Navi Voice

Ποσοι πραγματικα γνωριζουν τι ειναι το Ελληνικο Ποδι?

Η ευκολη και γρηγορη απαντηση ειναι οτι προκειται περι μετρικου συστηματος που χρησιμοποιηθηκε στην...αρχαιοτητα απο τους Ελληνες και κατοπιν υιοθετηθηκε απο τους Αγγλους κλπ.

Ναι, αυτη ειναι μια απαντηση. Σωστη εν μερει. Αλλα στην πραγματικοτητα στην τεχνη και στην ιατρικη, ο ορος Ελληνικο Ποδι σημαινε κατι αλλο τελειως διαφορετικο.

Στην ιατρικη λοιπον ονομαζεται Morton’s toe, στην γλυπτικη ονομαζεται Ελληνικο Ποδι. Ειναι η κατασταση κατα την οποια το δευτερο δαχτυλο του ποδιου μας, αυτο διπλα στο μεγαλο, ειναι μακρυτερο απο το πρωτο, το μεγαλο.

Στα φυσιολογικα ποδια υπαρχουν 3 τυποι:

Το Αιγυπτιακο Ποδι, στο οποιο απο το μεγαλο δαχτυλο μεχρι το μικροτερο υπαρχει μια διαγωνιος ευθεια με το μεγαλο δαχτυλο μακρυτερο απο ολα, το Ρωμαϊκο Ποδι ή και τετραγωνο, οπου ολα τα δαχτυλα ειναι σε μια οριζοντια ευθεια και το Ελληνικο Ποδι οπως περιεγραψα πριν.

Η μεγαλη (70-80%) πλειοψηφια του παγκοσμιου πληθυσμου εχει το Αιγυπτιακο Ποδι, καθως ειναι το «κανονικο» οστεολογικα ποδι, αυτο το οποιο «πρεπει» να εχει ο καθε ανθρωπος με βαση την οστεϊκη κατασκευη του ειδους μας. Υπαρχει ολοκληρο κινημα μαλιστα στις ιατρικες κοινοτητες παγκοσμιως να καταργηθει ο ορος «Αιγυπτιακο» καθως ειναι το ορθο επιστημονικα. Δεν υπαρχει ομως καμμια αμφισβητηση για τον ορο «Ελληνικο», παρα μονο η σιωπηρη αντικατασταση του απο τον ορο Morton’s toe και τον χαρακτηρισμο του ως οστεϊκη δυσμορφια.

Ποια ειναι ομως η διαφορα με τα αλλα εκτος απο το μεγεθος των μεταταρσιων οστων?

Το Ελληνικο Ποδι ειναι κληρονομικο!

Και αυτο ειναι πιθανον το στοιχειο το οποιο γινεται προσπαθεια να καταργηθει, μετατρεποντας το γενετικο αυτο χαρακτηριστικο σε οστεϊκη δυσμορφια.

Στη γλυπτικη, υπαρχουν αμετρητες αποδειξεις για την γνωση της υπαρξης του χαρακτηριστικου αυτου στους Ελληνες απο τα παναρχαια χρονια. ΟΛΑ τα αγαλματα της Ελληνικης αρχαιοτητας τα οποια απεικονιζουν φιγουρες Ελληνων, φερουν αυτο το χαρακτηριστικο καθαρο.

Δεν ειναι τυχαιο οτι οι αρχαιοι ημων προγονοι το απεικονιζαν στα εργα τους.

Γνωριζαν την διαφορετικοτητα τους και το εδειχναν. Αργοτερα οι Ρωμαιοι, καθως δεν ειχαν δικη τους γλυπτικη υποδομη και παιδεια, αντεγραψαν τα Ελληνικα εργα, και μη γνωριζοντας τη λεπτομερεια αυτη, και το Ελληνικο Ποδι μεταφεροντας το στην τεχνη τους, αλλα ταυτοχρονα το διεσωσαν και για τις επομενες γενιες καθως ειναι γνωστο οτι ενα τεραστιο ποσοστο αυθεντικων Ελληνικων εργων καταστραφηκε για πολλους και διαφορους λογους.

