Navi Voice

ΜΠΟΥ! Τρομάξατε; Είμαι η Κάρτα! Είμαι φοβερή και τρομερή, έχω σουβλερά δόντια και κοφτερά νύχια και θα σας φάω. ΠΟΙΑ κάρτα είμαι; Πιστωτική, χρεωστική, πολιτική, τραπεζική, εισπρακτική; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ιδρώνετε και μόνο στη σκέψη μου. ΔΕΝ πάει πολύς καιρός που δεν με φοβόταν κανένας, ήμουν η καλύτερή σας φίλη.

Ημουν τραπεζική, πιστωτική, εισπρακτική, εταιρική, «απελπιστικά διαθέσιμη» που λέει και η Αλκηστάρα. Πολλοί είχατε κι από πέντε-έξι και βάλε: συλλογή κανονική, όπως τα παιδιά μαζεύουν Γκορμίτι. Να τα τηλέφωνα, να οι γλύκες και τα τσαλίμια που σας έκανα, εκδιδόμουν για πλάκα, σχεδόν με το ζόρι!

ΟΛΑ ΑΥΤΑ, λαστ γίαρ. Εν τω μεταξύ, έχω αλλάξει μάνατζερ και είναι πολύ αυστηρός. Τέρμα το λαϊκό στυλ. Τώρα το παίζω δύσκολη. Είμαι ακριβή; Ε, πάντα ήμουν. Απλώς τώρα το διαφημίζω. Είναι μέρος του νέου μου ίματζ. Εκδίδομαι μόνο στους εκλεκτούς, προτιμώ τα λεφτά μπροστά, και προσέξτε με, δεν φιλώ πια στο στόμα.
ΣΑΣ ΒΛΕΠΩ, ψαρώσατε. Τώρα δεν σφυρίζετε κλέφτικα όταν γκρινιάζω ότι «έχω καθυστέρηση». Πετάγεστε σαν ελατήρια και τρέχετε να εξηγηθείτε με τον μπαμπά μου, αλλιώς θα υποστείτε τις συνέπειες.

ΠΑΡΑΤΡΟΜΑΞΑΤΕ όμως, βρε κουτά, και κρατάτε κάποιες περίεργες αποστά- σεις τώρα τελευταία. Δεν με αγγίζετε, δεν με χρησιμοποιείτε, με αγνοείτε όλο και περισσότερο. Ε, όχι κι έτσι... ΟΛΟ αυτό το σκετς «Μπαμπούλας» είναι κατά βάθος μια τσαχπινιά, ένα γκομενικό, για να τονωθεί η σχέση μας και να μη βαλτώσει. Οχι και να γίνετε, από καρτομανείς και καρτολάγνοι, καρτοφοβικοί!

ΒΡΕ ΚΟΥΤΑ, ζείτε εσείς χωρίς εμένα; (Πολύ φοβάμαι πως ναι, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό). Το θέμα είναι ότι εγώ δεν ζω χωρίς εσάς. Ούτε κι ο μπαμπάς. Θα πούμε στον μάνατζερ να χαλαρώσει λίγο με το βεντετιλίκι. Οπως και να πλα- σάρομαι στην πιάτσα, να ξέρετε ότι εξα- κολουθώ να είμαι... απελπιστικά (και απελπισμένα) διαθέσιμη. ΑΛΛΑ αυτό μην το πείτε στον μάνατζερ.

Σήμερα θα σας διηγηθώ την ιστορία του Edward Leedskalnin. Σας το λέω από πριν, όπως το συνηθίζω άλλωστε, η πρώτη μου αντίδραση όταν διάβασα για αυτόν ήταν το να τα απορρίψω όλα. Όπως θα δείτε και εσείς όμως τα κατορθώματά του είναι απίστευτα και όμως αληθινά. Η ζωή του Edward Leedskalnin, καλύπτεται από μυστήριο. Ο ίδιος έχει φροντίσει να συσκωτίσει το παρρελθόν του. Ξέρουμε μόνο τα τυπικά. Μετανάστης από την Λετονία. Ύψος 1,60 περίπου και βάρος 50-60 κιλά. Μυστηριώδης, απόμακρος, με ελάχιστους φίλους. Όταν εργαζόταν δεν ήταν κανείς κοντά του. Και όταν λέμε κανείς, εννοούμε κανείς. Κανείς δεν κατάφερε να τον φωτογραφήσει ενώ «εργαζόταν».

