Navi Voice

Η τζαζ ξεκίνησε ως ένα μίγμα πολλών ειδών μουσικής, συνδυάζοντας στοιχεία από την Αφρική και τη Δυτική Ευρώπη. Οι ρίζες της βρίσκονται στη δεκαετία του 1880. Πιστεύεται ότι «γεννήθηκε» στη Νέα Ορλεάνη, από τους Κρεολούς, μία φυλή γαλλόφωνων και ισπανόφωνων μαύρων, με καταγωγή από τις Δυτικές Ινδίες. Οι Κρεολοί ζούσαν στη Λουιζιάνα, κάτω από την κυριαρχία των Γάλλων και των Ισπανών έως το 1803, οπότε έγιναν αμερικανοί πολίτες κι εγκαταστάθηκαν στη Νέα Ορλεάνη.
Υπερηφανεύονταν για τις κοινωνικές και πολιτιστικές τους αξίες, καθώς και για τις γνώσεις τους περί της δυτικοευρωπαϊκής μουσικής. Η διαφορετικότητά τους αυτή, τους κατέτασσε σε μια ανώτερη τάξη σε σχέση με τους υπόλοιπους μαύρους κι έτσι άνοιξαν γι' αυτούς οι πόρτες της υψηλής κοινωνίας. Στη μουσική τους σημαντικότατο ρόλο είχε η ερμηνεία, γι' αυτό και έπαιζαν κατά κανόνα στην Όπερα και σε κοινωνικές εκδηλώσεις.
Στη δυτική πλευρά της πόλης ζούσαν οι αμόρφωτοι, οι απολίτιστοι και φτωχοί Αφροαμερικανοί. Η δική τους μουσική βασιζόταν σε απλές μελωδίες και πολύπλοκους ρυθμούς, που αναμιγνύονταν με διάφορα φωνητικά. Τα τραγούδια τους είχαν συνήθως πνευματικό χαρακτήρα ή τα τραγουδούσαν για να περάσει η ώρα όταν εργάζονταν σκληρά. Είχαν παρατηρήσει ότι τους βοηθούσαν να είναι πιο παραγωγικοί. Το 1894 μια νέα νομοθετική μεταρρύθμιση διαχωρισμού λευκών και μαύρων εκτόπισε τους Κρεολούς στη δυτική πλευρά της Νέας Ορλεάνης, μαζί με τους φτωχούς μιγάδες.
Εκεί, οι δύο πολιτισμοί και τα μουσικά τους είδη ήρθαν σε σύγκρουση, αναμείχθηκαν κι έτσι δημιουργήθηκε ένα νέο είδος μουσικής, η τζαζ. Με τον καιρό η τζαζ άλλαξε και νέες μορφές της αναπτύχθηκαν. Έως το 1900, το Ραγκτάιμ και τα Μπλουζ ήταν η νέα «τρέλα». Η Νέα Ορλεάνη φάνταζε ως η Μέκκα των νέων καλλιτεχνών και ήχων, που συμπεριλάμβαναν τα πάντα: Ραγκτάιμ, εμβατήρια, ποπ, χορευτικά και μπλουζ. Η μουσική σκορπίστηκε στον Βορρά και στη Δύση, μέσω των μεταναστών και της δισκογραφίας. Τη δεκαετία του 1920, η τζαζ έπαψε να είναι μουσική αποκλειστικά για μαύρους. Υιοθετήθηκε από τους λευκούς και επέδρασε καθοριστικά στη μουσική τους.
Ανάμεσα στους «πατέρες» της τζαζ ήταν ο Τζο «Κινγκ» Όλιβερ, ο Λούις Άρμστρονγκ και ο Φέρντιναντ «Τζέλι Ρολ» Μόρτον. Αυτοί έπαιζαν μ' ένα στυλ που αργότερα έγινε γνωστό ως Ντίξιλαντ. Ο χορός έγινε η τελευταία μόδα στο τέλος της δεκαετίας του '30, καθώς πολλοί ήταν αυτοί που χορεύοντας ήθελαν ν' αποτινάξουν από πάνω τους την κατάθλιψη.
Έτσι, η τζαζ μουσική εξελίχθηκε σ' ένα νέο είδος χορευτικής μουσικής. Μέχρι τη δεκαετία του '40 είχαν αναπτυχθεί ποικίλες μορφές της τζαζ: Παραδοσιακή, Μποπ, Σουίνγκ, Ντίξιλαντ, Λάτιν Τζαζ. Το ίδιο εξακολουθεί να συμβαίνει έως σήμερα. Το πιο πρόσφατο είδος της είναι η Άσιντ Τζαζ, που γίνεται όλο και πιο δημοφιλής.

