Navi Voice

Το φεγγάρι μας βομβαρδίζεται πολύ συχνότερα από μετεωρίτες και μικροσκοπικά μετέωρα, με συνέπεια να δημιουργούνται κρατήρες, αλλά και να «ανακυκλώνεται» η επιφάνειά του με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό από ό,τι πίστευαν οι επιστήμονες έως τώρα.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η Σελήνη να κάνει ένα πλήρες «λίφτινγκ προσώπου» κάθε 80.000 χρόνια περίπου, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που βασίζεται σε στοιχεία του σεληνιακού δορυφόρου LRO της NASA, που «χαρτογραφεί» το φεγγάρι από το 2009.

Οι συνεχείς πτώσεις μετεώρων ανασκάπτουν συνεχώς το επιφανειακό σαθρό στρώμα (κυρίως σκόνης) του δορυφόρου της Γης, τον ρεγκόλιθο, σε βάθος έως δύο εκατοστών, με ρυθμό τουλάχιστον 100 φορές ταχύτερο από τις έως τώρα εκτιμήσεις.

Παράλληλα, αν και οι περισσότεροι κρατήρες είναι πολύ παλιοί, οι αστεροειδείς που πέφτουν, δημιουργούν κάθε χρόνο στη Σελήνη κατά μέσο όρο 180 νέους κρατήρες διαμέτρου τουλάχιστον δέκα μέτρων. Ο ρυθμός δημιουργίας νέων κρατήρων είναι κατά 33% μεγαλύτερος από τον έως τώρα εκτιμώμενο. Υπολογίζεται ότι κατά την τελευταία επταετία έχουν δημιουργηθεί στη Σελήνη τουλάχιστον 222 νέοι κρατήρες (ο μεγαλύτερος πρόσφατος που εντοπίσθηκε, έχει διάμετρο 43 μέτρων).

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον πλανητικό επιστήμονα Έμερσον Σπέγιερερ του Πολιτιακού Πανεπιστημίου της Αριζόνα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature", συνέκριναν πάνω από 14.000 ζεύγη φωτογραφιών υψηλής ανάλυσης των ίδιων περιοχών του φεγγαριού, που τράβηξε ο δορυφόρος Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και οι οποίες κάλυπταν σχεδόν το 7% της συνολικής σεληνιακής επιφάνειας.

Η Γη δέχεται ένα παρόμοιο βομβαρδισμό από μικροσκοπικά μετέωρα, αλλά προστατεύεται από την πυκνή ατμόσφαιρά της. Αντίθετα, η Σελήνη που έχει μια υπερβολικά αραιή ατμόσφαιρα, δέχεται απανωτά «πλήγματα». Η γήινη ατμόσφαιρα μπορεί να διαλύσει ακόμη και μετεωρίτες διαμέτρου 25 μέτρων, που αλλιώς θα έπεφταν στον πλανήτη μας, ενώ τώρα διαλύονται με έκρηξη σε μεγάλο ή καμιά φορά μικρότερο ύψος (όπως στο Τσελιάμπινσκ).

Η ανακάλυψη ότι η Σελήνη δέχεται συχνότερα «χτυπήματα» άνωθεν από μετέωρα που ταξιδεύουν με ταχύτητα 500 μέτρων το δευτερόλεπτο, δημιουργεί αυξημένες ανησυχίες για τους κινδύνους των μελλοντικών επανδρωμένων αποστολών στο δορυφόρο μας, καθώς και των φιλόδοξων σχεδίων για τη δημιουργία σεληνιακής βάσης ή «χωριού».

Η αρχαιοελληνική θρησκεία διέ­γραψε μία θριαμβευτική πορεία 3000 ετών τουλάχιστον, δηλ. από το 2500 π.Χ. μέχρι το 500 π.Χ. και αυτό είναι πολύ σημαντικό.Δεν είναι, λοιπόν, περίεργη και ανεξήγητη η παράδοση της σκυτά­λης στον Ελληνικού τύπου Χριστιανι­σμό, στην Ορθοδοξία.