Σαν να είχε τη «μαγική» ικανότητα να αντιλαμβάνεται πιθανούς κατασκόπους. Ο κ. Edward Leedskalnin, κάποια στιγμή το 1920 αποφάσισε να φτιάξει σε ένα κτήμα του στην Φλόριντα ένα μεγαλιθικό κάστρο. Ξεκίνησε να το κατασκευάζει. Κάποια στιγμή όμως έγινε αλλαγή στην πολεοδομία της περιοχής και ένας νέος δρόμος θα περνούσε από το κτήμα του, οπότε θα το απαλλοτρίωναν. Τότε αποφάσισε να μετακινήσει την ημιτελή αυτή κατασκευή 10 μίλια μακρύτερα στο Homestead, όπου και το ολοκλήρωσε και βρίσκεται μέχρι σήμερα προσελκύοντας τουρίστες απ' όλον τον κόσμο. Θα πείτε που είναι το περίεργο.

Ο Edward ήθελε να αποδείξει ότι ένας άνθρωπος μόνος του μπορεί να κατασκευάσει ένα μεγαλιθικό μνημείο από πέτρες των 5-30 τόνων, χωρίς την βοήθεια συγχρόνων μηχανημάτων και άλλων ανθρώπων. Και το κατάφερε!
Ξεκίνησε να «κόβει» κοραλλιογενή βράχο μέσα από τη θάλασσα, να τους μεταφέρει, άγνωστο πως, μέχρι το κτήμα του. Είναι τρελό. Είναι όμως απόλυτα αληθινό. Κανείς δεν τον είδε ποτέ πως έκοβε τα βράχια μέσα από το βυθό της θάλασσας.

Ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, το να κοπεί βράχος εντός της θάλασσας είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Όποιος επισκεφτεί όμως το κτήμα του και ειδικά αν είναι γεωλόγος καταλαβαίνει ότι ο βράχος από τον οποίο έφτιαξε το μνημείο του, είναι κοραλλιογενής βράχος. Σε ένα πολύ παλιό τεύχος υπήρχε και φωτογραφία από το βυθό, όπου φαίνονταν οι τομές από όπου αφαιρέθηκαν οι βράχοι. Δεν μπόρεσα όμως μέχρι τώρα να την βρω.

Φυσικά οι διάφοροι ερευνητές που ασχολούνται με αυτά τα θέματα προσπαθούσαν να «κλέψουν» το μυστικό του. Τον παρακολουθούσαν συστηματικά, τον ρωτούσαν πως το κάνει. Αυτός απέφευγε αυτές τις συζητήσεις. Όταν κάποιος τον ζόριζε πολύ, τότε του έδειχνε ένα χειροποίητο γερανό και κάτι χοντρά σχοινιά. Όπως και μια ρυμούλκα. Όσοι όμως γνωρίζουν από αυτά τα πράγματα, ξέρουν ότι ένας βράχος 10-20 τόνων, θέλει ειδικούς γερανούς, ειδικά συρματόσχοινα, ειδικά φορτηγά. Και όχι βέβαια οχήματα του 1930. Η εξ όρυξη ειδικά από τη θάλασσα απαιτεί βατραχανθρώπους, ειδικούς γερανούς και πολυμελές συνεργείο. Κανείς όμως δεν είδε ούτε γερανό, ούτε αυτοκίνητα, ούτε συνεργείο.