1930:ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ 4-2
1934:ΙΤΑΛΙΑ-ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ 2-1
1938:ΙΤΑΛΙΑ-ΟΥΓΓΑΡΙΑ 4-2
1950:ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ-ΒΡΑΖΙΛΙΑ 2-1
1954:ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΟΥΓΓΑΡΙΑ 3-2
1958:ΒΡΑΖΙΛΙΑ-ΣΟΥΗΔΙΑ 5-2
1962:ΒΡΑΖΙΛΙΑ-ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ 3-1
1966:ΑΓΓΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ 4-2
1970:ΒΡΑΖΙΛΙΑ-ΙΤΑΛΙΑ 4-1
1974:ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΟΛΛΑΝΔΙΑ 2-1
1978:ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ-ΟΛΛΑΝΔΙΑ 3-1
1982:ΙΤΑΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ 3-1
1986:ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ 3-2
1990:ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ 1-0
1994:ΒΡΑΖΙΛΙΑ-ΙΤΑΛΙΑ 0-0,3-2 ΠΕΝ.
1998:ΓΑΛΛΙΑ-ΒΡΑΖΙΛΙΑ 3-0
2002:ΒΡΑΖΙΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ 2-0
2006:ΙΤΑΛΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ 1-1,5-3 ΠΕΝ.
2010:ΙΣΠΑΝΙΑ-ΟΛΛΑΝΔΙΑ 1-0

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα.

Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από την ελιά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στό ακραίο σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, την γαλανόλευκη σημαία πού θ' αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό.

Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.

Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνα που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.

Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.

«ΟΧΙ»! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ' αυτά οι Έλληνες..

Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ' ένα σάλτο στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του.

Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό: 60 μέτρα πιο κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στον βράχο, σκεπασμένος με το σάβανο πού διάλεξε.

Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί κεφαλής των εμπροσθοφυλακών, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός Έλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουν μήνυμα στόν Χίτλερ:

«Μάϊν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8 και 10, εισήλθαμε στην Αθήνα , επί κεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, και στις 8 και 45, υψώσαμε την σημαία τού Ράϊχ πάνω στην Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».

Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει.

Όμως οι στρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ' αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό.

Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο: «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο).

Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλικάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη.

Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους.

Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα του εύζωνα.

Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα αυτού του ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας.

Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει.

Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ' όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας.

Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας, κάθε φορά που αντικρίζετε τη σημαία μας.

Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία, έχει βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας

Σε τηλεοπτική εκπομπή της 26/4/2000 στην ΕΤ1, ο τότε δήμαρχος Δημήτρης Αβραμόπουλος παραδέχτηκε πως δεν μπόρεσε να βρει στοιχεία για τον Κουκίδη. Στην ίδια εκπομπή, εκπρόσωπος της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού (ΔΙΣ) διαβεβαίωσε, με κατηγορηματικό τρόπο, ότι δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο για ύπαρξη στρατιώτη Κουκίδη, παρ' όλο που το Γενικό Επιτελείο Στρατού έχει καταγράψει όλους τους φαντάρους και αξιωματικούς της περιόδου.

1. To πιο θερμό μέρος του πλανήτη
Έρημος Λουτ (Ιράν)
Μεγαλύτερη θερμοκρασία: 71 °C

Το συγκεκριμένο θέμα για το πιο είναι το πιο ζεστό μέρος της Γης έχει απασχολήσει τους επιστήμονες.
Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για το Αλ Αζιζάια στη Λιβύη, όπου έχει καταγραφεί θερμοκρασία που άγγιξε τους 57,8 βαθμούς Κελσίου, αλλά σύμφωνα με έναν δορυφόρο της ΝASΑ, το ρεκόρ αυτό έχει καταρριφθεί από τους 71 βαθμούς Κελσίου που καταγράφηκαν στην έρημο Λουτ του Ιράν.
Η έρημος αυτή καλύπτει μια περιοχή 480 χιλιομέτρων και αν τα στοιχεία ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, πρόκειται για την πιο ζεστή θερμοκρασία που έχει "κάψει" ποτέ την επιφάνεια του πλανήτη. Σε λίγο, βέβαια, με όλες αυτές τις καιρικές ανωμαλίες, δεν αποκλείεται να σπάσει και αυτό το ρεκόρ...

