό, παρά την σφοδρή αντίδραση των Ναυπακτίων, οι οποίοι ήθελαν να διατηρήσουν το πορθμείο στην πόλη τους. Ως αποζημίωση προς τους «πληγέντες πλοιοκτήτες» της Ναυπάκτου τους δόθηκε είτε άδεια δρομολόγησης ferry boat στο Ρίο-Αντίρριο είτε άδεια λεωφορείου.

Το πρώτο F/B που ξεκίνησε την γραμμή ήταν το (πρώην αποβατικό του πολέμου) «ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΙΑΣΕΜΙΔΗΣ» ιδιοκτησίας της συνεταιριστικής ΚΥΔΕΠ (νυν αειμνήστου, λόγω χρεωκοπίας). Το πλοίο ξεκίνησε αρχικά ναυλωμένο από τους συνεταιρισμούς που είχαν την πρωτοβουλία…και στην συνέχεια μετά από πλειοδοτικό διαγωνισμό περιήλθε στην ιδιοκτησία της Ένωσης Εμπόρων Αγρινίου.

Στο διαγωνισμό συμμετείχε χωρίς αποτέλεσμα και ομάδα Ναυπακτίων «πληγέντων πλοιοκτητών», οι οποίοι όμως αργότερα αγόρασαν και δρομολόγησαν, το 1950, το 2ο F/B της γραμμής, το «ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ». Ναυπάκτιοι πάλι πλοιοκτήτες δρομολόγησαν το 1958 το «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ». Επίσης, 10 χρόνια αργότερα, Ναυπάκτιοι πλοιοκτήτες ναυπήγησαν στα ναυπηγεία Ζέρβα στο Πέραμα το «ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ», το οποίο ήταν το σταθερότερο και ταχύτερο F/B εκείνης της εποχής.

Σύμφωνα με τον Γ.Χαλάτση, μεταπολεμικά στη γραμμή Πατρών-Κρυονερίου ο Σ.ΒΔ.Ε δρομολόγησαν το «ΚΑΛΥΔΩΝ ΙΙΙ» (πρώην κορβέτα του Βρετανικού Ναυτικού) και το πρώην οπλιταγωγό-αποβατικό ΡΟΔΟΣ, ναυπήγησης του 1944, το οποίο αγόρασαν από το Π.Ν. Ο Σ.ΒΔ.Ε μετασκεύασε το ΡΟΔΟΣ σε σιδηροδρομικό πορθμείο, ώστε να μεταφέρονται και βαγόνια μεταξύ Πάτρας και Κρυονερίου.

Το ΡΟΔΟΣ είχε 2 σειρές ράγες και μπορούσε να μεταφέρει 7 φορτηγά βαγόνια ή 2 ατμομηχανές ή αντίστοιχα 10 φορτηγά ή λεωφορεία και 20 ΙΧ. Σύμφωνα με τον Γ.Χ., το ΡΟΔΟΣ είναι το πρώτο και μοναδικό σιδηροδρομικό πορθμείο στην Ελλάδα. Το 1970 -όταν ο Σ.ΒΔ.Ε διέκοψε την λειτουργία του και συγχρόνως σταμάτησε και η γραμμή Πατρών-Κρυονερίου- το ΡΟΔΟΣ δρομολογήθηκε στο Ρίο-Αντίρριο μέχρι «τα τέλη της δεκαετίας του 1970 που βυθίσθηκε κοντά στο Αντίρριο.» Συνεπώς, όσοι έτυχε να θυμούνται κάποιο σιδηροδρομικό ferry boat με ράγες…αυτό ήταν το ΡΟΔΟΣ.

Πριν την αποπεράτωση της γέφυρας ο αριθμός τον πλοίων που εξυπηρετούσαν την γραμμή ήταν περίπου 35.

Σήμερα είναι μόλις 12…

Πηγή: http://www.shipfriends.gr
Read more... 👆

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Μάγκες, κορίτσια και <θρύλος> Οδοιπορικό στο λιμάνι του Πειραιά στην δεκαετία '30

Τετάρτη, Νοεμβρίου 21, 2012 0 σχόλια
Τα λιμάνια κρατούν σφιχτά τους μύθους και τα μυστικά τους. Οσοι έχουν γεννηθεί σε λιμάνι, ακόμη και αν έχουν ξενιτευτεί μακριά, δεν σταματούν να προσκυνούν στη μνήμη του.

Τα λιμάνια ασκούν μια περίεργη γοητεία στους συγγραφείς - το γνωρίζουμε και από τον κινηματογράφο.

Το λιμάνι του Πειραιά το έχουν λατρέψει πολλοί λογοτέχνες: ο Λάμπρος Πορφύρας, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Σπύρος Μελάς, ο Χρήστος Λεβάντας, ο Δημοσθένης Βουτυράς, αλλά και ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Εμμανουήλ Κριαράς...

Ο νεότερος Διονύσης Χαριτόπουλος καταθέτει με τη σειρά την αγάπη του για τον γενέθλιο τόπο και ξεδιπλώνει την ανθρωπογεωγραφία του Πειραιά με όλες τις πτυχές της σε αυτό το βιβλίο, εν μέρει αυτοβιογραφικό, με τίτλο Εκ Πειραιώς (εκδ. Τόπος).

Είμαστε στο 1955. Ενα αλάνι γυρνάει τον Πειραιά από άκρη σε άκρη, βλέπει, μετέχει και καταγράφει εμπειρίες, άλλοτε σκληρές και άλλοτε γλυκές σαν κουρκουμπίνια. Αναφέρει και γεγονότα που έγιναν αργότερα που τα ενσωματώνει πρωθύστερα στην προσωπική του μυθολογία. Το αγόρι, που είναι ο ίδιος ο συγγραφέας - ως μαθητής Δημοτικού -, χαρτογραφεί τον Πειραιά μαζί με τους ανθρώπους και τις συνήθειές τους. Στο λιμάνι, «ένα ανοιχτό στόμα για να τραφεί η χώρα», εισέρχονται τα καράβια που φέρνουν προϊόντα αλλά και οι άνθρωποι που εκδιώχθηκαν από τα μικρασιατικά παράλια και οι άλλοι φτωχοί από τα νησιά και την επαρχία που ήρθαν εδώ κυνηγώντας την επιβίωση.

Ενα παιδί, λέει ο συγγραφέας, για να ξεκινήσει τη ζωή του στο λιμάνι ήθελε τρία πράγματα: να μπλέξει σε αληθινό καβγά με αίματα, να φιλήσει ένα κορίτσι και να δει τον Ολυμπιακό στη Μάντρα, ένα ποδηλατοδρόμιο που ήταν η έδρα της ομάδας. Ο Χαριτόπουλος ξεκινά την περιήγησή του από τη γειτονιά του, τα σκληρά Μανιάτικα. Μια περιοχή όπου ο θάνατος έπαιζε κρυφτούλι με τους άνδρες και οι γυναίκες το είχαν για καμάρι.

Εκεί, στα Μανιάτικα, το αλάνι του Χαριτόπουλου θα γνωρίσει και τα τρία: θα μπει «τρέχοντας» σε μια πρώιμη ενηλικίωση, αφού θα μπλέξει σε αληθινό καβγά, θα έχει την πρώτη του εμπειρία με κορίτσι και θα καταφέρει να εισχωρήσει στη Μάντρα για να δει τον θρυλικό Μπέμπη, τον Μουράτη, τον Δαρίβα, τον Κοτρίδη και τον Σούλη.

Από τα Μανιάτικα θα κατηφορίσει στην Αγία Σοφία και στην Παλαμηδίου, στα τότε κέντρα του Περιμένη, του Κορδονούρη, του Κοτσιοβόλη του Χαρτοφύλακα και του Νάστου, για συναντήσει έναν κόσμο περίεργο, μυθικό και εσωστρεφή, αυτόν του ρεμπέτικου. Εκεί συχνάζει το «ανφάν γκατέ»: «Ο ψηλέας Παπαϊωάννου, πρώην βαρκάρης και τερματοφύλακας, ο γκραντ κουστουμάκιας Γεννίτσαρης, γέννημα θρέμμα της Αγια-Σοφίας, ο αρβανιτόμαγκας της Κούλουρης Νίκος Μάθεσης ή Τρελλάκιας, που δεν παίζει κανένα όργανο, μόνο γράφει στίχους, ο σένιος και ήμερος Μητσάκης, ο χαμογελαστός Κούλης Σκαρπέλης και ο τσαρλατάνος Μπάτης με το παπιγιόν, που πουλάει γιατροσόφια στις γυναίκες, όπως και ο Κώστας Καπλάνης, που έχει κουρείο».

Το τσίρκο, το σινεμά, τα ρινγκ και τα ρεμπέτικα

Το αγόρι θα συνεχίσει την περιοδεία του στο λιμάνι. Θα περάσει από τα μηχανουργεία, τα καπνεργοστάσια, τις λαμαρίνες, εκεί που είναι οι οξυγονοκολλήσεις, οι τόρνοι, τα τρυπάνια. Θα δουλέψει σε καρφάδικο, μηχανουργείο, χυτήριο. Θα γνωρίσει τον κόσμο του μεροκάματου και της μουντζούρας, αλλά και την παραβατική ζωή.

Μετά θα κατηφορίσει στο λιμάνι με τους χαμάληδες, τους φορτωτές, τους τσεκαδόρους, τα λαμόγια, αλλά και τους αλαφροΐσκιωτους, τους βαρεμένους, τους λειψούς, τους φευγάτους. Το παιδί αφομοιώνει σαν σφουγγάρι αυτόν τον βρώμικο, μάγκικο αλλά και μαγικό κόσμο. Θα συμμετάσχει σε δύσκολες περιπτώσεις, αλλού θα κρυφτεί, θα είναι όμως παρόν σε ό,τι συμβαίνει.

Ομως ο ήρωας του Χαριτόπουλου είναι παιδί, οπότε θα καταγράψει και τα «άλλα» θαύματα: το τσίρκο, τους κινηματογράφους, το θέατρο, το ρινγκ. Το τσίρκο «Apollo», με δέκα λιοντάρια της Αφρικής, έξι ινδικούς ελέφαντες, δώδεκα αραβικά άλογα, οκτώ μαύρα άλογα που χορεύουν βαλς, ινδούς φακίρηδες με φίδια, άσπρες πολικές αρκούδες, ο ατρόμητος Κονμπάνος στο πήδημα του θανάτου, η ακροβάτις Μαργκό, ο διάσημος Τζόλι που στηρίζεται στο ένα του δάχτυλο, οι ξεκαρδιστικοί κλόουν, οι ισορροπιστές, η ακροβάτις Λίλιαν, το περίφημο άλογο Καρούζο που χορεύει... και όλοι αυτοί να παρελαύνουν από το Πασαλιμάνι ως την Καστέλλα και να σέρνουν πίσω τους πιτσιρικάδες με μάτια μεγάλα, γεμάτα θαυμασμό για όσα βλέπουν.

Οι κινηματογράφοι πολλοί σε κάθε γειτονιά, με περίεργα ονόματα: «Καλιφόρνια», «Αλκαζάρ», «Παλλάς», «Εσπερος». Ανάμεσά τους το πιο περίεργο, στη Δραπετσώνα, τα Βαλκάνια. Πάντα σκοτεινό, πάντα ανοιχτό - «οι θεατές μπαίνουν από παντού σαν αρουραίοι». Θα πάει στο ρινγκ να δει κατς, τον Ασημάκη, τον Καρυστινό, τον Ναθαναήλ, τον Καρπόζηλο, τον Παπαλαζάρου...

Στην Κοκκινιά το αγόρι θα ξεναγηθεί στους λαϊκούς ναούς, στον «Περιβόλα», στον «Γάλλο», στον «Εγγλέζο», που βρίσκεται απέναντί του, στον «Αστέρα» όπου τραγουδάει ο Καζαντζίδης, στα «Εξι Αδέλφια». Και θα διηγηθεί για τους διάσημους που κατέβαιναν στα λαϊκά μαγαζιά, τον Λέοναρντ Μπερνστάιν, τον Τενεσί Γουίλιαμς και τον Σόμερσετ Μομ, που ξημερώθηκε στου «Κεφάλα» ακούγοντας δέκα φορές το «Για πρόσεξέ με βλάμισσα / κοίτα με και στη μούρη / κοίτα να δεις αν φαίνομαι / αν μοιάζω για καψούρι», προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι το «καψούρι»!

Η μάχη της παράγκας και η «μεγάλη φάκα»

Στη Δραπετσώνα η ζωή είναι κατάρα: η μεγαλύτερη παραγκούπολη της χώρας. Παραπήγματα παντού από παλιοσάνιδα, σκουριασμένους τενεκέδες, τσουβάλια, σκισμένα πισσόχαρτα, λαμαρίνες. Και στην άκρη της οι σπηλιές με τους τεκέδες, ένας περίκλειστος κόσμος, απείθαρχος και απρόσβλητος από κοινωνικές συντεταγμένες. Είναι η χώρα του Μάρκου, του Στράτου, του Μπάτη και του Δελιά ή Αρτέμη - η περίφημη «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς».

Το 1960 η Αστυνομία θα προσπαθήσει να διαλύσει τις παράγκες, και θα γίνει η μεγάλη μάχη της παράγκας με μπροστάρισσες τις γυναίκες του συνοικισμού. Η Αστυνομία θα καταθέσει τα όπλα. Ο μικρός θα συνεχίσει την περιοδεία του στο Πέραμα - το Χονγκ Κονγκ του Πειραιά, όπου «άνθρωποι και πλεούμενα ζουν ανακατεμένοι μέσα κι έξω από το νερό, η Γη Χαναάν των αστέγων». Θα περιηγηθεί ακόμη στις εξίσου απαγορευμένες γειτονιές, τη Λεύκα και την Πειραϊκή.
Και θα ακολουθήσει η μύηση στην απαγορευμένη ζώνη, στα κέντρα διασκέδασης, στην Τρούμπα και στα μπουρδέλα της.

Τα καμπαρέ, όλα με εξωτικά ονόματα («Κιτ Κατ», «Τζον Μπουλ», «Αρζεντίνα», «Σανγκάι», «Μοκάμπο», «Πουέρτο Ρίκο») και το περίφημο «45 Γιάννηδες», εκεί που η Τζένη Καρέζη γύρισε τη «Λόλα». Μαζί πάνε και τα ξενοδοχεία του έρωτα: «Λουξ», «Μαξίμ», «Αλεξάνδρεια», «Παράδεισος», «Αίγυπτος»... Η Τρούμπα είναι μεγάλη φάκα, το ξέρουν οι μάγκες, τα αλάνια, οι ληστές, οι πορτοφολάδες, οι πόρνες, οι χορεύτριες, αλλά και οι ναύτες των στόλων που καταπλέουν με καράβια όπως το θρυλικό «Εντερπράις», το πολεμικό «Φόρεσταλ», τα καταδρομικά «Αϊόβα», «Μέικον», «Χέιλ» κτλ.

