Navi Voice

Χατζιδάκις και Γκάτσος: Μια φιλία που επηρέασε βαθιά τον ελληνικό ήχο.Οι φιλίες και ...λυκοφιλίες κορυφής, από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως τις μεγάλες συμμαχίες του 20ού αιώνα

Αριστοτέλης και Μέγας Αλέξανδρος

«Κανείς δεν μπορεί να είναι φίλος με τον γείτονά του» έλεγε ο Καρλ φον Κλαούζεβιτς. Αλλά τι είδος φιλίας είχε κατά νου; Ο πρώτος που περιέγραψε τη φιλία σε όλες τις μορφές ήταν ο Αριστοτέλης. Και ο ορισμός του «φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη» (η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα) δεν έχει ξεπεραστεί. Οταν τον καλούσε ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β΄ να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση του Αλεξάνδρου, δεν προέβλεπε βέβαια ότι ανάμεσα στον σεβαστό δάσκαλο και στον νεαρό μαθητή (ο Αλέξανδρος ήταν τότε 13 ετών) θα αναπτυσσόταν οποιοδήποτε είδος φιλίας.

Αν σήμερα κάνουμε λόγο για το πολιτικό και πολιτιστικό έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αυτό
οφείλεται στο γεγονός ότι ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων των εποχών εφάρμοσε σχεδόν κατά γράμμα τη διδασκαλία του Αριστοτέλη. Η επιθυμία του Αλεξάνδρου να γνωρίσει, να κατακτήσει και να μεταμορφώσει όλον τον τότε γνωστό κόσμο ήταν ομόλογη του αριστοτελικού έργου που καλύπτει, ορίζει και ταξινομεί όλα όσα περιλαμβάνει ο κόσμος του επιστητού. Κι αυτό δεν θα συνέβαινε αν δεν είχε αναπτυχθεί ανάμεσά τους ένας βαθύτερος δεσμός, δηλαδή μια φιλία.

Εστω και μεταφορικά, λοιπόν, η φιλία αυτή άλλαξε τον κόσμο. Δεν ήταν μόνον ότι ο Αλέξανδρος κατέστησε την ελληνική γλώσσα lingua franca της εποχής του. Ούτε οι πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε στην τεράστια αυτοκρατορία του. Ηταν κυρίως η διεύρυνση του κόσμου, η διαπλάτυνση του κοινωνικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος, με άλλα λόγια: η οικουμενική αντίληψη του κόσμου. Και αν σήμερα θεωρούμε πως δύο είναι οι πυλώνες του πολιτισμού, το κτίσμα και το κείμενο, αυτό το οφείλουμε στην οικουμενική αξία που απέκτησαν το μεν κτίσμα επί Μεγάλου Αλεξάνδρου, το δε κείμενο στην ελληνιστική εποχή, όταν από τον Πτολεμαίο τον Σωτήρα δημιουργήθηκε η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Για να μην αναφερθούμε στις επιστημονικές εφαρμογές, στην τεχνολογία ή στην οικονομία (η συναλλαγματική, λόγου χάρη, πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην ελληνιστική Αίγυπτο).

Οι Πτολεμαίοι οργάνωσαν το τραπεζικό σύστημα και διαμόρφωσαν ό,τι εμείς αποκαλούμε σήμερα «management και οικονομικό σχεδιασμό». Ενα μεγάλο κεφάλαιο του δυτικού πολιτισμού είναι η ενσωμάτωση του ελληνιστικού κόσμου στον ρωμαϊκό και έχουν γραφτεί αμέτρητες σελίδες για το τι σήμαινε για τη διαμόρφωση της πολιτιστικής και πολιτικής φυσιογνωμίας της νεότερης Ευρώπης, την οποία μέχρι πριν από τουλάχιστον δύο αιώνες θα λέγαμε «αριστοτελική».

Ρούζβελτ, Τσόρτσιλ και Στάλιν

Το στρατιωτικό επίτευγμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου θέλησε να επαναλάβει ο Ναπολέων και αργότερα ο Χίτλερ. Αλλά η απεχθής βιοθεωρία του τελευταίου είναι ακριβώς αντίθετη από εκείνη που αναλύει ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια». Για να σταματήσουν τον Χίτλερ χρειάστηκε να συμμαχήσουν τρεις μεγάλες δυνάμεις: η Βρετανική Αυτοκρατορία, η Σοβιετική Ενωση και οι ΗΠΑ. Και να γίνουν αναγκαστικά «φίλοι» οι ηγέτες τους - τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες.

Επρόκειτο για φιλία ή για λυκοφιλία; Οπως θέλει το παίρνει κανείς. Ο Τσόρτσιλ ήταν μεγαλωμένος με τη βικτωριανή παράδοση, ήταν περήφανος για τη Βρετανική Αυτοκρατορία, απέπνεε μια αίσθηση υπεροχής, θεωρούσε ότι έπρεπε να έχει πάντα τον πρώτο λόγο και συχνά δεν ήλεγχε το θυμικό του. Κατέγραφε πάντα τις εντολές που έδινε, ενώ αντίθετα ο Ρούζβελτ είχε μεν μια αριστοκρατική ευγένεια, αλλά ήταν ο τυπικός δημοκράτης του Νέου Κόσμου. Ο νους του ήταν αδιαπέραστος - σε αντίθεση με του Τσόρτσιλ. Δεν ήξερες πάντα τι ακριβώς σκεπτόταν, η συμπεριφορά του υπήρξε συχνά μακιαβελική, και τις εντολές του, οι οποίες κατά κανόνα δεν ήταν απολύτως συγκεκριμένες, τις έδινε προφορικά. Ο πραγματιστής και αδίστακτος Στάλιν μπορούσε να τους χειριστεί πολύ ευκολότερα, ιδιαίτερα τον Τσόρτσιλ, έστω και περιστασιακά, όπως αποδεικνύεται και από τις πρώτες συναντήσεις τους.

Ο Τσόρτσιλ πρωτοσυνάντησε τον Στάλιν στη Μόσχα το 1942. Η πρώτη φορά που συνομίλησαν ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Ο Στάλιν επέμενε πως οι Σύμμαχοι έπρεπε την ίδια χρονιά να ανοίξουν ένα μέτωπο στη Γαλλία, ώστε να περιοριστεί η τρομερή πίεση που υφίστατο ο Κόκκινος Στρατός από τους Γερμανούς στο Ανατολικό Μέτωπο. Ο Τσόρτσιλ επέμενε ότι αυτό θα γινόταν τον επόμενο χρόνο. Στη δεύτερη συνάντησή τους ο Στάλιν επέμεινε στη θέση του, κατηγορώντας τους Συμμάχους ότι δεν προβαίνουν στο αυτονόητο, προκαλώντας την οργή του Τσόρτσιλ, τον οποίο ωστόσο προσκάλεσε σε μια ακόμη συνάντηση, ιδιωτική αυτή τη φορά (σε δείπνο). Ο Τσόρτσιλ ήταν έτοιμος να μην την αποδεχθεί και να φύγει, αλλά τον μετέπεισε ο πρέσβης της Βρετανίας στη Μόσχα.

Εχουν γραφτεί πολλά τα τελευταία χρόνια για τα φοβερά δείπνα του Στάλιν. Το αποτέλεσμα του δείπνου εκείνου ήταν πως και οι δύο ηγέτες επέμειναν στις απόψεις τους και καμιά απόφαση δεν ελήφθη, αλλά όταν στις 3.00 μετά τα μεσάνυχτα, που έληξε το βαγκνερικής διάρκειας δείπνο, ο Τσόρτσιλ επέστρεψε στη ντάτσα που του είχαν δώσει οι Σοβιετικοί να μείνει, ήταν καταγοητευμένος από τον Στάλιν. Είπε, μάλιστα, πως η συνάντηση αυτή «τσιμέντωσε» τη φιλία τους και αποκάλεσε τον Στάλιν «σπουδαίο άνδρα».

Και ο Ρούζβελτ; Ο αμερικανός πρόεδρος είχε τον Στάλιν σε μεγάλη εκτίμηση. Οι λόγοι, όμως, ήταν κυρίως πρακτικοί. Ο Ρούζβελτ ήταν πεπεισμένος ότι η νίκη των Συμμάχων εναντίον του Αξονα θα ήταν ανέφικτη αν δεν νικούσαν οι Σοβιετικοί στο Ανατολικό Μέτωπο. Γι' αυτό και η βοήθεια των ΗΠΑ στη Σοβιετική Ενωση καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου δινόταν αφειδώς και χωρίς προϋποθέσεις. Ο Ρούζβελτ, επιπλέον, όπως μαρτυρεί η αλληλογραφία του με τον Στάλιν, θεωρούσε πως το μεγάλο όνειρό του, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί χωρίς τη συνεργασία του Στάλιν και την ενεργό συμμετοχή της Σοβιετικής Ενωσης.

Πολλοί αργότερα τον κατηγόρησαν ότι «παρέδωσε» στους Σοβιετικούς ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη, ενώ άλλοι είπαν, αντιθέτως, πως αν ζούσε και δεν ακολουθούσε ο Χάρι Τρούμαν, ο Ψυχρός Πόλεμος θα είχε αποφευχθεί. Ο Στάλιν δεν ήταν εναντίον της συνεργασίας Βρετανίας, ΕΣΣΔ και ΗΠΑ και θεωρούσε πως η Σοβιετική Ενωση απειλούνταν μόνον από τη Γερμανία εκ Δυσμών και την Ιαπωνία εξ Ανατολών (απόδειξη, για το τελευταίο τουλάχιστον, είναι πως η μόνιμη σχεδόν κατηγορία με την οποία έστελνε τους πολιτικούς του αντιπάλους στο δικαστήριο και από εκεί στο γκουλάγκ, ή στο εκτελεστικό απόσπασμα, ήταν κατασκοπεία για λογαριασμό της Ιαπωνίας).