Μια μέρα ένας «περίεργος» γείτονας τον επισκέφτηκε και έμεινε για αρκετή μαζί με τον Edward, προκειμένου να μάθει και να δει πως το κατασκευάζει. Ο Edward λοιπόν άρχισε με σχοινιά και τροχαλίες να φορτώνει με μεγάλη δυσκολία ένα μικρό βράχο επάνω σε μια ρυμούλκα ενός τρακτέρ. Μετά από ώρες δουλειάς κατάφερε να βάλει μερικούς τέτοιους μικρούς βράχους στην ρυμούλκα – δεν έβαλε κανένα μεγάλο βράχο επάνω στη ρυμούλκα. Αφού ο περίεργος γείτονας ικανοποίησε την περιέργειά του έφυγε. Για κάποιο λόγο όμως μετά από λίγη ώρα ξαναγύρισε. Και τότε κυριολεκτικά τρελάθηκε. Αυτό τον ελάχιστο χρόνο που έλειπε, όλοι οι βράχοι και οι μεγάλοι είχαν ήδη τοποθετηθεί. Κατάλαβε λοιπόν ότι τα σχοινιά και οι τροχαλίες ήταν απλώς ένα καμουφλάζ για να ξεγελάει ο Edward τους περίεργους.

Οταν μετακίνησε ολόκληρο το οικοδόμημα στο Homestead, οι άνθρωποι της γειτονικής περιοχής είδαν κάποιους κοραλλένιους βράχους και ειδικά τους μικρούς να μεταφέρονται με ένα δανεισμένο φορτηγό, αλλά κανείς δεν ξέρει πως ο Leedskalnin τους ανέβασε και τους κατέβασε από το όχημα. Όταν ρωτήθηκε ο ίδιος για το πώς έφτασε στο κατόρθωμά του ο Leedskalnin απάντησε απλά ότι κατανοούσε τους νόμους του βάρους και της μηχανικής των μοχλών. Αναφέρεται ότι δήλωσε, "Ανακάλυψα τα μυστικά των πυραμίδων.

Βρήκα το πώς οι Αιγύπτιοι και οι αρχαίοι κατασκευαστές του Περού, του Γιουκατάν και της Ασίας, με τη χρήση μονάχα πρωτόγονων εργαλείων, σήκωσαν και τοποθέτησαν τεράστιους ογκόλιθους που ζύγιζαν πολλούς τόνους." Ο Edward Leedskalnin διαφωνούσε κατηγορηματικά με τη μοντέρνα επιστήμη και ισχυριζόταν ότι οι επιστήμονες ήταν λάθος, ενώ η ' φύση είναι απλή'. Πίστευε πως η ύλη αποτελείται από ξεχωριστούς μαγνήτες και πως η κίνηση αυτών των μαγνητών μέσα στην ύλη και μέσα στον χώρο προκαλεί μετρήσιμα φαινόμενα, τον μαγνητισμό και τον ηλεκτρισμό. Αυτές οι έννοιες 'περιλάμβαναν τη σχέση της Γης με ουράνιες ευθυγραμμίσεις.'

Ισχυρίστηκε πως είχε δει χάντρες από φως που πίστευε πως ήταν η φυσική παρουσία του μαγνητισμού της φύσης και της δύναμης της ζωής, ή αυτό που σήμερα ονομάζουμε ως ενέργεια Chi." Ο Edward Leedskalnin έγραψε διάφορα φυλλάδια που τα πουλούσε σε τουρίστες καθώς θαύμαζαν την κατασκευή του. Ένα από αυτά, με το όνομα 'Μαγνητικό Ρεύμα' (Magnetic Current) μπορεί να το διαβάσει κανείς στο Διαδίκτυο (paranormal.about.com). Στο φυλλάδιο αυτό αποκαλύπτει τα αποτελέσματα πειραμάτων με μαγνήτες που έκανε για δύο χρόνια. Ίσως να αποκαλύπτει τα μυστικά της ανύψωσης όταν γράφει: "Ο πραγματικός μαγνήτης είναι η ουσία που κυκλοφορεί μέσα στο μέταλλο. Κάθε σωματίδιο στην ουσία αυτή είναι ένας ξεχωριστός μαγνήτης από μόνος του, και ο Βόρειος και ο Νότιος Πόλος είναι ξεχωριστοί μαγνήτες. Είναι τόσο μικροί που μπορούν να διαπεράσουν οτιδήποτε.

