Navi Voice

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κερδίσει τις εκλογές άνετα. Πάει ο Τσίπρας και ο Στρατούλης στην Αγγλία για μία συνάντηση με τον Κάμερον.

Πηγαίνουν στο ξενοδοχείο και ανοίγουν την ντουλάπα να βάλουν μέσα τα ρούχα τους και βλέπουν ένα ποντικό.

- «Ρε συ», λέει ο Τσίπρας, «ξέρεις πως είναι ο ποντικός στα αγγλικά για να πάρουμε τηλέφωνο στην Reception να τους πούμε ότι βρήκαμε ένα;»

- «Όχι» λέει ο Στρατούλης, «εσύ»;
- «Ούτε εγώ» λέει ο Τσίπρας, «αλλά άσε, θα πάρω εγώ... εγώ να εξηγηθώ!!»

- Yes, Reception?
- Yes, how can I help you?
- Do you know Tom and Jerry?
- Yes, of course.
- Jerry is here.!!

17 Σεπτεμβρίου 1944: ξεκίνησε η επιχείρηση «Market Garden» των Συμμάχων. Στόχος ήταν, με τη ρίψη χιλιάδων Αμερικάνων, Πολωνών και Άγγλων αλεξιπτωτιστών πίσω από τις γραμμές των Γερμανών στην Ολλανδία, να καταληφθούν γέφυρες-κλειδιά που θα οδηγούσαν στη Γερμανία και τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Βομβαρδιστικά της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας και των ΗΠΑ είχαν προετοιμάσει το έδαφος πλήττοντας αεροδρόμια και στρατώνες. Το μεσημέρι της 17ης Σεπτεμβρίου χιλιάδες αλεξιπτωτιστές πλήρως εξοπλισμένοι έπεσαν από περισσότερα από 1.00 αεροσκάφη στο δέλτα του Ρήνου. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες αεροπορικές επιχειρήσεις που πραγματοποιήθηκαν ποτέ, αλλά και η πρώτη σημαντική επιχείρηση της συμμαχικής αεροπορίας.

To γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων ανακοίνωσε την εισβολή αναφέροντας ότι οι γερμανικές δυνάμεις ήδη αντεπιτίθονται. «Ισχυρές συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις προστατευόμενες από μία τεράστια ‘ομπρέλα’ προσγειώθηκαν σήμερα το μεσημέρι δυτικά από τα γερμανο-ολλανδικά σύνορα, στη βόρεια όχθη του Ρήνου. Οι αλεξιπτωτιστές ακολουθήθηκαν από χιλιάδες ανεμόπτερα. Οι γερμανικές δυνάμεις έχουν ήδη αφανίσει μεγάλο μέρος της συμμαχικής στρατιωτικής δύναμης», μετέδωσε το πρακτορείο.

Αρχικά η επιχείρηση ήταν επιτυχής και πολλές γέφυρες καταλήφθηκαν. Ωστόσο, o σχεδιασμός δεν ήταν καλός. Η κατεδάφιση μιας γέφυρας καθυστέρησε την επιχείρηση και οι σύμμαχοι έχασαν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Επίσης, οι γερμανικές δυνάμεις στην περιοχή ήταν περισσότερες από ότι αναμενόταν και σταδιακά μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου οι συμμαχικές δυνάμεις αναγκάστηκαν αν υποχωρήσουν.

Οι Σύμμαχοι δεν κατάφεραν να διασχίσουν τον Ρήνο με αρκετές δυνάμεις και ο Ρήνος παρέμεινε εμπόδιο μέχρι τον Μάρτιο του 1945. Η αποτυχία της επιχείρησης «Market Garden» έθεσε τέλος και στις προσδοκίες για λήξη του πολέμου το 1944.

Ο Προμηθέας ήταν μυθική μορφή της αρχαιότητας. Γιος του Τιτάνα Ιαπετού και της Ωκεανίδας Ασίας ή Θέμιδας ή Αίθρας ή Κλυμένης. Αδέλφια του ήταν οι Ιαπετίδες Επιμηθέας, Άτλας και Μενοίτιος. Το όνομά του σημαίνει «συνετός», «προνοητικός». Παράγεται από την πρόθεση «προ» και το ρήμα «μανθάνω», όπου το «α», σε ορισμένες αρχαιοελληνικές διαλέκτους, γίνεται «η».

Προμηθέας και Άνθρωπος

Κατά τη διάρκεια της Τιτανομαχίας ο Προμηθέας τάχθηκε υπέρ του Δία και γι’ αυτό δεν τιμωρήθηκε όπως οι άλλοι Τιτάνες. Η συμβολή του στην ανάπτυξη του ανθρώπινου γένους ήταν πολύ σημαντική. Κατά τον Λουκιανό, ο Προμηθέας, με την αρωγή της θεάς Αθηνάς, δημιουργεί τον πρώτο άνθρωπο (Χρυσό Γένος) από πηλό και φωτιά (κατά άλλους με το νερό του ήρωα Πανοπέα της Φωκίδας) και με μορφή όμοια με αυτή των θεών.Αυτό έλαβε χώρα μετά την Τιτανομαχία. Κατά τους Ορφικούς αυτός ο πηλός ήταν το χώμα που ποτίστηκε από το αίμα των Τιτάνων.

Αναφερόμενος στην δημιουργία του ανθρώπου, ο Πλάτωνας μας μεταφέρει την εικόνα ενός όντος σφαιρικού, που διακρίνοταν σε τρία γένη (αρσενικό, θηλυκό και μεικτό) και είχε διπλή σειρά από μέλη και όργανα. Αργότερα ο Δίας, επειδή εξοργίστηκε από την αλαζονεία τους και φοβήθηκε τη δύναμή τους, τα χώρισε στα δύο. Τα ζώα δημιουργήθηκαν την ίδια περίοδο (μετά την Τιτανομαχία), αλλά από μίξη υλικών της Γης και της φωτιάς. Η δημιουργία των όντων και του ανθρώπου έγινε μέσα στη γη. Όταν κλήθηκαν όλα τα όντα της Γης να βγουν στο φως, ανατέθηκε στον Προμηθέα και στον Επιμηθέα να δώσουν στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που έπρεπε να έχει.

