Navi Voice

Πως φτάσαμε στην 25η Δεκεμβρίου και τα στολισμένα έλατα.Ποιοι ήταν οι Πουριτανοί που ήθελαν να καταργήσουν τον εορτασμό των χριστουγέννων.

Αρχικά, οι Χριστιανοί δεν γιόρταζαν τη γέννηση του Ιησού. Από τις πηγές φαίνεται ότι η γέννησή του, μάλλον έγινε το φθινόπωρο και όχι τον χειμώνα. Περίπου τον δεύτερο αιώνα έγινε μια προσπάθεια να οριστεί η πιθανή ημερομηνία γέννησης. Τα πρώτα χρόνια, τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν μαζί με τα Θεοφάνια, δηλαδή στις 6 Ιανουαρίου. Από τον 4ο αιώνα, όμως, η γέννηση του Χριστού διαχωρίστηκε από τα Θεοφάνια και γιορτάζεται στις 25 Δεκεμβρίου.

Ο λόγος της αλλαγής ημερομηνίας ήταν να «χτυπηθεί» η μέρα λατρείας του Ανίκητου Ηλίου, που ήταν σημαντική για τους ειδωλολάτρες. Ίδια εποχή εορτάζονταν και τα σατουρνάλια, αφιερωμένα στον Κρόνο και τα γενέθλια του Μίθρα, που τιμούσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Για πρώτη φορά, τα Χριστούγεννα εορτάστηκαν στις 25 Δεκεμβρίου, το 354 μ.Χ. Ο εορτασμός εμφανίζεται στο εορτολόγιο της Ρώμης και αργότερα καθιερώθηκε στην Αντιόχεια και στην Κωνσταντινούπολη.

Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι μάλλον υπολογίστηκε λάθος και η γέννηση του Χριστού, η οποία είναι τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Αυτό το αποδέχονται και οι θεολόγοι, καθώς γνωρίζουν ότι η ακριβής ημερομηνία γέννησης είναι ήσσονος σημασίας για τη θρησκεία.

Ο πρώτος στολισμός δέντρου

Το 750 μ.Χ. ήταν ένα έτος ορόσημο. Ο Άγιος Βονιφάτιος αντικατέστησε την παγανιστική λατρεία της βελανιδιάς με το έλατο, το οποίο έγινε και το δέντρο των Χριστουγέννων. Για τον στολισμό των δέντρων χρειάστηκε, όμως, να περάσουν σχεδόν 5 αιώνες. Το πρώτο στολισμένο δέντρο εμφανίστηκε το 1539 και στα κλαδιά του είχε είδη ρουχισμού και άλλα χρήσιμα είδη για τους φτωχούς.

Σύμφωνα με αναφορές, ο πρώτος που στόλισε δέντρο ήταν ο Μαρτίνος Λούθηρος. Αργότερα, ο στολισμός του Χριστουγεννιάτικου δέντρου θα επεκταθεί από τη Γερμανία στην Πολωνία και στη Βρετανία. Το 1816 καταγράφηκε το πρώτο στόλισμα δέντρου στη Βιέννη.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1833, μέσω του Όθωνα και των Βαυαρών, στολίστηκε δέντρο και στην Ελλάδα και στο Ναύπλιο. Οι κάτοικοι σχημάτιζαν τεράστιες ουρές για να θαυμάσουν το νέο έθιμο. Το παράδειγμα του Όθωνα ακολούθησαν οι αυλικοί του και αργότερα τους μιμήθηκαν οι μεγαλοαστοί και οι υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις. Έτσι, μπήκε σε όλα τα σαλόνια, φτωχά ή πλούσια. Άλλωστε, από έλατα στην Ελλάδα άλλο τίποτα. Κάτι που, κατά την άποψη των χριστιανών, έδινε την ιδέα της αναγέννησης του κόσμου μέσω του χριστιανισμού, που ήθελε να δώσει μια νέα διάσταση στα πράγματα, ξεπερνώντας τις αρχαίες θρησκείες.

Το θρησκευτικό κίνημα των Πουριτανών

Οι ευσεβείς Πουριτανοί που απέπλευσαν από την Αγγλία το 1630 για να αποικήσουν στον κόλπο της Μασαχουσέτης, έφεραν μαζί τους ένα έθιμο πολύ περίεργο για μια ομάδα πιστών χριστιανών. Την περιφρόνηση τους για τα Χριστούγεννα.

Αντιστρέφοντας τα συνηθισμένα για τις μέρες μας έθιμα, οι Πουριτανοί διατηρούσαν σχολεία και μαγαζιά ανοιχτά, ακόμη και ανήμερα των Χριστουγέννων. Αφού ανέτρεψαν και αποκεφάλισαν τον βασιλιά Κάρολο Α’ το 1647, απαγόρευσαν να γιορτάζεται η γέννηση του Χριστού.

Το Κοινοβούλιο αποφάσισε ότι η 25η Δεκέμβρη θα πρέπει να είναι ημέρα νηστείας και ταπείνωσης για τους Άγγλους που θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για τις αμαρτίες τους. Οι Πουριτανοί της Νέας Αγγλίας ακολούθησαν το παράδειγμα των κατοίκων της Παλαιάς και το 1659 το Γενικό Δικαστήριο του Κόλπου της Μασαχουσέτης αναγνώρισε ως αδίκημα τον εορτασμό των Χριστουγέννων, ανακοινώνοντας ότι όποιος παράνομα προσπαθούσε να γλεντήσει εκείνη την ημέρα, θα πλήρωνε χρηματικό πρόστιμο που θα του όριζε το δικαστήριο.

