Navi Voice

Το 1859 ο Γουσταύος Κλάους, αντιπρόσωπος της εταιρείας Φελς και Σια, προβαίνει στην αγορά μια έκτασης 60 στρεμμάτων στα 500 μέτρα υψόμετρο, στην περιοχή του Ριγανόκαμπου από τον κτηματία Γεώργιο Κωστάκη. Εκεί έχτισε την θερινή κατοικία του, στην οποία φρόντισε να φυτέψει αμπέλια. Το 1861 ιδρύει την οινοποιητική εταιρεία Αχάϊα Κλάους.

Στην αρχή διαχειριζόταν το κτήμα του με την εταιρεία "Γιάκομπ Κλίπφελ". Τα πρώτα χρόνια της Αχάϊα Κλάους ήταν πραγματικά δύσκολα αφου επιθέσεις των συμμοριών της περιοχής ήταν καθημερινό φαινόμενο. Παρόλα αυτά κατάφερε να επιβιώσει και να εδραιωθεί στην περιοχή χάρη στους δεσμούς του με την κεντρική εξουσία.

Το 1872 οι ιδιοκτήτες της Φελς και Σια, ο Θεόδωρος Χάρμπουργκερ και ο Γουσταύος Κλάους αποφάσισαν να ιδρύσουν την εταιρεία "Αχάϊα Ανώνυμη Εταιρεία Οινοποιΐας". Από το 1873 έως το 1881 την διεύθυνση της εταιρείας ανέλαβε ο Αιμίλιος Βερλ. Από το 1883, οπότε και ανέλαβε την διεύθυνση της εταιρείας ο Γουσταύος Κλάους, έως το 1908 η εταιρεία επικεντρώθηκε στην παραγωγή ευγενών κρασιών όπως η "Μαυροδάφνη" καθώς και σε μικρότερο βαθμό, στην παραγωγή "Δεμέστιχας". Μετά τον θάνατο του Κλάους η εταιρεία πέρασε στα χέρια του Γκούντερντ αλλα με το ξέσπασμα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου αναγκάστηκε να πουλήσει την εταιρεία και να καταφύγει στο εξωτερικό.

Μέχρι το 1920, οπότε και η εταιρεία πέρασε στα χέρια του Βλάσση Αντωνόπουλου, η Αχάϊα Κλάους είχε μειώσει αισθητά την παραγωγή της. Από το 1920, με ένα μικρό διάλειμμα την περίοδο της Κατοχής, η εταιρεία αναπτύχθηκε ραγδαία. Το αποκορύφωμα έφτασε το 1955 όταν την επιχείρηση ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, ο οποίος εφοδίασε με νέα μηχανήματα το εργοστάσιο ενώ φρόντισε και για την πρόσληψη ειδικών επιστημόνων. Το 1983 η εταιρεία έθεσε σε λειτουργία το νέο εμφιαλωτήριο. Το 1997 την θέση του προέδρου και του διευθύνοντα συμβούλου ανέλαβε ο Νίκος Καραπάνος. Η Αχάϊα Κλάους με το πέρασμα των χρόνων έχει τιμηθεί με 15 μεγάλα βραβεία, 51 χρυσά μετάλλια, 38 αργυρά και 32 διπλώματα.


Το εργοστάσιο έχει πολλούς αποθηκευτικούς χώρους, στους οποίους χωράνε έως 7500 τόνοι. Οι κυριότεροι απο αυτούς είναι: η αποθήκη με τις παλιές Μαυροδάφνες, η αποθήκη επιτραπέζιων οίνων, οι υπόγειες δεξαμενές καθώς και η αποθήκη Δανιηλίδας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το "αυτοκρατορικό κελάρι", του οποίου όλα τα βαρέλια είναι αναμνηστικά επισκέψεων Ελλήνων και ξένων Βασιλέων. Στο συγκεκριμένο χώρο φυλάσσεται και το παλαιότερο κρασί της Ελλάδας, η παλιά μαυροδάφνη του 1873. Το πιο αξιοπερίεργο μέρος των εγκαταστάσεων είναι το μπαρ του. Τα τραπέζια και οι καρέκλες εχουν σχήμα βαρελιού ενώ τα πολύφωτα είναι φτιαγμένα απο πράσινες μπουκάλες και οι κουρτίνες απο φελούς. Επίσης αξιοσημείωτο είναι οτι στο εργοστάσιο λειτουργεί μονάδα βιολογικού καθαρισμού.


