Navi Voice

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας.
Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκέινοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται".

Την επόμενη νύχτα οι δύο άγγελοι ήρθαν να ξεκουραστούν σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, οι δύο άγγελοι κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και τη γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι. Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς. Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει… "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος. "Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως υπήρχε χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μιας και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μη μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για τη γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται".

Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα.

Πώς αποφασίζεις ποια θα παντρευτείς;
Πρέπει να είναι κάποια που της αρέσει ότι και σ' εσένα. Αν σου αρέσει το ποδόσφαιρο, θα πρέπει να αρέσει και σε εκείνη και να σου φέρνει πατατάκια και αναψυκτικά όταν βλέπεις έναν αγώνα.
Γιάννης, 10 ετών.

Σε ποια ηλικία πρέπει να παντρεύεται κανείς;
Στα 23, γιατί μέχρι τότε θα έχουν περάσει πολλά χρόνια και θα ξέρεις καλά το αγόρι που θα παντρευτείς.
Σοφία, 9 ετών.

Πώς καταλαβαίνεις ότι ένας άντρας και μια γυναίκα είναι παντρεμένοι;
Το καταλαβαίνεις όταν στην παιδική χαρά μαλώνουν και οι δύο το ίδιο παιδί. Άρα είναι δικό τους, άρα είναι παντρεμένοι.
Λευτέρης 7 ετών.

Τι κοινά έχουν ο μπαμπάς και η μαμά σου;
Και οι δύο δεν θέλουν να μου κάνουν αδερφάκι γιατί μ' εμένα, μου λένε, είναι σαν έχουν 3 παιδιά.
Νικόλας, 6 ετών.

Τι κάνουν οι άνθρωποι όταν βγαίνουν ραντεβού;
Λένε διάφορα ψέματα ο ένας στον άλλο και αν τα πιστέψουν, βγαίνουν ξανά ραντεβού την επόμενη μέρα.
Θανάσης, 10 ετών

Πότε επιτρέπεται να φιλήσεις κάποιον;
Όταν είναι πολύ πλούσιος.
Νεφέλη, 7 ετών
Όταν γίνει 18 χρόνων, γιατί αλλιώς θα πας φυλακή.
Μιχάλης, 7 ετών.
Δεν ξέρω, αλλά αν φιλήσεις κάποια πρέπει να την παντρευτείς και να κάνετε παιδιά μετά.
Πάνος, 6 ετών

Είναι καλύτερα να είσαι ελεύθερος ή παντρεμένος;
Για τα κορίτσια είναι καλύτερα να μην είναι παντρεμένα, για τα αγόρια όμως είναι απαραίτητο γιατί χρειάζονται κάποιον να τους βοηθάει να πλένονται και να ντύνονται.
Λίνα, 9 ετών

Πώς μπορεί ένας γάμος να πετύχει;
Αν λες στη γυναίκα σου συνέχεια πόσο όμορφη είναι κι ας μοιάζει με τον Οβελίξ.
Θωμάς, 9 ετών

Αν και ο Ralph Lauren είναι πιο γνωστός για τις δημιουργίες του στη μόδα, είναι επίσης γνωστός και για τη μοναδική συλλογή κλασσικών αυτοκινήτων που κατέχει. Δείτε φωτογραφίες από την έκθεση "The Art of the Automobile" όπου παρουσίασε μοναδικά κομμάτια από τη συλλογή του.

Δεν θέλω να κάνω σε κανέναν ό,τι δεν θέλω να κάνουν σε μένα. Μάλλον η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να κάνω σε κανέναν ό,τι δεν θέλω να μου κάνουν εμένα. Γιατί σε ό,τι κάνω, η λογική, η ηθική και οι αξίες που κουβαλώ, βάζουν τα όρια. Δυστυχώς, όμως, τα τελευταία χρόνια ολοένα μεγαλώνει, φουσκώνει θα έλεγα, ένα κύμα ανθρώπων που δεν έχουν κανένα όριο. Δεν ανήκουν στο περιθώριο, δεν δηλώνουν επαναστάτες.