Οι αρχαίοι θεοί είχαν κουραστεί.Όμως η Ελληνική Ορ­θοδοξία, προς διάκριση από τις άλλες ορθοδοξίες που δεν είναι καθόλου ίδιες, δεν επεκράτησε αστραπιαίως, αλλά πήρε τουλάχιστον 500 χρόνια για να ολοκλη­ρωθεί η μετάβαση από ην παλιά στη νέα θρησκεία.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, οι Πατέρες της εκκλησίας, ο Θεοδόσιος και ο Ιουστινιανός, μαζί με τις Συνόδους έσπρωξαν/υποχρέωσαν τους Έλληνες προς την Ορθοδοξία με επίμονες και συ­στηματικές προσπάθειες, οι οποίες, όπως θα δούμε, από πλευράς θρησκευτικής και τε­λετουργικής δεν κατάφεραν να εξοστρα­κίσουν τον αρχαιοελληνικό τελετουρ­γικό και μυστηριακό τρόπο, αλλά τον υιοθέτησαν έστω και μεταμφιεσμένο.

Ο Σικελιανός έχει αφήσει ατέλειωτη μία τραγωδία, τον «Ασκληπιό», που εκτυλίσσεται στον 5ο μ.Χ. και εμφανίζει την παλαιά και τη νέα θρησκεία να συ­νυπάρχουν, ενώ σε μερικές περιοχές της Ελλάδος συνυπήρχαν μέχρι και τον 10ο μ.Χ. αιώνα.

Στο Βυζαντινό Μουσείο των Αθηνών αναπαρίσταται η εξέλιξη της αρχιτεκτονικής του ορθοδόξου ναού από την παλαιοχριστιανική εποχή μέχρι των ημερών μας, από την οποία προκύπτει ότι ο ορθόδοξος Χριστιανικός ναός χτί­στηκε ακριβώς πάνω στην δομική φιλο­σοφία του αρχαίου ελληνικού ναού (πρόναος, κύριος ναός, ιερό με αγία τράπεζα ή βωμό).

Ακόμη και η στέγη ήταν επί αιώνες η ίδια με αυτή του αρ­χαίου ναού, ενώ σε μερικούς απλούς και φτωχούς ορθοδόξους ναούς και ξωκ­κλήσια διατηρείται και σήμερα.Ο τελετουργικός και μυστηριακός χα­ρακτήρας της ορθοδόξου χριστιανικής λειτουργίας, μαζί με το μέλος και την υμνωδία, την ιερατική αμφίεση, τα αφιε­ρώματα και το εορτολόγιο αποτελούν την θρησκευτική ιστορική συνέχεια του αρχαίου τυπικού.

Ακόμη και ο τόπος ανεγέρσεως των αρχαίων και των ορθο­δόξων ναών είναι επιλεγμένος με τα ίδια φυσιολατρικά κριτήρια. Αμφότεροι έχουν κτιστεί και κτίζονται σε τοποθε­σίες απαράμιλλου φυσικού κάλλους και τοπίου, που αυτόματα ωθούν το θρη­σκευτικό συναίσθημα προς τα ύψη της υπέρβασης.

Ως προς το δογματικό μέρος της ορθο­δοξίας, παραθέτω την άποψη του σοφού Γιώργου Θεοτοκά, όπως διατυπώθηκε στο διαχρονικό του κείμενο «Το «Δαι­μόνιο» του Έλληνα»: «Θα έλεγε ίσως κανείς πως η Ελλάδα δεν αποκήρυξε ποτέ ολότελα τον προγονικό της παγανισμό, μα πως όταν δέχτηκε το χριστιανι­σμό, σαν προέκταση των αρχαίων μυ­στηρίων και του πλατωνισμού, προσάρ­μοσε απάνω της τα στοιχεία του εκείνα που μπορούσαν να συνυπάρξουν με τις παραδόσεις της.