Ο Χαριτόπουλος καταγράφει τα πάντα σε ατελείωτες σειρές: ονόματα εμπορικών και πολεμικών πλοίων, πελαγίσια και του Σαρωνικού, κρουαζιερόπλοιων και γιοτ, πρωταγωνιστές και αυτά στο θέατρο που λέγεται λιμάνι του Πειραιά. Καταγράφει τις ταβέρνες, τα καφέ - από τα απλά με τα 20 είδη ελληνικού ως τα καφέ σαντάν. Ονοματίζει με τη σειρά τους κινηματογράφους, τα θέατρα, τους δρόμους, τα παράνομα στέκια, τις πιο γνωστές πουτάνες, τα ψώνια, τους περίφημους μάγκες, αλλά και τους ανθρώπους που τον βοήθησαν, όπως τον παλαιοβιβλιοπώλη, τον «πιο διαβασμένο και αλεπουδιάρη», τον Θανάση. Αυτός τον μύησε στο χόμπι του διαβάσματος ξεκινώντας από τη

«Γέφυρα των Στεναγμών».

Είναι ένα γοητευτικό βιβλίο μεταξύ λαογραφίας, μυθιστορήματος, βιογραφίας και ντοκουμέντου. Μια κατάβαση του συγγραφέα στην εσωτερική νεότητα. Στα «συν» η ικανότητα του Χαριτόπουλου να περνάει ανάλαφρα από τη μαγκίτικη γλώσσα στην κοινή καθομιλουμένη, να κρατάει σε ισορροπία τον λογοτεχνικό λόγο με τις ιδιορρυθμίες του καθημερινού διαλόγου, χωρίς λαϊκισμούς και ευκολίες.

Η μπέσα της αγοράς

Ο Χαριτόπουλος σκιαγραφώντας τους ανθρώπους της αγοράς διηγείται: «Κάποτε βρήκαν ξυλιασμένο τον Μπαρμπα-Γιάννη, τον Σινάνη, έναν ξυπόλητο, κουρελή χαμάλη. Ειδοποίησαν στο Δημαρχείο να στείλει το κάρο να τον πάρει, μα αυτοί τους ξαπόστειλαν. Οι της αγοράς ζοχαδιάστηκαν. Τραγουδούσαν το "ανοίξετε τα μνήματα τα κόκκαλα σκορπίστε / τον πλούσιο από τον φτωχό να δούμε αν θα γνωρίστε".

Εβαλαν ρεφενέ, του αγόρασαν κουστούμι και λουστρίνια παπούτσια, παράγγειλαν νεκροφόρα με τέσσερα άλογα που τον πήγε στην Αγία Τριάδα μέσα σε πολυτελές δρύινο φέρετρο. Δεκάδες στεφάνια περίμεναν έξω από την εκκλησία ενώ οι της αγοράς νοίκιασαν τη Φιλαρμονική του Δήμου και έφεραν τον δεσπότη να χοροστατήσει στην εξόδιο ακολουθία. Το νέο κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα και υπήρξε τέτοια αυθόρμητη συρροή κόσμου που δεν είχε ξαναδεί σε κηδεία ο Πειραιάς. Αναγκάστηκε τελικά να παραβρεθεί και ο δήμαρχος αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να πάει κόντρα στους ανθρώπους της αγοράς».



Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" (11/11/12)
Read more... 👆

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ρωμιοσύνη - Ritsos Giannis (1909-1990)

Τρίτη, Νοεμβρίου 20, 2012 0 σχόλια

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.

O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέ-
στη του ήλιου.

H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα.
Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό
πάνου απ' την πίκρα τους.

Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γε-
νεια τους όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και
με ταμπούρλα.

Tόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους
ο αγέρας έρριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας
από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος
η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους
η βροχή χτυπάει στα κόκκαλά τους.

Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη
νύχτα βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε
το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού.

Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.

Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε -
πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,
μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη
και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.
Read more... 👆

Prestige - Η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή στην ιστορία της Ισπανίας.

Τρίτη, Νοεμβρίου 20, 2012 0 σχόλια
Στις 13 Νοεμβρίου του 2002, σημειώνεται ένα ατύχημα που προκάλεσε τη βύθιση του ελληνικών συμφερόντων τάνκερ Prestige και τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή στην ιστορία της Ισπανίας.

To ελληνικής πλοιοκτησίας δεξαμενόπλοιο, με σημαία των νήσων Μπαχάμες, μετέφερε 77.000 τόνους πετρελαίου από τη Λιθουανία με προορισμό τη Σιγκαπούρη. Ενώ έπλεε στα ανοιχτά των ισπανικών ακτών, μία από τις δώδεκα δεξαμενές του εξερράγη εν μέσω σφοδρής καταιγίδας. Οι κυβερνήτες του πλοίου ζήτησαν τη βοήθεια σωστικών συνεργείων, όμως οι ισπανικές, γαλλικές και πορτογαλικές κυβερνήσεις αρνήθηκαν να του δώσουν την άδεια να δέσει στα λιμάνια τους.

Αδυνατώντας λόγω κατασκευής να αντεπεξέλθει στην κατάσταση, το 26 ετών, μονοπύθμενο Prestige τελικά βυθίστηκε 275 χιλιόμετρα δυτικά των ακτών της Γαλικίας. Στις 19 Νοεμβρίου έσπασε στα δύο απελευθερώνοντας 17.000 τόνους πετρελαίου στη θάλασσα. Η πετρελαιοκηλίδα που δημιουργήθηκε, με πλάτος πάνω από 200 γιάρδες και μήκος 18 μίλια, προκάλεσε τεράστια περιβαλλοντική ρύπανση.

Περισσότερες από 100 ακτές μολύνθηκαν ενώ απαγορεύτηκε η αλιεία σε απόσταση 400 χιλιομέτρων από τις ακτές της Γαλικίας, προκαλώντας σοβαρό πλήγμα στον αλιευτικό κλάδο. Η διαρροή επηρέασε ένα από τα πιο γραφικά και πλούσια θαλάσσια οικοσυστήματα, που περιελάμβανε κοραλλιογενείς υφάλους, ποικίλα είδη καρχαριών και πουλιών αλλά και δελφίνια, θαλάσσιες χελώνες και φώκιες.

Εκτός από περιβαλλοντικές και οικονομικές επιπτώσεις, η διαρροή προκάλεσε πολυάριθμα προβλήματα υγείας στα συνεργεία καθαρισμού, όπως καρδιοπάθειες, πνευμονοπάθειες και καρκινοπάθειες. Πολίτες προέβησαν σε κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και συμπλοκές με τις ισπανικές αρχές.

Μετά το ναυάγιο ωστόσο, συνεχίστηκε η διαρροή πετρελαίου που έφτανε τους 125 τόνους καθημερινά. Στις αρχές του 2003 ανακοινώθηκε ότι είχε χαθεί το μισό του υπόλοιπου, ενώ το Μάρτιο του 2006 εντοπίστηκαν νέες κηλίδες πετρελαίου κοντά στο πλοίο. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ειδικών έχουν παραμείνει στο πλοίο περίπου 16 με 23.000 τόνους πετρελαίου, συμπέρασμα που βρίσκει αντίθετη την ισπανική κυβέρνηση η οποία ισχυρίζεται ότι με συνεπείς καθαρισμούς, το ανάλογο υπόλοιπο δεν ξεπερνά τους 1300 τόνους.

Μετά τη βύθιση του Prestige, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακάλεσε το πρώτο χρονοδιάγραμμα απόσυρσης των μονοπύθμενων τάνκερ και αποφάσισε, αντί του 2015, τα μονοπύθμενα να αποσυρθούν μέχρι το 2010. Παράλληλα, αποφάσισε η απόσυρση τάνκερ που έχουν ναυπηγηθεί πριν από το 1982, να ξεκινήσει την 1η Ιουλίου 2003, με καταληκτική ημερομηνία το 2005.
Read more... 👆

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Ένα Coupe που συνδυάζει το κλασικό με το μοντέρνο

Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2012 0 σχόλια


Το πάθος των Huet Brothers για τα κλασικά αυτοκίνητα μετατράπηκε σε ένα διθέσιο αυτοκίνητο που θα ξεκινήσει να παράγεται μέσα στο 2012. Το HB Coupe κάνει το 0-100 σε λιγότερο από 6 δευτερόλεπτα ενώ το γεμάτο του ρεζερβουάρ θα σε ταξιδέψει κάτι περισσότερο από 1100 χιλιόμετρα. Το ίδιο αυτοκίνητο θα κυκλοφορήσει και σε εκδόσεις Race Car και Motorsport για να συμμετέχει σε αγώνες. Αλλά η Coupe έκδοση είναι σίγουρα εκείνη που θα τραβήξει τα βλέμματα. Η τιμή αναμένεται τους επόμενους μήνες.
Read more... 👆

Το ηλεκτρικό ποδήλατο της Audi

Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2012 0 σχόλια


Το νέο μοντέλο ηλεκτρικού ποδηλάτου της Audi βρίσκεται σε στάδιο παραγωγής και αναμένεται να κυκλοφορήσει στα τέλη του χρόνου. Με ταχύτητες που φτάνουν τα 80 χλμ την ώρα (αν κάνεις πετάλι) και τα 46 χλμ την ώρα (αν βαριέσαι) είναι σίγουρα ό,τι πιο γρήγορο μπορείς να βρεις σε ηλεκτρικό ποδήλατο. Ο σκελετός του απλά εντυπωσιακός.
Read more... 👆

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Αλλάζει ο χάρτης της Ευρώπης (9 Ιουνίου του 1815)

Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2012 0 σχόλια

Στις 9 Ιουνίου του 1815 έληξε το περιβόητο Συνέδριο της Βιέννης, κατά το οποίο οι ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις ξανασχεδίασαν τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης, καθορίζοντας τα όρια των χωρών τους και τις σφαίρες επιρροής τους μετά τους γαλλικούς επαναστατικούς πολέμους, τους ναπολεόντιους πολέμους, την οριστική διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την εν εξελίξει κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.


Το Συνέδριο της Βιέννης 1814-1815, του Αυγουστίνου Ζενάκου

Με τη φράση «το Συνέδριο δεν περπατάει, χορεύει» ο στρατιωτικός, διπλωμάτης και λόγιος πρίγκιψ de Ligne συνόψισε την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην αρχή τουλάχιστον του Συνεδρίου της Βιέννης. Ο ευφυολόγος πρίγκιψ πέθανε τον Δεκέμβριο του 1814 προτού το Συνέδριο εξαναγκαστεί να «περπατήσει» εξαιτίας της απόδρασης του Ναπολέοντα από τη νήσο Ελβα και να ολοκληρώσει τις εργασίες του με αποφάσεις που άλλαξαν τον χάρτη της Ευρώπης.

Το Συνέδριο της Βιέννης άρχισε την 1η Οκτωβρίου του 1814 μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Στρατιωτικές παρελάσεις, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, δεξιώσεις και χοροί οργανώθηκαν για να διασκεδάσουν οι εστεμμένοι, οι αυλικοί τους και οι διπλωμάτες που κατέκλυσαν την αυστριακή πρωτεύουσα, ευδαίμονες για το γεγονός ότι ο φοβερός και τρομερός Κορσικανός ήταν πλέον εξόριστος. Ολα τα κράτη της Ευρώπης, εκτός από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, είχαν προσκληθεί στο πανηγύρι αλλά οι μυστικές συμφωνίες και οι σημαντικές αποφάσεις του Συνεδρίου αφορούσαν αποκλειστικά τις τέσσερις μεγάλες νικήτριες δυνάμεις (Αγγλία, Αυστρία, Πρωσία και Ρωσία) και την ηττημένη Γαλλία, η οποία απέκτησε ηχηρή φωνή χάρη στους αριστοτεχνικούς χειρισμούς του Ταλλεϋράνδου.

Σχέδια για μια κηδεία

Πριν ακόμη από την παράδοση του Παρισιού στους Συμμάχους στις 31 Μαρτίου 1814 από τους δύο στρατάρχες του Ναπολέοντα, τον Ογκύστ Μαρμόν και τον Εντουάρ Μορτιέ, και την άνευ όρων παραίτηση του Ναπολέοντα (Συνθήκη του Φοντενεμπλό, 11 Απριλίου 1814), οι τέσσερις Μεγάλες Δυνάμεις είχαν συναντηθεί στο Σομόν της Βορειοανατολικής Γαλλίας για να συζητήσουν τις μεθόδους που θα χρησιμοποιούσαν για να κατορθώσουν επιτέλους να νικήσουν τον Βοναπάρτη και να δεσμευθούν για αμοιβαία συνεργασία στη διευθέτηση των πολιτικών πραγμάτων της Ευρώπης όταν και εφόσον ο Ναπολέων θα αποχωρούσε από τη σκηνή. H Συνθήκη του Σομόν (19 Μαρτίου 1814) έβαλε τον θεμέλιο λίθο της Τετραπλής Συμμαχίας.

Με αυτή τη συνθήκη η Αγγλία, η Αυστρία, η Πρωσία και η Ρωσία δεσμεύθηκαν να προσφέρουν για τον κοινό σκοπό στρατό και χρήματα ώστε να επιτευχθεί η τελειωτική ήττα του Ναπολέοντα.

To μοιραίο σφάλμα

Το 1810 ο Ναπολέων ήταν παντοδύναμος. Εκτός από τη διευρυμένη Γαλλική Αυτοκρατορία είχε υπό τον έλεγχό του την Ελβετική Συνομοσπονδία, τη Συνομοσπονδία του Ρήνου και το Μεγάλο Δουκάτο της Βαρσοβίας. Μεταξύ των συμμάχων του ήταν και το Βασίλειο της Ισπανίας με βασιλιά τον αδελφό του Ιωσήφ Βοναπάρτη, το Βασίλειο της Βεστφαλίας με τον άλλο αδελφό του Ιερώνυμο (Ζερόμ) Βοναπάρτη, το Βασίλειο της Ιταλίας που το είχε δώσει στον Ευγένιο ντε Μποαρνέ, γιο της πρώτης συζύγου του Ιωσηφίνας, αλλά κρατώντας τον τίτλο του βασιλιά για τον εαυτό του, καθώς και το Βασίλειο της Νεαπόλεως και το Πριγκιπάτο της Λούκας και του Πιομπίνο που τα είχε δώσει στους γαμβρούς του. Την ίδια χρονιά επίσης έκανε πεθερό του τον αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκο A' (τέως αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Φραγκίσκο B') νυμφευόμενος σε δεύτερο γάμο την κόρη του Μαρία-Λουίζα.

