Navi Voice

Αποφασισμένος να πραγματοποιήσει λειτουργία στην Αγία Σοφία εμφανίζεται ο Ελληνοαμερικανός πολιτικός παράγοντας και πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου για την Αποκατάσταση της Αγίας Σοφίας κ.Κρις Σπύρου.

Τα μέλη της Παγκόσμιας Ενορίας της Αγίας Σοφίας, θα επιχειρήσουν να πραγματοποιήσουν στις 17 Σεπτεμβρίου, την πρώτη χριστιανική θεία λειτουργία στην Αγία Σοφία, μετά από 557 χρόνια.

Πριν από χρόνια, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, μια ομάδα Αμερικανών πολιτών, οι περισσότεροι από αυτούς Ελληνορθόδοξοι, ίδρυσαν την Παγκόσμια Ενορία της Αγίας Σοφίας.

Η Παγκόσμια Ενορία της Αγίας Σοφίας, έτσι όπως είναι εγγεγραμμένη και αναγνωρισμένη από τις αρμόδιες κυβερνητικές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, αποτελεί ένα θρησκευτικό, μη-κερδοσκοπικό οργανισμό.

Η αποστολή της Παγκόσμιας Ενορίας της Αγίας Σοφίας είναι η αποκατάσταση του Μέγα Ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας, στην αρχική υπόσταση ως ελεύθερη και λειτουργούσα Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία.

Έτσι στις 16 Σεπτεμβρίου 2009, εξ ονόματος της Παγκόσμιας Ενορίας της Αγίας Σοφίας, ο Προέδρου της Κρις Σπύρου, απέστειλε επιστολή στον πρωθυπουργό Ερντογάν και τον ενημέρωσε ότι στις 17 Σεπτεμβρίου 2010, ημέρα κατά την οποία είναι η γιορτή της Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης, μια αντιπροσωπεία της Παγκόσμιας Ενορίας θα επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη, με σκοπό την τέλεση Θείας Λειτουργίας στην Αγία Σοφία.

«Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ανακηρύξει την Κωνσταντινούπολη ως «Πόλη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2010». Εμείς, ως μέλη της Παγκόσμιας Ενορίας της Αγίας Σοφίας πιστεύουμε πως η τέλεση της πρώτης χριστιανικής Θείας Λειτουργίας στην Αγία Σοφία μετά από 557 χρόνια, αποτελεί τον πλέον κατάλληλο τρόπο για να ανακτήσουμε την θρησκευτική μας ταυτότητα και να αποτίσουμε φόρο τιμής στην παράδοση και στην προσφορά της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά» δήλωσε ο κ.Σπύρου, καταλήγοντας : «Θα πάμε στην Κωνσταντινούπολη στις 17 Σεπτεμβρίου με πνεύμα ειρήνης, και με απόλυτη επίγνωση των δικαιωμάτων μας ως πολιτών της Ευρώπης και του κόσμου. Η πρόσκλησή μας στον Πρωθυπουργό κ. Ερντογάν και στον επικεφαλής της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας, Δρ. Μπαρντάκογλου έγινε στο πνεύμα συμφιλίωσης, αλληλοσεβασμού και ανεξιθρησκίας».

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου μίλησε επίσης ο επικεφαλής του νομικού τμήματος του οργανισμού, δικηγόρος Steeven Scheebaum, ο οποίος ανέφερε ότι «εξετάζεται η δυνατότητα προσφυγής σε αμερικανικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια για τη διεκδίκηση του δικαιώματος επαναλειτουργίας της Αγίας Σοφίας ως τόπος λατρείας των Ορθοδόξων Χριστιανών».

Και ξαφνικά, εν έτει 2010, η διεθνής κοινή γνώμη ανακάλυψε την ελληνική αναξιοπιστία. Ανακάλυψε τη «δημιουργική λογιστική», τα ψεύτικα και παραποιημένα στατιστικά στοιχεία με τα οποία δημιουργούσε η Ελλάδα μια διαφορετική εντύπωση για την οικονομική της κατάσταση.

Ολοι φαίνονται πως αγνοούν ότι η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη αν και δεν συγκέντρωνε τα κριτήρια που είχαν τεθεί, χάρη στα παραπλανητικά νούμερα που παρέθεσε και που οι Ευρωπαίοι «εταίροι» αποδέχτηκαν, αν και γνώριζαν ότι ήταν ψεύτικα. Αλλωστε δεν ήταν μόνο η Ελλάδα που παρέθεσε ψεύτικα στοιχεία...