Ελάχιστοι γνώριζαν τότε τι είχε συμβεί στη σταλινική ΕΣΣΔ - αλλά και ποιος θα ενδιαφερόταν, σε μια περίοδο που ολόκληρος ο κόσμος φλεγόταν; Ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει ευθέως το σοβιετικό καθεστώς, από τη στιγμή που η ΕΣΣΔ έδωσε στον πόλεμο αυτόν πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρούς; Ομως οι πρόσκαιρες φιλίες τελειώνουν μόλις εκλείψουν τα αίτια που τις γέννησαν. Ακόμη και έτσι, ωστόσο, αν δεν υπήρχε η φιλία - ή η λυκοφιλία - των τριών ηγετών, δεν είμαστε βέβαιοι για το ποια θα ήταν η τελική έκβαση του πολέμου. Τι θα συνέβαινε αν ο πόλεμος διαρκούσε δύο χρόνια ακόμη και η ναζιστική Γερμανία είχε τελειοποιήσει το σύστημα των πυραύλων που δοκίμαζε ή, ακόμη χειρότερα, αν είχε στραφεί στην έρευνα και στην παραγωγή της ατομικής βόμβας;

Μαρξ και Ενγκελς

Η αντιπαλότητα ή ακόμη και η σύγκρουση είναι συχνά τα επακόλουθα της περιστασιακής φιλίας. Υπάρχουν εν τούτοις και φιλίες που διαρκούν μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να αλλάζουν τον ρου της Ιστορίας. Μία από αυτές, όμως, θα τον άλλαζε και θα σφράγιζε ανεξίτηλα τον αιώνα που μας πέρασε.

Στις 28 Αυγούστου του 1844, σε ένα καφενείο του Παρισιού συναντήθηκαν δύο νέοι άνδρες. Ο ένας ήταν 26 και ο άλλος 23 ετών. Το όνομα του πρώτου Καρλ Μαρξ και του δεύτερου Φρίντριχ Ενγκελς. Δεν ήταν η πρώτη τους συνάντηση. Είχαν βρεθεί άλλη μία φορά, δύο χρόνια νωρίτερα, στη Γερμανία, αλλά τότε η στάση του Μαρξ έναντι του Ενγκελς υπήρξε επιφυλακτική. Τώρα, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Από εδώ και στο εξής θα ήταν σχεδόν συνεχώς μαζί για τα επόμενα 39 χρόνια, ως τον θάνατο του Μαρξ. Πρώτα στις Βρυξέλλες και κατόπιν στο Λονδίνο. Θα επηρέαζαν ο ένας τον άλλον και θα συνέτασσαν από κοινού το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος». Δύο διαφορετικοί χαρακτήρες στην προσωπική τους ζωή και συμπεριφορά, αλλά απόλυτα ταυτισμένοι όσον αφορά τις ιδέες, τα μέσα για την υλοποίησή τους και τα προγράμματα δράσης που κατήρτιζαν.

Ο Μαρξ, τέκνο μεσοαστικής οικογένειας που συνδύαζε τις φιλοσοφικές του σπουδές με την πολιτική δράση και τη δημοσιογραφία, ο αυστηρός και επίμονος, ο μετωπικός διανοούμενος (προτού η έννοια αυτή αποκτήσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μετά την υπόθεση Ντρέιφους) από τη μία, και ο εξίσου μαχητικός και θαρραλέος Ενγκελς, με ελάχιστα, όμως, «σπαρτιατικά» χαρακτηριστικά. Η αφοσίωσή του στις ιδέες και στη δράση δεν τον εμπόδιζε να συμμετέχει με τους φίλους του και σε κάποιες απολαύσεις, όπως τα ευχάριστα δείπνα ή το κυνήγι της αλεπούς, σπορ εξαιρετικά δημοφιλές στην Αγγλία εκείνα τα χρόνια. Ο πατέρας του ήταν βιομήχανος στη Γερμανία και κατείχε μεγάλο ποσοστό των μετοχών ενός εργοστασίου στο Μάντσεστερ, όπου ο Ενγκελς εργάστηκε για κάποια χρόνια προκειμένου να βοηθήσει τον Μαρξ, του οποίου τα οικονομικά είχαν περιέλθει σε άθλια κατάσταση, ώστε ο τελευταίος να αφιερωθεί απερίσπαστος στο τιτάνιο έργο της συγγραφής του «Κεφαλαίου».

Ο Ενγκελς είχε αντιληφθεί ότι ο Μαρξ θα έπρεπε να ηγηθεί του αγώνα για τη σοσιαλιστική επανάσταση - μολονότι δική του ήταν αρχικά η ιδέα πως μόνον η εργατική τάξη μπορούσε να τη φέρει εις πέρας. Βοήθησε τον φίλο του να διαμορφώσει τη θεωρία του περί πολιτικής οικονομίας επειδή εκείνος γνώριζε από πρώτο χέρι, μέσα από τις επιχειρήσεις, τι είχε όντως επιφέρει η βιομηχανική επανάσταση. Αλλά ο Μαρξ μπορούσε να τα συγκροτήσει όλα αυτά μέσω της φιλοσοφίας της Ιστορίας σε πλήρες σύστημα. Γι' αυτό και ο Μπέρτραντ Ράσελ, μολονότι χαρακτηρίζει τον Μαρξ υπερβολικά πρακτικό, υποστηρίζει πως είναι ο τελευταίος μεγάλος «οικοδόμος» στη φιλοσοφία.

Ο Ενγκελς πέθανε το 1895, δώδεκα χρόνια μετά τον Μαρξ. Εβαλε σε τάξη το χάος των χειρογράφων του δεύτερου και του τρίτου τόμου του «Κεφαλαίου» και κατέστρεψε τα 1.500 γράμματα που είχαν ανταλλάξει μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης φιλίας τους. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, όμως, θα μπορούσαν να φανταστούν ότι το όραμά τους για την εργατική επανάσταση στην Ευρώπη θα επιχειρούσαν να το πραγματοποιήσουν οι μπολσεβίκοι στην καθυστερημένη οικονομικά Ρωσία, για την οποία εκείνοι είχαν παλαιότερα προτείνει μια αστικοδημοκρατική και όχι προλεταριακή επανάσταση. Πολύ περισσότερο θα τους ήταν αδιανόητο ότι το θεωρητικό τους σύστημα θα είχε χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογηθούν οι εκκαθαρίσεις και οι διωγμοί του σταλινικού καθεστώτος.

Ο Μαρξ έλεγε πως δεν είναι μαρξιστής αλλά διαλεκτικός. Οι επίγονοι, όμως, φρόντισαν δίπλα στη λέξη «μαρξισμός» να προσθέσουν και τη λέξη «λενινισμός». Με αποτέλεσμα ο ούγγρος πεζογράφος Γκιόργκι Κονράντ να γράφει στο βιβλίο του «Αντιπολιτική» της δεκαετίας του 1980 πως όποιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του λενινιστή είναι στην πραγματικότητα σταλινικός.

Τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει μια άλλη συζήτηση όσον αφορά το έργο του Μαρξ και του Ενγκελς. Μπορεί μεν ο σοβιετικός κομμουνισμός να είναι «ο Θεός που απέτυχε», αλλά διαβάζοντας κανείς προσεκτικά το έργο του Μαρξ και του Ενγκελς καταλαβαίνει καλύτερα τον καπιταλισμό, πράγμα που γνωρίζουν άριστα οι πιο προσεκτικοί μελετητές του «Κεφαλαίου», τουτέστιν οι χρηματιστές της Γουόλ Στριτ.

Χατζιδάκις και Γκάτσος: Μια φιλία που επηρέασε βαθιά τον ελληνικό ήχο

Ο Μάνος Χατζιδάκις χαρακτήριζε τον εαυτό του ποιητή, εννοώντας όχι μόνο ότι ήταν ποιητής των ήχων (άλλωστε έγραψε και ποιήματα), αλλά ότι είχε μια ποιητική αντίληψη του κόσμου, ενός σύμπαντος ευαισθησιών και θαυμάτων που δίνουν νόημα στην εσωτερική μας ζωή. Συνάντησε τον Νίκο Γκάτσο μεσούσης της Κατοχής, το 1943. Εκείνος σχεδόν 18 ετών και ο Γκάτσος κοντά στα 32. Τους χώριζαν περίπου 14 χρόνια.

Δεν θα λέγαμε πως μια πληθωρική προσωπικότητα όπως του Χατζιδάκι θα είχε την ανάγκη ενός μέντορα για να αναπτυχθεί και να δώσει έργο, ωστόσο η επίδραση του Γκάτσου στο μουσικό έργο του Χατζιδάκι είναι εμφανέστατη. Αν εξαιρέσει κανείς το μελοποιημένο από τον Θεοδωράκη «Αξιον Εστί» του Ελύτη, πουθενά αλλού δεν είχε παρουσιαστεί ιδεωδέστερος ο συνδυασμός στίχου και μουσικής απ’ ό,τι στα τραγούδια του Χατζιδάκι σε στίχους του Γκάτσου. Η συνεργασία αυτή, βασισμένη στη βαθιά φιλία τους, λειτούργησε παραδειγματικά, ως πρότυπο, για πολλά χρόνια. Μεταμόρφωσε το ελληνικό τραγούδι και δημιούργησε μια ποιητική των ήχων άλλης τάξεως, συνδυάζοντας το λαϊκό και το ελαφρό τραγούδι.

