Navi Voice

Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή, αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και του τεράστιου «οικονομικού τζίρου της εορτής» τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο.

Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο. Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού ανακαλύπτουμε ότι αφενός στην καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του.

Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 - 2 π. X.) Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή.Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει:

«Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φύλακας της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών» (2: 8). Η φράση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις πρακτικές των βοσκών καθώς τον χειμώνα λόγω του ψύχους οι ποιμένες δεν διανυκτερεύουν στους αγρούς. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Ιησού δεν έγινε το Δεκέμβριο αλλά το Φθινόπωρο εφόσον τα κοπάδια δεν ήταν στις στάνες.

Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή, που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας», η οποία γινόταν τον Οκτώβρη.

Στην Αγία Γραφή γενέθλιες και ονομαστικές εορτές δεν συνιστούνται. Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνοντα στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας, και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό "ειδωλολατρικό" έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όριζαν αυτή του θανάτου. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει σχετικά : «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας.

Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών» Έτσι Τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι το η φράση από το κατ’ Ιωάννη γ’30«Εκέινον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι»

Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος ο δίδων το φως εις τον κόσμο. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη βάπτιση του Ιησού (Θεοφάνεια). Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.

Τι εόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων;

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη.

Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το 'Αλφα και το Ωμέγα».

Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί και με την γιορτή του Ηλίου, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Συγκεκριμένα στους Έλληνες, είχε ταυτιστεί με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως του Ηλίου.

Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο Ηλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη, η εποχή της αναγέννησης για την φύση.

Στην αρχαία Ρώμη, η εορτή άρχιζε στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσε επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδία έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους για να θυμίζουν το Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του. Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι «εθνικοί» αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομάδας Ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου, ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέρες για λόγους σκοπιμότητας ίσως. Κάτι που διασώζεται έως σήμερα στα Αγγλικά ως SUN-DAY, στα Γερμανικά SONN-TAG.

Η εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη με τις δημοφιλείς γιορτές των Σατουρνάλιων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης .

Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες και ονομάζονταν: « DIES INVICTI SOLIS », δηλαδή «Ημέρα του αήττητου ήλιου». Μια γιορτή που φυσικά την είχαν πάρει απο την γιορτή του Φωτοφόρου Απόλλωνα - Ηλίου!

Ο Ιουστίνος ο μάρτυς (114-165 μ.Χ.) γράφει στη 2η απολογία του για τον Ιησού «...σταυρώθηκε, πριν το Σάββατο, ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ "ΚΡΟΝΟΥ" και την επόμενη ημέρα ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ (θεού) "ΗΛΙΟΥ" και η οποία μετονομάσθηκε σε ΚΥΡΙΑΚΗ, αναστήθηκε και εμφανίσθηκε στους μαθητές Του...»

Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη. Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο ο Ίσις,σε κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου, άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ , οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά, ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».

Εκτός όμως της ημέρας της γέννησης και πολλές από τις παραδόσεις που συνδέονται με τα Χριστούγεννα (ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο κλπ.) έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θρησκείες. Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα!

Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνανθρώπους.

Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος.(κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά).

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αποστόλου Αρβανιτόπουλου, σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάνδων, μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο του "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των". Σε αυτό το βιβλίο του ο Φίλιππος Βρετάκος μας λέει: "Το χριστουγεννιάτικον δένδρον συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής, διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του. Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον, ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς, αλλ' εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου "ειρεσιώνης", και της "ικετηρίας" των αρχαίων Ελλήνων, και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων.


Ήσαν δε η μεν Ικετηρία κλάδος ελαίας, από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού, και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς, δια την απαλλαγήν του τόπου από δεινού τινός κακού, π.χ. από νοσήματος, πανώλους, χολέρας ή ομοίου. Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής, για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων." ("Κληρονομία του αρχαίου κόσμου", εφημερίς "Εθνος", 31 Δεκεμ.1937)

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στο τέλος του 16ου, αλλά έως τις αρχές του 19ου αιώνα δεν ήταν διαδεδομένο ευρέως - τοποθετούνταν μόνο στις εκκλησίες. Το δέντρο ως Χριστιανικό σύμβολο, συμβολίζει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού. Σταδιακά το δένδρο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, (κάτι που γινόταν στους αρχαίους Ελληνικούς ναούς) συμβολίζοντας την προσφορά των Θείων Δώρων. Στην σύγχρονη Ελλάδα το έθιμο το εισήγαγαν οι Βαυαροί με τον στολισμό στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833. Μετά τον το Β’ παγκόσμιο πόλεμο το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια.

