Navi Voice

Με αφορμή την επίσκεψη αυτή και επειδή γίνεται πολύ κουβέντα στην ίδια τη Γερμανία, ότι τάχα οι Γερμανοί υποφέρουν χάριν της Ελλάδος, έχει σημασία να αναφερθούμε σε ορισμένες πτυχές των σχέσεων μας. Η Ελλάδα δεν είναι ωφελημένη αλλά αντίθετα ζημιωμένη στις οικονομικές σχέσεις της με Γερμανία.

1.Η Γερμανία έχει χρέη απέναντι στην Ελλάδα που ο πρωθυπουργός μας δεν διεκδικεί, αποδέχεται ή στην καλύτερη περίπτωση σιωπά και ανέχεται.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που προέρχονται από το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», με επικεφαλής τον Μανώλη Γλέζο, και περιλαμβάνουν α) την υποχρέωση καταβολής του υπολοίπου των Επανορθώσεων από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, β) αποζημιώσεις λόγω της απώλειας κυρίως σκαφών την περίοδο ουδετερότητας της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν την επίθεση Ιταλίας και Γερμανίας εναντίον μας, γ) την επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, δ) τις Επανορθώσεις που αναγνωρίστηκαν από τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) να μας καταβάλει η Γερμανία για τις ζημίες που προξένησε στην ελληνική οικονομία και ε) την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα των θηριωδιών του γερμανικού στρατού κατοχής, όπως είναι η περίπτωση του Διστόμου κ.λπ. ξεπερνούν, σε σημερινή αξία, τα 162 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους.

2. Γίνεται αναφορά στους μισθούς της Ελλάδας, ότι τα τελευταία χρόνια οι μισθοί αυξήθηκαν πολύ σε σχέση π.χ. με τη Γερμανία που συγκρατήθηκαν με εφαρμογή σκληρής λιτότητας. Δεν έχει βάση ένα τέτοιο επιχείρημα γιατί η σχέση του επιπέδου μισθών ανάμεσα σε Γερμανία και Ελλάδα βρίσκεται στο δύο προς ένα. Είναι δυνατό λοιπόν να προβάλλεται ότι τάχα προωθείται η σύγκλιση στην Ευρώπη και παράλληλα να εφαρμόζεται πολιτική χειροτέρευσης των μισθών στην Ελλάδα, όπως με την εφαρμογή Μνημονίου;

3. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι, στρεβλά ενημερωμένοι, στενοχωριούνται, γιατί τάχα στους πόρους που παίρνει η Ελλάδα από τα Κοινοτικά ταμεία βασικός αιμοδότης είναι η Γερμανία. Όσον αφορά τον δανεισμό στον οποίο συμμετέχει και η Γερμανία, λόγω των δυσμενών όρων δανεισμού (επιτοκίων κ.λπ.), επιστρέφονται και με το παραπάνω. Όσον αφoρά επίσης τους διατιθέμενους πόρους, η πραγματικότητα έχει ως εξής:

Την 15ετία 1993-2007 οι καθαρές εισροές της Ελλάδας από τα Κοινοτικά Ταμεία, έχουν αυξηθεί από 3091,3 εκ. ευρώ σε 4009 εκατ. ευρώ, κατά περίπου 30%. Την ίδια περίοδο το εμπορικό μας ισοζύγιο επιδεινώθηκε από -9624 σε -20695 εκ ευρώ και το τελικό αποτέλεσμα που είχαμε από τα δούναι λαβείν με την Ε.Ε. με βάση τα δύο αυτά μεγέθη(άθροισμά τους), ήταν η επιδείνωση της ζημιάς της χώρας μας από -6533 εκατ. ευρώ σε -16596,4 εκατ. ευρώ, τεράστια αύξηση κατά 254 %, δηλαδή πάνω από 2,5 φορές. Λόγω της χαμηλής ανταγωνιστικότητας μας αλλά και διαφόρων πολιτικών επιλογών με μία σειρά συμβάσεις που δόθηκαν στους Γερμανούς (ανάληψη του αεροδρομίου ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ από την Hochtief, ανάληψη προμήθειας του C4I στους Ολυμπιακούς αγώνες, παράδοση στη Γερμανική Deutcse Telecom σημαντικού μεριδίου του ΟΤΕ, παράδοση Ναυπηγείων Σκαραμαγκά έναντι πινακίου φακής, η παράδοση σημαντικού μεριδίου εξοπλιστικών προμηθειών σε Γερμανούς κ.λπ.) η Ελλάδα είναι η μεγάλη χαμένη και όχι η ωφελημένη από τις σχέσεις με τη Γερμανία.