Σύμφωνα με το βιβλίο του Στέφεν Νίσενμπαουμ, «Η μάχη των Χριστουγέννων», ο λόγος που οι Πουριτανοί δεν συμφωνούσαν με την ιδέα του εορτασμού ήταν καθαρά θρησκευτικός. Υποστήριζαν ότι με βάση την αυστηρή ερμηνεία της Βίβλου, δεν υπήρχε πουθενά γραμμένο ότι αυτή η μέρα θα έπρεπε να γιορτάζεται με τόσο «θόρυβο». Υπήρχε μια μερίδα των Πουριτανών που θεωρούσε τα Χριστούγεννα καθαρά ειδωλολατρική γιορτή.

Υποστήριζαν ότι μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ. η εκκλησία στη Ρώμη γιόρταζε με παγανιστικές τελετές τη γέννηση του Χριστού, όπως ήταν τα «Saturnalia», που ήταν προς τιμή του Κρόνου και ήταν μια αρχαία ρωμαϊκή γιορτή, κατά την οποία το ποτό και το ασταμάτητο γλέντι συνόδευαν το χειμερινό ηλιοστάσιο. Σύμφωνα με το βιβλίο του Νίσενμπάουμ, οι Πουριτανοί θεωρούσαν ότι οι άνδρες ατίμαζαν τον Χριστό μέσα από το ποτό και το γλέντι.

Ήταν μια άποψη που διέδωσε ο κληρικός Χιού Λάτιμερ. Όπως έλεγε τα Χριστούγεννα θα έπρεπε να είναι μια ήσυχη νύχτα, όλα τα υπόλοιπα τα θεωρούσε δικαιολογίες για άσκοπο γλέντι και ατίμωση του Κυρίου, με τυχερά παιχνίδια στα ζάρια και τα χαρτιά, ωθώντας τον κόσμο σε έκφυλες συμπεριφορές. Άντρες ντυμένοι ως γυναίκες και το αντίστροφο πήγαιναν στα σπίτια ζητώντας χρήματα ή φαγητό σε αντάλλαγμα για τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

«Πίστευαν ότι είχαν το δικαίωμα να εισβάλουν στα σπίτια ζητώντας υψηλής ποιότητας φαγητό ή κρασί, υπήρχαν περιπτώσεις που όσοι δεν άνοιγαν το σπίτι τους το έβλεπαν να γίνεται άνω κάτω από τους εισβολείς», υποστηρίζει ο Νίσενμπάουμ. Παρά το γεγονός ότι ο εορτασμός πέρασε στην ιδιωτική ζωή των πιστών που το γλεντούσαν στα σπίτια τους και σε πόλεις μακριά από το κέντρο της πουριτανικής εξουσίας, έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να αποδεχθούν οι πουριτανοί, απρόθυμα βέβαια, τη νομιμοποίηση του εθίμου.

Το 1681, υπό την ηγεμονία του Καρόλου Β”, αναγκάστηκαν να δεχτούν και να υποχωρήσουν. Η εχθρότητα όμως ως προς τον χαρακτήρα της γιορτής παρέμεινε για πολλά ακόμα χρόνια. Όταν ο Σερ Έντμουντ Άντρος παρακολούθησε τις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις το 1686, ψάλλοντας θρησκευτικούς ύμνους ήταν περικυκλωμένος από άντρες της ασφάλειάς του γιατί φοβόταν τις βίαιες αντιδράσεις. Έως το 1800, οι επιχειρήσεις και τα σχολεία στη Μασαχουσέτη παρέμεναν ανοιχτά στις 25 Δεκεμβρίου, ενώ πολλές εκκλησίες παρέμεναν κλειστές.

Όλα αυτά έως το 1856, οπότε τα Χριστούγεννα μαζί με τα γενέθλια της Ουάσινγκτον έγιναν επίσημες δημόσιες αργίες και για την Μασαχουσέτη.

* Η αρχική φωτογραφία αποτελεί έργο του Howard Pyle, από το 1883 και παρουσιάζει τον Πουριτανό κυβερνήτη να διακόπτει τον χριστουγεννιάτικο εορτασμό.

Το κορυφαίο αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό "Science", όπως κάνει κάθε χρόνο, δημοσίευσε το Top 10 στην επιστήμη διεθνώς, το οποίο περιλαμβάνει τις σημαντικότερες ανακαλύψεις.

Φέτος, κορυφαίο επιστημονικό επίτευγμα χαρακτηρίσθηκε η ισχυρή τεχνική γονιδιακής επεξεργασίας CRISPR. Αν και η μέθοδος CRISPR-Cas9 στην πραγματικότητα δεν ανακαλύφθηκε φέτος, καθώς έχει «ηλικία» περίπου τριών ετών, είναι όμως μέσα στο 2015 που φανέρωσε τις εντυπωσιακές δυνατότητές της να επεμβαίνει στο DNA με πιο ακριβή τρόπο από κάθε άλλη τεχνική έως τώρα.

Η μέθοδος έχει ήδη προκαλέσει και ανησυχίες στην επιστημονική κοινότητα, καθώς φέτος τον Απρίλιο κινέζοι ερευνητές, με επικεφαλής τον βιολόγο Γιουνγιού Χουάνγκ, ανακοίνωσαν πρώτοι ότι προχώρησαν σε σκόπιμη γενετική τροποποίηση ανθρωπίνου εμβρύου.
 