Όλα αυτά τα χρόνια η Αχάϊα Κλάους έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες. Μερικές σημαντικές προσωπικότητες που επισκέφτηκαν το εργοστάσιο: ο Όττο φον Μπίσμαρκ, ο Φραντς Λιστ, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, η Μελίνα Μερκούρη, η αυτοκράτειρα Σίσσυ της Αυστρίας, ο στρατηγός Μοντγκόμερι, ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Παύλος Κουντουριώτης, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Ομάρ Σαρίφ καθώς και οι Βασιλείς Γουσταύος Αδόλφος της Σουηδίας, Γεώργιος Α΄, Κωνσταντίνος Α΄, Γεώργιος Β΄ και οι βασίλισσες Αλεξάνδρα της Μεγάλης Βρετανίας, Λουίζα της Σουηδίας και οι βασίλισσες Όλγα και Σοφία της Ελλάδας καθώς και η πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη.

Η Μαυροδάφνη είναι το διασημότερο κρασί που παράγει η Αχάϊα Κλάους. Σύμφωνα με την παράδοση ο Κλάους ονόμασε έτσι αυτή την ποικιλία του κρασιού προς τιμήν της αρραβωνιαστικιάς του Δάφνης, μιας μελαχροινής όμορφης Ελληνίδας με μαύρα μάτια, η οποία πέθανε σε νεαρή ηλικία. Το κρασί παράγεται απο μια ποικιλία κόκκινων σταφυλιών και στο τέλος της ωρίμανσής τους αποκτάνε ιδιαίτερα αρώματα όπως κεράσι, βανίλια αλλά και αποξηραμένων φρούτων (κυρίως σταφίδας αλλά και σοκολάτας) και αποτελούν ιδανικούς επιδόρπιους οίνους. Η μαυροδάφνη είναι ιδιαίτερα γλυκό κρασί και κατά συνέπεια μπορεί εύκολα να προκαλέσει μέθη. Καταναλώνεται σε μεγάλες ποσότητες κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού της Πάτρας.

Το Κάστρο της Πάτρας χτίστηκε κατά το δεύτερο μισό του 6ου μ.Χ. αιώνα, επάνω στα ερείπια της αρχαίας Ακρόπολης. Βρίσκεται σε ένα χαμηλό λόφο του Παναχαϊκού σε απόσταση 800 μέτρων περίπου από την ακτή.

Τα τείχη του περικλείουν μία έκταση 22.725 τ.μ. και αποτελείται από έναν τριγωνικό εξωτερικό περίβολο, ενισχυμένο με πύργους και προμαχώνες, που προστατεύονταν αρχικά από βαθιά τάφρο και ένα εσωτερικό περίβολο που υψώνεται στη Β.Α. γωνία και επίσης περιβάλλεται από τάφρο.

Κατασκευάστηκε από τον Ιουστιανό μετά τον καταστροφικό σεισμό του 551 με υλικά προχριστιανικών οικοδομημάτων για την άμυνα της περιοχής και των κατοίκων της.

Στους αιώνες που ακολούθησαν και έως το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρέμεινε σε αδιάκοπη χρήση για την άμυνα της πόλης, αλλά και ως διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο. Στους Βυζαντινούς αιώνες, μέχρι τον ερχομό των Φράγκων (1205) το πολιόρκησαν Σλάβοι, Σαρακηνοί, Βούλγαροι, Νορμανδοί κ.α. χωρίς όμως να κατορθώσουν να το κατακτήσουν. Στα 805 μ.Χ. οι κάτοικοι της πόλης πολιορκήθηκαν στο κάστρο από Σλάβους και Σαρακηνούς και η νίκη τους που αποδόθηκε σε θαύμα του πολιούχου Αγίου Ανδρέα, ήταν σημαντική για την αναχαίτιση των βαρβαρικών επιδρομών στην Πελοπόννησο.

Οι Φράγκοι σταυροφόροι, το μεγάλωσαν, το ενίσχυσαν και άνοιξαν τάφρο στις τρεις πλευρές του. Το 1278 υποθηκεύτηκε στο Λατίνο Αρχιεπίσκοπο ενώ το 1408 παραχωρήθηκε από τον Πάπα για πέντε χρόνια και έναντι μισθώματος, στους Ενετούς. Στα χέρια του Λατίνου Αρχιεπισκόπου έμεινε έως το 1430 που απελευθερώθηκε από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.

Ο Κωνσταντίνος προχώρησε σε προσθήκες και επισκευές των τειχών. Oι Τούρκοι το κατέλαβαν το 1458 και παρέμειναν εκεί όλη σχεδόν την περίοδο της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα. Το κάστρο πέρασε στα χέρια των Ελλήνων μόλις το 1828 μετά την παράδοσή του από την τουρκική φρουρά στο Γάλλο στρατηγό Μαιζόν κατά τη γαλλική Εκστρατεία του Μωριά. Στα χρόνια 1941-1944 ήταν στη γερμανική κατοχή από την οποία ελευθερώθηκε μαζί με την Πάτρα στις 4 Οκτωβρίου 1944. Από το 1973 το Κάστρο είναι στην εποπτεία της 6ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Στο λυόμενο θεατράκι (640 θέσεων) που βρίσκεται στο εσωτερικό περίβολο, φιλοξενούνται κάθε καλοκαίρι πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Οι οικοδομικές φάσεις που διακρίνονται σήμερα στο κάστρο αποτελούν μαρτυρία των εργασιών που πραγματοποιήθηκαν από τους εκάστοτε κατακτητές του για την επισκευή του και την προσαρμογή στις εξελίξεις της πολεμικής τεχνολογίας. Σε ειδική εσοχή στην τοιχοποιία, είναι εντοιχισμένος κορμός αγάλματος και κεφάλι ανδρός των ρωμαϊκών χρόνων.