Θα ηθελα να σταματησω εδω προς το παρων, καθως υπαρχει τεραστιο υλικο πισω απο αυτες τις πληροφοριες που σας παραθετω και ηδη εχω ξεφυγει. Νομιζω ομως οτι υπαρχει ενα προβλημα στις γνωσεις που κατεχουμε για εμας τους ιδιους και την εθνολογικη μας καταγωγη. Θα σας δωσω λοιπον ενα παραδειγμα προς προβληματισμο και σκεψη.

Καπου μεσα στο μυαλο μου εχω δυο πληροφοριες, φαινομενικα ασχετες μεταξυ τους.

1. Τα παραπανω για το Ελληνικο Ποδι, συν καποιες αλλες λεπτομερειες για αυτο,

2. Τον μυθο των Tuatha de Danaan των Ιρλανδων – Ουαλλων – Κελτων, που ειναι μερος της (επισημης) μυθολογιας τους.

Είναι σαφες οτι ο μυθος αυτος αναφερεται σε Δαναους που σε παναρχαια χρονια εφτασαν, εποικισαν, βασιλεψαν και αναμιχθηκαν με τον τοπικο πληθυσμο της Ιρλανδιας και κατοπιν μετακινηθηκαν προς την κεντρικη Βρετανια και ετσι μυθολογειται η δημιουργια του εθνους των Ουαλλων.

Οι Ιρλανδοι το μνημονευουν εδω και εκατονταδες χρονια, εμεις ουτε που το ξερουμε…

Στο internet για το Ελληνικο Ποδι, διαβάζουμε οτι ο μεγαλυτερος εθνικα πληθυσμος που το φερει ειναι οι Ελληνες και ο δευτερος μεγαλυτερος ειναι οι Κελτικοι πληθυσμοι της Ιρλανδιας και Ουαλλιας…

Το Ημερολόγιο των Μάγια θεωρείται το ακριβέστερο ημερολόγιο που δημιουργήθηκε ποτέ από οποιονδήποτε γνωστό πολιτισμό.

Ούτε οι Αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα τόσο πλήρες ημερολόγιο. Αυτό των Μάγια, του αρχαίου λαού της Νότιας Αμερικής βασίζεται σε τρείς κύκλους: Έναν κεντρικό κύκλο 365 ημερών, έναν  «ιερό» κύκλο 260 ημερών κι έναν Μεγάλο Κύκλο 5.125 ετών.

Σύμφωνα με τη Μυθολογία των Μάγια, οι Μεγάλοι Κύκλοι τελειώνουν με καταστροφή. Είναι, στην ουσία, το τέλος ενός πειράματος που κάνουν οι Θεοί. Αν ο κόσμος που προσπαθούν να φτιάξουν τούς αρέσει, θα τον αφήσουν να ξεκινήσει ένα νέο κύκλο. Αν όχι, θα τον καταστρέψουν και θα ξεκινήσουν από την αρχή. Τέσσερις φορές τον έχουν καταστρέψει ως τώρα. Και στις 12/12/2012 ένας ακόμη κύκλος φτάνει στο τέλος του.

Το περίφημο ημερολόγιο των Μάγια, λοιπόν, ναι μεν μετράει τον χρόνο μέχρι τις 21/12/2012, μέχρι την Παρασκευή που μας έρχεται δηλαδή, αλλά δεν σταματάει εκεί. Αν όλα πάνε καλά, αν οι Θεοί συμωνήσουν ότι ο κόσμος που έφτιαξαν τούς αρέσει, τότε δεν θα τον καταστρέψουν.

Υπεύθυνος για τα σενάρια καταστροφολογίας που τόσο συζητιούνται τις μέρες μας είναι ο Χοσέ Αργκέλες, ένας Αμερικανός ιστορικός τέχνης. Το 1987 ήταν ο πρώτος που δημοσιοποίησε καταστροφολογικές θεωρίες για τις «προφητείες των Μάγια». Οι θεωρίες του άρεσαν στους λάτρεις των συνωμοσιών και των σεναρίων καταστροφής και μέσα στα επόμενα χρόνια -και όσο πλησιάζαμε στο 2012- πολλαπλασιάστηκαν.