Δύο χρόνια αργότερα όμως ο Ναπολέων διέπραξε το μοιραίο σφάλμα, την εκστρατεία κατά της Ρωσίας.

Φωτιά και χιόνι

Αφορμή για την κήρυξη του πολέμου κατά της Ρωσίας υπήρξε το ότι ο Τσάρος Αλέξανδρος A' δεν είχε τηρήσει τον Ηπειρωτικό Αποκλεισμό εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας που είχε επιβάλει ο Ναπολέων στην επικράτειά του, στους συμμάχους του και στα ουδέτερα κράτη με τα Διατάγματα του Βερολίνου (1806), της Βαρσοβίας (1807), του Μιλάνου (1807) και του Φοντενεμπλό (1810). Δεδομένου ότι ο Ναπολέων δεν μπορούσε να επιτεθεί στρατιωτικά εναντίον της Βρετανίας, αποφάσισε να την πολεμήσει οικονομικά.

Απαγόρευσε λοιπόν την προσέγγιση αγγλικών πλοίων στα λιμάνια των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης οι οποίες συνδέονταν με κάποιον τρόπο με την Αυτοκρατορία του. Με τη Συνθήκη του Τίλσιτ το 1807 ο Αλέξανδρος είχε αναγκαστεί να συμφωνήσει με το μέτρο, αλλά μετά άλλαξε γνώμη με αποτέλεσμα να θυμώσει ο Ναπολέων και να αποφασίσει να επιτεθεί στη Ρωσία. Με την περίφημη Μεγάλη Στρατιά του (600.000 άνδρες) ο Ναπολέων μπήκε στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1812 για να δώσει ένα μάθημα στον Τσάρο. Στην αρχή ο στρατός του προέλαυνε νικηφόρος.

Στη συνέχεια, μετά τη μάχη στο Μποροντίνο, κοντά στη Μόσχα (7 Σεπτεμβρίου 1812), όπου οι απώλειες και στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα ήταν τρομακτικές και δεν ξεκαθαρίστηκε ποιος τελικά νίκησε, ο Ναπολέων μπήκε σαν νικητής στη Μόσχα. Οι Ρώσοι ωστόσο την είχαν πυρπολήσει. Μαζί με τον κλεφτοπόλεμο που άρχισαν οι Ρώσοι εναντίον των στρατιωτών του Ναπολέοντα ενέσκηψε και ο βαρύς ρωσικός χειμώνας. Πεινασμένοι, ξεπαγιασμένοι, πληγωμένοι και άρρωστοι, άθλια απομεινάρια της Μεγάλης Στρατιάς, οι 100.000 περίπου επιζήσαντες πήραν τον δρόμο του γυρισμού. Ο Τσάρος αρνήθηκε να συζητήσει για ειρήνη και ο Ναπολέων επέστρεψε στο Παρίσι για να οργανώσει καινούργιο στρατό.

H αρχή του τέλους

Τους επόμενους μήνες ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη στράφηκε εναντίον του Ναπολέοντα. Στις 16 ως τις 19 Οκτωβρίου 1813, στη Λειψία, στη «Μάχη των Εθνών», όπως έχει μείνει στην Ιστορία, οι 170.000 άνδρες του Ναπολέοντα ηττήθηκαν από τις 320.000 άνδρες που είχαν παρατάξει η Ρωσία, η Πρωσία, η Αυστρία και από τη χρηματοδότηση που είχε συνεισφέρει η Βρετανία. Ο ηττημένος Αυτοκράτορας δεν δέχθηκε να συζητήσει μια ειρήνη που θα ξανάφερνε τη Γαλλία στα φυσικά της σύνορα, δηλαδή τις Αλπεις και τον Ρήνο. Ετσι οι Σύμμαχοι μπήκαν νικητές στο Παρίσι τον Μάρτιο του 1814 και ο Ναπολέων εξορίστηκε στη νήσο Ελβα.

Αμέσως μετά την επίτευξη του πρώτου σκέλους της συμφωνίας του Σομόν - την παράδοση δηλαδή του Ναπολέοντα και την εκτόπισή του στην Ελβα - οι τέσσερις Μεγάλες Δυνάμεις συναντήθηκαν πάλι στο Παρίσι για να υπογράψουν επίσημη συνθήκη με τον καινούργιο μονάρχη της Γαλλίας, τον αδελφό του καρατομηθέντος Λουδοβίκου ΙΣτ', τον Λουδοβίκο IH'. H συνθήκη αυτή, γνωστή ως η Πρώτη Συνθήκη του Παρισιού, υπογράφτηκε στις 30 Μαΐου του 1814 και προέβλεπε την ειρήνευση της Ευρώπης, την παλινόρθωση των Βουρβόνων στον θρόνο της Γαλλίας και την επαναφορά των συνόρων της Γαλλίας στα όρια του 1792.

Οι τέσσερις Μεγάλες Δυνάμεις, όλες μοναρχίες, δεν θέλησαν να είναι πολύ αυστηρές με τον παλινορθωμένο βασιλικό οίκο της Γαλλίας. Γι' αυτό η Γαλλία δεν εκλήθη να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στους νικητές.

H παλινόρθωση της τάξης

Ωστόσο αυτή η Συνθήκη Ειρήνης που υπογράφτηκε στις 30 Μαΐου από τη Γαλλία και τις τέσσερις Μεγάλες Δυνάμεις, καθώς και από την Πορτογαλία και τη Σουηδία, και στις 20 Ιουλίου από την Ισπανία, δεν διευθετούσε την Ευρώπη στο σύνολό της ύστερα από τις ανακατατάξεις που είχαν επιφέρει οι ναπολεόντειοι πόλεμοι. Ετσι όλοι οι αντίπαλοι του Ναπολέοντα συμφώνησαν να συναντηθούν στη Βιέννη τον Σεπτέμβριο του 1814 για να ξαναβάλουν την Ευρώπη σε τάξη.

Οι τέσσερις Μεγάλες Δυνάμεις σκόπευαν να μην αφήσουν κανέναν άλλο να παρέμβει στη λήψη των κρίσιμων αποφάσεων στο Συνέδριο της Βιέννης. Σύντομα όμως η Γαλλία των Βουρβόνων, με τους διπλωματικούς χειρισμούς του Ταλλεϋράνδου - ο οποίος εκμεταλλεύθηκε τους ανταγωνισμούς μεταξύ των Συμμάχων -, έγινε αποδεκτή ως μεγάλη δύναμη. Ετσι οι Μεγάλες Δυνάμεις έγιναν πέντε, και ουσιαστικά το Συνέδριο της Βιέννης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «Επιτροπή των Πέντε».

Τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει το Συνέδριο ήταν πολλά και ακανθώδη. H Γαλλική Επανάσταση και ο Ναπολέων με τους πολέμους του είχαν καταλύσει τη δομή της παλαιάς Ευρώπης. H έννοια της εθνικής αυτοδιάθεσης, μολονότι αναφέρθηκε σε ορισμένες περιπτώσεις στο Συνέδριο, στην πράξη δεν έπαιξε τον παραμικρό ρόλο. Τα μέλη του Συνεδρίου προσπαθούσαν να θεμελιώσουν την ειρήνη στην Ευρώπη μέσα από ίντριγκες και ανταγωνισμούς.

Ο πρώτος στόχος των Πέντε ήταν να προλάβουν τη δημιουργία αυτοκρατοριών, όπως η Ναπολεόντεια Αυτοκρατορία, και ο δεύτερος να εμποδίσουν μελλοντικές κοινωνικοπολιτικές επαναστάσεις, όπως η Γαλλική Επανάσταση.

Ισορροπίες και δολοπλοκίες

Στη Βιέννη είχε μαζευτεί η αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας με οικοδεσπότες τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκο A' - τον τέως Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Φραγκίσκο B' ως τη στιγμή όπου ο Ναπολέων διέλυσε αυτή τη χιλιόχρονη και ιδιότυπη αυτοκρατορία - και τον υπουργό των Εξωτερικών του πρίγκιπα Κλέμενς φον Μέτερνιχ, ο οποίος και προήδρευε του Συνεδρίου. Μεταξύ των εστεμμένων ήταν ο Τσάρος Αλέξανδρος A' της Ρωσίας μαζί με τους διπλωμάτες του, τον κόμη Νεσελρόντε, τον κόμη Ιωάννη Καποδίστρια και τον Κάρλο Αντρέα Πότσο ντι Μπόργκο, και ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ' με τον υπουργό του πρίγκιπα Καρλ φον Χάρντενμπουργκ.

Ο παλινορθωμένος Λουδοβίκος IH' της Γαλλίας έστειλε στη Βιέννη ως εκπρόσωπό του τον πρίγκιπα Σαρλ-Μορίς ντε Ταλεϊράν, τον Ταλλεϋράνδο δηλαδή, ο οποίος, μολονότι είχε μεγαλουργήσει ως υπουργός Εξωτερικών του Ναπολέοντα, δεν δίστασε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους Βουρβόνους. Εκπρόσωπος της Μεγάλης Βρετανίας ήταν ο υπουργός Εξωτερικών υποκόμης Ρόμπερτ Στιούαρτ Κάσελρι. Ωστόσο από την αρχή φάνηκαν οι αντιζηλίες μεταξύ των συνέδρων και η εύθραυστη ισορροπία της Συμμαχίας.

H Ρωσία ήθελε δική της την Πολωνία και η Πρωσία τη Σαξονία. Ο Βασιλιάς της Πρωσίας στήριζε τον Τσάρο στις διεκδικήσεις του, με την προϋπόθεση ότι και αυτός δεν θα είχε αντίρρηση να δοθεί στην Πρωσία η Σαξονία. H Αυστρία από την άλλη δεν ήθελε η Πρωσία να πάρει τη Σαξονία καθ' ότι αυτό θα συνεπαγόταν την αυστριακή κυριαρχία στη Βόρεια Γερμανία. H Βρετανία από την πλευρά της φοβόταν την περαιτέρω εξάπλωση της Ρωσίας στην Ευρώπη.

Κάποια στιγμή μάλιστα η ασυμφωνία μεταξύ των συνέδρων έφθασε στο σημείο να απειληθεί πόλεμος. H Γαλλία ανέλαβε τότε τον ρόλο του διαιτητή και ο Ταλλεϋράνδος έγινε ο κυρίαρχος του παιχνιδιού προσπαθώντας να κατευνάσει τα πνεύματα και να κερδίσει όσα μπορούσε περισσότερα για την ηττημένη Γαλλία. Στις αρχές του 1815 μάλιστα ο Κάσελρι πρότεινε η Γαλλία, η Αυστρία και η Βρετανία να συνάψουν ξεχωριστή μυστική συνθήκη για να αντιμετωπίσουν τον συνασπισμό Ρωσίας - Πρωσίας. Ο Ταλλεϋράνδος δέχθηκε με κίνδυνο να παρασύρει τη Γαλλία σε μια πιθανή σύγκρουση χωρίς ορατά οφέλη.

Κεραυνός εν αιθρία

Και ενώ οι εκπρόσωποι των πέντε αυτών χωρών προσπαθούσαν μέσα από πολλές δολοπλοκίες και ελάχιστες ειλικρινείς συζητήσεις να επαναφέρουν την Ευρώπη στο status quo πριν από τη Γαλλική Επανάσταση και τους ναπολεόντειους πολέμους, και ενώ οι υπόλοιποι καλεσμένοι χόρευαν και διασκέδαζαν, έφθασε στη Βιέννη η είδηση (τη νύχτα της 6ης προς την 7η Μαρτίου 1815) ότι την 1η Μαρτίου ο Ναπολέων είχε αποδράσει από την Ελβα και είχε αποβιβαστεί στις Κάννες με χίλιους πιστούς του άνδρες.

Με κατεύθυνση το Παρίσι, αποφεύγοντας τη βασιλόφρονα Προβηγκία και περνώντας μέσα από τα βουνά, ο Ναπολέων έφθασε στην Γκρενόμπλ στις 7 Μαρτίου διανύοντας 324 χιλιόμετρα μέσα σε έξι ημέρες. Από όπου περνούσε ο κόσμος τον υποδεχόταν σαν ελευθερωτή και παλαιοί συμμαχητές του τον ακολουθούσαν. H ανταπόκριση που είχε το κάλεσμά του ήταν εκπληκτική: «Στρατιώτες!» τους έλεγε. «Ο στρατηγός σας, αυτός που ανέβηκε στον θρόνο με τη θέληση του λαού και που εσείς τον σηκώσατε πάνω στις ασπίδες σας, είναι και πάλι μαζί σας. Ελάτε μαζί του! Εγώ ξεπήδησα μέσα από την Επανάσταση. Ηρθα για να γλιτώσω τον λαό από τη σκλαβιά όπου θέλουν να τον ρίξουν οι ευγενείς και οι παπάδες».

Στην Γκρενόμπλ τον περίμενε ο πρώην στρατάρχης του Μισέλ Νεΐ, ο οποίος είχε υποσχεθεί στον Λουδοβίκο ότι θα του έφερνε τον Ναπολέοντα «μέσα σε σιδερένιο κλουβί». Οταν όμως ο Νεΐ έστειλε ένα απόσπασμα να συλλάβει τον Ναπολέοντα, αυτός ξεκούμπωσε τη θρυλική γκρίζα χλαίνη του και προτάσσοντας το στήθος του φώναξε: «Οποιος από εσάς θέλει να σκοτώσει τον αυτοκράτορά του ας πυροβολήσει!». Οι στρατιώτες του Νεΐ ξέσπασαν σε ζητωκραυγές και ο Νεΐ έθεσε πάλι εαυτόν υπό τις διαταγές του πρώην αρχηγού του μαζί με τις 6.000 άνδρες του και έμεινε μαζί του ως τη μάχη του Βατερλό. Με τη δεύτερη παλινόρθωση του Λουδοβίκου IH', ο Νεΐ καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε.

Προσπάθειες για αλλαγή πλεύσης

Στις 20 Μαρτίου τα μεσάνυχτα ο Ναπολέων μπήκε στο Παρίσι και εγκαταστάθηκε στα Ανάκτορα του Κεραμεικού από όπου μόλις είχε φύγει ο Λουδοβίκος IH'. Οι αυλικοί και οι υπουργοί τον υποδέχθηκαν μέσα σε παραλήρημα ενθουσιασμού. Ακόμη και μερικοί από τους αποσκιρτήσαντες στρατάρχες του ακολούθησαν το παράδειγμα του Νεΐ. Για να καθησυχάσει τους δημοκρατικούς και για να αποδείξει ότι στο εξής η διακυβέρνησή του θα ήταν πιο φιλελεύθερη, ο Ναπολέων εξέδωσε την Πρόσθετη Πράξη στο Σύνταγμα της Αυτοκρατορίας παρέχοντας περισσότερες ατομικές ελευθερίες και τονίζοντας ότι ο ίδιος θα είναι πάντα υπερασπιστής των ιδεωδών του 1789.

