Navi Voice

Ο μαγικός κόσμος του διαδικτύου

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Σπάνιες φωτογραφίες από την Παλιά Πάτρα!

Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2015 0 σχόλια
Είναι όμορφες εικόνες από την Πάτρα μιας άλλης εποχής... Η οδός Μαιζώνος, η Παλιά Αγορά, Αγίου Ανδρέου και Ζαϊμη, το Πατραικό Ωδείο, η περιοχή του Κάστρου και άλλα μέρη και κτίρια της πόλης μας σε σπάνιες φωτογραφίες.

Οι φωτογραφίες αυτές έχουν ανέβει στο διαδίκτυο και έχουν κοινοποιηθεί από πολλούς Πατρινούς και όχι μόνο.

Πηγη: Patras Memories

































θεματική ενότητα: 📂 Φωτογραφίες Read more... 👆
από ~ Δεν υπάρχουν σχόλια:
Θεματική Ενότητα:

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

«ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ» ΞΑΝΑ Η ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2015 0 σχόλια
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Την «ανάδυση» και μάλιστα κάτω από τις ακτίνες του ηλίου, νέων χρυσών ψηφιδωτών με μεγάλη θρησκευτική αξία τα οποία μέχρι σήμερα βρίσκονταν κρυμμένα από παλαιότερες παρεμβάσεις στον ναό του Παντοκράτορος της Κωνσταντινούπολης, που σήμερα είναι το Molla Zeyrek τζαμί, ανακοίνωσαν οι δημοτικές αρχές της Πόλης.

Η ανακάλυψη αυτή προκαλεί μεγάλη αίσθηση, καθώς εδώ και λίγο καιρό έχουν αρχίσει καινούργιες εργασίες συντήρησης του τζαμιού με απανωτές εκπλήξεις για τους Τούρκους. Όλο και νέα ελληνορθόδοξα σύμβολα έρχονται στο φως της δημοσιότητας, τονίζοντας τον ελληνορθόδοξο χαρακτήρα αυτού του ιστορικού μεγαλοπρεπούς κτίσματος της βασιλεύουσας.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Yeni Şafak, ο Üzlifat Canav Özgümüş, καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών και Σχεδίου του πανεπιστημίου Dogüş της Κωνσταντινούπολης, δήλωσε πως κατά την διάρκεια των εργασιών συντήρησης και ανακαίνισης του Molla Zeyrek Camii, ανακαλύφθηκαν χρυσά ψηφιδωτά απ την εποχή του Βυζαντίου και κατά πάσα πιθανότητα από την εποχή του αυτοκράτορα Ιωάννη Κομνηνού και της αυτοκράτειρας Ειρήνης την ιστορία των οποίων, όπως φαίνεται, γνωρίζουν πολύ καλά οι Τούρκοι.

Το εντυπωσιακό του γεγονότος αυτού είναι, όπως αποκαλύπτει και ο Τούρκος καθηγητής, ότι τα ψηφιδωτά ήρθαν στο φως κατά την ανατολή του ηλίου, (gün ışığına), στο μέρος που βρίσκονταν συσκοτισμένα θυμίζοντας μας το παρόμοιο γεγονός της αποκάλυψης πριν από τέσσερα χρόνια του αγγέλου της αγίας Σοφίας στον τρούλο του ναού που αποκαλύφτηκε όταν το μέρος όπου βρίσκονταν φωτίστηκε από τις ακτίνες του ηλίου.

 
Την περίοδο του Ιωάννη Κομνηνού, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Τούρκος καθηγητής, η μονή του Παντοκράτορος ήταν το επίκεντρο ενός μεγάλου κτιριακού συγκροτήματος που αποτελείτο από τα κελιά των μονάχων, το καθολικό της μονής, νοσοκομείο που προσέφερε ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες του στους κατοίκους της Πόλης, φαρμακείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο και νεκροταφείο.
Λίγο μετά την άλωση της Πόλης, όπως είναι γνωστό, η μονή έγινε τζαμί και πήρε την ονομασία Molla Zeyrek Cami. Πλησίον του κτίσματος οι Τούρκοι έκτισαν και ένα μεντρεσέ, δηλαδή ισλαμικό κατηχητικό σχολείο. Παρ’ όλα αυτά η ελληνορθόδοξη ταυτότητα του ναού ποτέ δεν λησμονήθηκε και από τους ίδιους τους Τούρκους.

