Η επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου» είναι αυτή που θα δώσει τέλος στην «μητέρα όλων των μαχών» για τον πρώην ηγέτη του Ιράκ, Σαντάμ Χουσείν, τον Α΄Πόλεμο του Περσικού Κόλπου. Στις 14 Ιανουαρίου του 1991 οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους θα αποφασίσουν να τερματίσουν τον πόλεμο του Σαντάμ στο Κουβέιτ, ξεκινώντας καταιγιστικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ από αέρος...
Τον Αύγουστο του 1990, ο Σαντάμ Χουσεΐν, αποφασίζει να εισβάλλει στο Κουβέιτ με πρόσχημα τον αθέμιτο ανταγωνισμό στις τιμές του πετρελαίου που το τελευταίο είχε επιβάλλει. Οι ΗΠΑ δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση τη ανάδειξη ενός νέου ισχυρού αντιπάλου στη Μέση Ανατολή. Βλέποντας ένα τέτοιο ενδεχόμενο να πλησιάζει, καθώς σε περίπτωση παραμονής του Κουβέιτ υπό Ιρακινή κατοχή, το Ιράκ θα εδραιωνόταν ως υπερδύναμη στην Μέση Ανατολή και ίσως έθετε σε κίνδυνο την ακεραιότητα της Σαουδικής Αραβίας, αμερικανικού υποστηρίγματος στον Περσικό Κόλπο, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να δράσουν ακαριαία.
Με δική τους πρωτοβουλία σχηματίζεται σχεδόν αμέσως μία συμμαχική δύναμη 35 κρατών που υπό την αιγίδα του ΟΗΕ θα κινηθεί για να τερματίσει τον πόλεμο. Λίγες μόλις ώρες μετά την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ, οι ΗΠΑ προσέφυγαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας και πέτυχαν την έκδοση της Απόφασης 660, με την οποία καταδικαζόταν η εισβολή και αξιωνόταν η απόσυρση των ιρακινών δυνάμεων. Ανάλογη ήταν και η απόφαση που πήρε ο Αραβικός Σύνδεσμος την ίδια μέρα, ενώ στις 6 Αυγούστου με νεότερη απόφασή του το Συμβούλιο Ασφαλείας επέβαλε και οικονομικές κυρώσεις στο Ιράκ. Το Ιράκ βρέθηκε χωρίς στήριξη παρά το γεγονός ότι ο Σαντάμ υποστήριξε αργότερα ότι θα είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ.
Στις 29 Νοεμβρίου 1990, το Συμβούλιο Ασφαλείας άναψε το «πράσινο φως» για στρατιωτική επέμβαση στο Κουβέιτ, δίνοντας προθεσμία έως τις 15 Ιανουαρίου 1991 στο Ιράκ να αποσύρει τις δυνάμεις του από το εμιράτο. Παράλληλα, οι ΗΠΑ συγκροτούσαν μία στρατιωτική δύναμη με τη στήριξη των 35 χωρών προκειμένου να επιβάλλουν την απόφαση του ΟΗΕ για τερματισμό του πολέμου. Ανάμεσα στις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και αραβικά κράτη, και η Ελλάδα, που απέστειλε μία φρεγάτα στον Κόλπο και παρείχε βοήθεια με στρατιωτικές διευκολύνσεις κυρίως με τη Βάση της Σούδας.
Παρά το τελεσίγραφο, το Ιράκ δεν είχε καμία πρόθεση να αποσυρθεί από το Κουβέιτ τουλάχιστον αν δεν αποσύρονταν τα Ισραηλινά εδάφη από τα κατεχόμενα συριακά και παλαιστινιακά εδάφη. Στις 12 Ιανουαρίου 1991, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους, ο πρεσβύτερος, θα λάβει από το Κογκρέσο την εξουσιοδότηση για την ανάμιξη των ΗΠΑ, ωστόσο, με πολλές αντιδράσεις.