Το παραμορφωμένο αυτό άγαλμα πήρε μυθικές διαστάσεις στα μάτια των κατοίκων της Πάτρας. Έγινε το στοιχειό της πόλης, η «Πατρινέλα». Η παράδοση λεει ότι ήταν γυναίκα μεταμορφωμένη σε άντρα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας που φυλάει την πόλη από επιδημίες και κλαίει τις νύχτες, όταν πεθαίνει κάποιος Πατρινός.

O Rochus Misch υπήρξε μέλος των SS και για 5 χρόνια ανήκε στο στενό κύκλο του Χίτλερ, ως σωματοφύλακας, ταχυδρόμος και χειριστής τηλεφώνων. Σήμερα, 92 ετών, αφηγείται τις τελευταίες στιγμές του Γερμανού δικτάτορα στο υπόγειο καταφύγιό του, κάτω από την Καγκελαρία στο Βερολίνο, λίγο πριν από την εισβολή των Σοβιετικών. «Η πρώτη μου συνάντηση με τον Χίτλερ ήταν μάλλον περίεργη.

Ήμουν 12 μόλις μέρες στη δουλειά αυτή, όταν ο επικεφαλής υπασπιστής του Χίτλερ, Bruckner, άρχισε να μου υποβάλλει ερωτήσεις για τη γιαγιά μου και για την παιδική ηλικία μου. Μετά σηκώθηκε και περπάτησε προς την πόρτα. Όντας υπάκουος στρατιώτης, πετάχτηκα προς την πόρτα να την ανοίξω και βρίσκονταν όρθιος ο Χίτλερ ακριβώς πίσω από την πόρτα. Ένιωσα να κρυώνω. Μετά ένιωσα ζεστός. Ένιωσα κάθε συναίσθημα όντας απέναντι στον Χίτλερ», λέει σήμερα ο 92χρονος Rochus Misch.

«Στις περιοδείες του Φύρερ, ήμασταν σωματοφύλακες» λέει ο κ. Misch. «Όταν ο Χίτλερ ταξίδευε, τέσσερις με έξι από εμάς θα τον συνόδευαν σε ένα δεύτερο αυτοκίνητο. Αλλά όταν βρισκόμασταν στο δωμάτιο του Χίτλερ στην Καγκελαρία, είχαμε επίσης άλλα καθήκοντα. Δυο από εμάς θα υπηρετούσαν πάντα ως χειριστές τηλεφώνου. Με ένα αφεντικό σαν τον Χίτλερ, υπήρχαν πάντα πολλά τηλεφωνήματα».

Όταν ήταν πλέον αδύνατον να αρνηθεί την επερχόμενη ήττα, ο Χίτλερ αποσύρθηκε στο καταφύγιό του στο Βερολίνο. Ο Rochus Misch βρισκόταν εκεί, ως χειριστής τηλεφώνου. «Εργαζόμουν εκεί με τηλέφωνο και μια συσκευή τηλέτυπου με τις εξωτερικές γραμμές. Υπήρχε αρκετός χώρος μόλις για ένα επιπλέον πρόσωπο στο δωμάτιο μου, σε περίπτωση επιδρομής από αέρα. Το καταφύγιο δεν ήταν πραγματικά τόσο μεγάλο. Περιελάμβανε μικρά δωμάτια των δέκα με δώδεκα τετραγωνικών μέτρων», θυμάται.

Ο Rochus Misch είναι ο τελευταίος ζωντανός μάρτυρας του δράματος που εκτυλίχθηκε εκεί στις 30 Απριλίου του 1945, τη μέρα που αυτοκτόνησαν ο Χίτλερ και η Μπράουν. «Ξαφνικά άκουσα κάποιον να φωνάζει στην ακόλουθο του Χίτλερ: "Linge, Linge, νομίζω ότι συνέβη". Εκείνοι είχαν προφανώς ακούσει κάποιον πυροβολισμό, εγώ όχι. Ο προσωπικός γραμματέας του Χίτλερ, Martin Bormann διέταξε να γίνει ησυχία. Όλοι άρχισαν να ψιθυρίζουν. Εγώ μιλούσα σε ένα τηλέφωνο, και επίτηδες μιλούσα δυνατά, ήθελα να ακούω κάτι. Δεν ήθελα να σκέφτομαι ότι ήμασταν μέσα σε ένα καταφύγιο θανάτου»

«Ο Bormann διέταξε να ανοίξει η πόρτα. Είδα τον Χίτλερ σωριασμένο με το κεφάλι του στο τραπέζι. Η Eva Brown κείτονταν στον καναπέ με το κεφάλι της στραμμένο προς εκείνο. Είχε τα γόνατα σφιχτά στο στήθος. Φορούσε ένα βαθύ μπλε φόρεμα με λευκούς φραμπαλάδες. Δε θα το ξεχάσω ποτέ» λέει ο 92χρονος.