Σύμφωνα με τον Üzlifat Canav Özgümüş, κατά την διάρκεια του δεκάτου ογδόου αιώνα, την περίοδο που ήταν σουλτάνος ο Μουσταφά ο τρίτος και κατά τη διάρκεια του δεκάτου ενάτου αιώνα, την περίοδο του σουλτάνου Αμπντούλχαμίτ του δεύτερου, έγιναν διάφορες εργασίες ανακαίνισης του κτίσματος.



Από τότε λέγετε ότι είχε γίνει αναφορά για διάφορα υάλινα δοχεία, κανάτες, κασέλες και μπρίκια, από τη περίοδο του Ιωάννη Κομνηνού τα οποία, όπως αναφέρεται, πρέπει να ανήκαν στο φαρμακείο της μονής και τα οποία σήμερα συλλέχτηκαν και τοποθετήθηκαν σε ιδιαίτεροι χώρο. Υπήρχε δηλαδή ένα οργανωμένο φαρμακείο με όλες τις προδιαγραφές για την αντιμετώπιση των ασθενειών της εποχής, την ίδια περίοδο που στην υπόλοιπη Ευρώπη ο κλάδος της ιατρικής βρίσκονταν σε πρωτόγονη κατάσταση.


Επίσης παράλληλα με τα καινούργια ψηφιδωτά κατά την διάρκεια των εργασιών ανακίνησης, ανευρέθηκαν και κάποια ιερά δισκοπότηρα, καθώς και καντήλια, που βρίσκονταν στο ιερό καθολικό ναό της μονής.

Η μονή του Παντοκράτορα είναι μετά την μονή της Αγίας Σοφίας η πιο εντυπωσιακή των σωζόμενων βυζαντινών εκκλησιών της Πόλης. Η τοποθεσία της είναι άνω της «Πύλης των Αλεύρων», στην δεξιά πλευρά της λεωφόρου που πηγαίνει από την πύλη αυτή ως το υδραγωγείο του Ουάλεντος. Κείτεται σε τεχνητό λόφο. Στα ανατολικά είναι χτισμένα απόκρημνα τείχη πολλών μέτρων ύψους, που συγκρατούν το έδαφος. Πάνω στον λόφο βρίσκονται μαρμάρινοι κίονες και τεράστιοι λίθοι, κλασικο δειγμα βυζαντινής αρχιτεκτονικής.


Στον βορά βρίσκονταν επίσης τείχη, τα οποία κατεδαφίστηκαν και έχουν μείνει ερείπια. Μεταγενέστερες περιγραφές για την μονη έχουμε από τον Γάλλο Chevallier και τον Γερμανό Χάμμερ. Μπροστά από τον ναό βρίσκεται μια μεγάλη αρχαία λάρνακα με ίχνη σταυρών που χρησιμεύει ως κρήνη.

Η μονή έχει έναν μεγαλοπρεπή νάρθηκα. Η αξιοθαύμαστη βασιλική πύλη είναι κτισμένη με μονόλιθους παραστάδες από πολύτιμο ερυθρό στικτό μάρμαρο. Στο εσωτερικό του ναού δεν υπάρχουν βυζαντινά κοσμήματα, ο χώρος του όμως είναι φωτεινότατος. Σχεδόν 150 βήματα κάτω από την μονή υπάρχει το κτίριο της βιβλιοθήκης της μονής. -


ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

θεματική ενότητα: 📂 Επικαιρότητα 📂 Ιστορία Read more... 👆
από ~ Δεν υπάρχουν σχόλια:
Θεματική Ενότητα: ,

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Αγκαλιασμένο βρέθηκε προϊστορικό ζευγάρι στο Διρό

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 19, 2015 0 σχόλια
Μία σπάνια και...ρομαντική ανακάλυψη έκαναν αρχαιολόγοι στο Διρό, οι οποίοι βρήκαν ένα προϊστορικό ζευγάρι να έχει ταφεί αγκαλιασμένο.