Η στρατιωτική δύναμη που συγκεντρώθηκε στον Κόλπο αριθμούσε 1.000.000 στρατιώτες, 1.800 αεροσκάφη, μεγάλο αριθμό πολεμικών πλοίων, ενώ ήταν εξοπλισμένη με όπλα νέας τεχνολογίας, τα λεγόμενα «έξυπνα» όπλα, για χτυπήματα χειρουργικής ακριβείας. Την ίδια ώρα, η δύναμη του Σαντάμ είναι κατώτερη αριθμητικά αλλά και ποιοτικά.
Τη νύχτα της 16ης προς την 17η Ιανουαρίου του 1991, η επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» ξεκινά... Στις 2:30 τα ξημερώματα, τα ελικόπτερα των συμμάχων καταστρέφουν τις εγκαταστάσεις ραντάρ των Ιρακινών. Κατόπιν, τα πολεμικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν τα αεροδρόμια και τις εγκαταστάσεις, ενώ η Βαγδάτη δέχεται ισχυρό πλήγμα καθώς βομβαρδίζεται καταιγιστικά με πυραύλους. Οι εικόνες καταστροφής κάνουν το γύρο του κόσμου.
Παρά τις διακηρύξεις του Σαντάμ ότι «η μεγάλη μάχη, η μητέρα όλων των μαχών ξεκίνησε. Η αυγή της νίκης πλησιάζει», μέσα σε μία εβδομάδα οι αεροπορικές επιχειρήσεις των συμμάχων έχουν καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής υποδομής του Ιράκ. Ακολούθησε σειρά χερσαίων επιχειρήσεων. Διήρκεσαν μόλις τρεις μέρες. Στο διάστημα αυτό οι χερσαίες δυνάμεις των Συμμάχων ανάγκασαν το στρατό του Ιράκ να υπαναχωρήσει και έφθασαν 240 χιλιόμετρα από τη Βαγδάτη.
Η επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» διήρκεσε μόλις ένα μήνα και δέκα ημέρες, οι απώλειες για το Ιράκ ήταν, όμως τεράστιες: 25.000 νεκροί στρατιωτικοί, 100.000 άμαχοι, 75.000 τραυματίες και 63.000 αιχμάλωτοι. Την ίδια ώρα οι απώλειες για τους συμμάχους ήταν 358 νεκροί, 776 τραυματίες και 41 αιχμάλωτοι.
Τον Αύγουστο του 1990, ο Σαντάμ Χουσεΐν, αποφασίζει να εισβάλλει στο Κουβέιτ με πρόσχημα τον αθέμιτο ανταγωνισμό στις τιμές του πετρελαίου που το τελευταίο είχε επιβάλλει. Οι ΗΠΑ δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση τη ανάδειξη ενός νέου ισχυρού αντιπάλου στη Μέση Ανατολή. Βλέποντας ένα τέτοιο ενδεχόμενο να πλησιάζει, καθώς σε περίπτωση παραμονής του Κουβέιτ υπό Ιρακινή κατοχή, το Ιράκ θα εδραιωνόταν ως υπερδύναμη στην Μέση Ανατολή και ίσως έθετε σε κίνδυνο την ακεραιότητα της Σαουδικής Αραβίας, αμερικανικού υποστηρίγματος στον Περσικό Κόλπο, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να δράσουν ακαριαία.
Με δική τους πρωτοβουλία σχηματίζεται σχεδόν αμέσως μία συμμαχική δύναμη 35 κρατών που υπό την αιγίδα του ΟΗΕ θα κινηθεί για να τερματίσει τον πόλεμο. Λίγες μόλις ώρες μετά την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ, οι ΗΠΑ προσέφυγαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας και πέτυχαν την έκδοση της Απόφασης 660, με την οποία καταδικαζόταν η εισβολή και αξιωνόταν η απόσυρση των ιρακινών δυνάμεων. Ανάλογη ήταν και η απόφαση που πήρε ο Αραβικός Σύνδεσμος την ίδια μέρα, ενώ στις 6 Αυγούστου με νεότερη απόφασή του το Συμβούλιο Ασφαλείας επέβαλε και οικονομικές κυρώσεις στο Ιράκ. Το Ιράκ βρέθηκε χωρίς στήριξη παρά το γεγονός ότι ο Σαντάμ υποστήριξε αργότερα ότι θα είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ.