Ο Επιμηθέας έπεισε τον αδελφό του να του επιτρέψει να αναλάβει μόνος αυτή τη δουλειά. Έτσι ο Επιμηθέας ονομάτισε και απέδωσε στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που ήθελε ο ίδιος, με τρόπο ώστε να μην μπορούν να αλληλοκαταστραφούν (αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς ἐπήρκεσε, Πλάτων, Πρωταγόρας 321α). Όταν έφτασε στο τέλος η ώρα του Ανθρώπου, δεν είχε να του δώσει παρά λίγες τρίχες και νύχια ευπαθή και ανίσχυρα. Από αυτό το λάθος ο Προμηθέας ανέλαβε την προστασία του Ανθρώπου.

Η Φωτιά, οι Επιστήμες και τα Γράμματα

Βλέποντας την κατάντια του ανθρώπινου γένους και την αδυναμία του απέναντι στη φύση, ο Προμηθέας αποφασίζει να του χαρίσει τη φωτιά. Έτσι, επισκεπτόμενος το εργαστήρι του Ήφαιστου, τοποθετεί τη φωτιά σε ένα κούφιο καλάμι και τη δίνει κρυφά στους ανθρώπους. Ως τόπος παράδοσης της φωτιάς αναφέρεται η πόλη Σικυώνα της Πελοποννήσου. Ο Προμηθέας έμαθε τους ανθρώπους να χειρίζονται τη φωτιά, να δημιουργούν εργαλεία και τους έμαθε τις Επιστήμες (που έκλεψε από την Αθηνά) και τα Γράμματα. Για να γλυτώσει την ανθρωπότητα από το μένος των θεών, την έμαθε να τους λατρεύει και να τους κάνει θυσια.

Οι θυσίες

Όταν έμαθαν οι άνθρωποι να κάνουν θυσίες στους θεούς τέθηκε θέμα για το ποια κομμάτια του ζώου θα άνηκαν στους θεούς και ποια στους θνητούς. Τότε ο Δίας συμφώνησε με τον Προμηθέα να δώσει το λόγο του πως όποιο μερίδιο διαλέξει, αυτό θα παίρνουν οι θεοί και το άλλο οι άνθρωποι. Έτσι, κατά μια μαρτυρία στη Σικυώνα, κατέβηκε ο Δίας να κάνει το ξεδιάλεγμα. Όμως ο Προμηθέας έντεχνα στο ένα μερίδιο έβαλε κόκκαλα και τα σκέπασε με λαχταριστό λίπος και στο άλλο κρέας που το σκέπασε με δέρμα. Ο Δίας επέλεξε αυτό με το λίπος και όταν έμαθε την απάτη ήταν πλέον αργά, είχε δώσει το λόγο του.

Η Πανδώρα

Οργισμένος ο Δίας ζητά από τον Ήφαιστο να του φτιάξει μια Γυναίκα. Έτσι δημιουργείται η Πανδώρα, από ξηρά και θάλασσα. Ονομάστηκε έτσι επειδή έλαβε πολλά χαρίσματα και δώρα από τους θεούς. Μαζί με αυτά παρέλαβε και ένα κουτί. Τέλος ο Ερμής την οδήγησε στον Επιμηθέα και εκείνος, παρά την συμβουλή του αδελφού του να μην δεχτεί δώρο από τον Δία, την έκανε γυναίκα του. Από το κουτί της Πανδώρας ξεχύθηκαν τα δεινά των ανθρώπων, ο θάνατος και η ελπίδα. Όμως ο Προμηθέας τους μαθαίνει την Ιατρική και τα βότανα.

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα

Ο Δίας θέλοντας να τιμωρήσει τους ανθρώπους, που έγιναν κακοί και άδικοι, και τον Προμηθέα, βρίσκει ευκαιρία να προκαλέσει κατακλυσμό. Η αιτία ήταν οι γιοί του Λυκάονα, απόγονοι του Πελασγού. Επισκεπτόμενος τους γιους του Λυκάονα, μεταμφιεσμένος σε ταξιδιώτη, του προσφέρθηκε ως φίλεμα μια σούπα φτιαγμένη από τα μέλη του σκοτωμένου αδελφού τους, του Νύκτιμου. Εξοργισμένος τους μετατρέπει σε λύκους και ανασταίνει τον Νύκτιμο. Αποφασίζει να εξαφανίσει την ανθρωπότητα (Χάλκινο Γένος). Ο Προμηθέας ενημερώνει τον γιο του Δευκαλίωνα, βασιλιά της Φθίας, για τις βουλές του Δία και τον προτρέπει να φτιάξει μια κιβωτό (λάρνακα), να την γεμίσει με εφόδια και ζώα και να μείνει μέσα μαζί με την γυναίκα του Πύρρα, κόρη του Επιμηθέα. Πράγματι όταν έγινε ο Κατακλυσμός, σώθηκε ο Δευκαλίωνας με την Πύρρα που δημιούργησαν το Γένος των Ηρώων (Τέταρτο Γένος) και την ανθρωπότητα.

Ο Καύκασος, ο Ηρακλής και ο Κένταυρος Χείρων

Φυσικά, αυτό εξόργισε τον Δία ο οποίος έδεσε τον Προμηθέα σε βράχια, στο όρος Καύκασο, και έβαλε έναν αετό να του τρώει το συκώτι κάθε πρωί. Επειδή ο Προμηθέας ήταν αθάνατος, κάθε βράδυ τα σπλάχνα του γιατρεύονταν. Στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, μαθαίνουμε τη στάση του Τιτάνα απέναντι στην τιμωρία του και το μυστικό που κρατούσε από τον Δία. Τελικά ο Προμηθέας αποκαλύπτει το μυστικό που αφορούσε την Θέτιδα, την οποία ποθούσε ο Δίας, σε αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του. Πράγματι περνώντας από τον Καύκασο ο Ηρακλής, με κατεύθυνση τη Χώρα των Εσπερίδων, σκοτώνει τον αετό και σπάει τις αλυσίδες του Ήφαιστου.

Ο Προμηθέας, από ευγνωμοσύνη προς τον ημίθεο, του λέει πως θα πάρει τα Χρυσά Μήλα. Όμως ο Προμηθέας ήταν Τιτάνας και δεν μπορούσε να κατοικήσει τα δώματα του Ολύμπου. Η λύση δόθηκε από τον Κένταυρο Χείρωνα. Ο Χείρωνας τραυματίστηκε κατά λάθος από βέλος του Ηρακλή, το οποίο είχε ποτιστεί με το δηλητηριώδες αίμα της Λερναίας Ύδρας. Το αίμα αυτό σκότωνε οτιδήποτε ζωντανό άγγιζε. Ο Χείρων επειδή ήταν αθάνατος, βασανιζόταν φρικτά από την πληγή που του έκανε το βέλος. Έτσι ζήτησε από τον Δία να δώσει την αθανασία του σε κάποιον άλλον, ώστε να πεθάνει και να λυτρωθεί από τους πόνους. Με αυτήν την αίτηση, η αθανασία του Κένταυρου Χείρωνα δόθηκε στον Προμηθέα.


