Navi Voice

 Έφθασαν στη νότια ακτή της Παλαιστίνης σε διάφορα κύματα. Μια ομάδα έφθασε στις αρχές της ιστορικής περιόδου και εγκαταστάθηκε στη Γάζα. Μια άλλη ομάδα, προήλθε από την Κρήτη αφού είχε πρώτα απωθηθεί από τον Ράμσι ΙΙΙ το 1194 π.Χ. από μια απόπειρα εισβολής που είχαν κάνει στην Αίγυπτο.

Αυτή η ομάδα των Κρητών κατέλαβε τη νότια παράκτια περιοχή, όπου ίδρυσαν πέντε πόλεις στην παράκτια πεδιάδα. Οι Φιλισταίοι ίδρυσαν αυτές τις πέντε πόλεις, και κάθε μια κυβερνιόταν από ένα βασιλιά όπως ήταν η συνήθεια των πόλεων κρατών στον ελληνικό κόσμο.

Αυτές οι πόλεις ονομάστηκαν ΝκάΘ (η Πατρίδα του Γολιάθ), Αστόθ, Έκρον, Γάζα, και Ασκάλον. Η γη των Φιλισταίων ονομαζόταν από τους Εβραίους «νεγέβ των Χερεθί», φράση η οποία σημαίνει «νότος των Κρητών» ακριβώς λόγω της κυρίαρχης παρουσίας των φιλισταίων στην περιοχή. Σύμφωνα με τις λίγες επιγραφές που έχουν μείνει, κατά το 630 π.Χ. οι φιλισταίοι είχαν χάσει την ελληνική τους γλώσσα και μιλούσαν Αραμαϊκά.

Όμως με την ελληνιστική περίοδο, η ελληνική παρουσία και γλώσσα επανεμφανίζονται στην Παλαιστίνη. Η ελληνιστική περίοδος διάρκεσε στην Παλαιστίνη κατά την περίοδο 332-63 π.χ. Η επαρχία της Γαλιλαίας, όπως και οι γειτονικές επαρχίες της Δεκαπόλεως και της Περαίας, ήταν κατά την εποχή εκείνη πλήρως εξελληνισμένες.

Οι εξελληνισμένες πόλεις της Γαλιλαίας και ευρύτερα της Παλαιστίνης παρέμεναν ακμάζουσες και κατά την εποχή του Χριστού. Αν και οι πόλεις ευρίσκονταν υπό Ρωμαϊκή διοίκηση, το ελληνικό στοιχείο εξακολουθούσε να είναι κυρίαρχο και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ήταν ελληνικής καταγωγής και οι Φιλισταίοι που μετονομάστηκαν Παλαιστίνιοι, είχαν ξανά εξελληνιστεί.

Με την κάθοδο του χριστιανισμού, οι Έλληνες της Παλαιστίνης, αλλά και οι Παλαιστίνιοι, όπως και οι κάτοικοι της Συρίας, της Ιoρδανίας, και του Λιβάνου, έγιναν χριστιανοί.

Όταν διαιρέθηκε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Παλαιστίνη, όπως και όλες οι άλλες χώρες της περιοχής, έγιναν μέρος του Βυζαντίου. Κατά συνέπεια, οι Παλαιστίνιοι αλλά και μεγάλο μέρος των κατοίκων της Συρίας, του Λιβάνου, και της Ιoρδάνιας έγιναν Ελληνορθόδοξοι χριστιανοί.

Με την εμφάνιση του Ισλάμ, και τις επιδρομές των Αράβων από την έρημο της Αραβίας, το Βυζάντιο έχασε αυτές τις περιοχές στους μουσουλμάνους Άραβες. Οι Άραβες επέβαλαν τη θρησκεία τους και τη γλώσσα τους στις χώρες που κατέκτησαν.

 Έτσι μαζί με τη μουσουλμανική θρησκεία, η περιοχή αυτή υιοθέτησε και την αραβική γλώσσα, και σε πολύ μικρό διάστημα ο πληθυσμός αραβοποιήθηκε.

Όμως όχι όλοι, οι κάτοικοι της Παλαιστίνης και των γύρω χωρών έγιναν μουσουλμάνοι.Αρκετοί παρέμειναν Ορθόδοξοι χριστιανοί, αν και έχασαν τη γλώσσα τους και μιλούν μόνο αραβικά.

Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου, αυτοί όλοι οι αραβόφωνες Ελληνορθόδοξοι χριστιανοί, ονομάστηκαν Ρωμιοί Ορθόδοξοι (Rum Orthodox) από τους Τούρκους, όπως το ίδιο και οι Έλληνες.

Από τότε οι αραβόφωνες κάτοικοι της Παλαιστίνης αλλά και όλης της Μέσης Ανατολής, αποκαλούνται και αυτοαποκαλούνται Rum Orthodox, δηλ. Ρωμιοί Ορθόδοξοι και όχι μόνο ως άραβες. Σίγουρα “Ρωμιοί” δεν είναι μόνο οι Ελλαδίτες κι οι Ελληνοκύπριοι.

Οι αραβόφωνες Rum Orthodox, είναι οι τελευταίοι εναπομείναντες Βυζαντινοί στη Μέση Ανατολή.

Πηγή: https://agapotonxristo.blogspot.com/

Η Λωρίδα της Γάζας αποτελεί µια παράλια χερσαία λωρίδα στο νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου, μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, που δημιουργήθηκε το 1948, βασισμένη στη γραµµή εκεχειρίας του πρώτου αραβοϊσραηλινού πολέµου. Αποτελεί ένα εκ των δύο παλαιστινιακών εδαφών. Το δεύτερο είναι η ∆υτική Οχθη (κατεχόµενη από το Ισραήλ), που περιλαµβάνει την Ανατολική Ιερουσαλήµ.

Η Γάζα από το 1948-1967 αποτελούσε τµήµα της Αιγύπτου και το 1967 περιήλθε στην κυριαρχία του Ισραήλ. Περιλαµβάνει πέντε περιφέρειες: τη Βόρεια Γάζα, την πόλη της Γάζας, το Ντέιρ ελ Μπαλάχ, τη Χαν Γιουνίς και τη Ράφα. Φιλοξενεί περίπου 2,3 εκατοµµύρια ανθρώπους και έχει µία από τις υψηλότερες πυκνότητες πληθυσµού στον κόσµο, ενώ, σύµφωνα µε τον ΟΗΕ, το 80% του πληθυσµού της εξαρτάται από διεθνή βοήθεια.

Το Ισραήλ ελέγχει τον εναέριο χώρο πάνω από τη Γάζα και την ακτογραµµή της, ενώ τα κλειστά σύνορα Ισραήλ και Αιγύπτου έχουν επιδεινώσει τη σοβαρή ανθρωπιστική κατάσταση στην περιοχή.

Το παρελθόν

Ο αραβοϊσραηλινός πόλεµος ξέσπασε µεταξύ του Ισραήλ και των Αιγύπτου - Συρίας - Ιορδανίας το 1967. Η βραχύβια αυτή πολεµική αναµέτρηση, που κράτησε από τις 5 έως τις 10 Ιουνίου, καταγράφεται ως Πόλεµος των Εξι Ηµερών. Υπήρξε ένας από τους πιο σύντοµους και εντυπωσιακούς, ως προς τον τρόπο µε τον οποίο οι Ισραηλινοί κατόρθωσαν µέσα σε πολύ λίγες ηµέρες να κυριαρχήσουν στην ευρύτερη περιοχή, καταλαµβάνοντας τη Λωρίδα της Γάζας, τη Χερσόνησο του Σινά, τη ∆υτική Οχθη του Ιορδάνη ποταµού και τα υψώµατα του Γκολάν.

Στις 6 Οκτωβρίου του 1973, την ηµέρα της µεγαλύτερης εβραϊκής γιορτής, του Γιοµ Κιπούρ, το Ισραήλ δέχτηκε πολυµέτωπη επίθεση από αιγυπτιακές και συριακές δυνάµεις. Στην επίθεση συνέδραµαν άλλες δέκα αραβικές χώρες, οι οποίες είχαν σκοπό την ανάκτηση των εδαφών που χάθηκαν το 1967, αποτελώντας πλέον µία σύγκρουση µε στοιχεία περαιτέρω διεθνούς κρίσης. Το Ισραήλ, παρ’ ότι αιφνιδιάστηκε και παρά τις αρχικές ήττες που γνώρισε, πέρασε στην αντεπίθεση και στρίµωξε Αιγύπτιους και Σύρους, µε τον πόλεµο να λήγει στις 26 Οκτωβρίου.