Στις 29 Νοεμβρίου 1990, το Συμβούλιο Ασφαλείας άναψε το «πράσινο φως» για στρατιωτική επέμβαση στο Κουβέιτ, δίνοντας προθεσμία έως τις 15 Ιανουαρίου 1991 στο Ιράκ να αποσύρει τις δυνάμεις του από το εμιράτο. Παράλληλα, οι ΗΠΑ συγκροτούσαν μία στρατιωτική δύναμη με τη στήριξη των 35 χωρών προκειμένου να επιβάλλουν την απόφαση του ΟΗΕ για τερματισμό του πολέμου. Ανάμεσα στις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και αραβικά κράτη, και η Ελλάδα, που απέστειλε μία φρεγάτα στον Κόλπο και παρείχε βοήθεια με στρατιωτικές διευκολύνσεις κυρίως με τη Βάση της Σούδας.
Παρά το τελεσίγραφο, το Ιράκ δεν είχε καμία πρόθεση να αποσυρθεί από το Κουβέιτ τουλάχιστον αν δεν αποσύρονταν τα Ισραηλινά εδάφη από τα κατεχόμενα συριακά και παλαιστινιακά εδάφη. Στις 12 Ιανουαρίου 1991, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους, ο πρεσβύτερος, θα λάβει από το Κογκρέσο την εξουσιοδότηση για την ανάμιξη των ΗΠΑ, ωστόσο, με πολλές αντιδράσεις.
Η στρατιωτική δύναμη που συγκεντρώθηκε στον Κόλπο αριθμούσε 1.000.000 στρατιώτες, 1.800 αεροσκάφη, μεγάλο αριθμό πολεμικών πλοίων, ενώ ήταν εξοπλισμένη με όπλα νέας τεχνολογίας, τα λεγόμενα «έξυπνα» όπλα, για χτυπήματα χειρουργικής ακριβείας. Την ίδια ώρα, η δύναμη του Σαντάμ είναι κατώτερη αριθμητικά αλλά και ποιοτικά.
Τη νύχτα της 16ης προς την 17η Ιανουαρίου του 1991, η επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» ξεκινά... Στις 2:30 τα ξημερώματα, τα ελικόπτερα των συμμάχων καταστρέφουν τις εγκαταστάσεις ραντάρ των Ιρακινών. Κατόπιν, τα πολεμικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν τα αεροδρόμια και τις εγκαταστάσεις, ενώ η Βαγδάτη δέχεται ισχυρό πλήγμα καθώς βομβαρδίζεται καταιγιστικά με πυραύλους. Οι εικόνες καταστροφής κάνουν το γύρο του κόσμου.
Παρά τις διακηρύξεις του Σαντάμ ότι «η μεγάλη μάχη, η μητέρα όλων των μαχών ξεκίνησε. Η αυγή της νίκης πλησιάζει», μέσα σε μία εβδομάδα οι αεροπορικές επιχειρήσεις των συμμάχων έχουν καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής υποδομής του Ιράκ. Ακολούθησε σειρά χερσαίων επιχειρήσεων. Διήρκεσαν μόλις τρεις μέρες. Στο διάστημα αυτό οι χερσαίες δυνάμεις των Συμμάχων ανάγκασαν το στρατό του Ιράκ να υπαναχωρήσει και έφθασαν 240 χιλιόμετρα από τη Βαγδάτη.
Η επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» διήρκεσε μόλις ένα μήνα και δέκα ημέρες, οι απώλειες για το Ιράκ ήταν, όμως τεράστιες: 25.000 νεκροί στρατιωτικοί, 100.000 άμαχοι, 75.000 τραυματίες και 63.000 αιχμάλωτοι. Την ίδια ώρα οι απώλειες για τους συμμάχους ήταν 358 νεκροί, 776 τραυματίες και 41 αιχμάλωτοι.
