Navi Voice

Οι Σαρακατσαναίοι είναι ένα πανάρχαιο πρωτοελληνικό φύλο. Νομάδες κτηνοτρόφοι, ζούσαν στα βουνά το καλοκαίρι και το χειμώνα στα χειμαδιά διασκορπισμένοι σ' ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα.

Κοιτίδα των Σαρακατσαναίων ήταν η οροσειρά της κεντρικής και νότιας Πίνδου και η Ρούμελη με επίκεντρο τα ΑΓΡΑΦΑ, χώρος που λόγω της γεωφυσικής του κατάστασης ήταν απάτητος, δεν ήταν γραμμένος πουθενά και γι' αυτό κατοικούνταν από αυτόνομους και ελεύθερους ανθρώπους. Ο διασκορπισμός τους από την αρχική κοιτίδα τους προς την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα έγινε επί Τουρκοκρατίας και κυρίως τον 18ο αιώνα, στα χρόνια του Αλή Πασά.

Η ονομασία

Ως προς το όνομά τους υπάρχουν πολλές και διάφορες ετυμολογίες. Σύμφωνα με τη Σαρακατσάνικη παράδοση πήραν το όνομά τους από τους Τούρκους. Όταν έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι Σαρακατσάνοι φόρεσαν μαύρα ρούχα, ως ένδειξη πένθους, και δεν υποτάχθηκαν στον κατακτητή.

Οι Τούρκοι τους έβλεπαν στα μαύρα και ανυπότακτους να μετακινούνται συνεχώς. Γι' αυτό τους ονόμασαν «Καρακατσάν» (καρά =μαύρος και κατσάν=φυγάς, ανυπότακτος ), δηλ. «μαύροι φυγάδες». Από το Καρακατσάν με παραφθορά προήλθε η λέξη «Σαρακατσάνος».

Μια άλλη πιθανή ετυμολογία είναι από την τουρκική λέξη σαράν που σημαίνει «φορτώνειν» ή σιαρίκ (=κλέφτης) και την τουρκική μετοχή κατσάν=φυγάς, ανυπότακτος, (σαράν + κατσάν = Σαρακατσάνος) γιατί από καιρό σε καιρό φόρτωναν τα πράγματά τους και μετακινούνταν με τα κοπάδια τους και γι' αυτό τους έδωσαν αυτό το όνομα οι Τούρκοι. 

Ήθη και έθιμα

Ανεξάρτητα από τις μετακινήσεις τους και τον εναλλασσόμενο τόπο διαμονής τους έχουν τα ίδια ήθη και έθιμα και κυρίως μιλούν την ίδια γλώσσα, την Ελληνική, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, αναλλοίωτη, που φέρει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της δωρικής διαλέκτου. Το ίδιο αναλλοίωτοι και αμόλυντοι από αλλόφυλες επιμειξίες παρέμειναν και οι Σαρακατσάνοι, οι «καταλαγαρώτεροι Έλληνες» όπως έγραψε ο Στέφανος Γρανίτσας. Διατήρησαν τα έθιμα, τις συνήθειες και τους κανόνες συμπεριφοράς και διαβίωσης κατά τρόπο πιστό και αυθεντικό.

Στηρίχθηκαν στα παραδοσιακά τους έθιμα και στην ελληνική τους ταυτότητα και δεν επέτρεψαν στην περιβάλλουσα αλλοεθνή και ξενόγλωσση κοινωνία να εισβάλλει στη δική τους. Η οικονομική τους ευρωστία και αυτονομία και η διαβίωσή τους σε καλλίτερες υλικές συνθήκες τους οδήγησε, σε μια ουσιαστικά και τυπικά, εσωτερίκευση, τήρηση και εφαρμογή των εθιμικών κανόνων διαβίωσης και κοινωνικής συμπεριφοράς.

Η γλώσσα

Η χρήση μιας και μόνο γλώσσας, της Ελληνικής, αποδεικνύει ότι οι Σαρακατσιαναίοι είναι διαφορετικοί από τους Βλάχους, (οι Βλάχοι της Ελλάδας γνωστοί και με άλλα ονόματα κατά περιοχές, όπως: Κουτσόβλαχοι, Αρβανιτόβλαχοι, κ.τ.λ. ενώ οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Βλαχόφωνοι Έλληνες) που μιλούσαν εκτός από τα Ελληνικά και τα Βλάχικα.

Επειδή η λέξη βλάχος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει τον άνθρωπο που έχει πρόβατα, τον κτηνοτρόφο, τον βοσκό και επειδή η κτηνοτροφική ζωή ήταν κοινό τους στοιχείο, επήλθε σύγχυση πότε ένας βλάχος (=αυτός που έχει πρόβατα, ο κτηνοτρόφος, ο βοσκός) είναι Σαρακατσιάνος και πότε Βλάχος (=Βλαχόφωνο).

Με τη διαφορά όμως ότι οι Σαρακατσάνοι ήταν καθαροί νομάδες και δεν είχαν πουθενά χωριό, ενώ οι Βλάχοι ζούσαν νομαδικά και ημινομαδικά, ήταν πριν αιώνες εγκαταστημένοι σε χωριά και ασχολήθηκαν και με το εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα, ενώ οι Σαρακατσάνοι στα μέσα του προηγούμενου αιώνα εγκατέλειψαν το νομαδισμό. Αλλά και στην ενδυμασία, στα ήθη και έθιμα, στον τρόπο ζωής ξεχωρίζουν οι Σαρακατσαναίοι από τους Βλάχους, που δεν έρχονταν σε επιμειξία μεταξύ τους αλλά ούτε και επαγγελματικό αλισβερίσι είχαν.

Η ζωή

Ο τρόπος ζωής τους ήταν οργανωμένος με ένα είδος ποιμενικής συνεργασίας, το «Τσελιγκάτο». Είτε βρίσκονταν στα βουνά για ξεκαλοκαιριό, είτε το χειμώνα στα χειμαδιά, αδέρφια, πρωτοξαδέρφια και δεύτερα ξαδέρφια έσμιγαν τα κοπάδια τους σε ένα είδος συνεταιρισμού, για την καλλίτερη παραγωγική συνεργασία και διάθεση των κτηνοτροφικών τους προϊόντων. Αρχηγός του «Τσελιγκάτου» ήταν ο τσέλιγκας (αρχιποιμένας), πλούσιος κτηνοτρόφος, με πολλά πρόβατα, που ξεχώριζε για τις ικανότητές του: έξυπνος, δυναμικός, κοινωνικός, ευέλικτος, τολμηρός, έντιμος και δίκαιος, ανοιχτοχέρης.

Αυτός κανόνιζε σχεδόν τα πάντα που είχαν σχέση με το τσελιγκάτο (ενοικίαση βοσκοτόπων, πώληση γάλακτος και τυροκομικών προϊόντων, αρνιών, μαλλιών κ.τ.λ.). Είχε όμως και κοινωνικό ρόλο στη στάνη: συμβούλευε - μαζί με τους γεροντότερους - και έλυνε διαφορές. Όλοι οι σμίχτες είχαν συμμετοχή στα κέρδη και τις ζημιές του κοπαδιού.

Του Αγίου Δημητρίου για το καλοκαίρι και του Αγίου Γεωργίου για το χειμώνα έκαναν λογαριασμό και απολογισμό των εσόδων και εξόδων του τσελιγκάτου και πάντα κρατούσαν παραστατικά (τεφτέρια). Οι Τσοπαναραίοι ήταν αυτοί που είχαν λίγα ή καθόλου πρόβατα και δεν είχαν δικό τους τσελιγκάτο. Με τα πρόβατα αλλά και τα άλλα ζώα τους έδενε στενή σχέση. Τα φρόντιζαν και τα πρόσεχαν ιδιαίτερα, αφού ήταν γι' αυτούς όλη τους η περιουσία.

Το κονάκι

Το σπίτι των Σαρακατσάνων (το κονάκι), που το κατασκεύαζαν μόνοι τους, ήταν ένα καλύβι με σάλωμα και ήταν δυο τύπων:

• Το ορθό κονάκι (κωνοειδής καλύβα), που κατέληγε στην κορυφή του σε σταυρό και είχε στο κέντρο την εστία (φωτογώνι) και γύρω-γύρω διασκευασμένους χώρους όπου τοποθετούσαν ρούχα, είδη μαγειρικής κ.τ.λ., ενώ υπήρχε σταθερή θέση για το εικόνισμα
   
• Ο πλάγιος τύπος με δίρριχτη στέγη που κατασκευαζόταν από κορμούς δέντρων, ξύλα (πελεκούδια) και κλαδιά ελάτων (μπάτσες). Τα «κονάκια», ο οικισμός δηλ. το σύνολο των νομαδικών οικογενειών αποτελούσε τη Στάνη. Στάνη και τσελιγκάτο δεν ταυτίζονταν. Μπορεί μια στάνη να είχε δυο ή περισσότερα τσελιγκάτα. Το αντίστροφο όχι.

