Navi Voice

Ήταν σαν σήμερα, 9 Οκτωβρίου 1967, ημέρα Κυριακή. Ο εμβληματικός ήδη επαναστάτης Ερνέστο Τσε Γκεβάρα περνούσε δια παντός στη σφαίρα του μύθου, δολοφονημένος από άγημα του βολιβιανού στρατού.

Ο Σωκράτης βρέθηκε σε ένα χωριό όπου οι άνθρωποι μιλούσαν για ένα θρυλικό “Δέντρο της Σοφίας”. Το δέντρο έλεγαν ότι έφερε καρπούς που χάριζαν απαράμιλλη σοφία σε όποιον τoυς κατανάλωνε.

Περίεργος και λίγο δύσπιστος, ο Σωκράτης αποφάσισε να αναζητήσει αυτό το δέντρο. Ετοίμασε μια μικρή τσάντα, πέταξε μέσα ένα μπουκάλι νερό και κατευθύνθηκε προς το δάσος, οπλισμένος μόνο με το περίεργο μυαλό του.

Αφού περπάτησε για ώρες, συνάντησε έναν ξυλοκόπο.

Ξυλοκόπος: Φαίνεσαι χαμένος, γέροντα. Τι σε φέρνει σε αυτό το δάσος;

Σωκράτης: Ψάχνω για το Δέντρο της Σοφίας. Το έχεις ακουστά;

Ξυλοκόπος: Α, το θρυλικό δέντρο! Οι άνθρωποι λένε ότι υπάρχει, αλλά κανείς δεν το βρήκε ποτέ.

Τελικά, μετά από ώρες περπατήματος, ο Σωκράτης έφτασε στη βάση ενός λόφου. Μια κουκουβάγια καθόταν στο κλαδί ενός δέντρου.

Κουκουβάγια: Ο τελευταίος γρίφος: “Μπορούν να με αποδείξουν αλλά ποτέ δεν θα με δουν, εκατομμύρια σκοτώνονται για μένα αλλά ποτέ δεν με αγγίζουν, μπορούν να με κατανοήσουν αλλά δεν μπορούν να με αιχμαλωτίσουν. Τι είμαι;”

Σωκράτης: Αχ, ιδού μια διαφωτιστική ερώτηση! Είσαι μια ιδέα.

Με ένα επιφώνημα, η κουκουβάγια πέταξε μακριά και η πλαγιά του λόφου άνοιξε για να αποκαλύψει το μονοπάτι που οδηγούσε στο Δέντρο της Σοφίας, τα κλαδιά του οποίου ήταν φορτωμένα με χρυσούς καρπούς.

Ο Σωκράτης διάλεξε έναν καρπό και δάγκωσε μια μπουκιά. Ξαφνικά, τα μάτια του άνοιξαν. Δεν ένιωθε διαφορετικά, αλλά συνειδητοποίησε κάτι βαθύ.

Επέστρεψε στο χωριό και οι άνθρωποι τον ρώτησαν με ανυπομονησία: Λοιπόν, απέκτησες απαράμιλλη σοφία;

Ο Τζον Στιθ Πέμπερτον (John Stith Pemberton, 8 Ιουλίου 1831 – 16 Αυγούστου 1888) ήταν Αμερικανός φαρμακοποιός. Είναι γνωστός ως ο εφευρέτης της Coca-Cola η οποία, όσο ζούσε, χρησιμοποιούνταν μόνο ως φάρμακο.

Γεννήθηκε στο Νόξβιλ της Κομητείας Κρόφορντ. Όταν ήταν 19 ετών πήρε πτυχίο Ιατρικής, ενώ παράλληλα επέδειξε μεγάλες ικανότητες και στη φαρμακευτική. Σύμφωνα με τον τοπικό Τύπο, ο δρ. Πέμπερτον υπήρξε από τους πιο γνωστούς γιατρούς της Ατλάντα.

Ο Πέμπερτον, προσπάθησε να φτιάξει ένα σκεύασμα για την καταπολέμηση του πονοκεφάλου και την τόνωση του οργανισμού. Ξεκίνησε να ψάχνει στα λιμάνια της Σαβάννα, στην πολιτεία της Τζόρτζια, αναζητώντας το ιδανικό μείγμα φρέσκων συστατικών και μπαχαρικών από όλο τον κόσμο – μέχρι που τελικά το πέτυχε.