Στα τραγούδια τους, όταν τα ακούς, έχεις την αίσθηση ότι ο λόγος και η μουσική γράφονταν ταυτοχρόνως, ότι το ένα γεννούσε το άλλο την ίδια στιγμή, ότι προέκυψαν από μια κοινή ποιητική. Η δημιουργία, βέβαια, είναι ένα φαινόμενο αστάθμητο. Επομένως δεν ορίζεται – απλώς προσεγγίζεται. Οταν, όμως, συναντώνται δύο χαρισματικοί άνθρωποι και γίνονται φίλοι, τότε συνήθως συμβαίνουν μαγικά πράγματα. Ο Γκάτσος έγραψε μόνο ένα αμιγώς ποιητικό έργο: την «Αμοργό» – και αρκούσε αυτό για να περάσει στη χορεία των σημαντικών ποιητών. Εκτοτε διοχέτευσε το ποιητικό ταλέντο του στα τραγούδια που έγραψε (τα περισσότερα για τον Χατζιδάκι). Είναι ποιήματα από μόνα τους, αλλά δυο φορές ποιήματα με τη μουσική τους.

Εχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι. Και ίσως τώρα, που δεν υπάρχει ούτε αυτός ούτε ο Γκάτσος ανάμεσά μας, μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο το έργο που δημιούργησαν από κοινού διαμόρφωσε την ευαισθησία μας και τον τρόπο με τον οποίο ακούμε τη μουσική, ακόμη και των συνθετών που ακολούθησαν. Οι δυο τους άλλαξαν ή – για να χρησιμοποιήσω μια φράση από τον Τ. Σ. Ελιοτ – «διόρθωσαν το γούστο», χωρίς να είναι κριτικοί. Και αν όχι για όλους, τουλάχιστον για τη μεγάλη εκείνη μερίδα του πληθυσμού που θέλουμε να πιστεύουμε ότι εκπροσωπεί τη μεταπολεμική Ελλάδα.

Βάλτε ένα κινητήρα Ferrari 3.0L V-8 250 ίππων, ένα gearbox της BMW M3, 650 κιλά, 2 θηριώδεις ρόδες μπροστά και δύο μικρότερες πίσω και έχετε το γρηγορότερο και ακριβότερο quad στον κόσμο. Tο Lazareth Wazuma V8F Matte Edition. Θα φτάσετε μαζί του τα 240 χιλιόμετρα την ώρα, αν βεβαίως πρώτα φτάσετε να πληρώσετε τα 250.000$ που κοστίζει.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σας ταξιδέψει αμέσως στην Αμερική, είναι άλλωστε ένα από τα κλασικά αμερικανικά αυτοκίνητα που μεσουράνησαν όχι μόνο στους δρόμους αλλά και σε δεκάδες διαφημίσεις και τις ταινίες. Το Chevy 3100 Thriftmaster είναι ένα ανεπανάληπτο μοντέλο, με κλασικό, διαχρονικό design που εντυπωσιάζει ακόμα και σήμερα. Ξεκίνησε να πωλείται στις ΗΠΑ το 1947 και μέχρι το 1955 ήταν πρώτο σε πωλήσεις. Τώρα, η εταιρεία ICON στο Λος Αντζελες αποφάσισε να το ξανακατασκευάσει προσθέτοντας στο vintage design του σύγχρονα τεχνικά χαρακτηριστικά όπως κινητήρα V8 5.3 λίτρων που αποδίδει 435 άλογα, αλλά και πολλά τεχνολογικά gadget. Με κόστος 250.000$ αυτή τη φορά δε θα είναι οι αγρότες μάλλον που θα ενδιαφερθούν.

Έχει μήκος 500 μέτρα, πλάτος 400 μέτρα και ύψος 100 μέτρα, ενώ μπορεί να χωρέσει είκοσι φορές την Οπερα του Σίδνεϊ, αλλά και τρεις φορές το αμερικανικό πεντάγωνο.

Ο λόγος για το μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο που δεν είναι άλλο από το πλέον εξελιγμένο εμπορικό κέντρο στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας, σχεδιασμένο από τη διάσημη αρχιτέκτονα, Ζάχα Χαντίντ.

Οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν τα ψώνια τους, αν κουραστούν να κάνουν ηλιοθεραπεία σε ειδικά κατασκευασμένους χώρους με «τεχνητό ήλιο», να κοιμηθούν σε αναπαυτικά κρεβάτια, αλλά και να επιδοθούν στο σκι, στη κολύμβηση και το σκέιτ.

Όλα αυτά στο New Century Global Center, όπου η καλή θερμοκρασία και η ηλιοφάνεια είναι εξασφαλισμένη όλες τις ώρες σε όλες τις εποχές.

1. Αρχαία Mu ή Λεμουρία
Σύμφωνα με πολλές εσωτεριστικές πηγές, ο πρώτος πολιτισμός δημιουργήθηκε πριν από 78,000 χρόνια στη γιγαντιαία ήπειρο γνωστή σαν Mu ή Λεμουρία και διήρκησε προς έκπληξη, 52,000 χρόνια. Λέγεται πως καταστράφηκε από σεισμούς που έγιναν από μετατόπιση του πόλου που έγινε 26,000 χρόνια πριν, ή περίπου το 24,000 π.Χ.

Η Mu δεν έφτασε σε τόσο υψηλή τεχνολογία, υποθετικά, όσο άλλοι μεταγενέστεροι πολιτισμοί, λέγεται παρόλα αυτά ότι έφτασε σε μια προοδευτική τεχνολογία, κυρίως στην οικοδόμηση μακροχρόνιων μεγαλιθικών κτιρίων που άντεχαν τους σεισμούς. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο κατόρθωμα των Mu λέγεται πως ήταν η επιστήμη της κυβέρνησης.

Υποθέτουμε, ότι υπήρχε μια γλώσσα και μια κυβέρνηση. Η εκπαίδευση ήταν το κλειδί της επιτυχίας της Αυτοκρατορίας, και επειδή κάθε πολίτης γνώριζε τους νόμους του σύμπαντος και του δινόταν πλήρη εκπαίδευση σε ένα επάγγελμα ή μια τέχνη, υπήρξε εξαιρετική οικονομική ευημερία.

Η εκπαίδευση ενός παιδιού ήταν υποχρεωτική μέχρι την ηλικία των 21 έτσι ώστε να έχει το δικαίωμα να παρακολουθήσει το σχολείο των πολιτικών δικαιωμάτων. Αυτή η περίοδος διαρκούσε επτά χρόνια· έτσι η μικρότερη ηλικία που κάποιος μπορούσε να γίνει πολίτης της αυτοκρατορίας ήταν τα 28.2. Αρχαία Ατλαντίδα
Λέγεται ότι όταν η ήπειρος της Mu βυθίστηκε, οι ωκεανοί του κόσμου έπεσαν δραστικά αφού το νερό ωθήθηκε προς τη νέα λεκάνη του Ατλαντικού. Τα μικρά νησιά που υπήρξαν στον Ατλαντικό κατά τη διάρκεια του πολιτισμού των Λεμούριων βγήκαν ψηλά και ξεράθηκαν εξαιτίας της υποχώρησης του ωκεανού.

Η νέα περιοχή που αναδύθηκε ενώθηκε με το Αρχιπέλαγος Poseid του Ατλαντικού ωκεανού με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια μικρή ήπειρος. Αυτή η ήπειρος ονομάζεται σήμερα από τους ιστορικούς Ατλαντίδα, παρά το γεγονός ότι το πραγματικό της όνομα ήταν Ποσειδωνία.

Πιστεύεται ότι η Ατλαντίδα ανέβασε την τεχνολογία σε πολύ υψηλά επίπεδα, πολύ περισσότερο από αυτό που υπάρχει σήμερα στον πλανήτη μας. Στο βιβλίο A Dweller On two Planets (Ένας κάτοικος σε δύο πλανήτες), που πρώτη φορά υπαγορεύτηκε από τον Phylos το Θιβετανό σε ένα νέο καλιφορνέζο που λεγόταν Frederick Spencer Oliver το 1884, όπως επίσης και σαν συνέχεια το 1940, An Earth Dweller Returns (Ένας γήινος επιστρέφει), αποτελούν μνεία για τέτοιες εφευρέσεις και συσκευές όπως τα κλιματιστικά για να καταπολεμήσουν θανάσιμα και καταστρεπτικά αέρια· airless cylinder lamps (κυκλικά ουράνια σώματα χωρίς ατμόσφαιρα), κρυστάλλινοι αγωγοί φωτισμένοι από τις σκοτεινές δυνάμεις· ηλεκτρονικοί στρατιώτες, όπλα που λειτουργούν με ηλεκτρική ενέργεια σαν προωστική δύναμη(τα rail-gun είναι παρόμοια, και πολύ νέα εφεύρεση) μονόδρομη μεταφορά· γεννήτριες νερού, ένα εργαλείο για τη συμπύκνωση του νερού από την ατμόσφαιρα· και το Vailx, ένα εναέριο πλοίο που κυβερνούνταν από τις δυνάμεις της αιώρησης και της απώθησης.