Η οικογένεια


Ο στυλοβάτης όμως της οικογένειας ήταν η γυναίκα, που σήκωνε όλο το βάρος των ευθυνών. Αυτή είχε καθημερινά αναλάβει όλες τις δουλειές του νοικοκυριού (να φέρει ξύλα, ν' ανάψει φωτιά, να φέρει νερό από τη βρύση με τη βαρέλα, να περιποιηθεί τα παιδιά, να κάμει το νοικοκυριό του κονακιού κ.τ.λ.), αλλά και τις εξωτερικές δουλειές των προβάτων (παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, κατασκευή, στρώσιμο, ξέστρωμα μαντριών κ.τ.λ.).

Η ρόκα, για το γνέσιμο του μαλλιού, ήταν η αχώριστη συντροφιά της. Όπου κι αν πήγαινε την είχε μαζί της. Το γνέσιμο του μαλλιού ήταν για τη Σαρακατσάνα ευχαρίστηση και «σκόλη». Εκείνο όμως που την κρατούσε «σκλαβωμένη» ήταν ο αργαλειός. Η Σαρακατσάνα ήταν μια αφανής ηρωίδα της καθημερινής ζωής. Έπρεπε να υπηρετεί την οικογένεια με θρησκευτική ευλάβεια και προσήλωση. Ενέπνεε όμως σεβασμό και έχαιρε εκτίμησης, ιδιαίτερα όταν γίνονταν μητέρα.

Πολιτισμός - Η παιδεία

Η παιδεία των Σαρακατσάνων ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Οι σκληρές συνθήκες ζωής και οι συνεχείς μετακινήσεις τους στις ορεινές περιοχές δεν επέτρεπαν τη μόρφωση των παιδιών τους σε σχολεία. Κάποια τσελιγκάτα, το καλοκαίρι, με δικά τους έξοδα μίσθωναν δάσκαλο, συνήθως συνταξιούχο, για να δώσει κάποιες γνώσεις στα παιδιά.

Τα παιδιά παρακολουθούσαν τα μαθήματα σε μια ειδικά διαμορφωμένη καλύβα, το «δασκαλοκάλυβο». Είχαν όμως μια βαθιά αίσθηση του ελληνικού γλωσσικού οργάνου. Από τις αφηγήσεις τους διαπιστώνει κανείς μια λιτότητα και παραστατικότητα στην έκφραση, ενώ στα τραγούδια τους φαίνεται μια βαθιά αίσθηση του ρυθμού και του μέτρου.

Η θρησκεία

Οι Σαρακατσάνοι ήταν πιστοί χριστιανοί, χωρίς μεγάλη θεωρητική κατάρτιση. Τελούσαν όμως τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και ένιωθαν δέος για τα μυστήρια, ειδικά του γάμου και της βάπτισης. Τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης και τις ονομαστικές γιορτές τις γιόρταζαν με μεγαλοπρέπεια, όπου κι αν βρίσκονταν.
Κοινωνικές εκδηλώσεις

Γλεντούσαν συχνά με χορό και τραγούδια. Τα τραγούδια, προϊόν ιστορικής και συναισθηματικής εσωτερίκευσης γεγονότων και καταστάσεων, κατατάσσονται σε τρεις ενότητες: στα κλέφτικα, στα ποιμενικά και της λεβεντιάς, της Χαράς (γάμου) και της αγάπης, και του χωρισμού και της ξενιτιάς. Οι χοροί τους λεβέντικοι, έχουν την καταγωγή τους στον αρχαίο ελληνικό ρυθμό.

Το παίξιμο της φλογέρας - το κατεξοχήν μουσικό όργανο - για το Σαρακατσάνο τσοπάνη ήταν μια ιεροτελεστία. Ιδιαίτερα γλεντούσαν, όταν γίνονταν κάποιος γάμος στο τσελιγκάτο. Ο γάμος μαζί με τη γέννηση των παιδιών αποτελούσε τους δυο κύριους πόλους της Σαρακατσάνικης κοινωνίας. Ο γάμος ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο πολυδιάστατο, με ένα κύκλο πράξεων, στάσεων, συμβόλων και συμπεριφορών.

Χαρακτηριστικό του ήταν η ενδογαμία. Κοινωνικός σκοπός του γάμου ήταν η αναπαραγωγή (γέννηση και ανατροφή παιδιών) και η κοινωνική κατανομή της εργασίας. Αλλά, και το θάνατο περιβάλουν με ένα κύκλο εκδηλώσεων και πράξεων που φανερώνει ότι ήταν προετοιμασμένοι για το αναπόφευκτο αυτό γεγονός. Στις μετακινήσεις τους, στο ξεκαλοκαιριό ή το χειμαδιό, είχαν πάντα μαζί τους τη νεκροαλλαξιά.

Ιστορία

Τα τσελιγκάτα συνέβαλαν αποφασιστικά στους αγώνες της ανεξαρτησίας. Στην επανάσταση του 1821 οι Σαρακατσάνοι ήταν τα στηρίγματα της κλεφτουριάς - όπως και όλοι οι άνθρωποι του βουνού - και της εξασφάλιζαν τα απαραίτητα. Κάθε οικογένεια είχε δώσει κι από έναν κλέφτη.

Πολλοί ήταν και οι επώνυμοι Σαρακατσάνοι αγωνιστές (αρματολοί και κλέφτες) της προεπαναστατικής και της επαναστατικής περιόδου, όπως οι αρματολοί του Καρπενησίου Συκάδες, ο Β. Δίπλας, ο Χασιώτης και ο Λεπενιώτης (αδέλφια του Κατσαντώνη), ο Φαρμάκης, ο Γ. Τσόγκας, ο Αραπογιάννης, ο Λιάκος και κυρίως το καμάρι των Σαρακατσάνων, ο Κατσαντώνης, ο πολεμιστής και καπετάνιος των Αγράφων και των Τζουμέρκων.

Στον Μακεδονικό Αγώνα βοήθησαν τα ελληνικά αντάρτικα σώματα ως οδηγοί, αγγελιοφόροι, τροφοδότες και σύνδεσμοι. Περιέθαλψαν τραυματίες στις στάνες τους, διέθεσαν τρόφιμα, ιματισμό, μετέφεραν όπλα και συμμετείχαν οι ίδιοι στα αντάρτικα σώματα, όπως ο οπλαρχηγός Κ. Γαρέφης κ.α. Ο Παύλος Μελάς συνεργάστηκε στενά με τους Σαρακατσάνους. Ανώνυμοι αγωνιστές επίσης αντιστάθηκαν σ' όλους τους κατακτητές.

Η κληρονομιά

Αυτό που άφησαν πίσω τους ως κληρονομιά οι Σαρακατσάνοι δεν είναι μαρμάρινα αγάλματα, πίνακες ζωγραφικής, βιβλία προγονικά, αλλά μας κληροδότησαν υπέροχα ξυλόγλυπτα και όμορφα υφαντά, αντικείμενα που φιλοτέχνησαν για να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη. Η γυναίκα έφτιαχνε μόνη της τις αντρικές και γυναικείες φορεσιές. Μετά τον κούρο, το ξάσιμο του μαλλιού, το γνέσιμο, η ύφανση, το ράψιμο ήταν δικιά της δουλειά.

Οι Σαρακατσάνοι δε φόρεσαν ποτέ άλλο ξενικό ύφασμα, παρά μονάχα υφάσματα δικής τους κατασκευής. Η χαρακτηριστική σοβαρότητα των σκούρων χρωμάτων στις φορεσιές, τα υπέροχα χρώματα και σχέδια στις «παναούλες», τις μικρές ποδιές από χοντρό μάλλινο ύφασμα, ο ολοκέντητος κόκκινος φλάμπουρας του γάμου με θέματα αυστηρής συμμετρίας ανάμεσα και γύρω από τις τέσσερις γωνίες του σταυρού είναι μερικά από τα στοιχεία της Σαρακατσάνικης τέχνης.