Η ακρίβεια του Ημερολογίου των Μάγια βοήθησε σε αυτό. Ένας πανάρχαιος λαός, χωρίς να έχει στην διάθεσή του προηγμένα εργαλεία, κατάφερε να μετρήσει με φοβερή ακρίβεια το χρόνο. Πώς έγινε αυτό χωρίς κάποια μεταφυσική βοήθεια;

Οι μάγια είχαν υπολογίσει με ακρίβεια τους κύκλους της Σελήνης και της Αφροδίτης, πλανητικές συνόδους και διελεύσεις, εκλείψεις, ηλιοστάσια και ισημερίες μέχρι το 2012. Και όλα αυτά με γυμνό μάτι και μόνη βοήθεια τα μαθηματικά τους, μια επιστήμη την οποία είχαν αναπτύξει πολύ.

Επίσης, η τοποθεσία όπου ζούσαν τους βοηθούσε στο να μπορούν να παρατηρήσουν καλά τις κινήσεις του Ηλίου. Οι περισσότερες πόλεις τους ήταν πάνω στον Τροπικό του Καρκίνου και σε αυτά τα γεωγραφικά πλάτη, κατά τη διάρκεια του θερινού και του χειμερινού ηλιοστασίου, ο Ήλιος περνάει ακριβώς πάνω από τα κεφάλια τους το μεσημέρι χωρίς να σχηματίζει σκιά. Οι αστρονόμοι των Μάγια παρατήρησαν ότι το χειμερινό ηλιοστάσιο μετακινείται με πολύ αργό ρυθμό στον ουράνιο θόλο και σε αυτόν τον ρυθμό στήριξαν τον Μεγάλο Κύκλο των 5.125 ετών.

Σύμφωνα με τη Μυθολογία των Μάγια, ο κόσμος μας θα τελειώσει όταν το χειμερινό ηλιοστάσιο, δηλαδή η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, θα ευθυγραμμιστεί με το Σκοτεινό Ρήγμα του Γαλαξία μας. Αυτό, σύμφωνα με τους Μάγια, είναι η Πύλη του Κάτω Κόσμου, το «κέντρο» του Γαλαξία μας, το οποίο τοποθετείται στις 26 μοίρες του αστερισμού του Τοξότη. Το οποίο μπορεί να μην είναι καν ορατό με τηλεσκόπιο, ωστόσο οι Μάγια είχαν κατορθώσει να υπολογίσουν και το πού βρίσκεται αλλά και το πότε θα πέσει πάνω του το χειμερινό ηλιοστάσιο!

Το 2012 θα έχουν περάσει περίπου 25.800 χρόνια από την τελευταία φορά που το χειμερινό ηλιοστάσιο «έπεσε» πάνω σε αυτό που οι Μάγια αποκαλούσαν Σκοτεινό Ρήγμα...

Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια λοιπόν,γύρω στα 1946, οι συνεταιρισμοί Αγρινίου και Ηπείρου ζήτησαν από το κράτος την ίδρυση του πορθμείου Ρίου-Αντιρρίου. Και το αίτημά τους έγινε δεκτό, παρά την σφοδρή αντίδραση των Ναυπακτίων, οι οποίοι ήθελαν να διατηρήσουν το πορθμείο στην πόλη τους. Ως αποζημίωση προς τους «πληγέντες πλοιοκτήτες» της Ναυπάκτου τους δόθηκε είτε άδεια δρομολόγησης ferry boat στο Ρίο-Αντίρριο είτε άδεια λεωφορείου.

Το πρώτο F/B που ξεκίνησε την γραμμή ήταν το (πρώην αποβατικό του πολέμου) «ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΙΑΣΕΜΙΔΗΣ» ιδιοκτησίας της συνεταιριστικής ΚΥΔΕΠ (νυν αειμνήστου, λόγω χρεωκοπίας). Το πλοίο ξεκίνησε αρχικά ναυλωμένο από τους συνεταιρισμούς που είχαν την πρωτοβουλία…και στην συνέχεια μετά από πλειοδοτικό διαγωνισμό περιήλθε στην ιδιοκτησία της Ένωσης Εμπόρων Αγρινίου.

Στο διαγωνισμό συμμετείχε χωρίς αποτέλεσμα και ομάδα Ναυπακτίων «πληγέντων πλοιοκτητών», οι οποίοι όμως αργότερα αγόρασαν και δρομολόγησαν, το 1950, το 2ο F/B της γραμμής, το «ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ». Ναυπάκτιοι πάλι πλοιοκτήτες δρομολόγησαν το 1958 το «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ». Επίσης, 10 χρόνια αργότερα, Ναυπάκτιοι πλοιοκτήτες ναυπήγησαν στα ναυπηγεία Ζέρβα στο Πέραμα το «ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ», το οποίο ήταν το σταθερότερο και ταχύτερο F/B εκείνης της εποχής.