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η Ελλάδα συγκεντρώνει τα φώτα μιας παγκόσμιας αρνητικής δημοσιότητας: Το 2004, λίγους μήνες πριν από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, η «διεθνής κοινότητα» κρατούσε την ανάσα της αν θα μπορέσουν τελικά να είναι έτοιμες στην ώρα τους οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις και υποδομές που ήταν απαραίτητες για να γίνουν οι Αγώνες. Τότε οι ελληνικές ευρεσιτεχνίες και πατέντες έδωσαν και πήραν, οι εργολάβοι χρέωσαν τα έργα πολύ παραπάνω «λόγω του κατεπείγοντος», θυσιάστηκαν και κάποιοι εργάτες, κυρίως ξένοι, και τελικά «τα καταφέραμε», είπαν. Μίλησαν για τους «επιτυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας» και ξέχασαν ότι το πραγματικό κόστος των «έργων» ήταν 4-5 φορές περισσότερο από το αρχικά προϋπολογισθέν. Ξέχασαν ότι ο φάκελος με τον οποίο «κέρδισε» η Αθήνα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ήταν εντελώς διάτρητος, ότι ήταν γεμάτος ψεύτικα στοιχεία, ότι ήταν αναξιόπιστος.

Ο σουηδικός λαός θεωρείται από τους πιο φιλειρηνικούς. Οταν όμως του τέθηκε το 1997 το δίλημμα αν θέλει να διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στη Στοκχόλμη, η απάντηση δόθηκε με ένα μπαράζ βομβιστικών εκρήξεων σε αθλητικές εγκαταστάσεις: το κύριο επιχείρημα των αντιτιθέμενων Σουηδών ήταν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα επιβάρυναν σοβαρά την οικονομία της χώρας τους και θα περιόριζαν τους πόρους που προορίζονταν για κοινωνικές δαπάνες. Ετσι, με χαμηλή βαθμολογία στο κριτήριο «λαϊκή αποδοχή», οι Σουηδοί απέτρεψαν τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα τους. Μέχρι σήμερα αρνούνται να ενταχθούν στην ευρωζώνη.

Στο Βερολίνο, στις αρχές της δεκαετίας του '90, η μη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων τέθηκε ως όρος για τη συνεργασία στις δημοτικές εκλογές μεταξύ αριστερών και οικολογικών δυνάμεων. Μέχρι σήμερα, στο Βερολίνο, το ισχυρό αντι-ολυμπιακό κίνημα που αναπτύχθηκε απέτρεψε τη διεκδίκηση των περιζήτητων παγκοσμίως Ολυμπιακών Αγώνων...

Στη χώρα μας, αντιθέτως, η «Μεγάλη Ιδέα» των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα άγγιξε τη φαντασία ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Ο ανεκδιήγητος φάκελος που κατατέθηκε στην ανεκδιήγητη «Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή» του Σάμαρανκ, των «αθανάτων» και των μαφιόζων, περιείχε στημένο γκάλοπ όπου το 97,5% των Ελλήνων ήταν υπέρ των Αγώνων στην Αθήνα. Οσοι εναντιώθηκαν, θεωρήθηκαν από «αντεθνικά στοιχεία» έως γραφικοί. Τα επιχειρήματά τους για τις οικονομικές, κοινωνικές, περιβαλλοντικές επιπτώσεις της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα αποσιωπήθηκαν ή λογοκρίθηκαν. Ετσι, κάποιοι φαίνεται να πέφτουν από τα σύννεφα όταν αντιλήφθηκαν λίγα χρόνια μετά τους Αγώνες ότι το δημόσιο χρέος και ο δανεισμός είχαν εκτοξευθεί στα ύψη.

Το πραγματικό ωστόσο κόστος της «επιχείρησης Ολυμπιάδα 2004» δεν το μάθαμε ποτέ. Φρόντισε γι' αυτό η Γιαννούλα και ο Σημίτης και στη συνέχεια ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ακόμα πληρώνουμε κι ακόμα χρωστάμε τα κερατιάτικα.

Σήμερα η κατάσταση είναι τραγική για τη χώρα. Αυτοί που μας «χάρισαν» τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αυτοί που μας επέβαλαν να αγοράσουμε άχρηστους εξοπλισμούς και πανάκριβα συστήματα ασφαλείας, αυτοί που παρακολουθούσαν τα τηλέφωνά μας, οι Γερμανοί της Siemens και αυτοί που εισέπραξαν τις μίζες και τις προμήθειες, μας μιλάνε για «αναξιοπιστία» της χώρας . Μας ζητάνε να καθηλώσουμε τους ήδη χαμηλούς μισθούς και τις συντάξεις, να περικόψουμε ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές δαπάνες και ταυτόχρονα παίρνουν μέτρα για να στηρίξουν τις τράπεζες που τόσα χρόνια μας ξεζούμιζαν κανονικά.