Η σημερινή πραγματικότητα

Σήμερα η ποιοτική μεταβολή και ο κοινωνικός μετασχηματισμός των Σαρακατσάνων είναι πραγματικότητα. Η κάθοδός τους από τα βουνά στις πεδιάδες, η εγκατάλειψη του πλάνητα βίου, η αγροτική διαβίωση (ένα μικρό ποσοστό ασχολείται με την κτηνοτροφία) αλλά και η ενασχόληση με ελεύθερα επαγγέλματα, η συμμετοχή τους στις μισθωτές υπηρεσίες, ιδιωτικές και δημόσιες, η ανάδειξή τους στην επιστήμη, τις τέχνες, τα γράμματα και την πολιτική διαμόρφωσαν μια Σαρακατσάνικη κοινωνία που συνδυάζει την παράδοση με τον εκσυγχρονισμό.

Ιδιαίτερα διέπρεψαν στις επιστήμες, αλλά δεν υπάρχει τομέας στον επαγγελματικό χώρο, στον οποίο να μην έχουν συμμετοχή οι Σαρακατσάνοι. Όμως οι αρχές τους και οι αξίες της ζωής δεν άλλαξαν. Φιλήσυχοι και φιλόξενοι, νομοταγείς, αξιοπρεπείς, εργατικοί και αξιόπιστοι διακρίνονται για το μαχητικό τους πνεύμα, το σφρίγος και την αγωνιστικότητά τους.

Από το 1960 και μετά, που οι Σαρακατσάνοι διασκορπίστηκαν στις πόλεις και τα χωριά, σαρανταπέντε πολιτιστικοί σύλλογοι και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Σαρακατσαναίων (ΠΟΣΣ) προσπαθούν να κρατήσουν και να συνεχίσουν τη Σαρακατσάνικη παράδοση και να αντισταθούν στην αφομοιωτική και ισοπεδωτική τάση της εποχής μας, με το να συγκεντρώνουν και να καταγράφουν τα Σαρακατσάνικα τραγούδια, να μαθαίνουν τους χορούς στους νέους, διατηρώντας δικά τους χορευτικά συγκροτήματα. Με τα τμήματα γερόντων αναπαράγουν το πλούσιο και ανεξάντλητο υλικό, αφού οι γέροντες είναι οι μοναδικοί αδιάψευστοι μάρτυρες της Σαρακατσάνικης ιστορίας. Μεγάλη είναι η προσφορά στη διάδοση του Σαρακατσάνικου τραγουδιού, των Σαρακατσάνων τραγουδιστών, επαγγελματιών και μη, που έχουν ηχογραφήσει σε δίσκους και κασέτες τα τραγούδια τους.

Το Λαογραφικό Μουσείο Σαρακατσάνων στις Σέρρες, όπου εκτίθεται αυθεντικό υλικό απ' όλες τις περιοχές της Ελλάδας που έχει σχέση με τη ζωή και τη λαϊκή τέχνη των Σαρακατσάνων, έτυχε Ευρωπαϊκής αναγνώρισης και βραβεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Μουσείων. Υπάρχουν όμως μουσεία, μικρότερης ίσως εμβέλειας, και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας με υλικό από τη λαϊκή τέχνη και τη ζωή των Σαρακατσάνων. Υπαίθριοι παραδοσιακοί οικισμοί (Στάνες) σε διάφορα μέρη της χώρας κατασκευάστηκαν από συλλόγους και αναβιώνουν σκηνές από την καθημερινή ζωή των Σαρακατσάνων.

Έντυπο υλικό κυκλοφορεί για ενημέρωση των απανταχού Σαρακατσάνων, όπως η «Σαρακατσαναϊικη Ηχώ» που εκδίδεται από την Π.Ο.Σ.Σ., το ετήσιο περιοδικό «Σαρακατσαναίοι» από την αδελφότητα Σαρακατσαναίων Ηπείρου και το Ίδρυμα Σαρακατσάνικων Μελετών, το περιοδικό «Τα Δέοντα των Σαρακατσαναίων» από το Σύνδεσμο Σαρακατσάνων Φθιώτιδας κ.ά. Σε συνέδρια πανελλήνια και ημερίδες με εισηγητές διάφορους επιστήμονες συζητούνται ποικίλα θέματα σχετικά με τους Σαρακατσαναίους.

Το Πανελλήνιο Αντάμωμα στο Περτούλι Τρικάλων την τελευταία Κυριακή του Ιουνίου και άλλα τοπικά, σε θέσεις που συνήθως ξεκαλοκαίριαζαν οι Σαρακατσάνοι, που γίνονται κάθε χρόνο καθώς επίσης, συνεστιάσεις, συνάξεις και χοροεσπερίδες βοηθούν στη διατήρηση της παράδοσης αλλά και στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των Σαρακατσάνων.

Τέτοια τοπικά ανταμώματα οργανώνονται στο Βελούχι (θέση Άγιοι Απόστολοι Μερκάδας) την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου από το Σύνδεσμο Σαρακατσάνων Φθιώτιδας, στην Πάρνηθα (στη θέση Μόλα) του Αγίου Πνεύματος από τους Συλλόγους Σαρακατσάνων Αττικής, στο Γυφτόκαμπο (κεντρικό Ζαγόρι Ηπείρου) την πρώτη Κυριακή του Αυγούστου από την Αδελφότητα Σαρακατσάνων Ηπείρου, στην Ελάτεια Δράμας (θέση Μπουζάλα) στις 20 Ιουλίου από τους Συλλόγους Σαρακατσάνων Μακεδονίας και Θράκης κ.α. Επίσης στη Βουλγαρία (Σλίβεν) από την Ομοσπονδία Σ. Σ., που έχουν μείνει εκεί μετά το κλείσιμο των συνόρων, αλλά διατηρούν τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα της Σαρακατσάνικης παράδοσης.

Πολλοί είναι εκείνοι, Έλληνες και ξένοι, ερευνητές, λαογράφοι, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με τη ζωή και τον πολιτισμό των Σαρακατσάνων, όπως οι λαογράφοι Αγγελική Χατζημιχάλη που μελέτησε τον ποιμενικό βίο των Σαρακατσάνων, και ο Ε. Μακρής, ο ανθρωπολόγος διδάκτωρ Άρης Πουλιανός που έδωσε νέα διάσταση στο θέμα της προέλευσης των Σαρακατσάνων, οι καθηγητές κοινωνιολογίας Γ. Καββαδίας, Δ. Μαυρόγιαννης, Gr. Hoeg, Glaube Fauriel κ.α.

Αντίθετα με ό,τι κάποιος θα μπορούσε να περιμένει, βασική νεοελληνική λέξη, εκείνη που ως πρόσφατα χαρακτήριζε τη ζωή των ανθρώπων σε πόλεις και χωριά, αυτή που πολύ δύσκολα αποδίδεται σε άλλες γλώσσες, δεν είναι προέλευσης ελληνικής αλλά ισπανικής ­ ή, μάλλον, καταλανικής για την ακρίβεια.

Πρόκειται για τη λέξη παρέα ετυμολογείται από το Parella, καταλανική μορφή του Pareja, και σημαίνει δύο πρόσωπα που μαζί κάνουν κάτι. Πρόκειται δηλαδή για βασικό κατάλοιπο της καταλανικής κυριαρχίας στην Αθήνα.

Το ζήτημα είναι πώς λέξη ξένη ενσωματώθηκε, μέσω του αθηναϊκού ιδιώματος, στον οιονεί πυρήνα της γλώσσας μας, χαρακτηρίζοντας μάλιστα κοινωνική δομή την οποία δύσκολα μπορεί κάποιος να συναντήσει σε χώρες της λοιπής Ευρώπης.

Η απάντηση εν προκειμένω δεν είναι δυσχερής: Οι Καταλανοί, η κυριαρχία των οποίων στην Αθήνα καταλύθηκε οριστικά μόνο στα 1388, είχαν επιβάλει, στην επικράτειά τους, τη δική τους γλώσσα ως επίσημη. Αυτό δεν το είχαν κάνει ούτε οι πριν από αυτούς Φράγκοι ούτε οι Ιταλοί που τους διαδέχθηκαν.

Στις αρχές του 14ου αιώνα ο Ελλαδικός χώρος ήταν κατακερματισμένος ανάμεσα σε κτήσεις που ανήκαν στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ανδρόνικο ΙΙ Παλαιολόγο και σε Φράγκους φεουδάρχες κληρονόμους των Σταυροφόρων που άλωσαν την Κωνσταντινούπολη το 1204.