Νομίζει κανείς, πως έγινε κάποιος υποσυνείδητος συμβιβασμός ανάμεσα στο λαό και στη νέα θρησκεία. Ο λαός πήρε από το χριστιανισμό ό,τι του φά­νηκε ωραίο ή χρήσιμο.

Η θρησκεία απέφυγε να έρθει σε αντίθεση με τις βά­σεις της πνευματικότητας του λαού, τέ­τοιες που τις νοιώθουμε στα παλιά και στα νεώτερα γραφτά του έργα, ίσα-ίσα προσπαθώντας να ταιριάζει μαζί τους. Κι οι θεοί λάβανε μέρος σ’ αυτήν τη συ­νεννόηση.

Έχασαν βέβαια τα ονόματά τους κι ένα σημαντικό ποσοστό από την εξου­σία τους κι από το κύρος τους, κατόρθω­σαν όμως να διατηρήσουν ως ένα σημείο την προσωπικότητά τους και τη μυθολο­γία τους.

Δεν είναι αδύνατο να ξεχωρίσει κανείς τον Άρη κάτω από τη μορφή του αη-Γιώργη, θεού των ελληνικών στρα­τευμάτων, ή τον Ποσειδώνα πίσω από τον αη-Νικόλα, Θεό των ναυτών και των καραβιών.Ο Ιησούς της Ελλάδας έχει ορισμένες ομοιότητες με τον Απόλλωνα και τον Ορφέα.Ο Χάρων έγινε Χάρος»

Ο Ακαδημαϊκός και καθηγητής της Λαογραφίας Κ. Ρωμαίος σε εκτεταμένη του μελέτη έχει αποδείξει, ότι το χρι­στιανικό εορτολόγιο και οι θρησκευτι­κές μας παραδόσεις (πανηγύρια κλπ) κυ­ριολεκτικώς περπατούν πάνω στα αντί­στοιχα ανάλογα της αρχαιοελληνικής θρησκείας και λατρείας και στις πανάρ­χαιες παραδόσεις.

Και δικαιώνεται ο διεισδυτικός Καβάφης όταν στο περί­φημο ποίημά του «Ιωνικόν» γράφει ότι: «Κι αν εσπάσαμε τα αγάλματά των κι αν εδιώξαμεν τους Θεούς από τους ναούς των διόλου δεν απέθαναν γι’ αυτό οι θεοί».

Όμως θα επικεντρώσω την προσοχή μου επί ενός θέματος αμιγώς δογματικού χαρακτήρος, όπως τούτο έχει υποπέσει στην αντίληψή μου και όπως βιώνεται στην Ελληνική ύπαιθρο.Για παρά­δειγμα στη Σίφνο υπάρχουν 232 ναοί, ναΐδρια, ξωκκλήσια και μοναστήρια (Μικροί Παρθενώνες).Από αυτά περισ­σότερα από 80 είναι αφιερωμένα και τι­μούν την Παναγία και μόλις 4 τον ίδιο τον Χριστό. Μάλιστα, δε, από τους 28 περισσότερο διακεκριμένους ναούς με δικέφαλο αετό στο δάπεδο, οι 14 εορτά­ζουν την Παναγία.

Σε κάθε νομό, επαρ­χία και νησί της Ελλάδος, κατά προτί­μηση την καλοκαιρινή περίοδο και πάν­τως σπανιότατα τον χειμώνα, εορτάζον­ται μεγάλης ακτινοβολίας τετιμημένοι ναοί στο όνομα της μητέρας του Χρι­στού: Παναγία της Τήνου, του Μάλεβη, της Τσακωνίας, της Εκατονταπυλιανής της Πάρου, της Χρυσοπηγής της Σίφνου, την Παναγία του Σουμελά, του Μεγάλου Σπηλαίου κλπ.Ακόμη και ο ναός της Παρθένου Αθηνάς επί της Ακροπόλεως των Αθηνών κατοικήθηκε από την Παρ­θένο Μαρία.