Στην πραγματικότητα μπορούν ευκολότερα να περάσουν μέσα από το μέταλλο απ' όσο μπορούν να περάσουν μέσα από τον αέρα. Βρίσκονται σε συνεχή κίνηση, με αντίθετη κατεύθυνση μεταξύ τους και εάν οδηγηθούν στα σωστά κανάλια παρέχουν αέναη ισχύ." Στη γειτονιά που έμενε κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες. Μια από αυτές έλεγε ότι κάποιοι περίεργοι γείτονες κατάφεραν να δουν πως ο Leedskalnin μετακίνησε τις πέτρες. Λένε ότι ακούμπησε τα χέρια του στην πέτρα που ήθελε να σηκώσει και άρχισε να τραγουδάει. Με κάποιον περίεργο τρόπο αυτό έκανε τις τεράστιες πέτρες να ανυψωθούν.
Κάποια άλλη φήμη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Fate έλεγε: «κάποιοι έφηβοι που τον κατασκόπευαν ισχυρίστηκαν πως τον είδαν ένα απόγευμα να «αιωρεί κοραλλένιους ογκόλιθους στον αέρα σα να ήταν μπαλόνια με υδρογόνο», αλλά κανείς δεν τους πήρε στα σοβαρά.»

Τι να πιστέψεις και τι να απορρίψεις.
Δεν θα μάθουμε ποτέ πως το έφτιαξε. Όπως δεν θα μάθουμε ποτε γιατί απέκρυψε το μυστικό. Ο Leedskalnin πήρε τα μυστικά μαζί του στον τάφο του το 1951.

Λονδίνο: Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ένα γονίδιο που εξηγεί γιατί ορισμένοι άνθρωποι βιώνουν ταχύτερα την επίδραση του αλκοόλ, με συνέπεια να μεθάνε πιο εύκολα σε σχέση κάποιους άλλους.
Φορείς της συγκεκριμένης παραλλαγή του γονιδίου εκτιμάται ότι είναι 10% έως 20% των ανθρώπων και τους προστατεύει έμμεσα από τον αλκοολισμό δηλαδή, τους κάνει να σταματούν να πίνουν νωρίτερα από άλλους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να εθίζονται πιο δύσκολα στο αλκοόλ.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνα, με επικεφαλής τον καθηγητή Κερκ Βίλελμσεν, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη τους στο επιστημονικό έντυπο Alcoholism: Clinical and Experimental Research, σύμφωνα με το BBC, ανέφεραν ότι μελλοντικά θα μπορούσαν ίσως να υπάρξουν φάρμακα που θα κάνουν τους ανθρώπους πιο ευαίσθητους στο αλκοόλ, ώστε να τους προστατεύουν από τις αρνητικές επιπτώσεις του. «Προφανώς απέχουμε ακόμα πολύ από το να έχουμε μια θεραπεία (του αλκοολισμού), όμως το γονίδιο που ανακαλύψαμε, μας λέει πολλά για το πώς το αλκοόλ επηρεάζει τον εγκέφαλο», δήλωσε ο Δρ Βίλελμσεν, ο οποίος τόνισε ότι χρειάζονται περαιτέρω έρευνες για να φανεί αν τα ευρήματα μπορούν να αξιοποιηθούν στην πράξη κατά του αλκοολισμού. «Ο αλκοολισμός είναι μια πολύ πολύπλοκη πάθηση και υπάρχουν πολλές αιτίες που οι άνθρωποι πίνουν. Αυτή (το γονίδιο) μπορεί να είναι μόνο μια από αυτές», πρόσθεσε.
Η μεγαλύτερη ποσότητα του αλκοόλ που οι άνθρωποι καταναλώνουν, διασπάται στο ήπαρ, όμως ένα μέρος του μεταβολίζεται στον εγκέφαλο από ένα ένζυμο, το οποίο ελέγχεται από οδηγίες που κωδικοποιεί το συγκεκριμένο γονίδιο CYP2E1.Όσοι είναι φορείς της «μεθυσμένη» παραλλαγή αυτού του γονιδίου, διασπούν το αλκοόλ πιο εύκολα, με συνέπεια να μεθούν πιο γρήγορα.
Ο αλκοολισμός, σύμφωνα με τον καθηγητή Κόλιν Ντράμοντ του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής του Λονδίνου, αποτελεί πιθανώς ένα συνδυασμό γενετικών και περιβαλλοντικών αιτιών.Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι ο εθισμός στο αλκοόλ συχνά εμφανίζεται σε ολόκληρες οικογένειες και ότι η ύπαρξη ενός αλκοολικού γονέα σχεδόν τετραπλασιάζει την πιθανότητα αλκοολισμού και στα παιδιά.
Σε μια παρεμφερή μελέτη στο ίδιο έντυπο, επιστήμονες με επικεφαλής τον Δρ Παναγιώτη Θάνο, από το Εθνικό Εργαστήριο Μπρουκχέιβεν της Νέας Υόρκης, βρήκαν στοιχεία ότι η ικανότητα του εγκεφάλου να εθίζεται στο αλκοόλ, εξαρτάται και από τα γονίδια του.
Η έρευνα, που έγινε σε ποντίκια, έδειξε ότι η απουσία ενός συγκεκριμένου γονιδίου οδηγεί σε εθισμό ανάλογο του αλκοολισμού. «Η μελέτη μας δείχνει ότι οι συνέπειες της χρόνιας κατανάλωσης αλκοόλ στην χημεία του εγκεφάλου επηρεάζονται σε κρίσιμο βαθμό από την προϋπάρχουσα γενετική σύσταση ενός ατόμου», δήλωσε ο Δρ Θάνος.