Στο Μόντρεαλ του Καναδά δεν απέκρυψαν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν γι' αυτούς μια οικονομική καταστροφή. Ακόμα πληρώνουν... Στην Ελλάδα, αποκρύπτεται επιμελώς ότι η κατρακύλα της οικονομίας της χώρας ξεκινάει λίγα χρόνια πριν από το 2004 και κορυφώνεται σήμερα. Οι εμφανισθέντες «υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης», τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας των προηγούμενων χρόνων δεν μπορούν να αποκρύψουν την ουσιαστική «προίκα» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, δηλαδή την πραγματικότητα των τεράστιων ελλειμμάτων, του αχαλίνωτου δανεισμού. Η φούσκα έσπασε. Το ζήτημα είναι αν και πότε θα ξεχειλίσει το ποτάμι της οργής.



Ένα κείμενο του Πάνου Τότσικα, πολεοδόμου και μέλους της «Καμπάνιας Αντι-2004», από την Ελευθεροτυπία

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΑ ΝΕΑ"

Αγαπητέ μου Γιώργο

Επειδή μου έκανες την τιμή και μου πρόσφερες τη χαρά με την αναφορά σου στην εορταστική συναυλία στον Λυκαβηττό προβάλλοντας και σχολιάζοντας τη φοβερή λέξη «Κατοχή» που εξεστόμισα εκεί, με προκαλείς να εκφράσω δυο-τρεις σκέψεις που δύσκολα βρίσκουν (για ανεξήγητους λόγους εδώ και καιρό) φιλόξενο χώρο στις «καθώς πρέπει» εφημερίδες, με την κρυφή ελπίδα μήπως και η στήλη σου αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα.

Δεν είπα όμως μόνο τη λέξη «Κατοχή» αλλά και απηύθυνα προς κάθε κατεύθυνση την προειδοποίηση ότι με βάση την ιστορική πείρα «ο Έλληνας όταν στριμώχνεται, καθώς είναι πολυμήχανος, υποχωρεί, με τη σκέψη ότι τελικά κάτι θα γίνει για...να αποφύγει το κόστος της αναμέτρησης. Υποχωρεί, υποχωρεί λοιπόν έως ότου τον αναγκάσουν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Τότε μη έχοντας άλλη διαφυγή, θα γίνει είτε ήρωας είτε ραγιάς».

Είναι λοιπόν φρόνιμο, για τους εκάστοτε δυνατούς, να μη ξεγελιώνται από την υπομονή, την παθητικότητα και την υποχωρητικότητα του ελληνικού λαού αγνοώντας είτε υποτιμώντας το γεγονός ότι ο ίδιος έχει θέσει λόγω της ιδιομορφίας του χαρακτήρα του την κόκκινη γραμμή, όπου η «σύνεση» μεταβάλλεται σε κείνο το γνωστό ΟΧΙ, χάρη στο οποίο άλλωστε η έννοια «ελληνικότητα» από αρχαιοτάτων χρόνων είναι συνυφασμένη με υπεράνθρωπες θυσίες με καταστροφικές για τον ίδιο συνέπειες, που όμως τελικά μας χαλυβδώνουν το ήθος και μας επιτρέπουν να βαδίζουμε όρθιοι με το κεφάλι ψηλά. Κι αυτός είναι ο λόγος που αγάπησα με τόσο πάθος την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι η καθημερινότητά τους με απωθεί σε σημείο που να αποζητώ την απομόνωση.

Γνωρίζω όμως και κάτι άλλο: ότι ο Έλληνας με τους καλούς γίνεται καλλίτερος, ενώ με τους κακούς χειρότερος. Γι' αυτό και το σύνθημα «η Ελλάδα στους Έλληνες» τον ομόρφυνε και τον συστράτευσε, γιατί πίσω απ' αυτό έβλεπε ότι κάποιοι δυνατοί θέλουν να παλέψουν μαζί του για κείνο που αγαπά περισσότερο: την εθνική ανεξαρτησία!