Προσπάθησε μάλιστα να δικαιολογήσει τις ενέργειές του κατά την περασμένη δεκαετία λέγοντας ότι εκείνο που πάντα επεδίωκε ήταν να δημιουργήσει μια φιλελεύθερη και ειρηνική Ομόσπονδη Ευρώπη αλλά οι βασιλείς και οι αριστοκράτες - κυρίως οι Βρετανοί - τον εξανάγκασαν να εμπλακεί σε πολέμους. Στους μονάρχες, οι οποίοι συνέχιζαν να προσπαθούν να μοιράσουν μεταξύ τους τα κομμάτια της Αυτοκρατορίας του στη Βιέννη, ο Ναπολέων διαμήνυσε ότι επιθυμούσε την ειρήνη και ότι, μολονότι δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει υπογράψει τη Συνθήκη του Παρισιού της 30ής Μαΐου 1814, ήταν πρόθυμος να την τηρήσει.

Ωστόσο οι Σύμμαχοι δεν εντυπωσιάστηκαν από το μήνυμα του Βοναπάρτη και οι προσπάθειες του Ταλλεϋράνδου - ο οποίος παρέμεινε ως εκπρόσωπος της Γαλλίας στη Βιέννη - να διαλύσει τη συμμαχία απέτυχαν. Ακόμη και όταν ο Ναπολέων έστειλε στον Τσάρο το έγγραφο της μυστικής συνθήκης της συμμαχίας μεταξύ Γαλλίας, Αυστρίας και Βρετανίας, το οποίο είχε βρει πάνω στο γραφείο του Λουδοβίκου IH' στα Ανάκτορα του Κεραμεικού, ο Τσάρος απλώς την έδειξε στον κατάπληκτο Μέτερνιχ λέγοντας: «Ας το ξεχάσουμε και ας δούμε πώς θα απαλλαγούμε από τον κοινό μας εχθρό». Και πέταξε το έγγραφο μέσα στις φλόγες του τζακιού.

Για Εκατό Ημέρες μόνο

Στη Βιέννη οι εκπρόσωποι της Αγγλίας, της Πρωσίας, της Αυστρίας και της Ρωσίας ανανέωσαν τη Συνθήκη του Σομόν και αποφάσισαν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στον Ναπολέοντα. Εν τω μεταξύ ο Ναπολέων οργάνωνε τον στρατό του και αποφάσισε να συναντήσει τους εχθρούς του εκτός του γαλλικού εδάφους. Ο Δούκας του Γουέλινγκτον με τον στρατό του ήταν στις Βρυξέλλες και ο πρώσος στρατηγός Μπλύχερ με τον δικό του ήταν στη Λιέγη.

Ο Ναπολέων αποφάσισε να τους αντιμετωπίσει χωριστά. Πράγματι στις 16 Ιουνίου του 1815 στη Μάχη του Λινί ο στρατός του Ναπολέοντα ανάγκασε τους Πρώσους να υποχωρήσουν αλλά οι απώλειές τους δεν ήταν μεγάλες και ανασυντάχθηκαν εύκολα. Τη ίδια ημέρα, στο Κατρ Μπρα, ο Νεΐ συγκρούστηκε με τον Γουέλινγκτον, ο οποίος και αυτός υποχώρησε προς το Βατερλό. Ο Ναπολέων και ο Νεΐ, ενώνοντας τις δυνάμεις τους, ετοιμάστηκαν να επιτεθούν στον Γουέλινγκτον. Ξημέρωνε η 18η Ιουνίου. Ηταν μια μέρα βροχερή και ο Ναπολέων αποφάσισε να καθυστερήσει την επίθεση μήπως και το λασπωμένο έδαφος στεγνώσει. H καθυστέρηση αυτή έδωσε τον χρόνο στον Μπλύχερ να ενωθεί με τον Γουέλινγκτον.

Τρεις ημέρες μετά την ήττα του στο Βατερλό ο Ναπολέων επέστρεψε στο Παρίσι και την επομένη, 22 Ιουνίου 1815, παραιτήθηκε υπέρ του γιου του γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν απλό πρόσχημα, δεδομένου ότι ο γιος του βρισκόταν στη Βιέννη υπό την κηδεμονία του αυστριακού αυτοκράτορα. Στις 28 Ιουνίου 1815, κατά τη δεύτερη παλινόρθωση του Λουδοβίκου IH', ο νομάρχης το Παρισιού κόμης ντε Σαμπρόλ, προσφωνώντας τον βασιλιά, χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την ιστορική έκτοτε έκφραση «Εκατό Ημέρες», εννοώντας το διάστημα από τις 20 Μαρτίου ως τις 28 Ιουνίου 1815, όταν ο Ναπολέων είχε ξαναπάρει τη διακυβέρνηση της Γαλλίας από τους Βουρβόνους.

H Ευρώπη αποκτά ισορροπία

Οι Εκατό Ημέρες επιτάχυναν τον ρυθμό του Συνεδρίου της Βιέννης. Τα πράγματα σοβάρεψαν. Οι διαφωνίες μεταξύ των Συμμάχων κατευνάστηκαν και άρχισαν να λαμβάνονται αποφάσεις. Ετσι το Συνέδριο ολοκλήρωσε τις εργασίες του εννέα ημέρες πριν από τη μάχη του Βατερλό. Οι σημαντικότερες αποφάσεις που πάρθηκαν είναι οι εξής:
  • H Γαλλία έχασε όλα τα εδάφη που είχε κατακτήσει ο Ναπολέων.
  • H Ρωσία πήρε το μεγαλύτερο μέρος του Δουκάτου της Βαρσοβίας, δηλαδή της Πολωνίας.
  • H Πρωσία πήρε τη Σαξονία, ένα μέρος της Πολωνίας και μερικά γερμανικά εδάφη.
  • H πρώην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την οποία είχε διαλύσει ο Ναπολέων, έγινε Γερμανική Συνομοσπονδία 39 κρατών, και όχι 300 που ήταν πριν (συμπεριλαμβανομένης και της Πρωσίας) υπό την κυριαρχία της Αυστρίας.
  • H Αυστρία πήρε πίσω τα εδάφη που είχε χάσει εξαιτίας του Ναπολέοντα και αρκετά περισσότερα στη Γερμανία και στην Ιταλία.
  • Ο πρίγκιπας της Οράγγης ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Ενωμένων Κάτω Χωρών συμπεριλαμβανομένου και του Βελγίου.
  • H Σουηδία πήρε τη Νορβηγία.
  • H ουδετερότητα της Ελβετίας διασφαλίστηκε.
  • Το Ανόβερο έγινε βασίλειο.
  • H Βρετανία πήρε την αποικία του Ακρωτηρίου, τη Νότια Αφρική, διάφορες άλλες αποικίες στην Αφρική και στην Ασία καθώς και τα Ιόνια Νησιά.
  • Επίσης το Συνέδριο της Βιέννης καταδίκασε το δουλεμπόριο και διασφάλισε την ελεύθερη ναυσιπλοΐα σε διάφορους ποταμούς.
Ολα αυτά καταγράφηκαν σε 121 άρθρα και η Τελική Πράξη του Συνεδρίου της Βιέννης υπογράφτηκε στις 9 Ιουνίου του 1815 στη μοναδική συνεδρίαση όπου παραβρέθηκαν όλοι οι αντιπρόσωποι.

Κυρίαρχοι εν ονόματι του Θεού

Επειδή όμως η έννοια της αυτοδιάθεσης των λαών δεν είχε ακόμη επινοηθεί, η δημιουργία κρατών με ομοιογενή εθνικά χαρακτηριστικά ουδόλως απασχόλησε τους συνέδρους. Το μέλημά τους ήταν η ισορροπία δυνάμεων ούτως ώστε να αποφευχθούν οι πόλεμοι στο μέλλον και η κατασφάλιση της νομιμότητας των ηγεμόνων τής κάθε χώρας και των διαδόχων τους, έννοια που εισήγαγε στο Συνέδριο της Βιέννης ο Ταλλεϋράνδος και βρήκε ένθερμο υποστηρικτή τον Μέτερνιχ.

Με τον τρόπο αυτό το Συνέδριο επιθυμούσε να προλάβει φαινόμενα όπως του Ναπολέοντα. Εχοντας απαλλαγεί πλέον από τον Ναπολέοντα, ο οποίος εξορίστηκε στο νησί του Ατλαντικού Αγία Ελένη, οι Σύμμαχοι ξανασυναντήθηκαν στο Παρίσι το φθινόπωρο του 1815 και υπέγραψαν δύο σημαντικές συνθήκες, τη Συνθήκη της Ιερής Συμμαχίας (26 Σεπτεμβρίου 1815) και τη Δεύτερη Συνθήκη του Παρισιού (20 Νοεμβρίου 1815). Εμπνευστής της Ιερής Συμμαχίας ήταν ο τσάρος Αλέξανδρος A' ο οποίος οραματίστηκε μια ευρωπαϊκή συμμαχία βασισμένη στις χριστιανικές ηθικές αξίες, δηλαδή ότι οι ηγεμόνες της Ευρώπης όφειλαν να καθορίζουν τις μεταξύ τους σχέσεις σύμφωνα με τα χριστιανικά ιδεώδη.

Ουσιαστικά επρόκειτο για μια εντελώς αόριστη και χαλαρή συμφωνία την οποία ωστόσο υπέγραψαν όλοι οι ηγεμόνες της Ευρώπης εκτός από τον μετέπειτα Γεώργιο Δ' της Μεγάλης Βρετανίας, ο οποίος, ως αντιβασιλεύς τότε, επικαλέστηκε συνταγματικό κώλυμα, τον Πάπα Πίο Z', ο οποίος αρνήθηκε για θρησκευτικούς λόγους, και τον Σουλτάνο Μαχμούτ B' επειδή δεν ήταν χριστιανός. Μολονότι η Ιερή Συμμαχία δεν έπαιξε κανέναν ουσιαστικό ρόλο στην Ευρώπη, οι μετέπειτα ιστορικοί τη θεωρούν σύμβολο του συντηρητισμού και της καταπίεσης των λαών της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης κατά τον 19ο αιώνα.

H Γαλλία και η δημοκρατία πληρώνουν

H Δεύτερη Συνθήκη του Παρισιού συντάχθηκε μέσα σε εντελώς διαφορετικό πνεύμα από την Πρώτη. Τη θερμή υποδοχή που επεφύλαξαν οι Γάλλοι στον αυτοκράτορά τους έπρεπε να την πληρώσουν. Μετά τις Εκατό Ημέρες, και παρά τις προσπάθειες του Ταλλεϋράνδου, η Γαλλία, έστω και των Βουρβόνων πλέον, έπρεπε να πάρει ένα μάθημα. Με τη Δεύτερη Συνθήκη του Παρισιού οι νικητές του Ναπολέοντα στο Βατερλό επέβαλαν βαρείς όρους στη Γαλλία: τα σύνορά της χαράχθηκαν στα όρια του 1790, δηλαδή έχασε τις περιοχές του Σάαρ και της Σαβοΐας, και υποχρεώθηκε να πληρώσει 700 εκατομμύρια φράγκα για πολεμικές αποζημιώσεις καθώς και να πληρώνει επί μια πενταετία τα έξοδα ενός στρατού κατοχής 150.000 ανδρών.

Σε γενικές γραμμές το Συνέδριο της Βιέννης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως επιτυχές, μολονότι οι εδαφικές ρυθμίσεις του δεν διατηρήθηκε επί πολύ. Παρά τον συντηρητισμό των ηγετών που επέβαλαν τις θελήσεις τους, οι ιστορικοί θεωρούν το Συνέδριο της Βιέννης ως την πρώτη προσπάθεια της Ευρώπης να λύσει τα προβλήματά της με διάλογο και όχι με πόλεμο. Ωστόσο οι ιδέες που εξέθρεψαν τη Γαλλική Επανάσταση δεν μπορούσαν να καταπνιγούν διά παντός. Παλινορθώνοντας παλιές μοναρχίες και ξαναχαράζοντας σύνορα χωρών, το συνέδριο αγνόησε δυνάμεις όπως τον εθνικισμό, το αίτημα για δημοκρατικές ελευθερίες και τη βιομηχανική επανάσταση.

H μοναρχία και η αριστοκρατία σύντομα βρέθηκαν αντιμέτωπες με την αναπτυσσόμενη αστική τάξη η οποία πλούτιζε από τη βιομηχανική έκρηξη. Παράλληλα οι λαοί διεκδικούσαν το δικαίωμα της ψήφου. Πολύ σύντομα, οι άνθρωποι του 19ου αιώνα άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι οι μάχες δίνονται για την πατρίδα και την ευημερία του λαού και όχι για τον μονάρχη. Οι κοινωνικοπολιτικές επαναστάσεις του 1848 τάραξαν όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Οι περισσότερες πνίγηκαν στο αίμα αλλά απέδειξαν τουλάχιστον ότι το πισωγύρισμα της Ευρώπης στα χρόνια πριν από το 1789, που θέλησε να επιβάλει το Συνέδριο της Βιέννης, ήταν ιστορικά καταδικασμένο.


Read more... 👆

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

O πιο φτωχός πρόεδρος χώρας στον πλανήτη!

Τρίτη, Οκτωβρίου 02, 2012 0 σχόλια


Ο κ. Μουχίκα οδηγεί ένα παλιό Volkswagen, αξίας μόλις, 1.945 δολάρια και αποτελεί τη μοναδική «πολυτέλεια» που έχει επιτρέψει στον εαυτό του.

Ο 77χρονος πολιτικός, που δεν έχει τραπεζικό λογαριασμό αλλά ούτε και χρέη, απέκτησε πριν από λίγες ημέρες ακόμα έναν τίτλο τιμής, αυτόν του πιο φτωχού προέδρου στον κόσμο!

Το παρατσούκλι βγήκε μετά την αποκάλυψη ότι εάν και ο μηνιαίος μισθός τους είναι 12.500 δολάρια εκείνος κρατάει μόνον 1.250 δολάρια για τα έξοδά του και το υπόλοιπο ποσό, το 90%, το επιστρέφει στο κράτος προκείμενου να ενισχυθούν τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.