Σύμφωνα με τον Γ.Χαλάτση, μεταπολεμικά στη γραμμή Πατρών-Κρυονερίου ο Σ.ΒΔ.Ε δρομολόγησαν το «ΚΑΛΥΔΩΝ ΙΙΙ» (πρώην κορβέτα του Βρετανικού Ναυτικού) και το πρώην οπλιταγωγό-αποβατικό ΡΟΔΟΣ, ναυπήγησης του 1944, το οποίο αγόρασαν από το Π.Ν. Ο Σ.ΒΔ.Ε μετασκεύασε το ΡΟΔΟΣ σε σιδηροδρομικό πορθμείο, ώστε να μεταφέρονται και βαγόνια μεταξύ Πάτρας και Κρυονερίου.

Το ΡΟΔΟΣ είχε 2 σειρές ράγες και μπορούσε να μεταφέρει 7 φορτηγά βαγόνια ή 2 ατμομηχανές ή αντίστοιχα 10 φορτηγά ή λεωφορεία και 20 ΙΧ. Σύμφωνα με τον Γ.Χ., το ΡΟΔΟΣ είναι το πρώτο και μοναδικό σιδηροδρομικό πορθμείο στην Ελλάδα. Το 1970 -όταν ο Σ.ΒΔ.Ε διέκοψε την λειτουργία του και συγχρόνως σταμάτησε και η γραμμή Πατρών-Κρυονερίου- το ΡΟΔΟΣ δρομολογήθηκε στο Ρίο-Αντίρριο μέχρι «τα τέλη της δεκαετίας του 1970 που βυθίσθηκε κοντά στο Αντίρριο.» Συνεπώς, όσοι έτυχε να θυμούνται κάποιο σιδηροδρομικό ferry boat με ράγες…αυτό ήταν το ΡΟΔΟΣ.

Πριν την αποπεράτωση της γέφυρας ο αριθμός τον πλοίων που εξυπηρετούσαν την γραμμή ήταν περίπου 35.

Σήμερα είναι μόλις 12…

Πηγή: http://www.shipfriends.gr

Τα λιμάνια κρατούν σφιχτά τους μύθους και τα μυστικά τους. Οσοι έχουν γεννηθεί σε λιμάνι, ακόμη και αν έχουν ξενιτευτεί μακριά, δεν σταματούν να προσκυνούν στη μνήμη του.

Τα λιμάνια ασκούν μια περίεργη γοητεία στους συγγραφείς - το γνωρίζουμε και από τον κινηματογράφο.

Το λιμάνι του Πειραιά το έχουν λατρέψει πολλοί λογοτέχνες: ο Λάμπρος Πορφύρας, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Σπύρος Μελάς, ο Χρήστος Λεβάντας, ο Δημοσθένης Βουτυράς, αλλά και ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Εμμανουήλ Κριαράς...

Ο νεότερος Διονύσης Χαριτόπουλος καταθέτει με τη σειρά την αγάπη του για τον γενέθλιο τόπο και ξεδιπλώνει την ανθρωπογεωγραφία του Πειραιά με όλες τις πτυχές της σε αυτό το βιβλίο, εν μέρει αυτοβιογραφικό, με τίτλο Εκ Πειραιώς (εκδ. Τόπος).

Είμαστε στο 1955. Ενα αλάνι γυρνάει τον Πειραιά από άκρη σε άκρη, βλέπει, μετέχει και καταγράφει εμπειρίες, άλλοτε σκληρές και άλλοτε γλυκές σαν κουρκουμπίνια. Αναφέρει και γεγονότα που έγιναν αργότερα που τα ενσωματώνει πρωθύστερα στην προσωπική του μυθολογία. Το αγόρι, που είναι ο ίδιος ο συγγραφέας - ως μαθητής Δημοτικού -, χαρτογραφεί τον Πειραιά μαζί με τους ανθρώπους και τις συνήθειές τους. Στο λιμάνι, «ένα ανοιχτό στόμα για να τραφεί η χώρα», εισέρχονται τα καράβια που φέρνουν προϊόντα αλλά και οι άνθρωποι που εκδιώχθηκαν από τα μικρασιατικά παράλια και οι άλλοι φτωχοί από τα νησιά και την επαρχία που ήρθαν εδώ κυνηγώντας την επιβίωση.