«Παρατηρούσα καθώς σκέπασαν τον Χίτλερ. Τα πόδια του προεξείχαν καθώς με προσπέρασαν μεταφέροντάς τον. Κάποιος μου φώναξε: «Τρέχε πάνω! Καίνε το αφεντικό!». Αποφάσισα να μην πάω γιατί είχα παρατηρήσει ότι ο Mueller της Γκεστάπο ήταν εκεί - και αυτός δεν ερχόταν σχεδόν ποτέ. Είπα στον σύντροφο μου τον Hentschel, τον μηχανικό: «ίσως μας σκοτώσουν επειδή είμαστε οι τελευταίοι μάρτυρες».

Την επόμενη μέρα, το δράμα συνεχίστηκε. Κάτω στο καταφύγιο, τα έξι παιδιά του Joseph Goebbels δολοφονήθηκαν από την ίδια τη μητέρα τους, Magda. «Αμέσως μετά το θάνατο του Χίτλερ, η κ. Goebbels, ήρθε κάτω στο καταφύγιο με τα έξι παιδιά της» θυμάται ο κ. Misch. «Άρχισε να ετοιμάζεται για να τα σκοτώσει. Δεν μπορούσε να το κάνει αυτό έξω από το καταφύγιο αφού υπήρχαν άνθρωποι που θα την σταματούσαν. Αυτός είναι ο λόγος που ήρθε κάτω - γιατί στο καταφύγιο δεν επιτρεπόταν η είσοδος σε κανέναν άλλο. Κατέβηκε κάτω με σκοπό να τα σκοτώσει».

«Τα παιδιά βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου και πίσω μου. Όλοι γνωρίζαμε τι επρόκειτο να συμβεί. Ήταν προφανές. Είδα τον γιατρό του Χίτλερ, τον Stumpfegger, να δίνει στα παιδιά κάτι να πιουν. Κάποιο είδος από ζαχαρωμένου ποτού. Μετά ο Stumpfegger πήγε και βοήθησε να τα σκοτώσει. Όλοι μας ξέραμε τι συνέβαινε. Μια ώρα ή δυο ώρες αργότερα, η κ. Goebbels βγήκε έξω κλαίγοντας. Κάθισε σε ένα τραπέζι και άρχισε να ρίχνει πασιέντζες».

Ο κ. Misch διέφυγε από το καταφύγιο μόλις λίγες ώρες πριν καταληφθεί από τον Κόκκινο Στρατό. Γρήγορα ωστόσο συνελήφθη και πέρασε τα επόμενα εννιά χρόνια σε σοβιετικά στρατόπεδα εργασίας. Το καταφύγιο του Χίτλερ έγινε σύμβολο της νίκης των Συμμάχων επί των ναζιστικών δυνάμεων. Δυο μήνες μετά το τέλος του πολέμου, ο Τσώρτσιλ το επισκέφθηκε και πόζαρε για φωτογραφίες. Τα επόμενα χρόνια, το καταφύγιο ανατινάχτηκε για να αποτραπεί η μετατροπή του σε ιερό χώρο για τους ναζί.

Ο δημοσιογράφος του BBC, ρωτάει τον Rochus Misch αν γνωρίζει τα δεινά που εξαπέλυσε στην Ευρώπη ο Αδόλφος Χίτλερ, αν γνώριζε για το Ολοκαύτωμα.

«Γνώριζα για το στρατόπεδο του Dachau και γενικά για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης» λέει. «Αλλά δεν είχα ιδέα για την κλίμακα. Δεν αποτελούσε μέρος των συζητήσεών μας. H δίκη της Νυρεμβέργης ασχολήθηκε με τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους Γερμανούς. Αλλά πρέπει να θυμάστε ότι ποτέ δεν υπήρξε πόλεμος χωρίς εγκλήματα κι ούτε ποτέ θα υπάρξει».

Πάνω από το ιστορικό καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Αιόλου βρισκόταν από το 1870 η Λέσχη Εμπόρων των Αθηνών, που χρησίμευε ως τόπος συναντήσεως των επαγγελματιών, αλλά συχνά και ως πρακτορείο ειδήσεων.

Στο χώρο αυτό κάθε απόγευμα διεξάγονταν διαπραγματεύσεις επί των ομολογιών των εθνικών δανείων που εκδίδονταν τότε. Ιστορία Σταδιακά και με τη διάδοση των μετοχικών τίτλων, δημιουργήθηκε η διάθεση για σημαντικότερες συναλλαγές.