H κορυφαία δεκάδα συμπληρώνεται από τις εξής ανακαλύψεις και επιτεύγματα:

- Το ταξίδι για πρώτη φορά σε δύο νάνους πλανήτες: στον Πλούτωνα από το σκάφος New Horizons (Νέοι Ορίζοντες) και στη Δήμητρα από το σκάφος Dawn (Αυγή).

- Η ανάγνωση του γονιδιώματος του ηλικίας 8.500 ετών Ανθρώπου του Κένεγουικ στις ΗΠΑ, που επιβεβαιώνει ότι οι πρώτοι Αμερικανοί έχουν ασιατική καταγωγή.

- Η μεγάλη έρευνα που αποκάλυψε ότι η πλειονότητα των ψυχολογικών μελετών δεν μπορούν να αναπαραχθούν (επαληθευθούν) από άλλους επιστήμονες, γεγονός που μειώνει την αξιοπιστία τους.

- Η διεύρυνση της ανθρώπινης οικογένειας με την ανακάλυψη στη Νότια Αφρική του Homo naledi, ενός νέου είδους ανθρώπου που έρχεται να προστεθεί στο γένος Homo.

- Η επιβεβαίωση -μέσω «τομογραφίας» σεισμικών κυμάτων- ότι οι στήλες μάγματος που φθάνουν στην επιφάνεια της Γης, έχουν τη «ρίζα» τους στον πυρήνα του πλανήτη μας.

- Η ανακάλυψη του πρώτου εμβολίου για τον ιό Έμπολα

- Η γενετική τροποποίηση ενός μύκητα, ώστε να παράγει οπιοειδή (καταργώντας πλέον την αποκλειστικότητα της παπαρούνας του οπίου).

- Η ανακάλυψη ότι το λεμφικό σύστημα δεν σταματά στον λαιμό, αλλά επεκτείνεται και στον εγκέφαλο, λειτουργώντας ως «αποχέτευση» που τον καθαρίζει από τα απόβλητα.

- Η επιβεβαίωση του μυστηριώδους φαινομένου της κβαντικής διεμπλοκής (ή κβαντικού εναγκαλισμού), όπου δύο αντικείμενα, π.χ. σωματίδια, αλληλεπηρεάζονται ακαριαία από μεγάλες αποστάσεις.
 
Τρείς «μαύρες» εξελίξεις για την επιστήμη το 2015

Όμως η φετινή χρονιά είχε και τις άσχημες στιγμές της για την επιστήμη. Σύμφωνα με το "Science", τρεις ήσαν οι χειρότερες:

- Η καταστροφή από το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) του ναού του Βάαλ στην Παλμύρα και οι λοιπές αρχαιολογικές καταστροφές στην ίδια περιοχή, που αποτελούν εφιάλτη για αρχαιολόγους, ιστορικούς και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

- Η αποκάλυψη ότι ούτε ο χώρος της επιστήμης είναι απαλλαγμένος σεξιστικών σκανδάλων, καθώς ακόμη και κορυφαίοι επιστήμονες όπως ο βρετανός νομπελίστας βιολόγος Τιμ Χαντ και ο αμερικανός αστρονόμος Τζέοφ Μάρσι, αναγκάσθηκαν φέτος να παραιτηθούν από τα πανεπιστήμιά τους (το University College του Λονδίνου και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ), λόγω ανάρμοστων σχολίων για τις γυναίκες συναδέλφους τους ή σεξουαλικής παρενόχλησης.

- Η παρεμπόδιση της κατασκευής στη Χαβάη του μεγαλύτερου οπτικού τηλεσκοπίου, από ντόπιους που, σύμφωνα με τη θρησκεία τους, θεωρούν ιερό το όρος Μάουνα Κέα, όπου θα εγκαθίστατο το τηλεσκόπιο διαμέτρου 30 μέτρων. Η υπόθεση έχει παραπεμθεί στα αμερικανικά δικαστήρια με άγνωστη κατάληξη.

ΑΡΜΑΡΙ

Το αρμάρι ήταν ξύλινο και συνήθως έμπαινε σε κάποια εσοχή παραθύρου. Χωριζόταν σε ράφια και έκλεινε με μικρές δίφυλλες πόρτες με τζαμλίκια.

Πάνω στα ράφια στρώνονταν άσπρα χαρτιά ή υφάσματα με νταντέλες. Μέσα έμπαιναν τα πιατικά και τα κρύσταλλα και καμιά φορά φαγητά και τρόφιμα.

Αργότερα ήταν μια τετράγωνη μεταλλική ντουλάπα με σίτα γύρω-γύρω που κρεμιόταν από τα πάτερα ή από το ταβάνι, όπου έβαζαν τα τρόφιμα.

ΓΙΟΥΚΟΣ

Πάνω σε μια βάση ή σε μια κασέλα τοποθετούσαν με σειρά διπλωμένα ομοιόμορφα τα χοντρά κυρίως ρούχα του σπιτιού, όπως σαϊσματα, κουβέρτες, απλάδια, φλοκάτες, παπλώματα κ.α. Αν το σπίτι είχε κορίτσια τότε για το καθένα υπήρχε και ο γιούκος του, ο οποίος ανάλογα με την ηλικία(του κοριτσιού), ήταν και το ύψος του γιούκου. Πολλές φορές το χρόνο και ιδίως την άνοιξη οι νοικοκυρές τα έβγαζαν στα μπαλκόνια και τα άπλωναν στις ξύλινες φράχτες για να αεριστούν και να τα δουν οι υποψήφιοι γαμπροί ή να τα επιδείξουν στη γειτονιά.

ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ

Το εικονοστάσι στην αρχή ήταν μια σανίδα στερεωμένη στην ανατολική γωνία του υπνοδωματίου αν υπήρχε και πάνω ακουμπούσαν τις εικόνες. Από το ταβάνι στερεωνόταν το καντήλι που με αλυσίδες κατέβαινε μέχρι κάτω για να διευκολύνεται το άναμμα. Αργότερα έγινε ξύλινο έπιπλο με δίφυλλες τζαμωτές πόρτες που μέσα έβαζαν τις εικόνες, αγιασμό, βάγια και ότι άλλο κλαδί έπαιρναν από τις γιορτές. Δίπλα του τοποθετούσαν τη στεφανοθήκη του ζευγαριού.

ΚΑΔΡΟ

Ήταν ξύλινα πλαίσια σκαλιστά με τζάμι που μέσα έβαζαν φωτογραφίες, εικόνες, κεντήματα και τα κρεμούσαν στον τοίχο ή στο τζάκι.

ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ

Τα πρώτα καθίσματα που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι ήταν τα τσιούμπια από κορμούς δέντρων και τα σκαμνιά φτιαγμένα από σανίδες, ύψους 30-40 εκατοστών. Αργότερα χρησιμοποιούσαν τις ξύλινες καρέκλες με το ξύλινο ή ψάθινο κάθισμα και αν δεν έφταναν τα καθίσματα κάθονταν στο σαμάρι, στο κασόνι ή στο κάρτο που χρησίμευε για το μέτρημα των δημητριακών.

ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ

Υπήρχαν διαφόρων ειδών καθρέπτες, άλλοι τοποθετημένοι στα φύλλα των ντουλαπιών και άλλοι ως κομμάτια τζαμιών κρεμασμένοι με σκοινί στον τοίχο ή ακουμπισμένοι στα έπιπλα.

ΚΑΣΕΛΑ

Επίμηκες ξύλινο κιβώτιο, απλό ή σκαλιστό στην μπροστινή όψη του με χερούλια δεξιά και αριστερά για να πιάνεται. Μέσα έβαζαν ρούχα, τρόφιμα και άλλα αντικείμενα.

ΚΑΣΟΝΙ

Είναι ένα απλό μεγάλο ξύλινο πλατανίσιο κιβώτιο με διαστάσεις 2x1x1 μέτρα με το μισό φύλλο της πάνω πλευράς να ανοίγει. Εσωτερικά χωριζόταν σε διαμερίσματα(μάτια) και έβαζαν γεννήματα (βρόμη, στάρι, καλαμπόκι), τραχανά, μανέστρα μέσα σε πανινοσακούλες φτιαγμένες στον αργαλιό και διάφορα άλλα τρόφιμα. Τα κασόνια τα τοποθετούσαν στα σπίτια, στην αποθήκη ή στο κατώι.

ΚΟΥΝΙΑ ή ΣΑΜΑΡΙΤΣΑ

Η κούνια ήταν ξύλινη κατασκευή από ντόπιους μαστόρους που κοίμιζαν και κούναγαν τα παιδιά μέχρι να περπατήσουν. Την κούνια την έλεγαν σαμαρίτσα και ήταν σαν σαμάρι ανάποδο για να κουνιέται.

ΚΡΕΒΑΤΙ

Τα κρεβάτια ήταν πρόχειρες κατασκευές από δύο τρίποδα σχήματος Π που πάνω τους έβαζαν σανίδια. Πάνω στις σανίδες έστρωναν σαϊσματα ή φτιαχτά στρώματα που τα γέμιζαν με πούσια (φλούδες αραποσιτιού), άχερα ή κουρέλια. Για σκέπασμα είχαν κουρελούδες, μπαντανίες και κουβέρτες. Για κρεβάτι χρησιμοποιούσαν επίσης τα κασόνια και τις κασέλες. Το κρεβάτι σκεπαζόταν όταν δεν το χρησιμοποιούσαν, με πολύχρωμες κουβέρτες με κρόσσια και υφασμάτινες ταινίες. Κάτω από τα κρεβάτια έκρυβαν καλάθια, παπούτσια και διάφορα αντικείμενα.

ΚΡΕΜΑΣΤΡΑ

Μια σανίδα με βιδωμένους γάντζους ή καρφωμένες πρόκες στερεωμένη δίπλα ή πίσω από την πόρτα, χρησίμευε για κρεμάστρα των επισκεπτών. Υπήρχαν και κρεμάστρες του εμπορίου με ξύλινες χειρολαβές για το κρέμασμα των ρούχων.

ΜΠΑΟΥΛΟ

Το μπαούλο ήταν ένα ξύλινο μακρόστενο κιβώτιο με μήκος ένα μέτρο, πλάτος 50 εκατοστά και ύψος 60 εκατοστά, από τα οποία τα 10 καταλαμβάνει το καπάκι στην επιφάνεια (η οποία ήταν όλη ανοιγόμενη). Δεξιά και αριστερά είχε μεταλλικά χερούλια, ενώ στην μπροστινή όψη υπήρχαν κλειδαριές που κούμπωναν στο καπάκι.

Η επιφάνειά τους ήταν μεταλλική ή ξύλινη λουστραρισμένη με παραστάσεις σκαλιστές ή ανάγλυφες, διακοσμημένες με μεταλλικά καρφιά. Το μπαούλο χρησίμευε για να αποθηκεύουν οι νοικοκυρές και οι νυφάδες τα χρήματα, τα προικιά τους, τα ρούχα τους και στις γωνίες του έκρυβαν οτιδήποτε πολύτιμο είχαν (φωτογραφίες, συμβόλαια, ταυτότητες και χρήματα). Την επιφάνειά του τη χρησιμοποιούσαν για κάθισμα.