Κινούνται μέσα στα συστήματα, κοινωνικά και πολιτικά.Είναι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, καθηγητές, υπάλληλοι, εργάτες, είναι άνθρωποι κάθε κοινωνικής ομάδας, οι οποίοι κινούνται με ιδιοτελή κριτήρια και παρασύρουν με ύπουλο τρόπο και άλλους ανθρώπους στο κενό. Κανείς από αυτούς δεν είναι ειλικρινής.Είναι, όμως, πονηροί και πιάνουν τον παλμό της εποχής, πατώντας στην αγανάκτηση που νιώθουν οι άνθρωποι μπροστά στην αδικία που ζει μία ή περισσότερες κοινωνικές ομάδες.Είναι αυτοί που δηλώνουν αλληλέγγυοι στο λαό και βοηθούν με κάθε τρόπο την αποδόμησή του και τον εξευτελισμό του.Είναι αυτοί που κόπτονται για το καλό των αδυνάτων και κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν αδύνατοι, ανώνυμοι και μέρος ενός όχλου που μπορούν ή θα μπορούσαν, εν δυνάμει, να επηρεάζουν και να καθοδηγούν.

Είναι αυτοί που πλευρίζουν ικανούς και πετυχημένους ανθρώπους, με σκοπό να τους χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους και μετά να τους καταστρέψουν.Είναι ισοπεδωτές και απαξιωτές, γιατί ισοπεδώνουν προς κοινή χώνεψη τους πάντες και τα πάντα και απαξιώνουν προς κοινή πέψη τους πάντες και τα πάντα.Είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν διεφθαρμένους όλους τους πολιτικούς, πουλημένους όλους τους δημοσιογράφους, κλέφτες όλους τους επιχειρηματίες, ευνουχισμένους όλους τους διανοούμενους, τεμπέληδες όλους του δημοσίους υπαλλήλους…Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν τόση σημασία οι χαρακτηρισμοί, το επικίνδυνο είναι το όλον.

Είναι η άποψη που οδηγεί στην απαξίωση των υπαρχόντων δομών, στις οποίες βασίζεται το πολίτευμά μας και η κοινωνία μας και, τελικά, είναι αυτό που αλλάζει το αξιακό μας σύστημα. Κι έτσι, όταν πεις αξιοκρατία, ακούς: ποια αξιοκρατία; Που υπάρχει; Που την είδες; Όταν πεις δικαιοσύνη, ακούς: ποια δικαιοσύνη; Βλέπεις να λειτουργεί; Αλλά κι όταν πεις αγάπη ακούς συμφέρον, όταν πεις φιλία ακούς υστεροβουλία, όταν πεις επιτυχία ακούς αλαζονεία, όταν πεις φιλανθρωπία ακούς εκμετάλλευση, όταν πεις κέρδος ακούς κλοπή, όταν πεις δουλειά ακούς δουλεία… και πάει λέγοντας μέχρι και… τη Δημοκρατία. Όταν πεις Δημοκρατία;;; Για σκεφτείτε λίγο…Πού μας οδηγούν (ή καθοδηγούν) όλοι αυτοί οι ηλίθιοι ισοπεδωτές και απαξιωτές; Μήπως μας καθοδηγούν στην απαξίωση της ίδιας της Δημοκρατίας;Μήπως, την ίδια ώρα που το κέρδος ενοχοποιείται, γίνεται αυτοσκοπός με άνομους τρόπους κι όχι με στόχο την πρόοδο και τη δημιουργία;Μήπως την ίδια ώρα που η δικαιοσύνη αμφισβητείται, γίνεται μοχλός εκβιασμού κι εκδικητικών προθέσεων κι όχι εργαλείο ισονομίας και κάθε εύρυθμης λειτουργίας;