Και απορώ και αναρωτιέ­μαι, πόσοι ναοί είναί αφιερωμένοι στο όνομα του ιδρυτή της Χριστιανικής Θρησκείας στον τόπο μας; Ελαχιστότα­τοι. Πηγαίνοντας και λίγο πιο πίσω, ο εθνικός ύμνος των Βυζαντινών αναφέ­ρονταν στην Υπέρμαχο Στρατηγό την Παναγία. Και το ένδοξο ελληνικό έπος του 1940 ετέλη υπό την σκέπη της Πανα­γίας.Η εκκλησία μέσα σε έναν ναό της Αθηνάς που χτίστηκε το 480 π.Χ.Ιδρύθηκε για να τιμήσει τη νίκη των Συρακουσών κατά των Καρχηδονίων στη μάχη της Ιμέρας.


Ο ναός βρισκόταν στην ακρόπολη της πόλης. εδώ πλευρά της εκκλησίας όπου οι δωρικοί κίονες στέκονται ακόμα, έχει μετατραπεί σε χριστιανικό ναό το 700 μ.Χ.Η απάντηση στο ερώτημα είναι εύ­κολη για τους ορώμενους όχι τα αόρατα αλλά τα ορατά έξω από δογματικούς φα­νατισμούς.

Ο θρησκευτικός προσανατο­λισμός των κατοίκων του τόπου τούτου από την παλαιολιθική, και οπωσδήποτε από την νεολιθική εποχή, ήταν συνυφα­σμένος με το θείο θαύμα της ελληνικής φύσεως και εκφρασμένος μέσα από την ανεξήγητη γονιμότητά της, που προσήγ­γιζε την έκφρασή της μέσα από την διαιώνια γυναικεία μορφή της αναπαρα­γωγής.


Το Χρι­στιανικό δόγμα υποχρεώθηκε να αποδε­χθεί, λίαν ευφυώς, την αξεπέραστη πραγματικότητα, να πάρει τον χαρα­κτήρα της Ελληνικής Ορθοδοξίας και να πιστέψουν οι Έλληνες στην άφθαρτη διαιώνια μητέρα, να την προσωποποιή­σουν, να την εξιδανικεύσουν και εν τέλει να την θεοποιήσουν, προσδίδοντας το όνομα όχι της Αγίας Μαρίας των Λατί­νων και της Μαίρης των Προτεσταντών, αλλά της Παν-αγίας μητρός του Θεού, της Θεοτόκου.Οι Καθολικοί έχουν την γαλανομάτα Μαντόνα στις τρισδιάστατες εικόνες τους και τα ειδωλολατρικά αγάλματά της, οι δε Προτεστάντες την αγνοούν προκλητικά.

Η Ελληνική Ορθόδοξη Παναγία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του χριστιανικού μας δόγματος, ως αναγκαία φυσική συνθήκη του θρησκευ­τικού συναισθήματος των Ελλήνων, που θέλει να την ταυτίσει με την Θεία Φυ­σική δημιουργία και την ανεξιχνίαστη αρχή της.Φυσιολατρεία: η διαιώνια Θρησκεία των Ελλήνων Μέσα από τις διαφορετικές της εκ­φράσεις η διαιώνια θρησκεία των Ελ­λήνων (Πελασγοελλήνων) είναι μία: H Φύση.

Οι βασικές της μορφές από την νεολιθική εποχή της 8ης χιλιετίας π.Χ. μέχρι σήμερα έχουν κοινές ρίζες, που αρδεύονται από το απαράμιλλο κάλλος και θείο θαύμα της Ελληνικής Φύσεως. Η φύση που μας φιλοξενεί, η γη, η θά­λασσα, ο αγέρας, τα βουνά, ο ήλιος και το στερέωμα είναι όλο πνεύμα. Ζούμε σε μία πνευματοποιημένη φύση για τους τα ορατά και τα αόρατα.