Νέα ανάλυση της διεθνούς περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF δείχνει ότι οι απαιτήσεις της ανθρωπότητας σε φυσικούς πόρους έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Σύμφωνα με τη διετή έκθεση «Ζωντανός Πλανήτης», που συντάσσεται σε συνεργασία με τη Ζωολογική Εταιρεία του Λονδίνου και το Παγκόσμιο Δίκτυο Αποτυπώματος (Global Footprint Network), οι απαιτήσεις μας ξεπερνούν κατά 50% την παραγωγική ικανότητα του πλανήτη.
Το οικολογικό αποτύπωμα, ένας από τους δείκτες που χρησιμοποιούνται στην έκθεση, δείχνει ότι η ζήτηση της ανθρωπότητας για φυσικούς πόρους διπλασιάστηκε το διάστημα 1966-2007 και ισοδυναμεί πλέον με 1,5 πλανήτες. Αυτό σημαίνει ότι ο πλανήτης μας χρειάζεται ενάμισι χρόνο για να παραγάγει τους πόρους που η ανθρωπότητα καταναλώνει σε ένα χρόνο και δείχνει ότι τουλάχιστον το 1/3 τις κατανάλωσής μας αφορά μη-ανανεώσιμους φυσικούς πόρους και μεταφράζεται σε μόνιμη περιβαλλοντική υποβάθμιση.
Η υπερκατανάλωση είναι επικεντρωμένη στις «ανεπτυγμένες» χώρες, τη στιγμή που οι κάτοικοι της ΕΕ-27 (7% του παγκόσμιου πληθυσμού) καταναλώνουν σχεδόν διπλάσιους φυσικούς πόρους από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Αν οι ρυθμοί αυτοί συνεχιστούν , το 2030 η ανθρωπότητα θα απαιτεί για την επιβίωσή της το ισοδύναμο της παραγωγικής ικανότητας δύο πλανητών. Ενώ αν υποθέσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι ζουν όπως ο μέσος ευρωπαίος πολίτης, τότε θα χρειάζονταν 2,8 πλανήτες για να καλύψουν τις απαιτήσεις τους.
Η έκθεση χρησιμοποιεί επίσης τον παγκόσμιο δείκτη «Ζωντανού Πλανήτη», ο οποίος καταμετρά την παγκόσμια κατάσταση των ειδών και των οικοτόπων και ο οποίος παρουσιάζει ραγδαία διαχρονική μείωση της τάξης του 30% από το 1970.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πληθυσμοί των τροπικών ειδών γλυκού νερού έχουν μειωθεί την περίοδο 1970-2007 κατά σχεδόν 70%. «Καταγράφεται ένας ανησυχητικός ρυθμός απώλειας της βιοποικιλότητας σε περιοχές του πλανήτη με χαμηλά εισοδήματα, συχνά σε βιολογικά πλούσιες τροπικές χώρες, ενώ οι πολίτες του οικονομικά αναπτυγμένου κόσμου ζούμε σε έναν ψεύτικο παράδεισο που τροφοδοτείται από την υπερβολική κατανάλωση και τις υψηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα», τονίζει ο Τζιμ Ληπ, Γενικός Διευθυντής του διεθνούς WWF.