Ο «έρωτας» τους θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι μία κολώνια που κρατάει χρόνια, καθώς το ζευγάρι του Διρού «κοιμάται» αγκαλιασμένο για σχεδόν 6.000 χρόνια!

Η νέα ανακάλυψη έγινε στο πλαίσιο της ανασκαφής που γίνεται στη θέση Ξαγκουνάκι στον περιβάλλοντα χώρο του σπηλαίου Αλεπότρυπα. Μαζί με το ζευγάρι ανακαλύφθηκε και μια δεύτερη διπλή αδιατάρακτη ταφή νεαρών ενηλίκων, άνδρα και γυναίκας, σε εξαιρετικά συνεσταλμένη στάση σε συνάφεια με σπασμένες αιχμές βελών.

Όπως αναφέρει στην ανακοίνωση του το υπουργείο Πολιτισμού, οι ταυτόχρονες διπλές ταφές δεν είναι συχνό φαινόμενο και πολύ περισσότερο συχνό αρχαιολογικό εύρημα. Επιπλέον οι διπλές ταφές σε στάση εναγκαλισμού είναι εξαιρετικά σπάνιες και αυτή του Διρού αποτελεί μια από τις αρχαιότερες του κόσμου, αν όχι την αρχαιότερη, μέχρι σήμερα.

Οι επιστήμονες, χρησιμοποιώντας την μέθοδο της χρονολόγησης με άνθρακα, τοποθετούν την ηλικία των δύο ατόμων στο στο 3800 π.Χ., ενώ ανάλυση DNA των οστών των δύο ατόμων απέδειξε ότι πρόκειται για έναν άνδρα και μία γυναίκα.

Στο χώρο βρέθηκαν επίσης ενταφιασμένα δύο έβρυα, ένα εκ των οποίων σε αγγείο, καθώς και μεγάλη ποσότητα ανθρώπινων σκελετικών καταλοίπων που αντιπροσωπεύουν δεκάδες ατόμων, αλλά και αντικείμενα Μυκηναϊκής Εποχής. Όπως προέκυψε από τις έρευνες, οι τάφοι που βρέθηκαν στο σημείο αποτελούν τη «δεύτερη τελευταία κατοικία» των ενταφιασμένων. Η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική κατασκευή για την προσχεδιασμένη μεταφορά και δευτερογενή ταφή δεκάδων ατόμων, αποτελεί μοναδικό παράδειγμα στην Μυκηναϊκή εποχή.

Στην ευρύτερη περιοχή του σπηλαίου δεν έχουν μέχρι στιγμής εντοπισθεί κατάλοιπα οικισμού της Μυκηναϊκής Εποχής, παρά τη συστηματική επιφανειακή έρευνα. Η πλησιέστερη θέση αυτής της εποχής βρίσκεται στον Άγιο Βασίλειο, σε απόσταση τουλάχιστον 40 χιλιομέτρων από την Αλεπότρυπα. Η συνέχιση της έρευνας θα συμβάλει στην αποσαφήνιση αυτών των ζητημάτων.

Προς το παρόν μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι η περιοχή του σπηλαίου λειτούργησε επί χιλιετίες στη συλλογική μνήμη των ομάδων ως χώρος απόθεσης των νεκρών τους.
θεματική ενότητα: 📂 Επιστήμη 📂 Ιστορία Read more... 👆
από ~ Δεν υπάρχουν σχόλια:
Θεματική Ενότητα: ,

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

H Καταιγίδα της Ερήμου

Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2015 0 σχόλια
Η επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου» είναι αυτή που θα δώσει τέλος στην «μητέρα όλων των μαχών» για τον πρώην ηγέτη του Ιράκ, Σαντάμ Χουσείν, τον Α΄Πόλεμο του Περσικού Κόλπου. Στις 14 Ιανουαρίου του 1991 οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους θα αποφασίσουν να τερματίσουν τον πόλεμο του Σαντάμ στο Κουβέιτ, ξεκινώντας καταιγιστικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ από αέρος...