Ο Αυτοκράτορας είχε υπό τον έλεγχο του την Μακεδονία, την Θράκη, τον Μυστρά, την Κωνσταντινούπολη και μια στενή λωρίδα γης στην Μικρά Ασία που εφαπτόταν στην Βασιλεύουσα.

Ο υπόλοιπος χώρος (Θεσσαλία, Θήβα, Ανδραβίδα, Αθήνα, Πάτρα, Κόρινθος, νησιά του Αιγαίου, Ναύπακτος) βρίσκονταν υπό τον έλεγχο Φράγκων φεουδαρχών που συγγένευαν με ισχυρούς βασιλικούς οίκους της Ευρώπης. Οι περιοχές αυτές ήταν κατάσπαρτες από ισχυρά κάστρα που σταθεροποιούσαν την εξουσία των κατά τόπους βαρόνων και μικρότερων μικρότερων ευγενών, εις βάρος του ντόπιου αγροτικού πληθυσμού.

Εκείνη την εποχή εμφανίστηκε για τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ανδρόνικο ο σημαντικός κίνδυνος των Οθωμανών Τούρκων. Ο βυζαντινός στρατός είχε αποδιοργανωθεί πλήρως λόγω έλλειψης χρημάτων ικανών στρατηγών και απωλειών από τους πολέμους με τους Φράγκους, είχε χάσει κατά μεγάλο μέρος το ηθικό και την αλκή του και έτσι οι πλέον αξιόπιστες βυζαντινές στρατιωτικές μονάδες ήταν Αλανοί και Μουσουλμάνοι μισθοφόροι. Έτσι ο Ανδρόνικος μοιραία στράφηκε στην Δύση για να βρει ισχυρότερους συμμάχους.

Την ίδια εποχή στην Σικελία τελείωναν οι “Σικελικοί Εσπερινοί“, ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος μεταξύ βασιλικών οίκων με τελικό έπαθλο το νησί της Σικελίας. Μετά το τέλος του πολέμου και την ειρήνη του Καλταμπελλόττα, ο μισθοφόρος τυχοδιώκτης καταλανικής καταγωγής Ρογήρος ντε Φλορ (παλαιός Ναΐτης ιππότης), όπως και χιλιάδες άλλοι Καταλανοί μισθοφόροι (γνωστοί και ως αλμαγάβαροι από την εποχή των επιθέσεων τους κατά των Μωαμεθανών της Ισπανίας), βρέθηκαν χωρίς εργοδότη.

Μετά από συνεννοήσεις ο Ανδρόνικος τους έπεισε να συμμαχήσουν μαζί του τάζοντας υψηλές αποδοχές και αξιώματα. Έτσι το 1302 ο Ντε Φλορ μαζί με 5.000 ακόμη Καταλανούς επιβιβάζονται σε 36 πολεμικές γαλέρες και πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη όπου γίνονται δεκτοί με μεγάλες τιμές από τον Αυτοκράτορα.

Το 1303 εγκαθίστανται στοn Κύζικο Μ. Ασίας και στα επόμενα δύο χρόνια συντρίβουν σε συνεχείς πολεμικές αναμετρήσεις τους επικίνδυνους Οθωμανούς φτάνοντας ως το Ικόνιο, αποδεικνύοντας την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική τους αξία. Παράλληλα όμως οι Καταλανοί αποσπούσαν με την βία αμοιβές και από τις πόλεις που απελευθέρωναν, ενώ πολλές τις ρήμαζαν και τις λεηλατούσαν.

Η συμπεριφορά τους αυτή και οι συνεννοήσεις τους με τοπικούς άρχοντες για δημιουργία ανεξάρτητου Καταλανικού κρατιδίου στην Μ. Ασία, δικαίως τους κατέστησε επικίνδυνους στα μάτια του Αυτοκράτορα που τους κάλεσε εσπευσμένα στην Κωνσταντινούπολη και δολοφόνησε τον αρχηγό τους Ντε Φλόρ με την ελπίδα ότι οι υπόλοιποι θα διαλύονταν.

Οι Καταλανοί όμως όχι μόνο δεν διαλύθηκαν, αλλά αφού εξέλεξαν νέο τους αρχηγό τον Μπερεγκάρ ντε Ροκαφόρ, λεηλάτησαν όλη την χερσόνησο της Καλλίπολης σφάζοντας ανηλεώς τους κατοίκους της και προκαλώντας συνεχώς τους Βυζαντινούς για μάχη φτάνοντας ως τα τείχη της πρωτεύουσας. Όταν τα Βυζαντινά στρατεύματα αποφάσισαν να αντιπαρατεθούν, ακολούθησε μια καταστροφική μάχη για αυτούς όπου σκοτώθηκαν σχεδόν 20.000 άνδρες ενώ τραυματίστηκε και ο γιος του Αυτοκράτορα.

Μετά από αυτή την μάχη, τα βυζαντινά εδάφη και οι πληθυσμοί τους, βρέθηκαν στο έλεος της “καταλανικής εταιρείας” (η “κομπανίας” κατά την επί λέξει απόδοση του όρου από τα Ισπανικά). Οι Καταλανοί λεηλάτησαν με μίσος όλη την Θράκη και την Μακεδονία, ληστεύοντας και σκοτώνοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους, γεμίζοντας με τρόμο τους φτωχούς κατοίκους των περιοχών.

Εγκαταστάθηκαν την διετία 1307-1309 στην Ποτίδαια Χαλκιδικής προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να καταλάβουν την οχυρή Θεσσαλονίκη. Από την καταστροφική μανία των Καταλανών δεν ξέφυγε ούτε το Άγιο Όρος όπου από 300 Μονές, μόνο 25 έμειναν αλώβητες, ενώ οι υπόλοιπες βεβηλώθηκαν και καταληστεύτηκαν. Για να γίνει αντιληπτή η σκληρότητα των Καταλανών αναφέρουμε πως όταν ο αρχηγός τους ντε Ροκαφόρ τους εγκατέλειψε αιφνιδιαστικά το 1308, έσφαξαν άλλους δεκαπέντε μικρότερους στην ιεραρχία, αρχηγούς τους για να εκτονώσουν την οργή τους.

Αμέσως μετά την καταστροφή των περιοχών της Μακεδονίας και λόγω της πίεσης του Αυτοκρατορικού στρατού υπό τον ικανό αρχιστράτηγο Χανδρηνό , αναχώρησαν κατέλαβαν και λεηλάτησαν την Θεσσαλία με ευκολία, εισερχόμενοι πλέον στις Φράγκικες κτήσεις.

Φτάνοντας στην Θήβα το 1310 μ.Χ. ήρθαν σε συνεννόηση με τον ισχυρό Δούκα της Αθήνας Βάλτερ ντε Μπριεν συνεχιστή του οίκου ντε Λα Ρος και πολέμησαν κατακτώντας πολλά κάστρα (Ζητούνι, Φάρσαλα,Αλμυρός, Σιδηρόκαστρο) για λογαριασμό του. Τις τάξεις της “Καταλανικής Εταιρείας” είχαν πυκνώσει νέοι εθελοντές από την Καταλονία αλλά και πολλοί Οθωμανοί Τούρκοι.

Τον Σεπτέμβριο ο Βάλτερ ντε Μπριεν φοβούμενος την αύξηση της ισχύος της “Εταιρείας”, ζήτησε από τους Καταλανούς να εγκαταλείψουν τα εδάφη του, παραδίδοντας όλα τα κάστρα που κέρδισαν πολεμώντας για λογαριασμό του. Η Καταλανική Εταιρεία ζήτησε να κρατήσει κάποια από αυτά για να εγκατασταθεί μόνιμα, αλλά ο Δούκας αρνήθηκε με προσβλητικό τρόπο και ετοιμάστηκε να συντρίψει τους Καταλανούς καλώντας όλους τους Φράγκους συμμάχους του για βοήθεια, κατά την συνήθεια της εποχής.

Πολύ σύντομα 2000 σιδερόφρακτοι ιππότες και 20.000 πεζοί είχαν μαζευτεί στην Αθήνα, δύναμη τεράστιας ισχύος για τα δεδομένα της εποχής.Οι σιδερόφρακτοι Φράγκοι ιππότες αποτελούσαν την πιο επίλεκτη μονάδα της εποχής καθώς η επίθεση τους ήταν συντριπτικής ισχύος έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου και απολάμβανε μεγάλης φήμης τότε.