Ο οραματιστής, Edgar Cayce, σε ένα ανάγνωσμα μίλησε για τη χρήση των αεροπλάνων και των κρυστάλλων ή της πυρίτιδας που χρησιμοποιήθηκαν για ενέργεια και παρόμοιες εφαρμογές. Μιλάει επίσης για την κακομεταχείριση της ενέργειας και τις προειδοποιήσεις για τις καταστροφές που έρχονται.3. Η αυτοκρατορία των Ράμα στην Ινδία
Ευτυχώς, τα αρχαία βιβλία για την Αυτοκρατορία Ράμα της Ινδίας έχουν διασωθεί, αντίθετα με αυτά της Κίνας, της Αιγύπτου, της Κεντρικής Αμερικής, του Περού. Πολλά από αυτά τα αρχαία έθνη είναι τώρα είτε ερημωμένες περιοχές, που έχουν πνιγεί από πυκνή βλάστηση είτε κυριολεκτικά βυθισμένες στον πυθμένα κάποιου ωκεανού. Αλλά η Ινδία, παρά την καταστροφή από πολέμους και εισβολές, κατάφερε να διατηρήσει ένα μεγάλο τμήμα της αρχαίας της ιστορίας.

Για ένα μεγάλο διάστημα, ο Ινδικός πολιτισμός δεν χρονολογούνταν πιο παλιός από το 500 π.Χ., μόλις 200 χρόνια πριν από την εισβολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην ήπειρο. Τον περασμένο αιώνα, ωστόσο, οι εξαιρετικά εξεζητημένες πόλεις Mohenjo Daro (Λόφος των Νεκρών) και Harappa ανακαλύφθηκαν στην κοιλάδα Indus που σήμερα είναι το Πακιστάν.

Η ανακάλυψη αυτών των πόλεων ανάγκασε τους αρχαιολόγους να χρονολογήσουν την αρχή του Ινδικού πολιτισμού χιλιάδες χρόνια πριν. Μια απορία για τους σημερινούς ερευνητές είναι ότι, οι πόλεις ήταν πολύ εξελιγμένες και αυτό έκανε τους πρωτοπόρους αρχαιολόγους να πιστεύουν ότι θεωρούνταν σαν όλο πριν οικοδομηθούν: ένα εξαιρετικό πρώιμο παράδειγμα σχεδιασμού πόλης.)

Κάτι ακόμα πιο αξιόλογο είναι ότι το σύστημα των υδραυλικών σωληνώσεων των υπονόμων κατά μήκος της μεγάλης πόλης είναι ανώτερο από αυτό που υπάρχει στο Πακιστάν, στην Ινδία και στις περισσότερες Aσιατικές χώρες σήμερα.4. Ο Οσιριακός πολιτισμός της Μεσογείου
Λέγεται ότι την εποχή της Ατλαντίδας και της Ράμα, η Μεσόγειος ήταν μια μεγάλη και εύφορη κοιλάδα. Αυτός ο αρχαίος πολιτισμός, που χρονολογείται πριν την δυναστική Αίγυπτο, ήταν γνωστός σαν Οσιριακός πολιτισμός. Ο ποταμός Νείλος έβγαινε από την Αφρική, όπως και σήμερα, και ονομαζόταν Ποταμός Stix.

Ωστόσο, αντί να χύνεται στη Μεσόγειο στο δέλτα του Νείλου στη Βόρεια Αίγυπτο, συνέχιζε στην κοιλάδα, και μετά γυρνούσε προς τα Δυτικά για να χυθεί στο πιο βαθύ τμήμα της Μεσογειακής Κοιλάδας όπου είχε δημιουργηθεί μια μεγάλη λίμνη και κατόπιν να συνεχίσει μεταξύ της Μάλτας και της Σικελίας, και νότια της Σαρδηνίας στον Ατλαντικό στο Γιβραλτάρ (Οι στήλες του Ηρακλή).

Όταν καταστράφηκε η Ατλαντίδα σε μια κατακλυσμική σύγχυση, αυτή η κατακλυσμική αλλαγή στον Ατλαντικό σιγά-σιγά γέμισε τη Μεσογειακή Λεκάνη, καταστρέφοντας της μεγάλες Οσιριακές πόλεις και αναγκάζοντας τους να καταφύγουν σε ψηλότερες περιοχές. Αυτή η θεωρία βοηθάει να εξηγήσουμε τα παράξενα μεγαλιθικά μνημεία που βρέθηκαν κατά μήκος της Μεσογείου.

Αποτελεί γεγονός αρχαιολογικά ότι υπάρχουν πάνω από 200 γνωστές πόλεις βυθισμένες στη Μεσόγειο. Ο Αιγυπτιακός πολιτισμός, μαζί με το Μινωικό και το Μυκηναϊκό στην Κρή-τη και την Ελλάδα αποτελούν, στη θεωρία, κατάλοιπα αυτής της μεγάλης, αρχαίας κουλτούρας.

Αυτός ο πολιτισμός οικοδόμησε τεράστιες μεγαλιθικές αντισεισμικές κατασκευές και είχε ηλεκτρική ενέργεια και άλλες ευκολίες συνηθισμένες κατά τη διάρκεια της εποχής της Ατλαντίδας.

Όπως στην Ατλαντίδα και τη Ράμα, είχαν αερόπλοια και άλλες μεθόδους μεταφοράς, συχνά ηλεκτρικές στην ουσία. Οι περίεργες πίστες Cart στη Μάλτα, που πηγαίνουν πάνω σε λόφους και κάτω από το νερό, μπορεί να είναι τμήμα κάποιας αρχαίας Οσιριακής γραμμής τραμ, που πιθανόν μετέφερε λατομημένες πέτρες σε πόλεις που τώρα είναι βουλιαγμένες.

Πιθανόν το καλύτερο παράδειγμα της υψηλής τεχνολογίας των Οσιριανών είναι η καταπληκτική platform (αποβάθρα) που βρέθηκε στο Ba'albek, στο Λίβανο. Η κύρια πλατφόρμα συγκροτείται από τους μεγαλύτερους λαξευμένους βράχους στον κόσμο, τους γνωστούς τετραγωνισμένους λίθους (ashlars) του Ba'albek. Κάποιες από τις χαρακτηριστικές πέτρες έχουν 82 πόδια μήκος και 15 πόδια πάχος και έχει υπολογιστεί ότι ζυγίζουν 1,200 με 1,500 τόνους η καθεμία!5. Ο πολιτισμός Uiger της ερήμου Γκόμπι
Λέγεται ότι πολλές αρχαίες πόλεις του πολιτισμού Uiger της ερήμου Γκόμπι υπήρχαν κατά την περίοδο της Ατλαντίδας και του Ράμα. Αν και η Γκόμπι σήμερα είναι μια καυτή land-licked έρημος, αυτές οι πόλεις ήταν λιμάνια ωκεανού. Ο Edgar Cayce είπε κάποια στιγμή ότι οι ανελκυστήρες θα ανακαλυφθούν σε μια χαμένη πόλη στην έρημο Γκόμπι, και αφού αυτό δεν συνέβη ακόμη, δεν αποκλείεται.

Οι Vimanas και άλλες προοδευτικές συσκευές λέγεται ότι χρησιμοπιήθηκαν στην περιοχή Uiger, και ο διάσημος Ρώσος εξερευνητής Nicholas Roerich ανέφερε ότι είδε ιπτάμενο δίσκο πάνω από το βόρειο Θιβέτ τη δεκαετία του '30. Ίσως το σκάφος να ήταν ένα αρχαίο Vimana που ήρθε από μια πόλη που εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την τεχνολογία Uiger που υπάρχει στο Βόρειο Θιβέτ η στην έρημο Γκόμπι.

Σημαντικό είναι ότι, υποστηρίζεται ότι οι Πρεσβύτεροι της Λεμουρίας, γνωστοί ως το 13ο Σχολείο, μετέφεραν το αρχηγείο τους πριν τον κατακλυσμό στο ακατοίκητο οροπέδιο της Κεντρικής Ασίας που τώρα ονομάζουμε Θιβέτ.

Εδώ υποθετικά ίδρυσαν μια βιβλιοθήκη και ένα σχολείο γνωστό ως The Great White Brotherhood (Η Μεγάλη Λευκή Αδελφότητα).Για παράδειγμα, ο μεγάλος κινέζος φιλόσοφος Lao Tzu, που γεννήθηκε το 604 π.Χ., μιλούσε συχνά για Αρχαίους Κυρίους (Ancient Masters) και τη βαθιά τους σοφία.

Έγραψε το φημισμένο βιβλίο, Ταο Τε Τσινγκ, πιθανόν το πιο δημοφιλές βιβλίο που έχει ποτέ γραφτεί στα Κινέζικα. Όταν τελικά έφυγε από την Κίνα, κοντά στο τέλος της πολύ μεγάλης του ζωής, ταξίδεψε προς τη δύση στη θρυλική γη του Hsi Wang Mu. Σύμφωνα με τα αρχαία Κινέζικα, αυτό ήταν το αρχηγείο των Αρχαίων Κυρίων (Ancient Ones). Θα μπορούσε αυτό να ήταν η Μεγάλη Λευκή Αδελφότητα και το 13ο Σχολείο της Λεμουρίας;6. TIAHUANACO
Όπως στη Λεμουρία και την Ατλαντίδα, οι κατασκευές στη Νότια Αμερική είχαν μεγαλιθικές αναλογίες σχεδιασμένες με πολυγωνικές τεχνικές έτσι ώστε να κάνουν τους ογκώδης τοίχους αντισεισμικούς. Η ανθεκτικότητα των τοίχων στους σεισμούς ήταν σημαντική σε όλο το Ring-of-Fire, αρχαία Λεμουρία.