Τον Αύγουστο του 1990, ο Σαντάμ Χουσεΐν, αποφασίζει να εισβάλλει στο Κουβέιτ με πρόσχημα τον αθέμιτο ανταγωνισμό στις τιμές του πετρελαίου που το τελευταίο είχε επιβάλλει. Οι ΗΠΑ δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση τη ανάδειξη ενός νέου ισχυρού αντιπάλου στη Μέση Ανατολή. Βλέποντας ένα τέτοιο ενδεχόμενο να πλησιάζει, καθώς σε περίπτωση παραμονής του Κουβέιτ υπό Ιρακινή κατοχή, το Ιράκ θα εδραιωνόταν ως υπερδύναμη στην Μέση Ανατολή και ίσως έθετε σε κίνδυνο την ακεραιότητα της Σαουδικής Αραβίας, αμερικανικού υποστηρίγματος στον Περσικό Κόλπο, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να δράσουν ακαριαία.

Με δική τους πρωτοβουλία σχηματίζεται σχεδόν αμέσως μία συμμαχική δύναμη 35 κρατών που υπό την αιγίδα του ΟΗΕ θα κινηθεί για να τερματίσει τον πόλεμο. Λίγες μόλις ώρες μετά την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ, οι ΗΠΑ προσέφυγαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας και πέτυχαν την έκδοση της Απόφασης 660, με την οποία καταδικαζόταν η εισβολή και αξιωνόταν η απόσυρση των ιρακινών δυνάμεων. Ανάλογη ήταν και η απόφαση που πήρε ο Αραβικός Σύνδεσμος την ίδια μέρα, ενώ στις 6 Αυγούστου με νεότερη απόφασή του το Συμβούλιο Ασφαλείας επέβαλε και οικονομικές κυρώσεις στο Ιράκ. Το Ιράκ βρέθηκε χωρίς στήριξη παρά το γεγονός ότι ο Σαντάμ υποστήριξε αργότερα ότι θα είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Στις 29 Νοεμβρίου 1990, το Συμβούλιο Ασφαλείας άναψε το «πράσινο φως» για στρατιωτική επέμβαση στο Κουβέιτ, δίνοντας προθεσμία έως τις 15 Ιανουαρίου 1991 στο Ιράκ να αποσύρει τις δυνάμεις του από το εμιράτο. Παράλληλα, οι ΗΠΑ συγκροτούσαν μία στρατιωτική δύναμη με τη στήριξη των 35 χωρών προκειμένου να επιβάλλουν την απόφαση του ΟΗΕ για τερματισμό του πολέμου. Ανάμεσα στις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και αραβικά κράτη, και η Ελλάδα, που απέστειλε μία φρεγάτα στον Κόλπο και παρείχε βοήθεια με στρατιωτικές διευκολύνσεις κυρίως με τη Βάση της Σούδας.

Παρά το τελεσίγραφο, το Ιράκ δεν είχε καμία πρόθεση να αποσυρθεί από το Κουβέιτ τουλάχιστον αν δεν αποσύρονταν τα Ισραηλινά εδάφη από τα κατεχόμενα συριακά και παλαιστινιακά εδάφη. Στις 12 Ιανουαρίου 1991, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους, ο πρεσβύτερος, θα λάβει από το Κογκρέσο την εξουσιοδότηση για την ανάμιξη των ΗΠΑ, ωστόσο, με πολλές αντιδράσεις.

Η στρατιωτική δύναμη που συγκεντρώθηκε στον Κόλπο αριθμούσε 1.000.000 στρατιώτες, 1.800 αεροσκάφη, μεγάλο αριθμό πολεμικών πλοίων, ενώ ήταν εξοπλισμένη με όπλα νέας τεχνολογίας, τα λεγόμενα «έξυπνα» όπλα, για χτυπήματα χειρουργικής ακριβείας. Την ίδια ώρα, η δύναμη του Σαντάμ είναι κατώτερη αριθμητικά αλλά και ποιοτικά.