2. Το πιο απομακρυσμένο μέρος από το κέντρο της Γης
Βουνό Τσιμποράσο (Εκουαδόρ)
Ύψος: 6.310 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας

Όλοι ξέρουν ότι το Έβερεστ είναι η πιο ψηλή βουνοκορφή του κόσμου, με κορυφή που αγγίζει τα 8.848 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας! Όμως δεν υπάρχουν πολλοί που γνωρίζουν το βουνό (και ανενεργό ηφαίστειο) Τσιμποράσο στο Εκουαδόρ.
Μπορεί το Τσιμποράσο να είναι πιο... κοντό από το Έβερεστ στα "χαρτιά" αλλά είναι το πιο ψηλό βουνό του κόσμου, αν υπολογίσουμε την απόσταση που χωρίζει την κορυφή του με το κέντρο της Γης. Αυτό συμβαίνει επειδή η γη δεν είναι σφαίρα, αλλά σφαιροειδής με πεπλατυσμένους πόλους.
Ως σφαιροειδής, η γη είναι πιο πλατιά στον Ισημερινό και το Τσιμποράσο βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τον Ισημερινό, και σε αυτή τη θέση υψώνεται στα 6.384 μέτρα από το κέντρο της γης. Με λίγα λόγια το Τσιμποράσο "νικάει" το Έβερεστ- σε ότι αφορά την απόσταση από το κέντρο της Γης- για 2 χιλιόμετρα!

3. Ο ψηλότερος καταρράκτης της Γης
Σάλτο Άνχελ (Βενεζουέλα)
Ύψος: 984 μέτρα

Ο ψηλότερος καταρράκτης βρίσκεται στη Βενεζουέλα, και τα νερά του πέφτουν στον ποταμό Κέρεπ, ο οποίος καταλήγει στον ποταμό Τσουρούν. Αν το όνομα Σάλτο Άνχελ δεν σας λέει κάτι, τότε ίσως η "διεθνής" αγγλική ονομασία του, AngelFalls, να ξυπνήσει τη μνήμη σας.
Το ύψος του καταρράκτη είναι τόσο μεγάλο, που μεγάλη ποσότητα του νερού εξατμίζεται πριν προλάβει καν να φτάσει στο έδαφος, δημιουργώντας ένα κύμα ομίχλης, το οποίο γίνεται αισθητό από απόσταση 1.5 χιλιομέτρου!
Αξίζει να αναφερθεί ότι στην πολυαναμενόμενη ταινία Up (Ψηλά Στον Ουρανό) οι φανταστικοί καταρράκτες ParadiseFalls, είναι ουσιαστικά το Σάλτο Άνχελ και οι παραγωγοί μελέτησαν πολύ την περιοχή πριν τη δημιουργία της ταινίας.

4. Το πιο κρύο κατοικίσιμο μέρος της Γης
Οϊμιάκον (Ρωσία)
Χαμηλότερη θερμοκρασία: − 71,2 °C

Το μικρό χωριό που βρίσκεται στη Δημοκρατία της Σακά στη Ρωσία έχει 800 μόνιμους κατοίκους και αυτό που το κάνει ιδιαίτερο είναι ότι εκεί καταγράφηκε η πιο χαμηλή θερμοκρασία που έχει παρατηρηθεί ποτέ σε κατοικίσιμο μέρος του πλανήτη!
Συγκεκριμένα στις 26 Ιανουαρίου του 1926, το θερμόμετρο έπεσε στους -71,2 βαθμούς Κελσίου, και εκτός από το προαναφερθέν ρεκόρ, έσπασε κι ένα άλλο: εκείνο της χαμηλότερης θερμοκρασίας που έχει καταγραφεί ποτέ στο βόρειο ημισφαίριο της γης.
Σημειώνουμε, πάντως, ότι η πιο χαμηλή θερμοκρασία που έχει "χτυπήσει" ποτέ τη Γη ήταν το 1983 στην Ανταρκτική. Το θερμόμετρο "πάγωσε" στους -89,4°C.