Ενα παιδί, λέει ο συγγραφέας, για να ξεκινήσει τη ζωή του στο λιμάνι ήθελε τρία πράγματα: να μπλέξει σε αληθινό καβγά με αίματα, να φιλήσει ένα κορίτσι και να δει τον Ολυμπιακό στη Μάντρα, ένα ποδηλατοδρόμιο που ήταν η έδρα της ομάδας. Ο Χαριτόπουλος ξεκινά την περιήγησή του από τη γειτονιά του, τα σκληρά Μανιάτικα. Μια περιοχή όπου ο θάνατος έπαιζε κρυφτούλι με τους άνδρες και οι γυναίκες το είχαν για καμάρι.

Εκεί, στα Μανιάτικα, το αλάνι του Χαριτόπουλου θα γνωρίσει και τα τρία: θα μπει «τρέχοντας» σε μια πρώιμη ενηλικίωση, αφού θα μπλέξει σε αληθινό καβγά, θα έχει την πρώτη του εμπειρία με κορίτσι και θα καταφέρει να εισχωρήσει στη Μάντρα για να δει τον θρυλικό Μπέμπη, τον Μουράτη, τον Δαρίβα, τον Κοτρίδη και τον Σούλη.

Από τα Μανιάτικα θα κατηφορίσει στην Αγία Σοφία και στην Παλαμηδίου, στα τότε κέντρα του Περιμένη, του Κορδονούρη, του Κοτσιοβόλη του Χαρτοφύλακα και του Νάστου, για συναντήσει έναν κόσμο περίεργο, μυθικό και εσωστρεφή, αυτόν του ρεμπέτικου. Εκεί συχνάζει το «ανφάν γκατέ»: «Ο ψηλέας Παπαϊωάννου, πρώην βαρκάρης και τερματοφύλακας, ο γκραντ κουστουμάκιας Γεννίτσαρης, γέννημα θρέμμα της Αγια-Σοφίας, ο αρβανιτόμαγκας της Κούλουρης Νίκος Μάθεσης ή Τρελλάκιας, που δεν παίζει κανένα όργανο, μόνο γράφει στίχους, ο σένιος και ήμερος Μητσάκης, ο χαμογελαστός Κούλης Σκαρπέλης και ο τσαρλατάνος Μπάτης με το παπιγιόν, που πουλάει γιατροσόφια στις γυναίκες, όπως και ο Κώστας Καπλάνης, που έχει κουρείο».

Το τσίρκο, το σινεμά, τα ρινγκ και τα ρεμπέτικα

Το αγόρι θα συνεχίσει την περιοδεία του στο λιμάνι. Θα περάσει από τα μηχανουργεία, τα καπνεργοστάσια, τις λαμαρίνες, εκεί που είναι οι οξυγονοκολλήσεις, οι τόρνοι, τα τρυπάνια. Θα δουλέψει σε καρφάδικο, μηχανουργείο, χυτήριο. Θα γνωρίσει τον κόσμο του μεροκάματου και της μουντζούρας, αλλά και την παραβατική ζωή.

Μετά θα κατηφορίσει στο λιμάνι με τους χαμάληδες, τους φορτωτές, τους τσεκαδόρους, τα λαμόγια, αλλά και τους αλαφροΐσκιωτους, τους βαρεμένους, τους λειψούς, τους φευγάτους. Το παιδί αφομοιώνει σαν σφουγγάρι αυτόν τον βρώμικο, μάγκικο αλλά και μαγικό κόσμο. Θα συμμετάσχει σε δύσκολες περιπτώσεις, αλλού θα κρυφτεί, θα είναι όμως παρόν σε ό,τι συμβαίνει.