Στο σήμερα

Μετά τον Πόλεµο των Εξι Ηµερών, τα δύο παλαιστινιακά εδάφη (Λωρίδα της Γάζας και ∆υτική Οχθη) τέθηκαν υπό ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, µε το Ισραήλ να ελέγχει τη Γάζα για 38 χρόνια, δηµιουργώντας 21 εβραϊκούς οικισµούς. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από µεγάλη ένταση και βία, λαµβάνοντας υπόψη την πρώτη Ιντιφάντα.

Οι µεγάλες εντάσεις ξεκίνησαν τον ∆εκέµβριο του 1987, µε τη «Μουσουλµανική Αδελφότητα» να δηµιουργεί τη «Χαµάς», µε έδρα την Αίγυπτο και βάση τη Γάζα, έχοντας στόχο την καταστροφή του Ισραήλ. Το 1993, Ισραήλ και Παλαιστίνη υπέγραψαν ειρηνευτική συµφωνία, που έφερε τη δηµιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής, µε τη δεύτερη να ανακτά περιορισµένο έλεγχο σε Γάζα και Ιεριχώ στη ∆υτική Οχθη.

Το τέλµα στις ισραηλινοπαλαιστινιακές σχέσεις ήρθε το 2000, όταν ξέσπασε η δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα, µε βοµβιστικές επιθέσεις από τους Παλαιστίνιους και το Ισραήλ να βοµβαρδίζει στη συνέχεια από αέρος. Το 2005 το Ισραήλ απέσυρε στρατεύµατα και εποίκους από τη Γάζα, ενώ από το 2006 η σύγκρουση µεταξύ «Φατάχ» και «Χαµάς» έφερε τη διάλυση της παλαιστινιακής πλευράς. Παρά την εγκατάλειψη του ελέγχου της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ, η χώρα διατηρεί από το 2007 θαλάσσιο, εναέριο και χερσαίο αποκλεισµό, µε σκοπό να ασκήσει πίεση στην ισλαµιστική οργάνωση, που θέλει την ανεξαρτησία των εδαφών.

Από το 2006 και έπειτα «Χαµάς» και Ισραήλ είχαν τέσσερις πολεµικές συγκρούσεις, ενώ οι τελευταίοι γύροι διαπραγµατεύσεων για τις δύο χώρες ξεκίνησαν το 2013 και ανεστάλησαν τον Ιούλιο του 2014.

Χαμάς

Ισχυροί σύµµαχοι και φανατική χρήση βίας Η «Χαµάς» (ακρωνύµιο του «Ισλαµικού Κινήµατος Αντίστασης») ιδρύθηκε το 1987 από τον σεΐχη Αχµέντ Γιασίν και τον Μαχµούντ αλ Ζαχάρ, πρώην µέλη της «Μουσουλµανικής Αδελφότητας» της Αιγύπτου.

Η διακήρυξή της µιλάει για την καταστροφή του Ισραήλ και την αντικατάστασή του από ένα παλαιστινιακό, ισλαµικό κράτος στην περιοχή όπου είναι τώρα η χώρα, στη Λωρίδα της Γάζας και στη ∆υτική Οχθη, τονίζοντας ότι η σύγκρουση αυτή είναι πολιτική και όχι θρησκευτική.

Η οργάνωση υποστηρίζει φανατικά ως µέσο τη βία για να απελευθερωθούν τα παλαιστινιακά εδάφη. Εχει δηµιουργήσει δίκτυα από σήραγγες για να µπει στο Ισραήλ, αλλά και ένα αντίστοιχο δίκτυο από τη Γάζα έως και την Αίγυπτο για λαθρεµπόριο όπλων. Είναι υπεύθυνη για φονικές εφόδους κατά πολιτών και Ισραηλινών στρατιωτών, πραγµατοποιώντας βοµβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας και εξαπολύοντας χιλιάδες ρουκέτες από τη Γάζα προς το Ισραήλ.

Το Ισραήλ έχει δηλώσει ότι η «Χαµάς» χρηµατοδοτείται και οπλίζεται από την Ισλαµική ∆ηµοκρατία του Ιράν και υποστηρίζεται από το καθεστώς της Συρίας, αποτελούµενη από µία πολιτική και µία στρατιωτική πτέρυγα, µε τη δεύτερη να µετρά περίπου 20.000 πολεµιστές. Η πρώτη έχει κερδίσει πολλές τοπικές εκλογές σε Γάζα, Καλκίλια και Ναµπλούς. ∆ιατηρεί οµάδα κοινωνικής ισλαµικής προπαγάνδας («Νταουάχ») και παραστρατιωτικό σκέλος, τις «Ταξιαρχίες Ιζ αντ Ντιν αλ Κασάµ».