5. Το πιο ξηρό μέρος του κόσμου
Ξηρές Λίμνες Μακ Μάρντο (Ανταρκτική)

Oι "DryValleys" είναι μια περιοχή 4.800 τ.χλμ. που καλύπτει το 0.03 % της Ανταρκτικής και έχουν πάρει το όνομά τους λόγω της εξαιρετικά χαμηλής υγρασίας της περιοχής και της ανυπαρξίας χιονιού ή παγετώνα.
Εδώ και 2 εκατομμύρια χρόνια, δεν έχει πέσει ούτε μια σταγόνα βροχής και με εξαίρεση μιας μικρής περιοχής όπου υπάρχει ένας ποταμός και μερικές μικρές λίμνες, στις Ξηρές Λίμνες Μακ Μάρντο, δεν υπάρχει πουθενά ίχνος νερού.
Οι μοναδικές αυτές συνθήκες κλίματος οφείλονται στους καταβατικούς ανέμους της περιοχής. Οι συγκεκριμένοι αέρηδες παρατηρούνται όταν παγωμένος και πυκνός αέρας έλκεται στην επιφάνεια της γης λόγω των δυνάμεων της βαρύτητας! Οι άνεμοι αυτοί φτανουν σε ταχύτητα τα 320 χλμ/ώρα και εξατμίζουν κάθε υποψία υγρού στοιχείου, αφήνοντας την γη ξερή και εντελώς στεγνή.

6. Το πιο απομακρυσμένο κατοικίσιμο νησί του πλανήτη
Τρίσταν ντα Κούνια (Μεγ. Βρετανία)
Απόσταση: 3.218 χιλιόμετρα από την πιο κοντινή ήπειρο

To πιο μακρινό νησί του κόσμου βρίσκεται στο νότιο τμήμα του Ατλαντικού Ωκεανού, και είναι τόσο μικρό (65 ΤΕΤΡ.ΧΙΛΙΟΜ. που δεν έχει καν αεροδιάδρομο.
Ο πληθυσμός του είναι περίπου 300 μόνιμοι κάτοικοι, από τους οποιούς οι περισσότεροι υποφέρουν από κληρονομικό και χρόνιο άσθμα και γλαύκωμα.
Το νησάκι ανήκει στη Μεγάλη Βρετανία και παρόλο που οι κάτοικοι μπορούν να κάνουν online παραγγελίες, η διανομή τους αργεί ιδιαίτερα.
Ίσως αυτό να είναι το... τίμημα για να κατοικείς σε ένα (σχεδόν) ιδιωτικό νησί στη μέση του πουθενά!

7. Το μεγαλύτερο βάθος της θάλασσας
Τάφρος των Μαριαννών (Ινδονησία- Ιαπωνία)
Βάθος: 11.035 μέτρα υπό το βυθό

Αν η κορυφή του Έβερεστ είναι το πιο ψηλό σημείο της γης, τότε η Τάφρος των Μαριαννών πρέπει να είναι ακριβώς το αντίθετο: το πιο βαθύ, πιο χαμηλό σημείο της γης.
Βρίσκεται στα δυτικά του Ειρηνικού Ωκεανού, και πήρε το όνομα της από τα Νησία των Μαριαννών που βρίσκονται κοντά. Η τάφρος απλώνεται στα 2.550 χιλιόμετρα κι έχει πλάτος 69 χιλιόμετρα.
Το πιο βαθύ σημείο της, το λεγόμενο ChallengerDeep, φτάνει τα 11.035 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και είναι το σημείο όπου οι δύο μεγάλες τεκτονικές πλάκες του Ειρηνικού συναντιώνται. Σε αυτό το σημείο η πίεση φτάνει τα 108,5 MPa, δηλαδή είναι πάνω από χίλιες φορές υψηλότερη από την ατμοσφαιρική πίεση της επιφάνειας.
Για να καταλάβετε το ακριβές μέγεθος, αρκεί να πούμε ότι αν τοποθετούσαμε το όρος Έβερεστ σε αυτή τη θέση του Ειρηνικού Ωκεανού δεν θα φαινόταν καν η κορυφή του, αφού θα βρισκόταν 2 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια του νερού