ΠΙΑΤΟΘΗΚΗ

Απλό ξύλινο έπιπλο καρφωμένο στον τοίχο της κουζίνας.

ΤΡΑΠΕΖΙ

Το τραπέζι ήταν τετράγωνο ή μακρόστενο, ενός μέτρου ύψους, με τέσσερα πόδια ξύλινα με στρωμένες σανίδες πάνω του. Το χρησιμοποιούσαν για το φαγητό, για να ανοίγουν οι νοικοκυρές φύλο για το στρωτό ή να κόβουν τις χυλόπιτες, να τρίβουν και να απλώνουν τον τραχανά, να γράφουν και να διαβάζουν τα παιδιά. Εκτός από το ψηλό τραπέζι υπήρχε και το χαμηλό ( ο σοφράς) περίπου 30 εκατοστών, το οποίο χρησίμευε για να τρώνε στο παραγώνι και για να κάνει η νοικοκυρά τις καθιστικές δουλειές.

ΦΟΡΤΣΕΡΙ

Ξύλινο έπιπλο μικρότερο από μπαούλο για να τοποθετούν ασπρόρουχα ή πιατικά ή αντικείμενα αξίας.

Βαρέλα 

Κυλινδρικό ξύλινο βαρελάκι που το κρεμούσαν με σχοινί ή αλυσίδα. Αποτελείτο από μικρές σανίδες(δόγες)και δύο πάτους που δενόταν με δύο σιδερένια στεφάνια. Στο πάνω μέρος είχε το στόμιο με το φελλό ή το ξύλο. Μετέφεραν νερό στο αμπέλι ή στο χωράφι. Χωρούσε 3-5 λίτρα νερό ή κρασί.

Βαρέλι 

Κυλινδρικό ξύλινο δοχείο, που στη μέση ήταν πιο παχύ. Δενόταν συνήθως με τέσσερα σιδερένια ή ξύλινα στεφάνια. Είχε δύο τρύπες, μια στη βάση για να βγαίνει το νερό και μια στη μέση της κυρτής επιφάνειας για να γεμίζει. Χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες για να μεταφέρουν νερό από τη βρύση ή να το φορτώνουν στα ζώα δύο μαζί.

Γουβάς 

Κωνικό μεταλλικό πλατύστομο σκεύος που στο πάτο του έφερε στεφάνι. Στα χείλη του πιάνετε καμπυλωτή σιδερόβεργα, για να κρατιέται. Το χρησιμοποιούσαν για πότισμα των ζώων και μεταφορά τροφών.

Γουδί

Πέτρινο ξύλινο και αργότερα μπρούτζινο που χτυπούσαν μέσα καρύδια, αμύγδαλα, σκόρδα και διάφορα τρόφιμα με τον ειδικό κόπανο(γουδοχέρι)

Δαχτυλήθρα

Μικρή μεταλλική θήκη που μπαίνει στο μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού και σπρώχνει την βελόνα ή την σακοράφα.

Κανάτα

Πήλινο, γυάλινο ή ξύλινο σκεύος με χερούλι στα πλάγια. Χρησιμοποιείται για να κερνάμε νερό ή κρασί στο τραπέζι. Το ξύλινο είναι με λεπτές δόγες που τις συγκρατούν μικρά στεφάνια.

Κανίστρα

Είναι πλατύστομο καλάθι πλεγμένο με λεπτό καλάμι και ψιλές βέργες. Οι μεγάλες έχουν πλεγμένες με βέργες δύο λαβές για να πιάνονται. Τη χρησιμοποιούσαν για κόλλυβα, ψωμί στα μνημόσυνα κλπ.

Καντήλι

Ήταν ένα ποτήρι γυάλινο ή σιδερένιο με ένα βαμβακερό φυτίλι γεμάτο λάδι και νερό. Αργότερα βγήκαν τα ποικιλόχρωμα με διάφορα σχήματα, με τις αλυσίδες που κρεμόταν από το ταβάνι δίπλα στα εικονίσματα που τραβώντας από τον κάτω χαλκά έφταναν μέχρι το ύψος της νοικοκυράς να το ανάψει. Χρησιμοποιούσαν καντηλήθρες και φυτίλια.

Καβουρντιστήρι ή καρφουντίστηρι

Σκεύος-μηχάνημα κυλινδρικό λαμαρινένιο με συρόμενο ή ανοιγόμενο πορτάκι πάνω στο κύλινδρο που τον διαπερνούσε μια σιδερόβεργα, που στη μια άκρη ήταν μυτερή και στην άλλη είχε κούρμπα με λαβή που διευκόλυνε να περιστραφεί.

Καυκί

Μικρό ξύλινο ημισφαιρικό σκεύος πλατύστομο χωρίς λαιμό με κούπωμα που κλείνει.

Κόπανος

Μονοκόμματο ξύλινο εργαλείο με χερολαβή που η μια πλευρά του ήταν ορθογώνια και η άλλη κωνική, για το κοπάνημα των μουλιασμένων χοντρόσκουτων στο ποτάμι.

Κούπες

Γυάλινα πήλινα ή ξύλινα σκεύη σε διάφορα μεγέθη. Κούπες ή μουρχούτες λέγανε και τα βαθιά πιάτα που έτριβαν στο γάλα ή έτρωγαν τις τριφτιάδες.