Τα σπίτια και τα κοινοτικά κτίρια ήταν φτιαγμένα από μεγάλιθους. Εξαιτίας της υψηλής εκτίμησης που έδειχνε η κουλτούρα για την καλή διαβίωση των μελλοντικών γενεών και τη σημασία που έδωσαν πάνω στο gradual, διατήρησαν την ανάπτυξη της κοινωνίας, και δημιουργήθηκαν κατασκευές που κράτησαν για χιλιάδες χρόνια.

Ένα σπίτι που θα κατασκευαστεί από τσιμέντο, ξύλο και γύψινους τοίχους θα διαρκέσει εκατό χρόνια ή κάπου εκεί, αν διατηρηθεί. Μάρτυρας είναι οι μεγαλιθικές κατασκευές της Αιγύπτου, της Μάλτας, του Περού.

Τα κτίρια αυτά υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Το Κούζκο, η αρχαία πρωτεύουσα του Περού, που κατασκευάστηκε πιθανόν πριν τους Ίνκας, κατοικείτε ακόμη και σήμερα μετά από χιλιάδες χρόνια. Πράγματι, τα περισσότερα κτίρια στο κέντρο του Κούζκο σήμερα έχουν τοίχους που είναι εκατοντάδων ετών (ενώ πιο σύγχρονα κτίρια που κατασκευάστηκαν από τους Ισπανούς ήδη καταρρέουν).

Μόλις μερικά μίλια ανατολικά του Κούζκο υπάρχουν τα ερείπια του Puma Punku, ψηλά στο Altiplano της Βολιβίας. Τα ερείπια του Puma Punku, περίπου ένα μίλι από τα διάσημα ερείπια του Tiahuanaco, είναι ογκώδης μεγαλιθικές κατασκευές που tossed about(διαλύθηκαν) σαν τουβλάκια από παιχνίδι.

Τι κατακλυσμική αναταραχή μπορεί να έκανε τέτοιο πράγμα; Αυτό είναι το είδος της μεγαλιθικής κατα-σκευής που είχε προοπτική να διαρκέσει για χιλιάδες χρόνια, αλλά, οι 100-τονοι λίθοι διαλύθηκαν σε κομμάτια από ισχυρές γεωλογικές δυνάμεις.

Φαίνεται ότι η ήπειρος της Νότιας Αμερικής ξαφνικά και βίαια ωθήθηκε προς τα πάνω κατά τη διάρκεια κάποιου κατακλυσμού, κατά πάσα πιθανότητα μετατόπιση του πόλου. Ένα προηγούμενο επίπεδο της θάλασσας μπορεί κανείς να δει σήμερα στα 13,000 πόδια στα όρη των Άνδεων. Πιθανή απόδειξη γι' αυτό το σενάριο είναι ότι, πολλά απολιθώματα του ωκεανού μπορεί να βρεθούν κοντά στη λίμνη Τιτικάκα. Η λίμνη κατοικείται από τους μόνους γνωστούς ιππόκαμπους του γλυκού νερού.7. Οι Μάγια
Οι πυραμίδες των Μάγια εκτείνονται από την Κεντρική Αμερική έως και τα Ινδονησιακά νησιά της Ιάβας. Η πυραμίδα του Sukuh, στην πλαγιά του όρους Lawu κοντά στη Sura-karta στην κεντρική Ιάβα είναι ένας καταπληκτικός ναός με πέτρινη στήλη και μια πυραμίδα με διαβαθμίσεις που είναι εφάμιλλη με οποιαδήποτε από αυτές στη ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής. Η πυραμίδα ουσιαστικά είναι ίδια με τις πυραμίδες που βρέθηκαν στην περιοχή των αρχαίων Μάγια στο Uaxactun, κοντά στο Tikal.

Οι αρχαίοι Μάγια ήταν εξαιρετικοί αστρονόμοι και μαθηματικοί ενώ οι αγροτικές πόλεις τους ζούσαν σε αρμονία με τη γη. Κατασκεύασαν κανάλια και υδροπονικές κηπουπόλεις σε όλη την αρχαία Yucatan Peninsula.

Ο Edgar Cayce αναφέρει τους Μάγια και την τεχνολογία τους σε ένα ανάγνωσμα: Σαν περιγραφή για τον τρόπο κατασκευής της πέτρας: βρίσκουμε ότι ήταν ένα μεγάλο κυλινδρικό ποτήρι (όπως θα λέγαμε σήμερα)· κομμένο με διαμάντια με τέτοιο τρόπο που ο κορυφαίος λίθος στην κορυφή συγκέντρωνε τη δύναμη ή την ισχύ που συλλεγόταν μεταξύ του τέλους του κυλίνδρου και του κορυφαίου λίθου.

Όπως σημειώνεται, τα σημεία στη γη, στα οποία ο τρόπος κατασκευής είναι ίδιος, είναι τρία, όπως είναι σήμερα: στο βυθισμένο τμήμα της Ατλαντίδας, ή Ποσειδωνία, όπου ένα τμήμα των ναών μπορεί ακόμη να ανεβρεθεί κάτω από τη λάσπη τόσων χρόνων από το θαλασσινό νερό, κοντά σ' αυτό που είναι γνωστό σαν Bimini, στην ακτή της Φλόριντα.

Και (δεύτερον) στα μνημεία των ναών στην Αίγυπτο, όπου η ύπαρξη έδρασε αργότερα σε συνεργασία με άλλους για να διατηρηθούν τα μνημεία που ήρθαν από τη γη όπου είχαν διατηρηθεί. Επίσης (τρίτον) στα μνημεία που μεταφέρθηκαν σ' αυτό που είναι γνωστό σαν Yucatan, στην Αμερική, όπου αυτές οι πέτρες (που ξέρουν τόσα λίγα γι' αυτές) είναι τώρα, και ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών.

Πιστεύεται ότι κάπου στην περιοχή των Μάγια υπάρχει ένα αρχαίο Hall of Records, πιθανόν κάτω από ένα πυραμιδικό συγκρότημα , σε ένα υπόγειο τούνελ και σύστημα θαλά-μων. Κάποιες πηγές λένε ότι αυτός ο θησαυρός αρχαίων γνώσεων έχει κρατηθεί σε κρυστάλλους χαλαζία που είναι εξαιρετικής ποιότητας και έχουν τη δυνατότητα να κρατήσουν μεγάλες ποσότητες πληροφορίας με παρόμοιο τρόπο όπως ένα σύγχρονο CD.8. Αρχαία Κίνα
Η αρχαία Κίνα, γνωστή σαν Han China, λέγεται ότι προήλθε, όπως όλοι οι πολιτισμοί, από την τεράστια ήπειρο του Ειρηνικού, Λεμουρία. Οι αρχαίοι Κινέζοι είναι γνωστοί για τα sky-chariots, τη γεωμαντεία, και την κατασκευή νεφρίτη που μοιράζονταν με τους Μάγια. Πραγματικά, οι αρχαίες ιστορίες των Κινέζων και των Μάγια φαίνεται ότι συνδέονται.

Οι ανθρωπολόγοι δίνουν μεγάλη σημασία στην περίπτωση να έφτασε Ταοιστική επίδραση στην Κεντρική Αμερική με την παρουσίαση συμβόλων και επαναλαμβανόμενα σχέδια της δυναστείας Shang (to Γιν-Γιανγκ είναι το πιο γνωστό, αλλά υπάρχουν πολλά άλλα) και μετά συνδέοντας αυτά με γνωστές τέχνες των Μάγια και τα ανάγλυφα. Ο νεφρίτης είχε μεγάλη σημασία για τους Κινέζους Shang. Μέχρι στιγμής, η πηγή του νεφρίτη στην Κίνα δεν έχει εξακριβωθεί. Πολύ απ' αυτό μπορεί να έχει έρθει από την Κεντρική Αμερική.

Ακόμη και η πηγή στην Κεντρική Αμερική αποτελεί ένα μυστήριο· πολλά αρχαία μεταλλεία νεφρίτη πιστεύεται ότι δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη. Οι ανθρωπολόγοι υποστηρίζουν ότι τα ταξίδια των Κινέζων, μεταξύ 500-300 π.Χ., μπορεί να συνδυάστηκαν με την Ταοιστική παράδοση για τα μαγικά μανιτάρια ή τα βότανα για τη μακροζωία.

Πολύ συχνά οι αρχαίοι Κινέζοι θεωρούνται σαν οι δημιουργοί κάθε ανακάλυψης από το χαρτί τουαλέτας, τον ανιχνευτή σεισμών, τα χάρτινα χρήματα, τα κανόνια, την τεχνολογία ρουκετών, τις μεθόδους εκτύπωσης, και χιλιάδες άλλες έξυπνες και υψηλής τεχνολογίας πράγματα. Το 1959 αρχαιολόγοι στην Κίνα ανακάλυψαν belt buckles φτιαγμένα από αλουμίνιο χιλιάδες χρόνια πριν. Το αλουμίνιο γενικά κατασκευάζεται από βωξίτη με ηλεκτρική ενέργεια.9. Αρχαία Αιθιοπία και Ισραήλ
Από αρχαία κείμενα όπως η Βίβλος και το βιβλίο της Αιθιοπίας Kebra Negast, έχουμε ιστορίες για την υψηλή τεχνολογία της αρχαίας Αιθιοπίας και του Ισραήλ. Λέγεται ότι ο ναός της Ιερουσαλήμ ιδρύθηκε πάνω σε τρεις γιγαντιαίες τετράγωνες πέτρες παρόμοιες μ' αυτές στο Ba'al-bek, στο Λίβανο.

Σήμερα, ο τιμώμενος Ναός του Σολόμωντα και ο μουσουλμανικός ναός Μουσουλμανικός Τρούλος του Βράχου υπάρχουν σ' αυτή τη θέση, των οποίων η ίδρυση φαίνεται ότι φτάνει πίσω στον Οσιριακό πολιτισμό.