Το Μάιο του 1886, μέσα στο εργαστήριό του, έφτιαξε την Coca-Cola, ένα από τα πιο δημοφιλή προϊόντα στον κόσμο.

Ο John Pemberton, ένας φαρμακοποιός από την Ατλάντα παρακινημένος από απλή περιέργεια, ανακάτεψε ένα άρωμα με ένα υγρό στο χρώμα της καραμέλας και μόλις ήταν έτοιμο το μετέφερε στο φαρμακείο του Joseph Jacobs.

Εδώ, το μείγμα αναμείχθηκε με ανθρακούχο νερό, το έδωσαν για δοκιμή σε κάποιους από τους πελάτες του φαρμακείου και όλοι συμφώνησαν ότι αυτό το νέο ποτό ήταν το κάτι άλλο. Έτσι, το φαρμακείο του Jacobs άρχισε να το σερβίρει για 5 σεντς το ποτήρι.

Ο λογιστής του Pemberton, ο Frank Robinson, ονόμασε το νέο μείγμα Coca-Cola και το σημείωσε στα βιβλία του, με τον ιδιαίτερο γραφικό του χαρακτήρα.

Από εκείνη την ημέρα, μέχρι σήμερα, η Coca-Cola γράφεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Την πρώτη χρονιά, ο Pemberton πουλούσε μόλις 9 ποτήρια Coca-Cola την ημέρα.

Τα άλογα αυτά σήμερα τα γνωρίζει όλος ο πλανήτης λανθασμένα σαν τα άλογα του Αγίου Μάρκου,μόνο που είναι Ελληνικά και θα έπρεπε να ονομάζονται της Χίου….

Τα τέσσερα περίφημα αγάλματα που αποδίδονται στον γλύπτη Λύσιππο (ο οποίος εργάσθηκε για τον Μέγα Αλέξανδρο) εάν και είναι πολύ πιθανόν να έγιναν μετά τον θάνατο του από κάποιον γλύπτη που ακολουθούσε την τεχνική του και προερχόταν από την κορυφαία σχολή γλυπτικής της Σικυώνας η από την επίσης περίφημη σχολή της Χίου εκείνη την εποχή,στόλιζαν το νησί από τον 2ο π. Χ. αιώνα –σύμφωνα με την ανάλυση του άνθρακα.

Τα τέσσερα περίφημα αγάλματα έχουν ένα μέγιστο ύψος 238 cm (131 εκατοστά είναι το ύψος στο ακρώμιο), μήκους 252 εκατοστά και ζυγίζουν μεταξύ 8,5 και 9 τόνους το καθένα.

Τα γλυπτά αν και ονομάζονται μπρούτζινα, η ανάλυσή τους έχει δείξει ότι περιέχουν τουλάχιστον 96,67% χαλκό, και έτσι θα πρέπει να θεωρούνται περισσότερο μη καθαρό κράμα χαλκού παρά μπρούτζου.

Η υψηλή περιεκτικότητα σε κασσίτερο είχε αυξήσει την θερμοκρασία του καλουπώματος στους 1200–1300 °C.

Η υψηλής καθαρότητας χαλκός επιλέχθηκε για να επιτευχθεί πιο ικανοποιητική επιχρύσωση με τη τεχνική της χρήσης υδραργύρου.

Με εντολή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Θεοδόσιου ΙΙ (408-450) τα πήραν απο την Χίο και τα τοποθέτησαν στον ιππόδρομο της Κωνσταντίνου πόλεως.

Το 1204 κλάπηκαν από τον Ενρίκο Δάνδολο, στη Δ΄ Σταυροφορία! Ο Δάνδολος τα έβαλε στη βεράντα της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, όπου έμειναν μέχρι το 1797.

Ύστερα ο Ναπολέων τα τοποθέτησε επάνω στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι!

Οι κατακτητές – σύμμαχοι τα έστειλαν πίσω στη Βενετία μετά την πτώση του Ναπολέοντα το 1815.

Σήμερα εξακολουθούν να ευρίσκονται στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου αντίγραφα των χάλκινων ίππων καθώς τα πρωτότυπα βρίσκονται στο Μουσείο του Ναού..

Τα κολάρα που υπάρχουν στα άλογα προστέθηκαν το 1204 για να καλυφθούν τα σημεία από τα οποία είχαν κοπεί τα κεφάλια προκειμένω να μεταφερθούν στη Βενετία...