4. Η Ελλάδα, στη γερμανοελεγχόμενη Ευρώπη αποτέλεσε το πρώτο πειραματόζωο στην προώθηση της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ζητά η Μέρκελ. Η ευθύνη βαραίνει πρωθυπουργό και κυβέρνηση, που συνέβαλαν καθοριστικά για να ξεκινήσει η επιβολή μιας νέας κατάστασης στην Ευρώπη, σαν αυτή που βιώνουμε και σήμερα, αλλά και αυτή που ετοιμάζεται με το προωθούμενο από τους Γερμανούς κυρίως «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» που συνεπάγεται μεταφορά λήψης αποφάσεων στις Βρυξέλλες (σε τομείς που δεν προβλέπονται από τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, όπως συνταξιοδοτικό, αγορά εργασίας, φορολογία, θεσμοθετημένος έλεγχος του δημόσιου ελλείμματος κ.λπ.). Στο σύμφωνο αυτό ο πρωθυπουργός δεν αντέδρασε όπως άλλοι ηγέτες, αλλά αντίθετα το αποδέχτηκε προθύμως.

Συμπέρασμα. Για τους Γερμανούς στη σημερινή συγκυρία δεν υπήρχε «καλύτερος», βολικότερος πρωθυπουργός από τον σημερινό. Ο πρωθυπουργός μας αποδεικνύεται ο πιο δουλοπρεπής (Yesman) ηγέτης στη μεταπολεμική Ελλάδα, αλλά και ανάμεσα στους ηγέτες της Ευρωζώνης. Αν δεν υπήρχε Παπανδρέου, η Γερμανία θα έπρεπε να τον ανακαλύψει. Δικαιολογημένα λοιπόν, ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ.Τσίπρας, εκφράζει την ανησυχία του για το επικείμενο ταξίδι του κ. Παπανδρέου στην Ευρώπη και τη συνάντηση με την κ. Μέρκελ

Όμως, από όλα τα προηγούμενα, βγαίνει το συμπέρασμα ότι μια άλλη στάση πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα, που δυστυχώς δεν μπορούμε να περιμένουμε από τον σημερινό πρωθυπουργό μας.

Είναι δικαιολογημένος κάθε φόβος, μήπως, όπως και στο παρελθόν (π.χ. οι πρωτοβουλίες προς Στρος – Καν και ΔΝΤ που ήρθαν πρόσφατα στο φως) έτσι και αύριο στις συζητήσεις με την κ. Μέρκελ θα κλείσει συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και ερήμην του ελληνικού λαού που υποθηκεύουν το μέλλον των δύο επόμενων γενεών.

Ο πρωθυπουργός δεν έχει κληρονομικό δικαίωμα να διαχειρίζεται τις τύχες του ελληνικού λαού. Δεν δικαιούται και είναι πια σαφές ότι όσο κυβερνά θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Όπως έχουμε αναφέρει επανειλημμένα, διέξοδο στα αδιέξοδα της χώρας μπορεί να δώσει μόνο λαός, σε άλλη, σοσιαλιστική κατεύθυνση της χώρας.

Η Ελλάδα, στη γερμανοελεγχόμενη Ευρώπη αποτέλεσε το πρώτο πειραματόζωο στην προώθηση της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ζητά η Μέρκελ. Η ευθύνη βαραίνει πρωθυπουργό και κυβέρνηση, που συνέβαλαν καθοριστικά για να ξεκινήσει η επιβολή μιας νέας κατάστασης στην Ευρώπη,

«Δώστε στους Έλληνες πάλι τη δραχμή», είναι ο τίτλος ρεπορτάζ της γερμανικής εφημερίδας Süddeutsche Zeitung… ο οποίος αναφέρεται σε σχετική προειδοποίηση του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (EEAG).

«Το συμβούλιο εμπειρογνωμόνων της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας.

Ακόμη και για την Πορτογαλία εκφράζονται αμφιβολίες, εάν θα τα καταφέρει να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της. Οι εμπειρογνώμονες φοβούνται την ανεξέλεγκτη διάλυση της ευρωζώνης και ζητούν τον αποκλεισμό μεμονωμένων χωρών από την ΟΝΕ. Η υπερχρεωμένη Ελλάδα θα χρειαστεί το αργότερο το 2013 νέα οικονομική βοήθεια, προειδοποιεί σε έκθεσή της και η ομάδα οικονομολόγων γύρω από τον πρόεδρο του Ινστιτούτου Ifo Χανς-Βέρνερ Ζιν.