Ο Προμηθέας κατά τον εσωτερισμό

Ο μύθος του Προμηθέα είναι ανάλογος με το μύθο του Ηφαίστου και έχει σαν βάση του το μεγάλο γεγονός της ανακάλυψης και χρήσης της φωτιάς από τον πρωτόγονο άνθρωπο πράγμα που είχε εξάψει την φαντασία των πρωτόγονων ανθρώπων. Η φωτιά αποτέλεσε για τον πρωτόγονο άνθρωπο όχι μόνον το πρώτο όπλο που κράτησε στα χέρια του για να κυριαρχήσει τη Φύση αλλά και το πρώτο του μέσο για να εξάγει και κατεργάζεται τα μέταλλα και να κτίζει οικήματα που τον προφυλάσσουν από τις καιρικές συνθήκες του περιβάλλοντος του. Σχετικά ο άνθρωπος αναρωτήθηκε:

Α) Μήπως αυτή η γήινη φλό­γα είναι ανάλογης φύσεως και προέρχεται από ύπερθεν της γης πηγή π.χ. τον Ήλιο (Θεός Απόλλων), ο οποίος στέλνει από ψηλά το φως του και τη θερμότητα του στην γη ή τον κεραυνό (Θεός Ζευς) που εκδηλώνεται βίαια και σε πολλές περιπτώσεις προκαλεί αναφλέξεις πάνω στην επιφάνεια της γης.

Β) Μήπως την γήινη αυτή φλόγα την μετέφερε στην γη κάποιο δυνατό πλάσμα, άνθρωπος ή θεός και με αυτή προμήθευσε τους ανθρώπους;

Πώς λοιπόν οι άνθρωποι να μην έχουνε δοκιμάσει ένα αίσθημα ζωηρής ευγνωμοσύ­νης και θρησκευτικού σεβασμού προς ένα στοιχείο που υπήρξε το όργανο της πρώτης τους βελτίωσης των συνθηκών της ζωής του; Πώς να μην είχε μείνει κατάπληκτος στη θέα αυτού του μυστηριακού αποκτήματος που του έδινε μια μοναδική δύναμη;

Κατά τα προαναφερθέντα, ο Προμηθέας πρέπει να νοηθεί ως ο προμηθευτής της φωτιάς που αποκτά ο άνθρωπος με τη βοήθειά του. Αλλά αφού η φωτιά βρισκότανε στον ουρανό, εκεί θα έπρεπε να πήγε ο Προμηθεύς για να την αναζητήσει, πριν να την μεταφέρει στους ανθρώπους. Αλλά για να γίνει αυτό θα έπρεπε κι ο ίδιος να ήταν από θεϊκή γενιά.

Σύμφωνα με τις αναφορές της μυθολογίας ο Προμηθέας εμφανίζεται τόσον ως ο ευεργέτης του ανθρώπου που του προμηθεύει την φωτιά όσο και ο πλάστης του ανθρώπου ο οποίος έφτιαξε τον πρώτο άνδρα από πυλό. Έτσι λοιπόν έχουμε δυο μυθολογικές αναφορές.

Ο Προμηθέας ως ο ευεργέτης του ανθρώπου

Αλλά το θεϊκό φως ανήκε στην αρχή μονάχα στους θεούς ήταν ένας θησαυρός που φαίνεται πως τον κρατούσανε για τον εαυτό τους, και οι άνθρωποι έπρεπε να υποθέτουν πως το φύλαγαν οι θεοί ζηλότυπα. Επομένως μονάχα με πονηριά και με κλοπή θα ήτανε δυνατό ν’ αφαιρεθεί ένα μέρος αυτού του θησαυρού. «Ο συνετός γιος του Ιαπετού», λέει ο Ησίοδος, «εξαπάτησε το Δία κλέβοντας και κρύβοντας στο κοίλο ενός νάρθηκα την ακούραστη φωτιά, με τη αστραφτερή λάμψη» Το Ησιόδειο κείμενο δεν μας φανερώνει με ποιο μέσο εκτελέστηκε η κλοπή αλλά μια παράδοση, που την ακολούθησε κι ο Αισχύλος, στο πρώτο έργο της τριλογίας του, ανάφερε, ότι ο Τιτάνας πλησίασε στο εργαστήριο του Ηφαίστου, στο νησί της Λήμνου, κι έκλεψε από κει τη φλόγα .

Σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή, είχε ανάψει τον πυρσό του από τον τροχό του ήλιου. Το αγαθό, που με αυτό είχε ευεργετήσει ο Προμηθέας τους ανθρώπους, ήταν επομένως μια κατάκτηση που έγινε ενάντια στον ουρανό. Σύμφωνα λοιπόν με τις ελληνικές αντιλήψεις, αυτή η κατάκτηση που αρπάχτηκε σε βάρος του Δία, αυτός ο ανθρώπινος σφετερισμός δικαιωμάτων των θεών, απαιτούσε αναγκαστικά μιαν εξιλέωση. Ο εκτελεστής της κλοπής της φωτιάς, κατά συνέπεια, θα τιμωρηθεί. Άλλωστε ο Προμηθέας ανήκει στη γενιά των Τιτάνων που επαναστάτησαν ενάντια στους Θεούς και που ο κύριος του Ολύμπου τους είχε ρίξει στον Τάρταρο όμως αυτοί, είναι ένα πνεύμα του κακού, καταδικασμένο να υποστεί μια σκληρή τιμωρία.

Ο Τιτάνας Προμηθέας φορτωμένος με άρρηκτα δεσμά, είναι δεμένος, είτε σε μια κολόνα, σύμφωνα με την αφήγηση του Ησιόδου, είτε στην κορφή του Καυκάσου, ενός βουνού της Σκυθίας, που κατά μια παράδοση ένας αετός μ’ απλωμένες φτερούγες, σταλμένος από το Δία, κατατρώει το αθάνατό του συκώτι μα όσο του καταβροχθίζει το τέρας την ημέρα άλλο τόσο ξαναγεννιέται κατά τη νύχτα. Ωστόσο το μαρτύριο του Τιτάνα δεν θα είναι αιώνιο. Έρχεται μια μέρα που η οργή του Δία ημερεύει και η λύτρωσή του γίνεται απ το χέρι του Ηρακλή.