Τη νύχτα της 16ης προς την 17η Ιανουαρίου του 1991, η επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» ξεκινά... Στις 2:30 τα ξημερώματα, τα ελικόπτερα των συμμάχων καταστρέφουν τις εγκαταστάσεις ραντάρ των Ιρακινών. Κατόπιν, τα πολεμικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν τα αεροδρόμια και τις εγκαταστάσεις, ενώ η Βαγδάτη δέχεται ισχυρό πλήγμα καθώς βομβαρδίζεται καταιγιστικά με πυραύλους. Οι εικόνες καταστροφής κάνουν το γύρο του κόσμου.

Παρά τις διακηρύξεις του Σαντάμ ότι «η μεγάλη μάχη, η μητέρα όλων των μαχών ξεκίνησε. Η αυγή της νίκης πλησιάζει», μέσα σε μία εβδομάδα οι αεροπορικές επιχειρήσεις των συμμάχων έχουν καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής υποδομής του Ιράκ. Ακολούθησε σειρά χερσαίων επιχειρήσεων. Διήρκεσαν μόλις τρεις μέρες. Στο διάστημα αυτό οι χερσαίες δυνάμεις των Συμμάχων ανάγκασαν το στρατό του Ιράκ να υπαναχωρήσει και έφθασαν 240 χιλιόμετρα από τη Βαγδάτη.

Η επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» διήρκεσε μόλις ένα μήνα και δέκα ημέρες, οι απώλειες για το Ιράκ ήταν, όμως τεράστιες: 25.000 νεκροί στρατιωτικοί, 100.000 άμαχοι, 75.000 τραυματίες και 63.000 αιχμάλωτοι. Την ίδια ώρα οι απώλειες για τους συμμάχους ήταν 358 νεκροί, 776 τραυματίες και 41 αιχμάλωτοι.
θεματική ενότητα: 📂 Γεωπολιτικά 📂 Ιστορία Read more... 👆
από ~ Δεν υπάρχουν σχόλια:
Θεματική Ενότητα: ,

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Στις 8 Δεκεμβρίου 1966 το πλοίο «Ηράκλειον» βυθίστηκε κοντά στην βραχονησίδα Φαλκονέρα

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 08, 2014 0 σχόλια

Πριν από 46 χρόνια, στις 8 Δεκεμβρίου 1966, συνέβη μια από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες στον ελληνικό χώρο, όταν το επιβατηγό-οχηματαγωγό πλοίο «Ηράκλειον», με δρομολόγιο από Χανιά προς Πειραιά, βυθίστηκε κοντά στην βραχονησίδα Φαλκονέρα (23 ν.μ. βορειοδυτικά της νήσου Μήλου), κοστίζοντας τη ζωή σε 224 ανθρώπους, ύστερα από την παλινδρόμηση ενός φορτηγού-ψυγείου βάρους 25 τόνων.

Το πλοίο είχε ναυπηγηθεί αρχικά το 1949 στη Γλασκόβη για μία αγγλικά εταιρεία, με το όνομα «Λέστερσαϊρ» και λειτουργούσε ως δεξαμενόπλοιο. Η χωρητικότητά του έφτανε τους 8.922 κόρους, το μήκος του ήταν 498 πόδια, το πλάτος 60 πόδια, ενώ η ταχύτητά του έφτανε τους 17 κόμβους.

Το 1964 μετασκευάστηκε σε οχηματογωγό, αφού πρώτα αφαιρέθηκαν τα υποκαταστρώματα και το έρμα βάρους 200 τόνων για να δημιουργηθεί το γκαράζ, και αγοράστηκε από την ελληνική εταιρεία των Αδελφών Τυπάλδου («Typaldos Lines»). Ξεκίνησε να εκτελεί τα δρομολόγια της Κρήτης το 1965, έχοντας δυνατότητα να μεταφέρει 1.000 επιβάτες και 300 αυτοκίνητα.