Μήπως την ίδια ώρα που η γραφειοκρατία εμποδίζει την εξέλιξη, χρησιμοποιείται στην παραγωγή εξαρτημένων ανθρώπων, εξαρτημένης κοινωνίας; Μήπως κι ο φόβος της πλήρους απαξίωσης και της αναρχίας είναι ο χειρότερος σύμβουλος ; Μήπως φοβούμενοι το θάνατο προτιμούμε να συντηρούμε την αρρώστια;Για σκέψου, όμως, τη γενιά που μεγαλώνει μέσα στην απαξίωση των πάντων, στην αμφισβήτηση και στην άρνηση του συστήματος, στην αγανάκτηση για όλους αυτούς που δόμησαν ένα σαθρό, ένα σάπιο σύστημα. Αυτή η γενιά που μπορεί να πήρε πολύ λιγότερα απ΄αυτά που πρέπει να δώσει, σε ποια πλαίσια θα κινηθεί, σε ποιες δομές θα στηριχθεί, από ποιά βάση θα απογειωθεί; Θα ανοίξει τα φτερά της να πετάξει ή θα πέσει στο κενό ;;;

Σκέψου πώς είναι να πετάς, να απολαμβάνεις το ταξίδι, να βλέπεις τον ουρανό, τον ήλιο, τα βουνά, τη θάλασσα, τις λίμνες, τις πόλεις, τους ανθρώπους, σκέψου πώς είναι να κοιτάς τον κόσμο από ψηλά και… τώρα σκέψου πώς είναι να πέφτεις στο κενό, στο χάος που έχει χρώμα μαύρο και να κοιτάς από κάτω προς τα πάνω, έτσι που όλα φαίνονται βουνό, από πού θα γαντζωθείς ν΄ ανέβεις;Μου προκαλούν τόση θλίψη, αλλά και οργή, αυτές οι σκέψεις. Πώς να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος με αρχές και όρια κάποιον χωρίς ηθικούς φραγμούς και χωρίς κανένα όριο; Πώς μπορεί να διακρίνει πίσω από το προσωπείο του οραματιστή, του επαναστάτη, του φίλου…, τον πρόστυχο κι υστερόβουλο εκμεταλλευτή, ηθικό αυτουργό της κοινωνικής αλαζονείας; Ούτε να τους δεις, ούτε να τους αντιμετωπίσεις, ούτε να τους «εξορίσεις» είναι εύκολο. Γιατί, όπως τα παιδιά παρασύρονται στις σκανταλιές κι οι έφηβοι φλερτάρουν με τα απαγορευμένα, έτσι κι οι ενήλικες κρύβουν τις αδυναμίες τους πίσω από τις ισοπεδωτικές βλακείες των απαξιωτών.

Μήπως δεν αξίζει, όμως, να αδικήσουμε τόσο τα παιδιά μας; Να τα αφήσουμε να πέσουν στο κενό; Μήπως όσοι έχουν μέσα τους αξίες και ιδανικά πρέπει να παλέψουν γι΄αυτά; Να γίνουν όλοι πρότυπα, ο καθένας ξεχωριστά στην δική του καθημερινότητα. Στο δικό του σπίτι. Ας μην απαξιώνουμε τα πάντα. Ας μην ισοπεδώνουμε τα πάντα. Ας μην ρίχνουμε στάχτη σε ό,τι φυτρώνει . Ας μην κρυφτούμε στον όχλο. Ας παλέψουμε για το καλό. Ας ποτίσουμε την ψυχή και το μυαλό των παιδιών μας με αρετές, με γνώση και δημιουργία. Ένας- ένας έχουμε ευθύνη για το δικό τους αύριο. Ας μετατρέψουμε στα μάτια των παιδιών μας τη δική μας οργή κι αγανάκτηση, σε πάθος για αξιοκρατία. Ας απεμπολήσουμε την απληστία με τη χαρά που προσφέρει το ταξίδι προς το στόχο και τη δημιουργία.