Ομως ο ήρωας του Χαριτόπουλου είναι παιδί, οπότε θα καταγράψει και τα «άλλα» θαύματα: το τσίρκο, τους κινηματογράφους, το θέατρο, το ρινγκ. Το τσίρκο «Apollo», με δέκα λιοντάρια της Αφρικής, έξι ινδικούς ελέφαντες, δώδεκα αραβικά άλογα, οκτώ μαύρα άλογα που χορεύουν βαλς, ινδούς φακίρηδες με φίδια, άσπρες πολικές αρκούδες, ο ατρόμητος Κονμπάνος στο πήδημα του θανάτου, η ακροβάτις Μαργκό, ο διάσημος Τζόλι που στηρίζεται στο ένα του δάχτυλο, οι ξεκαρδιστικοί κλόουν, οι ισορροπιστές, η ακροβάτις Λίλιαν, το περίφημο άλογο Καρούζο που χορεύει... και όλοι αυτοί να παρελαύνουν από το Πασαλιμάνι ως την Καστέλλα και να σέρνουν πίσω τους πιτσιρικάδες με μάτια μεγάλα, γεμάτα θαυμασμό για όσα βλέπουν.

Οι κινηματογράφοι πολλοί σε κάθε γειτονιά, με περίεργα ονόματα: «Καλιφόρνια», «Αλκαζάρ», «Παλλάς», «Εσπερος». Ανάμεσά τους το πιο περίεργο, στη Δραπετσώνα, τα Βαλκάνια. Πάντα σκοτεινό, πάντα ανοιχτό - «οι θεατές μπαίνουν από παντού σαν αρουραίοι». Θα πάει στο ρινγκ να δει κατς, τον Ασημάκη, τον Καρυστινό, τον Ναθαναήλ, τον Καρπόζηλο, τον Παπαλαζάρου...

Στην Κοκκινιά το αγόρι θα ξεναγηθεί στους λαϊκούς ναούς, στον «Περιβόλα», στον «Γάλλο», στον «Εγγλέζο», που βρίσκεται απέναντί του, στον «Αστέρα» όπου τραγουδάει ο Καζαντζίδης, στα «Εξι Αδέλφια». Και θα διηγηθεί για τους διάσημους που κατέβαιναν στα λαϊκά μαγαζιά, τον Λέοναρντ Μπερνστάιν, τον Τενεσί Γουίλιαμς και τον Σόμερσετ Μομ, που ξημερώθηκε στου «Κεφάλα» ακούγοντας δέκα φορές το «Για πρόσεξέ με βλάμισσα / κοίτα με και στη μούρη / κοίτα να δεις αν φαίνομαι / αν μοιάζω για καψούρι», προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι το «καψούρι»!

Η μάχη της παράγκας και η «μεγάλη φάκα»

Στη Δραπετσώνα η ζωή είναι κατάρα: η μεγαλύτερη παραγκούπολη της χώρας. Παραπήγματα παντού από παλιοσάνιδα, σκουριασμένους τενεκέδες, τσουβάλια, σκισμένα πισσόχαρτα, λαμαρίνες. Και στην άκρη της οι σπηλιές με τους τεκέδες, ένας περίκλειστος κόσμος, απείθαρχος και απρόσβλητος από κοινωνικές συντεταγμένες. Είναι η χώρα του Μάρκου, του Στράτου, του Μπάτη και του Δελιά ή Αρτέμη - η περίφημη «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς».

Το 1960 η Αστυνομία θα προσπαθήσει να διαλύσει τις παράγκες, και θα γίνει η μεγάλη μάχη της παράγκας με μπροστάρισσες τις γυναίκες του συνοικισμού. Η Αστυνομία θα καταθέσει τα όπλα. Ο μικρός θα συνεχίσει την περιοδεία του στο Πέραμα - το Χονγκ Κονγκ του Πειραιά, όπου «άνθρωποι και πλεούμενα ζουν ανακατεμένοι μέσα κι έξω από το νερό, η Γη Χαναάν των αστέγων». Θα περιηγηθεί ακόμη στις εξίσου απαγορευμένες γειτονιές, τη Λεύκα και την Πειραϊκή.
Και θα ακολουθήσει η μύηση στην απαγορευμένη ζώνη, στα κέντρα διασκέδασης, στην Τρούμπα και στα μπουρδέλα της.