Οι μετατροπές που υπέστη για να γίνει οχηματογωγό είχαν ως αποτέλεσμα την ανύψωση του μεσοκεντρικού του βάρους και τη μείωση της ευστάθειάς του, γεγονός που δεν εμπόδισε το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας να του δώσει άδεια πλοϊμότητας. Το «Ηράκλειον» ξεκίνησε με καθυστέρηση περίπου 20 λεπτών στις 7.20 το βράδυ στις 7 Δεκεμβρίου 1966 από το λιμάνι της Σούδας με προορισμό τον Πειραιά. Καπετάνιος του πλοίου ήταν ο Εμμανούηλ Βερνίκιος, ενώ το πλοίο μετέφερε 206 ταξιδιώτες και 65 άτομα του πληρώματος.

Ο λόγος καθυστέρησης της αναχώρησης του πλοίου ήταν ένα φορτηγό-ψυγείο με εσπεριδοειδή, βάρους 25 τόνων, το οποίο άργησε να φτάσει στο λιμάνι. Παρά την ανησυχία του λιμενάρχη των Χανίων για το υπέρβαρο φορτηγό, τελικά το φορτηγό-ψυγείο επιβάστηκε βιαστικά, με αποτέλεσμα να μην παρθούν τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας.

Επιπλέον, ο καιρός ήταν βροχερός, ενώ στο Αιγαίο έπνεαν άνεμοι 8 έως 9 μποφόρ, σύμφωνα με το Λιμεναρχείο Χανίων. Το «Ηράκλειον» συνέχισε την δύσκολη πορεία του μέχρι τις 2 τα ξημερώματα της 8ης Δεκεμβρίου, όταν βρισκόταν κοντά στη βραχονησίδα Φαλκονέρα, μεταξύ του Κρητικού και του Μυρτώου Πελάγους.

Σε εκείνο το σημείο, οι αναταραχές της θάλασσας έγιναν πιο έντονες, με αποτέλεσμα το βαρύ φορτηγό- ψυγείο, το οποίο δεν είχε δεθεί κάπου για ασφάλεια, κύλησε και χτύπησε με δύναμη τα πλευρικά τοιχώματα και την πόρτα εισόδου, προκαλώντας στη μία μπουκαπόρτα ρήγμα 17 τ.μ. Το ρήγμα επέτρεψε στα ορμητικά θαλάσσια νερά να εισβάλλουν στο πλοίο και τελικά να προκαλέσουν τη βύθισή του. «SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36° 52' B., 24° 08 A., Βυθιζόμαστε.», έλεγε το σήμα κινδύνου που εξέπεμψε ο ασυρματιστής στις 2.06 π.μ., ενώ το πλοίο βυθιζόταν με γρήγορο ρυθμό σε βάθος 600- 800 μέτρων.

Οι επιβαίνοντες τρέχαν να σωθούν πέφτοντας στη θάλασσα, ενώ άλλοι παγιδεύτηκαν στις καμπίνες τους. Η βοήθεια από γειτονικά πλοία άργησε να έρθει λόγω του κακού καιρού, ενώ μια «Ντακότα» εντόπισε το πλοίο να επιπλέει στις 10 το πρωί. Συγκυβερνήτης της «Ντακότα» ήταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, γεγονός που σχολιάστηκε ως ένδειξη εντυπωσιασμού από το Τύπο, ενώ υπήρχε ακόμη ο ισχυρισμός ότι αυτή ήταν μια πολιτική κίνηση με σκοπό να καταρρίψει τους ισχυρισμούς της Τουρκίας για ανικανότητα παροχής βοήθειας σε κινδυνεύοντα σκάφη στο Αιγαίο από μέρος της Ελλάδας.