Κοίταξε όμως πόσο παράξενος σκηνοθέτης είναι η ζωή, ώστε ύστερα από τριάντα χρόνια να βρεθεί ένας «κλώνος» εκείνου που ανέμισε το σύνθημα αυτό πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων, να πει το ακριβώς αντίθετο! Ότι δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρήσουμε ένα μέρος από την εθνική μας ανεξαρτησία. Υποχρεωμένοι από ποιους; Και τι είναι η εθνική ανεξαρτησία για να την παραχωρείς και μάλιστα εθελοντικά πιστεύοντας και διαλαλώντας ότι έτσι σώζεις τον λαό;

Όμως η εθνική ανεξαρτησία είναι η ψυχή, η πνοή, η ίδια η ζωή ενός ελεύθερου λαού. Χωρίς αυτήν ο λαός είναι ουσιαστικά νεκρός. Μιας και η ψυχή δεν είναι ένα φτηνό πανί που το κόβεις για να δώσεις ένα κομμάτι εδώ κι ένα κομμάτι εκεί. Είναι ένα ΟΛΟΝ, ομοούσιο και αδιαίρετο. Και μου προκαλεί αληθινό πόνο το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και αξιόλογοι, ξεκινώντας από τον Γιώργο Παπανδρέου, λησμόνησαν τις θυσίες αυτού του λαού για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας.

Θα ΄θελα εδώ να υπενθυμίσω ότι ο Ιταλός πρεσβευτής στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ζήτησε από τον Ιωάννη Μεταξά την άδεια να χρησιμοποιήσουν οι Ιταλοί ορισμένα λιμάνια και αεροδρόμια. Και εκείνος είπε ΟΧΙ εκφράζοντας την θέληση ολόκληρου του ελληνικού λαού. Δεν δήλωσε «για να γλιτώσω την χώρα από την καταστροφή ενός ενδεχομένου πολέμου "παραχώρησα ένα μέρος της εθνικής μας ακεραιότητας"». Και ρωτώ: συγκριτικά ποια παραχώρηση είναι πιο σημαντική για την ανεξαρτησία ενός λαού; Ο έλεγχος 2-3 λιμανιών ή η καθολική υποταγή της οικονομίας; Με άλλα λόγια ποια θα ήταν βαρύτερη μορφή ξένης κατοχής; Η πρώτη ή η δεύτερη;

Και κάτι ακόμη: Πιστεύω και μπορώ να το αποδείξω, ότι δεν είναι η οικονομική μας κρίση που οδήγησε την Τρόϊκα στη χώρα μας αλλά ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνωμοσίας με όργανα τρεις Τράπεζες, μια Αμερικανική και δυο Ευρωπαϊκές. Το πώς και το γιατί, όπως φαίνεται, ο ελληνικός λαός θα το δει μόνο όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Και τότε θα πονέσει πολύ. Πάρα πολύ.

Όσο για τον ρόλο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θέλω να εκφράσω μόνο μια ευχή: Ότι έχουν πέσει θύματα της πρωτοφανούς συκοφαντικής εκστρατείας που κάποιοι ενορχήστρωσαν κατά της χώρας και του λαού μας με καταστροφικές βλέψεις για το μέλλον μας, που άλλωστε δεν τις κρύβουν και που για ανεξήγητους λόγους δεν φαίνεται να τις έχουν αντιληφθεί ακόμα τόσοι και τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων την ευθύνη και τον πατριωτισμό κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.

Όμως και μόνο το γεγονός αυτό αποτελεί κατά την ταπεινή μου γνώμη μέγιστη τραγωδία, δεδομένου ότι γίνονται έτσι άθελά τους ο καλλίτερος αγωγός -σε σχέση με την κομματική γεωγραφία της χώρας μας- για να επιβληθεί η πιο σατανική και καταστρεπτική επίθεση από όσες έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα. Γιατί χτυπούν ταυτόχρονα το σώμα και την ψυχή μας αποβλέποντας στην ολοκληρωτική μας διάλυση.

Από το 1904 υπήρχαν στη Γερμανία αντικαπνιστικές οργανώσεις με αντικείμενο τους την προστασία του μη καπνιστή. Όταν το 1933 ανέλαβαν την εξουσία της χώρας οι Εθνικοσοσιαλιστές του Αδόλφου Χίτλερ, εντάθηκαν οι έρευνες για τις συνέπειες του τσιγάρου στην δημόσια υγεία. Άλλωστε ήταν στη ναζιστική Γερμανία που αποδείχθηκε για πρώτη φορά η σχέση του καπνίσματος και το καρκίνου του πνεύμονα ενώ εκεί χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ο όρος «παθητικός καπνιστής».

Στη ναζιστική Γερμανία ήταν επίσης που γιατροί υποστήριξαν ότι το κάπνισμα ευθύνεται για τον αυξημένο αριθμό εμφραγμάτων του μυοκαρδίου που σημειωνόταν στη χώρα. Μάλιστα, κατά τα τελευταία χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έγιναν έρευνες για να ελεγχθεί κατά πόσον ο αυξημένος αριθμός καρδιακών προβλημάτων, που εμφάνιζαν Γερμανοί στρατιώτες στο ανατολικό μέτωπο, οφειλόταν στο κάπνισμα.