Μας έρχεται στο νου ο στίχος του Γιώργου Σεφέρη <<όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει>> με τον οποίο ο ποιητής αναλογίζεται τα ένδοξα χρόνια του ελληνικού παρελθόντος, του οποίου διάσπαρτα υπάρχουν παντού καλλιτεχνικά δημιουργήματα, κλεμμένα από άρπαγες εισβολείς, ανεπαρκείς και κατώτερους απέναντι στους αθάνατους δημιουργούς του Ελληνικού μεγαλείου!

Πάνω από ένα εκατομμύριο εκθέματα και κειμήλια ανεκτίμητης αξίας έχουν κλαπεί από την εποχή της πρώτης άλωσης της Πόλης και βρίσκονται διάσπαρτα σε Βενετία και στα υπόγεια του Βατικανού. 

Βεγγέρα το βράδυ με σύκα, καρύδια και κουβέντα, ζεστασιά από το μαγκάλι, δουλειές στο χωράφι, τα κουκούλια, τη θάλασσα και τον αργαλειό αλλά και γιορτές με φαγητό, τραγούδι και χορό αποκαλύπτουν οι προφορικές μαρτυρίες των Μικρασιατών για τη ζωή τους πριν από τον ξεριζωμό, που σώζονται γράμμα προς γράμμα, λέξη προς λέξη, στο πλούσιο και πολύτιμο αρχείο που διατηρεί το Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού, στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης.

Μέσα από αυτό ζωντανεύουν οι μνήμες και οι περιγραφές περίπου πεντακοσίων Μικρασιατών, προσφύγων πρώτης γενιάς από το Αξάρι, τη Σμύρνη, την Προύσα, το Αϊδίνι, το Ανταβάλ, την Αρτάκη και άλλες περιοχές, που εξιστόρησαν με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής καθώς και τη ζωή τους πριν και μετά απ’ αυτά. Κι ενώ σε κάποιες περιπτώσεις οι μνήμες φαίνεται να ξεθωριάζουν, είτε από τα χρόνια είτε από την ανάγκη των ανθρώπων να ξεχάσουν τα δυσάρεστα, σε ορισμένες περιπτώσεις είναι τόσο ισχυρές και ξεκάθαρες που αποκαλύπτουν πολύτιμες πληροφορίες για γεγονότα, ήθη και έθιμα, γεωγραφικές πληροφορίες και λαογραφικά στοιχεία.

Το Αθηναϊκό Πρακτορείο, στο πλαίσιο φακέλου για τη Μικρασιατική Καταστροφή, ξετυλίγει τις μαρτυρίες των ανθρώπων που την έζησαν, πριν από τον ξεριζωμό, στο ταξίδι της προσφυγιάς και στη νέα πατρίδα.

Η καθημερινή ζωή μέσα από πλούσιες μαρτυρίες

Πλούσιες αλλά και συναισθηματικά φορτισμένες είναι οι μαρτυρίες των προσφύγων που αφορούν την καθημερινή ζωή, τις συνήθειες των κατοίκων, τα έθιμα και τη λαογραφία του τόπου.

Σύμφωνα με τη Φωτεινή Μερτζεμέκη από το Αξάρι, στο χωριό υπήρχε ελληνικό σχολείο όπου πήγαιναν αγόρια και κορίτσια. Οι Έλληνες ήταν χριστιανοί Ορθόδοξοι, μιλούσαν μεταξύ τους ελληνικά και πήγαιναν στην εκκλησία. Γιόρταζαν τις γιορτές καθώς οι Τούρκοι δεν τους το απαγόρευαν και τηρούσαν τα έθιμα βάφοντας κόκκινα αυγά, κάνοντας περιφορά του Επιταφίου και ψήνοντας αρνιά και τσουρέκια.

Από τις αναμνήσεις της «ξεπηδούν» το μπακιρένιο μαγκάλι, με το οποίο ζεσταινόταν η οικογένεια, το λαβόμανο (μια κανάτα σε έναν δίσκο για το καθημερινό πλύσιμο) και το παγωτό γλασάδα που πουλούσαν πίσω από τον σταθμό. «Έλα να σε κεράσω μια γλασάδα», έλεγαν οι παγωτατζήδες και η χαρά των μικρών παιδιών ξεχείλιζε… «Το καλοκαίρι πηγαίναμε στα αμπέλια. Εκεί βράζανε καζάνια και τα σταφύλια τα κόβανε, τα βάζανε και τα ζεματούσανε και στρώνανε αντίσκηνα. Τα στεγνώνανε. Σταφίδα γινότανε», διηγείται η κ. Μερτζεμέκη. «Δεν τα πουλούσανε τότε σαν σταφύλια, σταφίδες τα κάνανε και τα βάζανε στα τσουβάλια», εξηγεί.