Με την πάροδο του χρόνου, η λέσχη πάνω από το καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» μετατράπηκε από ψυχαγωγικό κέντρο ορισμένης επαγγελματικής τάξης σε Μετοχοπρατήριον σύμφωνα με τον Τρ. Ευαγγελίδη που της έδωσε αυτή την ονομασία. Και αυτό διότι οι συναλλαγές που εισήγαγαν οι πρώην «χαβιαροχανίτες» ομογενείς ήταν γνήσιες χρηματιστηριακές πράξεις, που είχαν αναπτυχθεί στα ήδη οργανωμένα Χρηματιστήρια άλλων χωρών.

Έτσι άρχισε να λειτουργεί ένα «ανεπίσημο» Χρηματιστήριο στη πόλη της Αθήνας. Έμβλημά του ήταν ο Φτερωτός Ερμής, απ’ όπου αργότερα εμπνεύσθηκε και το έμβλημα του το «επίσημο» Χρηματιστήριο. Οι ανάγκες που πρέπει να καλύψει ένα Χρηματιστήριο λογικά προηγούνται της λειτουργίας του.

Στη χώρα μας ωστόσο αυτή η αρχή καταστρατηγήθηκε. Όταν η Ερμούπολη της Σύρου μεσουρανούσε ως η ελληνική πόλη με την μεγαλύτερη αστική ανάπτυξη, ο οικονομικός τύπος της πόλης δεν παρέλειπε να επισημαίνει την έλλειψη Χρηματιστηρίου που η σύστασή του θα αποτελούσε τον πυρήνα για τον σχηματισμό ομοίων στη συνέχεια, στον Πειραιά, την Αθήνα και την Πάτρα. Καθώς η Ερμούπολη άρχισε να παρακμάζει, η σκυτάλη της πρώτης εμπορικής πόλης πέρασε στον Πειραιά.

Εκεί είχε ήδη αναγερθεί χρηματιστηριακό μέγαρο, πριν ακόμα ιδρυθεί επισήμως χρηματιστήριο. Συμπερασματικά αναφέρεται ότι το πρώτο ελληνικό Χρηματιστήριο που ιδρύθηκε στον Πειραιά ήταν μικτή αγορά εμπορευμάτων και αξιών ταυτοχρόνως. Όμως, το συγκεκριμένο Χρηματιστήριο ποτέ δεν μπόρεσε να αποκτήσει επαρκή κίνηση χρηματιστηριακών τίτλων.

Το αξιομνημόνευτο της ιδρύσεως του Πειραϊκού Χρηματιστηρίου αφορά περισσότερο στην κατασκευή του κτιρίου και λιγότερο στη λειτουργία του. Την εποχή εκείνη, το Μάιο του 1873, τα μέλη της Λέσχης ονόμασαν τη Λέσχη τους Χρηματιστήριο και προχώρησαν ακόμη και στην εκλογή Προέδρου. Ως πρώτος Πρόεδρος, εκλέχθηκε ο Γεώργιος Ιγγλέσης. Στην αρχή, οι λίγες πράξεις που συνάπτονταν στη Λέσχη δεν ήταν αρκετές για να δημιουργήσουν χρηματιστηριακή ατμόσφαιρα. Στη συνέχεια όμως, όσο αυξανόταν ο κερδοσκοπικός παροξυσμός που είχε καταλάβει το πλήθος, κυρίως μετά από την ίδρυση της Εταιρίας του Λαυρίου, γινόταν ολοένα και πυκνότερες οι συγκεντρώσεις στο καφενείο και στο χώρο μπροστά από αυτό.

Η ατμόσφαιρα, όπως αναφέρθηκε, άρχισε να θερμαίνεται κατά το Μάιο του 1873, όταν κυκλοφόρησαν 100.000 μετοχές της εταιρείας του Λαυρίου και αποτέλεσαν αποκλειστικό σχεδόν αντικείμενο αγοραπωλησιών στη Λέσχη, το καφενείο και τους δρόμους.1870-1873 Κύριο αντικείμενο διαπραγμάτευσης στην «ανεπίσημη» χρηματιστηριακή αγορά της Αθήνας ήταν οι ομολογίες των Εθνικών Δανείων. Διαπραγματεύονταν όμως και μετοχές της Εθνικής Τράπεζας και της Εταιρίας της Εθνικής Ατμοπλοΐας της Ελλάδας.

Μετά το 1873, άρχισαν να διαπραγματεύονται οι μετοχές της «Ανωνύμου Εταιρίας των Μεταλλουργείων του Λαυρίου», των ασφαλιστικών εταιρειών «Φοίνιξ» και «Άγκυρα» και της «Ανωνύμου Εταιρίας Αεριόφωτος Αθηνών». Στη συνέχεια, με την έξαρση της «μεταλλομανίας» και την ίδρυση πολλών μεταλλευτικών εταιριών, σημειώνονται διαπραγματεύσεις των μεταλλευτικών εταιριών «Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρία», «Ο Λαυρεωτικός Όλυμπος», «Νικίας», «Ο Περικλής» και «Η Κάρυστος».