Η αύξηση του οικολογικού αποτυπώματος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ανθρακικό αποτύπωμα, δηλαδή στις εκπομπές CO2, το οποίο είναι κατά 11 φορές αυξημένο σε σχέση με το 1961. Οι 10 χώρες με το υψηλότερο οικολογικό αποτύπωμα ανά άτομο είναι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κατάρ, η Δανία, το Βέλγιο, οι ΗΠΑ, η Εσθονία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, το Κουβέιτ και η Ιρλανδία. Εξίσου, οι 31 χώρες του ΟΟΣΑ, οι οποίες περιλαμβάνουν τις πλουσιότερες οικονομίες του κόσμου, ευθύνονται για περίπου το 40 % του παγκόσμιου αποτυπώματος. Η Ελλάδα κατατάσσεται 20η στη λίστα των 154 κρατών, των οποίων το οικολογικό αποτύπωμα παρουσιάζεται στην έκθεση, με τον σημερινό τρόπο ζωής μας να απαιτεί τους φυσικούς πόρους 3 πλανήτων.
Ενώ η χώρα παρουσιάζει υπερκατανάλωση όλων των φυσικών πόρων, το σημαντικότερο πρόβλημα εντοπίζεται στο εθνικό αποτύπωμα άνθρακα, όπου οι κατά κεφαλήν εκπομπές CO2 καταλαμβάνουν την 12η θέση ανάμεσα στις 35 ευρωπαϊκές χώρες που περιλαμβάνονται στην έκθεση, ενώ είναι διπλάσιες του παγκόσμιου μέσου όρου. «Το υψηλό οικολογικό αποτύπωμα της χώρας τροφοδοτείται κυρίως από την αδιαφορία με την οποία εξαντλούμε τους φυσικούς μας πόρους, παράλληλα με την εμμονή μας στην χρήση ρυπογόνων μορφών ενέργειας, όπως ο λιγνίτης.
Η αξιολόγηση των επιδόσεων της Ελλάδας καταδεικνύει την άμεση ανάγκη για στροφή προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και την εξοικονόμηση ενέργειας Αντιθέτως, οποιαδήποτε «βρώμικη» επένδυση, όπως π.χ. η δημοπράτηση νέων λιγνιτικών πεδίων, θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το οικολογικό αποτύπωμα της χώρας», δηλώνει ο Δημήτρης Καραβέλλας, Διευθυντής του WWF Ελλάς.

Η υποχώρηση μπροστά σε κινδύνους που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας είναι λογική πράξη και ψυχοσυναισθηματικά αιτιολογημένη.

Η τάση φυγής από ανεπιθύμητες καταστάσεις ή πρόσωπα αποτελούσε και αποτελεί μια αρχέγονη και συνάμα σωτήρια γνώση και ικανότητα του ανθρώπου από τις εποχές ακόμη που «γυμνός και αδύναμος» είχε να αντιμετωπίσει και ισχυρότερα, και ταχύτερα και πιο μεγαλόσωμα από αυτόν ζώα στην καθημερινή του πάλη για την επιβίωση στον πλανήτη μας.