Ο μηχανισμός της προπαγάνδας ασχολήθηκε και με την αντικαπνιστική πολιτική, με γνωστά περιοδικά, όπως το Gesundes Volk (Υγιής Λαός) και το Gesundes Leben (Υγιεινή ζωή) να δημοσιεύουν συχνά προειδοποιήσεις για τις συνέπειες του τσιγάρου στην υγεία.

Το 1939 ιδρύθηκε το Γραφείο για τους κινδύνους από το κάπνισμα και τα οινοπνευματώδη ποτά. Την ίδια χρονιά θεσπίστηκε νόμος, που απαγόρευε το κάπνισμα στους αξιωματικούς των SS και στους αστυνομικούς εν ώρα υπηρεσίας και ακολούθησε η απαγόρευση του καπνίσματος στα σχολεία και στα νοσοκομεία.

Τον Δεκέμβριο του 1941 τέθηκαν περιορισμοί στις διαφημίσεις των τσιγάρων. Απαγορεύτηκαν μάλιστα όσες παρουσίαζαν το κάπνισμα ως αβλαβή συνήθεια και ως ένδειξη ανδρισμού. Την ίδια χρονιά αυξήθηκε η φορολογία στον καπνό κατά 80 - 90% και απαγορεύτηκε το κάπνισμα μέσα στο τραμ, σε εξήντα γερμανικές πόλεις.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου απαγορεύτηκε το κάπνισμα στα καταφύγια (αν και σε ορισμένα υπήρχαν ειδικοί χώροι όπου επιτρεπόταν), οι έγκυες και οι γυναίκες κάτω των 25 και άνω των 55 ετών δεν διακιούνταν μερίδα καπνού και μειώθηκε ο αριθμός των τσιγάρων που χορηγούνταν στους στρατιώτες. Τον Ιούλιο του 1943 απαγορεύτηκε το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους σε άτομα κάτω των 18 ετών.

Όμως όλα αυτά επέφεραν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από τα όσα επιδίωκε το ναζιστικό καθεστώς: από το 1933 μέχρι το 1939, σημειώθηκε ραγδαία αύξηση στην κατανάλωση καπνού στη Γερμανία, με την κατά κεφαλήν κατανάλωση καπνού την περίοδο αυτή να αυξάνεται από 570 σε 900 τσιγάρα ετησίως, όταν αντίστοιχα στη Γαλλία (όπου το αντικαπνιστικό κίνημα ήταν αδύναμο) η κατανάλωση αυξήθηκε από 570 σε 630 τσιγάρα το χρόνο.

Τελικά, η επιβολή ακόμα σκληρότερων αντικαπνιστικών μέτρων στα τέλη της δεκαετίας του '30 οδήγησε σε μείωση της κατανάλωσης καπνού.

Ο ίδιος ο Φύρερ ήταν μανιώδης καπνιστής στα νιάτα του αλλά αργότερα έκοψε το κάπνισμα, θεωρώντας πλέον πως αποτελεί παρακμιακή συμπεριφορά.

Ο βασικός λόγος που το ναζιστικό καθεστώς είχε κηρύξει τον πόλεμο και στο τσιγάρο ήταν η πολιτική αναπαραγωγής της φυλής: Ο προορισμός των γυναικών στη ναζιστική Γερμανία ήταν να κάνουν πολλά υγιή παιδιά, που, αν ήταν αγόρια, όταν θα μεγάλωναν, θα πολεμούσαν για τη Γερμανία. Γι' αυτό δόθηκε μεγάλη βαρύτητα στην μελέτη των συνεπειών του καπνίσματος από έγκυες γυναίκες και στη σχέση μεταξύ στειρότητας και καπνίσματος. Παρόλα αυτά, πολλές Γερμανίδες, και ανάμεσά τους σύζυγοι υψηλόβαθμων ναζιστών αξιωματούχων, κάπνιζαν, όπως κάπνιζε και η ίδια η Εύα Μπράουν, ακόμα και δημόσια.

Οι Ναζί θεωρούσαν μέγα σφάλμα το να καπνίζει το «κυρίαρχο έθνος» και ταύτιζαν το κάπνισμα με τον φυλετικό εκφυλισμό. Υποστήριζαν μάλιστα ότι το κάπνισμα αποτελεί ελάττωμα των Αφρικανών και κατηγορούσαν τους Εβραίους ότι εισήγαγαν στη Γερμανία τον καπνό ενώ και η Εκκλησία των Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας στη Γερμανία διακήρυττε ότι το κάπνισμα ήταν μια αμαρτία που διέδωσαν οι Εβραίοι.