Ο Τιτάνας Προμηθεύς δεν είναι μονάχα ο κλέφτης της ουράνιας φωτιάς αλλά είναι κι ο εκπρόσωπος της δραστήριας και προικισμένης με νόηση φιλόδοξης ανθρωπότητας, που ήθελε να αποκτήσει θεϊκές δυνάμεις και έτσι θέλει τον Προμηθέα να προσπαθεί να εξαπατήσει το Δία προκειμένου να εξασφαλίσει θεϊκό αγαθό στον άνθρωπο. Συνεπώς ο Προμηθέας συμβολίζει τον άνθρωπο που παλεύει με τη Φύση και που με την εξυπνάδα του και την ικανότητα του πετυχαίνει να της αποσπάσει μερικά απ’ τα μυστικά της και που έχει ως σκοπό του να την κυριαρχήσει και να αποκτήσει ακόμα και απαγορευμένα πράγματα να υψώσει τις επιθυμίες του πιο ψηλά και να οδηγήσει τις κατακτήσεις του πιο μακριά. Έτσι η παραδοσιακή τιμωρία του Προμηθέα εξηγιέται με την ιδέα της θεϊκής ζηλοτυπίας.Το λάθος του είχε για συνέπεια (σύγχρονα με τη δημιουργία της Πανδώρας, της γυναίκας με τα ολέθρια θέλγητρα) τη δυσάρεστη και κοπιαστική μοίρα της ανθρωπότητας, καταδικασμένης να εξαγοράζει την επιβίωσή της με τον ιδρώτα της.

Απαλλαγμένος από τούτες τις ηθικές ιδέες και περιορισμένος στην απλή έκφραση, ο μύθος, που μας απασχολεί, μας δείχνει στο πρόσωπο του Προμηθέα ένα πνεύμα πυρός, στο οποίο οι θεοί επιβάλλουνε μια τιμωρία πρόσκαιρη, που το αλυσοδένουν και το λευτερώνουν. Με αυτούς τους γενικούς όρους, δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε πως προσφέρει μια ομοιότητα με το μύθο του Ηφαίστου, που και αυτός επίσης, προκαλεί το θεϊκό θυμό, που του επιβάλλεται μια ποινή και που δεν ανακαλείται στον Όλυμπο παρά ύστερα από έναν ορισμένο χρόνο. Οι δυο μύθοι πρέπει, κατά συνέπεια, να αναφέρονται στην ίδια τάξη φαινομένων. Ο Προμηθέας κι ο Ήφαιστος, το έχουμε κιόλας δείξει, είναι όντα θεϊκά της ίδιας φύσεως.

Αν, κατά τον Αισχύλο, ο Ήφαιστος, με την ιδιότητα του σιδερά του Ολύμπου, αλυσοδένει τον Τιτάνα στο βράχο, παρά την επιθυμία του εκτελεί την ακαταμάχητη βούληση του κυριάρχου του Ολύμπου και δηλώνει πως του κοστίζει να είναι όργανο μιας βίας απέναντι σε έναν θεό «που είναι της γενεάς του». Στις μυθολογικές παραδόσεις, το ίδιο λειτούργημα απονέμε­ται, αδιάφορα, και στον Ήφαιστο και στον Προμηθέα: άλλοτε ο ένας, άλλοτε ο άλλος ανοίγει με το τσεκούρι του το κεφάλι του Δία για να εξέλθει η θεά Αθηνά. Η ανάμνηση της αρχικής τους ομοιότητας διατηρήθηκε πιστά στην αττική λατρεία, όπως το μαρτυράει ο κοινός βωμός που τους είχε αφιερωθεί και η ένωση των απεικονίσεων τους στην ίδια βάση, στην Ακαδημία .

Ο Ήφαιστος ως ο θεός της ουράνιας φωτιάς, έχει στενή συγγένεια με τον Προμηθέα μπορούμε να μας κάνει να υποθέσουμε πως ο τελευταίος είχε την ίδια σημασία, πριν περιοριστεί ο ρόλος του στο ρόλο του ευεργέτη των ανθρώπων, που τους φέρνει τη θεϊκή φλόγα. Το δέσιμο του Τιτάνα με αλυσίδες και η απελευθέρωση του είναι επομένως μυθολογικές εκφράσεις, που μας φαίνεται ότι πρέπει να εξηγηθούνε με το θέαμα που παρουσιάζει τον ουρανό ως την προέλευση της φωτιάς. Όμως αυτές οι εκφράσεις εφαρμόζονταν και σε πολλά και διάφορα φαινόμενα όπως για παράδειγμα είτε με τον ήλιο δέσμιο τη νύχτα, του δεν ξαναβρίσκει τη λευτεριά του την αυγή, είτε με τον ήλιο που τον σκιάζει το σύννεφο, είτε ακόμα με τη φωτιά του κεραυνού, που ξεφεύγει από τα δεσμά της ουράνιας του φυλακής και έρχεται στην γη και μάλιστα αυτό το τελευταίο παράδειγμα μας φαίνεται ότι αποδίδει ικανοποιητικά όλες τις λεπτομέρειες του μύθου του Προμηθέα.

Για τους Έλληνες, ο Προμηθέας δεν είναι εγκληματίας. Στις σχέσεις του με τη γη, είναι, αντίθετα, ένα πνεύμα φιλικό της ανθρωπότητας (φιλάνθρωπος), που την ανύ­ψωσε στον πολιτισμό, που την εμύησε στη γνώση όλων των τεχνών: Αντίληψη που σ’ αυτήν ο Αι­σχύλος έδωσε τις ωραίες αναπτύξεις που γνωρί­ζουμε. Με τη φωτιά, μια που υπήρξε το πρώτο όρ­γανο της κοινωνικής καλλιέργειας, θα μπορούσαμε να πούμε πως το ανθρώπινο γένος άρχισε να βγαί­νει απ’ τη βαρβαρότητα και τη χοντροκοπιά του την αρχική, να ξεχωρίζει απ’ τον κόσμο των ζώων, ώστε να ζει τη δικιά του ζωή. Φτάσαν επομένως οι άνθρωποι να προσδώσουνε σ’ αυτή την ανακάλυ­ψη τις αρχές της πολυμήχανης κι έξυπνης ανθρω­πότητας, θεωρώντας το πρόσωπο που υπήρξε ο αυτουργός αυτής της ανακάλυψης σαν τον τύπο του πρώτου ανθρώπου.

Ο Προμηθέας ως ο δημιουργός του ανθρώπου.