Καθημερινά δημιουργούνται σε όλους μας καταστάσεις και προκύπτουν σε μετωπική αντιπαράθεση απειλές και κίνδυνοι που επιλέγουμε να αποφύγουμε με τη φυγή. Το κλασικό δίλημμα ήταν και παραμένει σχεδόν αναλλοίωτα ταυτισμένο με το σύνδρομο «μάχης ή φυγής» (fight or flight). Πέρα, όμως, από συγκεκριμένες και αντικειμενικά επιβεβαιωμένες καταστάσεις ή πρόσωπα που μας απειλούν υπάρχουν και συμβολικές καταστάσεις, ψυχολογικές και ψυχοσυναισθηματικές που αναγκάζουν το άτομο να επιλέξει όχι τη λύση της αντιπαράθεσης, της εμπλοκής ή συμπλοκής αλλά τη λύση της φυγής…

Ένα θεμελιακό ψυχολογικό ερώτημα που διαφοροποιεί την υγιή από την παθολογική «τάση φυγής» σχετίζεται τόσο με τη σοβαρότητα του κινδύνου όσο και με τη συχνότητα με την οποία ένα συγκεκριμένο άτομο διαλέγει τη φυγή από ανεπιθύμητα πρόσωπα και ανεπιθύμητες καταστάσεις.

Οι σύγχρονες συνθήκες ζωής, χωρίς να θυμίζουν την ωμή πρόκληση της ζούγκλας, ενέχουν σημαντικά στοιχεία κινδύνου, δημιουργούν σωρεία συμβολικών συγκρούσεων μεταξύ ατόμων και ομάδων, φορολογούν αδιάκοπα την προσωπικότητα και την ψυχική μας ισορροπία.Φυσικά ο σύγχρονος άνθρωπος παράγωγο της βιομηχανικής και καταναλωτικής κοινωνίας διαθέτει τους απαραίτητους μηχανισμούς άμυνας για λειτουργία και επιβίωση στις απαιτήσεις των ψυχολογικών-κοινωνιολογικών-οικονομικών δομών μέσα στις οποίες ζει και εργάζεται.

Προσωπικές εμπειρίες

Με λίγη καλή προσπάθεια πιστεύω ότι ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να απαριθμήσει αμέτρητες περιπτώσεις στις οποίες αντιμετωπίζοντας συμβολικούς κινδύνους ή και ψυχολογικά προβλήματα προτιμήσαμε να μην εμπλακούμε σε μετωπική αντιπαράθεση αλλά να ξεφύγουμε με τη φυγή…

Και όμως, υπάρχουν άτομα για τα οποία η τάση φυγής από τις καθημερινές απαιτήσεις της ζωής αποτελεί τον μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης της πραγματικότητας και των κάθε λογής ψυχοσυναισθηματικών τους δυσκολιών. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι, φυσικά, η άντληση συναισθημάτων μοναξιάς, απομόνωσης και αποκοπής από τη ζωή, τις χαρές αλλά και τις πίκρες από τους προβληματισμούς της, πράγμα που στοιχειοθετεί ψυχοπαθολογική κατάσταση.

Το άτομο που διαλέγει τη φυγή από την πραγματικότητα διαλέγει, ουσιαστικά, να μη παλέψει, να μη αγωνισθεί. Σίγουρα η καθημερινή ζωή δημιουργεί εντάσεις με τις απαιτήσεις για επιβίωση, για επιτυχία, για αρμονικές διαπροσωπικές σχέσεις. Η αποτυχία κοστίζει σε όλους μας, αλλά για ορισμένα άτομα η αντιμετώπιση και αποδοχή της αίσθησης της αποτυχίας είναι τόσο οδυνηρή ώστε να τους είναι προτιμότερο να αποσυρθούν από τον αγώνα χωρίς καν να προσπαθήσουν να αγωνισθούν.

Στην διαταραγμένη ψυχοσυναισθηματική αξιολόγηση της πραγματικότητάς τους τα άτομα αυτά διαπιστώνουν, δυστυχώς, ότι εφόσον δεν αγωνισθείς μπορεί μεν να μην κερδίσεις αλλά ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ δεν θα φορτωθείς με την ψυχική φθορά που φέρνει η αίσθηση της αποτυχίας.Σε ορισμένες περιπτώσεις η τάση φυγής του ατόμου από τον στίβο της ζωής, η αίσθηση της ηττοπάθειας και της ευθυνοφοβίας, εκδηλώνεται εναλλακτικά με μια αναιτιολόγητη για τους μη ειδικούς έντονη επιθετικότητα που επιδείχνουν συγκεκριμένα πρόσωπα.Όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό αποτελεί εμπειρικό δεδομένο στις επιστήμες της συμπεριφοράς και θεωρείται ως περίπτωση επίδειξης των δύο επιφανειών του ίδιου νομίσματος.