«Γηράσκω δ' αιεί πολλά διδασκόμενος». 

Σόλων ο Αθηναίος

Όταν ο Σόλων έγινε άρχων της Αθήνας το 594 π.χ., ο πλούτος, η δύναμη και η εξουσία, ανήκαν σε λίγους. Οι φτωχοί ήταν τόσο χρεωμένοι, που πολλοί από αυτούς είχαν γίνει δούλοι ή πωλούσαν τα παιδιά τους για να εξοφλήσουν τα χρέη.

Ο Σόλων, άνθρωπος σοφός και δίκαιος, αφού αρνήθηκε να γίνει τύραννος και να στηρίξει την ολιγαρχία, θέσπισε τον νόμο Σεισάχθεια για να απαλλάξει τους φτωχούς από τον φόρτο των χρεών (σσ. σείω + άχθος, δηλ. αποσείω το χρέος).

Με τη Σεισάχθεια, ο νομοθέτης ακύρωσε όλα τα συμβόλαια των φτωχών που ενεχυρίαζαν τον ίδιο τον εαυτόν τους και απαγόρευσε το δικαίωμα του πιστωτή να υποδουλώνει ή να φυλακίζει. Επίσης, απελευθέρωσε τη γη της Αττικής από τις πολυάριθμες υποθήκες, καταργώντας τες.

Ο Σόλων περιόρισε τον αριθμό των στρεμμάτων γης τα οποία μπορούσε να κατέχει ένα άτομο και θέσπισε μεγάλα πρόστιμα για όσους μεγαλοκτηματίες εξήγαγαν σιτηρά, ανατρέποντας την οικονομική ζωή της Αθήνας.

Δεν έθεσε όρια στα επιτόκια, όμως καταπολέμησε την τοκογλυφία, θεσπίζοντας κατώτατες τιμές στα βασικά είδη και εισήγαγε μία νοοτροπία, η οποία διατυπώθηκε αργότερα με σαφήνεια από τον Αριστοτέλη, ότι το χρήμα δεν είναι εμπόρευμα αλλά αποκλειστικά δημόσιο μέσο συναλλαγής. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε την τοκογλυφία αμάρτημα, ως ένα είδος κλοπής, αφού το χρήμα δεν μπορούσε να γεννάει άλλο χρήμα, (σ.σ. τόκος από το τίκτω).

Αν και η νομοθεσία του Σόλωνα δεν εμπόδισε λίγα χρόνια αργότερα τον Πεισίστρατο να γίνει τύραννος, έθεσε τις βάσεις για τον «χρυσό αιώνα» της Αθήνας, ο οποίος της προσέδωσε λάμψη που διαρκεί μέχρι σήμερα και ο ίδιος θεωρήθηκε από τις επόμενες γενιές πατέρας της Δημοκρατίας.


2604 χρόνια αργότερα...

Στη νεοφιλελεύθερη Ελλάδα της εξάρτησης και της παρακμής τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

Στο μέγα ζήτημα, που θέτει η εποχή μας, αν τα έθνη θα διοικούνται από τους πιστωτές τους ή από δημοκρατικές διαδικασίες με σκοπό την ανάπτυξή τους, σχεδόν το σύνολο πολιτικό σύστημα, με προεξάρχοντα, τον «σοσιαλιστή» πρωθυπουργό της Ελλάδας Γ. Παπανδρέου, επέλεξε χωρίς δισταγμό το πρώτο.

Δέχθηκαν την μετατόπιση των ευθυνών από τις οικονομικές ολιγαρχίες στις πλάτες των εργαζόμενων, έχοντας από καιρό διαλέξει στρατόπεδο στον ακήρυκτο πόλεμο που μαίνεται διεθνώς μεταξύ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των κοινωνιών.

Επέλεξαν τον δρόμο της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης διασφαλίζοντας, αντί μίας «Σεισάχθειας», τα κέρδη των «Σάυλωκ» της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας, με τίμημα την επερχόμενη κοινωνική εξαθλίωση.

Την δε κάθαρση, υποτίθεται ότι θα φέρουν πρόσωπα που βλέπουμε στη Βουλή, στην Οικονομία και στα τηλεοπτικά παράθυρα, τα οποία όμως είναι σε γενικές γραμμές τα ίδια που μας οδήγησαν στην καταστροφή.

Πάνω απ όλα όμως, το πιο ανησυχητικό είναι ότι ουδείς δείχνει να προβληματίζεται για το αν ο στρατηγικός προσανατολισμός της χώρας είναι τελικά λανθασμένος.