Κατά την παράδοση ο Προμηθέας είναι ο δημιουργός του ανθρώπου τον οποίο έπλασε από πηλό κατά συνέπεια ο Προμηθέας είναι κάτι περισσότερο απ’ το αρχέτυπο του ανθρώπου, είναι ο γεννήτορας του. Συγκεκριμένα όπως ο Ήφαιστο να πλάθει την πρώτη γυναίκα και να της δίνει ζωή, το ίδιο κι ο Προμηθέας ζυμώνει το μουσκεμένο άργι­λο και κάνει το κορμί του πρώτου άντρα.

Μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, ο Δίας προστάξει τον Προμηθέα και την Αθηνά να δημιουργήσουν μια καινούργια ανθρώπινη γενιά από τη λάσπη που είχε κατακαθίσει στα νερά και, την εποχή του Παυσανία, δείχναν ακόμα στη Φωκίδα τον πηλό που μεταχειρίστηκε ο τιτάνας Προμηθεύς. Σε πολλά αρχαία ανάγλυφα βλέπουμε, πραγματικά, τον Προ­μηθέα να πλάθει το σώμα του ανθρώπου, είτε μονάχος είτε με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς.

Ο Αισχύλος αναφέρει ότι ο Προμηθέας γεννιέται από την Θέμιδα η οποία ως φαίνεται δεν είναι παρά μια άλλη μορφή της Γαίας . Ο Προμηθέας είναι λοιπόν το παιδί της Γης είναι ο αυτόχθονος άνθρωπος, που η παράδοση του παρουσιάζεται, με μερικές παραλλαγές, σ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας.

Σύμφωνα με την ίδια ιδέα, είναι ο πατέρας του Δευκαλίωνα, που, για τους Βοιωτούς, ήταν ο προπάτορας του ανθρώπινου γένους· ή ο σύζυγος της Πύρρας, που του δίνει για γιό τον Έλληνα, τον πατέρα των Ελλήνων.

Ο Φορωνεύς, ένας άλλος Προμηθεύς

Η ελληνική μυθολογία δίνει τον ίδιο ρόλο και σ’ ένα άλλο πρόσωπο θεϊκό, λιγότερο γνωστό από τον Προμηθέα, που ο θρύλος του προσφέρει μαζί με το θρύλο του Προμηθέα αξιοσημείωτες αναλογίες. Αυτό το πρόσωπο είναι ο Φορωνεύς, ήρωας ενός αρχαίου ποιήματος της «Φορωνίδος», που δυστυχώς χάθηκε. Ο θρύλος του είχε εντοπιστεί στην Αργολί­δα, όπου έκαιγε στο βωμό του μια αδιάκοπη φλό­γα, προορισμένη να θυμίζει, ότι ήταν ο εφευρέτης της φωτιάς . Ο Φορωνεύς φίλος και αυτός των ανθρώπων, όπως ο Προ­μηθέας, τους είχε καλέσει σε όλα τα ευεργετήματα της κοινωνικής ζωής συγκεντρώνοντας τους σε μια πόλη που είχε το όνομα του. Λέγαν ακόμα, ότι υπήρξεν ο πρώτος άνθρωπος ή ο πατέρας των θνη­τών .

Η γενεαλογία που του δίνει πατέρα τον ποταμόν Ίναχο θυμίζει εκείνην που κάνει να γεννιέται ο Τιτάνας από την Ωκεανίδα Κλυμένη. Αλλά ο Φορωνέας είχε μητέρα τη νύμφη Μελία, καταγωγή, με σημασία, που τον ξεχωρίζει απ’ τον Προμηθέα. Η Μελία, που το όνομα της αρκεί να το δείξει, είναι η προσωποποίηση του δέντρου με το ξύλο το λευκό, που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν μελία, κατά τον Ησίοδο, οι άνθρωποι της εποχής του χαλ­κού, και που είναι στους Έλληνες, εκείνο το ου­ράνιο δέντρο το κοινό σ’ όλες τις χρήσεις. Αυτό το δέντρο είχε ένα κλαδί φλογισμέ­νο από κεραυνό. Ένα θεϊκό πουλί, που φώλιαζε στα κλαδιά του, έκλεβε τούτο το κλαδί και τόφερνε με το ράμφος του στη γη.

Το 1815 με το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων, στην Ευρώπη επιχειρείται από τους συνασπισμένους Μονάρχες των Αυτοκρατοριών η Παλινόρθωση του Παλαιού Καθεστώτος.

Στο Συνέδριο της Βιέννης αποφασίζεται μία βίαιη απολυταρχική «ενοποίηση» της Ευρώπης (πρώτη απόπειρα ιστορικά) που όμως βρίσκει απέναντί της τους λαούς της Ευρώπης.

Τα μηνύματα της Γαλλικής Επανάστασης, το καλλιτεχνικό κίνημα του Ρομαντισμού αλλά και η αναπόφευκτη φθορά των τεράστιων πολυεθνικών αυτοκρατοριών καθώς και η πίεση των ανερχόμενων οικονομικά Αστών ,οδηγεί νομοτελειακά στην διάλυση τους μέσω εθνικιστικών αυτονομιστών κινημάτων λαών που απαιτούν να ταυτιστεί η λέξη Έθνος με τη λέξη Κράτος.

Η έννοια της εθνότητας και της εθνικής καθαρότητας ήταν εξαιρετικά συγκεχυμένη αφού επί αιώνες ζούσαν στα εδάφη των «πολυπολιτισμικών» ή καλύτερα «πολυεθνοτικών» αυτοκρατοριών άνθρωποι ανάμεικτοι με διαφορετικές θρησκείες ή γλώσσες οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονταν κατά βούληση.

Από τις πρώτες εξεγέρσεις –επαναστάσεις που απαιτούσαν απόσχιση από τον κορμό της αυτοκρατορίας στην οποία ανήκαν και την δημιουργία Εθνικού Κράτους ήταν και η Ελληνική.

Αν και η Ιερά Συμμαχία ήταν αντίθετη σε τέτοιες εξεγέρσεις η αλλαγή της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής το 1822 και η απόφαση τελικά των Ευρωπαίων να λύσουν το Ανατολικό Ζήτημα, δλδ το τι θα έκαναν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που εμπόδιζε την ενιαία ευρωπαική καπιταλιστική ανάπτυξη αλλά και στεκόταν στη μέση για το δρόμο προς τα πετρέλαια της Αραβικής χερσονήσου, οδήγησε τις Μεγάλες Δυνάμεις να στηρίξουν τους Ελληνες και τελικά να δημιουργήσουν ένα μικρό κρατίδιο –προτεκτοράτο στα ευρωπαικά πλευρά της Οθωμανικής Τουρκίας.