Η «Χαµάς» έχει χαρακτηριστεί από ΗΠΑ, Ε.Ε. και πολλά άλλα κράτη ως τροµοκρατική οµάδα και οι διεθνείς οργανισµοί τής αποδίδουν πολλαπλά εγκλήµατα κατά της ανθρωπότητας. Σύµµαχοί της είναι οι Ταλιµπάν στο Αφγανιστάν, το Ιράν, το Κατάρ, η Συρία και η «Χεζµπολάχ», ενώ «φιλική διάθεση» προς αυτήν έχει δείξει και η Τουρκία.

Χεζμπολάχ

Οργανωµένη από τους ''Φρουρούς της Επανάστασης'' Η «Χεζµπολάχ» είναι σιιτική, στρατιωτική και πολιτική οργάνωση, µε έδρα τον Λίβανο, που συµµετέχει και στην κυβέρνηση της χώρας. Σχηµατίστηκε µε αφορµή την ισραηλινή επέµβαση στον Λίβανο το 1982, µε επίσηµο έτος της ίδρυσής της ως πολιτικής οργάνωσης το 1985.

Ο πρώτος της αρχηγός ήταν ο Αµπάς αλ Moυσάβι, Λιβανέζος σιίτης κληρικός, ο οποίος σκοτώθηκε από τις δυνάµεις ασφαλείας του Ισραήλ το 1992. Αρχηγός της από τότε τέθηκε ο Χασάν Νασράλα. Η «Χεζµπολάχ» κατέχει θύλακα στα νότια της χώρας, που συνορεύει µε το Ισραήλ, όπου και ο Νασράλα απειλεί τακτικά για επίθεση εναντίον του µε ρουκέτες και πυραύλους, εάν επιτεθεί στον Λίβανο.

Συγκριτικά µε τα πρώτα της χρόνια, η στρατιωτική της δύναµη έχει αυξηθεί σηµαντικά και γίνεται πιο ισχυρή από τον λιβανέζικο στρατό, ενώ υπάρχει στρατιωτική ανάπτυξη µαχητών έξω από τα σύνορα της χώρας. Η οργάνωση στηρίζεται οικονοµικά από το Ιράν, έχοντας πολιτική στήριξη από τη Συρία, ενώ πολλές χώρες, µεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και το Ηνωµένο Βασίλειο, την κατατάσσουν στην κατηγορία της τροµοκρατικής οργάνωσης.

Οι «Φρουροί της Ισλαµικής Επανάστασης», τµήµα του ιρανικού στρατού, οργάνωσαν και εκπαίδευσαν τις ένοπλες δυνάµεις της «Χεζµπολάχ», µε το στρατιωτικό τµήµα της να παρέχει στήριξη µε έµψυχο δυναµικό στη Συρία, στο πλευρό των δυνάµεων του Ασαντ. Χαρακτηρίζεται «κράτος εν κράτει» στον Λίβανο, µε τη στρατιωτική της ισχύ να αυξάνεται σηµαντικά, κερδίζοντας τη στήριξη των σιιτών µουσουλµάνων. Είναι σύµµαχος της Παλαιστίνης, ενώ η Ρωσία τη βλέπει ως «νόµιµη κοινωνικοπολιτική δύναµη».

Ισλαμικό Κίνημα Τζιχάντ

Βοµβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας κατά αµάχων Το «Ισλαµικό Κίνηµα Τζιχάντ» (PIJ) αποτελεί ισλαµική τροµοκρατική οργάνωση, µε έδρα τη Ραµάλα. Ιδρύθηκε το 1981, ενώ µαζί µε τη «Χαµάς» και άλλες έξι φατρίες αποτελεί µέλος της Παλαιστινιακής Συµµαχίας, µε σκοπό την ίδρυση κυρίαρχου ισλαµικού παλαιστινιακού κράτους. Απορρίπτει τη λύση των δύο κρατών, ενώ, όπως και η «Χαµάς», προωθεί τη στρατιωτική καταστροφή των Εβραίων. Ηγέτης του είναι ο Ζιγιάντ αλ Ναχάλα.