Θα έπρεπε κάποια στιγμή, η πολιτική και οικονομική ελίτ, να διερωτηθεί το πώς η χώρα θα εισέλθει σε τροχιά πραγματικής οικονομίας και ανάπτυξης, και κατ΄ επέκταση κοινωνικής και πολιτιστικής ακμής, χωρίς να διαδραματίζει ρόλο «κολαούζου», της -ήδη κλονισμένου κύρους- ευρωπαϊκής νομενκλατούρας.

Το ζήτημα που τίθεται, αφορά το αναπτυξιακό και κοινωνικό μοντέλο και την κουλτούρα που αυτά συνεπάγονται. Το προηγούμενο μοντέλο, ωρίμασε και έχει ήδη παρακμάσει.

Του Russell Vandenbroucke από το ZNet, 28/7/2010

Κάθε Αύγουστο, καθώς πλησιάζουν οι επέτειοι της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, ξαναρχίζουν τα σχόλια σχετικά με τις αμερικανικές αποφάσεις στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Παρά το ότι έχουν περάσει 65 έτη, φορτισμένες απόψεις επαναλαμβάνονται ως γεγονότα και μύθοι απαθανατίζονται ως αλήθειες. Πέρα από τη διαστρέβλωση των ιστορικών στοιχείων, οι ευσεβείς πόθοι μάς οδηγούν στην επανάληψη των λαθών του παρελθόντος με νέους τρόπους, έναντι νέων εχθρών.



Μεταξύ των ανακριβειών είναι και αυτές:

1) Η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να πολεμήσει μέχρι τέλους.

Πραγματικότητα: Σε ένα τηλεγράφημα της 12ης Ιουλίου 1945 που είχε υποκλαπεί, ο αυτοκράτορας Χιροχίτο αποκάλυπτε την απόφασή του να παρέμβει για να σταματήσει τον πόλεμο. Στο ημερολόγιό του ο Τρούμαν χαρακτήρισε το μήνυμα ως «τηλεγράφημα από Ιάπωνα αυτοκράτορα που ζητά ειρήνη». Το Τόκιο ήταν έτοιμο να παραδοθεί άνευ όρων, εάν επρόκειτο να διατηρηθεί η μοναρχία, ακριβώς η θέση δηλαδή που έγινε αποδεκτή από τους Συμμάχους μετά τη Χιροσίμα. Πέντε ημέρες αργότερα, ο Τρούμαν προέβλεψε ότι ο Στάλιν θα «ήταν μέσα στον Ιαπωνικό πόλεμο πριν τις 15 Αυγούστου. Τέλος οι Ιάπωνες όταν αυτό συμβεί». Παρ' όλα αυτά, διέταξε το βομβαρδισμό της Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου. Η Ε.Σ.Σ.Δ. μπήκε στον πόλεμο στις 8 Αυγούστου. Ο Τρούμαν διέταξε τον βομβαρδισμό του Ναγκασάκι έτσι κι αλλιώς.

2) Η ρίψη της βόμβας ήταν αναγκαία για να αποφευχθεί μια αμερικανική εισβολή.

Πραγματικότητα: Το 1946, μια αναφορά της Έκθεσης Στρατηγικού Βομβαρδισμού των ΗΠΑ με βάση τις πληροφορίες που ήταν διαθέσιμες στο Λευκό Οίκο κατέληγε: «σίγουρα πριν από τις 31 Δεκεμβρίου 1945 και κατά πάσα πιθανότητα πριν από την 1 Νοεμβρίου του 1945, η Ιαπωνία θα είχε παραδοθεί ακόμη και αν οι ατομικές βόμβες δεν είχαν πέσει, ακόμη και αν οι Ρώσοι δεν είχαν μπει στον πόλεμο, ακόμη κι αν δεν είχε προηγηθεί εισβολή, ακόμη και αν δεν είχε προγραμματισθεί ή εκδηλωθεί πρόθεση για εισβολή».

3) Η ρίψη της βόμβας έσωσε ζωές.