Όπως οι περισσότερες μετέπειτα Φοινικικές κατασκευές, το κτίριο στο Ναό για την Κιβωτό της Διαθήκης και οι ναοί στην Αιθιοπία είναι οι τελευταίες από τις μεγαλιθικές κατασκευές. The massive Temple Mount που κατασκευάστηκε από το Βασιλιά Σολομώντα στα ερείπια ενός προηγούμενου μεγαλιθικού ναού, φτιάχτηκε για να αποθηκευτεί το αρχαίο ενθύμιο γνωστή σαν Κιβωτός της Διαθήκης

Η Κιβωτός της Διαθήκης λέγεται ότι ήταν ένα κουτί που ήταν ηλεκτρική γεννήτρια και είχε πολλά ιερά αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένου ενός συμπαγούς χρυσού αγάλματος από προηγούμενους πολιτισμούς που ονομάζεται το Άγιο των Αγίων.

Αυτό το κουτί και το χρυσό άγαλμα λέγεται ότι μεταφέρθηκαν από το θάλαμο του Βασιλιά στην Μεγάλη Πυραμίδα στην Αίγυπτο από τον Μωυσή κατά τη περίοδο της ομαδικής Εξόδου.

Πολλοί μαθητές πιστεύουν ότι η Κιβωτός της Διαθήκης, όπως άλλα αρχαία τεχνουργήματα, ήταν ουσιαστικά ηλεκτρικές συσκευές, κάποιες από τις οποίες λατρεύονταν στους ναούς σαν μάντες. Η Βίβλος διηγείται πόσο βέβαιο είναι ότι αναρμόδια άτομα που θα ακουμπήσουν την κιβωτό θα πεθάνουν από ηλεκτροπληξία.10. Το Βασίλειο του Aroi Sun του Ειρηνικού
Ο τελευταίος αρχαίος πολιτισμός στη λίστα μου είναι η σχεδόν άγνωστη αρχαία κουλτούρα του Βασιλείου του Aroi Sun του Ειρηνικού. Ενώ η ονομαζόμενη χαμένη ήπειρος της Λεμουρίας βυθίστηκε πριν από 24,000 χρόνια σε μια μετατόπιση του πόλου, ο Ειρηνικός αργότερα επανακατοικήθηκε από μια φυλετική μίξη όλων των πολιτισμών, από τη Ράμα, την Κίνα, της Αφρική την Αμερική.

Ένα εξελιγμένο νησιώτικο έθνος, με μεγαλύτερες εκτάσεις γης απ' ότι είναι συνήθως στον Ειρηνικό, μεγάλωσε γύρω από την Πολυνησία, τη Μελανησία και τη Μικρονησία. Αρχαίοι θρύλοι στην Πολυνησία αποδίδουν αυτό τον εξαιρετικό πολιτισμό στο Βασίλειο του Αroi που υπήρξε πολλές χιλιάδες χρόνια πριν από την επαναανακάλυψη του Ειρηνικού από τους Ευρωπαίους.

Οι Aroi δημιούργησαν πολλές από τις μεγαλιθικές πυραμίδες, platforms(τις πλατφόρμες), τόξα, δρόμους και αγάλματα σε κάθε σημείο του Κεντρικού Ειρηνικού. Όταν κάποιοι από τους πάνω από 400 λόφους από χαλίκι εκσκάφθηκαν στη Νέα Καληδονία στη δεκαετία του '60, βρέθηκε με τη βοήθεια του ισότοπου άνθρακα ότι στήλες από ασβέστη και κοχύλια χρονολογούνταν από το Γέιλ και το Μουσείο της Νέας Καληδονίας πριν το 5120 π.Χ. και το 10,950 π.Χ. Αυτές τις παράξενες στήλες μπορεί να τις δει κανείς στο Νότιο τμήμα της Νέας Καληδονίας και στο Νησί των Πεύκων (Isle of Pines).

Σύμφωνα με τους νησιώτες της ανατολικής πλευράς, τα αγάλματα των νησιών περπατούσαν ή αιωρούνταν έτσι ώστε να μετακινούνται σπειροειδώς με την πορεία του ρολογιού γύρω από το νησί. Στο νησί του Pohnpei, οι μικρονήσιοι δηλώνουν ότι οι λίθοι από την πόλη των έντεκα τετραγωνικών μιλίων αιωρήθηκαν ως το σημείο.

Οι πολυνήσιοι της Νέας Ζηλανδίας, του Νησιού του Πάσχα, της Χαβάης και Ταϊτής πιστεύουν ότι οι πρόγονοι τους είχαν την ικανότητα να πετούν και ταξίδευαν μέσω του αέρα από νησί σε νησί. Ήταν αυτή η πτήση Air Atlantis που σταμάτησε στη Μάλτα, στο Ba'albek, και στη Ράμα και προκαθόρισε για το απόμακρο αλλά διάσημο συνεδριακό κέντρο στο Νησί του Πάσχα;

Αλκυονίδες μέρες χαρακτηρίζονται από τους Έλληνες συνήθως οι ημέρες του Ιανουαρίου κατά τις οποίες επικρατεί ωραίος καιρός με ηλιοφάνεια. Πώς προέκυψε όμως αυτό;


Ο αστέρας Αλκυόνη

Οι ημέρες αυτές έλαβαν το όνομά τους ("αλκυόνιαι") από το μύθο της ελληνικής μυθολογίας τον σχετικό με το θαλάσσιο πτηνό Αλκυόνη, που αποτελεί την αλληγορική σημασία του ομώνυμου αστέρα Αλκυόνη των Πλειάδων που φέρεται με το όνομα του πτηνού.

Ο αστέρας Αλκυόνη κατά την εποχή αυτή μεσουρανεί κατά τις εσπερινές ώρες και επομένως κατά τις ανέφελες νύκτες του Ιανουαρίου είναι ορατός στο σύμπλεγμα των Πλειάδων, ως κορωνίδα της
Πούλιας, κατα τη δημώδη έκφραση, που σημαίνεται ως προς το ζενίθ, στην ψηλότερη περιοχή του ουράνιου θόλου.Εξ αυτού του απλού φυσικού γεγονότος όλες οι συνεχόμενες ημέρες που είναι ορατός ο αστέρας Αλκυών ήταν πολύ φυσικό να ονομασθούν Αλκυονίδες.

Η Αλκυόνη στη Μυθολογία

Ο μύθος λέει ότι η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του Θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης.Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα.Η ένωσή τους ήταν τέλεια κι ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι, ώστε να νομίζουν ότι δεν ήταν κοινοί άνθρωποι. Σιγά σιγά, άρχισαν να πιστεύουν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.Ο Κήυκας θεώρησε τον εαυτό του ισάξιο του Δία και η Αλκυόνη ισάξιο της Ήρας.Τόσο πολύ το πίστεψαν πού άρχισαν να φωνάζουν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα Δίας και Ήρα, με αυτό τον τρόπο προκάλεσαν τους Θεούς και ιδιαίτερα τον Δία.

Όταν το έμαθε ο Δίας θύμωσε τόσο που μια μέρα που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ' ανοιχτά έριξε κεραυνό και το τσάκισε, με αποτέλεσμα αβοή8ητος καθώς ήταν να πέσει στα μανιασμένα κύματα ο Κήυκας να πνιγεί.

Όταν έμαθε η Αλκυόνη το γεγονός πήγε με αγωνία στ' ακρογυάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, το μόνο όμως που βρήκε ήταν λίγα σπασμένα ξύλα που είχε ξεβράσει το νερό, άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα, μερόνυχτα θρηνούσε τον χαμό του αγαπημένου της.Ο Δίας στο τέλος την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί.

Ένα πανέμορφο πουλί που πήρε το όνομά της, και το οποίο ζει κοντά στη θάλασσα, σαν να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο χαμένος Κήυκας..Το μαρτύριό της όμως δεν είχε τελειώσει, γεννούσε τα αυγά της, μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε στα βράχια της ακτής. Μα τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στη στεριά, σκαρφάλωναν στα βράχια, κατέστρεφαν τη φωλιά και τ' αυγά της.

Για άλλη μία φορά ο Δίας έδειξε συμπόνια για την Αλκυόνη, δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο ήλιος, μέχρι να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ' αυγά και να βγουν τα μικρά της από μέσα.

Οι Αλκυονίδες νήσοι

Οι Αλκυονίδες νήσοι, καλούμενες και κατ΄ ευφημισμό "καλά νησιά" αποτελούν ένα νησιωτικό σύμπλεγμα στο ανατολικό τμήμα του Κορινθιακού κόλπου, του λεγόμενου κόλπου του Λειβαδάστρου, απέναντι από το ακρωτήριο Ολμιών στο Νομό Κορινθίας.Το νησιωτικό αυτό σύμπλεγμα αποτελείται από μια συστάδα τεσσάρων νησιών: τη Ζωοδόχο Πηγή (νησίδα), το Δασκαλειό (Αλκυονίδων), το Γλαρονήσι (Αλκυονίδων) και το Πρασονήσι (Αλκυονίδων).

Πρόκειται για τέσσερις κορυφές υφαλονήσου που εδράζεται σε βάθος περίπου 190 μέτρων και που φέρεται ν΄ αναδύθηκε από αμνημονεύτων ετών λόγω γεωλογικών διεργασιών. Εξ αυτού συμπαιρένεται ότι αυτές αποτελούν το επίκεντρο σεισμών που εκδηλώνονται στη περιοχή. Είναι σχετικά νησιά άνυδρα και υπάρχουν ελάχιστα κτίσματα σε αυτά, καθώς επίσης και ιχθυοκαλιέργιες.Στο έδαφός τους έχουν εντοπιστεί ερείπια αρχαίων εγκαταστάσεων.