Κουτάλια ή χουλιάρια

Διάφορα μεγέθη σε σιδερένια, μπρούτζινα και ξύλινα φτιαγμένα από ξύλο κουμαριάς με ολόγιομο φεγγάρι από ντόπιους μαστόρους. Είχαν κουτάλια του γλυκού, του φαγητού και κουτάλες για «κένωμα».

Κρισάρα

Ξύλινο κυλινδρικός σκεύος από λεπτή ή χοντρή συρμάτινη σήτα για το ξεχώρισμα του αλευριού από τα πίτουρα. Υπήρχαν δύο ειδών κρισάρες η χοντρή για το κοσκίνισμα για το φτιάξιμο του ψωμιού και η ψιλή για τις λειτουργιές τους κουραμπιέδες και τις μπουγάτσες.

Λαΐνα

Πήλινα πλατύστομα σκεύη με μεγάλη κοιλιά και πήλινο καπάκι. Με στενό λαιμό η μια και τα χερούλια κοντά στο στόμιο, ενώ η άλλη χωρίς λαιμό και στην κοιλιά οι χειρολαβές. Αποθήκευαν ξύδι, τουρσί, πετιμέζι κ.α.

Λάμπα

Η λάμπα ήταν το κυρίως γυάλινο φωτιστικό του σπιτιού που έκαιγε φωτιστικό πετρέλαιο. Στο κάτω μέρος της λάμπας που χρησίμευε και σαν βάση πιανόταν το έλασμα για το κρέμασμα, αποθήκευε το πετρέλαιο και βίδωνε ο μηχανισμός που ανέβαζε το φυτίλι. Το λαμπόγιαλο στερεωνόταν στο μηχανισμό του φυτιλιού.

Λεβέτη

Μεγάλο χαλκωματένιο κυλινδρικό δοχείο με δύο χερούλια κοντά στα χείλια που χωρούσε γύρω στα 50 λίτρα. Το χρησιμοποιούσαν στο ποτάμι για να βράζουν νερό για το πλύσιμο ή για να μαγειρέψουν μεγάλες ποσότητες φαγητού για γάμους ή για το βγάλσιμο του ούζου.

Λυχνάρι ή φωτέλι

Τσίγκινη ή λαμαρινένιο κωνική κατασκευή που από το στενό του άνοιγμα έβγαινε το φυτίλι. Το κρέμαγαν σε καρφί μέσα στο τζάκι για να φωτίζει αμυδρά στη γωνία ή το έπαιρναν στο χέρι όταν κατέβαιναν στο κατώγι. Έβγαζε πολύ καπνό.

Μαλάθα

Πλεχτή καλάθα με πλατιά κοιλιά και κούπωμα, για να φυλάνε το ψωμί και άλλα τρόφιμα.

Μάσια-μάσα

Σιδερένιο εργαλείο που αποτελείται από μια σιδερόβεργη λαβή με κρίκο πίσω για να κρέμεται και το τριγωνικό άκρο που το κόλλαγε ο σιδεράς στη βέργα. Ήταν απαραίτητο εργαλείο του σπιτιού για το ξύσιμο των ξύλων και το μάζεμα της στάχτης. Στη μάσα του φούρνου η σιδερόβεργα είναι μακρύτερη και το τριγωνικό άκρο είναι γυρισμένο προς τα μέσα για να πιάνονται καλύτερα τα ξύλα και τα ταψιά.

Μποτίλια (μπουκάλα)

Γυάλινο σκεύος που χρησιμοποιείται για την αποθήκευση ποτών, λαδιού(και το κέρασμα του κρασιού στο τραπέζι).

Μπρίκι

Φτιαγμένο από χαλκό ή λαμαρίνα με ουρά για να πιάνεται. Χρησιμοποιείται για το ζέσταμα νερού ή παρασκευή τσαγιού και καφέ.

Μύλος

Κυλινδρική μηχανή που αποτελείται από δύο κύρια μέρη για το άλεσμα του καφέ. Στο πάνω μέρος προσαρμοζόταν η μανιβέλα που με την περιστροφή γύριζαν τα γρανάζια αλέθοντας τον καφέ, που έπεφτε στο κάτω δοχείο αλεσμένος.

Νιφτήρας

Για την οικονομία του νερού η λαμαρινένια νιφτήρα με μικρή κάνουλα κρεμασμένη στο τοίχο, από κάτω είχε λεκάνη για το νίψιμο.

Παγούρι

Ξύλινο ή μεταλλικό αγγείο για μεταφορά του βοσκού στο χωράφι. Το κρεμούσαν στο λαιμό ή στη ζώνη.

Πιρούνια

Μπρούτζινα, σιδερένια και ξύλινα μικρά και μεγάλα από ντόπιους τεχνίτες.

Πλαστήρι

Ξύλινο σκεύος με τετράγωνη ή παραλληλόγραμμη ορθογώνια επιφάνεια με μακρύ στρογγυλό χέρι για να πιάνεται. Πάνω σε αυτό έπλαθαν το ζυμάρι από το σκαφίδι για να γίνει καρβέλι ή κουλούρα. Με το πλαστήρι έστρωναν και έσπρωχναν τα καρβέλια και τα ταψιά στο φούρνο.

Πλάστης

Κυλινδρικό ραβδί που πλάθεται το ζυμάρι για να γίνει λεπτό φύλλο για στρωτό, μανέστρα, πίτες κ.α.