Φυσικά μεγάλη εντύπωση προκαλεί και το μυθολογικό γεγονός του "Αγιοβασίλη" με το έλκηθρο του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι. Ούτε αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να μην παρθεί απο την Αρχαία Ελλάδα. Όπως αναφέραμε πιο πρίν , τον μήνα Δεκέμβριο, οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως. Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το "δώρο" του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους ...έγινε κυριολεκτικά "μοίρασμα δώρων".

Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαιο Ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.

Ολων των ειδών οι προσωπικότητες θα βρίσκονται σήμερα στο Γουέμπλεϊ. Πανάκριβοι ποδοσφαιριστές. Υπερτιμημένα αστέρια με φουσκωμένα εγώ. Υποτιμημένοι εργάτες της μπάλας. Λησμονημένες παλιές βεντέτες. Παχυλά αμειβόμενοι παράγοντες. Αυταρχικοί πολιτικοί. Ολοι τους πιόνια στο παιχνίδι της προβολής, θα συμμετέχουν στον αγώνα ανάδειξης του κορυφαίου.

Το πλέον αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό στο Ναό του ποδοσφαίρου, όμως, δεν θα είναι ούτε ο Χάινκες, ούτε ο Κλοπε, ούτε ο Λεβαντόφσκι, ούτε ο Ριμπερί. Πόσω μάλλον ο Πλατινί. Το πιο αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό του τελικού είναι ο ύμνος. Το τραγούδι του Champions League. Μπορεί να μην έχει ρυθμό χιτ. Μπορεί τους στίχους του να τους γνωρίζουν απειροελάχιστοι. Να μην μπήκε ποτέ στα τσαρτς ή να μην κατέγραψε υψηλές πωλήσεις.

Ο ύμνος, όμως, είναι το ίδιο το Champions League. Ολοι περιμένουν με αξιοπερίεργη προσήλωση ν' ακούσουν τον ήχο του που σε συνδυασμό με την ένταση, την έξαψη της στιγμής σου προκαλεί - ασυναίσθητα - ανατριχίλα. Δίχως αυτόν δεν νοείται Champions League. Είναι το σήμα κατατεθέν της διοργάνωσης.

Ο ύμνος δημιουργήθηκε το 1992 και η επιρροή του ξαφνιάζει ακόμα και τον δημιουργό του, τον Τόνι Μπρίτεν. «Πρέπει να πω ότι εκπλήσσομαι σχετικά με το πόσο έχει αντέξει στο χρόνο και πόσο δημοφιλές έχει γίνει», δηλώνει και συνεχίζει: «Για να είμαι ειλικρινής όταν ανέλαβα τη δημιουργία του ύμνου, ήταν απλώς άλλη μια δουλειά για μένα. Η όλη διαδικασία κράτησε περίπου ένα μήνα».

Ο Μπρίτεν εμπνεύστηκε από ένα κομμάτι ηλικίας 300 ετών, το «Ζάντοκ, ο Παπάς», έναν από τους τέσσερις ύμνους που είχαν γραφτεί για την ενθρόνιση του Αγγλου βασιλιά Γεωργίου του δεύτερου το 1727. Ενός βασιλιά γνωστού για τις πολλές εξωσυζυγικές του σχέσεις και το οξύθυμο του χαρακτήρα του.

Ο επιβλητικός ήχος και τα όργανα ταίριαζαν με την ποιότητα, την κλάση που η UEFA ήθελε να βγάλει προς τα έξω. «Χρειαζόμασταν μουσική κι όλοι πίστευαν ότι θα καταλήξουμε στο We are the champions των Queen, αλλά εμείς θέλαμε κάτι στ' αλήθεια ξεχωριστό», θυμάται ο Γκρεγκ Τόμσον, ο τότε διευθύνων σύμβουλος της ΤΕΑΜ, της εταιρίας που έχει την εμπορική εκμετάλλευση της διοργάνωσης.

Ο Μπρίτεν, πήρε την εισαγωγή του παλιού ύμνου κι άρχισε να δουλεύει προσθέτοντας τους στίχους που - σύμφωνα με τις προσταγές της UEFA - θα... ψάλλονταν από χορωδία. Ο ύμνος έπρεπε να γραφτεί σε τρεις γλώσσες. Αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Αυτό που έκανε ο Μπρίτεν, λοιπόν, ήταν να γράψει μια λίστα με επίθετα, να τα μεταφράσει στις άλλες δύο γλώσσες και να δει αν το αποτέλεσμα ταιριάζει. Επειτα από μελέτη κατέληξε στο ρεφρέν. Το γνωστό πια The Champions. Οι εναλλακτικές λύσεις ήταν The greatest, the finest, the most exciting, the most significant. «Αν το καλοσκεφτείς, αν επιλέγαμε κάποια από αυτές τις εναλλακτικές, ο ύμνος θα ήταν καταστροφή», λέει σήμερα ο Μπρίτεν.