Τα βράδια, τον ελεύθερό τους χρόνο οι άνθρωποι τον περνούσαν με βεγγέρα. «Λέγαμε, απόψε θα ‘ρθουμε σε σένα. Πηγαίναμε σε ένα φιλικό σπίτι και εκείνοι ετοιμάζανε σύκα, σπάγανε καρύδια, γέμιζαν τα σύκα με καρύδια, τα βάζανε σε μια πιατέλα και μας κερνούσανε …. Μας κερνούσαν και καφέ, καθόμασταν μέχρι τις έντεκα, δώδεκα και μετά φεύγαμε. Την άλλη μέρα λέγαμε σήμερα να ‘ρθείτε να φάτε σε εμάς. Φέρναμε τα κατμέρια, τετράγωνο φύλλο που βάζαμε μέσα τυρί και αυγά, το διπλώναμε ώστε να κάνουμε ένα τετράγωνο και το τηγανίζαμε», αναφέρει η ίδια.

Όταν έρχεται η κουβέντα στα Μικρασιάτικα φαγητά, οι πληροφορίες ρέουν σαν νεράκι: ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στους κεφτέδες από ρεβίθια, τα ντολμαδάκια, τα σαρμαδάκια, και τους τζιγεροσαρμάδες ενώ η ηλικιωμένη γυναίκα προσκαλεί την ερευνήτρια για φαγητό και δίνει λεπτομερείς οδηγίες: «παίρνω τη σκέπη του αρνιού… τη σκωταριά την κόβουμε βούκες βούκες … κρεμμυδάκια, άνηθο, δυόσμο τα ανακατεύουμε… σε μια γιαουρτόκουπα βάζεις τη σκέπη, δυο-τρεις κουταλιές από αυτό, τα σκεπάζ, και τα βάζεις σα καπελάκια στο ταψί και στο φούρνο και ύστερα γίνεται ένα φαΐ, να τρως και να μην χορταίνεις…».

Όσο για τα μαγαζιά και τα ψώνια, η κυρία Φωτεινή λέει: «Άμα θέλαμε μεγάλα μαγαζιά για προίκα να ψωνίσουμε -πώς τώρα πάμε στη Θεσσαλονίκη- πηγαίναμε στη Σμύρνη και ψωνίζαμε». Στα γλέντια του γάμου, ο Ιωάννης Δανιηλίδης από το Ανταβάλ αναφέρει ότι παίζανε κλαρίνο και ούτι και χορεύανε καρσιλαμά και σιρούκ, χορούς σταυρωτούς, ενώ η κυρία Φωτεινή θυμάται ακόμη και τα τουρκικά έθιμα του γάμου: «είχε ένα λουτρό και οι Τουρκάλες άμα θα κάνανε γάμο το Σάββατο πήγαιναν και λούζαν τη νύφη. Είχε ένα μεγάλο δωμάτιο και είχε καρέκλες και εκεί πέρα καθόντουσαν και κερνούσαν και τραγουδούσανε και χορεύανε εκεί πέρα και εμείς βλέπαμε».

Δουλειά και εργασία

Μπορεί οι σκηνές αυτές της καθημερινής ζωής να έχουν αποτυπωθεί στα παιδικά μάτια των προσφύγων, όμως η καθημερινότητα απαιτούσε αγώνα και σκληρή δουλειά. Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας ασχολούνταν με τη γεωργία, τους μεταξοσκώληκες, το ψάρεμα και το εμπόριο ενώ κάποιους τους έπαιρναν στρατιώτες στον Τουρκικό στρατό. Άλλοι είχαν καταστήματα, έφτιαχναν χαλιά, ήταν τσαγκάρηδες, τεχνίτες και ράφτες.

«Ο μπαμπάς μου είχε μεγάλο μαγαζί, μπαχτό (σ.σ. υφαντά στον αργαλειό) πουλούσε, ψιλικατζίδικο στην αγορά και το μισό ήταν πατάρι και απάνω τότε δεν είχε τσιγάρα, είχε μηχανή, τσιγαρόχαρτα έβγαζε. Είχε οκτώ υπαλλήλους και κόβανε τσιγαρόχαρτα και τα πουλούσανε», επισημαίνει η κ. Μερτζεμέκη.

Ιδιαίτερη αναφορά στους μεταξοσκώληκες κάνουν ο Γρηγόρης Γεωργόπουλος από το Αρμουτλί Νικομήδειας και η Ελένη Γαβριηλίδου – Τσεπραηλίδου από το Γιαϊλαντσίκ της Μικράς Ασίας. Ο Αριστοτέλης Ροδίτης από τους Ελιγμούς σημειώνει ότι η ενασχόληση της μητέρας του είχε να κάνει με τα οικιακά και είχε στην κατοχή της κουκούλια για να φτιάχνει μετάξι. Το σπίτι του, όπως λέει, είχε δύο πατώματα, στο πρώτο έμενε η οικογένεια και στο δεύτερο η μητέρα φύλασσε τα κουκούλια.

Χειροποίητα χαλιά έφτιαχνε η μητέρα της Μαρίας Μαρκούτσογλου από τη Σπάρτα Ικονίου, που, όπως τονίζει, είχε ολόκληρη παραγωγή από χειροποίητα χαλιά που έφτιαχναν οι νοικοκυρές.

Από την άλλη πλευρά, η οικογένεια του Ιωάννη Δανιηλίδη από το Ανταβάλ της Καππαδοκίας είχε πολλά στρέμματα αμπέλια και μεγάλη παραγωγή κρασιού, ενώ η Φωτεινή Τολούδη Κοσμά από την Απολλωνιάδα του νομού Προύσης αναφέρει ότι στην περιοχή ζούσαν Έλληνες και Τούρκοι που ασχολούνταν με τη γεωργία (κυρίως τα αμπέλια και της ελαιώνες) αλλά και με το ψάρεμα και το εμπόριο. Ο δικός της πατέρας ήταν στρατιώτης στον τουρκικό στρατό. Παντοπώλης ήταν ο πατέρας του Γιώργου Καράμπελα από το Βόρι στον Μαρμαρά, αλλά ο ίδιος από 14 ετών έγινε τσαγκάρης. Κατάστημα είχε και ο Αναστάσης Καζασίδης από το Ελ Μαλί στην περιοχή της Αττάλειας ενώ εκείνος μάθαινε την τέχνη του ράφτη.

Όσο για την καθημερινή ζωή, ο Ιωάννης Δανιηλίδης αναφέρει ότι «οι άντρες πήγαιναν στη δουλειά και μετά στα καφενεία και παίζανε κουμάρι.Oι γυναίκες πάλι πλέκανε με τον αργαλειό και πουλούσανε τα πλεκτά στους Τούρκους».

Οι σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων

Κοινό στοιχείο στις μαρτυρίες και τις συνεντεύξεις των προσφύγων της πρώτης γενιάς από τη Μικρά Ασία είναι οι αναφορές τους στις ομαλές σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις επισημαίνεται ότι «ο πόλεμος δημιούργησε την έχτρα». Η Φωτεινή Τολούδη – Κοσμά από την Απολλωνιάδα του νομού Προύσης που έζησε εκεί ως τα οκτώ της χρόνια αφηγείται ότι εκείνη την εποχή ο πληθυσμός της συγκεκριμένης περιοχής ήταν 80% Έλληνες και 20% Τούρκοι που συμβίωναν αρμονικά. Η ελληνική κοινότητα είχε τον πρόεδρό της ο οποίος είχε μεγάλη πολιτική ισχύ και συνεννοούνταν με τα άλλα εκτελεστικά όργανα του τουρκικού κράτους.

Τη ζωή στο Ανταβάλ της Καππαδοκίας περιγράφει ο Ιωάννης Δανιηλίδης: «Οι κάτοικοι του χωριού ήταν όλοι Έλληνες Ορθόδοξοι με τουρκικά ονόματα. Ελληνικά δε μιλούσαν, μόνο τουρκικά αλλά γράφανε με ελληνικά γράμματα. Στο σχολείο είχαν Έλληνες δασκάλους και δασκάλες και μάθαιναν επίσης γαλλικά και αραβικά. Ελληνική ιστορία δεν μαθαίνανε…. Οι πληθυσμοί ήταν ανάμεικτοι, Τούρκοι και Έλληνες, αλλά οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν γενικά καλές και επίσης οι Έλληνες θέριζαν τα χωράφια των Τούρκων. Ωστόσο πολλές φορές οι Τούρκοι έρχονταν για να πάρουν τους Έλληνες στο στρατό τους και επειδή οι Έλληνες κρυβόντουσαν, οι Τούρκοι έπιαναν και έδερναν τις γυναίκες τους». Η Δέσποινα Δανιηλίδου αναφέρει ένα περιστατικό όπου οι Τούρκοι σκότωσαν έξι επτά Έλληνες που έκοβαν ξύλα.

Η ιστορία και τα γεγονότα όπως τα έζησαν…

Όλα τα παραπάνω αποτυπώνουν ένα κομμάτι μόνο από τις περιγραφές και τις αφηγήσεις των προσφύγων πρώτης γενιάς που έχουν καταγραφεί και διασώζονται πλέον στο Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού. «Όταν πηγαίνουμε σε έναν πρόσφυγα για να καταγράψουμε την ιστορία και τα γεγονότα που έζησε, ξέρουμε ότι δεν θέλουμε ούτε να του μάθουμε την ιστορία, ούτε εκείνος να μας μάθει την ιστορία, απλώς θέλουμε να μας αφηγηθεί τη δική του ιστορία…..» εξηγεί στο ΑΠΕ – ΜΠΕ η ιστορικός του Αρχείου, Μαρία Καζαντζίδου.

Η ίδια επισημαίνει ότι το αρχείο είναι ο μόνος δημόσιος φορέας στη βόρεια Ελλάδα με τόσες πολλές καταγραφές προφορικών μαρτυριών και διευκρινίζει ότι πρόκειται για πάνω από 1500 μαρτυρίες προσφύγων από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την ανατολική Θράκη. Ειδικά για τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, σημειώνει ότι είναι όλοι οι ανταλλάξιμοι, στους οποίους η συνθήκη της Λωζάννης συμπεριέλαβε όλο τον πληθυσμό. «Είναι όλοι οι Χριστιανοί που από το 1912 με ΄14 εγκατέλειψαν τον τόπο καταγωγής τους και ήρθαν στην Ελλάδα, ως το 1924 που ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή» προσθέτει.

Το αρχείο αυτό που ιδρύθηκε το 1994 περιλαμβάνει μια τεράστια γκάμα αρχειακών τεκμηρίων, από περιγραφές μαχών και αιτίων διεξαγωγής μιας σύγκρουσης, μέχρι συνταγές, τραγούδια, γλωσσικά ιδιώματα, λαογραφικά στοιχεία, γι αυτό και το μελετούν, διάφοροι ερευνητές, γιατροί, εκπαιδευτικοί, αρχιτέκτονες, γλωσσολόγοι, φιλόλογοι, λαογράφοι κ.ά.

Ανησυχία προκαλεί τις τελευταίες ώρες η αύξηση της στάθμης των υδάτων στη λίμνη Κάρλα, καθώς ο κίνδυνος να πλημμυρίζουν τα παραλίμνια χωριά εντείνεται όλο και περισσότερο.

Ποια είναι όμως η λίμνη Κάρλα; Και πόσα γνωρίζουμε γι' αυτή;

Η λίμνη Κάρλα ή Βοιβηίδα, όπως ονομαζόταν παλαιότερα, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της πεδιάδας της Λάρισας, κοντά στις βόρειες πλαγιές του Πηλίου, στα όρια των Νομών Λάρισας και Μαγνησίας. Είχε μέγεθος 180- 195 χιλιάδες στρέμματα και το βάθος της έφτανε τα 4-6 μέτρα.

Αν και αποτελούσε έναν από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους της χώρας, τα προβλήματα που προκαλούσε στις τοπικές αγροτικές καλλιέργειες λόγω των συχνών πλημμύρων, άρχισαν να προβληματίζουν τις τοπικές Αρχές για το μέλλον της.

Να σημειωθεί ότι η λίμνη Κάρλα είχε ενταχθεί και στο δίκτυο προστασίας Natura, καθώς φιλοξενούσε σπάνια είδη πτηνών. Μαυρόκοτες, χηνάρια, κύκνοι, πελεκάνοι, ορτσάδες, διασέλες, ήταν μερικά από αυτά.

Σύμφωνα μάλιστα με μελέτη που εκπονήθηκε το 1962, στη λίμνη υπήρχε ο μεγαλύτερος αριθμός υδρόβιων πτηνών που είχε παρατηρηθεί στην Ελλάδα (430.000) ενώ είχαν καταγραφεί 143 είδη πτηνών, από τα οποία τουλάχιστον τα 55 θεωρούνται σήμερα προστατευόμενα.