Ας διώξουμε τη ζηλοφθονία κι ας δώσουμε ως πρότυπο την επιτυχία, ας ξεφύγουμε απ’ την αλαζονεία κι ας αρκεστούμε στον αγώνα προς την αυτογνωσία.Ας περιθωριοποιήσουμε εκείνους που δεν έχουν όρια, δεν έχουν ηθικές αναστολές για τίποτα και αντιπροτείνονται ως αυριανά πρότυπα. Ας βλέπουμε, έχοντας πάντα στο οπτικό μας πεδίο την εικόνα ενός παιδιού. Όσα περισσότερα μάτια έχουν αυτή την εικόνα, τόσο θα μεγαλώνει κι η δύναμη κάθε παιδιού. Δεν θέλω το παιδί μου να γυρίσει μια μέρα να μου πει: Μάνα δεν έκανες τίποτα για μένα.

Ο δικομματισμός, οι ιστορικές πολιτικοοικογενιακές δυναστείες και οι συν-εταίροι τους (ΜΜΕ και διανοούμενοι) δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Τόσα χρόνια, τόσα, κόλπα, τόσος φόβος και τους αμφισβητούν ακόμα και τα μωρά στα καροτσάκια. Τόσες Μνημονιακές δόσεις, τόση καταστολή, τόσοι σοφοί και κάποια αμούστακα μωράκια τους ακυρώνουν. Κι αν όλοι αυτοί συγκροτηθούν σε πολιτικό φορέα; Κι αν βρουν πραγματικό ηγέτη έξω από τα κομματικά κλισέ της μεταπολίτευσης; Κι αν η ειρηνική διαμαρτυρία γίνει βελούδινη επανάσταση;Δέσμιοι των παλαιών τους πρακτικών επιχειρούν και πάλι να κοροϊδέψουν, να απειλήσουν, να υπονομεύσουν ή και να «χαϊδέψουν» (μέχρι να βρουν το αντίδοτο).

Σαστισμένοι αριστεροδεξιοί και δεξιοαριστεροί διαβάζουν Μαρξ και Κέυνς για να βρουν κάποιο τσιτάτο που θα τους «επιμηκύνει» την εξουσία, που θα τους διατηρήσει ως αναντικατάστατους.Κι όμως. Αν τους είχε μείνει ελάχιστη πολιτική κρίση θα καταλάβαιναν πως η μόνη έσχατη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν στη χώρα (και να σώσουν, ίσως, τα απομεινάρια της υστεροφημίας τους) είναι να ψηφίσουν δυο-τρεις έντιμους νόμους και ν’ αναγγείλουν από τώρα τη γενική αποχώρησή τους.

Καλύτερα να φύγουν παρά να διωχθούν (και από την Εξουσία και από την Ιστορία).Το μέλλον της διακυβέρνησης ανήκει στους νέους της πλατείας. Οι υπόλοιποι μόνο γέφυρα από το παλιό στο καινούργιο μπορούμε να γίνουμε.

«Έχω ασχοληθεί στο παρελθόν με την περίπτωση των περίπου τριακοσίων υπεράριθμων υπαλλήλων, που διορίστηκαν τους τελευταίους τρεις μήνες προ των εκλογών του 2009 στην «Αττικό Μετρό». Κατά μία όλως αξιοπερίεργη σύμπτωση, το 80% των διορισθέντων κατάγονταν από τη Ροδόπη και τη Λάρισα –από τις δύο περιοχές, δηλαδή, όπου, κατά μία δεύτερη και, πράγματι, σατανική σύμπτωση είχαν εκλεγεί, αντιστοίχως, ο τότε υπουργός Μεταφορών, Ευριπίδης Στυλιανίδης και ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ , Γιώργος Σουφλιάς.