Οι Καταλανοί ήταν πλέον παγιδευμένοι καθώς στην Θεσσαλία προήλαυνε ο ικανός Βυζαντινός στρατηγός Χανδρηνός με σημαντικές δυνάμεις που τους είχε νικήσει στο παρελθόν, έτσι η μάχη κατά των Φράγκων του Βάλτερ στις 15 Μαρτίου 1311, ήταν μονόδρομος. Οι Καταλανοί διάλεξαν με στρατιωτική σοφία, το πεδίο μάχης να είναι στην πεδιάδα του ποταμού Κηφισσού (της Βοιωτίας) κοντά στην Κωπαΐδα, όπου το έδαφος ήταν ελώδες.

Οι δυνάμεις τους (3500 ιππείς, 4000 πεζοί και πολλοί Τούρκοι) παρατάχθηκαν με το έλος μπροστά τους. Ο Βάλτερ ντε Μπριεν έπεσε στην παγίδα διατάσσοντας επέλαση στους ιππότες που τον περιστοίχιζαν. Το βαρύ Φράγκικο ιππικό κόλλησε στην λάσπη και ακολούθησε η μαζική σφαγή του, από τους πεπειραμένους Καταλανούς. Από την Φράγκικη στρατιά πολύ λίγοι επέζησαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν γλίτωσε ούτε ένας στρατιώτης για να μεταφέρει το νέο της καταστροφής στην Αθήνα.

Έτσι οι Καταλανοί κατέλαβαν την Θήβα (την λεηλάτησαν σφάζοντας τους κατοίκους της χωρίς να εξαιρέσουν ούτε τα νήπια) και την Αθήνα το 1311 εγκαθιστώντας μόνιμο δικό τους καθεστώς το οποίο άντεξε ως το 1387, χάρις την αλκή των πολεμιστών του και τις ισχυρές συμμαχίες που σύμπτυξε. Στα χρόνια που ακολούθησαν διεξήγαγαν πολλές επιδρομές και πολέμους στις γύρω περιοχές και στην μέγιστη ακμή τους έλεγχαν όλη την Θεσσαλία και την Στερεά Ελλάδα ως την Κόρινθο. Οι ανώτεροι αξιωματούχοι των Καταλανών έλαβαν για συζύγους τις γαλαζοαίματες γυναίκες των ευγενών που εξολόθρευσαν στην μάχη της Κωπαΐδας.

Η καταλανική ορίστηκε ως  επίσημη γλώσσα του Αθηναϊκού κρατιδίου, ενώ οι Έλληνες κάτοικοι ζούσαν υπό την συνεχή καταπίεση των Καταλανών χωρίς να έχουν δικαίωμα να εμπορεύονται, να μεταβιβάζουν την περιουσία τους στα παιδιά τους και να ασκούν άλλα επαγγέλματα πλην των αγροτικών.

Λίγα χρόνια μετά, εξομάλυναν τις κάκιστες σχέσεις τους με τον Πάπα. Οι δύο επόμενες γενιές που ακολούθησαν όμως, δεν επέδειξαν την στρατιωτική αλκή των προγόνων τους, καθώς μεγάλωσαν στην χλιδή των δεσποτών της μεσαιωνικής φεουδαρχίας. Μετά την φυσιολογική εξέλιξη της πτώσης του καθεστώτος της καταλανικής Εταιρείας στην Αθήνα από τον οίκο Ατζαγιόλι το 1387, πολλά μέλη της επέστρεψαν στην Σικελία και στην Καταλονία.

Η ιστορία της “Καταλανικής Εταιρείας” μαρτυρεί την μεγάλη αδυναμία τόσο του Βυζαντινού όσο και των Φραγκικών μικρότερων κρατών να προστατέψουν τα εδάφη τους ακόμη και από την απειλή ανοργάνωτων στιφών μισθοφόρων τυχοδιωκτών.

Η επίδραση της Καταλανικής εταιρείας στην τύχη της Μεσαιωνικής Ανατολής ήταν πολύ μεγάλης σημασίας, καθώς λεηλάτησε και κατέστρεψε όλη την Βαλκανική Χερσόνησο (πλην Πελοποννήσου), ενώ συνέτριψε σε δύο πολύνεκρες και αποφασιστικές μάχες, το άνθος του Βυζαντινού στρατού και της Φράγκικης ιπποσύνης.

Έτσι οι Οθωμανοί λίγα χρόνια μετά εκμεταλλεύθηκαν την καταστροφή και την αποδιοργάνωση των μεσαιωνικών κρατικών οργανισμών των Βαλκανίων, επικρατώντας και επιβάλλοντας την σκοταδιστική και δεσποτική εξουσία τους για τέσσερις αιώνες.

Η πρωτόγονη αγριότητα, η ασχήμια και η παντελής έλλειψη ατομικής καθαριότηταςχαρακτήριζαν τα μέλη της “Εταιρείας” ενώ μακρινοί απόηχοι της παρουσίας της εντοπίζονται στην λαϊκή δημοτική μας παράδοση. Ο ιστορικός William Miller θεωρεί ότι η παρουσία της Καταλανικής Εταιρείας στην περιοχή, είχε ίσης σημασίας καταστροφικά αποτελέσματα με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους της δύσης το 1204 μ.Χ.

Η σημερινή πολιτική ηγεσία της περιοχής της Καταλανίας με πρωτοβουλία του Κάρλες Ντουάρτε επέδειξε αυξημένη πολιτισμική ανθρωπιστική και ιστορική ευαισθησία, χρηματοδοτώντας το 2004 την αναστήλωση της Μονής Βατοπαιδίου προσδοκώντας με αυτή την χειρονομία να εξιλεωθεί 700 χρόνια μετά για τις ανήκουστες καταστροφές που προκάλεσαν στον Ελλαδικό χώρο και στο Άγιο Όρος οι βάρβαροι πρόγονοι τους.

Οι αιρετικοί, πραγματικοί ή όχι, ήταν ο «βραχνάς» της Καθολικής Εκκλησίας, καθ’ όλη τη μακραίωνη ιστορία της. Αιρετικός μπορούσε να θεωρηθεί οποιοσδήποτε, ακόμη και ο πιο πιστός πολίτης, αρκεί να είχε μια οποιαδήποτε άποψη, με την οποία η καθολική εκκλησία δεν συμφωνούσε. Για παράδειγμα, ο Γαλιλαίος ήταν πιστός, αλλά υποστήριζε ότι η γη γυρίζει, ενώ για την εκκλησία ήταν στάσιμη. Φυσικά, παραπέμφθηκε στο ιερό δικαστήριο και ομολόγησε χωρίς βασανιστήρια αυτό που του υπαγόρευσαν.

Η δημιουργία της Ιεράς Εξέτασης Το 1231, ο Πάπας Γρηγόριος Στ’, ίδρυσε την Ιερά Εξέταση στη Ρώμη, για να ξεκαθαρίσει τους πραγματικούς πιστούς, απ’ τους αμαρτωλούς αιρετικούς. Ο Πάπας, μάλιστα, δεν ξέχασε να συμπληρώσει στην παπική βούλα, ότι όποιος ιεροεξεταστής αναγκαστεί να βασανίσει τον αιρετικό, για να αποσπάσει την ομολογία του, είναι αυτομάτως συγχωρεμένος απ’ τον Θεό και την εκκλησία.

Τα βασανιστήρια ήταν άμεσα συνδεδεμένα με την όλη διαδικασία, γιατί κανείς δεν μπορούσε να καταδικαστεί, αν δεν είχε ομολογήσει. Γι’ αυτό, οι ιεροεξεταστές έδιναν μία «ώθηση» παραπάνω στον κατηγορούμενο, για να τον αναγκάσουν να ομολογήσει ότι ήταν αιρετικός. Τα βασανιστήρια που εφαρμόζονταν από την Ιερά Εξέταση, ήταν μερικά από τα πιο άγρια και σαδιστικά που υπήρξαν ποτέ.

Για αυτό και έμεινε η φράση «μεσαιωνικά βασανιστήρια», ως ένδειξη ακραίας κακομεταχείρισης. Πολλοί κατηγορούμενοι τρομοκρατούνταν τόσο, βλέποντας κάποιον άλλον να βασανίζεται, που ομολογούσαν αμέσως, χωρίς να Το «λουρί» υποστούν τα μαρτύρια. Το 1470, η Ιερά Εξέταση έφτασε στην Ισπανία, μετά από πρωτοβουλία των «Καθολικών Μοναρχών», του Βασιλιά Φερδινάνδου και της Βασίλισσας Ισαβέλλας.