Το Τριστάν ντα Κούνια είναι μια συστάδα από απομονωμένα νησιά στον νότιο Ατλαντικό Ωκεανό, 2.816 χμ από την Νότια Αφρική και 3.360 χμ από την Νότια Αμερική. Είναι εξαρτημένο έδαφος του Βρετανικού υπερπόντιου εδάφους της Αγίας Ελένης, που βρίσκεται 2.173 χμ βόρεια. Το Έδαφος αποτελείται από ένα κύριο νησί, το Τριστάν ντα Κούνια (έκταση: 98 χμ²), καθώς και μερικά ακατοίκητα νησιά: Απρόσιτη Νήσος (Inaccessible Island) και τα Νησιά Αηδονιού (Nightingale Islands). Η Νήσος Γκαφ (Gouph Island), που βρίσκεται 395 χμ νοτιοανατολικά της κύριας νήσου, αποτελεί επίσης τμήμα του Εδάφους.

Το Τριστάν ντα Κούνια είναι το πιο απομονωμένο αρχιπέλαγος στον κόσμο.

Ιστορία

Τα νησιά τα πρωτοείδε το 1506 ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος, Τριστάο ντα Κούνια, αλλά λόγω κακοκαιρίας δεν αποβιβάστηκε σε κάποιο από αυτά. Ονόμασε το κύριο νησί με το όνομα του, Ίλια ντε Τριστάο ντα Κούνια (Ilha de Tristão da Cunha), και αργότερα επικράτησε το μεταφρασμένο στα Αγγλικά όνομα του (Tristan da Cunha Island). Η πρώτη εξερεύνηση του αρχιπελάγους έγινε από την Γαλλική φρεγάτα L'Heure du Berger το 1767.

Έγιναν βυθομετρήσεις και μια βιαστική επιτήρηση της ακτογραμμής. Η παρουσία νερού στον μεγάλο καταρράκτη Μπιγκ Ουατρόν και σε μια λίμνη στην βόρεια ακτή σημειώθηκαν, και τα αποτελέσματα της εξερεύνησης δημοσιεύτηκαν από έναν υδρογράφο του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού το 1781. Ο πρώτος μόνιμος έποικος ήταν ο Τζόναθαν Λάμπερτ, από το Σάλεμ της Μασσαχουσέττης των Ηνωμένων Πολιτειών, που έφτασε στα νησιά το 1810. Ανακήρυξε τα νησιά ως ιδιοκτησία του και τα ονόμασε Νησιά Αναψυχής. Η ηγεμονία του ήταν βραχύχρονη, καθώς πέθανε σε ένα ατύχημα με βάρκα το 1812. Το 1815 το Ηνωμένο Βασίλειο προσάρτησε επισήμως τα νησιά, κυβερνώντας τα από την Αποικία του Ακρωτηρίου στην Νότια Αφρική.

Έχει καταγραφεί ότι αυτό έγινε ως ένα προληπτικό μέτρο για να εξασφαλιστεί ότι οι Γάλλοι δεν θα χρησιμοποιούσαν τα νησιά ως βάση για μια επιχείρηση διάσωσης και απελευθέρωσης του Ναπολέοντα Βοναπάρτη από την φυλακή του στην Νήσο Αγίας Ελένης. Επίσης αυτή η κτήση εμπόδιζε τις Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιήσουν το αρχιπέλαγος ως βάση, όπως έκαναν στον πόλεμο του 1812. Προσπάθειες να αποικιστεί η Απρόσιτη Νήσος απέτυχαν. Τα νησιά αρχικά κατοικούνταν από μια Βρετανική στρατιωτική φρουρά, και σταδιακά αναπτύχθηκε ένας πολιτικός πληθυσμός.

Οι φαλαινοθήρες χρησιμοποιούσαν επίσης το νησί ως βάση για τις επιχειρήσεις τους στον νότιο Ατλαντικό Ωκεανό. Η διάνοιξη όμως της Διώρυγας του Σουέζ το 1869, και η μετακίνηση από τα ιστιοφόρα πλοία στα ατμοκίνητα πλοία, αύξησαν την απομόνωση των νησιών, καθώς δεν χρειάζονταν πλέον ως ενδιάμεσος σταθμός στα ταξίδια από την Ευρώπη προς την Άπω Ανατολή.