Το Ιράν είναι κύριος χρηµατοδότης της οργάνωσης, αν και το 2015 η αραβική εφηµερίδα «Asharq al-Awsat», που εδρεύει στο Λονδίνο, ανέφερε ότι η Τεχεράνη σταµάτησε να χρηµατοδοτεί την «PIJ» λόγω της ουδετερότητάς της σχετικά µε την επέµβαση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεµένη, προκαλώντας σοβαρή οικονοµική κρίση στην οργάνωση. Ταυτόχρονα, η παλαιστινιακή εφηµερίδα «Al-Quds» τόνισε ότι το Ιράν υποστηρίζει ένα «παρακλάδι» της, που ονοµάζεται «As-Sabirin», µε επικεφαλής τον Χισάµ Σάλεµ.

Η ένοπλη πτέρυγά της αποτελείται από τις «Ταξιαρχίες Al-Quds», που δραστηριοποιούνται κυρίως στη ∆υτική Οχθη και τις πόλεις Χεβρώνα και Τζενίν, αλλά και στη Λωρίδα της Γάζας. Εχει χαρακτηριστεί τροµοκρατική οργάνωση, στην οποία καταλογίζονται βοµβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας, επιθέσεις σε Ισραηλινούς αµάχους και εκτόξευση ρουκετών. Το ισλαµικό αυτό κίνηµα χαρακτηρίζεται σουνιτικό και τζιχαντιστικό, που όµως περιλαµβάνει και άλλες θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Η οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη για πολλές δραστηριότητες όλα αυτά τα χρόνια, ενώ σύµφωνα µε τους τελευταίους υπολογισμούς είναι υπεύθυνη για περισσότερες από 30 βοµβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας και χρήση ανθρώπινων ασπίδων, κάτι που αποτελεί παραβίαση του Διεθνούς ∆ικαίου.

Η «συμφωνία της χαρτοπετσέτας»

Ο Ουίνστων Τσόρτσιλ γράφει για τα γεγονότα: "Φτάσαμε στη Μόσχα. Και είπα «ας ρυθμίσουμε τις υποθέσεις μας στα Βαλκάνια. Έχουμε συμφέροντα, αποστολές και πράκτορες εκεί. Οσον αφορά τη Βρετανία και τη Ρωσία, τι θα λέγατε να έχετε 90% κυριαρχίας στη Ρουμανία, 90% κυριαρχίας για εμάς στην Ελλάδα και 50-50% στη Γιουγκοσλαβία;» Ενώ αυτό μεταφραζόταν, το έγραψα σε μισό φύλλο χαρτιού.

Το προώθησα στον Στάλιν, ο οποίος είχε ακούσει στο μεταξύ τη μετάφραση. Υπήρξε μια μικρή παύση. Εν συνεχεία, πήρε το μπλε στιλό του και έκανε ένα μεγάλο σημείο στίξης στο χαρτί, και μας το επέστρεψε.

Εν τέλει είπα: «Δεν θα θεωρείτο μάλλον κυνικό αν φαινόταν ότι ρυθμίσαμε αυτές τις υποθέσεις, τόσο σημαντικές για τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων, με έναν τόσο πρόχειρο τρόπο; Ας κάψουμε το έγγραφο». «Όχι, κρατήστε το» απάντησε ο Στάλιν."

Η μαρτυρία αυτή καθόρισε επί δεκαετίες τη θέαση των ιστορικών επί του ζητήματος, αν και η πολεμική επικέντρωνε στο κατά πόσο τα λεγόμενα του Τσόρτσιλ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ακριβή ή το έγγραφο που συνόδευει τη μαρτυρία ως γνήσιο.

Το χαρτί, πάνω στο οποίο σημειώθηκαν τα ποσοστά για τις σφαίρες επιρροής των υπερδυνάμεων επί των χωρών της Ευρώπης, ήταν -όπως προκύπτει από το αρχείο του Βρετανού πρωθυπουργού- ένα απλό χαρτί από σημειωματάριο. Ο μύθος γύρω από τη συνάντηση κορυφής ήθελε επί χρόνια να πρόκειται για μια χαρτοπετσέτα πάνω στην οποία γράφτηκε πρόχειρα το μεταπολεμικό μέλλον των ευρωπαϊκών χωρών.