Ο ύμνος ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο με τη συμμετοχή της Βασιλικής Φιλαρμονικής Ορχήστρας και έκανε το ντεμπούτο του στην έναρξη της σεζόν 1992-93. «Ο ύμνος αυτός δεν είναι και κανένα... μνημείο τέχνης», παραδέχεται ο δημιουργός του και λέει απενοχοποιημένα: «Δεν ήθελα να κάνω τέχνη. Ηθελα να δημιουργήσω ένα κομμάτι κατάλληλο για τη δουλειά που προοριζόταν να κάνει».

Την έκανε και την κάνει ακόμα και σήμερα με ξεχωριστή επιτυχία. Σύμφωνα με έρευνα της TEAM, ο ύμνος του Champions League είναι αναγνωρίσιμος από το 98% των ευρωπαίων πολιτών και αποτελεί το... φετίχ των ποδοσφαιριστών. Ο Ιταλός τερματοφύλακας Τζιανλουίτζι Μπουφόν σε συνέντευξή του έχει παραδεχτεί πως όταν η Γιουβέντους έμεινε δύο σεζόν εκτός της διοργάνωσης, αυτό που του έλειπε περισσότερο ήταν η ανάκρουση του ύμνου. «Τον άκουγα από τον καναπέ του σπιτιού μου και σκεφτόμουν ότι αυτό δεν είναι δίκαιο», είπε χαρακτηριστικά.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου του 1ου, βασιλιά της Γιουγκοσλαβίας, είναι από τις πρώτες που καταγράφηκαν σε φιλμ. Τον μεγαλειότατο – που τριγυρνούσε με το αυτοκίνητό του στους δρόμους της Μασσαλίας – πυροβόλησε ο Βούλγαρος επαναστάτης Βλάντο Τσερνοτσέμσκι στις 9 Οκτωβρίου του 1934.

Εκτός από τον Αλέξανδρο, δολοφονήθηκαν επίσης ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Λουί Μπαρτού, ο σοφέρ, αλλά και ο ίδιος ο Τσερνοτσέμσκι που έπεσε νεκρός από πυρά Γάλλων αστυνομικών.

Ο 17χρονος ακροδεξιός εξτρεμιστής Οτόγια Γιαμαγκούτσι δολοφόνησε στις 12 Οκτωβρίου του 1960 τον αρχηγό του Ιαπωνικού Σοσιαλιστικού κόμματος,Ινεχίρο Ασανούμα, καρφώνοντας στα πλευρά του ένα wakizashi (παραδοσιακό γιαπωνέζικο σπαθί), την ώρα που το θύμα εκφωνούσε λόγο στην τηλεόραση. Ο φονιάς αυτοκτόνησε 3 εβδομάδες αργότερα μέσα στη φυλακή.

Ήταν μεσημέρι της 22ης Νοεμβρίου στο Ντάλας του Τέξας, όταν η ανοιχτή λιμουζίνα του JFK δέχτηκε συνδυασμένα πυρά, με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό του προέδρου των ΗΠΑ.

Το σενάριο του ενός εκτελεστή κατέπεσε ακριβώς λόγω των 27 δευτερολέπτων που απαθανάτισε στην Kodak κάμερά του ο Αβραάμ Ζαπρούντερ, όπου και αποδεικνύεται ότι ο Κένεντι πυροβολήθηκε από διαφορετικές κατευθύνσεις, αποτέλεσμα σχεδιασμού μιας παρακρατικής συνωμοσίας.

Ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, ο άνθρωπος που κατηγορήθηκε ότι σκότωσε τον JFK, εκτελέστηκε στις 24 Νοεμβρίου του ’63 από τον Τζακ Ρούμπι, τη στιγμή που μεταφερόταν στις φυλακές του Ντάλας. Ο Ρούμπι, μέλος ακροδεξιών οργανώσεων και άνθρωπος του υπόκοσμου, προφανώς δολοφόνησε τον Όσβαλντ για να μη βγει στο φως η συνωμοσία για τον φόνο του Κένεντι.

Πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία του JFK, ο Ρόμπερτ Κένεντι (μικρός αδερφός του Τζον) βρισκόταν στο Λος Άντζελες, γιορτάζοντας τη νίκη του στο Συνέδριο των Δημοκρατικών, όπου και έλαβε το χρίσμα από το κόμμα, ως υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ.

Ήταν 5 Ιουνίου του 1968, όταν ο 24χρονος Παλαιστίνιος Σιρχάν Σιρχάν πυροβόλησε τρεις φορές τον Ρόμπερτ μέσα στην κουζίνα του ξενοδοχείου «Ambassador». Ο RFK πέθανε το επόμενο πρωί στο νοσοκομείο «Good Samaritan Hospital». Ο Σιρχάν εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης στη φυλακή Pleasant Valley State Prison της Καλιφόρνια.

Ο πρόεδρος της Αιγύπτου, Ανουάρ Αλ Σαντάτ, δολοφονήθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1981 στη διάρκεια στρατιωτικής παρέλασης στο Κάιρο, όταν αντιφρονούντες στρατιώτες έριξαν χειροβομβίδες και άνοιξαν πυρ εναντίον της εξέδρας των επισήμων, σκοτώνοντας συνολικά 12 άτομα, ανάμεσά τους τον Σαντάτ και τον Κουβανό πρέσβη.

Ο Χαλίλ Ισλαμπουλί, αρχηγός της ομάδας κρούσης, έδωσε το σύνθημα για την επίθεση φωνάζοντας: «Θάνατος στον Φαραώ», ενώ ανάμεσα στους τραυματίες ήταν και ο Χόσνι Μουμπάρακ, διάδοχος και μέχρι πρότινος (2011) πρόεδρος της Αιγύπτου.

Ο ηγέτης της φιλιππινέζικης αντιπολίτευσης, Μπενίνιο Ακίνο Τζούνιορ, δολοφονήθηκε στις 21 Αυγούστου του 1983 χτυπημένος από έναν πυροβολισμό στο κεφάλι στο διεθνές αεροδρόμιο της Μανίλα, τη μέρα που επέστρεφε στην πατρίδα του μετά από πολύχρονη εξορία στις ΗΠΑ και τη στιγμή ακριβώς που κατέβαινε από το αεροσκάφος.

Για τη δολοφονία κατηγορήθηκε ο κομουνιστής εκτελεστής Ρολάντο Γκαλάν που έπεσε νεκρός από τα πυρά της αστυνομίας επί τόπου, όμως στη συνέχεια αυτή η εκδοχή αμφισβητήθηκε έντονα και αρκετοί από τους στρατιωτικούς συνοδούς του Ακίνο θεωρήθηκαν υπεύθυνοι και καταδικάστηκαν.

Ένα μόλις χρόνο μετά τη βράβευσή του με το Νόμπελ Ειρήνης, ο ειρηνιστής και οραματιστής πρόεδρος του Ισραήλ, Γιτζάκ Ράμπιν, πυροβολήθηκε στο Τελ Αβίβ από τον ακροδεξιό εξτρεμιστή Γιγκάλ Αμίρ.

Ο Ράμπιν ετοιμαζόταν να ταξιδέψει στο Όσλο για ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους, όμως ο ορθόδοξος φανατικός – ο οποίος βρίσκεται μέχρι σήμερα στη φυλακή εκτίοντας ισόβια κάθειρξη – τον σκότωσε με ημιαυτόματο περίστροφο.

Η πρώην πρωθυπουργός του Πακιστάν, Μπεναζίρ Μπούτο, δολοφονήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου του 2007, δύο μόλις εβδομάδες πριν τις γενικές εκλογές και ενώ ηγείτο της αντιπολίτευσης.

Στο βίντεο προηγείται ένας εκτελεστής που πυροβόλησε την Μπούτο την ώρα που αυτή χαιρετούσε τους οπαδούς της από την οροφή του αυτοκινήτου της, ενώ δευτερόλεπτα αργότερα ένας βομβιστής παγιδευμένος με εκρηκτικά, ανατινάχτηκε πολύ κοντά στο προεδρικό όχημα, σκοτώνοντας 20 άτομα.

Υπάρχει η αντίληψη ότι είναι σταθερή η κατεύθυνση της δίνης του νερού στο νεροχύτη.

Και μάλιστα ότι η κατεύθυνση αυτή είναι αντίθετη στο βόριο από το νότιο ημισφαίριο.

Ισχύει αυτό? Ας δούμε τι λέει η επιστήμη.

Η Γη είναι μία κλασική περίπτωση «περιστρεφόμενου πλαισίου αναφοράς» (rotating frame of reference) κι επειδή περιστρέφεται με σταθερή ταχύτητα, εμφανίζει τις εξής δύο φανταστικές δυνάμεις (fictitious forces):
1) Φυγόκεντρο δύναμη.

2) Τη δύναμη Coriolis.

Εξ αιτίας της δύναμης Coriolis, οι άνεμοι και τα ρεύματα, αντί να κινούνται σε ευθεία από σημεία με υψηλή πίεση προς σημεία με χαμηλή πίεση, τείνουν να κινούνται προς τα δεξιά αυτής της κατεύθυνσης, όταν βρίσκονται στο βόρειο ημισφαίριο. Αντίστοιχα τείνουν να κινούνται προς τα αριστερά στο νότιο ημισφαίριο.

Ο αριθμός του Rossby

Ο Αριθμός Rossby καθορίζει την επίδραση της δύναμης Coriolis. Αν ο Rossby είναι μικρός, τότε η δύναμη Coriolis παίζει σημαντικό ρόλο. Αντίθετα ένας μεγάλος αριθμός Rossby σημαίνει ότι η δύναμη Coriolis είναι αμελητέα και το σύστημα επηρεάζεται περισσότερο από τη φυγόκεντρο δύναμη.

Η εξίσωση είναι:

R=U/fL
U : Ταχύτητα του αντικειμένου.
L : Διάστημα που διανύει
f : παράμετρος Coriolis

Άρα λοιπόν, όταν πετάμε μία πέτρα η δύναμη Coriolis είναι αμελητέα (το L είναι πολύ μικρό), ενώ σε έναν διηπειρωτικό πύραυλο επηρεάζει αρκετά την πορεία του (το L είναι πολύ μεγάλο).

Κυκλώνες

Οι κυκλώνες δημιουργούνται από μεγάλες μάζες αέρα που από τη γύρω περιοχή πάνε να γεμίσουνε ένα χαμηλό βαρομετρικό (χαμηλή ατμοσφαιρική πίεση). Στην περίπτωση αυτή ο αριθμός Rossby είναι μικρός, άρα η δύναμη Coriolis είναι μεγάλη και δημιουργεί κυκλική κίνηση.

Στο βόρειο ημισφαίριο η δύναμη Coriolis είναι πάντα προς τα δεξιά της κίνησης. Έτσι λοιπόν στα χαμηλά βαρομετρικά σχηματίζονται οι ακόλουθες δυνάμεις (με κόκκινο η δύναμη Coriolis, με μπλε η δύναμη λόγω διαφοράς ατμοσφαιρικής πίεσης):

Το αποτέλεσμα είναι ότι οι κυκλώνες είναι αριστερόστροφοι στο βόρειο ημισφαίριο και δεξιόστροφοι στο νότιο.

Η δίνη του νερού στο νεροχύτη

Για να εξετάσουμε τη δίνη του νερού στο νεροχύτη, εξετάζουμε πρώτα τον αριθμό Rossby. Αν υποθέσουμε ότι το L=1m και το U=60cm/s, τότε Rossby=6000. Αυτό είναι πολύ υψηλό νούμερο και δείχνει ότι στην περίπτωση αυτή η δύναμη Coriolis είναι αμελητέα. Η κίνηση του νερού λοιπόν εξαρτάται από τη γεωμετρία (ή και τα σκουπιδάκια) του νεροχύτη και την αρχική κίνηση του νερού που πέφτει από τη βρύση.

Ο νεροχύτης όμως είναι μία μικρογραφία ενός συστήματος χαμηλής πίεσης. Σε ιδανικές συνθήκες θα ίσχυε ότι και για τους κυκλώνες. Αυτό έχει αποδειχτεί και πειραματικά από τον Ascher Shapiro το 1962.

Παλιότερα οι κάτοικοι του χωριού, όταν ακόμη δεν είχε φτάσει η τηλεόραση και τα άλλα ΜΜΕ, είχαν τον δικό τους μοναδικό τρόπο για να μαντέψουν τον καιρό.

Έτσι πριν κάνουν οτιδήποτε αγροτικές εργασίες κοίταζαν τα σημάδια από τη συμπεριφορά των πουλιών και των ζώων, καθώς και τις αλλαγές στη φύση, σύμφωνα με μαρτυρίες παλιότερων οι προβλέψεις ήταν τις πιο πολλές φορές σωστές.

Ας δούμε μερικά από τα σημάδια που χρησιμοποιούσαν οι παλιότεροι:

Αν τα χελιδόνια πετούσαν χαμηλά ερχόταν βροχή.

Αν τα σύννεφα ήταν έντονα, γκρίζα και μαύρα ερχόταν καταιγίδα.