Το συναίσθημα ξεχειλίζει και κατισχύει της κοινής λογικής.Στα πλαίσια του φυσικού τούτου θείου δώρου, ήταν επόμενο να εμπεδωθεί το διαιώνιο λαϊκό θρησκευτικό συναίσθη­μα, όλων των εποχών, πέραν παντός δογ­ματισμού και να ταυτιστεί με την διη­νεκή γιορτή των χρωμάτων, του φωτός, των συναισθημάτων και της αυτόματης προσέγγισης του Θείου.

Ο διαχρονικός άνθρωπος του τόπου μας αυτόνομα, ενστικτωδώς και κατά θείαν επιταγήν πέ­ρασε από την φυσιο-λατρεία της εποχής του αρχέτυπου, στην προσωποποίηση της Θεάς Γονιμότητας με τα αγαλματί­δια της νεολιθικής εποχής.

Ακολούθησε η άκρως ευαισθητοποιημένη Θεά – Γαία των εκπληκτικών κυκλαδίτικων ειδω­λίων, για να επικυρωθεί και σφραγιστεί η κοινή Θρησκευτική και λατρευτική πορεία των Πελασγών – Προελλήνων με την ιερά ιστορία των Ελλήνων της Θεο­γονίας.Εδώ σαφώς το πρωταρχικό στοι­χείο είναι η πανάρχαια Θεά Γαία και οι δισέγγονες Δήμητρα, Αθηνά, Άρτεμις και εκατοντάδες Μούσες και Νύμφες που εξέφραζαν την εξιδανικευμένη προ­σωποποίηση της φύσεως στην απέραντη πολλαπλότητά της.

Ο φανατισμός και η εμπάθεια έως κα­ταστροφής των Γαλατοχριστιανών, κυ­ρίως του 5ου μ.Χ. αιώνος, εναντίον κάθε «ελληνικού», έχει εμποδίσει και εμπο­δίζει ακόμη να διακρίνουμε, ότι πίσω από την Ελληνική Ορθοδοξία κρύβεται και συνεχίζεται ζώσα η διαιώνια Θρη­σκεία της Φυσιο-λατρείας των Ελλήνων που πάντα θέλουν θηλυκού γένους τον Θεό τους.

Και επιμένουν να τον τιμούν και να τον εορτάζουν πανηγυρικά μέσα στην επανάσταση των λουλουδιών και της αν­θοφορίας των χρωμάτων, της καλοκαιρι­νής συγκομιδής και του κατακλυσμιαίου καλοκαιρινού φωτός που είναι όλο πνεύμα.

Η Ορθοδοξία μέσα από το τυπικό και τελετουργικό και την μυστηριακή της μαγεία, διέσωσε αυτούσιο, ό,τι πανάρ­χαιο υπάρχει στις θρησκευτικές μας πα­ραδόσεις από την νεολιθική και κλασ­σική εποχή, φτάνοντας στο σημείο όχι μόνο να προσωποποιήσει ιδανικά το θείο, αλλά και να το εξιδανικεύσει, δια της Παναγίας (και των Αγίων) σε ανώ­τατο βαθμό εξοικείωσης για τον άνθρω­πο.

Και όλα ταύτα μακράν του δογματι­κού χαρακτήρος του δυτικού Χριστιανι­σμού και των ευθυνών του για το σημε­ρινό μας χάλι, όταν η ορθοδοξία ουδε­μίαν συμμετοχή έχει.

Είναι τα τζιν σας ο λόγος που πολλά ποτάμια στον κόσμο βάφονται - κυριολεκτικά - μπλε; Ένα ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «River Blue» υποστηρίζει αυτό ακριβώς.Ότι η βιομηχανία της μόδας είναι από τις πιο ρυπαρές για τον πλανήτη.

Ακολουθώντας τον Μαρκ Άντζελο, έναν ακτιβιστή υπέρ του περιβάλλοντος και της άγριας ζωής, το River Blue, εξετάζει την καταστροφή των ποταμών που προκαλείται από τις βιομηχανίες των τζιν και την επίδραση που αυτή έχει στον πλανήτη και τον άνθρωπο.