Πυροστιά

Είναι τρίγωνο ισοσκελές σε κάθε γωνία, ακουμπούσε κάθετα ένα πόδι 20 εκατοστών ύψος. Υποβαστάζει πάνω από τη φωτιά τα καζάνια, τον τέντζερη και άλλα μαγειρικά σκεύη.
 
Σατέρι ή στατέρι

Μεταλλικό όργανο με διαγραμμίσεις σε οκάδες ή κιλά με ελατήριο εσωτερικά. Στο κάτω μέρος είχε το τσιγκέλι για να κρεμιούνται τα προς το ζύγι υλικά, το πάνω μέρος είχε κρίκο για να πιάνεται.

Σίδερο

Είχε σχήμα τριγωνικό από μαντέμι που ήταν κούφιο εσωτερικά για τα κάρβουνα. Άνοιγε από τη μύτη το επάνω καπάκι που ήταν προσαρμοσμένο στη μέση το ξύλινο χερούλι σιδερώματος.

Σκάφη

Ξύλινη στεγανή που έμοιαζε σαν βάρκα. Την χρησιμοποιούσαν από τη στενή πλευρά της για να πλένουν με αλισίβα(στάχτη με νερό) και παλιότερα έριχναν συκόφυλλο στο νερό.

Πριν από 72 χρόνια, στις 29 Νοεμβρίου 1943, γεννήθηκε μια χώρα που επί μισό αιώνα διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στα Βαλκάνια και στον ψυχροπολεμικό κόσμο, αλλά τελικά διαλύθηκε με τον πλέον επώδυνο τρόπο: η Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (SFRJ).

Ήταν 29 Νοεμβρίου του 1943, όταν το αντιφασιστικό Συμβούλιο Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας (Antifašističko Vijeće Narodnog Oslobođenja Jugoslavije) συνεδρίασε στην πόλη Jajce της Βοσνίας, με επικεφαλείς τους παρτιζάνους του Τίτο. Εκεί θεσπίστηκε ένα πολιτικό πρόγραμμα που ανάμεσα στ' άλλα, προέβλεπε και τη συγκρότηση ενός γιουγκοσλαβικού κράτους, που θα έπαιρνε τελικά τη μορφή μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδιακής ένωσης με αρχηγό της τον Στρατάρχη Τίτο.

Η χώρα αυτή εκτείνονταν από το όρος Τρίγκλαβ, στις σλοβενικές Άλπεις, μέχρι τη Γευγελή στα ελληνικά σύνορα. «Από τον Βαρδάρη μέχρι το Τρίγκλαβ…» (Od Vardara pa do Triglava): Έτσι ξεκινούσε ένα πολύ δημοφιλές τραγούδι της δεκαετίας του 1980 που είχε τον τίτλο «Γιουγκοσλάβια» (Yugoslavjia), και το οποίο εξυμνούσε τις ομορφιές και τις χαρές της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, μιας χώρας που είχε στους κόλπους της πολλούς λαούς, πολιτισμούς και εθνότητες.

Λίγο πριν τη διάλυσή της, η Γιουγκοσλαβία είχε 23 εκ. κατοίκους, αποτελούνταν από έξι ομόσπονδες δημοκρατίες, με τέσσερις επίσημες γλώσσες (Σερβικά, Κροατικά, Σλοβενικά και Σλαβομακεδονικά), τρεις κύριες θρησκείες (Ορθοδοξία, Καθολικισμός, μουσουλμανισμός) και πάνω από 30 επίσημα καταγεγραμμένα έθνη. Η φυσιογνωμία της ήταν Βαλκανική και Κεντροευρωπαϊκή, Μεσογειακή και Ηπειρωτική, Δυτική και Ανατολική ταυτόχρονα.

Ήταν μια χώρα-γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ Καπιταλιστικού και Κομμουνιστικού κόσμου. Ήταν μια «ξεστρατημένη περίπολος» του Αδέσμευτου Κόσμου, σφηνωμένη στο «μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης», που όφειλε την ευημερία της στην επιδέξια πολιτική του Στρατάρχη Τίτο, ο οποίος ήξερε να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στον καπιταλιστικό και στον κομμουνιστικό κόσμο.

Γιουγκοσλάβοι: Τα “ορφανά” της διαλυμένης Γιουγκοσλαβίας

Αν και δεν υπήρχε αρχικά η εθνότητα “Γιουγκοσλάβοι”, εντούτοις στην απογραφή του 1981 δήλωσαν «Γιουγκοσλάβοι» (και όχι κάποια άλλη επίσημη εθνότητα) 1.216.463 άνθρωποι, δηλαδή το 5,4% του συνολικού πληθυσμού της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Την εθνική ταυτότητα «Γιουγκοσλάβος» δήλωναν κυρίως τα τέκνα των μικτών γάμων, που αρνούνταν να υιοθετήσουν την ταυτότητα του πατέρα ή της μητέρας τους.

Ήταν κατά κοινή πεποίθηση μια χαλαρή εθνική ταυτότητα, που λειτουργούσε ως «ουδέτερη ζώνη» ανάμεσα στις διάφορες, συχνά ανταγωνιστικές εθνικές ταυτότητες της χώρας. Το μεγαλύτερο ποσοστό «Γιουγκοσλάβων» απαντούνταν στη Βοσνία & Ερζεγοβίνη, όπου το 1991 περίπου 242,682 άνθρωποι (5.54% του πληθυσμού) δήλωναν «Γιουγκοσλάβοι» και όχι μέλη κάποιας συγκεκριμένης εθνότητας.