Ωστόσο, όπως όλα δείχνουν, η χαρτοπετσέτα είναι ένας μύθος· αν και το περιεχόμενο της απόφασης, όσο και ο τρόπος που ελήφθη -αν πιστέψει κανείς τα λεγόμενα του Τσόρτσιλ- ταιριάζουν στο αφήγημα της «χαρτοπετσέτας»: Μια συμφωνία που μετέπειτα θεωρήθηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ντροπή και από τους δύο πόλους, εξαιτίας των ποσοστών επιρροής που «χάρισαν» η μία πλευρά στην άλλη, όσο και η απαξίωση με την οποία αντιμετωπίζονται σε αυτή την συμφωνία οι ευρωπαϊκές χώρες -κάτι σαν αποικίες μάλλον, παρά ανεξάρτητες (πολιτικές) οντότητες- ταιριάζει γάντι να έχει σημειωθεί πρόχειρα πάνω σε ένα τόσο ευτελές χαρτί όσο μια χαρτοπετσέτα.

«Λεπτομέρεια», σημαντική από συμβολικής (κι όχι μόνο) πλευράς: Ο άνθρωπος που πίεσε τη σκανδάλη και σκότωσε τον Τσε, έπειτα από 39 χρόνια, γερασμένος πια και φτωχός, κινδύνευε να χάσει την όρασή του. Την έσωσε χάρη στην φροντίδα Κουβανών γιατρών!

«Έκανα ένα βήμα πίσω προς την πόρτα, έκλεισα τα μάτια μου και έριξα τις πρώτες σφαίρες. Ο Τσε έπεσε στο πάτωμα, τα πόδια του έσπασαν, παραμορφώθηκε κι άρχισε να χάνει πολύ αίμα. Συνήλθα λίγο και τον πυροβόλησα ξανά πετυχαίνοντας το ένα του χέρι, τον ώμο και τελικά την καρδιά»

Έτσι περιέγραψε ο Μάριο Τεράν Σαλασάρ , όταν πια ήταν 72 χρονών, πώς σκότωσε τον Τσε, μιλώντας στους δημοσιογράφους Ιδελφόνσο Ολμεδο και Χουάν Χοσέ ντελ Τόρο, της ισπανικής εφημερίδας «El Mundo». Στρατιώτης απλός ήταν και έλαβε από τον συνταγματάρχη Χοακίν Ζεντένιο τη διαταγή να γίνει ο δήμιος του Αργεντίνου επαναστάτη.

Όταν ο Μάριο Τεράν Σαλασάρ μπήκε στο δωμάτιο , όπου βρισκόταν ο Τσε, εκείνος αντελήφθη τον λόγο της «επίσκεψης» και του είπε: «Είσαι εδώ για να με σκοτώσεις. Ηρέμησε, πρόκειται να σκοτώσεις έναν άνθρωπο». Σύμφωνα με την εκμυστήρευσή του, ο Σαλασάρ ένιωσε ζάλη και φόβο, ακούγοντας αυτά τα «κατευναστικά» λόγια του Τσε… .

Άλμα στο χρόνο: Ο γερασμένος Σαλασάρ κινδύνευε να χάσει το φώς του, καθώς έπασχε από καταρράκτη, του οποίου η αντιμετώπιση δεν ήταν, ούτε είναι, απλή υπόθεση για τους φτωχούς κατοίκους χωρών της Λατινικής Αμερικής.

Ποιοι έσωσαν την όρασή του, το 2006; Κουβανοί γιατροί που συμμετείχαν στο πρόγραμμα «Επιχείρηση Θαύμα», προσφέροντας αφιλοκερδώς υπηρεσίες σε ασθενείς της Λατινικής Αμερικής. Έκαναν χειρουργική επέμβαση στον Τεράν και έτσι αυτός συνέχισε να βλέπει…

Ένα χρόνο αργότερα, με τη συμπλήρωση 40 ετών από τη δολοφονία του Τσε, ο γιός του Μάριο Τεράν Σαλασάρ έστειλε σε εφημερίδα της Βολιβίας ευχαριστήριο μήνυμα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του. Του ανθρώπου που σκότωσε τον Τσε Γκεβάρα…

«Θυμηθείτε αυτό το όνομα – Μάριο Τεράν – ένας άνδρας που εκπαιδεύτηκε για να σκοτώσει μπορεί και πάλι να βλέπει χάρη στους γιατρούς που ακολουθούν τις ιδέες του θύματός του», σχολίασε η εφημερίδα «Granma» της Κούβας.