Η Ιερά Εξέταση διατηρήθηκε στην Ισπανία μέχρι και το 1834, όταν την κατάργησε η Βασίλισσα Ισαβέλλα Β’. Μέχρι τότε, ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός έζησε μεγάλες στιγμές πολιτισμού και θρησκευτικής ανάτασης, με μια ποικιλία αποτελεσματικών και πρωτότυπων βασανιστηρίων. 

Το «λουρί»

Τα χέρια του ανακρινόμενου δένονταν πίσω απ’ την πλάτη του και συνδέονταν με ένα σχοινί, που κρεμόταν απ’ τον τοίχο. Στη συνέχεια, τον σήκωναν στον αέρα και στηριζόταν μόνο από τα χέρια. Ο πόνος στους ώμους και στα χέρια ήταν εξασφαλισμένος και αφόρητος. Πολλές φορές, μάλιστα, άφηναν το σχοινί ελεύθερο και το σταματούσαναπότομα, για να εξαρθρώσουν τους ώμους του κατηγορούμενου και να εντείνουν το βασανιστήριο. 

Το «ράφι»

Ο «αιρετικός» ξάπλωνε σε ένα ξύλινο κρεβάτι και τα άκρα του δένονταν με σχοινιά. Με τη βοήθεια μοχλών, οι βασανιστές τέντωναν τα σχοινιά, τραβώντας τα άκρα του κατηγορούμενου. Συνήθως σταματούσαν, όταν τα άκρα εξαρθρώνονταν. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις, που οι βασανιστές συνέχισαν, μέχρι που τα άκρα αποκόπτονταν τελείως και ο κατηγορούμενος πέθαινε από αιμορραγία. 

Η «κούνια του Ιούδα»

Ένα από τα πιο άγρια και ντροπιαστικά βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης. Το θύμα καθόταν πάνω σε μια μικρή ξύλινα πυραμίδα, ενώ σχοινιά τραβούσαν τα πόδια του προς τα κάτω. Σκοπός ήταν η κορυφή της πυραμίδας να τρυπήσει τον πρωκτό, μέχρι να πεθάνει από αιμορραγία, εκτός αν νωρίτερα ομολογούσε την ενοχή του.

Συνήθως μάλιστα, ήταν γυμνός, για να τον ντροπιάσουν περισσότερο. Η πυραμίδα δεν πλενόταν ποτέ. Αν και αγνοούσαν την έννοια των μικροβίων, είχαν παρατηρήσει ότι σίγουρα υπήρχε μόλυνση.

Ο «ισπανικός γάιδαρος» 



Το αγαπημένο βασανιστήριο της Ιεράς Εξέτασης. Ο άνθρωπος τοποθετούνταν πάνω σε μια μυτερή ξύλινη επιφάνεια, σαν να καβαλάει ένα γαϊδούρι. Στα πόδια του έδεναν βαρίδια, έτσι ώστε να τραυματίζονται τα γεννητικά όργανα. 

Ο «μαστοβγάλτης» 

Βασανιστήριο αποκλειστικά φτιαγμένο για γυναίκες. Πυρωμένα σίδερα «μάγκωναν» στο στήθος των γυναικών και το ξέσκιζαν, με αποτέλεσμα τον θάνατο από αιμορραγία.

Το «αχλάδι της αγωνίας» 


Άλλο ένα βασανιστήριο σχεδιασμένο για αμαρτωλές. Η συσκευή είχε κυλινδρική μορφή και χρησιμοποιούνταν για να τραυματίζει σωματικές κοιλότητες όπως ο κόλπος, ο πρωκτός ή το στόμα. Το μέρος που έμπαινε στις κοιλότητες, αποτελούνταν από δύο ξεχωριστά «φύλλα» που άνοιγαν, μέχρι που έσπαγαν το σαγόνι ή ξέσκιζαν τη σάρκα. 

Το «ισπανικό γαργαλητό»


Είναι γνωστό και ως το «πόδι της γάτας». Ήταν μία συσκευή, που αποτελούνταν από 4 μυτερούς γάντζους, που ξέσκιζαν τη σάρκα των ανθρώπων. Ήταν έτσι σχεδιασμένο, ώστε να μην τραυματίζει βασικά όργανα και να μην προκαλεί γρήγορο θάνατο.

Τεχνητός πνιγμός



Αυτό είναι ένα βασανιστήριο, που γίνεται μέχρι και σήμερα. Γέμιζαν το στόμα του θύματος με ένα κομμάτι ύφασμα και μετά έριχναν στο πρόσωπό του μεγάλη ποσότητα νερού, με αποτέλεσμα να νιώθει ότι πνίγεται. Δοκιμασμένη και διαχρονική μέθοδος, χάρη στη CIA.

Φυσικά, αυτά είναι μερικά από τα βασανιστήρια της εξέτασης, που στην πραγματικότητα δεν είχε τίποτα το ιερό. Ξυλοδαρμοί και αυτοσχέδια σαδιστικά βασανιστήρια ποικίλουν ανά περιοχή, ή εξεταστή. Οι περισσότεροι γνώριζαν τη φήμη των βασανιστών και ομολογούσαν οτιδήποτε. Αρκεί να μην βασανίζονταν.

Για αυτό, η απειλή και μόνο της Ιεράς Εξέτασης, έλυνε τα στόματα των αμαρτωλών. Άλλωστε, αργά ή γρήγορα θα ομολογούσαν και θα ζητούσαν τη συγχώρεση του Κυρίου.

Το 769 η Ειρήνη, μια πανέμορφη κοπέλα από την Αθήνα, παντρεύτηκε τον διάδοχο του βυζαντινού θρόνου, Λέοντα Δ’. Το πώς επιλέχθηκε η ορφανή Αθηναία παραμένει άγνωστο, σε αντίθεση με την ταραχώδη ζωή της.Ο σύζυγός της και ο πατέρας του ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε’, ήταν φανατικοί εικονομάχοι και επέλεξαν μία γυναίκα από την Αθήνα, την περιοχή της Αυτοκρατορίας που κατοικούσαν ως επί το πλείστον εικονολάτρες.

Η ομορφιά της Ειρήνης ήταν σίγουρα ένας καθοριστικός παράγοντας για την επιλογή της. Για να σιγουρέψει τη θέση της, ορκίστηκε στον Αυτοκράτορα ότι θα συνεχίσει τον αγώνα εναντίον των εικόνων. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πέθανε το 775. Τον διαδέχθηκε ο γιος του, Λέων Δ’ και η Ειρήνη έγινε αυτοκράτειρα. Ο Λέων όμως έπασχε από φυματίωση και μετά από πέντε χρόνια πέθανε. Ο γιος της Ειρήνης και του Λέοντα, Κωνσταντίνος Στ’, ήταν μόλις εννέα χρόνων όταν ήρθε η ώρα να αναλάβει την εξουσία και η Ειρήνη άδραξε την ευκαιρία να κυβερνήσει αντί του γιου της. Ο στρατός δεν την ήθελε.

Προσπάθησαν να στέψουν κάποιον από τους αδερφούς του Λέοντα Δ’, αλλά δεν την ήξεραν καλά. Η Ειρήνη τους πρόλαβε και φυλάκισε τους αδερφούς σε μοναστήρι. Ακολούθησε «ξεκαθάρισμα» στο στρατό, με φυλακίσεις και εκτελέσεις των αντιφρονούντων. Ήταν πια ελεύθερη να αφοσιωθεί στην αντιμετώπιση του μεγαλύτερου προβλήματος της αυτοκρατορίας: την εικονομαχία.

Η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος

Το 787, συγκάλεσε Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας, με την οποία δόθηκε επισήμως τέλος στη διαμάχη. Όμως ο λαός δεν ικανοποιήθηκε. Οι εικονομάχοι θεωρούσαν ότι έβγαιναν νικητές οι εικονολάτρες, οι οποίοι είχαν την πεποίθηση ότι τα μέτρα ήταν υπερβολικά ήπια.

Η Ειρήνη άρχισε να κάνει λάθη. Εστίασε όλη την ενέργεια και την προσοχή της στην εικονομαχία και παραμέλησε την ασφάλεια της αυτοκρατορίας από τους εξωτερικούς εχθρούς. Σαρακηνοί και Άραβες απειλούσαν τα εδάφη της αυτοκρατορίας και η βασιλομήτωρ αναγκάστηκε να «αγοράσει» την ειρήνη, παραχωρώντας στους εχθρούς υπέρογκα ποσά.