Η περιοχή των "Καλών νήσων", όπως αναφέρθηκε παραπάνω, είναι ιδιαίτερα σεισμογενής και ήταν το επίκεντρο του τρομακτικού σεισμού του 1981 με πολλούς νεκρούς στην Αθήνα.
Το όνομά τους προέρχεται από τις Αλκυονίδες, μυθικές κόρες του γίγαντα Αλκυονέα.

Η άποψη των μετεωρολόγων

Από καθαρά μετεωρολογική άποψη οι αλκυονίδες ημέρες ως ημέρες καλοκαιρίας εξηγούνται από το γεγονός ότι στο γεωγραφικό πλάτος που βρίσκεται η Ελλάδα μέχρι το γεωγραφικό πλάτος κυρίως της βορειοανατολικής Ευρώπης, κατά την περίοδο του χειμώνα παρατηρείται η αυτή βαρομετρική πίεση (εξίσωση πίεσης) με συνέπεια αφενός να μη δημιουργούνται άνεμοι και αφετέρου ο καιρός να είναι μεν ψυχρός αλλά και ηλιόλουστος, λόγω της αντικυκλωνικής κατάστασης.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως κάθε χρόνο υπάρχουν Aλκυονίδες ημέρες. Υπάρχουν και έτη που έλλειψαν τελείως όπως το 1947, αλλά και οι ημερομηνίες έναρξης και λήξης και διάρκεια αυτών δεν είναι σταθερές. Συνηθέστερα όμως καλύπτουν σχεδόν το δεύτερο ήμισυ του Ιανουαρίου. Παρόλα αυτά, άλλοι επιμένουν να αποδίδουν τη διάρκειά τους σε διαστήμα 14 αίθριων ημέρων, από τις 15 Δεκεμβρίου έως 15 Φεβρουαρίου στην Ελλάδα, στην καρδιά του χειμώνα.

Οι σχετικοί μύθοι είναι πολλοί και σε όλες τις εκδοχές τους μιλούν για τους θεούς, που προσέφεραν τις μέρες αυτές στο πουλί Αλκυόνη, στο οποίο μεταμόρφωσε ο Δίας την Αλκυόνη, κόρη του θεού των ανέμων Aιόλου, μετά το θάνατό της, ώστε να μπορεί να γεννά τα αυγά του στα βράχια των αλκυονίδων νήσων χειμώνα κι όχι άνοιξη.

Οι Αλκυονίδες Μέρες ως μήνυμα αισιοδοξίας

Η φύση μας δείχνει ότι όλα είναι μια εναλλαγή καταστάσεων: καλών και κακών, κακοκαιρίας (χειμώνας) και καλοκαιρίας (καλοκαίρι), ζωής και θανάτου. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι ζούμε σε ένα θαύμα που ονομάζουμε "ζωή". Οι Αλκυονίδες Μέρες, αν τις δούμε συμβολικά, μεταφέρουν ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα, ότι ακόμα και στη "βαρυχειμωνιά" θα υπάρχουν περιστάσεις που θα μας δίνουν δύναμη και θάρρος, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, ώστε αισιόδοξοι πια να περιμένουμε την "καλοκαιρία" και τον ερχομό της "άνοιξης", κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Μύθοι και θρύλοι της περιοχής της Πάτρας ~  Συγγραφέας: Mystica 

Η Ελλάδα αποτελεί μία χώρα με πολλά κάστρα και το καθένα από αυτά έχει την δικιά του ιστορία, μία ιστορία η οποία περικλείει όλους τους μύθους και τους θρύλους και τις παραδόσεις του κάθε λαού που έχει περάσει από αυτό.

Το κάστρο της Πάτρας δεν έχει και τόσο πλούσια λαογραφία αλλά είναι αρκετά ενδιαφέρον να αναφερθούν τα έστω και τόσο λίγα στοιχεία που κατάφερα να μαζέψω.Διάφοροι λαογράφοι όπως και ο πολύ γνωστός Νικόλαος Πολίτης αναφέρουν για ένα στοιχειό που τρομοκρατούσε τους κατοίκους στην περιοχή γύρω από το Κάστρο.

Το στοιχειό αυτό είχε την ονομασία Πατρινέλλα και λένε πως επρόκειτο για ένα φάντασμα γένους θηλυκού το οποίο εμφανιζόταν όποτε υπήρχε κίνδυνος κάποιας ασθένειας ή όταν υπήρχε κίνδυνος επίθεσης από κάποιον εχθρό ή όταν πέθαινε κάποιο σημαντικό πρόσωπο της περιοχής. Είχαν άμεσα συνδέσει το γενειοφόρο άγαλμα που βρίσκεται στο νότιο τοίχος του κάστρου με τον μύθο αυτό.

Το άγαλμα του Πατρέα ή Δία και κατά τους ντόπιους η Πατρινέλλα.

Οι ντόπιοι υποστήριζαν πως η κατοικία του εν λόγω στοιχειού ήταν νοτιοανατολικά του κάστρου. Δεν το θεωρούσαν επικίνδυνο καθώς λένε ότι τους προστάτευε από όλα τα κακά. Από μαρτυρίες που συνέλλεξα από μεγάλους σε ηλικία Πατρινούς μου ανέφεραν πως το φάντασμα αυτό εμφανιζόταν μερικές μέρες πριν συμβεί κάτι κακό στην πόλη της Πάτρας και υλοποιείτο σε μορφή γριάς γυναίκας που έσερνε αλυσίδες και που ίπταται ένα μέτρο από το έδαφος.

Μάλιστα γνωστός μου Πατρινός, μου είπε πως είχε δει το εν λόγω στοιχειό στην περιοχή του Δασυλλίου (100 μέτρα από την είσοδο του κάστρου) όπως ακριβώς περιγράφεται από τους περισσοτέρους. Καθώς οι αναφορές μου φάνταζαν υπερβολικές έκανα μια περαιτέρω έρευνα και έμαθα πως το γενειοφόρο άγαλμα που είχαν συνδέσει με το στοιχειό επρόκειτο για άγαλμα του Δία ή του Πατρέα.

Θεωρώ λοιπόν πως οι κάτοικοι της περιοχής είχαν πλάσει μία φανταστική μεταμόρφωση του αγάλματος σε ήρωα που αντιπροσώπευε την νίκη του Πατρέα έναντι των Ιώνων και την τελική επικράτηση των Αχαιών ή σε άλλες εποχές την νίκη των Ελλήνων έναντι άλλων εχθρών.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως οι παλαιοί άνθρωποι είχαν αμυδρή γνώση της ιστορίας και ότι τη γνώριζαν ήταν από προφορική παράδοση, μία παράδοση που αλλοιωνόταν λόγω του ότι ο κάθε λαός προσέθετε στοιχεία που ταιριάζουν στην δικιά του αντίληψη.

Παραδόσεις μιλούν για την ύπαρξη μεγάλου δικτύου στοών που συνδέονται μεταξύ τους και καλύπτουν την περιοχή της Πάτρας. Πολλοί αναφέρουν για στοές που ξεκινούν από το κάστρο και συνδέονται με το φρούριο του Ρίου αλλά και με στοές που οδηγούν κάτω από την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα.

Η έρευνα που έκανα για το συγκεκριμένο θέμα ήταν αρκετά χρονοβόρα διότι αφιέρωσα πολύ χρόνο στο να εντοπίσω κάτι που να αποδεικνύει τα λεγόμενα. Στο εσωτερικό του κάστρου δεν κατάφερα να εντοπίσω κάτι εκτός αν υπάρχουν στοές στα ενδότερα του κάστρου τα οποία είναι κλειστά για το κοινό καθώς μου είπαν πως κάνουν έργα και είναι πολύ επικίνδυνο για κάποιον να πάει μέσα.

Από έξω όμως συνάντησα τα εξής περίεργα. Καταπακτές που είναι καλά κλειδωμένες και όσο και αν ρώτησα για αυτές δε κατάφερα να μάθω ποια ήταν η χρησιμότητά τους.

Καταπακτές που είναι καλά κλειδωμένες

Ακόμη ένα πολύ περίεργο κτίριο δίπλα στο κάστρο για το οποίο ρώτησα άτομα από το τμήμα του δήμου και δεν μου απάντησαν στο τι χρησιμεύει.


Από φωτογραφίες που κατάφερα να βγάλω είδα πως αυτό το κτίριο επικοινωνεί με κάποιον τρόπο με το κάστρο. Ίσως πρόκειται κάτι σαν υδραγωγείο σαν το αρχαίο ρωμαϊκό υδραγωγείο με το οποίο υδρευόταν η Πάτρα. Η Πάτρα σαν πόλη είναι γεμάτη από αρχαία πηγάδια τα οποία με την πάροδο των χρόνων σκεπάστηκαν από οικοδομήματα.


Στην πλατεία Υψηλών Αλωνιών κατάφερα να εντοπίσω κάποιες άλλες στοές, οι οποίες ήταν και αρκετά προσβάσιμες. Εδώ αυτήν τη φορά κατάφερα να πάρω μία απάντηση στο τι χρησίμευαν αυτές οι στοές. Από την υπηρεσία του δήμου που όλος περιέργως βρίσκεται 30 μέτρα από το σημείο της στοάς, μου είπαν πως αυτές ήταν καταφύγιο και ότι οδηγούσαν κάτω από το αρχαίο Ωδείο της Πάτρας. Περίπου δηλαδή μία απόσταση ενός χιλιομέτρου.