1873-1876 Παρά το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία δεν ήταν τόσο αναπτυγμένη για να δικαιολογήσει τη λειτουργία και άλλων τραπεζών πέραν της Εθνικής Τράπεζας, κατά την περίοδο αυτή, εκτός από τη «μεταλλομανία», παρατηρείται και το φαινόμενο της «τραπεζομανίας» Αυτό εκδηλώνεται με την ίδρυση νέων τραπεζών, οι περισσότερες από τις οποίες δεν κατάφεραν να επιβιώσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι παρακάτω τράπεζες ήταν οι πρώτες που οι μετοχές τους διαπραγματεύθηκαν στο Χρηματιστήριο Αθηνών: Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος: Ιδρύθηκε το 1841, με αρχικό κεφάλαιο 5.000.000 δραχμών και άρχισε τις εργασίες της στις 22 Ιανουαρίου 1842. Η μετοχή της αποτελούσε την ασφαλέστερη επένδυση σε βαθμό ώστε τα ευαγή ιδρύματα μετέτρεπαν τα διαθέσιμά τους σε μετοχές της Εθνικής.Ναυτική Τράπεζα ο «Αρχάγγελος»: Ιδρύθηκε με Β.Δ. του 1870 και με αρχικό κεφάλαιο 4.000.000 φράγκα (20.000 μετοχές). Ξεκίνησε ως τράπεζα με ευοίωνες προοπτικές, αλλά περισσότερο λειτούργησε ως Ανώνυμη Ασφαλιστική Εταιρία.Γενική Πιστωτική Τράπεζα: Προήλθε από την εντός τριών ημερών αστραπιαία συνένωση δύο τραπεζών, που ίδρυσαν το 1872 αντίστοιχες ομάδες ομογενών. Το κεφάλαιο ανέρχονταν σε 14.000.000 δραχμές (56.000 μετοχές).Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως: Ιδρύθηκε το 1873, στην ακμή της «μεταλλομανίας», με πρωτοβουλία ομογενών και ντόπιων κεφαλαιούχων και με αρχικό κεφάλαιο 5.000.000 φράγκα (50.000 μετοχές).

Η ίδρυση του ΧΑΑ, ύστερα από μακρόχρονη προεργασία, επίπονες ταλαντεύσεις και πολυκύμαντες διαδικασίες, υπήρξε σταθμός στην οικονομική ιστορία του έθνους. Ανταποκρίθηκε μαχητικά στην ανάγκη εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων και στα πλαίσια της μεγάλης προσπάθειας για την οικονομική ανόρθωση του τόπου. Παράλληλα, από τη σύσταση του έως και σήμερα, προσαρμόστηκε με σχετική ευελιξία στα διεθνή πρότυπα και τις χρηματοοικονομικές αντιλήψεις των εποχών.

Η ιστορία του Χ.Α.Α. αρχίζει στις 30 Σεπτεμβρίου 1876 όταν επί κυβέρνησης του Αλεξάνδρου Κουμουνδούρου, δόθηκε η κυβερνητική έγκριση για τη σύσταση του. Πρόσφατη ιστορία Το Χρηματιστήριο Αθηνών παίζει μεγάλο ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας στο τελευταίο μισό του 20ου αιώνα. Γεγονότα τα οποία επηρέασαν ο Χρηματιστήριο είναι η ένταξη της Ελλάδας στην Νομισματική και Οικονομική Ενοποίηση (ΟΝΕ) και το Χρηματιστηριακό κραχ του 1999, το οποίο σημάδεψε τις ζωές πολλών ελληνικών οικογενειών.

Την Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 1999 ο γενικός δείκτης εμφάνισε ιστορικά υψηλά των 6484,38 μονάδων. Το ρεκόρ πτώσης είναι -9,17% και έγινε στις 17 Απριλίου του 2000. Σχεδόν 11 χρόνια αργότερα την Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010 ο Γενικός Δείκτης έφτασε στις 1403,92 μονάδες.

Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.

Έλληνες,τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις.



Η Α.Μ. ο Βασιλεύς και η Εθνική Κυβέρνησις που ενεπιστεύθησαν την αρχηγίαν του Στρατού.
Αναλαμβάνων αυτήν, καλώ τους Αξιωματικούς και οπλίτας του Ελληνικού Στρατού εις την εκτέλεσιν του υψίστου προς την Πατρίδα καθήκοντος με την μεγαλυτέραν αυταπάρνησιν και σταθερότητα. Ουδείς πρέπει να υστερήσει.