Ο στρατός προσπάθησε για ακόμα μία φορά να διώξει την Αυτοκράτειρα και να επαναφέρει στο θρόνο τον γιο της, Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε μεγαλώσει και μπορούσε να κυβερνήσει. Η βασιλομήτωρ κατάφερε να καταπνίξει την στάση, εξόρισε του συνωμότες και φυλάκισε τον γιο της. Όμως πριν να προλάβει να χαρεί το θρίαμβό της, ξέσπασε επανάσταση στις ανατολικές περιοχές του Βυζαντίου καιαυτή τη φορά, η Ειρήνη υπέκυψε στις πιέσεις. Ο Κωνσταντίνος ανέλαβε επισήμως την αυτοκρατορία και φυλάκισε τη φιλόδοξη μητέρα του.

Προσπάθησε να κυβερνήσει, αλλά αποδείχτηκε ανίκανος. Η εκστρατεία του στη Βουλγαρία απέτυχε παταγωδώς και πολύ σύντομα αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθεια της μητέρας του. Η επιστροφή της Ειρήνης δυσαρέστησε τόσο το στρατό, που εξεγέρθηκε εναντίον του. Οι φυλακισμένοι αδερφοί του Λέοντα Δ’ προσπάθησαν να την εξοντώσουν, αλλά η αεικίνητη Ειρήνη τους αποτελείωσε. Τύφλωσε τον μεγαλύτερο, έκοψε τη γλώσσα των υπολοίπων και τους εξόρισε από την αυτοκρατορία. Κανείς δεν θα έμπαινε εμπόδιο στο δρόμο της προς την εξουσία, ούτε καν ο γιος της.

Η συνωμοσία της Ειρήνης εναντίον του γιου της Το 793, ο Κωνσταντίνος Στ’ ήταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου και η βασιλομήτωρ Ειρήνη, πιστή σύμβουλός του. Φαινομενικά, όλα κυλούσαν ήρεμα στη βασιλική οικογένεια. Όμως η Ειρήνη δεν είχε καταθέσει ακόμα τα όπλα.

Έπεισε τον Κωνσταντίνο να χωρίσει τη νόμιμη σύζυγό του και να παντρευτεί την ερωμένη του, Θεοδότη. Η κίνηση του αυτοκράτορα συγκλόνισε τον θρησκόληπτο λαό, που αντιμετώπισε τον ηγεμόνα ως μοιχό και ανήθικο. Το αστέρι του Κωνσταντίνου άρχισε να σβήνει. Το επόμενο βήμα της Ειρήνης ήταν να σαμποτάρει την εκστρατεία του Κωνσταντίνου εναντίον των Αράβων. Λίγο πριν ξεκινήσει ο στρατός για την Ανατολή, αγγελιαφόροι που είχαν πληρωθεί από την Ειρήνη, ενημέρωσαν τον αυτοκράτορα ότι οι Άραβες υποχώρησαν.


Ο Κωνσταντίνος τους πίστεψε και εγκατέλειψε την εκστρατεία. Αποτέλεσμα ήταν να χαρακτηριστεί δειλός απ’ το λαό, που δεν γνώριζε για την κοροϊδία της Ειρήνης. Η βασιλομήτωρ είχε πια καταστρέψει τη δημόσια εικόνα του γιου της καιαποφάσισε ότι ήρθε η ώρα για το τελειωτικό χτύπημα. Τον Ιούλιο του 796, η Ειρήνη συνέλαβε τον Κωνσταντίνο, όταν επέστρεφε από τον ιππόδρομο. Μεταφέρθηκε στα ανάκτορα και κλείστηκε στην αίθουσα της Πορφύρας, το δωμάτιο όπου γεννήθηκε.

Η Ειρήνη διέταξε να τον τυφλώσουν και η εντολή εκτελέστηκε με τέτοια σφοδρότητα, που ο Κωνσταντίνος πέθανε από αιμορραγία μετά από λίγες μέρες. Η βασιλομήτωρ ήταν πια ελεύθερη να γίνει Αυτοκράτειρα.Η πρόταση γάμου από τον Καρλομάγνο Ο λαός δεν την συγχώρησε ποτέ για τη δολοφονία του γιου της και νόμιμου αυτοκράτορα. Η Ειρήνη προσπαθούσε μάταια να κερδίσει την εύνοια του κόσμου, παραχωρώντας φοροαπαλλαγές και κάθε είδους οικονομική ελάφρυνση. Το μόνο που κατάφερε ήταν να ρημάξει το θησαυροφυλάκιο της αυτοκρατορίας.

Οι σύμβουλοι της μάλωναν μεταξύ τους και εποφθαλμιούσαν το θρόνο, γιατί ήξεραν ότι η κυριαρχία της Ειρήνης ήταν εξαιρετικά εύθραυστη. Τα Χριστούγεννα του 800, ο Πάπας Λέων Γ’ έστεψε τον Καρλομάγνο, Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Ήταν μία φοβερά προσβλητική κίνηση, γιατί σήμαινε ότι ο Πάπας δεν αναγνώριζε την Ειρήνη ως Αυτοκράτειρα.

Ο Καρλομάγνος έκανε πρόταση γάμου στη 40χρονη Ειρήνη, για να ενώσει τη δύση με την ανατολή. Η αποδοχή της πρότασης ισοδυναμούσε με νομιμοποίηση του Καρλομάγνου ως αυτοκράτορα.

Μια τέτοια κίνηση θα εξαγρίωνε το λαό, που δεν μπορούσε να δεχτεί δύο ηγεμόνες, ο ένας εκ των οποίων ήταν ξενόφερτος και βάρβαρος.

Κάθε στιγμή που περνούσε και η Ειρήνη δεν απέρριπτε την πρόταση, η δημοτικότητά της έπεφτε όλο και πιο χαμηλά.Το 802, οι εχθροί της Ειρήνης κατάφεραν να τη νικήσουν.

Αυτοκράτορας στέφθηκε ο πρώην «λογοθέτης του γενικού», δηλαδή υπουργός οικονομικών, Νικηφόρος. Η Ειρήνη εξορίστηκε στη Λέσβο, όπου πέθανε ένα χρόνο μετά, στις 9 Αυγούστου. Άφησε πίσω της μία παρηκμασμένη αυτοκρατορία, με κατεστραμμένη οικονομία και τεράστιες εδαφικές απώλειες.

Συνηθίζουμε να αποδίδουμε στην τύχη το ότι μερικοί άνθρωποι φαίνεται να μην υποφέρουν ποτέ από ασθένειες που στέλνουν εμάς τους υπόλοιπους κάτω από τα παπλώματα για μέρες.


Oι γιατροί δεν έχουν ακόμα προσδιορίσει με σιγουριά τους τρόπους να παραμείνουμε υγιείς.Γιατί να μη ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά στις συνήθειες όσων οι αρρώστιες δεν αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς τους και -γιατί όχι;- να τις υιοθετήσουμε;



Στρεσάρονται λιγότερο

Σε περιόδους έντονου άγχους, ο οργανισμός, για να υποστηριχτεί η κατάσταση εγρήγορσης, παράγει μεγάλες ποσότητες αδρεναλίνης και κορτιζόλης και παράλληλα καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα, με αποτέλεσμα να μειώνεται έτσι η ικανότητά του να καταπολεμά βακτήρια και ιούς.

Στην περίπτωση που προκληθούν μόνιμες διαταραχές στο ανοσοποιητικό σύστημα εξαιτίας του στρες και συντρέχουν και άλλοι παράγοντες, όπως π.χ. μια γενετική προδιάθεση, δεν είναι απίθανο το ανοσοποιητικό σύστημα να αρχίσει να αντιμετωπίζει τον ίδιο τον οργανισμό σαν ξένο σώμα και συχνά να στρέφεται εναντίον διάφορων οργάνων, προκαλώντας αυτοάνοσα νοσήματα (π.χ. ρευματοειδή αρθρίτιδα, θυρεοειδίτιδα).

Έρευνες δείχνουν, επίσης, ότι οι αγχωμένοι άνθρωποι κινδυνεύουν περισσότερο από καρδιακές νόσους, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να παρουσιάσουν σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου ή άλλες παθήσεις του γαστρεντερικού συστήματος (π.χ. γαστρίτιδα, έλκος) και αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ψυχικών διαταραχών, όπως η κατάθλιψη.