Όπως ο ίδιος είπε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «El Mundo», με τα 1.250 δολάρια το μήνα μπορεί να τα βγάλει πέρα. Και μπορεί γιατί οι περισσότεροι κάτοικοι της Ουρουγουάης

Αυτή η είδηση που κάνει τις τελευταίες ημέρες τον γύρο του κόσμου, δεν θα μπορούσε να μην μας βάλει σε σκέψεις σε σχέση με το πόσο τελικά, υπηρετούν τον λαό οι δικοί μας πολιτικοί.
ζουν με πολύ λιγότερα.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Χιούμορ

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30, 2012 0 σχόλια

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κερδίσει τις εκλογές άνετα. Πάει ο Τσίπρας και ο Στρατούλης στην Αγγλία για μία συνάντηση με τον Κάμερον.

Πηγαίνουν στο ξενοδοχείο και ανοίγουν την ντουλάπα να βάλουν μέσα τα ρούχα τους και βλέπουν ένα ποντικό.

- «Ρε συ», λέει ο Τσίπρας, «ξέρεις πως είναι ο ποντικός στα αγγλικά για να πάρουμε τηλέφωνο στην Reception να τους πούμε ότι βρήκαμε ένα;»

- «Όχι» λέει ο Στρατούλης, «εσύ»;
- «Ούτε εγώ» λέει ο Τσίπρας, «αλλά άσε, θα πάρω εγώ... εγώ να εξηγηθώ!!»

- Yes, Reception?
- Yes, how can I help you?
- Do you know Tom and Jerry?
- Yes, of course.
- Jerry is here.!!






Read more... 👆

Επιχείρηση «Market Garden»

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30, 2012 0 σχόλια
17 Σεπτεμβρίου 1944: ξεκίνησε η επιχείρηση «Market Garden» των Συμμάχων. Στόχος ήταν, με τη ρίψη χιλιάδων Αμερικάνων, Πολωνών και Άγγλων αλεξιπτωτιστών πίσω από τις γραμμές των Γερμανών στην Ολλανδία, να καταληφθούν γέφυρες-κλειδιά που θα οδηγούσαν στη Γερμανία και τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Βομβαρδιστικά της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας και των ΗΠΑ είχαν προετοιμάσει το έδαφος πλήττοντας αεροδρόμια και στρατώνες. Το μεσημέρι της 17ης Σεπτεμβρίου χιλιάδες αλεξιπτωτιστές πλήρως εξοπλισμένοι έπεσαν από περισσότερα από 1.00 αεροσκάφη στο δέλτα του Ρήνου. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες αεροπορικές επιχειρήσεις που πραγματοποιήθηκαν ποτέ, αλλά και η πρώτη σημαντική επιχείρηση της συμμαχικής αεροπορίας.

To γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων ανακοίνωσε την εισβολή αναφέροντας ότι οι γερμανικές δυνάμεις ήδη αντεπιτίθονται. «Ισχυρές συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις προστατευόμενες από μία τεράστια ‘ομπρέλα’ προσγειώθηκαν σήμερα το μεσημέρι δυτικά από τα γερμανο-ολλανδικά σύνορα, στη βόρεια όχθη του Ρήνου. Οι αλεξιπτωτιστές ακολουθήθηκαν από χιλιάδες ανεμόπτερα. Οι γερμανικές δυνάμεις έχουν ήδη αφανίσει μεγάλο μέρος της συμμαχικής στρατιωτικής δύναμης», μετέδωσε το πρακτορείο.

Αρχικά η επιχείρηση ήταν επιτυχής και πολλές γέφυρες καταλήφθηκαν. Ωστόσο, o σχεδιασμός δεν ήταν καλός. Η κατεδάφιση μιας γέφυρας καθυστέρησε την επιχείρηση και οι σύμμαχοι έχασαν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Επίσης, οι γερμανικές δυνάμεις στην περιοχή ήταν περισσότερες από ότι αναμενόταν και σταδιακά μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου οι συμμαχικές δυνάμεις αναγκάστηκαν αν υποχωρήσουν.

Οι Σύμμαχοι δεν κατάφεραν να διασχίσουν τον Ρήνο με αρκετές δυνάμεις και ο Ρήνος παρέμεινε εμπόδιο μέχρι τον Μάρτιο του 1945. Η αποτυχία της επιχείρησης «Market Garden» έθεσε τέλος και στις προσδοκίες για λήξη του πολέμου το 1944.
Read more... 👆

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Jesse Owens: Ο ολυμπιονίκης που εξόργισε τον Χίτλερ

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 12, 2012 0 σχόλια
Ο πρωταθλητής που κατόρθωσε να ντροπιάσει τον Αδόλφο Χίτλερ στην Ολυμπιάδα του Βερολίνο το 1936, υπό τις επευφημίες Γερμανών οπαδών, ο Τζέσε Όουενς, γεννήθηκε, σαν σήμερα, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1913.

«Ήταν στον τελικό των 100 μέτρων που είχα την μεγαλύτερη αγωνία. Βλέπετε, μετά από μήνες προπόνησης έρχεται η στιγμή που έχεις 6 άντρες στον τελικό και αυτοί οι 6 άντρες αντιπροσωπεύουν τους γρηγορότερους ανθρώπους του κόσμου. Εκεί αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι θα υπάρχει μόνον ένας νικητής. Αυτός είναι τα πάντα, κανείς άλλος δεν έχει σημασία. Ο χαμένος –και είναι 5 οι χαμένοι βασικά- είναι απλώς άλλος ένας απλός άνθρωπος.

Το όπλο εκπυρσοκροτεί και τρέχεις στον αγώνα με τον τρόπο που έχει προγραμματίσει στο μυαλό σου, ομοιόμορφα και προς τα μπρος. Και ενώ εγώ ήμουν μπροστά ξαφνικά η μνήμη μου έπεσε στο κενό. Ξέχασα τι προσπαθούσα να κάνω.Όμως τα ολυμπιακά ρεκόρ δεν κατορθώνονται έτσι. Με την άκρη του ματιού μου μπορούσα να νιώσω να πλησιάζει το τέρμα και τότε ακριβώς σαν ένα φλας, όλα επανήλθαν στο μυαλό μου. Θυμήθηκα τα λόγια του Charles Riley: χαλάρωσε, χαλάρωσε. Τώρα τα χέρια αρχίζουν να κινούνται ελεύθερα, μέσα στη χαλαρότητά τους χτυπούν την κορδέλα τερματισμού και όλη η πίεση, όλο το άγχος, όλα έχουν φύγει ..».

Έτσι περιέγραψε ο Τζέσε Όουενς, ολυμπιονίκης το 1936, μία από τις νίκες του στην Ολυμπιλάδα του Βερολίνο. Την στιγμή που ο Όουενς τερμάτιζε και γνώριζε τον θρίαμβο υπό τον ρυθμικό ήχο του ονόματός του να ακούγεται στο στάδιο, στις επίσημες θέσεις του σταδίου υπήρχε μια έντονη δραστηριότητα.

Ψηλά στις θέσεις ο Αδόλφος Χίτλερ, ο δικτάτορας της Γερμανίας και οπαδός της άρειας φυλής, συγκέντρωσε τους διπλανούς του και πετάχτηκε έξω από το στάδιο. Αυτή είναι μια συναισθηματική εκδοχή της σκηνής της νίκης του Όουενς, που έχει μείνει στην ιστορία. Ρεπόρτερς της εποχής, ωστόσο, ανέφεραν ότι ο «Φίρερ» δεν συνεχάρη γενικότερα κανέναν μη Γερμανό νικητή. Ενώ ο ίδιος ο Όουενς δήλωσε αργότερα: «Οταν πάντως πέρασα μπροστά από τον καγκελάριο, τον είδα να σηκώνεται όρθιος και να με χαιρετίζει. Ανταπέδωσα τη χειρονομία και συνέχισα τον πανηγυρισμό μου» ενώ τόνισε το γεγονός ότι «ούτε ο πρόεδρος Ρούσβελτ με κάλεσε ποτέ στον Λευκό Οίκο ούτε ο πρόεδρος Τρούμαν. Εστω ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα, βρε αδελφέ...».

Όμως τα νεύρα και η απογοήτευση του Χίτλερ ήταν πραγματικότητα. Τα είχε προκαλέσει ο γιος ενός δουλοπάροικου και εγγονός σκλάβων, που κατάφερε να διαψεύσει στην πράξη τις θεωρίες του Χίτλερ περί άρειας υπεροχής.

Η ιστορία φαίνεται πως είχε φυλάξει για τον 23χρονο τότε Τζέσε Όουενς, γεννημένο στο Όουκβιλ της Αλαμπάμα των ΗΠΑ το 1913, αυτό το ρόλο, να «καταστρέψει» την τέλεια οργανωμένη Ολυμπιάδα του Χίτλερ το 1936. Τότε ο Όουενς κέρδισε τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια και έσπασε ένα ολυμπιακό ρεκόρ. Οι Γερμανοί φίλαθλοι, σε αντίθεση με τον δικτάτορα, αποθέωσαν τον Όουενς και στο Στάδιο του Βερολίνου αλλά και στους δρόμους της πόλης και στο Ολυμπιακό Χωριό, μολονότι η ναζιστική προπαγάνδα κατηγορούσε τις ΗΠΑ ότι «έφτιαξαν ομάδα γεμάτη με μαύρα κατακάθια».

Επίσης στα απομνημονεύματά του μίλησε με τρυφερότητα για τη φιλία του με το Λουτς Λονγκ, τον Γερμανό άλτη του μήκους, που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. «Είχα όλα τα πράγματα που κάθε φτωχός άνθρωπος θα ευχόταν στη ζωή του. Την αγάπη του κόσμου, την αγάπη ενός λαού και μια καλή φήμη. Και απόλαυσα επευφημίες και προνόμια πρωταθλητή.

Αυτό ικανοποίησε όλα τα όνειρα που είχα ως παιδί στις βαμβακοκαλλιέργειες της Αλαμπάμα, όπου η οικογένειά μου ζούσε μέσα στην αδικία και την καταπίεση. Έχω δει ανθρώπους από όλα τα μέρη του κόσμου να έρχονται να μιλάνε στην μητέρα μου και τον πατέρα μου η μητέρα μου και ο πατέρας μου, άνθρωποι χωρίς εκπαίδευση, κι όμως χάρηκαν όλες αυτές τις στιγμές». Αυτός ήταν ο απολογισμός του Τζέσε Όουενς.

Έφυγε από τη ζωή στις 31 Μαρτίου του 1980 από καρκίνο των πνευμόνων, σε ηλικία 67 ετών.


Read more... 👆

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Προμηθέας και Άνθρωπος

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 07, 2012 0 σχόλια
Ο Προμηθέας ήταν μυθική μορφή της αρχαιότητας. Γιος του Τιτάνα Ιαπετού και της Ωκεανίδας Ασίας ή Θέμιδας ή Αίθρας ή Κλυμένης. Αδέλφια του ήταν οι Ιαπετίδες Επιμηθέας, Άτλας και Μενοίτιος. Το όνομά του σημαίνει «συνετός», «προνοητικός». Παράγεται από την πρόθεση «προ» και το ρήμα «μανθάνω», όπου το «α», σε ορισμένες αρχαιοελληνικές διαλέκτους, γίνεται «η».

Προμηθέας και Άνθρωπος

Κατά τη διάρκεια της Τιτανομαχίας ο Προμηθέας τάχθηκε υπέρ του Δία και γι’ αυτό δεν τιμωρήθηκε όπως οι άλλοι Τιτάνες. Η συμβολή του στην ανάπτυξη του ανθρώπινου γένους ήταν πολύ σημαντική. Κατά τον Λουκιανό, ο Προμηθέας, με την αρωγή της θεάς Αθηνάς, δημιουργεί τον πρώτο άνθρωπο (Χρυσό Γένος) από πηλό και φωτιά (κατά άλλους με το νερό του ήρωα Πανοπέα της Φωκίδας) και με μορφή όμοια με αυτή των θεών.Αυτό έλαβε χώρα μετά την Τιτανομαχία. Κατά τους Ορφικούς αυτός ο πηλός ήταν το χώμα που ποτίστηκε από το αίμα των Τιτάνων.

Αναφερόμενος στην δημιουργία του ανθρώπου, ο Πλάτωνας μας μεταφέρει την εικόνα ενός όντος σφαιρικού, που διακρίνοταν σε τρία γένη (αρσενικό, θηλυκό και μεικτό) και είχε διπλή σειρά από μέλη και όργανα. Αργότερα ο Δίας, επειδή εξοργίστηκε από την αλαζονεία τους και φοβήθηκε τη δύναμή τους, τα χώρισε στα δύο. Τα ζώα δημιουργήθηκαν την ίδια περίοδο (μετά την Τιτανομαχία), αλλά από μίξη υλικών της Γης και της φωτιάς. Η δημιουργία των όντων και του ανθρώπου έγινε μέσα στη γη. Όταν κλήθηκαν όλα τα όντα της Γης να βγουν στο φως, ανατέθηκε στον Προμηθέα και στον Επιμηθέα να δώσουν στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που έπρεπε να έχει.

Ο Επιμηθέας έπεισε τον αδελφό του να του επιτρέψει να αναλάβει μόνος αυτή τη δουλειά. Έτσι ο Επιμηθέας ονομάτισε και απέδωσε στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που ήθελε ο ίδιος, με τρόπο ώστε να μην μπορούν να αλληλοκαταστραφούν (αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς ἐπήρκεσε, Πλάτων, Πρωταγόρας 321α). Όταν έφτασε στο τέλος η ώρα του Ανθρώπου, δεν είχε να του δώσει παρά λίγες τρίχες και νύχια ευπαθή και ανίσχυρα. Από αυτό το λάθος ο Προμηθέας ανέλαβε την προστασία του Ανθρώπου.

Η Φωτιά, οι Επιστήμες και τα Γράμματα

Βλέποντας την κατάντια του ανθρώπινου γένους και την αδυναμία του απέναντι στη φύση, ο Προμηθέας αποφασίζει να του χαρίσει τη φωτιά. Έτσι, επισκεπτόμενος το εργαστήρι του Ήφαιστου, τοποθετεί τη φωτιά σε ένα κούφιο καλάμι και τη δίνει κρυφά στους ανθρώπους. Ως τόπος παράδοσης της φωτιάς αναφέρεται η πόλη Σικυώνα της Πελοποννήσου. Ο Προμηθέας έμαθε τους ανθρώπους να χειρίζονται τη φωτιά, να δημιουργούν εργαλεία και τους έμαθε τις Επιστήμες (που έκλεψε από την Αθηνά) και τα Γράμματα. Για να γλυτώσει την ανθρωπότητα από το μένος των θεών, την έμαθε να τους λατρεύει και να τους κάνει θυσια.