Το 1867, ο Πρίγκιπας Άλφρεντ, Δούκας του Εδιμβούργου και δεύτερος υιός της Βασίλισσας Βικτορίας, επισκέφτηκε το νησί. Ο κύριος οικισμός, το Εδιμβούργο των 7 Θαλασσών ονομάστηκε προς τιμήν της επισκέψεως του. Ο νεότερος αδερφός του Ληούις Κάρρολ, ο Αιδεσιμότατος Έντουϊν Ντότζσον, υπηρέτησε ως Αγγλικανός ιεραπόστολος και δάσκαλος στο Τριστάνος ντα Κούνια την δεκαετία του 1880.

Ένας δεύτερος Δούκας του Εδιμβούργου, ο σύζυγος της Βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ, επισκέφτηκε τα νησιά το 1957 στο ταξίδι του γύρω από τον κόσμο με το Βασιλικό γιώτ Μπριτάννια. Στις 12 Ιανουαρίου 1938, τα νησιά ανακηρύχθηκαν εξαρτημένο έδαφος της Αγίας Ελένης. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα νησιά χρησιμοποιήθηκαν ως σταθμός του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού. Το Ατλάντικ Άιλ (Ατλαντική Νήσος) ιδρύθηκε για να καταγράφει τις μετακινήσεις των Γερμανικών πλοίων στον νότιο Ατλαντικό Ωκεανό. Ο πρώτος Αρμοστής διορίστηκε από την Βρετανική κυβέρνηση εκείνη την περίοδο. Το 1958, το Πολεμικό Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών πυροδότησε μια ατομική βόμβα κοντά στο νησί ως τμήμα της Επιχείρησης Άργος.

Οι κάτοικοι του νησιού δεν ενημερώθηκαν για αυτήν την δοκιμή, ούτε τους προσφέρθηκε ιατρική παρακολούθηση μετά το συμβάν. Μετά από δεκαετίες που κυκλοφορούσαν φήμες, η δοκιμή έγινε δημόσια γνωστή τον Μάιο του 2006. Το 1961, μια ηφαιστειακή έκρηξη ανάγκασε σε εκκένωση ολόκληρου του πληθυσμού και μεταφορά του σε έναν παλαιό σταθμό της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας στο Κάλσοτ κοντά στο Σαουθάμπτον της Αγγλίας, και διέμεναν κυρίως επί μιας οδού που ονομαζόταν Κλειστό Δρομάκι Τριστάν.

Το 1962, μια αποστολή της Βασιλικής Κοινότητας πήγε στο νησί για να εξετάσει το μέγεθος της ζημιάς, και ανέφερε ότι ο οικισμός Εδιμβούργο των 7 Θαλασσών επηρεάστηκε μόνον στα όρια του. Οι περισσότερες οικογένειες επέστρεψαν το 1963 υπό τον Ουΐλι Ρεπέττο (αρχηγό του δεκαμελούς νησιωτικού συμβουλίου) και τον Άλλαν Κρώφορντ (τον πρώην υπουργό πρόνοιας στο νησί). Το 2005 δόθηκε στο νησί ο ταχυδρομικός κώδικας του Ηνωμένου Βασιλείου, TDCU 1ZZ, για να διευκολύνει τους κατοίκους στην παραγγελία αγαθών από το διαδίκτυο.

Πολιτική και νόμοι

Η διοικητική αρχή είναι αρμοδιότητα της Βασίλισσας, που αντιπροσωπεύεται στο Έδαφος από τον Κυβερνήτη της Αγίας Ελένης. Επειδή ο Κυβερνήτης διαμένει μόνιμα στην Αγία Ελένη, διορίζεται ένας Διοικητής (administrator) για να αντιπροσωπεύει τον Κυβερνήτη στα νησιά. Σημερινός διοικητής είναι ο Σιν Μπερνς, από τις 15 Σεπτεμβρίου του 2010. Ο Διοικητής ενεργεί ως ο τοπικός αρχηγός της κυβέρνησης, και συμβουλεύεται το Νησιωτικό Συμβούλιο, που αποτελείται από 8 εκλεγμένα και 3 διορισμένα μέλη. Το Τριστάν ντα Κούνια έχει την δική του νομοθεσία, αλλά εφαρμόζονται οι νόμοι της Αγίας Ελένης όπου δεν αντιτίθενται στους τοπικούς νόμους, στον βαθμό που είναι κατάλληλοι για τις τοπικές συνθήκες και υπόκειται σε τέτοιες μεταβολές όπου οι τοπικές συνθήκες το επιβάλλουν. Ανώτερος Κάτοικος του Νησιού (Chief Islander) είναι ο Ίαν Λαβαρέλο, από τις 12 Απριλίου 2010.

Γεωγραφία

Το αρχιπέλαγος "Τριστάν ντα Κούνια" αποτελείται από τα ακόλουθα νησιά: Το κυρίως νησί Τριστάν ντα Κούνια και τα περιβάλλοντα νησιά

Τριστάν ντα Κούνια, το σχετικά μεγάλο κύριο νησί, (έκταση: 98 χμ²)

Απρόσιτη Νήσος ("Inaccessible Island"), (έκταση: 10 χμ²)

Αηδονιού Νήσοι ("Nightingale Islands") (έκταση: 2 χμ²)

Αηδονιού Νήσος ("Nightingale Island"), (έκταση: 1,8 χμ²)

Μέση Νήσος ("Middle Island") (έκταση: 0,1 χμ²)

Στόλτενχοφ Νήσος ("Stoltenhoff Island") (έκταση: 0,1 χμ²)

Γκαφ Νήσος ("Gough Island") ή Ντιέγκο Αλβάρεζ ("Diego Alvarez"), (έκταση: 91 χμ²)

Η Απρόσιτη Νήσος και τα Νησιά Αηδονιού βρίσκονται 35 χμ νοτιοδυτικά του κύριου νησιού, ενώ η Νήσος Γκαφ βρίσκεται 395 χμ νότια – νοτιοανατολικά.

Το κύριο νησί είναι αρκετά ορεινό, η μόνη επίπεδη περιοχή είναι η τοποθεσία της πρωτεύουσας Εδιμβούργου στην βορειοδυτική ακτή. Το ψηλότερο σημείο είναι ένα ηφαίστειο που ονομάζεται Κορυφή Βασίλισσας Μαρίας ("Queen Mary's Peak") στα 2.062 μέτρα, που καλύπτεται με χιόνια τον χειμώνα.

Το κλίμα είναι θαλάσσιο υποτροπικό με μικρές διακυμάνσεις στην θερμοκρασία μεταξύ καλοκαιριού και χειμώνα και μεταξύ ημέρας και νύκτας. Τα άλλα νησιά της συστάδας είναι ακατοίκητα, εκτός από τον Μετεωρολογικό Σταθμό Νήσου Γκαφ στο ομώνυμο νησί, που λειτουργεί η Νότια Αφρική από το 1956 (από το 1963 στην τωρινή του τοποθεσία στον Κόλπο Τρανσβάαλ στην νοτιοανατολική ακτή), με προσωπικό 6 ατόμων. Το Τριστάν ντα Κούνια είναι τόπος φωλιάσματος για τα Αλμπατρός του Τριστάν.

Οικονομία

Η κύρια πηγή εισοδημάτων του νησιού είναι το εργοστάσιο αστακού και η πώληση γραμματοσήμων και νομισμάτων σε ξένους συλλέκτες. Οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν διπλή απασχόληση, αφού συχνά δουλεύουν για την τοπική κυβέρνηση. Πολλοί κάτοικοι έχουν αγροτεμάχια (σε ισώματα πλαγιών) όπου καλλιεργούν πατάτες. Η ηφαιστειακή έκρηξη του 1961 κατάστρεψε το εργοστάσιο κονσερβοποιίας καραβίδας του Τριστάν ντα Κούνια, που ξανακτίστηκε λίγο αργότερα.

Οι καλλιεργητές καραβίδας δουλεύουν για την εταιρεία της Νοτίου Αφρικής "Οβενστόουν" που έχει ένα αποκλειστικό συμβόλαιο πώλησης καραβίδας στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία. Αν και το Τριστάν ντα Κούνια είναι υπερπόντιο έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου, δεν του επιτρέπεται η άμεση πρόσβαση στις αγορές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόσφατα με την μείωση του ενδιαφέροντος για την Καραβίδα του Τριστάν στις Ηνωμένες Πολιτείες οι νησιώτες έπρεπε να δανειστούν από τα αποθέματα τους.