Το παράδειγμα του ελληνικού εθνικού –αλυτρωτικού αγώνα για δημιουργία εθνικού κράτους ακολούθησαν και οι υπόλοιπες βαλκανικές εθνότητες με αποκορύφωμα την λύση των διαφορών τους, μεταξύ τους και με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τους

Βαλκανικούς πολέμους.

Ο Εθνικισμός κυριαρχεί πλέον ως ιδεολογία και πρακτική και αδήριτη εμφανίζεται η ανάγκη για ‘εθνική καθαρότητα’ στους κατοίκους των Νέων Χωρών που ξεπετάγονται απ΄τον τεμαχισμό της Οθωμ. Αυτοκρατορίας.

Η στρατιωτική διαμάχη Ελληνικού και Βουλγαρικού Κομιτάτου (χριστιανών ορθόδοξων και των δύο) για την κυριαρχία στον ευαίσθητο χώρο της Μακεδονίας (με γεωγραφικούς όρους χαρακτηρισμός) οδηγεί , με αρκετή καθυστέρηση, στην εμφάνιση και Τούρκων Εθνικιστών , των Νεότουρκων, που ιδρύουν το κόμμα τους το 1908 στη Θεσσαλονίκη με βασικό τους σύνθημα «Η Τουρκία στους Τούρκους».



Η μοιρασιά της Μακεδονίας ανάμεσα σε Σέρβους , Έλληνες και Βούλγαρους Χριστιανούς οδηγεί, με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, έναν τεράστιο αριθμό μουσουλμάνων κατοίκων , υπό την πίεση των νέων καθεστώτων, να μετακινηθούν δια της βίας , ως πρόσφυγες , στα Δυτικά παράλια της Οθωμανικής Τουρκίας, κυρίως στην Ανατολική Θράκη και την Μικρά Ασία.

Η πίεση στους παλιότερους ντόπιους πληθυσμούς Ελλήνων, Τούρκων, Αρμενίων κλπ είναι τεράστια και λέγεται ότι το 1914 είχε ήδη συμφωνηθεί μεταξύ Ελλάδας και Οθωμ.Τουρκίας μια υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών για να ανακουφισθεί η πληθυσμιακή πίεση και για να αποκτηθεί η διαβόητη «εθνική ομοιογένεια ‘ και στις δύο πλευρές του Αιγαίου.

Μεσολαβεί όμως ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος και ο τερματισμός του τοποθετεί την Τουρκία στην πλευρά των ηττημένων , άρα τα εδάφη της βαίνουν προς μοίρασμα.

Η Ελλάδα, που είχε συρθεί στο πλευρό της Αντάντ από τον Βενιζέλο με τίμημα τον Εθνικό Διχασμό, είναι στην πλευρά των νικητών.

Πλήν των άλλων εδαφικών κερδών της λαμβάνει και την εντολή να στείλει στρατό στη Σμύρνη καθώς και Έλληνα Διοικητή για την επιβολή της τάξης με δικαίωμα ελέγχου μιας μικρής και μόνο εδαφικής ζώνης γύρω απ΄αυτήν.(και υποχρέωση σε τρία χρόνια να διεξάγει δημοψήφισμα εκεί για το εάν θα προσαρτηθεί στην Ελλάδα η Σμύρνη)

(Στα παραλειπόμενα της Ιστορίας γράφεται ότι στον Βενιζέλο είχε προταθεί αντί της Σμύρνης η Νότια Αλβανία αλλά δεν την δέχθηκε καθώς δεν εξυπηρετούσε τα εμπορικά συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης της οποίας ήταν γνήσιος εκπρόσωπος).

Στην Τουρκία , που διαλύεται απ τους Συμμάχους, έχει εμφανιστεί ένας ηγέτης των Νεότουρκων, ακραιφνής εθνικιστής και οπαδός της εθνοτικής καθαρότητας, ο Κεμάλ, έξυπνος και εξαιρετικός στις διπλωματικές κινήσεις.



Η άφιξη του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, η ατυχής επιλογή του Διοικητή Στεργιάδη, που αντιμετώπιζε με βαναυσότητα τους άλλους πληθυσμούς της κοσμοπολίτισσας Σμύρνης και κυρίως η επέκταση, με στρατιωτικά μέσα, της ζώνης της Σμύρνης προς τα Ανατολικά αποτελεί βούτυρο στο εθνικιστικό ψωμί του Κεμάλ.

Ο ελληνικός στρατός , σε μία αυτοκτονία στρατιωτική, προχωρεί προς τα βάθη της Ανατολίας, μακρυά απ τις γραμμές ανεφοδιασμού του, βιαιοπραγώντας κατά των ντόπιων χωρικών για την εξεύρεση τροφής , ενώ οι αντάρτες του Κεμάλ τον χτυπούν με ανορθόδοξο πόλεμο και τον αποδεκατίζουν σιγά –σιγά , και ενώ το μίσος κατά των Ελλήνων ‘εισβολέων’ αυξάνεται μεταξύ του ντόπιου πληθυσμού.

Πίσω, η Ελλάδα βογγά, υποφέρει οικονομικά, ο λαός δεν αντέχει και καταψηφίζει τον Βενιζέλο στις εκλογές του 1920 , εκλέγει την αντιπολίτευση που κατέβηκε με σύνθημα «Τέλος στον Πόλεμο» , που κρατούσε άλλωστε δέκα χρόνια ήδη.

Οι εκλεγέντες, ως είθισται στην χώρα μας, καταπατούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και συνεχίζουν τον πόλεμο.



Ο Κεμάλ ενισχυμένος με συμφωνίες με την Γαλλία και την Σοβιετική Ένωση ( οι σοβιετικοί δεν ξέχασαν ποτέ ότι ο Βενιζέλος έστειλε στην Ουκρανία ελληνικό στρατό κατά των μπολσεβίκων), η Ελλάδα αποδυναμωμένη και χωρίς στήριξη απ΄τους Συμμάχους της προχωρεί και αναπόφευκτα ηττάται.

Κατά την υποχώρηση του ο ελληνικός στρατός εφαρμόζει την τακτική της «καμμένης γής» αυξάνοντας το μένος της εκδίκησης του στρατού του Κεμάλ, που βασίζεται κυρίως σε φανατικούς, πρώην ατάκτους.