Οι θυσίες

Όταν έμαθαν οι άνθρωποι να κάνουν θυσίες στους θεούς τέθηκε θέμα για το ποια κομμάτια του ζώου θα άνηκαν στους θεούς και ποια στους θνητούς. Τότε ο Δίας συμφώνησε με τον Προμηθέα να δώσει το λόγο του πως όποιο μερίδιο διαλέξει, αυτό θα παίρνουν οι θεοί και το άλλο οι άνθρωποι. Έτσι, κατά μια μαρτυρία στη Σικυώνα, κατέβηκε ο Δίας να κάνει το ξεδιάλεγμα. Όμως ο Προμηθέας έντεχνα στο ένα μερίδιο έβαλε κόκκαλα και τα σκέπασε με λαχταριστό λίπος και στο άλλο κρέας που το σκέπασε με δέρμα. Ο Δίας επέλεξε αυτό με το λίπος και όταν έμαθε την απάτη ήταν πλέον αργά, είχε δώσει το λόγο του.

Η Πανδώρα

Οργισμένος ο Δίας ζητά από τον Ήφαιστο να του φτιάξει μια Γυναίκα. Έτσι δημιουργείται η Πανδώρα, από ξηρά και θάλασσα. Ονομάστηκε έτσι επειδή έλαβε πολλά χαρίσματα και δώρα από τους θεούς. Μαζί με αυτά παρέλαβε και ένα κουτί. Τέλος ο Ερμής την οδήγησε στον Επιμηθέα και εκείνος, παρά την συμβουλή του αδελφού του να μην δεχτεί δώρο από τον Δία, την έκανε γυναίκα του. Από το κουτί της Πανδώρας ξεχύθηκαν τα δεινά των ανθρώπων, ο θάνατος και η ελπίδα. Όμως ο Προμηθέας τους μαθαίνει την Ιατρική και τα βότανα.

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα

Ο Δίας θέλοντας να τιμωρήσει τους ανθρώπους, που έγιναν κακοί και άδικοι, και τον Προμηθέα, βρίσκει ευκαιρία να προκαλέσει κατακλυσμό. Η αιτία ήταν οι γιοί του Λυκάονα, απόγονοι του Πελασγού. Επισκεπτόμενος τους γιους του Λυκάονα, μεταμφιεσμένος σε ταξιδιώτη, του προσφέρθηκε ως φίλεμα μια σούπα φτιαγμένη από τα μέλη του σκοτωμένου αδελφού τους, του Νύκτιμου. Εξοργισμένος τους μετατρέπει σε λύκους και ανασταίνει τον Νύκτιμο. Αποφασίζει να εξαφανίσει την ανθρωπότητα (Χάλκινο Γένος). Ο Προμηθέας ενημερώνει τον γιο του Δευκαλίωνα, βασιλιά της Φθίας, για τις βουλές του Δία και τον προτρέπει να φτιάξει μια κιβωτό (λάρνακα), να την γεμίσει με εφόδια και ζώα και να μείνει μέσα μαζί με την γυναίκα του Πύρρα, κόρη του Επιμηθέα. Πράγματι όταν έγινε ο Κατακλυσμός, σώθηκε ο Δευκαλίωνας με την Πύρρα που δημιούργησαν το Γένος των Ηρώων (Τέταρτο Γένος) και την ανθρωπότητα.

Ο Καύκασος, ο Ηρακλής και ο Κένταυρος Χείρων

Φυσικά, αυτό εξόργισε τον Δία ο οποίος έδεσε τον Προμηθέα σε βράχια, στο όρος Καύκασο, και έβαλε έναν αετό να του τρώει το συκώτι κάθε πρωί. Επειδή ο Προμηθέας ήταν αθάνατος, κάθε βράδυ τα σπλάχνα του γιατρεύονταν. Στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, μαθαίνουμε τη στάση του Τιτάνα απέναντι στην τιμωρία του και το μυστικό που κρατούσε από τον Δία. Τελικά ο Προμηθέας αποκαλύπτει το μυστικό που αφορούσε την Θέτιδα, την οποία ποθούσε ο Δίας, σε αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του. Πράγματι περνώντας από τον Καύκασο ο Ηρακλής, με κατεύθυνση τη Χώρα των Εσπερίδων, σκοτώνει τον αετό και σπάει τις αλυσίδες του Ήφαιστου.

Ο Προμηθέας, από ευγνωμοσύνη προς τον ημίθεο, του λέει πως θα πάρει τα Χρυσά Μήλα. Όμως ο Προμηθέας ήταν Τιτάνας και δεν μπορούσε να κατοικήσει τα δώματα του Ολύμπου. Η λύση δόθηκε από τον Κένταυρο Χείρωνα. Ο Χείρωνας τραυματίστηκε κατά λάθος από βέλος του Ηρακλή, το οποίο είχε ποτιστεί με το δηλητηριώδες αίμα της Λερναίας Ύδρας. Το αίμα αυτό σκότωνε οτιδήποτε ζωντανό άγγιζε. Ο Χείρων επειδή ήταν αθάνατος, βασανιζόταν φρικτά από την πληγή που του έκανε το βέλος. Έτσι ζήτησε από τον Δία να δώσει την αθανασία του σε κάποιον άλλον, ώστε να πεθάνει και να λυτρωθεί από τους πόνους. Με αυτήν την αίτηση, η αθανασία του Κένταυρου Χείρωνα δόθηκε στον Προμηθέα.


Ο Προμηθέας κατά τον εσωτερισμό


Ο μύθος του Προμηθέα είναι ανάλογος με το μύθο του Ηφαίστου και έχει σαν βάση του το μεγάλο γεγονός της ανακάλυψης και χρήσης της φωτιάς από τον πρωτόγονο άνθρωπο πράγμα που είχε εξάψει την φαντασία των πρωτόγονων ανθρώπων. Η φωτιά αποτέλεσε για τον πρωτόγονο άνθρωπο όχι μόνον το πρώτο όπλο που κράτησε στα χέρια του για να κυριαρχήσει τη Φύση αλλά και το πρώτο του μέσο για να εξάγει και κατεργάζεται τα μέταλλα και να κτίζει οικήματα που τον προφυλάσσουν από τις καιρικές συνθήκες του περιβάλλοντος του. Σχετικά ο άνθρωπος αναρωτήθηκε:

Α) Μήπως αυτή η γήινη φλό­γα είναι ανάλογης φύσεως και προέρχεται από ύπερθεν της γης πηγή π.χ. τον Ήλιο (Θεός Απόλλων), ο οποίος στέλνει από ψηλά το φως του και τη θερμότητα του στην γη ή τον κεραυνό (Θεός Ζευς) που εκδηλώνεται βίαια και σε πολλές περιπτώσεις προκαλεί αναφλέξεις πάνω στην επιφάνεια της γης.

Β) Μήπως την γήινη αυτή φλόγα την μετέφερε στην γη κάποιο δυνατό πλάσμα, άνθρωπος ή θεός και με αυτή προμήθευσε τους ανθρώπους;

Πώς λοιπόν οι άνθρωποι να μην έχουνε δοκιμάσει ένα αίσθημα ζωηρής ευγνωμοσύ­νης και θρησκευτικού σεβασμού προς ένα στοιχείο που υπήρξε το όργανο της πρώτης τους βελτίωσης των συνθηκών της ζωής του; Πώς να μην είχε μείνει κατάπληκτος στη θέα αυτού του μυστηριακού αποκτήματος που του έδινε μια μοναδική δύναμη;

Κατά τα προαναφερθέντα, ο Προμηθέας πρέπει να νοηθεί ως ο προμηθευτής της φωτιάς που αποκτά ο άνθρωπος με τη βοήθειά του. Αλλά αφού η φωτιά βρισκότανε στον ουρανό, εκεί θα έπρεπε να πήγε ο Προμηθεύς για να την αναζητήσει, πριν να την μεταφέρει στους ανθρώπους. Αλλά για να γίνει αυτό θα έπρεπε κι ο ίδιος να ήταν από θεϊκή γενιά.

Σύμφωνα με τις αναφορές της μυθολογίας ο Προμηθέας εμφανίζεται τόσον ως ο ευεργέτης του ανθρώπου που του προμηθεύει την φωτιά όσο και ο πλάστης του ανθρώπου ο οποίος έφτιαξε τον πρώτο άνδρα από πυλό. Έτσι λοιπόν έχουμε δυο μυθολογικές αναφορές.

Ο Προμηθέας ως ο ευεργέτης του ανθρώπου

Αλλά το θεϊκό φως ανήκε στην αρχή μονάχα στους θεούς ήταν ένας θησαυρός που φαίνεται πως τον κρατούσανε για τον εαυτό τους, και οι άνθρωποι έπρεπε να υποθέτουν πως το φύλαγαν οι θεοί ζηλότυπα. Επομένως μονάχα με πονηριά και με κλοπή θα ήτανε δυνατό ν’ αφαιρεθεί ένα μέρος αυτού του θησαυρού. «Ο συνετός γιος του Ιαπετού», λέει ο Ησίοδος, «εξαπάτησε το Δία κλέβοντας και κρύβοντας στο κοίλο ενός νάρθηκα την ακούραστη φωτιά, με τη αστραφτερή λάμψη» Το Ησιόδειο κείμενο δεν μας φανερώνει με ποιο μέσο εκτελέστηκε η κλοπή αλλά μια παράδοση, που την ακολούθησε κι ο Αισχύλος, στο πρώτο έργο της τριλογίας του, ανάφερε, ότι ο Τιτάνας πλησίασε στο εργαστήριο του Ηφαίστου, στο νησί της Λήμνου, κι έκλεψε από κει τη φλόγα .

Σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή, είχε ανάψει τον πυρσό του από τον τροχό του ήλιου. Το αγαθό, που με αυτό είχε ευεργετήσει ο Προμηθέας τους ανθρώπους, ήταν επομένως μια κατάκτηση που έγινε ενάντια στον ουρανό. Σύμφωνα λοιπόν με τις ελληνικές αντιλήψεις, αυτή η κατάκτηση που αρπάχτηκε σε βάρος του Δία, αυτός ο ανθρώπινος σφετερισμός δικαιωμάτων των θεών, απαιτούσε αναγκαστικά μιαν εξιλέωση. Ο εκτελεστής της κλοπής της φωτιάς, κατά συνέπεια, θα τιμωρηθεί. Άλλωστε ο Προμηθέας ανήκει στη γενιά των Τιτάνων που επαναστάτησαν ενάντια στους Θεούς και που ο κύριος του Ολύμπου τους είχε ρίξει στον Τάρταρο όμως αυτοί, είναι ένα πνεύμα του κακού, καταδικασμένο να υποστεί μια σκληρή τιμωρία.

Ο Τιτάνας Προμηθέας φορτωμένος με άρρηκτα δεσμά, είναι δεμένος, είτε σε μια κολόνα, σύμφωνα με την αφήγηση του Ησιόδου, είτε στην κορφή του Καυκάσου, ενός βουνού της Σκυθίας, που κατά μια παράδοση ένας αετός μ’ απλωμένες φτερούγες, σταλμένος από το Δία, κατατρώει το αθάνατό του συκώτι μα όσο του καταβροχθίζει το τέρας την ημέρα άλλο τόσο ξαναγεννιέται κατά τη νύχτα. Ωστόσο το μαρτύριο του Τιτάνα δεν θα είναι αιώνιο. Έρχεται μια μέρα που η οργή του Δία ημερεύει και η λύτρωσή του γίνεται απ το χέρι του Ηρακλή.

Ο Τιτάνας Προμηθεύς δεν είναι μονάχα ο κλέφτης της ουράνιας φωτιάς αλλά είναι κι ο εκπρόσωπος της δραστήριας και προικισμένης με νόηση φιλόδοξης ανθρωπότητας, που ήθελε να αποκτήσει θεϊκές δυνάμεις και έτσι θέλει τον Προμηθέα να προσπαθεί να εξαπατήσει το Δία προκειμένου να εξασφαλίσει θεϊκό αγαθό στον άνθρωπο. Συνεπώς ο Προμηθέας συμβολίζει τον άνθρωπο που παλεύει με τη Φύση και που με την εξυπνάδα του και την ικανότητα του πετυχαίνει να της αποσπάσει μερικά απ’ τα μυστικά της και που έχει ως σκοπό του να την κυριαρχήσει και να αποκτήσει ακόμα και απαγορευμένα πράγματα να υψώσει τις επιθυμίες του πιο ψηλά και να οδηγήσει τις κατακτήσεις του πιο μακριά. Έτσι η παραδοσιακή τιμωρία του Προμηθέα εξηγιέται με την ιδέα της θεϊκής ζηλοτυπίας.Το λάθος του είχε για συνέπεια (σύγχρονα με τη δημιουργία της Πανδώρας, της γυναίκας με τα ολέθρια θέλγητρα) τη δυσάρεστη και κοπιαστική μοίρα της ανθρωπότητας, καταδικασμένης να εξαγοράζει την επιβίωσή της με τον ιδρώτα της.

Απαλλαγμένος από τούτες τις ηθικές ιδέες και περιορισμένος στην απλή έκφραση, ο μύθος, που μας απασχολεί, μας δείχνει στο πρόσωπο του Προμηθέα ένα πνεύμα πυρός, στο οποίο οι θεοί επιβάλλουνε μια τιμωρία πρόσκαιρη, που το αλυσοδένουν και το λευτερώνουν. Με αυτούς τους γενικούς όρους, δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε πως προσφέρει μια ομοιότητα με το μύθο του Ηφαίστου, που και αυτός επίσης, προκαλεί το θεϊκό θυμό, που του επιβάλλεται μια ποινή και που δεν ανακαλείται στον Όλυμπο παρά ύστερα από έναν ορισμένο χρόνο. Οι δυο μύθοι πρέπει, κατά συνέπεια, να αναφέρονται στην ίδια τάξη φαινομένων. Ο Προμηθέας κι ο Ήφαιστος, το έχουμε κιόλας δείξει, είναι όντα θεϊκά της ίδιας φύσεως.

Αν, κατά τον Αισχύλο, ο Ήφαιστος, με την ιδιότητα του σιδερά του Ολύμπου, αλυσοδένει τον Τιτάνα στο βράχο, παρά την επιθυμία του εκτελεί την ακαταμάχητη βούληση του κυριάρχου του Ολύμπου και δηλώνει πως του κοστίζει να είναι όργανο μιας βίας απέναντι σε έναν θεό «που είναι της γενεάς του». Στις μυθολογικές παραδόσεις, το ίδιο λειτούργημα απονέμε­ται, αδιάφορα, και στον Ήφαιστο και στον Προμηθέα: άλλοτε ο ένας, άλλοτε ο άλλος ανοίγει με το τσεκούρι του το κεφάλι του Δία για να εξέλθει η θεά Αθηνά. Η ανάμνηση της αρχικής τους ομοιότητας διατηρήθηκε πιστά στην αττική λατρεία, όπως το μαρτυράει ο κοινός βωμός που τους είχε αφιερωθεί και η ένωση των απεικονίσεων τους στην ίδια βάση, στην Ακαδημία .