Για το θέμα μιλούν τόσο ακτιβιστές, όσο και άνθρωποι της βιομηχανίας της μόδας ενώ οι εικόνες από τον τρόπο που το «γρήγορο και έτοιμο» ένδυμα επηρεάζει τον πλανήτη και τον άνθρωπο περιγράφονται ως σοκαριστικές.


Ο Μαρκ Άντζελο επέστρεψε μετά από 25 χρόνια σε μια περιοχή που γνώριζε καλά, το Ξιτάνγκ της Κίνας. Πήγε βόλτα με τον ίδιο ψαρά που τον συντρόφευε και τότε. Κάτι όμως είχε αλλάξει πολύ. «Ο ποταμός Περλ ήταν πια νεκρός».

Ο Άντζελο είναι ένας από τους πολλούς που κατηγορούν τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας της πόλης που είναι γνωστή «ως η πρωτεύουσα των τζιν» για τη ρύπανση του ποταμού. Έτσι ξεκίνησε η προσπάθεια για το «River Blue» με σκοπό να αναδειχτεί πόσα ποτάμια καταστρέφονται ανά τον κόσμο από τα χημικά των εργοστασίων.

«Είχα πάει σε όλα αυτά τα ποτάμια πριν και πάντα με ενοχλούσε ότι οι επιπτώσεις της βιομηχανίας της μόδας περνούσαν απαρατήρητες. Παρότι ήταν πολύ σοβαρές δεν είχαν τον αντίκτυπο που θα έπρεπε, ούτε την αντίστοιχη προσοχή από τα μίντια. Μετά το πετρέλαιο η βιομηχανία της μόδας είναι ο μεγαλύτερος ρυπαντής στον κόσμο», λέει ο Μαρκ Άντζελο.

Όπως εξηγεί κατά μέσο όρο πάνω από 3,000 λίτρα νερού χρειάζονται για να φτιαχτεί μόνο ένα ζευγάρι τζιν. Το νερό αυτό με μεγάλο μέρος μη επεξεργασμένων αποβλήτων επιστρέφει πίσω στα νερά των ποταμών. Για μερικά είδη ένδυσης η ποσότητα του νερού αυτού μπορεί να είναι διπλάσια.

«Γνωρίζαμε ότι η περιοχή του βυρσοδεψείου στην Χαζαριμπάχ (Μπαγκλαντές) ήταν μια από τις πιο μολυσμένες του κόσμου αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα μέχρι που βγήκα από το αυτοκίνητο και με χτύπησε η μυρωδιά. Ήταν τόσο ισχυρή και τρομερή που μου κόπηκε η ανάσα.

Ο Μαρκ ανακάλυψε ότι τα χημικά ουσιαστικά σκότωσαν το ποτάμι. Μάλιστα υπήρχαν περίοδοι του χρόνου που μπορούσες να βάλεις φωτιά στο ποτάμι!», λέει ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ, Ντέβιντ Μάκλβριντ.

Μπαγκλαντές

Ο Μάκλβριντ αναφέρεται και στους εργαζόμενους που δουλεύουν στα εργοστάσια των τζιν στο Ξιτάνγκ της Κίνας, λέγοντας ότι «ψεκάζουν τα τζιν με χημικά προϊόντα χωρίς μάσκες. Ο Φρανσουά Γκιρμπώ, που εφηύρε το ‘ξέπλυμα’ του τζιν πίσω στη δεκαετία του ’70 λέει ότι αυτοί οι εργάτες ‘αυτοκτονούν’ από τη χρήση των τοξικών σπρέι».

«Ο ποταμός Περλ είναι πράγματι ένα νεκρό ποτάμι, γεμάτο σκουπίδια και χημικά από τις βιομηχανίες των τζιν και τις κλωστοϋφαντουργίας της πόλης. Βγήκαμε βόλτα με τη βάρκα με έναν πρώην ψαρά. Τώρα πια μαζεύει σκουλήκια από τον πάτο του ποταμού και τα πουλάει ως τροφή για χρυσόψαρα.