Τα οικονομικά προβλήματα του νησιού μπορεί να προκαλέσουν καθυστερήσεις στον εκσυγχρονισμό των επικοινωνιακών εξαρτημάτων και την βελτίωση της εκπαίδευσης στο νησί.

Δημογραφία

Τα νησιά έχουν έναν πληθυσμό 272 ατόμων. Ο κύριος οικισμός είναι το Εδιμβούργο των 7 Θαλασσών, που τοπικά είναι γνωστός ως "Ο Οικισμός" ("The Settlement"). Η κύρια θρησκεία είναι ο Χριστιανισμός, με τα δόγματα της Αγγλικανικής και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Υπάρχουν περιπτώσεις προβλημάτων υγείας λόγω της ενδογαμίας, όπως το άσθμα και το γλαύκωμα, που οφείλονται κατά το μεγαλύτερο τμήμα τους στους αναπόφευκτους γάμους μεταξύ στενά συγγενικών ατόμων, για παράδειγμα οι γάμοι μεταξύ δεύτερων ξαδερφιών, που έχουν πολύ μικρές δεξαμενές γονιδίων.

Η απομονωμένη τοποθεσία των νησιών κάνει δύσκολη την μετακίνηση στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν υπάρχει αεροδρόμιο, και τα νησιά μπορεί να προσεγγιστούν μόνο με πλοίο. Αλιευτικά σκάφη από την Νότια Αφρική τακτικά εξυπηρετούν τα νησιά.

Το "RMS Saint Helena" παλαιότερα συνέδεε τα νησιά με την Νότια Αφρική, και το Ηνωμένο Βασίλειο μέσω της Αγίας Ελένης και της Νήσου της Αναλήψεως, αλλά πλέον δεν πηγαίνει στο Τριστάν ντα Κούνια. Κοινωνία Οι νέοι άνθρωποι γενικά θα ήθελαν να παραμείνουν στο νησί αλλά συχνά ανησυχούν για την εύρεση συζύγου. Κάποιοι φεύγουν για το εξωτερικό, παντρεύονται και ελπίζουν να επιστρέψουν.

Ο πληθυσμός των 272 ατόμων του Τριστάν ντα Κούνια μοιράζεται μόλις 8 επώνυμα: Γκλας, Γκρην, Χάγκαν, Λαβαρέλλο (τυπικό Λιγουριανό επώνυμο), Ρεπέττο (επίσης τυπικό επώνυμο της Λιγουρίας), Ρότζερς, Σουαίην και Πάττερσον, με το τελευταίο να έχει προστεθεί στα υπόλοιπα μόλις το 1986. Υπάρχουν 80 οικογένειες στο νησί.

Η ιατρική φροντίδα είναι δωρεάν αλλά παρέχεται με μόλις έναν γιατρό από την Νότια Αφρική και 5 νοσοκόμες, οι τοκετοί και οι χειρουργήσεις είναι περιορισμένες και κάποιος σοβαρός τραυματισμός σημαίνει ότι θα πρέπει να σταλεί σήμα σε περαστικά αλιευτικά σκάφη για να μεταφερθεί το τραυματισμένο άτομο στο Κέηπ Τάουν.

Η τηλεόραση έφτασε στο νησί μόλις το 2001, και το μοναδικό διαθέσιμο κανάλι είναι η Υπηρεσία Προγράμματος Τηλεόρασης του Βρετανικού Στρατού από τα Νησιά Φώκλαντ.

H εκπαίδευση είναι η στοιχειώδης, με τα παιδιά να αφήνουν το σχολείο στα δεκαπέντε, και παρόλο που είναι δυνατόν να πάρουν το Γενικό Πιστοποιητικό Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έναν χρόνο αργότερα, τα αποτελέσματα είναι πολύ φτωχά. Η απομόνωση του Τριστάν ντα Κούνια είχε ως αποτέλεσμα μια ασυνήθη αργκό διάλεκτο της Αγγλικής γλώσσας. Ο Μπιλ Μπράυσον καταγράφει κάποια παραδείγματα της διαλέκτου του νησιού στο βιβλίο του, Η Μητρική Γλώσσα ("The Mother Tongue").