Τα καμπαρέ, όλα με εξωτικά ονόματα («Κιτ Κατ», «Τζον Μπουλ», «Αρζεντίνα», «Σανγκάι», «Μοκάμπο», «Πουέρτο Ρίκο») και το περίφημο «45 Γιάννηδες», εκεί που η Τζένη Καρέζη γύρισε τη «Λόλα». Μαζί πάνε και τα ξενοδοχεία του έρωτα: «Λουξ», «Μαξίμ», «Αλεξάνδρεια», «Παράδεισος», «Αίγυπτος»... Η Τρούμπα είναι μεγάλη φάκα, το ξέρουν οι μάγκες, τα αλάνια, οι ληστές, οι πορτοφολάδες, οι πόρνες, οι χορεύτριες, αλλά και οι ναύτες των στόλων που καταπλέουν με καράβια όπως το θρυλικό «Εντερπράις», το πολεμικό «Φόρεσταλ», τα καταδρομικά «Αϊόβα», «Μέικον», «Χέιλ» κτλ.

Ο Χαριτόπουλος καταγράφει τα πάντα σε ατελείωτες σειρές: ονόματα εμπορικών και πολεμικών πλοίων, πελαγίσια και του Σαρωνικού, κρουαζιερόπλοιων και γιοτ, πρωταγωνιστές και αυτά στο θέατρο που λέγεται λιμάνι του Πειραιά. Καταγράφει τις ταβέρνες, τα καφέ - από τα απλά με τα 20 είδη ελληνικού ως τα καφέ σαντάν. Ονοματίζει με τη σειρά τους κινηματογράφους, τα θέατρα, τους δρόμους, τα παράνομα στέκια, τις πιο γνωστές πουτάνες, τα ψώνια, τους περίφημους μάγκες, αλλά και τους ανθρώπους που τον βοήθησαν, όπως τον παλαιοβιβλιοπώλη, τον «πιο διαβασμένο και αλεπουδιάρη», τον Θανάση. Αυτός τον μύησε στο χόμπι του διαβάσματος ξεκινώντας από τη

«Γέφυρα των Στεναγμών».

Είναι ένα γοητευτικό βιβλίο μεταξύ λαογραφίας, μυθιστορήματος, βιογραφίας και ντοκουμέντου. Μια κατάβαση του συγγραφέα στην εσωτερική νεότητα. Στα «συν» η ικανότητα του Χαριτόπουλου να περνάει ανάλαφρα από τη μαγκίτικη γλώσσα στην κοινή καθομιλουμένη, να κρατάει σε ισορροπία τον λογοτεχνικό λόγο με τις ιδιορρυθμίες του καθημερινού διαλόγου, χωρίς λαϊκισμούς και ευκολίες.

Η μπέσα της αγοράς

Ο Χαριτόπουλος σκιαγραφώντας τους ανθρώπους της αγοράς διηγείται: «Κάποτε βρήκαν ξυλιασμένο τον Μπαρμπα-Γιάννη, τον Σινάνη, έναν ξυπόλητο, κουρελή χαμάλη. Ειδοποίησαν στο Δημαρχείο να στείλει το κάρο να τον πάρει, μα αυτοί τους ξαπόστειλαν. Οι της αγοράς ζοχαδιάστηκαν. Τραγουδούσαν το "ανοίξετε τα μνήματα τα κόκκαλα σκορπίστε / τον πλούσιο από τον φτωχό να δούμε αν θα γνωρίστε".

Εβαλαν ρεφενέ, του αγόρασαν κουστούμι και λουστρίνια παπούτσια, παράγγειλαν νεκροφόρα με τέσσερα άλογα που τον πήγε στην Αγία Τριάδα μέσα σε πολυτελές δρύινο φέρετρο. Δεκάδες στεφάνια περίμεναν έξω από την εκκλησία ενώ οι της αγοράς νοίκιασαν τη Φιλαρμονική του Δήμου και έφεραν τον δεσπότη να χοροστατήσει στην εξόδιο ακολουθία. Το νέο κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα και υπήρξε τέτοια αυθόρμητη συρροή κόσμου που δεν είχε ξαναδεί σε κηδεία ο Πειραιάς. Αναγκάστηκε τελικά να παραβρεθεί και ο δήμαρχος αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να πάει κόντρα στους ανθρώπους της αγοράς».



Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" (11/11/12)

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.

O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέ-
στη του ήλιου.

H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα.
Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό
πάνου απ' την πίκρα τους.

Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γε-
νεια τους όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και
με ταμπούρλα.

Tόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους
ο αγέρας έρριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας
από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος
η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους
η βροχή χτυπάει στα κόκκαλά τους.

Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη
νύχτα βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε
το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού.

Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.

Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε -
πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,
μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη
και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.

Στις 13 Νοεμβρίου του 2002, σημειώνεται ένα ατύχημα που προκάλεσε τη βύθιση του ελληνικών συμφερόντων τάνκερ Prestige και τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή στην ιστορία της Ισπανίας.

To ελληνικής πλοιοκτησίας δεξαμενόπλοιο, με σημαία των νήσων Μπαχάμες, μετέφερε 77.000 τόνους πετρελαίου από τη Λιθουανία με προορισμό τη Σιγκαπούρη. Ενώ έπλεε στα ανοιχτά των ισπανικών ακτών, μία από τις δώδεκα δεξαμενές του εξερράγη εν μέσω σφοδρής καταιγίδας. Οι κυβερνήτες του πλοίου ζήτησαν τη βοήθεια σωστικών συνεργείων, όμως οι ισπανικές, γαλλικές και πορτογαλικές κυβερνήσεις αρνήθηκαν να του δώσουν την άδεια να δέσει στα λιμάνια τους.

Αδυνατώντας λόγω κατασκευής να αντεπεξέλθει στην κατάσταση, το 26 ετών, μονοπύθμενο Prestige τελικά βυθίστηκε 275 χιλιόμετρα δυτικά των ακτών της Γαλικίας. Στις 19 Νοεμβρίου έσπασε στα δύο απελευθερώνοντας 17.000 τόνους πετρελαίου στη θάλασσα. Η πετρελαιοκηλίδα που δημιουργήθηκε, με πλάτος πάνω από 200 γιάρδες και μήκος 18 μίλια, προκάλεσε τεράστια περιβαλλοντική ρύπανση.

Περισσότερες από 100 ακτές μολύνθηκαν ενώ απαγορεύτηκε η αλιεία σε απόσταση 400 χιλιομέτρων από τις ακτές της Γαλικίας, προκαλώντας σοβαρό πλήγμα στον αλιευτικό κλάδο. Η διαρροή επηρέασε ένα από τα πιο γραφικά και πλούσια θαλάσσια οικοσυστήματα, που περιελάμβανε κοραλλιογενείς υφάλους, ποικίλα είδη καρχαριών και πουλιών αλλά και δελφίνια, θαλάσσιες χελώνες και φώκιες.

Εκτός από περιβαλλοντικές και οικονομικές επιπτώσεις, η διαρροή προκάλεσε πολυάριθμα προβλήματα υγείας στα συνεργεία καθαρισμού, όπως καρδιοπάθειες, πνευμονοπάθειες και καρκινοπάθειες. Πολίτες προέβησαν σε κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και συμπλοκές με τις ισπανικές αρχές.

Μετά το ναυάγιο ωστόσο, συνεχίστηκε η διαρροή πετρελαίου που έφτανε τους 125 τόνους καθημερινά. Στις αρχές του 2003 ανακοινώθηκε ότι είχε χαθεί το μισό του υπόλοιπου, ενώ το Μάρτιο του 2006 εντοπίστηκαν νέες κηλίδες πετρελαίου κοντά στο πλοίο. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ειδικών έχουν παραμείνει στο πλοίο περίπου 16 με 23.000 τόνους πετρελαίου, συμπέρασμα που βρίσκει αντίθετη την ισπανική κυβέρνηση η οποία ισχυρίζεται ότι με συνεπείς καθαρισμούς, το ανάλογο υπόλοιπο δεν ξεπερνά τους 1300 τόνους.

Μετά τη βύθιση του Prestige, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακάλεσε το πρώτο χρονοδιάγραμμα απόσυρσης των μονοπύθμενων τάνκερ και αποφάσισε, αντί του 2015, τα μονοπύθμενα να αποσυρθούν μέχρι το 2010. Παράλληλα, αποφάσισε η απόσυρση τάνκερ που έχουν ναυπηγηθεί πριν από το 1982, να ξεκινήσει την 1η Ιουλίου 2003, με καταληκτική ημερομηνία το 2005.