«Να φαίνεται ότι σκοτώθηκε σε μάχη»...

Ήταν λοιπόν σαν σήμερα, 9 Οκτωβρίου, του 1967… Ο Μάριο Τεράν Σαλασάρ δεν θα μπορούσε ασφαλώς να φανταστεί τότε – και προφανώς δεν θα τον ενδιέφερε – ότι το ηλικίας 39 ετών θύμα του θα γινόταν αιώνιο σύμβολο. Σε t-shirts, σε αναρίθμητες αφίσες νεανικών δωματίων ανά τον κόσμο, στα εμβλήματα ροκ συγκροτημάτων («Rage Against The Machine»).

Η φωτογραφία του Τσε με τον μπερέ, όπως την τράβηξε το 1960 ο Αλμπέρτο Κόρντα, έγινε σήμα κατατεθέν της μετά το 1967 εποχής. Και φυσικά παραμένει άφθαρτο σύμβολο εξέγερσης, υπερηφάνειας, αντικομφορμισμού. Οι λόγοι προφανώς δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης…

Το 1967, η «αντίστροφη μέτρηση» προς το τέλος της ζωής του Τσε άρχισε, όταν Βολιβιανοί στρατιώτες, με την υποστήριξη της CIA, τον εντόπισαν (8 Οκτωβρίου) στην τοποθεσία Κεμπράδα Ντελ Ιούρο. Στη σφοδρή μάχη που ακολούθησε, οι περισσότεροι από τους 17 συντρόφους του Τσε σκοτώθηκαν – λίγοι κατόρθωσαν να διαφύγουν. Ο Τσε συνελήφθη, τραυματισμένος στο πόδι.

Στις 9 Οκτωβρίου, μετέφεραν τον Τσε στην αίθουσα ενός εγκαταλελειμμένου σχολείου στο χωριό Λα Χιγκέρα. Η διαταγή του δικτάτορα Μπαριέντος, ήταν σαφής. Ο Τσε έπρεπε να πεθάνει, αλλά να φανεί ότι αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια μάχης…

Ο τάφος του αποκαλύφθηκε το 1997, κοντά στο αεροδρόμιο του Βαγιεγκράντε. Τον αποκάλυψε ομάδα Κουβανών ιατροδικαστών. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Κούβα και ετάφησαν στο Μαυσωλείο της Σάντα Κλάρα, παρουσία του προέδρου Φιντέλ Κάστρο και χιλιάδων Κουβανών.

Ποιος ήταν ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

Γεννήθηκε στην Αργεντινή το 1928. Η οικογένειά του ήταν εύπορη. Παράλληλα με τις σπουδές ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες, ταξίδεψε στη Νότια Αμερική με τη μοτοσικλέτα του. Έγινε μάρτυρας της φτώχειας και της καταπίεσης.

Πήρε το πτυχίο της ιατρικής το 1953 και συνέχισε τα ταξίδια του στη Λατινική Αμερική. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, συναντήθηκε με τον Φιντέλ Κάστρο και την ομάδα των εξόριστων επαναστατών, στο Μεξικό. Διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην κουβανέζικη επανάσταση που ανέτρεψε τη δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα, το 1959.

Υπήρξε στενός συνεργάτης του Φιντέλ και υπουργός βιομηχανίας στην επαναστατική κυβέρνηση. Ο «καλλιτέχνης του επαναστατικού πολέμου», όπως τον χαρακτήρισε ο Φ. Κάστρο, έφυγε από την Κούβα (πιθανόν και λόγω διαφορών με τον Φιντέλ, σε θέματα οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής) και αφοσιώθηκε στην αρωγή προς επαναστατικά κινήματα άλλων χωρών. Έτσι βρέθηκε και στη Βολιβία, όπου «τον περίμενε» ο θάνατος.

Και ο Σωκράτης απάντησε: Η σοφία, φίλοι μου, δεν προέρχεται από ένα φρούτο ή ένα δέντρο αλλά από το ταξίδι και τις ερωτήσεις που θέτουμε.

Και μπορεί οι χωρικοί να απογοητεύτηκαν από τα λόγια του, ο Σωκράτης όμως, όχι! Έκτοτε, βοηθούσε τους ανθρώπους να βρουν τη δική τους σοφία, θέτοντάς τους τις σωστές ερωτήσεις.