Τέλος, είναι επίσης γνωστό ότι ο συγκεκριμένοι υπεράριθμοι απελύθησαν και προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη. Το καινούργιο –που νομίζω θα το εκτιμήσετε δεόντως- είναι ένα στοιχείο της δικογραφίας, το οποίο δημοσιοποιήθηκε προσφάτως, καθώς τούτες τις ημέρες η υπόθεση εκδικάζεται. Πρόκειται για το βιογραφικό ενός υποψήφιου για πρόσληψη, επάνω στο οποίο, κάποιος από το γραφείο του Γ. Σουφλιά έχει γράψει ιδιοχείρως: «Δεν κάνει για τίποτε. Βολέψτε τον κάπου»!!!Ακολουθεί το σχόλιο του Κασιμάτη, που δεν διαφέρει καθόλου από τις δικές μου απόψεις. Που είναι, με λίγα λόγια, οι εξής: φτάσαμε στην κατάντια που βρισκόμαστε σήμερα, γιατί οι πολιτικοί μας, ακολούθησαν τις πρακτικές , που προκύπτουν από το ιδιόχειρο σημείωμα, του υπουργικού συνεργάτη, το οποίο αναφέρεται πιο πάνω. Δηλαδή, «βολέψτε αυτόν τον άχρηστο, τον κύριο τίποτα, κάπου, για να παίρνει ένα μισθό»!

Είμαι 55 χρόνια δημοσιογράφος. Έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Έλληνες πολιτικοί, με τις δυνατότητες που τους παρείχαν οι νόμοι, τους οποίους οι ίδιοι είχαν ψηφίσει, διόριζαν οποιονδήποτε ήθελαν στο Δημόσιο, για να ζει από τους φόρους μας. Ενδεχομένως να υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις στον κανόνα. Υποθέτω, πάντως, ότι οι πάντες σχεδόν έγλειφαν το μέλι που είχαν στα χέρια τους. Επωφελήθηκαν.

Για τους ψηφοφόρους τους, τους φίλους τους, τους συγγενείς τους, τους συντοπίτες τους. Τους φόρτωσαν στη δική μας πλάτη, ανενδοίαστα και προκλητικά. Και εξακολουθούν, ακόμη και σήμερα, να διατηρούν κάποια απ’ αυτά τα προνόμια, έστω και αν ο νόμος Πεπονή τα ψαλλίδισε.Δεν ξέρω τί συμβαίνει στην Ευρώπη και την Αμερική. Είμαι βέβαιος ότι η ίδια κατάσταση επικρατεί και εκεί. Ίσως, τα πράγματα να είναι και χειρότερα. Εδώ, όμως, βουλιάζουμε, γιατί όντως «τα φάγαμε». Οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι δήμαρχοι –όσοι ασκούσαν εξουσία. Δεν βάλανε λεφτά στις τσέπες τους. Φρόντισαν, όμως, να κάνουν παιχνίδι με τα χρήματα του ελληνικού λαού. Για να εκλέγονται σε θέσεις ισχύος. Και να διαιωνίζουν το καθεστώς διαφθοράς, που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Γι’ αυτό καγχάζω κάθε φορά που επιφανείς πολιτικοί μας βγαίνουν στην τηλεόραση και ρίχνουν βόμβες κατά της διαφθοράς. Και σκέφτομαι, αμέσως, τον Αριστοφάνη και τον Μολιέρο: πόσα έργα, αλήθεια, θα είχαν γράψει αν ζούσαν στην εποχή μας, που η σήψη, η ανηθικότητα και τα ψεύτικα «κηρύγματα» περί «αλληλεγγύης», δεν έχουν προηγούμενο.Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η διαπίστωση –το δάχτυλο στην πληγή. Το ζήτημα είναι η θεραπεία. Η ίαση. Που φοβάμαι ότι πολύ δύσκολα θα επιτευχθεί στον τόπο μας. Γιατί όλοι μας, από τους πολιτικούς ως τον τελευταίο πολίτη, «έχουμε χαλάσει», όπως θα’ λεγε και η συγχωρεμένη η μάνα μου.