Το ποσοστό αυτό σχεδόν εξαλείφθηκε στην απογραφή του 1996, στη διαλυμένη από τον πόλεμο Βοσνία, καθώς οι «Γιουγκοσλάβοι», συνήθως τέκνα μικτών γάμων, εξαναγκάστηκαν να διαλέξουν πλευρά και συμπαγή εθνική ταυτότητα και να υιοθετήσουν την εθνότητα του πατέρα ή της μητέρας τους.

Στη σημερινή Σερβία το 1,1% (81.000) του πληθυσμού δηλώνουν εθνικά «Γιουγκοσλάβοι». Το μεγαλύτερο ποσοστό «Γιουγκοσλάβων» εντοπίζεται στη Βοϊβοντίνα, όπου αποτελούν το 2,4% του πληθυσμού. Συνήθως «Γιουγκοσλάβοι» είναι τα παιδιά των μικτών γάμων (π.χ. Σέρβος πατέρας & Κροάτισα μητέρα ή Μουσουλμάνος πατέρας (Βόσνιος) και Σέρβα μητέρα).

YU-NOSTALGIA: Η νοσταλγία της παλιάς Γιουγκοσλαβίας

Σήμερα η χώρα αυτή δεν υπάρχει, αφού διαλύθηκε έπειτα από μακροχρόνιους αιματηρούς πολέμους και στη θέση της δημιουργήθηκαν επτά ανεξάρτητα εθνικά κράτη (Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜακεδονίας, Κόσοβο).

Η Γιουγκοσλαβία, η «χώρα των Νότιων Σλάβων», αποτελεί πια παρελθόν, μια ανάμνηση σε πολλούς δυσάρεστη αλλά σε αρκετούς όμως ευχάριστη. Υπάρχει σε μια σημαντική μερίδα των λαών των Δυτικών Βαλκανίων, που συγκατοικούσαν στα πλαίσια του κοινού σπιτιού της Γιουγκοσλαβίας, η αίσθηση μιας κοινής ιστορικής εμπειρίας που, μετά από τις περιπέτειες των πρόσφατων πολέμων, αρχίζει και πάλι να τους ενώνει.

Η Γιουγκοσλαβία μπορεί πλέον να μην υπάρχει στον χάρτη, αλλά συνεχίζει να υφίσταται ως συναίσθημα και νοσταλγία στο μυαλό ορισμένων ανθρώπων, που πέρασαν κατά τη διάρκεια της ύπαρξής της τα καλύτερά τους χρόνια. Οι άνθρωποι αυτοί διασκορπισμένοι σε όλες της χώρες, που κάποτε αποτελούσαν την ενιαία Γιουγκοσλαβία, υποφέρουν από τη λεγόμενη YU-Nostalgjia, δηλαδή από τη νοσταλγία της παλιάς Γιουγκοσλαβίας. Σε όλες αυτές τις χώρες μπορούμε να εντοπίσουμε τα ίχνη και την παρουσία των YU-Nοσταλγικών ανθρώπων.

Μέχρι τη διάλυσή της το 1991 περίπου 2,3 εκ. άτομα στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος (το 10% του πληθυσμού).Μια σημαντική μερίδα των σημερινών YU-Νοσταλγικών αποτελούν οι εκπέσοντες προνομιούχοι του παλαιού συστήματος, δηλαδή τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας και η κομμουνιστική νομεκλατούρα, που μετά την πτώση του καθεστώτος έχασε τα προνόμιά της και την αξιοζήλευτη θέση της στη γιουγκοσλαβική κοινωνία.

Αυτοί αναφέρονται συχνά και στο ζήτημα της προοπτικής ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση λέγοντας πως «εμείς είχαμε μια μικρή Ευρωπαϊκή Ένωση. Την έλεγαν Γιουγκοσλαβία!» και «γιατί να μπούμε στην Ε.Ε.; Για να ζήσουμε κάτι το οποίο είχαμε;»

Κάθε χρόνο στη Γιουροβίζιον οι χώρες που κάποτε αποτελούσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία, παρότι πολέμησαν μεταξύ τους κατά τη φάση της διάλυσης, ψηφίζουν μαζικά η μία τα τραγούδια της άλλης. Αυτό υποδηλώνει την ύπαρξη ενός «μουσικού Γιουγκοσλαβικού μπλοκ», που έχει να κάνει με κοινά μουσικά γούστα, βιώματα και συναισθήματα. Υποδηλώνει την ύπαρξη ακόμη μεγάλης Yu-Νοσταλγίας ανάμεσα σ’ αυτούς του λαούς...

Ήταν κάποτε μια χώρα που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία…

Μια χώρα που όφειλε την ευημερία της στην επιδέξια πολιτική του Στρατάρχη Τίτο, που ήξερε να ισορροπεί ανάμεσα στον καπιταλιστικό και στον κομμουνιστικό κόσμο… Ήταν μια χώρα που γεννήθηκε μέσα στις στάχτες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, έζησε καλές στιγμές αλλά τελικά πέθανε βίαια…

Οι νεότερες γενιές, που μεγαλώνουν ανάμεσα στα φαντάσματα του παρελθόντος και στη σκληρή πραγματικότητα του καπιταλισμού, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στη σκληρή πραγματικότητα και πάντα αναρωτιούνται πώς θα ήταν η ζωή τους, αν η Γιουγκοσλαβία δεν καταστρεφόταν ποτέ και συνέχιζε να υπάρχει…


Του Γιώργου Στάμκου.

 * Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com)