Ο Ήφαιστος ως ο θεός της ουράνιας φωτιάς, έχει στενή συγγένεια με τον Προμηθέα μπορούμε να μας κάνει να υποθέσουμε πως ο τελευταίος είχε την ίδια σημασία, πριν περιοριστεί ο ρόλος του στο ρόλο του ευεργέτη των ανθρώπων, που τους φέρνει τη θεϊκή φλόγα. Το δέσιμο του Τιτάνα με αλυσίδες και η απελευθέρωση του είναι επομένως μυθολογικές εκφράσεις, που μας φαίνεται ότι πρέπει να εξηγηθούνε με το θέαμα που παρουσιάζει τον ουρανό ως την προέλευση της φωτιάς. Όμως αυτές οι εκφράσεις εφαρμόζονταν και σε πολλά και διάφορα φαινόμενα όπως για παράδειγμα είτε με τον ήλιο δέσμιο τη νύχτα, του δεν ξαναβρίσκει τη λευτεριά του την αυγή, είτε με τον ήλιο που τον σκιάζει το σύννεφο, είτε ακόμα με τη φωτιά του κεραυνού, που ξεφεύγει από τα δεσμά της ουράνιας του φυλακής και έρχεται στην γη και μάλιστα αυτό το τελευταίο παράδειγμα μας φαίνεται ότι αποδίδει ικανοποιητικά όλες τις λεπτομέρειες του μύθου του Προμηθέα.

Για τους Έλληνες, ο Προμηθέας δεν είναι εγκληματίας. Στις σχέσεις του με τη γη, είναι, αντίθετα, ένα πνεύμα φιλικό της ανθρωπότητας (φιλάνθρωπος), που την ανύ­ψωσε στον πολιτισμό, που την εμύησε στη γνώση όλων των τεχνών: Αντίληψη που σ’ αυτήν ο Αι­σχύλος έδωσε τις ωραίες αναπτύξεις που γνωρί­ζουμε. Με τη φωτιά, μια που υπήρξε το πρώτο όρ­γανο της κοινωνικής καλλιέργειας, θα μπορούσαμε να πούμε πως το ανθρώπινο γένος άρχισε να βγαί­νει απ’ τη βαρβαρότητα και τη χοντροκοπιά του την αρχική, να ξεχωρίζει απ’ τον κόσμο των ζώων, ώστε να ζει τη δικιά του ζωή. Φτάσαν επομένως οι άνθρωποι να προσδώσουνε σ’ αυτή την ανακάλυ­ψη τις αρχές της πολυμήχανης κι έξυπνης ανθρω­πότητας, θεωρώντας το πρόσωπο που υπήρξε ο αυτουργός αυτής της ανακάλυψης σαν τον τύπο του πρώτου ανθρώπου.

Ο Προμηθέας ως ο δημιουργός του ανθρώπου.

Κατά την παράδοση ο Προμηθέας είναι ο δημιουργός του ανθρώπου τον οποίο έπλασε από πηλό κατά συνέπεια ο Προμηθέας είναι κάτι περισσότερο απ’ το αρχέτυπο του ανθρώπου, είναι ο γεννήτορας του. Συγκεκριμένα όπως ο Ήφαιστο να πλάθει την πρώτη γυναίκα και να της δίνει ζωή, το ίδιο κι ο Προμηθέας ζυμώνει το μουσκεμένο άργι­λο και κάνει το κορμί του πρώτου άντρα.

Μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, ο Δίας προστάξει τον Προμηθέα και την Αθηνά να δημιουργήσουν μια καινούργια ανθρώπινη γενιά από τη λάσπη που είχε κατακαθίσει στα νερά και, την εποχή του Παυσανία, δείχναν ακόμα στη Φωκίδα τον πηλό που μεταχειρίστηκε ο τιτάνας Προμηθεύς. Σε πολλά αρχαία ανάγλυφα βλέπουμε, πραγματικά, τον Προ­μηθέα να πλάθει το σώμα του ανθρώπου, είτε μονάχος είτε με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς.

Ο Αισχύλος αναφέρει ότι ο Προμηθέας γεννιέται από την Θέμιδα η οποία ως φαίνεται δεν είναι παρά μια άλλη μορφή της Γαίας . Ο Προμηθέας είναι λοιπόν το παιδί της Γης είναι ο αυτόχθονος άνθρωπος, που η παράδοση του παρουσιάζεται, με μερικές παραλλαγές, σ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας.

Σύμφωνα με την ίδια ιδέα, είναι ο πατέρας του Δευκαλίωνα, που, για τους Βοιωτούς, ήταν ο προπάτορας του ανθρώπινου γένους· ή ο σύζυγος της Πύρρας, που του δίνει για γιό τον Έλληνα, τον πατέρα των Ελλήνων.

Ο Φορωνεύς, ένας άλλος Προμηθεύς

Η ελληνική μυθολογία δίνει τον ίδιο ρόλο και σ’ ένα άλλο πρόσωπο θεϊκό, λιγότερο γνωστό από τον Προμηθέα, που ο θρύλος του προσφέρει μαζί με το θρύλο του Προμηθέα αξιοσημείωτες αναλογίες. Αυτό το πρόσωπο είναι ο Φορωνεύς, ήρωας ενός αρχαίου ποιήματος της «Φορωνίδος», που δυστυχώς χάθηκε. Ο θρύλος του είχε εντοπιστεί στην Αργολί­δα, όπου έκαιγε στο βωμό του μια αδιάκοπη φλό­γα, προορισμένη να θυμίζει, ότι ήταν ο εφευρέτης της φωτιάς . Ο Φορωνεύς φίλος και αυτός των ανθρώπων, όπως ο Προ­μηθέας, τους είχε καλέσει σε όλα τα ευεργετήματα της κοινωνικής ζωής συγκεντρώνοντας τους σε μια πόλη που είχε το όνομα του. Λέγαν ακόμα, ότι υπήρξεν ο πρώτος άνθρωπος ή ο πατέρας των θνη­τών .

Η γενεαλογία που του δίνει πατέρα τον ποταμόν Ίναχο θυμίζει εκείνην που κάνει να γεννιέται ο Τιτάνας από την Ωκεανίδα Κλυμένη. Αλλά ο Φορωνέας είχε μητέρα τη νύμφη Μελία, καταγωγή, με σημασία, που τον ξεχωρίζει απ’ τον Προμηθέα. Η Μελία, που το όνομα της αρκεί να το δείξει, είναι η προσωποποίηση του δέντρου με το ξύλο το λευκό, που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν μελία, κατά τον Ησίοδο, οι άνθρωποι της εποχής του χαλ­κού, και που είναι στους Έλληνες, εκείνο το ου­ράνιο δέντρο το κοινό σ’ όλες τις χρήσεις. Αυτό το δέντρο είχε ένα κλαδί φλογισμέ­νο από κεραυνό. Ένα θεϊκό πουλί, που φώλιαζε στα κλαδιά του, έκλεβε τούτο το κλαδί και τόφερνε με το ράμφος του στη γη.
Read more... 👆

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Μεγάλη Καταστροφή (90 χρόνια μετά)

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 02, 2012 0 σχόλια

Το 1815 με το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων, στην Ευρώπη επιχειρείται από τους συνασπισμένους Μονάρχες των Αυτοκρατοριών η Παλινόρθωση του Παλαιού Καθεστώτος.

Στο Συνέδριο της Βιέννης αποφασίζεται μία βίαιη απολυταρχική «ενοποίηση» της Ευρώπης (πρώτη απόπειρα ιστορικά) που όμως βρίσκει απέναντί της τους λαούς της Ευρώπης.

Τα μηνύματα της Γαλλικής Επανάστασης, το καλλιτεχνικό κίνημα του Ρομαντισμού αλλά και η αναπόφευκτη φθορά των τεράστιων πολυεθνικών αυτοκρατοριών καθώς και η πίεση των ανερχόμενων οικονομικά Αστών ,οδηγεί νομοτελειακά στην διάλυση τους μέσω εθνικιστικών αυτονομιστών κινημάτων λαών που απαιτούν να ταυτιστεί η λέξη Έθνος με τη λέξη Κράτος.

Η έννοια της εθνότητας και της εθνικής καθαρότητας ήταν εξαιρετικά συγκεχυμένη αφού επί αιώνες ζούσαν στα εδάφη των «πολυπολιτισμικών» ή καλύτερα «πολυεθνοτικών» αυτοκρατοριών άνθρωποι ανάμεικτοι με διαφορετικές θρησκείες ή γλώσσες οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονταν κατά βούληση.

Από τις πρώτες εξεγέρσεις –επαναστάσεις που απαιτούσαν απόσχιση από τον κορμό της αυτοκρατορίας στην οποία ανήκαν και την δημιουργία Εθνικού Κράτους ήταν και η Ελληνική.

Αν και η Ιερά Συμμαχία ήταν αντίθετη σε τέτοιες εξεγέρσεις η αλλαγή της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής το 1822 και η απόφαση τελικά των Ευρωπαίων να λύσουν το Ανατολικό Ζήτημα, δλδ το τι θα έκαναν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που εμπόδιζε την ενιαία ευρωπαική καπιταλιστική ανάπτυξη αλλά και στεκόταν στη μέση για το δρόμο προς τα πετρέλαια της Αραβικής χερσονήσου, οδήγησε τις Μεγάλες Δυνάμεις να στηρίξουν τους Ελληνες και τελικά να δημιουργήσουν ένα μικρό κρατίδιο –προτεκτοράτο στα ευρωπαικά πλευρά της Οθωμανικής Τουρκίας.

Το παράδειγμα του ελληνικού εθνικού –αλυτρωτικού αγώνα για δημιουργία εθνικού κράτους ακολούθησαν και οι υπόλοιπες βαλκανικές εθνότητες με αποκορύφωμα την λύση των διαφορών τους, μεταξύ τους και με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τους

Βαλκανικούς πολέμους.

Ο Εθνικισμός κυριαρχεί πλέον ως ιδεολογία και πρακτική και αδήριτη εμφανίζεται η ανάγκη για ‘εθνική καθαρότητα’ στους κατοίκους των Νέων Χωρών που ξεπετάγονται απ΄τον τεμαχισμό της Οθωμ. Αυτοκρατορίας.

Η στρατιωτική διαμάχη Ελληνικού και Βουλγαρικού Κομιτάτου (χριστιανών ορθόδοξων και των δύο) για την κυριαρχία στον ευαίσθητο χώρο της Μακεδονίας (με γεωγραφικούς όρους χαρακτηρισμός) οδηγεί , με αρκετή καθυστέρηση, στην εμφάνιση και Τούρκων Εθνικιστών , των Νεότουρκων, που ιδρύουν το κόμμα τους το 1908 στη Θεσσαλονίκη με βασικό τους σύνθημα «Η Τουρκία στους Τούρκους».



Η μοιρασιά της Μακεδονίας ανάμεσα σε Σέρβους , Έλληνες και Βούλγαρους Χριστιανούς οδηγεί, με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, έναν τεράστιο αριθμό μουσουλμάνων κατοίκων , υπό την πίεση των νέων καθεστώτων, να μετακινηθούν δια της βίας , ως πρόσφυγες , στα Δυτικά παράλια της Οθωμανικής Τουρκίας, κυρίως στην Ανατολική Θράκη και την Μικρά Ασία.

Η πίεση στους παλιότερους ντόπιους πληθυσμούς Ελλήνων, Τούρκων, Αρμενίων κλπ είναι τεράστια και λέγεται ότι το 1914 είχε ήδη συμφωνηθεί μεταξύ Ελλάδας και Οθωμ.Τουρκίας μια υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών για να ανακουφισθεί η πληθυσμιακή πίεση και για να αποκτηθεί η διαβόητη «εθνική ομοιογένεια ‘ και στις δύο πλευρές του Αιγαίου.

Μεσολαβεί όμως ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος και ο τερματισμός του τοποθετεί την Τουρκία στην πλευρά των ηττημένων , άρα τα εδάφη της βαίνουν προς μοίρασμα.

Η Ελλάδα, που είχε συρθεί στο πλευρό της Αντάντ από τον Βενιζέλο με τίμημα τον Εθνικό Διχασμό, είναι στην πλευρά των νικητών.

Πλήν των άλλων εδαφικών κερδών της λαμβάνει και την εντολή να στείλει στρατό στη Σμύρνη καθώς και Έλληνα Διοικητή για την επιβολή της τάξης με δικαίωμα ελέγχου μιας μικρής και μόνο εδαφικής ζώνης γύρω απ΄αυτήν.(και υποχρέωση σε τρία χρόνια να διεξάγει δημοψήφισμα εκεί για το εάν θα προσαρτηθεί στην Ελλάδα η Σμύρνη)

(Στα παραλειπόμενα της Ιστορίας γράφεται ότι στον Βενιζέλο είχε προταθεί αντί της Σμύρνης η Νότια Αλβανία αλλά δεν την δέχθηκε καθώς δεν εξυπηρετούσε τα εμπορικά συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης της οποίας ήταν γνήσιος εκπρόσωπος).

Στην Τουρκία , που διαλύεται απ τους Συμμάχους, έχει εμφανιστεί ένας ηγέτης των Νεότουρκων, ακραιφνής εθνικιστής και οπαδός της εθνοτικής καθαρότητας, ο Κεμάλ, έξυπνος και εξαιρετικός στις διπλωματικές κινήσεις.



Η άφιξη του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, η ατυχής επιλογή του Διοικητή Στεργιάδη, που αντιμετώπιζε με βαναυσότητα τους άλλους πληθυσμούς της κοσμοπολίτισσας Σμύρνης και κυρίως η επέκταση, με στρατιωτικά μέσα, της ζώνης της Σμύρνης προς τα Ανατολικά αποτελεί βούτυρο στο εθνικιστικό ψωμί του Κεμάλ.

Ο ελληνικός στρατός , σε μία αυτοκτονία στρατιωτική, προχωρεί προς τα βάθη της Ανατολίας, μακρυά απ τις γραμμές ανεφοδιασμού του, βιαιοπραγώντας κατά των ντόπιων χωρικών για την εξεύρεση τροφής , ενώ οι αντάρτες του Κεμάλ τον χτυπούν με ανορθόδοξο πόλεμο και τον αποδεκατίζουν σιγά –σιγά , και ενώ το μίσος κατά των Ελλήνων ‘εισβολέων’ αυξάνεται μεταξύ του ντόπιου πληθυσμού.