Πραγματικότητα: μελέτη αποχαρακτηρισμένων εγγράφων από τον ιστορικό του Στάνφορντ Barton Bernstein έδειξε ότι το χειρότερο σενάριο των στρατιωτικών σχεδιαστών ήταν 46.000 θάνατοι αν οι ΗΠΑ εισέβαλαν και στα δυο νησιά Kyushu και Honshu. Από την Χιροσίμα κι έπειτα, οι εκτιμήσεις αυτές έχουν αυξηθεί εκθετικά σαν σε δικαιολόγηση της χρήσης της βόμβας. Σε σημειώσεις, ο Τρούμαν αναφέρει 250.000 θύματα (νεκροί, τραυματίες, αγνοούμενοι). Τα δημοσιευμένα απομνημονεύματά του ανεβάζουν τον αριθμό σε 500.000 νεκρούς. Ακόμα αργότερα, ο ίδιος αναφέρει ότι έσωσε ένα εκατομμύριο ζωές. Το 1991, ο πρόεδρος H.W. Bush ισχυρίστηκε ότι η βόμβα έσωσε «εκατομμύρια». Δεδομένου ότι οι δύο αυτοί πρόεδροι, μεταξύ αναρίθμητων άλλων, αγνόησαν το συμπέρασμα της Έκθεσης Στρατηγικού Βομβαρδισμού των ΗΠΑ ότι η εισβολή ήταν μη αναγκαία, δεν είναι άξιο απορίας ότι ο μέσος Αμερικανός κάνει το ίδιο. Όλοι αυτοί οι νοσηροί υπολογισμοί αψηφούν τη γυμνή αλήθεια ότι περισσότεροι από 187.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Χιροσίμα.

4) Εκείνη την ιστορική στιγμή, στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγέτες συμφώνησαν ότι η βόμβα ήταν αναγκαία.

Πραγματικότητα: Ο ανώτατος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων Dwight D. Eisenhower είπε στον Υπουργό Πολέμου Stimson ότι «η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί και ότι η ρίψη της βόμβας ήταν εντελώς περιττή». Ο ναύαρχος του στόλου William Leahy, επιτελάρχης των προέδρων Ρούσβελτ και Τρούμαν, έγραψε στα απομνημονεύματά του, «η χρήση αυτού του βάρβαρου όπλου στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν πρόσφερε καμιά υλική βοήθεια στον πόλεμό μας κατά της Ιαπωνίας. Οι Ιάπωνες είχαν ήδη ηττηθεί και ήταν έτοιμοι να συνθηκολογήσουν». Μεταξύ των λιγοστών πολιτών που γνώριζαν για τη βόμβα, 155 επιστήμονες του Σχεδίου Manhattan υπέγραψαν υπομνήματα αίροντας ηθικές ανησυχίες σχετικά με τον βομβαρδισμό ιαπωνικών πόλεων. Η έκθεση που εκδόθηκε από τον Νομπελίστα φυσικό James Franck τον Ιούνιο του 1945 συνέστησε ένα βομβαρδισμό επίδειξης δύναμης σε ένα έρημο νησί αλλά και προέβλεψε την δημιουργία μια επικίνδυνης κούρσας εξοπλισμών.

5) Οι Ιάπωνες πολίτες είχαν ειδοποιηθεί εκ των προτέρων.

Πραγματικότητα: Δεν είχαν.

Οι Αμερικανοί υποτιμούν δεόντως χώρες που παραποιούν την ίδια την ιστορία τους, είτε πρόκειται για σταλινικό ρεβιζιονισμό είτε για ιαπωνική αμνησία σχετικά με την καταναγκαστική πορνεία των "comfort women". Ωστόσο, ισχυρή πίστη στα αμερικανικά ιδεώδη και την ευγένεια των κινήτρων μας, μας οδηγεί να κάνουμε ακριβώς το ίδιο. Το αποτέλεσμα, όπως και με τη Χιροσίμα, είναι το χάσμα μεταξύ κοινής αντίληψης και ιστορικής αλήθειας, μεταξύ ιδανικών και πραγματικότητας.

Εάν δεν είχαμε χρησιμοποιήσει τη βόμβα για να σταματήσουμε έναν πόλεμο που είχε ήδη κερδιθεί, ίσως να μην χρειαζόταν τώρα να διαπραγματευόμαστε με μια «φαύλη αυτοκρατορία» (Β. Κορέα) για να σταματήσει την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων ή να ανησυχούμε ότι μια άλλη «φαύλη αυτοκρατορία» (Ιράν) τα αναπτύσσει κρυφά, ενώ όλο αυτό το διάστημα υποστηρίζουμε έναν ασταθή σύμμαχο (Πακιστάν) που τα κατέχει ήδη.

*Ο Russell Vandenbroucke, καθηγητής και πρόεδρος θεατρικών τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Louisville, είναι ο συγγραφέας του θεατρικού έργου «Atomic Βombers» (Ατομικοί Βομβιστές) που μεταδόθηκε στο δημόσιο αμερικανικό ραδιόφωνο για τον εορτασμό της 50ης επετείου της Χιροσίμα.