Περίεργος και λίγο δύσπιστος, ο Σωκράτης αποφάσισε να αναζητήσει αυτό το δέντρο. Ετοίμασε μια μικρή τσάντα, πέταξε μέσα ένα μπουκάλι νερό και κατευθύνθηκε προς το δάσος, οπλισμένος μόνο με το περίεργο μυαλό του.
Αφού περπάτησε για ώρες, συνάντησε έναν ξυλοκόπο.
Ξυλοκόπος: Φαίνεσαι χαμένος, γέροντα. Τι σε φέρνει σε αυτό το δάσος;
Σωκράτης: Ψάχνω για το Δέντρο της Σοφίας. Το έχεις ακουστά;
Ξυλοκόπος: Α, το θρυλικό δέντρο! Οι άνθρωποι λένε ότι υπάρχει, αλλά κανείς δεν το βρήκε ποτέ.
Τελικά, μετά από ώρες περπατήματος, ο Σωκράτης έφτασε στη βάση ενός λόφου. Μια κουκουβάγια καθόταν στο κλαδί ενός δέντρου.
Κουκουβάγια: Ο τελευταίος γρίφος: “Μπορούν να με αποδείξουν αλλά ποτέ δεν θα με δουν, εκατομμύρια σκοτώνονται για μένα αλλά ποτέ δεν με αγγίζουν, μπορούν να με κατανοήσουν αλλά δεν μπορούν να με αιχμαλωτίσουν. Τι είμαι;”
Σωκράτης: Αχ, ιδού μια διαφωτιστική ερώτηση! Είσαι μια ιδέα.
Με ένα επιφώνημα, η κουκουβάγια πέταξε μακριά και η πλαγιά του λόφου άνοιξε για να αποκαλύψει το μονοπάτι που οδηγούσε στο Δέντρο της Σοφίας, τα κλαδιά του οποίου ήταν φορτωμένα με χρυσούς καρπούς.
Ο Σωκράτης διάλεξε έναν καρπό και δάγκωσε μια μπουκιά. Ξαφνικά, τα μάτια του άνοιξαν. Δεν ένιωθε διαφορετικά, αλλά συνειδητοποίησε κάτι βαθύ.
Επέστρεψε στο χωριό και οι άνθρωποι τον ρώτησαν με ανυπομονησία: Λοιπόν, απέκτησες απαράμιλλη σοφία;
Και ο Σωκράτης απάντησε: Η σοφία, φίλοι μου, δεν προέρχεται από ένα φρούτο ή ένα δέντρο αλλά από το ταξίδι και τις ερωτήσεις που θέτουμε.
Και μπορεί οι χωρικοί να απογοητεύτηκαν από τα λόγια του, ο Σωκράτης όμως, όχι! Έκτοτε, βοηθούσε τους ανθρώπους να βρουν τη δική τους σοφία, θέτοντάς τους τις σωστές ερωτήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου