Navi Voice

Οι ανθελληνικές ταραχές στη Σάουθ Όμαχα σημειώθηκαν στις 21 Φεβρουαρίου του 1909, μετά από τη σύλληψη του Γιάννη Μασουρίδη ως ένοχου για την δολοφονία του αστυνομικού Εντ Λόουρι.

Η συγκέντρωση περίπου 1.000 κατοίκων δύο μέρες μετά, οδήγησε σε ανεξέλεγκτη βία εις βάρος των Ελλήνων. Με κραυγές «θάνατος στους Έλληνες» και «θυμηθείτε τον καημένο τον Λόουρι», το πλήθος όρμησε στην ελληνική συνοικία, την «Γκρίκ-τάουν» και επιτέθηκε στους ανύποπτους Έλληνες. Η ελληνική παροικία της πόλης διαλύθηκε.

Με αφορμή τα 250 χρόνια ελληνικής παρουσίας στις ΗΠΑ (1768-2018) δημοσιεύονται στον ομογενειακό τύπο ιστορίες για τους Έλληνες στην Αμερική, οι οποίες δεν είναι και πολύ γνωστές στην Ελλάδα και την ομογένεια. Μια από αυτές αφορά το ''πογκρόμ'' κατά Ελλήνων μεταναστών στην μικρή πόλη Σάουθ Όμαχα της πολιτείας Νεμπράσκα το 1909.

Για την ιστορία ενός πραγματικού ''πογκρόμ'' κατά των Ελλήνων μεταναστών που πραγματοποιήθηκε στην μικρή πόλη Σάουθ Όμαχα της πολιτείας Νεμπράσκα το 1909, έχει συγγράψει μονογραφία ο Ελληνοαμερικανός δάσκαλος και πανεπιστημιακός Τζον Μπίτζες. Η μελέτη του υπήρξε προϊόν σκληρού μόχθου και επίπονης δουλειάς στα αρχεία των τοπικών εφημερίδων αλλά και των επίσημων αρχών. Η πρώτη μορφή αυτής της εργασίας δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ''Nebraska History'' το καλοκαίρι του 1970 και πήρε το βραβείο ''James Sellers''.

Διαβάζοντας τη μελέτη του κ. Μπίτζες διαπιστώνουμε ότι στον Έλληνα μετανάστη απέδιδαν τότε οι αμερικανικές εφημερίδες όλα τα στερεότυπα: Οι Έλληνες είναι «βρώμικοι», «υπάνθρωποι», «απολίτιστοι», «άγριοι», επιρρεπείς στο έγκλημα.

Οι ανθελληνικές ταραχές στη Σάουθ 'Ομαχα σημειώθηκαν στις 21 Φεβρουαρίου του 1909, μετά από τη σύλληψη του Γιάννη Μασουρίδη ως ένοχου για την δολοφονία του αστυνομικού Εντ Λόουρι. Οι εφημερίδες αμέσως μίλησαν για τον «Έλληνα δολοφόνο» και δημοσίευσαν την εμπρηστική ανθελληνική προκήρυξη που συνέταξε ο Τζόζεφ Μέρφι, ένας τοπικός πολιτικός παράγοντας.

Σ' αυτή την προκήρυξη γινόταν λόγος για τους «βρωμερούς Έλληνες που επιτίθενται στις γυναίκες μας και χτυπούν τους περαστικούς στο δρόμο, που διατηρούν χαρτοπαιχτικές λέσχες και κάθε λογής παρανομίες». Στο κλείσιμο της προκήρυξης γινόταν έκκληση για συνάντηση στο Δημαρχείο «όπου θα πάρουμε μέτρα για να διώξουμε τους Έλληνες από την πόλη μας» (εφημερίδες World Herald και Daily News, 20 Φεβ 1909).

Την επομένη, το κύριο άρθρο της Herald αναφερόταν στον Μασουρίδη με τα ακόλουθα λόγια:»Ένας Έλληνας που στη γενέτειρά του δεν είχε ποτέ το προνόμιο να υψώσει το κεφάλι του προς τα πάνω (...) η μόνη του σκέψη ήταν να σκοτώσει, να σκοτώσει.» Ο Μασουρίδης είχε έρθει στις ΗΠΑ από ένα χωριό της Καλαμάτας το 1906.

Η αστυνομία τον είχε υπό παρακολούθηση, επειδή είχε συλληφθεί για παράνομο τζόγο. Στις 19 Φεβρουαρίου 1909, ο Λόουρι τον συνέλαβε μετά από καταγγελίες εις βάρος του, ότι είχε σχέσεις με μια ανήλικη (17 χρονών) κοπέλα, που του έκανε μαθήματα αγγλικών. Τη στιγμή της σύλληψης ανταλλάχθηκαν πυροβολισμοί που κατέληξαν στον τραυματισμό του Μασουρίδη και το θάνατο του Λόουρι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες κάτοικοι με σκοπό να λιντσάρουν τον Μασουρίδη. Με δυσκολία κατάφερε η αστυνομία να τον φυγαδεύσει σε ασθενοφόρο.

Τους κατηγορούσαν ακόμα ότι έφερναν στην Αμερική τις δικές τους άγριες συνήθειες, ότι ήταν βρώμικοι (εφόσον έκαναν πάντα τις βρώμικες δουλειές), ότι πολιτικολογούσαν στα δικά τους καφενεία και χαρτόπαιζαν. Οι ντόπιοι θεωρούσαν τη συμπεριφορά των Ελλήνων «ανήθικη» και «αντιαμερικάνικη».

Η συγκέντρωση περίπου 1.000 κατοίκων την επομένη, οδήγησε σε ανεξέλεγκτη βία εις βάρος των Ελλήνων. Με κραυγές «θάνατος στους Έλληνες» και «θυμηθείτε τον καημένο τον Λόουρι», το πλήθος όρμησε στην ελληνική συνοικία, την «Γκρίκ-τάουν» και επιτέθηκε στους ανύποπτους Έλληνες. 'Όσοι απ' αυτούς δεν κατάφεραν να διαφύγουν, έπεσαν στα χέρια των φανατισμένων Αμερικάνων και δάρθηκαν χωρίς έλεος.

Στην απελπισία του, κάποιος προσπάθησε να αμυνθεί με όπλο και τραυμάτισε ελαφρά δυο παιδιά. Τότε πλέον το πλήθος των επιτιθέμενων χωρίστηκε στα δύο και άρχισε τις λεηλασίες και τα σπασίματα σ' όλα τα μαγαζιά και τα σπίτια των Ελλήνων. Οι ταραχές συνεχίστηκαν όλη τη μέρα κάτω από τη σιωπηλή επιδοκιμασία κάποιων αστυνομικών και την αδυναμία των τοπικών αρχών. Επί έξι ώρες το πλήθος «με ρεβόλβερ, με κλομπ και με δαυλούς γύριζε στην πόλη, έπινε τα κλεμμένα ποτά, έκλεβε εμπορεύματα, χτυπούσε όποιον μπορούσε, μέχρι να τρέξει το αίμα από τις πληγές.»

Περιγράφοντας την εικόνα που είχαν για τους 'Έλληνες οι παλαιότεροι κάτοικοι της περιοχής, o Τζον Μπίτζες αναφέρεται στην εχθρότητα που προκλήθηκε από το γεγονός ότι οι Έλληνες δούλευαν με μικρότερα μεροκάματα και χρησιμοποιούνταν ως απεργοσπάστες. Τους κατηγορούσαν ακόμα ότι έφερναν στην Αμερική τις δικές τους άγριες συνήθειες, ότι ήταν βρώμικοι (εφόσον έκαναν πάντα τις βρώμικες δουλειές), ότι πολιτικολογούσαν στα δικά τους καφενεία και χαρτόπαιζαν. Οι ντόπιοι θεωρούσαν τη συμπεριφορά των Ελλήνων «ανήθικη» και «αντιαμερικάνικη».

«Το σημείο που προκαλεί το ανθελληνικό στοιχείο», γράφει η ''Omaha Bee'', «είναι ότι δουλεύουν φτηνά. 'Οτι ζουν ακόμα φθηνότερα, σε ομάδες. 'Οτι αδιαφορούν για τις μικρές λεπτομέρειες στις οποίες αποδίδουν μεγάλη σημασία οι Αμερικάνοι.» Και ο εκδότης της ''Daily News'' πρόσθετε ότι «τα δωμάτιά τους είναι βρώμικα. Επιτίθενται στις γυναίκες. Μ' άλλα λόγια, με τη στάση τους εμφανίζονται ως επιθετικοί στα μάτια των περισσοτέρων κατοίκων της Σάουθ 'Ομαχα».

Σχετικό άρθρο στους Νιου Γιορκ Τάιμς

Μετά το τέλος των ταραχών η κοινότητα των Ελλήνων της περιοχής σκόρπισε σε ολόκληρη την Αμερική. Από τις 2.000 μεταναστών που ζούσαν στην Σάουθ 'Ομαχα μέχρι εκείνο το μοιραίο Σάββατο τον Φεβρουάριο του 1909, σε λίγους μήνες η απογραφή του 1910 κατέγραφε μόλις 59 άτομα. Η περίπτωση των ανθελληνικών ταραχών στη Σάουθ 'Ομαχα δεν είναι η μόνη εκείνης της περιόδου.

Ο Μπίτζες ανακάλυψε στην εφημερίδα ''Evening News of Roanoke'' στην πολιτεία της Βιρτζίνια αναφορά σε επιθέσεις όχλου εναντίον των καταλυμάτων Ελλήνων μεταναστών τον Ιούλιο του 1907. Και την ίδια βδομάδα με τα επεισόδια στην Σάουθ 'Ομαχα ξέσπασαν παρόμοιες βίαιες ταραχές σε δύο τουλάχιστον πόλεις, στο Κάνσας Σίτι της πολιτείας Κάνσας και στο Ντέιτον του Οχάιο.

Το τελευταίο μάθημα που παίρνουμε από την ιστορία αυτή είναι η τύχη της έρευνας του Μπίτζες. Το 1991, ο Τζον Μπίτζες επανήλθε στο θέμα, συμπληρώνοντας με καινούργια στοιχεία την υπόθεση. Όμως τη νέα του μελέτη δεν δέχθηκε κανείς να τη δημοσιεύσει. Όπως εξήγησε ο ίδιος ο ερευνητής, η άρνηση των ακαδημαϊκών αρχών να προχωρήσουν στη δημοσίευση, οφειλόταν ακριβώς στο «ακανθώδες» αντικείμενό της.

Οι σύγχρονοι Αμερικανοί θέλουν να «ξεχάσουν» το ρατσισμό εναντίον των μεταναστών στις αρχές του αιώνα, όπως ακριβώς και οι σύγχρονοι Έλληνες αρνούνται να πληροφορηθούν τις δύσκολες συνθήκες, κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε εκείνη η μετανάστευση.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Στις 29 Ιουνίου 1949 η κυβέρνηση της Ν. Αφρικής απαγορεύει την τέλεση μικτών γάμων, μεταξύ λευκών και μαύρων, ξεκινώντας στην ουσία την εφαρμογή του ρατσιστικού νόμου, με το όνομα Απαρτχάιντ.

Ο όρος Aπαρτχάιντ σημαίνει στην τοπική διάλεκτο «διαχωρισμός» και επιβλήθηκε από την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα της ζωής, από την παιδεία ως την υγεία, ενώ όσοι αντιστάθηκαν έχασαν τη ζωή τους ή κλείστηκαν στη φυλακή για δεκαετίες.

Ο διαχωρισμός με βάση της φυλετική καταγωγή ξεκίνησε στην Αφρική από τα χρόνια των αποικιών, αλλά το απαρτχάιντ ως επίσημη πολιτική εισήχθη στις γενικές εκλογές του 1948. Ένας νέος νόμος τότε διαχώρισε τους πολίτες σε φυλετικές ομάδες, μαύρους, λευκούς, έγχρωμους και Ινδούς ενώ οι περιοχές διαχωρίστηκαν ανάλογα, μέσω εξαναγκαστικών εκτοπισμών.

Οι μαύροι πολίτες στερήθηκαν την ιθαγένειά τους, παίρνοντας νομικά την ιθαγένεια μιας εκ των δέκα αυτοδιοικούμενων περιοχών που χωρίστηκαν με βάση τη φυλή. Η κυβέρνηση εφάρμοσε το διαχωρισμό σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων: στην παιδεία, την ιατρική φροντίδα και τις δημόσιες υπηρεσίες και, φυσικά, ήταν οι μαύροι αυτοί που λάμβαναν τις χειρότερες υπηρεσίες, σε σχέση με τους λευκούς.

Οι γάμοι μεταξύ ατόμων διαφορετικής φυλής απαγορεύονται τον Ιούνιο του 1949 ενώ οι θέσεις εργασίας διαχωρίζονται επίσης ανάλογα προς τη φυλή. Η μη συμμόρφωση με το νόμο σήμαινε σκληρό θάνατο για όποιον το αποτολμούσε ενώ οι μαύροι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν μαζί τους βιβλιάριο με δαχτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφία και πληροφορίες για τις περιοχές στις οποίες τους επιτρεπόταν η είσοδος.

Το Απαρτχάιντ προκάλεσε έντονη εσωτερική αντίσταση. Μια σειρά από εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες προκάλεσαν την απαγόρευση της αντιπολίτευσης και οι ηγέτες της οδηγήθηκαν στη φυλακή. Η αντίσταση διαδόθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και έγινε πιο βίαιη, ενώ η κυβέρνηση απάντησε με αυξανόμενη καταπίεση και βία.

Το 1953 με νέους νόμους δίνεται η εξουσία στην κυβέρνηση να κηρύσσει με αυστηρότητα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να εντείνει τα αντίποινα προς όσους διαμαρτυρόταν ή υποστήριζαν την ανάκληση του Απαρτχάιντ. Οι ποινές περιλάμβαναν πρόστιμα, φυλάκιση και μαστίγωση.

Το 1960, μεγάλος αριθμός μαύρων πολιτών αρνείται να μεταφέρει τα βιβλιάρια «πάσου». Η κυβέρνηση κηρύσσει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης η οποία διήρκεσε 156 μέρες, αφήνοντας πίσω της 69 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Η κυβέρνηση κατέφευγε συχνά στις «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης», χωρίς φειδώ μέχρι το 1989, κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας μπορούσε να συλληφθεί χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία και να φυλακισθεί για διάστημα έως και 6 μηνών. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν κατά την προφυλάκιση, συχνά μετά από φρικτά βασανιστήρια. Όσοι δικάστηκαν καταδικάστηκαν σε θάνατο, εξορίστηκαν ή καταδικάστηκαν σε ισόβια φυλάκιση, όπως ο Νέλσον Μαντέλα.

Οι μεταρρυθμίσεις του Απαρτχάιντ που έγιναν το 1980 δεν ικανοποίησαν την διογκούμενη αγανάκτηση και αντίδραση και το 1990 ο πρόεδρος Frederik Willem de Klerk ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του ρατσιστικού νόμου, με αποκορύφωμα τις πολυ-φυλετικές δημοκρατικές εκλογές του 1994, τις οποίες κέρδισε το κόμμα του Νέλσον Μαντέλα, Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο.

Σας προτείνουμε τα παρακάτω βιβλία για τον ρατσισμό και τη διαφορετικότητα:

• Θανάσης Καμπαγιάννης: Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό σήμερα (Εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο)
• Ζακ Ντεριντά: Η τελευταία λέξη του ρατσισμού (Εκδόσεις ΑΓΡΑ)
• Παναγιώτης Νούτσος: Για τον ρατσισμό των κοινωνιών μας (Εκδόσεις Παπαζήση)

Πηγές: Wikipedia, Stanford University-Student Information

Έχουν γραφτεί απίστευτες βαθυστόχαστες ή καλλιεπείς βλακείες με το ίδιο αγωνιώδες ερώτημα για το νόημα της ζωής. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Κι όσο μπούρδα είναι το ερώτημα, άλλο τόσο μπούρδα θα είναι και η απάντηση.

Οι τσαρλατάνοι των θρησκειών, της μαντείας, της μαγείας, της αστρολογίας, του φενγκ σούι, των μετεμψυχώσεων, στην απουσία νοήματος βασίζονται. Ακούγεται συχνά «όλα είναι προκαθορισμένα», «όλα για κάποιον λόγο γίνονται», το εντελώς μπακαλίστικο «όλα εδώ πληρώνονται» λες και κάποιος κρατάει τεφτέρι, «ο Θεός βλέπει», «το γραφτό», «το κάρμα». Και το εξοργιστικό Κοελικό «όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το κατορθώσεις».

Στη ζωή ερχόμαστε για να ζήσουμε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Σαν τους τουρίστες στην ουρά «αριστερά το Στάδιο, δεξιά η Ακρόπολη» βλέπουμε όσα προλάβουμε και φεύγουμε. Πίσω μας έρχονται άλλοι και σπρώχνουν για να δουν κι αυτοί. Όσο νόημα έχουν τα μικρά χαμομήλια που φυτρώνουν στο χώμα, άλλο τόσο νόημα έχει και η ζωή του ανθρώπου. Όταν αναζητάς το νόημα αλλού, έξω από σένα, αρνείσαι τον εαυτό σου.

Την ίδια σου την ύπαρξη. Το νόημα είσαι εσύ. Ο τρόπος εναπόκειται στον καθένα ξεχωριστά. Σε γκρίνιες, γλεντοκόπια, έρωτες, μίση, πάθη, απληστία, μιζέρια, μικρότητες. Δεν είσαι ενεργούμενο κάποιων ανώτερων δυνάμεων. Ούτε πιόνι ενός ευρύτερου σχεδίου. Δεν είναι η ζωή που σε απογοητεύει αλλά ο εαυτός σου.

Η ζωή δεν είναι καλή ή κακή. Είναι απλώς ζωή και είναι αυτό που βλέπουμε γύρω μας, άλλο δεν υπάρχει. Ουδείς μπορεί να σου υποσχεθεί «έναν κήπο με ρόδα». Στη ζωή δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά, όνομα. Ήρθαμε για να ζήσουμε. Και ει δυνατόν, να αφήσουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε γι' αυτούς που ακολουθούν. Αυτό έχει ένα νόημα.

Πηγή: www.lifo.gr

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τα σημαντικότερα και μονιμότερα αποτελέσματα είχαν οι βυζαντινές Ιεραποστολές στη Ρωσία.Από το τέλος του 6ου έως τις αρχές του 9ου αιώνα διάφορα σλαβικά φύλα είχαν κατακλύσει την περιοχή από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τη λίμνη Λαντόγα προς Bορράν, και από τον Δούναβη προς Δυσμάς έως τον Δον ανατολικά, χωρίς όμως καμιά πολιτική συνοχή.

Η ουσιαστική συγκρότησή τους πραγματοποιήθηκε όταν, αρχές του 9ου αιώνα, εισέβαλε από την ανατολική ακτή της Σουηδίας η νορμανδική φυλή των Ρως (οι Φιλλανδοί ονόμασαν τους Σουηδούς Ρουότσι και εξ αυτού, πιθανόν κατά σλαβική προσαρμογή, προήλθε το όνομα Ρως) και ίδρυσαν τα κράτη του Νοβγορόδ προς Βορράν και του Κιέβου προς Nότον. Οι Σλάβοι συσπειρώθηκαν γύρω στους Σκανδιναβούς, τους δέχθηκαν ως κυβερνήτες της χώρας, πήραν το όνομά τους, τους αφομοίωσαν όμως γλωσσικά, δεδομένου ότι οι εισβολείς δεν υπερέβαιναν τις 100.000 περίπου.

Μερικοί από τους Σκανδιναβούς εγκαταστάθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, ως μισθοφόροι του βυζαντινού στρατού, ορισμένοι μάλιστα έγιναν μέλη της αυτοκρατορικής φρουράς, γνωστοί στις Ελληνικές πηγές ως Βάραγγοι, οι οποίοι προκάλεσαν κατά καιρούς διάφορες εξεγέρσεις.

Η επαφή που είχαν οι πολεμιστές αυτοί με το Χριστιανικό Βυζάντιο, καθώς και η εμπορική επικοινωνία των Ρώσων με τις Ελληνικές αποικίες του Εύξεινου Πόντου, συνετέλεσαν στη μεταφορά της Χριστιανικής αλήθειας στη Ρωσία.

Η εξάπλωση του Χριστιανισμού ενισχύθηκε μετά τα μέσα του 9ου αιώνα. Το 860 οι Ρώσοι, βοηθούμενοι από τους Σλάβους, επιτέθηκαν από τη θάλασσα εναντίον της Κωνσταντινουπόλεως. Και η μεν εκστρατεία τους απέτυχε, έγινε όμως αφορμή να γνωρίσουν καλύτερα το Χριστιανικό Βυζάντιο και να αρχίσουν εντονότερα να ελκύονται από το μεγαλείο του.

Από την επιστολή του Φωτίου προς τους πατριάρχες της ανατολής (866) έχουμε την πληροφορία ότι πολλοί κάτοικοι του Κιέβου δέχθηκαν τον Χριστιανισμό μεταξύ των ετών 860-866. Ο πατριάρχης μάλιστα έστειλε και Επίσκοπο στην πόλη αυτή. Αργότερα όμως ο ειδωλολάτρης ηγεμόνας του Νοβγορόδ Ολέγ κυρίευσε γύρω στο 878-887 το Κίεβο και κατέλαβε το κράτος των εκχριστιανισθέντων Σκανδιναβών πριγκίπων Ασκολδ και Ντιρ.

Από τους παλαιότερους Χριστιανούς έμεινε ένας μικρός πυρήνας με κέντρο τον Ναό του Προφήτη Ηλία. Οι Βυζαντινοί εκκλησιαστικοί και πολιτικοί άρχοντες ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για την αύξηση του πυρήνα αυτού και την επιτάχυνση της διαδόσεως του Χριστιανισμού στη Ρωσία. Ο Ολέγ (880-912) εντούτοις δεχόταν μεν τους απεσταλμένους από τον πατριάρχη Ιερείς και τα δώρα του αυτοκράτορα, συνέχιζε όμως να μένει πιστός στους θεούς του ρωσικού λαού Περούν και Βόλος (ή Βελές).

Οι εκστρατείες των Ρώσων επί Ιγόρ (912-945) εναντίον της Κωνσταντινουπόλεως -το 941, κατά την οποία ηττήθηκαν οι Ρώσοι, και το 944, η οποία τελικά σταμάτησε μετά τις ευνοϊκές προτάσεις του Βυζαντινού αυτοκράτορα- αποτέλεσαν νέες αφορμές για την προσέγγιση Βυζαντινών και Ρώσων. Η συνθήκη που υπογράφηκε στην Κωνσταντινούπολη το 945, μεταξύ του Ιγόρ και του Ρωμανού του Λεκαπηνού, μας βοηθεί να αντιληφθούμε την κατάσταση της εποχής από πλευράς Χριστιανικής.

«Οι Ρώσοι» σημειώνει, «υποχρεούνται να μη διαρρήξουν ποτέ την προς τους Έλληνας συμμαχίαν, οι μεν βαπτισμένοι (Χριστιανοί) επί ποινή και προσωρινή και αιωνία παρά του Παντοδυνάμου, οι δε άλλοι (οι ειδωλολάτρες) επί ποινή να στερηθούν της προστασίας του Θεού Περούν, να μη δύνανται του λοιπού να μεταχειρίζονται προς άμυναν την ασπίδα, να διατρυπούν με τα ξίφη των, βέλη και άλλα όπλα, εν γένει δε να είναι αιχμάλωτοι και του νυν και του μέλλοντος αιώνος».

Και καταλήγει η συνθήκη, «των όρων τούτων να γίνουν δύο αντίγραφα, εκ των οποίων το εν να δοθεί εις τον αυτοκράτορα και το άλλο, υπογραφέν υπ’ αυτού, να σταλεί εις τον μέγαν ηγεμόνα της Ρωσίας Ιγόρ και τους υπ’ αυτόν, οι οποίοι, αφού το αναγνώσουν, θα ορκισθούν ότι θα τηρήσουν αυτό απαρεγκλίτως, οι μεν βαπτισμένοι θέτοντες τας χείρας επί του Τιμίου Σταυρού και επί του έγγραφου εν τω ναώ του Προφήτου Ηλιού, οι δε αβάπτιστοι ορκιζόμενοι εις τας ασπίδας των, τους δακτυλίους των και τα γυμνά των ξίφη»

Ο Ιγόρ και οι ομόθρησκοί του πράγματι ορκίσθηκαν στον θεό Περούν επί του ιερού λόφου του και πολλοί Βάραγγοι Χριστιανοί ορκίσθηκαν στον προαναφερθέντα ναό του Προφήτη Ηλία στο Κίεβο. Υπήρχε συνεπώς σημαντικός αριθμός Χριστιανών στη χώρα αλλά το επικρατέστερο στοιχείο ήταν ακόμη οι ειδωλολάτρες. Επί Ιγόρ η σύζυγος του Ρώσου ηγεμόνα, Όλγα, προσκάλεσε το 923 τον Βυζαντινό μοναχό Γρηγόριο στη Ρωσία, ο οποίος ανέπτυξε σημαντική φιλολογική και ιεραποστολική δράση, μετέφρασε στα ρωσικά τους Βυζαντινούς χρονογράφους Γεώργιο αμαρτωλό και Ιωάννη Μαλάλα και άλλα Ελληνικά έργα, έκτισε δε με τη βοήθεια της Όλγας και ξύλινο ναό στο όνομα της Αγίας Σοφίας.

Όταν το 945 δολοφονήθηκε ο Ιγόρ και ανέλαβε τα ηνία της χώρας η δραστήρια και ικανή Όλγα (945-964), ενέτεινε τις προσπάθειές της για τη διάδοση της Χριστιανικής πίστεως. Το 957 επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη και συνέσφιξε ακόμη περισσότερο τους δεσμούς με το Χριστιανικό Βυζάντιο.

Παλιές ρωσικές διηγήσεις του 11ου αιώνα δίνουν την πληροφορία ότι η Όλγα βαπτίσθηκε το 954, όταν επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη. Την άποψη αυτή υιοθετούν αρκετοί, μεταξύ των οποίων και ο Dvornik, ο οποίος διορθώνει τη χρονολογία σε 957. Στην αφήγηση όμως της μοναδικής, όπως φαίνεται, επισκέψεως της Όλγας στην Κωνσταντινούπολη, την οποία δίνει ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος, ενώ περιγράφονται τόσες λεπτομέρειες, δεν αναφέρεται τίποτε περί του βαπτίσματος το οποίο, αν γινόταν, θα ήταν ασφαλώς το σημαντικότερο γεγονός. Πιθανότερο είναι ότι η Όλγα ήταν ήδη Χριστιανή, ο χρόνος όμως και ο τόπος του βαπτίσματός της παραμένει άγνωστος.

Η Όλγα προσπάθησε να ελκύσει και τον γιό της Σβιατοσλάβο στην πίστη, χωρίς όμως τελικά να το πετύχει. Ο ορμητικός νέος ηγεμόνας εξακολούθησε να λατρεύει τους εθνικούς θεούς και να αντιπαθεί τον Χριστιανισμό, χωρίς όμως να εμποδίζει κανένα να δεχθεί το βάπτισμα. Υπήρξε μάλιστα εποχή όταν κυρίευσε την παρά τον Βόλγα ανατολική Βουλγαρία και σχετίσθηκε με τους εκεί μουσουλμάνους- κατά την οποία έδειξε ενδιαφέρον για το Ισλάμ. Η πρόταση όμως των Βυζαντινών να τους βοηθήσει στον κατά των Βουλγάρων του Δουνάβεως αγώνα, απέσπασε τον Σβιατοσλάβο από τις μουσουλμανικές επιδράσεις.

Το 968 πέθανε η Όλγα, σύμφωνα δε με σχετική επιθυμία της ετάφη από Χριστιανό ιερέα χωρίς κανένα ειδωλολατρικό έθιμο. Τα ίχνη αυτής της ηγεμονίδος στην ιστορία της πατρίδας της παρέμειναν ανεξίτηλα. Ο «πατέρας της ρωσικής ιστοριογραφίας» Νέστωρ γράφει, ότι «υπήρξε η αυγή και το άστρο της σωτηρίας στη Ρωσία». Πολλοί δε ιστορικοί τη θεωρούν θεμελιωτή του ρωσικού πολιτισμού. Η Εκκλησία την ανακήρυξε αγία και ισαπόστολο.

Ο νεότερος εγγονός της Όλγας Βλαδίμηρος, όταν το 980 κατόρθωσε να καταλάβει την εξουσία με τη βοήθεια των Βαράγγων, ακολούθησε καταρχάς την ειδωλολατρική πορεία του πατέρα του, με περισσότερες μάλιστα ακρότητες. Κατασκεύασε νέο ξύλινο άγαλμα του Περούν με αργυρή κεφαλή και «χρυσούς μύστακες», όπου πλήθη ειδωλολατρών προσέφεραν αιματηρές θυσίες, και κατεδίωξε τον Χριστιανισμό. Το ίδιο και ο θείος του Δοβρίνια, ο οποίος με εντολή του Βλαδίμηρου ήταν διοικητής του Νοβγορόδ. Η μορφή όμως και το έργο της Όλγας δεν τον άφησαν τελικά ανεπηρέαστο. Αργότερα στράφηκε οριστικά προς τον Χριστιανισμό.

Για τα αίτια που ώθησαν τον Βλαδίμηρο να γίνει τόσο ένθερμος υποστηρικτής του Χριστιανισμού και να τον επιβάλει στη χώρα του, διατυπώθηκαν ως συνήθως διάφορες απόψεις. Πολλοί μίλησαν για την πολιτική διορατικότητα του ανδρός, τη διαπίστωσή του ότι η παλαιά θρησκεία δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες της εξελισσόμενης Ρωσίας, την ακαταμάχητη έλξη που ασκούσε στους γύρω λαούς το Χριστιανικό Βυζάντιο.

Ασφαλώς πολλοί από τους παράγοντες αυτούς συνέβαλαν στην απόφασή του και είναι παρακινδυνευμένο να καθορίσουμε το ποσοστό επιρροής εκάστου. Εάν όμως λάβουμε υπόψη τη ριζική αλλαγή ζωής του άλλοτε βίαιου και φιλήδονου ηγεμόνα -με τους τόσους φόνους και τις εκατοντάδες παλλακίδες- μετά τη βάπτισή του (988-1015), είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε ότι στον Βλαδίμηρο συντελέσθηκε μια ουσιαστική εσωτερική στροφή προς τη Χριστιανική πίστη.

Ότι και πολιτικοί λόγοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διάδοση του Χριστιανισμού είναι προφανές. Αυτό όμως καθόλου δεν αποκλείει τη συνύπαρξη και πνευματικών κριτηρίων και ελατηρίων. Πολιτικοκοινωνικές ζυμώσεις, υπό την αναπλαστική δύναμη της θείας Πρόνοιας, κάλλιστα μπορούν να μεταβάλλονται σε παράγοντες της εξαπλώσεως της Βασιλείας του Θεού επί της γης.

Ο τρόπος και ο τόπος της προσελεύσεως του Βλαδίμηρου στον Χριστιανισμό δημιούργησε αρκετές συζητήσεις. Κατά την παράδοση αντιπρόσωποι διαφόρων θρησκειών επισκέφθηκαν τον Ρώσο ηγεμόνα για να τον προσελκύσουν, απεσταλμένοι του πάπα, των Ιουδαίων της Χαζαρίας, των Βουλγάρων του Βόλγα και ένας Έλληνας Χριστιανός φιλόσοφος. Από όλα περισσότερη εντύπωση έκαναν στον Βλαδίμηρο όσα ο Ορθόδοξος φιλόσοφος του ανέπτυξε. Προτού όμως επιλέξει οριστικά, αποφάσισε να στείλει πρεσβεία από δέκα Βογιάρους σε διάφορα θρησκευτικά κέντρα για να εξακριβώσει ασφαλέστερα τα πράγματα.

Τα φτωχικά τεμένη, οι σκυθρωπές μορφές που είδαν στους Μουσουλμάνους του Βόλγα απογοήτευσαν τους Ρώσους απεσταλμένους. Η Ιουδαϊκή θρησκεία, την οποία εξέτασαν στους Χαζάρους, δεν τους έκανε καλύτερη εντύπωση. Οι θρησκευτικές τελετές που είδαν στη Γερμανία τους φάνηκαν πολύ πενιχρές. Όταν όμως έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη και παρακολούθησαν τη Θεία Λειτουργία στην αγία Σοφία, όπου χοροστατούσε ο πατριάρχης, θαμπώθηκαν. «Δεν γνωρίζαμε εάν είμαστε στον ουρανό ή στη γη. Μάταια προσπαθούμε να την περιγράψουμε… Ποτέ δεν θα λησμονήσουμε ένα τέτοιο θαύμα», είπαν όταν επέστρεψαν στον Βλαδίμηρο και τους αυλικούς του.

Η διήγηση αυτή, που αναφέρεται στο Χρονικό του Νέστορος, το οποίο με τη σημερινή του μορφή συντάχθηκε το 1112, αμφισβητήθηκε από μερικούς (επιμόνως από τον Ρώσο ιστορικό Γκολουμπίνσκυ). Πολλοί όμως στηριζόμενοι σε Ελληνικά χειρόγραφα, όπως εκείνο που βρήκε ο Σακκελίων στην Πάτμο και το οποίο δημοσιεύθηκε το 1891, αποδέχονται τον ιστορικό πυρήνα της αφηγήσεως αυτής και προσπαθούν να αποκαθάρουν το νόημά της.

Σε αυτά που έγραψε ο Νέστωρ βρίσκουμε σαφώς την ηχώ των διαφόρων προσπαθειών που έγιναν κατά καιρούς από τους γείτονες των Ρώσων για να τους ελκύσουν στη θρησκεία τους. Ο Σβιατοσλάβος και ο Βλαδίμηρος είχαν επαφή με τους Βουλγάρους Μουσουλμάνους και τους Ιουδαΐζοντες Χαζάρους, οι οποίοι έγιναν υπήκοοί τους. Επί Όθωνος Α' επίσης, Λατίνοι Ιεραπόστολοι προσπάθησαν να επηρεάσουν τον ρωσικό λαό.

Η περιγραφή τέλος της βυζαντινής Λειτουργίας και το θάμβος που προκάλεσε απηχεί τον θαυμασμό των Ρώσων για τις θρησκευτικές τελετές και την όλη ζωή του Χριστιανικού Βυζαντίου. Γεγονός πάντως αναμφισβήτητο παραμένει ότι ο Βλαδίμηρος στράφηκε προς το Βυζάντιο και, για να συνάψει στενότερους δεσμούς, ζήτησε να νυμφευθεί Χριστιανή πριγκίπισσα.

Στα τέλη του 10ου αιώνα ο Ρώσος ηγεμόνας έκλεισε συνθήκη με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα, βάσει της οποίας ο Βλαδίμηρος θα έστελνε στον Βασίλειο Β΄ 6.000 στρατιώτες για να τον υποστηρίξουν στους αγώνες που είχε στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, ενώ ως αντάλλαγμα θα έπαιρνε σύζυγο την αδελφή του αυτοκράτορα Άννα, υποσχόμενος συγχρόνως να δεχθεί τον Χριστιανισμό και να κάνει Χριστιανικό τον λαό του.Ο Βασίλειος όμως καθυστέρησε την εκπλήρωση της υποσχέσεώς του, οπότε ο Βλαδίμηρος, για να τον εξαναγκάσει να την τηρήσει, επιτέθηκε κατά της βυζαντινής επαρχίας της Κριμαίας και κυρίευσε τη Χερσώνα.

Τελικά η Άννα ήρθε προς συνάντηση του Βλαδίμηρου στη Χερσώνα, ο δε Ρώσος ηγεμόνας βαπτίσθηκε προ του γάμου του το 988 (ορισμένοι τοποθετούν τα γεγονότα αυτά το 987, και άλλοι το 989 ή 990). Όταν επέστρεψε στο Κίεβο με πολλούς Ιερείς, που τον ακολούθησαν από τη Χερσώνα, τον Ιούλιο του (πιθανώς) 988, οργάνωσε το βάπτισμα των ειδωλολατρών του Κιέβου στα ύδατα του Ποτσάινα, παραπόταμου του Δνείπερου.

Πριν από το βάπτισμα, 12 από τους πιο ρωμαλέους στρατιώτες του Βλαδίμηρου κατέστρεψαν με διαταγή του το περίφημο άγαλμα του Περούν, το οποίο δέσποζε πάνω στον λόφο, το μαστίγωσαν και το έριξαν στον ποταμό. Στη συνέχεια, κατά διαταγή του, Ορθόδοξοι Ιερείς βοηθούμενοι από Ρώσους αξιωματούχους επισκέφθηκαν διάφορες πόλεις και χωριά για να βαπτίσουν τους Ρώσους. Αντίσταση παρουσιάσθηκε μόνον στο Νοβγορόδ. Την οποία όμως εξουδετέρωσε ο Δοβρίνια, εκτελώντας τον ειδωλολάτρη αρχιερέα.

Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού άρχισε ο περιορισμός των αγρίων εθίμων, η επέκταση της φιλανθρωπίας και η κατάργηση της δουλείας. Η εκκλησιαστική ιεραρχία που εισήχθη επέδρασε στη διοίκηση και τη νομοθεσία..Ο Βλαδίμηρος έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στις κοινωνικές εντολές του Χριστιανισμού.

Όποτε είχε εορτή στην Αυλή του μοίραζε μεγάλες ποσότητες τροφίμων στους φτωχούς και ασθενείς. Το παράδειγμά του ακολούθησαν πολλοί Ρώσοι ηγεμόνες. «Πουθενά άλλου στη Μέση Ευρώπη δεν υπήρχαν τόσο εξαιρετικά οργανωμένες υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, όσο τον 10ο αιώνα στο Κίεβο».

Το πόσο και πώς είχε επηρεάσει το ευαγγέλιο την Αυλή του Βλαδίμηρου τονίζει η εκπληκτική συμπεριφορά των δύο γιών του, Βόριδος και Γκλεμπ. Όταν πέθανε ο Βλαδίμηρος (1015), ο μεγαλύτερος αδελφός τους Σβιατοπόλκ επιχείρησε να τους αρπάξει τις ηγεμονίες τους. Εφαρμόζοντας κατά γράμμα την ευαγγελική προσταγή, τις προσέφεραν χωρίς να προβάλουν αντίσταση, αν και μπορούσαν να το κάνουν με επιτυχία. Αργότερα δολοφονήθηκαν από πράκτορες του Σβιατοπόλκ, προτιμώντας, αφού επρόκειτο να χυθεί αίμα, να είναι το δικό τους.

Τη Βυζαντινή πριγκίπισσα Άννα συνόδευσαν στη Ρωσία πολλοί Έλληνες κληρικοί και τεχνίτες και σε μικρό διάστημα οικοδομήθηκαν πολλοί ναοί και μοναστήρια, τα οποία έγιναν κέντρα γραμμάτων και τεχνών, πολιτισμού και φιλανθρωπίας, Οι μοναχοί βοήθησαν στη γενικότερη άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου της χώρας.

Ανέπτυξαν τη γεωργία, τη μεταξουργία, την κτηνοτροφία, έκαναν έργα εγγειοβελτιωτικά. Αργότερα, με τη βοήθεια των Ρώσων ηγεμόνων, οι μονές πολλαπλασιάσθηκαν. «Υπολογίζεται συνολικά ότι κατά την εποχή της Ρωσίας του Κιέβου υπήρχαν 58 ανδρικές μονές και 12 γυναικείες, σύμφωνα με το πρότυπο των βυζαντινών».

Σημαντικότερη από αυτές υπήρξε η Πετσέρσκαϊα Λαύρα (Μονή των Σπηλαίων) στο Κίεβο. Την ίδρυσε το 1051 ο Ρώσος μοναχός Αντώνιος, ο οποίος είχε ζήσει στο άγιον Όρος, και τη διοργάνωσε ο διάδοχός του άγιος Θεοδόσιος (+1074), εισάγοντας τον κανόνα της Μονής Στουδίου της Κωνσταντινουπόλεως. Ο άγιος Θεοδόσιος εφάρμοσε με ριζοσπαστική αποφασιστικότητα τις κοινωνικές συνέπειες του Χριστιανισμού, ταυτίζοντας τον εαυτό του με τους φτωχούς όπως ο Φραγκίσκος της Ασίζης αργότερα στη Δύση και ακολουθώντας τον Χριστό στη ζωή της πτωχείας και της «κενώσεως».

Ενώ ήταν ευγενής από καταγωγή, από την παιδική του ηλικία προτιμούσε να φοράει χονδροειδή ενδύματα και να εργάζεται στους αγρούς με τους δούλους. «Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, έλεγε, επτώχευσε και ταπείνωσε τον εαυτό Του, δίνοντάς μας υπόδειγμα για να ταπεινώνουμε τους εαυτούς μας εν τω ονόματι Αυτού» .

Στα έντονα αυτά βιώματα αυταπαρνήσεως και απόλυτης ευαγγελικής συνέπειας, μπορούμε να διακρίνουμε τη στενή πνευματική επαφή των θεμελιωτών της Λαύρας του Κιέβου με το άγιον Όρος και τη μοναχική παράδοση της Κωνσταντινουπόλεως και να διαβλέψουμε τη βαθύτερη επίδραση «κεκρυμμένων», αλλ' εμπνευσμένων ασκητών του Χριστιανικού Βυζαντίου.

Περί το 1035 (ή πιθανώς το 1039) το Κίεβο ανακηρύχθηκε μητροπολιτική έδρα όλων των ρωσικών επισκοπών. Πρώτος «Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ρωσίας» αναφέρεται ο Έλληνας Θεόπεμπτος (1035-1049). Υπάρχει και η άποψη ότι επί Βλαδίμηρου το Κίεβο έγινε μητρόπολη, πιθανότερο όμως είναι ότι επί του προηγούμενου ηγεμόνα η Ρωσική Εκκλησία υπαγόταν στην αρχιεπισκοπή της Χερσώνος.

Μετά την κατάληψη του βουλγαρικού κράτους από τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο (1014), πολλοί επίσης Βούλγαροι κληρικοί κατέφυγαν στη Ρωσία, φέρνοντας μαζί τους τις διάφορες σλαβικές μεταφράσεις. Ήδη από τις αρχές της διαδόσεως του Χριστιανισμού στη Ρωσία, είχαν χρησιμοποιηθεί στη λατρεία οι σλαβικές μεταφράσεις των μαθητών του Μεθοδίου, και ορισμένες μεταφράσεις εισήχθησαν από την Κωνσταντινούπολη, όπου είχε απομείνει, με κέντρο τη Μονή του Αγίου Μάμαντος, σλαβικός πνευματικός κύκλος.

Αλλά η παρουσία των Βουλγάρων προσφύγων έδωσε μεγάλη ώθηση για την ανάπτυξη φιλολογικής κινήσεως. Οι Ρώσοι του Κιέβου άρχισαν να μεταφράζουν διάφορα Ελληνικά έργα και να συνθέτουν και οι ίδιοι, υπό την επίδραση των Βυζαντινών, πρωτότυπα στη σλαβική γλώσσα. Παράλληλα πραγματοποιήθηκε αλματωδώς η ανοικοδόμηση ναών σε όλη τη χώρα.

Κατά τον Γερμανό χρονογράφο Thietmar, το 1017 υπήρχαν περίπου 400 ναοί στο Κίεβο. Το 1037 ο Ιαροσλάβος ο Σοφός θεμελίωσε τον περίφημο Ναό της Αγίας Σοφίας του Κιέβου, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1100. Ο ναός αυτός διακοσμήθηκε από Έλληνες καλλιτέχνες και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να υπενθυμίζει τον ρόλο του Βυζαντίου στην ιστορία της Ρωσίας.

«Είναι πολύ δύσκολο να εξαρθεί επαρκώς η ύψιστη σημασία του εκχριστιανισμού της Ρωσίας… Διότι δεν επρόκειτο περί ενός λαού, αλλ' ενός χάους από πλευράς εθνικής, εκτεθειμένου στον κίνδυνο της ασιατικής διεισδύσεως και στον οποίο έπρεπε να δοθεί ο τρόπος της συνθέσεως»

Η ζωτικότητα της πίστεως, την οποία οι Βυζαντινοί μετέδωσαν στην ψυχή του ρωσικού λαού, αποδείχθηκε εντός ολίγου με την καταπληκτική αντοχή και δυναμικότητα που παρουσίασε όταν ενέσκηψε η μογγολική καταιγίδα στην περιοχή της Ρωσίας του Κιέβου (1237-1448).

Όχι μόνο δεν κλονίσθηκε αλλά εξακολούθησε να εισδύει ολοένα και περισσότερο στη ρωσική γη και στη ρωσική ψυχή· η Χριστιανική πνοή της πρώτης αυτής ρωσικής περιόδου (998-1237), στην οποία βλέπουμε βαθύτατη την επίδραση του Χριστιανικού Βυζαντίου, δεν έπαυσε να ζωογονεί την Εκκλησία της Ρωσίας. «Ο Χριστιανισμός του Κίεβου εξακολουθεί να αποτελεί για το ρωσικό θρησκευτικό πνεύμα πρότυπο, χρυσούν μέτρο, βασιλική οδό»

Έρχεται το μοναδικό «Σούπερ Μπλε Ματωμένο Φεγγάρι» μετά από 152 χρόνια.

Ένα πολύ σπάνιο φαινόμενο θα λάβει χώρα στις 31 Ιανουαρίου 2018, συγκεκριμένα θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε το «Σούπερ Μπλε Ματωμένο Φεγγάρι» που θα εμφανιστεί στον ουρανό, για πρώτη φορά μετά το 1866.

Σύμφωνα με το επιστημονικό περιοδικό «Sciences et Avenir», το σπάνιο φαινόμενο θα συνδυάζει μία «σούπερ σελήνη», μία «μπλε σελήνη» και μία «έκλειψη σελήνης». Πρόκειται για μία συνύπαρξη φαινομένων που έχει να συμβεί εδώ και 152 χρόνια.

Το συγκεκριμένο φεγγάρι θα μοιάζει κατά 14% μεγαλύτερο από τα συνηθισμένα, καθώς απέχει περίπου 359.000 χιλιόμετρα από τη Γη, δηλαδή 50.000 χιλιόμετρα λιγότερο από τη μέγιστη δυνατή απόσταση.

Τον Δεκέμβριο του 2010, το αυθεντικό χειρόγραφο με τους 13 κανονισμούς του μπάσκετ, όπως τους έβαλε επί χάρτου ο εφευρέτης του, Τζέιμς Νέισμιθ, το 1891, βγήκε σε πλειστηριασμό από τον διάσημο οίκο Sotheby's της Νέας Υόρκης.

Ο εγγονός του, Ίαν Νέισμιθ, έλαβε 4,3 εκατομμύρια δολάρια, ποσό ρεκόρ για αθλητικό αναμνηστικό παγκοσμίως!

Οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες από το Κάνσας των ΗΠΑ, Ντέιβιντ και Σούζαν Μπουθ, ήταν οι αγοραστές, με μοναδικό κίνητρο να δωρίσουν το «Ευαγγέλιο του μπάσκετ» στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας.

Ο «πατέρας του μπάσκετ», Τζέιμς Νέισμιθ, ήταν ο πρώτος προπονητής μπάσκετ του Κάνσας και, όντας απόφοιτος του ίδιου πανεπιστημίου ο κύριος Μπουθ, αισθάνθηκε πως είχε ηθικό χρέος. Χάρη στη διαφύλαξη αυτού του χειρόγραφου από τον εγγονό του Νέισμιθ, το άθλημα με την πορτοκαλί μπάλα είναι το μοναδικό ομαδικό, του οποίου τα ίχνη της «γέννησης» εντοπίζονται σε ένα έγγραφο! Δεκέμβριος ήταν και όταν ο Τζέιμς Νέισμιθ σκαρφίστηκε το πιο δημοφιλές άθλημα στον κόσμο που παίζεται σε κλειστά γήπεδα σήμερα!

Πέρασαν 126 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ο Καναδός καθηγητής φυσικής αγωγής άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του στην ιστορία του αθλητισμού. Μία μπάλα ποδοσφαίρου, δύο κοφίνια συγκομιδής ροδάκινων, μία σκάλα και 13 κανονισμοί επί χάρτου! Αυτά ήταν τα «υλικά» που... ανακάτεψε για να προκύψει το νέο άθλημα, που θα ονομαζόταν Basket ball!

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΤΖΕΙΜΣ ΝΕΪΣΜΙΘ;

Ο πρωτότοκος γιος από τρία παιδιά των Σκοτσέζων μεταναστών μεταλλωρύχων, Τζον και Μάργκαρετ Νέισμιθ, γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1861 στο Ράμσεϊ της επαρχίας Οντάριο του Καναδά. Έμεινε ορφανός σε ηλικία 10 ετών, καθώς έχασε και τους δύο γονείς του μέσα σε διάστημα τριών εβδομάδων από τυφοειδή πυρετό. Η γιαγιά του (από την πλευρά της μητέρας του), η οποία πρόσεχε έκτοτε τα τρία παιδιά, πέθανε 2 χρόνια αργότερα, για να αναλάβει τον Τζέιμς και τα αδέλφια του ο θείος τους, Πίτερ Γιανγκ. Από μικρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα τη γυμναστική, το λακρός (καναδέζικο άθλημα) και το αμερικάνικο ράγκμπι.

Σπούδασε Φιλοσοφία και Εβραϊκά στο McGill University και ήταν μέσα στους 10 καλύτερους του έτους του (1887), ενώ συνέχισε στη Θεολογική Σχολή του ίδιου πανεπιστημίου. Ο Νέισμιθ προσέγγισε τους επικεφαλής του YMCA του Μόντρεαλ με την επιθυμία να αναλάβει ως καθηγητής που θα συνδυάζει την πνευματικότητα και γνώσεις για τον αθλητισμό σε ένα πρόγραμμα για νεαρούς αθλητές.

Ο γενικός γραμματέας, Ντ. Α. Μπατζ, ήταν αυτός που ενημέρωσε τον Νέισμιθ για την ύπαρξη του YMCA International Training School, στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, ένα ιδιωτικό κολέγιο ειδικευμένο στην φυσική αγωγή, τη φυσιολογία και την αθλητική ιατρική. Έχοντας πια το δίπλωμά του από τη Θεολογική σχολή και πριν χειροτονηθεί ιερέας, στα τέλη του καλοκαιριού του 1890, ο Νέισμιθ μετέβη στη Μασαχουσέτη.

ΕΛΕΩ ΨΥΧΟΥΣ... ΕΓΕΝΕΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ

Το 1891, οι υπεύθυνοι του κολεγίου του Σπρίνγκφιλντ ζήτησαν από τον Νέισμιθ να... σκαρφιστεί ένα άθλημα για κλειστό χώρο, ώστε να έχουν τη δυνατότητα εκγύμνασης οι μαθητές ακόμη και κατά τους χειμερινούς μήνες, όταν το σφοδρό κύμα ψύχους «χτυπά» τη Νέα Αγγλία. Στην προσπάθειά του αυτή, ο Νέισμιθ θυμήθηκε ένα παιχνίδι που έπαιζε με τους φίλους του, όταν ήταν παιδί, το οποίο ονομαζόταν «πάπια στο βράχο».

Σε εκείνο το παιχνίδι, τα παιδιά πετούσαν μπάλες σε άδεια κουτιά ή κοφίνια. Για να ανεβάσει το επίπεδο πρόκλησης για τους παίκτες, αλλά και με στόχο να αναπτύξουν δεξιοτεχνικές ικανότητες πέρα από τη σωματική δύναμη, αποφάσισε να τοποθετήσει τα κοφίνια ψηλά, πάνω από τα κεφάλια των συμμετεχόντων μαθητών. Μόλις δύο εβδομάδες μετά, ο Νέισμιθ αναφώνησε... «Εγένετο μπάσκετ!»

Ο ίδιος ο εφευρέτης του μπάσκετ, Τζέιμς Νέισμιθ, γράφει: «Όταν ο κ. Στάμπινς έφερε τα κοφίνια συγκομιδής ροδάκινων (με διάμετρο 38 εκατοστά) στην αίθουσα γυμναστικής, τα τοποθέτησα σταθερά από τη μέσα πλευρά στα κάγκελα (σ.σ. στηθαία). Περί τα 10 πόδια (3μ. 48 εκ.) απόσταση από το πάτωμα, από ένα σε κάθε άκρη του γυμναστηρίου. Στη συνέχεια έβαλα τους 13 κανόνες στον πίνακα ανακοινώσεων ακριβώς πίσω από την πλατφόρμα του εκπαιδευτή, εξασφάλισα μια μπάλα ποδοσφαίρου και περίμενα την άφιξη της τάξης.

Οι μαθητές δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό, αλλά ακολούθησαν τις οδηγίες μου. Εξήγησα τι έπρεπε να κάνουν για να πετύχουν καλάθια, πέταξα την μπάλα ψηλά, ανάμεσα στους δύο κεντρικούς παίκτες και προσπάθησα να τους κρατήσω κάπως κοντά στους κανόνες. Σφύριζα τα περισσότερα φάουλ, όταν έτρεχαν με την μπάλα, αλλά και το σκληρό μαρκάρισμα στον παίκτη με την μπάλα, κάτι που ήταν σύνηθες».

Σε εκείνο το πρώτο παιχνίδι, κάθε ομάδα είχε 9 παίκτες στο «παρκέ»: Έναν τερματοφύλακα, δύο γκαρντ (δεξιά και αριστερά), τρεις σέντερ (δεξιά, αριστερά και στο κέντρο), δύο ακραίους (δεξιά και αριστερά) και έναν home man, μπροστά από το κοφίνι. Σε αυτόν τον πρώτο αγώνα μπήκε πάντως μόνο ένα καλάθι! Καθώς τα κοφίνια είχαν πάτο, χρησιμοποίησαν μία σκάλα για να βγάζουν την μπάλα, μετά από καλάθι.

Σε αντίθεση με το σύγχρονο μπάσκετ, οι αρχικοί κανόνες του Νέισμιθ δεν περιλάμβαναν αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως ντρίμπλα. Δεδομένου ότι η μπάλα μπορούσε να μετακινηθεί στο γήπεδο μόνο μέσω πάσας, οι παίκτες πετούσαν την μπάλα πάνω από τα κεφάλια τους καθώς έτρεχαν. Επίσης, μετά από κάθε καλάθι, ακολουθούσε τζάμπολ στο κέντρο του γηπέδου.

Οι 13 ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΝΕΪΣΜΙΘ

1. Ένας παίκτης μπορεί να πετάξει την μπάλα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση με το ένα ή με τα δυο χέρια.
2. Ένας παίκτης μπορεί να χτυπήσει την μπάλα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση με το ένα ή με τα δυο χέρια, ποτέ όμως με τη γροθιά.
3. Ένας παίκτης δεν επιτρέπεται να τρέχει με την μπάλα στα χέρια. Είναι υποχρεωμένος να την πασάρει από το σημείο, από το οποίο την πήρε.
4. Η μπάλα πρέπει να συγκρατείται μόνο με τις παλάμες ή μέσα σε αυτές. Δεν επιτρέπεται η χρήση των χεριών και του σώματος γι' αυτόν τον σκοπό.
5. Δεν επιτρέπεται το μαρκάρισμα ενός αντιπάλου με τον ώμο, το κράτημά του, το σπρώξιμο, το χτύπημα και η τρικλοποδιά. Την πρώτη φορά το παράπτωμα τιμωρείται με φάουλ, ενώ την δεύτερη ο παίκτης αποβάλλεται μέχρι να σημειωθεί το επόμενο καλάθι. Σε περίπτωση που υπάρχει εσκεμμένο βίαιο χτύπημα, τότε ο παραβάτης αποβάλλεται για όλο το υπόλοιπο παιχνίδι και απαγορεύεται να αντικατασταθεί.
6. Φάουλ θεωρείται το χτύπημα της μπάλας με τη γροθιά, οι παραβιάσεις των κανονισμών 3 και 4 και ό,τι περιγράφεται στον κανονισμό 5.
7. Αν μια ομάδα υποπέσει σε 3 συνεχόμενα φάουλ (χωρίς στο μεταξύ να σημειωθεί κάποιο από τους αντιπάλους), τότε δίνεται ένας πόντος στην αντίπαλη ομάδα.
8. Οι πόντοι επιτυγχάνονται όταν η μπάλα πεταχτεί ή χτυπηθεί από τον αγωνιστικό χώρο προς το καλάθι και μείνει μέσα σε αυτό. Στην περίπτωση που η μπάλα σκαλώσει στο στεφάνι του καλαθιού και ένας αμυντικός κουνήσει το καλάθι, τότε δίνεται ένας πόντος στους επιτιθέμενους.
9. Όταν η μπάλα βγαίνει έξω από τον αγωνιστικό χώρο, η ομάδα που έχει κατοχή, διαθέτει 5 δευτερόλεπτα για την επαναφορά. Αν αργήσει περισσότερο, τότε η μπάλα δίνεται στους αντιπάλους. Στην επαναφορά, δικαίωμα κατοχής έχει ο πρώτος παίκτης που θα ακουμπήσει τη μπάλα. Αν υπάρχει αμφιβολία, τότε την επαναφορά αναλαμβάνει ο διαιτητής.
10. Ο παρατηρητής τιμωρεί τους παίκτες και σημειώνει τα φάουλ, ενώ ενημερώνει και τον διαιτητή, όταν μια ομάδα συμπληρώσει τρία συνεχόμενα φάουλ. Επίσης έχει την εξουσία να αποβάλλει τους παίκτες σύμφωνα με τον κανονισμό 5.
11. Ο διαιτητής έχει την ευθύνη της μπάλας και αποφασίζει πότε αυτή παίζεται, πότε είναι μέσα στον αγωνιστικό χώρο και πότε έξω, σε ποιον ανήκει. Επίσης, είναι ο χρονομέτρης του παιχνιδιού. Αποφασίζει πότε είναι έγκυρος ένας πόντος, σημειώνει το σκορ και ασχολείται με οτιδήποτε άλλο αφορά τα διαιτητικά καθήκοντα.
12. Η διάρκεια του παιχνιδιού είναι 30 λεπτά, αποτελούμενη από δυο μέρη των 15 λεπτών και 5 λεπτά ξεκούρασης ανάμεσα σε αυτά.
13. Η ομάδα που θα πετύχει περισσότερους πόντους είναι η νικήτρια.


Έναν μήνα αργότερα, στις 15 Ιανουαρίου του 1892, ο Νέισμιθ δημοσίευσε επίσημα τους 13 κανονισμούς και ανακοίνωσε τη διεξαγωγή του πρώτου τουρνουά μπάσκετ στο κολέγιο. Πριν περάσει ένας χρόνος, το 1892, ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας του Σπρίνγκφιλντ, Ντένις Χόρκενμπαχ, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Ένα Νέο Παχνίδι», με την πρόταση να ονομαστεί "Νaismith Ball". Λέγεται πως πρώτα ήταν ένας μαθητής του Νέισμιθ, ο Φρανκ Μέιχαν, που πρότεινε να δώσουν το όνομα του εφευρέτη στο καινούργιο παιχνίδι προς τιμήν του.

Ο Νέισμιθ, όμως, ήταν αρνητικός απέναντι σε μία τέτοια προοπτική. Το 1893, το χριστιανικό κίνημα YMCA διέδωσε το μπάσκετ από άκρη σε άκρη σε κάθε γωνιά της χώρας. Μέσα σε 9 χρόνια από τον πρώτο αγώνα μπάσκετ, μέχρι το 1900 δηλαδή, το άθλημα είχε κερδίσει τους φοιτητές όλων των πανεπιστημίων των ΗΠΑ. Το κίνημα YMCA ήταν αυτό που διέδωσε το μπάσκετ και στην Ελλάδα, πολλά χρόνια μετά, με την αρχή να γίνεται από τη Θεσσαλονίκη!

Το 1904, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σεντ Λούις, το μπάσκετ παρουσιάστηκε ως σπορ επίδειξης. Κι ο Νέισμιθ έζησε να δει το «παιδί» του να συμπεριλαμβάνεται στα Ολυμπιακά αθλήματα, το 1936, τρία χρόνια δηλαδή πριν το θάνατό του σε ηλικία 78 ετών (28 Νοεμβρίου 1939).

Στο Βερολίνο ο Νέισμιθ ανακηρύχθηκε τιμητικά πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Μπάσκετ και απένειμε τα μετάλλια στις νικήτριες ομάδες του πρώτου Ολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ, όλες από την ήπειρο?πατρίδα του αθλήματος, τη Βόρεια Αμερική (1. ΗΠΑ, 2. Καναδάς, 3. Μεξικό).

Το 1976 στο Μόντρεαλ μπήκε και το γυναικείο μπάσκετ στο Ολυμπιακό πρόγραμμα. Το τρόπαιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Καλαθοσφαίρισης φέρει από την 5η διοργάνωσή του (1967) τιμητικά το όνομα του Νέισμιθ (Naismith Trophy).

* Το όνομα του «πατέρα του μπάσκετ» ήταν εύλογα το πρώτο που εγράφη στην «τάξη» του 1959, την πρώτη ιστορική τάξη του Naismith Memorial Basketball Hall of Fame!

Το πρώτο όνομα Έλληνα στο Hall of Fame του Νέισμιθ θα γραφόταν στις 9 Σεπτεμβρίου 2017.

Νίκος Γκάλης!