Μιλά για το παρελθόν και λέει πως συνήθιζαν να ψαρεύουν σε αυτό το ποτάμι που είχε τεράστιες ποσότητες ψαριών. Σήμερα δεν υπάρχουν ψάρια στο ποτάμι. Έχουν χάσει ουσιαστικά τον τρόπο ζωής τους. Υπάρχει πραγματική επίδραση στον τοπικό πληθυσμό που το πόσιμο νερό τους το περνούν από το ποτάμι, εκεί κάνουν μπάνιo και πλένουν τα ρούχα τους. Στα τοξικά νερά» προσθέτει ο Μάκλβριντ.


«Τα τζιν είναι πολύ πιο βρωμικά από ότι θα μπορούσατε να μαντέψετε ποτέ. Μιλήσαμε on camera με ακτιβιστές της Greenpeace που πραγματοποίησαν ελέγχους στα νερά. Εντοπίστηκαν πέντε βαρέα μέταλλα (κάδμιο, χρώμιο, υδράργυρος, μόλυβδος και χαλκός) σε 17 από τα 21 δείγματα νερού και ιζημάτων, προσθέτει.

Το ντοκιμαντέρ δεν αφήνει εκτός πάντως ορισμένες καινοτόμες προσπάθειες που γίνονται από τις βιομηχανίες προκειμένου να αποφύγουν τις ρυπογόνες ουσίες ή κάποιες εταιρείες που ακολουθούν πιο «ηθική πολιτική». Εξετάζονται μάλιστα και πιθανές λύσεις. Για παράδειγμα η χρήση λέιζερ και συμπιεσμένου αέρα για να «ξεβαφτεί» ένα τζιν αντί για τη χρήση χημικών ουσιών.

Ο Μαρκ Άντζελο τονίζει ότι υπάρχουν λύσεις αλλά οι εταιρείες θα πρέπει να τις υιοθετήσουν. Σημειώνει όμως ότι είναι οι καταναλωτές που πρέπει να δείξουν τη σωστή κατεύθυνση. «Πρέπει να έχουμε καταναλωτική συνείδηση. Όταν αγοράζουμε κάτι δεν πρέπει να φοβόμαστε να ρωτήσουμε πως φτιάχτηκε και από που προήλθε».

Ο Dorsen είναι οχτώ χρονών. Χώνεται μέσα στα έγκατα της γης του Κονγκό για δεκατέσσερις ώρες καθημερινά, εφτά ημέρες την εβδομάδα, για λίγα cents για να βγάλει το κοβάλτιο που είναι απαραίτητο ώστε να μπορούμε εμείς οι «πολιτισμένοι» της ανεπτυγμένης Δύσης να έχουμε το καινούριο μας smartphone...

Ο Dorsen είναι βέβαιο πως δεν έχει πολλά χρόνια ζωής μπροστά του. Είναι σίγουρο πως θα πεθάνει πολύ σύντομα. Είναι σίγουρο, επίσης, πως υπάρχουν χιλιάδες ακόμη Dorsen για να πάρουν τη θέση του όταν εκείνος πεθάνει.Τις σκληρές σοκαριστικές εικόνες κατάφερε να καταγράψει σε βίντεο ένας δημοσιογράφος του Sky News.

Το κοβάλτιο είναι ένα συστατικό που χρησιμοποιεί η Apple για την κατασκευή των iPhone και iPad και που προμηθεύεται για λογαριασμό της η Κινέζικη εταιρία Huayou από το Κονγκό, το οποίο θεωρείται ο μεγαλύτερος προμηθευτής του πολύτιμου αυτού ορυκτού με ποσοστό που ξεπερνά το 60% της παγκόσμιας παραγωγής. Επίσης, είναι άκρως απαραίτητο για τη λειτουργία των μπαταριών λιθίου που χρησιμοποιούνται στα κινητά, αλλά και στους υπολογιστές.