Αν προσθέσουμε ότι οι Έλληνες στην Οθωμ.Τουρκία κρατούσαν τα σκήπτρα της οικονομικής ανάπτυξης , άρα ήταν εύποροι, ενώ οι Τούρκοι συνήθως υπηρέτες ή εργάτες στις επιχειρήσεις τους, υπεισέρχεται κι ένα ταξικό στοιχείο μίσους κατά των Ελλήνων που άριστα αξιοποίησε ο Κεμάλ.

Ο ελληνικός στρατός μπαίνει καταδιωκόμενος στη Σμύρνη, όπου συρρέουν καταδιωκόμενες επίσης και ομάδες ελλήνων από την ενδοχώρα και αφού εγκαταλείπει στη μοίρα του τον ντόπιο ελληνικό πληθυσμό, μπαίνει στα καράβια, με πρώτον τον Έλληνα διοικητή Στεργιάδη , και επιστρέφει στην Ελλάδα.



Πίσω λαμβάνει χώρα μία απ τις μεγαλύτερες παγκοσμίως εθνοκαθάρσεις.

Υπό τα βλέμματα του Συμμαχικού Στόλου που ήταν αγκυροβολημένος στο λιμάνι της Σμύρνης. Δεν χύθηκε ούτε ένα δάκρυ για την σφαγή.

Μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης επιβάλλεται για πρώτη φορά παγκοσμίως η απάνθρωπη και κατάφορη καταπάτηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος της «υποχρεωτικής ανταλλαγής πληθυσμών».

Εκατομμύρια άνθρωποι άφησαν πίσω τα σπίτια τους , τους προγονικούς τους τάφους, ζωή χρόνων, και πέρασαν απ την μια στην άλλη άκρη του Αιγαίου.



Η βιασύνη αλλά και η ανακούφιση με την οποία Κεμάλ και Βενιζέλος υπέγραψαν αυτή την ανθρωπίνως επονείδιστη συνθήκη που σφράγιζε την «Ειρήνη» με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, δείχνει ότι ήταν απολύτως επιθυμητή και από τις δύο πλευρές αυτή ‘η εθνική καθαρότητα’ για να προχωρήσουν οι χώρες τους.

Το όνειρο και των δύο ηγετών είχε γίνει πραγματικότητα.

Είχαν κατορθώσει να έχουν σταθερά σύνορα και ομοιογενή πληθυσμό για να ολοκληρώσουν τα οράματα προόδου των χωρών τους.

Στην Ελλάδα η Μεγάλη Ιδέα του Αλυτρωτισμού είχε πνιγεί μέσα στο λιμάνι της Σμύρνης.

Όλοι γνωρίζουμε τη συνέχεια, δλδ ότι η Ελλάδα δανείστηκε τεράστια ποσά για την Αποκατάσταση των Προσφύγων, (η Τουρκία δεν δέχτηκε κανένα δάνειο αυτού του τύπου) τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν, η «ανταλλάξιμη περιουσία» πολλές φορές πέρασε σε χέρια μη προσφύγων και το 1932 η Ελλάδα επτώχευσε για άλλη μια φορά στην Ιστορία της.

Οι πρόσφυγες όμως έστησαν την καινούργια Ελλάδα. Περιφρονημένοι, καθυβριζόμενοι και καταδιωκόμενοι από τους παλαιούς κατοίκους της χώρας, δούλεψαν , μπόλιασαν με πολιτισμό τον τόπο και προχώρησαν μπροστά.

Σήμερα, 90 χρόνια μετά, τα εγγόνια αυτών που «ανταλλάχθησαν» επιστρέφουν και επισκέπτονται τους τόπους των παππούδων τους. Κλαίνε πάνω σε πέτρες και χώματα που δεν γνώρισαν οι ίδιοι ποτέ , οι μνήμες των παππούδων τους στοιχειώνουν.

Αυτά τα εγγόνια είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της φιλίας των δύο λαών, ούτε μια πικρή κουβέντα δεν ακούγεται ανάμεσα στους λυγμούς της επιστροφής στον Τόπο που κρατάνε οι ρίζες τους. Το τοπίο, οι συνήθειες, τα τραγούδια, το φαγητό, οι τρόποι που πενθούν και χαίρονται οι δυό λαοί έχουν βάθος ιστορικό αιώνων και είναι πάντα εδώ, παρόντες.

Αντίθετα τα πνευματικά εγγόνια εκείνων που λοιδωρούσαν τότε τους πρόσφυγες με λέξεις όπως « παστρικές» ή «τουρκόσποροι» είναι και πάλι αυτοί που κραυγάζουν το μίσος, ζητούν το αίμα και τον πόλεμο ανάμεσα στις δύο χώρες.

Οι ίδιοι εθνικιστές και απ΄τις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Ούτε η Μνήμη ούτε το Αίμα θα τους αφήσει να κερδίσουν.


Σοφία Λαμπίκη ( in memoriam των δακρύων των ανθρώπων που έχασαν την πατρική γη κι απ τις δυό πλευρές του Αιγαίου)

Πηγή: Χιώτικη Σφίγγα

Οκτώ χρόνια μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, η κατάσταση στον ελλαδικό χώρο ήταν δραματική. Μεγάλα προβλήματα, όπως η αγροτική γη, οι εθνικές γαίες, η εκπαίδευση κ.ά. συνέχισαν να ταλανίζουν τη χώρα, με αποτέλεσμα την δικαιολογημένη δυσφορία του λαού.

Ο απολυταρχικός τρόπος άσκησης της εξουσίας του παλατιού πολλές φορές οδηγούσε σε μικροεξεγέρσεις, οι οποίες καταστέλλονταν αμέσως από τον κυβερνητικό στρατό.

Το παλάτι συγκέντρωνε το γενικό μίσος και αποτελούσε τον στόχο της πολιτικής πάλης.

Προετοιμασία

Το 1840, ο Μακρυγιάννης ίδρυσε μια-κατα τον Όθωνα-,παράνομη οργάνωση, με σκοπό την επιβολή συντάγματος. Στην οργάνωση σύντομα μυήθηκαν οπλαρχηγοί και αγωνιστές του '21, οι οποίοι είχαν παραγκωνισθεί από τους Βαυαρούς. Τα μέλη της οργάνωσης δεσμεύονταν με όρκο στην πατρίδα και στην Ορθοδοξία. Μερικοί από τους οπλαρχηγούς που μυήθηκαν ήταν οι Θεόδωρος Γρίβας, Μήτρος Δεληγιώργης, Κριεζιώτης κ.α.