Το δραστικό πρόγραμμα εξυγίανσης δεν επαρκεί, ακόμη και σήμερα η ελληνική κρίση υποβαθμίζεται, υποστηρίζουν οι οικονομολόγοι», αναφέρει χαρακτηριστικά η Süddeutsche Zeitung. Επίσης, επισημαίνεται, ορισμένες μεγάλες τράπεζες δεν πιστεύουν πια ότι η Ελλάδα θα αποπληρώσει τα χρέη της. Σύμφωνα με τον Τόμας Μίροφ, τον επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είναι αναπόφευκτη.

«Οι αγορές χαιρετούν εδώ και καιρό μια τέτοια λύση», δήλωσε ο κ. Μίροφ και πρόσθεσε ότι «για να ξεπεράσει τα προβλήματά της η Ελλάδα πρέπει να μειώσει το ποσοστό του χρέους της έναντι του ΑΕΠ στο 100% από το 150%». Κάτι τέτοιο θα σήμαινε αυτόματα ότι οι ιδιώτες-πιστωτές θα πρέπει να αποδεχθούν παραγραφή των απαιτήσεών τους πάνω από 30%.»

Και η εφημερίδα καταλήγει: «Σήμερα Τρίτη η γερμανική κυβέρνηση παρεμβαίνει ξανά στην κρίση. Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου έχει συνομιλίες στο Βερολίνο με την καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ για τις οικονομικές εξελίξεις στη χώρα του».

Δεν ξέρω τι είναι πιο ηχηρό. Η βοή από τις διαδηλώσεις ή η σιωπή των φοβισμένων πίσω από τα παράθυρα. Δεν ξέρω τι είναι πιο αποπνικτικό. Τα δακρυγόνα στο κέντρο της Αθήνας ή η μυρωδιά που φόβου που ξεχειλίζει στα πεζοδρόμια και τα καφέ. Ο φόβος. Τον αισθάνεσαι πια. Κατεβαίνει μαζί σου την Κηφισίας και μπαίνει στο σπίτι κι ας κλειδώνεις την πόρτα μία και δύο φορές.

Η γενιά μου δεν γνώριζε τον φόβο. Είναι η ευτυχισμένη γενιά της μοιραίας Ελλάδας. Για μας, ο φόβος ήταν κάτι στην αφήγηση της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, κάτι σ’ εκείνες τις αργές σκηνές στον «Θίασο» του Αγγελόπουλου, κάτι στην απολογία του πατέρα για τα βιβλία που έκαψε μη και τα βρουν στο σπίτι στη Χούντα. Για μας, ο φόβος ήταν στοιχείο μυθιστορηματικό, με ηρωικά στοιχεία και πάντα με κάθαρση. Με τον από μηχανής θεό να κάνει το θαύμα του, αναγκάζοντας είτε σε συμβιβασμό είτε σε ρήξη. Αυτόν τον φόβο σήμερα, δεν τον αναγνωρίζουμε, δεν τον ξέρουμε, δεν μπορούμε να τον αποκωδικοποιήσουμε και να τον αντιμετωπίσουμε.

Είναι ο φόβος που πλανάται παντού χωρίς πρόσωπο, χωρίς ήχο να τον ακούσεις. Είναι ο φόβος εκείνων που δεν βλέπουν τον εχθρό. Και φοβούνται περισσότερο γιατί μπορεί εχθρός να μην υπάρχει. Απέτυχε η προσωποποίηση του φόβου με την τρόικα, με την Ευρώπη, με τον νυν και τον πρώην πρωθυπουργό. Αρχίσαμε να ψάχνουμε στο παρελθόν, μήπως τον βρούμε εκεί.

Και φοβόμαστε ακόμα περισσότερο, όταν εκεί βρίσκουμε μόνο εμάς. Δεν έχουμε αντίρρηση να παλέψουμε, απλώς δεν ξέρουμε, δεν βλέπουμε, μόνο αισθανόμαστε. Ξέραμε μόνο την φιλολογική προσέγγιση των Καβαφικών Βαρβάρων… Περισσότερο από τον φόβο, αυτή την άγνοια φοβάμαι. Περισσότερο από τον φόβο, την σιωπή των φοβισμένων φοβάμαι. Αυτών πίσω από τα παράθυρα, των σκυμμένων στα γραφεία, των έτοιμων να δεχτούν τα πάντα, αρκεί να μη φοβούνται πια.

Που είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν, για να γλιτώσουν το τομάρι τους από τον φόβο. Περισσότερο από τον φόβο, φοβάμαι εκείνους που θα ψάξουν να βρουν βαρβάρους στους δρόμους της γειτονιάς και στις πλατείες. Που θα ονοματίσουν εχθρό τον διπλανό για να διασκεδάσουν τον δικό τους φόβο. Περισσότερο κι από τον φόβο, φοβάμαι τους φοβισμένους ανθρώπους…