Η υπόθεσις του αγώνος, τον οποίον μας επέβαλεν ο αχαλίνωτος ιμπεριαλισμός μιας Μεγάλης Δυνάμεως, η οποία ουδέν είχε ποτέ να φοβηθή από ημάς, είναι η δικαιοτέρα υπόθεσις, την οποίαν είναι δυνατόν να υπερασπισθή ένας Στρατός. Πρόκειται περί αγώνος υπάρξεως. Θα πολεμήσωμεν με πείσμα, με αδάμαστον εγκαρτέρησιν, με αμείωτον μέχρι τελευταίας πνοής ενεργητικότητα. Έχω ακράδαντον την πεποίθησιν ότι ο Ελληνικός Στρατός θα γράψη νέας λαμπράς σελίδας εις την ένδοξον ιστορίαν του Έθνους.

Μή αμφιβάλλετε ότι τελικώς θα επικρατήσωμεν με την βοήθειαν και την ευλογίαν του θεού και τας ευχάς του Έθνους.Έλληνες Αξιωματικοί και οπλίται φανήτε ήρωες.

Αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος


Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 (στην Ελλάδα και Πόλεμος ή Έπος του 40) ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 23 Απριλίου 1941. Επίσημη έναρξη του Πολέμου θεωρείται η «επίδοση του τελεσιγράφου», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την επέμβαση των Γερμανών, συνεχίστηκε ως Ελληνοιταλικογερμανικός πόλεμος.

Ο πόλεμος αυτός ήταν το αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία. Στα μέσα του 1940, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες. Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Σομαλιλάνδη, το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα ο Μουσολίνι επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιγμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Ελληνικού Βασιλείου, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική. Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού (το περίφημο «όχι»), ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα.

Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι ανεξάρτητα των όσων έχουν γραφεί κατά καιρούς σε διάφορα έντυπα, ο πόλεμος αυτός δεν ήταν αιφνίδιος. Η επίδοση του τελεσιγράφου αναμενόταν ήδη από ημέρα σε ημέρα, η δε ημερομηνία αυτή της επίδοσης θεωρούνταν η πλέον πιθανή δεδομένου ότι αποτελούσε εθνική επέτειο του φασισμού στην Ιταλία από το 1925. Αλλά και από ένα τεράστιο δίκτυο πληροφοριών που είχε αναπτυχθεί τότε, σε συνδυασμό με διάφορα γεγονότα όπως αναφέρονται παρακάτω, οδηγούσαν με απόλυτη ακρίβεια την επερχόμενη πολεμική σύγκρουση κατά την οποία η Ελλάδα βρέθηκε τουλάχιστον έτοιμη να την αντιμετωπίσει.

Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τους Έλληνες. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρές εδαφικές εκτάσεις στην περιοχή της Χειμάρρας. Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, οι Ιταλοί ξεκίνησαν και αυτοί νέα αντεπίθεση. Από τις 12 Απριλίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί από την Αλβανία, για να μην περικυκλωθεί από τους προελαύνοντες Γερμανούς. Ακολούθησε η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, στις 20 Απριλίου και με τους Ιταλούς, τρεις μέρες αργότερα, οι οποίες περαίωσαν τυπικά τον ελληνοϊταλικόγερμανικό πόλεμο.

Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε τη πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Η καθυστερημένη επίθεση τον Ιούνιο του 1941, ενέπλεξε τις γερμανικές δυνάμεις στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα τους στη διάρκεια της Μάχης της Μόσχας.

Τα εξακοσιοστά του ''γενέθλια'' θα γιορτάσει, το Αστρονομικό Ρολόι της Πράγας, ένα ιστορικό και τεχνολογικό μνημείο και αγαπημένο αξιοθέατο των επισκεπτών της πόλης...

Το στολίδι του Δημαρχείου της Παλιάς Πόλης, σχεδιάστηκε από τον Mikulas του Kadan, ύστερα από αίτημα των δημοτικών συμβούλων, το 1410 και είναι μοναδικό στον κόσμο, όπως αναφέρεται σε σχετικό ενημερωτικό σημείωμα του Τσεχικού Οργανισμού Τουρισμού.
Το Ρολόι, προσέφερε τη δυνατότητα, στους κατοίκους της πόλης αλλά και στους περαστικούς ταξιδιώτες, να πληροφορηθούν την ώρα, με εναλλακτικούς τρόπους.