Το Κονγκό έχει σχεδόν 80 εκατ. κατοίκους και έχει γνωρίσει εμφυλίους αλλά και πολύχρονη εκμετάλλευση. Αποικία του Βελγίου αφαιμάχθηκε για την παραγωγή λάστιχου, ενώ χρηματοδότησε τη βασιλική οικογένεια και τις ανάγκες της χώρας κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα, θεωρείται ο μεγαλύτερος προμηθευτής του κοβάλτιου με ποσοστό που ξεπερνά το 60% της παγκόσμιας παραγωγής.

Ο Dorsen είναι οχτώ χρονών. Χώνεται μέσα στα έγκατα της γης του Κονγκό για δεκατέσσερις ώρες καθημερινά, εφτά ημέρες την εβδομάδα, για λίγα cents για να βγάλει το κοβάλτιο που είναι απαραίτητο ώστε να μπορούμε εμείς οι «πολιτισμένοι» της ανεπτυγμένης Δύσης να έχουμε το καινούριο μας smartphone...

Ο Dorsen είναι βέβαιο πως δεν έχει πολλά χρόνια ζωής μπροστά του. Είναι σίγουρο πως θα πεθάνει πολύ σύντομα. Είναι σίγουρο, επίσης, πως υπάρχουν χιλιάδες ακόμη Dorsen για να πάρουν τη θέση του όταν εκείνος πεθάνει…

Τις σκληρές σοκαριστικές εικόνες κατάφερε να καταγράψει σε βίντεο ένας δημοσιογράφος του Sky News.

Το κοβάλτιο είναι ένα συστατικό που χρησιμοποιεί η Apple για την κατασκευή των iPhone και iPad και που προμηθεύεται για λογαριασμό της η Κινέζικη εταιρία Huayou από το Κονγκό, το οποίο θεωρείται ο μεγαλύτερος προμηθευτής του πολύτιμου αυτού ορυκτού με ποσοστό που ξεπερνά το 60% της παγκόσμιας παραγωγής. Επίσης, είναι άκρως απαραίτητο για τη λειτουργία των μπαταριών λιθίου που χρησιμοποιούνται στα κινητά, αλλά και στους υπολογιστές.

Το Κονγκό έχει σχεδόν 80 εκατ. κατοίκους και έχει γνωρίσει εμφυλίους αλλά και πολύχρονη εκμετάλλευση. Αποικία του Βελγίου αφαιμάχθηκε για την παραγωγή λάστιχου, ενώ χρηματοδότησε τη βασιλική οικογένεια και τις ανάγκες της χώρας κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα, θεωρείται ο μεγαλύτερος προμηθευτής του κοβάλτιου με ποσοστό που ξεπερνά το 60% της παγκόσμιας παραγωγής.


Βέβαια, μπορεί το βίντεο να αναρτήθηκε πριν λίγες ημέρες, ωστόσο εδώ και χρόνια υπάρχουν καταγγελίες από παγκόσμιους οργανισμούς και ΜΚΟ. Μάλιστα, το 2016 η Διεθνής Αμνηστία δημοσίευσε έκθεση, στην οποία γινόταν ορατή η τακτική των τεχνολογικών κολοσσών να μην προβαίνουν καν στους βασικούς ελέγχους για να διασφαλίσουν ότι δεν χρησιμοποιούνται παιδιά στην εξαγωγή του κοβαλτίου. Η έκθεση διαπίστωσε επίσης ότι καμία χώρα δεν απαιτεί από τις εν λόγω εταιρείες να ελέγχουν ή να δημοσιεύουν πληροφορίες σχετικά με το πώς προμηθεύονται το κοβάλτιο.

Η Apple, μετά τις αποκαλύψεις του Sky News για τις συνθήκες στα ορυχεία κοβαλτίου στο Κονγκό και την εξόρυξη του με τα χέρια ακόμη και από παιδιά, «αναγκάστηκε» να ανακοινώσει ότι σταματά να προμηθεύεται κοβάλτιο από τη χώρα αυτή.