Τελικά διασώθηκαν 47 άτομα, ενώ βρέθηκαν 25 σοροί στην ευρύτερη περιοχή. Η κυβέρνηση Στεφανόπουλου (3η κυβέρνηση «Αποστατών») κήρυξε πένθος για μία εβδομάδα. Ακολούθησε δίκη στις 19 Φεβρουαρίου 1968 στο Κακουργιοδικείο Πειραιά, στη διάρκεια της οποίας κατηγορήθηκαν τέσσερα στελέχη της πλοιοκτήτριας εταιρίας για παράλειψη των όρων ασφαλείας, κακή φόρτωση των αυτοκινήτων, ελλιπή κατασκευή του συστήματος ασφαλείας της μπουκαπόρτας, έλλειψη συστήματος εκροής των εισερχομένων υδάτων και τέλος υψηλή ταχύτητα, παρά τις κακές καιρικές συνθήκες, έτσι ώστε να διατηρηθεί η φήμη του πλοίου ως του ταχύτερου για τη γραμμή Κρήτης.

Το δικαστήριο απεφάνθη στις 19 Φεβρουαρίου 1968 την φυλάκιση από πέντε έως και επτά χρόνια του ενός εκ των ιδιοκτητών Χαράλαμπου Τυπάλδου, του διευθυντή της εταιρείας Παναγιώτη Κόκκινου και δύο αξιωματικών του πλοίου. Αργότερα τους απαγγέλθηκαν και κατηγορίες δευτέρου βαθμού για το δυστύχημα. Η είδηση του ναυαγίου, τέλος, οδήγησε την εταιρεία Typaldos Lines στην κατάρρευση.
θεματική ενότητα: 📂 Ιστορία Read more... 👆
από ~ Δεν υπάρχουν σχόλια:
Θεματική Ενότητα:

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Η επεισοδιακή κηδεία του Νίκου Καζαντζάκη

Πέμπτη, Νοεμβρίου 13, 2014 0 σχόλια
Μετά από ένα ταξίδι στην Κίνα, προσκεκλημένος της κινεζικής κυβέρνησης τον Ιούνιο του 1957, ο Νίκος Καζαντζάκης, κορυφαίος Έλληνας λογοτέχνης και ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως, επέστρεψε με κλονισμένη την υγεία του προσβληθείς από λευχαιμία (σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο θάνατός του αποδίδεται σε βαριάς μορφής ασιατική γρίπη) και πέθανε στις 26 Οκτωβρίου του 1957 σε ηλικία 74 ετών.

Η σορός του μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Η Ελένη Καζαντζάκη ζήτησε από την Εκκλησία της Ελλάδος να τεθεί η σορός του σε λαϊκό προσκύνημα, αλλά ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Θεόκλητος αρνείται, αφού κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα από τον Kαπετάν Mιχάλη και το σύνολο του περιεχομένου του Τελευταίου Πειρασμού .

Αποτέλεσμα ήταν η σορός του Καζαντζάκη να παραμείνει στο νεκρικό θάλαμο του Α΄ νεκροταφείου Αθηνών, απόντος και του ιερέα. Άκαρπες απέβησαν οι προσπάθειες που κατέβαλαν ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο κυβερνητικός επίτροπος Θ. Σπεράντζας, φίλοι και οι δύο του Καζαντζάκη, να μείνει η σορός του σε ναό της Αθήνας μέχρι την αναχώρησή της για την Κρήτη.

Δυστυχώς ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος δεν τόλμησε το αυτονόητο, φοβούμενος ίσως όχι αδίκως, και τις αντιδράσεις κάποιων ακραίων χριστιανικών ομάδων.

Έτσι, η σορός του συγγραφέα μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο. Στις 5 Νοεμβρίου έπειτα από μεγάλη λειτουργία στον Ναό του Αγίου Μηνά, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγενίου και 17 ακόμη ιερέων, έγινε η ταφή του Νίκου Καζαντζάκη, στην οποία όμως εκείνοι δεν συμμετείχαν κατόπιν απαγόρευσης του Αρχιεπισκόπου.Η ταφή έγινε στην ντάπια Μαρτινέγκο, πάνω στα Βενετσάνικα τείχη. 

Πηγή: tvxs.gr

Στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη χαράχθηκε, όπως το θέλησε ο ίδιος, η επιγραφή:

Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.

θεματική ενότητα: 📂 Ιστορία Read more... 👆
από ~ Δεν υπάρχουν σχόλια:
Θεματική Ενότητα:
Google Ads | Το κάθε κλίκ μετράει