Συγκεκριμένα, καθώς προβληματιζόμαστε με τη συμπεριφορά του ίδιου προσώπου το οποίο σε μερικές περιπτώσεις επιδείχνει συμπεριφορά συνεσταλμένου ανθρώπου, υποχωρητικού, που προτιμάει να αποφύγει τις ψυχοσυναισθηματικές εντάσεις παρά να αγωνισθεί, ενώ σε άλλες παρουσιάζεται ιδιαίτερα εκρηκτικό,εάν θέλετε να το δούμε πιο λυρικά, έρμαιο του άγχους της προσαρμογής στις πολύπλοκες απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής μας σε πολυσύνθετα αστικοβιομηχανικά κοινωνικά πλέγματα.

Πιθανή η ψυχοπαθολογία

Η τάση φυγής, έμφυτο κομμάτι του κλασικού συνδρόμου φυγής ή μάχης (flight or fight syndrome) που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο ορίζεται ως ψυχοπαθολογική, ως προβληματική, όταν αποτελεί τον «μοναδικό τρόπο» αντιμετώπισης των απαιτήσεων της καθημερινής ζωής του ατόμου.

Ψυχολογικές και κοινωνιολογικές έρευνες σε χώρες της Ευρώπης και Αμερικής απέδειξαν ότι τα υπερβολικά συνεσταλμένα, αποτραβηγμένα από τις παρέες και τα παιχνίδια παιδιά έχουν ζήσει και έχουν ανατραφεί σε οικογένειες όπου αδέξιοι, ίσως και ανεύθυνοι, γονείς ξεσπούσαν ανελέητα πάνω στα παιδιά τους κάθε φορά που οι ίδιοι αντιμετώπιζαν δυσκολίες στις διαπροσωπικές, συζυγικές ή ευρύτερες ανθρώπινες σχέσεις τους.

Μεγαλώνοντας στο σπίτι με συνεχές το συναίσθημα του φόβου, με τιμωρίες και κυκλοθυμική γονική συμπεριφορά το παιδί κλείνεται στον εαυτό του, «κλείνεται στο καβούκι του» όπως έλεγαν οι παλιοί και εσωτερικεύει την συμπεριφορά της απομόνωσης ως τον ενδεδειγμένο τρόπο επιβίωσής του. Συχνά μάλιστα αυτά είναι τα παιδιά που “το σκάνε” από το σπίτι τους και τα ψάχνουν απεγνωσμένα γονείς, συγγενείς και αστυνομικές αρχές…

Φυσικά στην μετέπειτα ζωή αυτού του παιδιού κάθε έντονη διαπροσωπική σύγκρουση που θα την ακολουθεί και ψυχοσυναισθηματική ένταση θα το οδηγήσει αναπόφευκτα πια στην απομόνωση, στο κλείσιμο στον εαυτό του στην φυγή από την πραγματικότητα…

Πέρα από την επώδυνη αλλά ψυχοπαθολογικά ήπια μορφή φυγής από ανεπιθύμητα πρόσωπα και καταστάσεις υπάρχουν οι πιο έντονες μορφές όπως η δημιουργία της «αγοραφοβίας» (πρόκειται για τις περιπτώσεις όπου το άτομο αποφεύγει δρόμους, πλατείες, κινηματογράφους, λεωφορεία κλπ) ή ακόμη και την καθολική φυγή από την πραγματικότητα που χαρακτηρίζει τα ψυχωτικά άτομα όπως για παράδειγμα η φυγή που κάνει «στον κόσμο του πουθενά» ένα σχιζοφρενικό άτομο ή η φυγή που κάνει από το δικό του κοινωνικό σύστημα ο ναρκομανής, ο αλκοολικός και, η τραγικά αμετάκλητη περίπτωση «φυγής» του αυτόχειρα..