Το άγχος έχει επιπτώσεις και στη γυναικεία γονιμότητα, στην υγεία του δέρματος, επηρεάζει το μεταβολισμό και συνδέεται με στυτική δυσλειτουργία, ενώ συχνά επιδεινώνει ήδη υπάρχοντα προβλήματα υγείας, όπως π.χ. η οστεοπόρωση και το βρογχικό άσθμα.

Αγαπούν τα βακτήρια

Αφήστε τα παιδιά σας να παίξουν με το χώμα, μην πλένετε συνεχώς τα χέρια σας με αντιβακτηριδιακό σαπούνι, σταματήστε να ανησυχείτε αν το σπίτι σας είναι αρκετά καθαρό. Με λίγα λόγια, βάλτε λίγη βρομιά στη ζωή σας!

Αυτό συμβουλεύουν οι ειδικοί, αφού έχει πλέον αποδειχθεί πως η υπερβολική καθαριότητα μπορεί να ευθύνεται εν μέρει για την εκδήλωση άσθματος, εκζεμάτων και γενικότερα αλλεργίας, κυρίως στα παιδιά.

Μάλιστα, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Μπρούνελ του Λονδίνου παρακολούθησαν περισσότερα από 13.000 παιδιά από την εμβρυϊκή τους ηλικία μέχρι και μετά την ηλικία των 16 ετών και βρήκαν ότι οι γυναίκες που χρησιμοποιούσαν πολλά οικιακά προϊόντα καθαρισμού στη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους ή σύντομα μετά τη γέννα, αύξαναν τον κίνδυνο εμφάνισης άσθματος των παιδιών τους.

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι τα ποσοστά αλλεργιών στους ανθρώπους που ζουν σε «αποστειρωμένα» διαμερίσματα της πόλης είναι υψηλότερα από αυτά όσων κατοικούν στην επαρχία. Η επαφή μας από μικρή ηλικία με τα μικρόβια βοηθά στη δημιουργία αντισωμάτων, ενισχύοντας το ανοσοποιητικό μας σύστημα και άρα την άμυνα του οργανισμού μας απέναντι στις αρρώστιες.

Προτιμούν τις φυσικές θεραπείες με βότανα

Μπορεί η δυτική ιατρική να καταφεύγει συνήθως στα φάρμακα ως μόνο τρόπο αντιμετώπισης όλων των προβλημάτων υγείας, κανείς όμως δεν μπορεί να παραβλέψει και το ρόλο της φύσης. Πρώτος ο Ιπποκράτης είχε μιλήσει για τη δύναμη των φυτών και των βοτάνων που, χάρη στις ιδιότητές τους, συμβάλλουν στην αντιμετώπιση πολλών ασθενειών.

Μάλιστα, από τα περίπου 250 φυτά που χρησιμοποιούσε στους ασθενείς του, αρκετά αποτελούν τη βάση ακόμα και σύγχρονων φαρμάκων. Σύμφωνα με την παραδοσιακή κινεζική ιατρική, ο καθένας μπορεί να βρει ένα πολύτιμο βότανο για κάθε πρόβλημα (π.χ. υπέρταση, παχυσαρκία, εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα).

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως θα πρέπει να προμηθευτούμε όποιο βότανο υπάρχει στην αγορά για να παραμείνουμε υγιείς. Μια μικρή αλλαγή στην καθημερινότητά μας είναι μια αρχή. Η συστηματική κατανάλωση πράσινου τσαγιού, για παράδειγμα, μειώνει την αρτηριακή πίεση και το λίπος, ενώ φαίνεται να έχει ακόμα και αντικαρκινική δράση χάρη στις πολυφαινόλες που περιέχει, γνωστές ως κατεχίνες.

Κοιμούνται περισσότερο

Ο επαρκής ύπνος, αλλά όχι ο υπερβολικός (πάνω από 8-9 ώρες καθημερινά), θεωρείται παράγοντας μακροζωίας. Μάλιστα, έρευνα από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ έδειξε ότι όσοι κοιμούνται περισσότερες από 6 ώρες την ημέρα είναι πιο πιθανό να ζήσουν περισσότερα χρόνια.

Η έλλειψη ύπνου έχει ουσιαστικά αντίστοιχες επιπτώσεις στον οργανισμό με τις καταστάσεις στρες, αφού παράγεται περισσότερη κορτιζόλη (γνωστή ως «ορμόνη του στρες»), η οποία ανεβάζει την πίεση του αίματος, αυξάνοντας τις πιθανότητες καρδιακών προσβολών και εγκεφαλικών επεισοδίων. Επίσης, μελέτες σε ανθρώπους που εργάζονται νύχτα δείχνουν αυξημένα ποσοστά εμφάνισης καρκίνου του μαστού και του εντέρου.

Οι επιστήμονες αποδίδουν τα υψηλά ποσοστά στο γεγονός ότι τα άτομα αυτά εκτίθενται στο φως το βράδυ, επομένως ο οργανισμός τους παράγει λιγότερη μελατονίνη, ορμόνη που θεωρείται ότι έχει προστατευτική δράση απέναντι στον καρκίνο. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια απέδειξαν επίσης ότι οι ενήλικοι που κοιμούνται λίγες ώρες καθημερινά έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν παχύσαρκοι.

Οι ώρες ύπνου που χρειάζεται ο καθένας για να ξεκουραστεί είναι βέβαια θέμα ιδιοσυγκρασίας. Σύμφωνα με τους ειδικούς, όμως, ο κίνδυνος εμφάνισης ασθενειών αυξάνεται όταν κοιμόμαστε λιγότερες από 6-7 ώρες.

Τρώνε λιγότερο

Εδώ και δεκαετίες, οι επιστήμονες γνωρίζουν, από μελέτες σε ζώα, ότι η κατανάλωση λιγότερων θερμίδων καθημερινά συνεπάγεται επιπλέον χρόνια ζωής. Μελετητές όμως από το Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν ανακάλυψαν ότι η μειωμένη κατανάλωση θερμίδων συνδέεται και στους ανθρώπους με μικρότερο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου, καρδιακών νοσημάτων και διαβήτη.

Σύμφωνα μάλιστα με τους ειδικούς, για να επιμηκύνουμε τη ζωή μας και φυσικά να απομακρύνουμε τον κίνδυνο νοσημάτων που σχετίζονται με τα παραπανίσια κιλά (π.χ. διαβήτης, υπέρταση, αυξημένα λιπίδια στο αίμα κλπ.), πρέπει να περιορίσουμε πρώτα από όλα τις θερμίδες που προέρχονται από τα απλά σάκχαρα (όπως η ζάχαρη), αφού η αύξηση της ινσουλίνης που προκαλούν, φαίνεται να σχετίζεται με τη μείωση του προσδόκιμου ζωής μας.

Κάνουν συχνά αποτοξίνωση

Πολλά από τα χημικά που χρησιμοποιούνται σήμερα, όπως π.χ. οι διοξίνες και τα PCBs, δεν υπήρχαν στο περιβάλλον τον προηγούμενο αιώνα. Ίσως αυτή να είναι και η αιτία που τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αυξηθεί τα ποσοστά εμφάνισης ασθενειών (π.χ. καρκίνων) που σχετίζονται με την έκθεση σε τοξικές ουσίες, λένε οι ειδικοί.

Αν και δεν υπάρχουν αρκετά επιστημονικά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τα οφέλη της αποτοξίνωσης, μικρές αλλαγές στην καθημερινότητά μας που θα βοηθήσουν να απαλλαγούμε από τα συσσωρευμένα στο σώμα μας χημικά δεν μπορεί παρά να ωφελήσουν την υγεία μας.

Διατηρούν την ισορροπία του pH τους
Το σώμα είναι υγιές όταν διατηρεί την αλκαλική/όξινη ισορροπία του (το pH) σε κανονικά επίπεδα (ουδέτερο είναι το 7). Αν τα επίπεδα του pH είναι χαμηλότερα από το μέσο όρο, εμφανίζονται συμπτώματα (π.χ. αίσθημα κόπωσης, στομαχικά προβλήματα).

Εμπλουτίζοντας τη διατροφή μας με λαχανικά, περιορίζουμε τον κίνδυνο να υπάρχει αυξημένο όξινο περιβάλλον στο σώμα και θωρακίζουμε την υγεία του οργανισμού μας.

Πηγή vita.gr