Στη συνέχεια ο Μακρυγιάννης έστρεψε την προσοχή του στους πολιτικούς και κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια, έτσι ώστε να μυήσει έμπιστα άτομα. Προσέγγισε και μύησε τον αρχηγό του Ρωσικού κόμματος, τον Ανδρέα Μεταξά, σημαντική προσωπικότητα της εποχής, ενώ στη συνέχεια προσχώρησε στο κίνημα και ο αρχηγός του Αγγλικού κόμματος, Ανδρέας Λόντος. Αυτοί οι δύο κατόρθωσαν να μυήσουν τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής όπως τους: Ρήγα Παλαμήδη, Κωνσταντίνο Κανάρη, Χρύσανθο Σισίνη, Κωνσταντίνο Ζωγράφο κ.α. Για να επιτύχει όμως το κίνημα χρειαζόταν και η συνεργασία του στρατού.

Για τον λόγο αυτό μύησαν τον συνταγματάρχη Δημήτριο Καλλέργη. Για να επιτύχουν τους σκοπούς τους φρόντισαν να τον μεταθέσουν από το Άργος στην Αθήνα και να τον διορίσουν στρατιωτικό διοικητή της Αθήνας. Ο Καλλέργης κατάφερε να φέρει σε επαφή τους κινηματίες και με άλλους στρατιωτικούς, όπως τον Σπυρομήλιο και να τους πείσει να προσχωρήσουν στην οργάνωση. Λίγο πριν το ξέσπασμα του κινήματος σχηματίστηκε τριμελής επιτροπή που σχηματίστηκε από τους Ανδρέα Μεταξά, Μακρυγιάννη και Δημήτριο Καλλέργη. Ο καθένας αντιπροσώπευε έναν διαφορετικό κόσμο: ο Μεταξάς τον πολιτικό, ο Μακρυγιάννης το λαϊκό και ο Καλλέργης το στρατιωτικό.

 Η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843

Η αρχική ημερομηνία εκδήλωσης του κινήματος είχε ορισθεί να είναι η 25η Μαρτίου 1844, για να συμπίπτει με τον εορτασμό της επανάστασης. Ο ενθουσιώδης όμως Μακρυγιάννης διέδωσε το μυστικό σε πολλούς, με αποτέλεσμα να επισπευσθεί η εκδήλωση του κινήματος. Το κίνημα είχε αποφασισθεί να ξεσπάσει στους στρατώνες, έτσι ώστε να ακινητοποιηθούν άμεσα τα στελέχη του Οθωνικού καθεστώτος. Έτσι, τη νύχτα της 2ης προς 3ης Σεπτεμβρίου πολλά σημαίνοντα στελέχη του κινήματος κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Μακρυγιάννη για να δώσουν το τελικό σύνθημα. Η χωροφυλακή παρατήρησε τις ύποπτες κινήσεις γύρω από την οικία του και την περικύκλωσαν.

Ο Καλλέργης, συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα της κατάστασης, κατέφθασε στους στρατώνες και ξεσήκωσε τους αξιωματικούς με το σύνθημα "Ζήτω το Σύνταγμα". Αμέσως διέταξε έναν λόχο να διαλύσει την πολιορκία του οίκου του Μακρυγιάννη και άλλον ένα να ανοίξει τις φυλακές του Μεντρεσέ, ενώ αυτός παράλληλα κατευθυνόταν με 2.000 στρατιώτες στα ανάκτορα. Επιπλέον είχε στείλει στρατιωτικά αποσπάσματα να καταλάβουν το νομισματοκοπείο, την Εθνική Τράπεζα, το Δημόσιο Ταμείο και τα διάφορα υπουργεία.

Η άφιξη του στρατού με ζητωκραυγές και συνθήματα συντέλεσε, ώστε να σπεύσουν προς τα ανάκτορα και οι κάτοικοι της Αθήνας και να ενωθούν με τον στρατό. Ο Βασιλιάς έστειλε τον υπασπιστή του Γρίβα Γαρδικιώτη και τον υπουργό στρατιωτικών Αλέξανδρο Βλαχόπουλο να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση και να προσπαθήσουν να μεταπείσουν τους στρατιώτες. Κατά διαταγή όμως του Καλλέργη συνελήφθησαν αμέσως. Ο Όθωνας, φοβούμενος για τα χειρότερα, έστειλε τον Στάινστορφ, τον διαγγελέα του, στο Σχινά για να φέρει τα πυροβόλα. Ο τελευταίος όμως προτίμησε να συνταχθεί με τους επαναστάτες.

Στις 3 τα ξημερώματα προσήλθαν και οι πολιτικοί αποστάτες και μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο Α. Μεταξάς, ο Α. Λόντος, ο Κ. Ζωγράφος, ο Ρ. Τζουρτζ, κάλεσαν τους υπόλοιπους συμβούλους της επικρατείας σε συνεδρία για να επικυρώσουν τις επαναστατικές πράξεις.

Το συμβούλιο αναγνώρισε το κίνημα, καθόρισε τη σύγκληση Εθνοσυνέλευσης και διόρισε επιτροπή υπό τους Γεώργιο Κουντουριώτη, Λ. Μαυρομιχάλη, Γ. Λινιάνα, Γ. Ψύλλα, Ανδρέα Λόντο και Κ. Προβελέγγιο, η οποία θα παρουσίαζε τις αποφάσεις του στο Βασιλιά.

Το νέο υπουργικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν στελέχη και από τα τρία μεγάλα κόμματα, είχε ως εξής )Κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά 1843): Πρόεδρος και υπουργός εξωτερικών Ανδρέας Μεταξάς, υπουργός στρατιωτικών ο Ανδρέας Λόντος, υπουργός Ναυτικών ο Κωνσταντίνος Κανάρης, υπουργός Δικαιοσύνης ο Λέων Μελάς, υπουργός εκκλησιαστικών & παιδείας ο Μιχαήλ Σχινάς, υπουργός Οικονομικών ο Δρόσος Μανσόλας και υπουργός Εσωτερικών ο Ρήγας Παλαμήδης.
Η επόμενη μέρα

Ο λαός και ο στρατός διαλύθηκαν στις 3 το μεσημέρι, αφού πληροφορήθηκαν ότι όλα τα αιτήματα έγιναν αποδεκτά. Τέλος, με βασιλικά διατάγματα η 3η Σεπτεμβρίου ανακηρυσσόταν σε μέρα εθνικής γιορτής, ενώ ο Δημήτριος Καλλέργης παρασημοφορούνταν, ως αρχηγός[3] του επαναστατικού κινήματος.