Για να διαπιστώσω τα λεγόμενα μπήκα μέσα στις στοές. Οι στοές επικοινωνούν μεταξύ τους, δηλαδή όταν κάποιος μπαίνει από τη μία μετά από 50 μέτρα συναντά ένα κεντρικό δωμάτιο που διασταυρώνεται με την είσοδο-έξοδο της άλλης στοάς. Έτσι προς μεγάλη απογοήτευσή μου διαπίστωσα πως οι εν λόγω στοές δεν οδηγούν πουθενά και η χρήση τους αποκλείεται να ήταν καταφύγιο λόγω της στενότητας των χώρων.

Θα πρέπει να αναφέρω πως οι στοές βρίσκονται στα σκαλιά που οδηγούν από την Πλατεία Ψηλά Αλώνια προς την οδό τριών Ναυάρχων όπου υπάρχει αναλληματικός τοίχος ρωμαϊκών χρόνων.

Στοά στα Ψηλαλώνια

Η επόμενη έρευνα μου έγινε στην περιοχή όπου βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα. Ο ναός του Αγίου Ανδρέα κατά την αρχαιότητα ήταν ναός της θεάς Δήμητρας όπου υπήρχαν αγάλματα της θεάς, της Κόρης της και άγαλμα της Γης. Στο πηγάδι όπου στεγάζεται σήμερα το θαυματουργό νερό του Αγίου Ανδρέα υπήρχε πηγή αφιερωμένη στη θεά Δήμητρα η οποία λειτουργούσε ως μαντείο.

Πηγάδι Αγίου Ανδρέα

 Η στοά που συνεχίζει από τα αριστερά δεν είναι προσβάσιμη και μάλλον οδηγεί κάτω από τον παλιό ναό. Δίπλα από την αποθήκη συναντάμε περίεργους εξαερισμούς που λένε ότι μπορεί να ήταν τα 14 παράθυρα που φώτιζαν το υπόγειο θολωτό άντρο της Αρχαίας Θεάς. Σε αυτήν την περιοχή λένε ότι έδρασε ο απόστολος ’γιος Ανδρέας ο οποίος αγίασε το νερό και θεράπευε τους ασθενείς της πόλης.


Έπειτα από το Ναό του Αγίου Ανδρέα κατευθύνθηκα προς το φρούριο του Ρίου λίγο πιο έξω από την πόλη της Πάτρας. Εκεί δικαιώθηκα για τον κόπο μου καθώς ανακάλυψα κάτι πολύ ενδιαφέρον. Φήμες για στοές που ξεκινούσαν μέσα από το κάστρο και οδηγούσαν από έξω από αυτό αποδειχτήκαν αληθινές.

Οι φήμες όμως για στοές που ενώνουν το κάστρο του Ρίου με αυτό της Πάτρας είναι εντελώς αβάσιμες διότι το κάστρο του Ρίου είναι κατά πολύ μεταγενέστερο από αυτό της Πάτρας. Συγκεκριμένα κτίστηκε μαζί με το φρούριο του Αντίρριου από τον Βαγιαζήτ Β' το 1499, το οποίο κατά την αρχαιότητα ήταν ναός αφιερωμένος στον Ποσειδώνα ο οποίος προστάτευε τους ναυτικούς.

Μία στοά ξεκινά με την είσοδο στην κεντρική πύλη του φρουρίου, όπου στη δεξιά πλευρά αρχίζει η στοά.

Στοά στο κάστρο του Ρίου

 Προχωρώντας όλο και πιο μέσα συναντάμε λιμνάζοντα νερά τα οποία εμποδίζουν τη διέλευση παραπέρα. Η συγκεκριμένη στοά καταλήγει στη θάλασσα.Η μία από αυτές καταλήγει σε έξοδο έξω από τον περίβολο του κάστρου πάντα στην ανατολική πλευρά ενώ η άλλη προχωρά αρκετά μέτρα και έπειτα σταματά λόγω κατολίσθησης και μπόλικου θαλασσινού νερού, πράγμα που μαρτυρεί ότι η εν λόγω στοά οδηγεί έξω από το κάστρο. Ίσως αν τα νερά βρίσκονταν σε χαμηλότερη στάθμη όντως να παρατηρούσαμε την αρχή ή το τέλος της στοάς. Ενδιαφέρον αποτελεί και η περιήγηση στο εσωτερικό και κύριο μέρος του φρουρίου.

Τέλος αναφέρω κάποια λαογραφικά στοιχεία από τις Παραδόσεις του Νικόλαου Πολίτη που σχετίζονται με την περιοχή της Πάτρας και συσχετίζονται με στοιχειά ή άλλα παράδοξα τα οποία προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν με διαφόρους τρόπους οι παλαιοί:

- Η Πέτρα του Κριτή (Παρ. Νο 201): '' Απ' όξω από την πόρτα της εκκλησιάς του Αϊ-Γιαννιού είναι μία πέτρα, που όταν την τρίψεις μ' άλλη πέτρα βρωμά σαν θειάφι. Αυτή είναι η πέτρα που καθόταν ο κριτής όταν καταδίκασε τον άγιο Αντρέα να σταυρωθεί, και από τότε έχει αυτήν την άσχημη μυρουδιά. ''

- Το στοιχειό της Οβριάς (περιοχή οβριά Πατρών, Παρ. Νο 531): '' Παλαιά, σε μια συκιά, φαίνεται πως κάποιος εκάρφωσε ένα στοιχειό από άλλο μέρος, και τούτο είναι το στοιχειό της Οβριάς. Εφανερωνότανε σα βόιδι, και το ακούγανε οι ανθρώποι που εμούγκριζε, αλλά δεν εβάρηγε. Το στοιχειό αυτό εχάθη τώρα.''

- Το στοιχειό του Σαραβαλίου (Παρ. Νο 529): '' Το στοιχειό του Σαραβαλίου επαρουσιαζότανε σα σκυλί και σα φωτιά, και εκαθότανε σ' ένα μεγάλο δέντρο απ' όξω από το χωριό. Πολλές φορές εβλέπανε οι άνθρωποι τη νύκτα απάνου στο δέντρο φωτιά, ή ακούγανε βάβιγμα σκυλιού χωρίς να το βλέπουν. Το στοιχειό αυτό εχάθη, γιατί έπεσε προ καιρού αστροπελέκι απάνου στο δέντρο και το έκαψε, και φαίνεται ως τα σήμερα ξερό το δέντρο.''

- Η Μανολιά (Παρ. Νο 806): '' Μισή ώρα μακριά από το ποτάμι της Λευκάδας, λίγο από πάνου από το δρόμο των Καλαβρύτων, είναι της Μανολιάς το λαγκάδι. Η Μανολιά είναι γυναίκα με μακριά μαλλιά, και κάθεται και χτενίζεται με χρυσό χτένι απάνου στη βρύση, που είναι κει που αρχίζει το λαγκάδι, λίγο παρακάτου, στου Μουσταφά Εφέντη τη βρύση. Αν πάει κανείς το καταμεσήμερο ή τα μεσάνυκτα να πάρει νερό, τον βαρεί και ή πεθαίνει ή τραβάει μακριά αρρώστια.

Ένας μία φορά ηθέλησε να την ιδεί, και για τούτο επήρε μαζί του έναν ζουδιάρη που την έβλεπε. Αφού εζύγωσαν κοντά, του λέει ο ζουδιάρης να πάει μπροστά εκείνος, γιατί άμα τον έβλεπε το ζουδιάρη η λάμια, θα έφευγε. Και εκείνος επήγε μπροστά, και ετήραγε στη βρύση και δεν έβλεπε τίποτα. Τότες ο ζουδιάρης έβαλε το χέρι του απάνου του, και αμέσως είδε μία ωραία γυναίκα απάνου στη βρύση, που εχτένιζε τα μαλλιά της, που ήσαν μακριά μακριά και ξανθά. Η Μανολιά γίνεται και ζαγάρι και τέντα.

Μια φορά, επί Τουρκίας ακόμη, ο γέρο-Στάθης ο Οβριάτης και ο γερο-Ρίτζης ήσαν δραγάτες εις εκείνον τον τόπο. Ένα απόγιομα είδανε ένα καράβι στην ακροθαλασσσιά, και εκίνησαν να πάνε να ιδούνε μην είναι κοντραμπάσο για να τσιμπήσουν τίποτα. Στο δρόμο απαντήσανε ένα ζαγάρι, στης Μανολιάς το λαγκάδι μέσα, εκεί που πέρναγε ο δρόμος, και τους έκοβε τη στράτα χωρίς να τους βαδίζει. Εκείνοι το νοήσανε πως ήτανε το στοιχειό και δεν εμιλήσανε, αλλά ετράβηξαν το κουμπούρι με το ζερβί χέρι, και εχάθη το ζαγάρι.

Αφού επήγανε παρακάτου και επερνάγανε πάλι μες στο λαγκάδι, ακούσανε από πάνω από το κεφάλι τους παπ, παπ, παπ, όπως κάνει η τέντα όταν είναι τεντωμένη και τη φυσάει ο αγέρας. Και ετηράξανε και είδανε αληθινά μία τέντα από πάνω τους. Και τότες έκαμαν το σταυρό τους και εχάθηκε ή τέντα και εγυρίσανε πίσω. Το στοιχειό τούτο έχει τώρα κάμποσον καιρό που εχάθη και δε βαρεί πλια. Και ο κόσμος πηγαίνει άφοβα στη βρύση του Μουσταφά Εφέντη και παίρνει νερό.