Η ολοκλήρωση του έργου δε, συνέβαλε στο να τοποθετηθεί η Πράγα, ανάμεσα στις υπόλοιπες μητροπόλεις του Μεσαίωνα, όπως η Πάδοβα, η Βέρνη και το Στρασβούργο.
Σε αυτά τα 600 χρόνια της ζωής του, δεν ήταν λίγες οι φορές που το Αστρονομικό Ρολόι, κινδύνευσε, καθώς το 18ο αιώνα κόντεψε να χαθεί κάτω από σωρούς απορριμμάτων, ενώ στα τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, βομβαρδίστηκε.
Έτσι, ήταν αναγκαία η αναβάθμισή του, καθώς και η ανακαίνισή του, ενώ τώρα είναι πλήρως λειτουργικό.
Το Ρολόι είναι πραγματικά ένα τεχνολογικό θαύμα, καθώς το πιο σημαντικό εξάρτημα του είναι ο αστρολάβος, ένα αστρονομικό όργανο, με τη βοήθεια του οποίου οι αστρολόγοι και οι ναυτικοί καθορίζουν τη θέση τους, βασιζόμενοι στα αστέρια του Ηλίου και της Σελήνης.
Με συγκεκριμένη τοποθέτηση αυτών των κυκλικών εξαρτημάτων μπορεί να απεικονιστεί η θέση των αστεριών στον ουρανό.

Ο Τροπικός του Αιγόκερου και ο Τροπικός του Καρκίνου, εμφανίζονται ως κύκλοι στον Αστρολάβο, ενώ τα ζώδια εμφανίζονται στην περίμετρό του.
Ο εξωτερικός δακτύλιος του ρολογιού, με τους χρυσούς αριθμούς, δείχνει την ΠαλιάΤσεχική Ώρα, σύμφωνα με την οποία η ημέρα ξεκινάει το σούρουπο.
Η Ώρα της Κεντρικής Ευρώπης, η οποία ουσιαστικά πρόκειται για τη σημερινή ώρα, ορίζεται από ένα χρυσό χέρι.
'Ένα μοναδικό χαρακτηριστικό, που συναντάται μόνο στο Ρολόι της Πράγας, είναι ότι δείχνει τη Βαβυλωνιακή Ώρα, η οποία υπολογίζεται από το ξημέρωμα μέχρι τη δύση του ηλίου και η διάρκεια των ωρών ποικίλλει ανάλογα με τις εποχές, δηλαδή μεγαλύτερη διάρκεια το καλοκαίρι από τον χειμώνα.
Στο κάτω μέρος του Ρολογιού βρίσκεται ένα ημερολόγιο, που παρουσιάζει την ημέρα, τη θέση της στην εβδομάδα, τον μήνα και το έτος.
Οι δύο δείκτες του ρολογιού αξίζουν επιπρόσθετη προσοχή. Αυτός με τη μορφήτης Σελήνης, είναι το πιο σημαντικό τμήμα του ρολογιού, καθώς ο αστρολάβος ρυθμίζεται βάσει της τοπικής ηλιακής ώρας.

Ο Ήλιος βρίσκεται στον ίδιο βραχίονα, μιας και το χρυσό χέρι δείχνει την ώρα.
Ακόμα ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Ρολογιού της Πράγας είναι η εμφάνιση των Αποστόλων της Καινής Διαθήκης.
Κάθε ώρα ακριβώς, από τις 09.00 ως τις 21.00, εμφανίζονται οι Απόστολοι στα πάνω παράθυρα του ρολογιού, κρατώντας χαρακτηριστικά αντικείμενα στο χέρι τους, ενώ η παρέλαση ήταν μία ιδέα του γλύπτη και ξυλογλύπτη Vojtech Sucharda.
Πάνω απ' αυτά τα παράθυρα, βρίσκεται ένας πετεινός που συμβολίζει τη ζωή, ενώ οι ήχοι του σηματοδοτούν την έναρξη της παρέλασης των Αποστόλων.
Δίπλα από το ρολόι, βρίσκονται τέσσερις μορφές, στα αριστερά, η Ματαιοδοξία συμβολίζεται από μία μορφή που κρατάει καθρέπτη.

Το ξύλινο αγαλματίδιο κουνάει το κεφάλι του, καθώς θαυμάζει τον εαυτό του.
Η Φιλαργυρία κρατάει στα χέρια της μία ράβδο και ένα πουγκί, το οποίο κουνάει σε συνδυασμό με απαξιωτική κίνηση του κεφαλιού.
Και οι δύο μορφές, καταστράφηκαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αντικαταστάθηκαν από αντίγραφα στα μέσα του 20ού αιώνα.
Η μορφή του Θανάτου ή του Σκελετού, επιβίωσε της πυρκαγιάς του Δημαρχείου της Παλιάς Πόλης και βρίσκεται εκεί, από τον 15ο αιώνα.
Ο Σκελετός, γυρνάει μία κλεψύδρα που μετράει τις ώρες της ζωής των ανθρώπων και μας υπενθυμίζει την αναπόφευκτη μοίρα μας.
Η μορφή του Τούρκου με το λαούτο συμβολίζει την ασωτία και τη λαγνεία ως ανθρώπινα ελαττώματα.
Το ρολόι έχει, επίσης, αγαλματίδια του Αρχάγγελου Μιχαήλ, ενός Φιλοσόφου, ενός Αστρονόμου κι ενός Χρονικογράφου.