Πίσω, η Ελλάδα βογγά, υποφέρει οικονομικά, ο λαός δεν αντέχει και καταψηφίζει τον Βενιζέλο στις εκλογές του 1920 , εκλέγει την αντιπολίτευση που κατέβηκε με σύνθημα «Τέλος στον Πόλεμο» , που κρατούσε άλλωστε δέκα χρόνια ήδη.

Οι εκλεγέντες, ως είθισται στην χώρα μας, καταπατούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και συνεχίζουν τον πόλεμο.



Ο Κεμάλ ενισχυμένος με συμφωνίες με την Γαλλία και την Σοβιετική Ένωση ( οι σοβιετικοί δεν ξέχασαν ποτέ ότι ο Βενιζέλος έστειλε στην Ουκρανία ελληνικό στρατό κατά των μπολσεβίκων), η Ελλάδα αποδυναμωμένη και χωρίς στήριξη απ΄τους Συμμάχους της προχωρεί και αναπόφευκτα ηττάται.

Κατά την υποχώρηση του ο ελληνικός στρατός εφαρμόζει την τακτική της «καμμένης γής» αυξάνοντας το μένος της εκδίκησης του στρατού του Κεμάλ, που βασίζεται κυρίως σε φανατικούς, πρώην ατάκτους.



Αν προσθέσουμε ότι οι Έλληνες στην Οθωμ.Τουρκία κρατούσαν τα σκήπτρα της οικονομικής ανάπτυξης , άρα ήταν εύποροι, ενώ οι Τούρκοι συνήθως υπηρέτες ή εργάτες στις επιχειρήσεις τους, υπεισέρχεται κι ένα ταξικό στοιχείο μίσους κατά των Ελλήνων που άριστα αξιοποίησε ο Κεμάλ.

Ο ελληνικός στρατός μπαίνει καταδιωκόμενος στη Σμύρνη, όπου συρρέουν καταδιωκόμενες επίσης και ομάδες ελλήνων από την ενδοχώρα και αφού εγκαταλείπει στη μοίρα του τον ντόπιο ελληνικό πληθυσμό, μπαίνει στα καράβια, με πρώτον τον Έλληνα διοικητή Στεργιάδη , και επιστρέφει στην Ελλάδα.



Πίσω λαμβάνει χώρα μία απ τις μεγαλύτερες παγκοσμίως εθνοκαθάρσεις.

Υπό τα βλέμματα του Συμμαχικού Στόλου που ήταν αγκυροβολημένος στο λιμάνι της Σμύρνης. Δεν χύθηκε ούτε ένα δάκρυ για την σφαγή.

Μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης επιβάλλεται για πρώτη φορά παγκοσμίως η απάνθρωπη και κατάφορη καταπάτηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος της «υποχρεωτικής ανταλλαγής πληθυσμών».

Εκατομμύρια άνθρωποι άφησαν πίσω τα σπίτια τους , τους προγονικούς τους τάφους, ζωή χρόνων, και πέρασαν απ την μια στην άλλη άκρη του Αιγαίου.



Η βιασύνη αλλά και η ανακούφιση με την οποία Κεμάλ και Βενιζέλος υπέγραψαν αυτή την ανθρωπίνως επονείδιστη συνθήκη που σφράγιζε την «Ειρήνη» με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, δείχνει ότι ήταν απολύτως επιθυμητή και από τις δύο πλευρές αυτή ‘η εθνική καθαρότητα’ για να προχωρήσουν οι χώρες τους.

Το όνειρο και των δύο ηγετών είχε γίνει πραγματικότητα.

Είχαν κατορθώσει να έχουν σταθερά σύνορα και ομοιογενή πληθυσμό για να ολοκληρώσουν τα οράματα προόδου των χωρών τους.

Στην Ελλάδα η Μεγάλη Ιδέα του Αλυτρωτισμού είχε πνιγεί μέσα στο λιμάνι της Σμύρνης.


Όλοι γνωρίζουμε τη συνέχεια, δλδ ότι η Ελλάδα δανείστηκε τεράστια ποσά για την Αποκατάσταση των Προσφύγων, (η Τουρκία δεν δέχτηκε κανένα δάνειο αυτού του τύπου) τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν, η «ανταλλάξιμη περιουσία» πολλές φορές πέρασε σε χέρια μη προσφύγων και το 1932 η Ελλάδα επτώχευσε για άλλη μια φορά στην Ιστορία της.

Οι πρόσφυγες όμως έστησαν την καινούργια Ελλάδα. Περιφρονημένοι, καθυβριζόμενοι και καταδιωκόμενοι από τους παλαιούς κατοίκους της χώρας, δούλεψαν , μπόλιασαν με πολιτισμό τον τόπο και προχώρησαν μπροστά.

Σήμερα, 90 χρόνια μετά, τα εγγόνια αυτών που «ανταλλάχθησαν» επιστρέφουν και επισκέπτονται τους τόπους των παππούδων τους. Κλαίνε πάνω σε πέτρες και χώματα που δεν γνώρισαν οι ίδιοι ποτέ , οι μνήμες των παππούδων τους στοιχειώνουν.

Αυτά τα εγγόνια είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της φιλίας των δύο λαών, ούτε μια πικρή κουβέντα δεν ακούγεται ανάμεσα στους λυγμούς της επιστροφής στον Τόπο που κρατάνε οι ρίζες τους. Το τοπίο, οι συνήθειες, τα τραγούδια, το φαγητό, οι τρόποι που πενθούν και χαίρονται οι δυό λαοί έχουν βάθος ιστορικό αιώνων και είναι πάντα εδώ, παρόντες.

Αντίθετα τα πνευματικά εγγόνια εκείνων που λοιδωρούσαν τότε τους πρόσφυγες με λέξεις όπως « παστρικές» ή «τουρκόσποροι» είναι και πάλι αυτοί που κραυγάζουν το μίσος, ζητούν το αίμα και τον πόλεμο ανάμεσα στις δύο χώρες.

Οι ίδιοι εθνικιστές και απ΄τις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Ούτε η Μνήμη ούτε το Αίμα θα τους αφήσει να κερδίσουν.


Σοφία Λαμπίκη ( in memoriam των δακρύων των ανθρώπων που έχασαν την πατρική γη κι απ τις δυό πλευρές του Αιγαίου)

Πηγή: Χιώτικη Σφίγγα
Read more... 👆

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 01, 2012 0 σχόλια
Οκτώ χρόνια μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, η κατάσταση στον ελλαδικό χώρο ήταν δραματική. Μεγάλα προβλήματα, όπως η αγροτική γη, οι εθνικές γαίες, η εκπαίδευση κ.ά. συνέχισαν να ταλανίζουν τη χώρα, με αποτέλεσμα την δικαιολογημένη δυσφορία του λαού.

Ο απολυταρχικός τρόπος άσκησης της εξουσίας του παλατιού πολλές φορές οδηγούσε σε μικροεξεγέρσεις, οι οποίες καταστέλλονταν αμέσως από τον κυβερνητικό στρατό.

Το παλάτι συγκέντρωνε το γενικό μίσος και αποτελούσε τον στόχο της πολιτικής πάλης.

Προετοιμασία

Το 1840, ο Μακρυγιάννης ίδρυσε μια-κατα τον Όθωνα-,παράνομη οργάνωση, με σκοπό την επιβολή συντάγματος. Στην οργάνωση σύντομα μυήθηκαν οπλαρχηγοί και αγωνιστές του '21, οι οποίοι είχαν παραγκωνισθεί από τους Βαυαρούς. Τα μέλη της οργάνωσης δεσμεύονταν με όρκο στην πατρίδα και στην Ορθοδοξία. Μερικοί από τους οπλαρχηγούς που μυήθηκαν ήταν οι Θεόδωρος Γρίβας, Μήτρος Δεληγιώργης, Κριεζιώτης κ.α.

Στη συνέχεια ο Μακρυγιάννης έστρεψε την προσοχή του στους πολιτικούς και κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια, έτσι ώστε να μυήσει έμπιστα άτομα. Προσέγγισε και μύησε τον αρχηγό του Ρωσικού κόμματος, τον Ανδρέα Μεταξά, σημαντική προσωπικότητα της εποχής, ενώ στη συνέχεια προσχώρησε στο κίνημα και ο αρχηγός του Αγγλικού κόμματος, Ανδρέας Λόντος. Αυτοί οι δύο κατόρθωσαν να μυήσουν τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής όπως τους: Ρήγα Παλαμήδη, Κωνσταντίνο Κανάρη, Χρύσανθο Σισίνη, Κωνσταντίνο Ζωγράφο κ.α. Για να επιτύχει όμως το κίνημα χρειαζόταν και η συνεργασία του στρατού.

Για τον λόγο αυτό μύησαν τον συνταγματάρχη Δημήτριο Καλλέργη. Για να επιτύχουν τους σκοπούς τους φρόντισαν να τον μεταθέσουν από το Άργος στην Αθήνα και να τον διορίσουν στρατιωτικό διοικητή της Αθήνας. Ο Καλλέργης κατάφερε να φέρει σε επαφή τους κινηματίες και με άλλους στρατιωτικούς, όπως τον Σπυρομήλιο και να τους πείσει να προσχωρήσουν στην οργάνωση. Λίγο πριν το ξέσπασμα του κινήματος σχηματίστηκε τριμελής επιτροπή που σχηματίστηκε από τους Ανδρέα Μεταξά, Μακρυγιάννη και Δημήτριο Καλλέργη. Ο καθένας αντιπροσώπευε έναν διαφορετικό κόσμο: ο Μεταξάς τον πολιτικό, ο Μακρυγιάννης το λαϊκό και ο Καλλέργης το στρατιωτικό.

 Η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843

Η αρχική ημερομηνία εκδήλωσης του κινήματος είχε ορισθεί να είναι η 25η Μαρτίου 1844, για να συμπίπτει με τον εορτασμό της επανάστασης. Ο ενθουσιώδης όμως Μακρυγιάννης διέδωσε το μυστικό σε πολλούς, με αποτέλεσμα να επισπευσθεί η εκδήλωση του κινήματος. Το κίνημα είχε αποφασισθεί να ξεσπάσει στους στρατώνες, έτσι ώστε να ακινητοποιηθούν άμεσα τα στελέχη του Οθωνικού καθεστώτος. Έτσι, τη νύχτα της 2ης προς 3ης Σεπτεμβρίου πολλά σημαίνοντα στελέχη του κινήματος κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Μακρυγιάννη για να δώσουν το τελικό σύνθημα. Η χωροφυλακή παρατήρησε τις ύποπτες κινήσεις γύρω από την οικία του και την περικύκλωσαν.

Ο Καλλέργης, συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα της κατάστασης, κατέφθασε στους στρατώνες και ξεσήκωσε τους αξιωματικούς με το σύνθημα "Ζήτω το Σύνταγμα". Αμέσως διέταξε έναν λόχο να διαλύσει την πολιορκία του οίκου του Μακρυγιάννη και άλλον ένα να ανοίξει τις φυλακές του Μεντρεσέ, ενώ αυτός παράλληλα κατευθυνόταν με 2.000 στρατιώτες στα ανάκτορα. Επιπλέον είχε στείλει στρατιωτικά αποσπάσματα να καταλάβουν το νομισματοκοπείο, την Εθνική Τράπεζα, το Δημόσιο Ταμείο και τα διάφορα υπουργεία.

Η άφιξη του στρατού με ζητωκραυγές και συνθήματα συντέλεσε, ώστε να σπεύσουν προς τα ανάκτορα και οι κάτοικοι της Αθήνας και να ενωθούν με τον στρατό. Ο Βασιλιάς έστειλε τον υπασπιστή του Γρίβα Γαρδικιώτη και τον υπουργό στρατιωτικών Αλέξανδρο Βλαχόπουλο να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση και να προσπαθήσουν να μεταπείσουν τους στρατιώτες. Κατά διαταγή όμως του Καλλέργη συνελήφθησαν αμέσως. Ο Όθωνας, φοβούμενος για τα χειρότερα, έστειλε τον Στάινστορφ, τον διαγγελέα του, στο Σχινά για να φέρει τα πυροβόλα. Ο τελευταίος όμως προτίμησε να συνταχθεί με τους επαναστάτες.

Στις 3 τα ξημερώματα προσήλθαν και οι πολιτικοί αποστάτες και μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο Α. Μεταξάς, ο Α. Λόντος, ο Κ. Ζωγράφος, ο Ρ. Τζουρτζ, κάλεσαν τους υπόλοιπους συμβούλους της επικρατείας σε συνεδρία για να επικυρώσουν τις επαναστατικές πράξεις.

Το συμβούλιο αναγνώρισε το κίνημα, καθόρισε τη σύγκληση Εθνοσυνέλευσης και διόρισε επιτροπή υπό τους Γεώργιο Κουντουριώτη, Λ. Μαυρομιχάλη, Γ. Λινιάνα, Γ. Ψύλλα, Ανδρέα Λόντο και Κ. Προβελέγγιο, η οποία θα παρουσίαζε τις αποφάσεις του στο Βασιλιά.

Το νέο υπουργικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν στελέχη και από τα τρία μεγάλα κόμματα, είχε ως εξής )Κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά 1843): Πρόεδρος και υπουργός εξωτερικών Ανδρέας Μεταξάς, υπουργός στρατιωτικών ο Ανδρέας Λόντος, υπουργός Ναυτικών ο Κωνσταντίνος Κανάρης, υπουργός Δικαιοσύνης ο Λέων Μελάς, υπουργός εκκλησιαστικών & παιδείας ο Μιχαήλ Σχινάς, υπουργός Οικονομικών ο Δρόσος Μανσόλας και υπουργός Εσωτερικών ο Ρήγας Παλαμήδης.
Η επόμενη μέρα

Ο λαός και ο στρατός διαλύθηκαν στις 3 το μεσημέρι, αφού πληροφορήθηκαν ότι όλα τα αιτήματα έγιναν αποδεκτά. Τέλος, με βασιλικά διατάγματα η 3η Σεπτεμβρίου ανακηρυσσόταν σε μέρα εθνικής γιορτής, ενώ ο Δημήτριος Καλλέργης παρασημοφορούνταν, ως αρχηγός[3] του επαναστατικού κινήματος.

Μετά την επανάσταση: Η Α' εν Αθήναις Εθνική Συνέλευση του 1843

Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο έγιναν οι εκλογές του 1843 και οι εκλεγμένοι πληρεξούσιοι συγκρότησαν την συνταγματική Εθνική Συνέλευση που είχαν απαιτήσει όσοι έλαβαν μέρος στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου και συνέταξαν Σύνταγμα, το οποίο υπέγραψε ο Όθωνας. Από τότε η πλατεία των Ανακτόρων μετονομάστηκε σε Πλατεία Συντάγματος.
Read more... 👆
Google Ads | Το κάθε κλίκ μετράει