Navi Voice

Μια λιγότερο γνωστή πτυχή του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940 είναι η συμμετοχή στο αλβανικό μέτωπο εκατοντάδων μελών της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης που υπηρετούσαν εκείνη την εποχή ως κληρωτοί στον ελληνικό στρατό ή κλήθηκαν ως έφεδροι αμέσως μετά την κήρυξη του πολέμου.

Ο Μουσταφά Χασάν Ογλού, που διατηρεί παραδοσιακό καφεκοπτείο στην Κομοτηνή, διηγείται την ιστορία του πατέρα του, ο οποίος πολέμησε στα βουνά της Αλβανίας ως μέλος του 29ου Συντάγματος Πεζικού.

Το περίφημο 29ο Σύνταγμα Πεζικού ιδρύθηκε κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων στην Έδεσσα και μετεγκαταστάθηκε πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Κομοτηνή. Αναχώρησε για το μέτωπο την 17η Νοεμβρίου 1940 και έδωσε μάχες στο Πόγραδετς, στο Τεπελένι και στην Κλεισούρα, από τις πιο φονικές του μετώπου.

Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, ο Αχμέτ Χασάν Ογλού, μάγειρας από την Κομοτηνή, μόλις είχε ολοκληρώσει την στρατιωτική του θητεία. Ξανακλήθηκε αμέσως στο στρατό και παρουσιάστηκε στο 29ο Σύνταγμα που στρατοπέδευε στο κέντρο της πόλης. Χρειάστηκε να περάσουν τρεις εβδομάδες εωσότου ληφθεί απόφαση να ενισχύσει το 29ο Σύνταγμα τα υπόλοιπα εκστρατευτικά τμήματα του ελληνικού στρατού στην πρώτη γραμμή της μάχης.

Όπως διηγείται ο 75χρονος σήμερα γιος του Θρακιώτη μουσουλμάνου στρατιώτη του αλβανικού μετώπου, οι μαχητές της εποχής εκείνης δεν φοβήθηκαν τον πόλεμο αλλά τους κατέβαλαν οι κακουχίες, ο βαρύς χειμώνας και τα κρυοπαγήματα.

«Ο πατέρας επέστρεψε στην Κομοτηνή, μήνες μετά την συνθηκολόγηση της Ελλάδας, στους ώμους ενός συγγενή του, καθώς οι γιατροί στο Μέτωπο του έκοψαν κομμάτι της φτέρνας του για να γλιτώσουν την αφαίρεση ολόκληρου του ποδιού από τα κρυοπαγήματα. Άλλοι συμπολεμιστές του ήταν λιγότερο τυχεροί και είτε δεν επέστρεψαν ποτέ, είτε έζησαν τα υπόλοιπα χρόνια τα ζωής τους με ακόμα πιο βαριές αναπηρίες», θυμάται ο κ. Μουσταφά.

«Ο πατέρας μου, δεν ζήτησε ποτέ ούτε παράσημα ούτε τιμές από την πολιτεία για την συμμετοχή του στον πόλεμο. Έζησε ταπεινά μέχρι το τέλος της ζωής του πίσω από τον πάγκο του μαγέρικου στην Κομοτηνή. Όταν πέθανε, έδωσαν στην μητέρα μου ένα περίπτερο ως σύζυγο ανάπηρου πολέμου», καταλήγει ο ίδιος, κρατώντας με καμάρι πια τις φωτογραφίες των δύο εγγονιών του που έγιναν σημαιοφόροι στο σχολείο τους στην Ξάνθη, τιμώντας την ιστορία της οικογένειας.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Η περιπετειώδης ιστορία του λευκού σκαραβαίου που εμφανίζεται στο θρυλικό εξώφυλλο των Beatles. Γιατί ο ιδιοκτήτης του, που πάρκαρε το αυτοκίνητο στην Abbey Road, βρήκε για χρόνια τον μπελά του

Το εξώφυλλο των Μπιτλς στη λεωφόρο του Abbey, είναι ίσως το πιο διαχρονικό εξώφυλλο στην ιστορία της μουσικής. Η διάρκεια της φωτογράφισης ήταν και αυτή ένα μικρό ρεκόρ, αφού κράτησε μόλις δέκα λεπτά.

Αν και το σκηνικό ήταν φαινομενικά λιτό, συνέβησαν μικρές συμπτώσεις που η ιστορία τους διαδίδεται μέχρι σήμερα. Πρόσφατα, έγινε γνωστή μια ακόμα ιστορία που πήρε απρόβλεπτες διαστάσεις. Αριστερά στη φωτογραφία διακρίνεται παρκαρισμένο ένα λευκό Volkswagen, που ανήκε στον ένοικο μιας πολυκατοικίας, ο οποίος διέμενε ακριβώς απέναντι από το σημείο που το είχε αφήσει.

Αφού κυκλοφόρησε το άλμπουμ και έκανε παγκόσμιο πάταγο, ένας παράτολμος θαυμαστής του συγκροτήματος, έκλεψε τις πινακίδες του λευκού αυτοκινήτου, θέλοντας να κρατήσει κάτι εντελώς μοναδικό που σχετίστηκε -έστω και έμμεσα- με το δίσκο.

Η ιστορία όμως δεν σταμάτησε εκεί. Ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου χρειάστηκε να αντικαταστήσει την πινακίδα πολλές φορές, γιατί όπως αποδείχτηκε την ίδια σκέψη με τον θαυμαστή του συγκροτήματος έκαναν και άλλοι. Το αποτέλεσμα ήταν ο ιδιοκτήτης του σκαραβαίου με αριθμό κυκλοφορίας LMW 281F να χάσει την ησυχία του.

Τελικά, το αυτοκίνητο πουλήθηκε σε δημοπρασί μαζί με την πινακίδα, στη Γερμανία το 1989 έναντι 2.530 δολαρίων και ανήκει πλέον στο μουσείο της Volkswagen.

Το απόγευμα της 13ης Οκτωβρίου 1972, ένα αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης που μετέφερε 40 αθλητές μαζί με παράγοντες μίας ομάδας ράγκμπι και το πενταμελές πλήρωμα, έπεσε σε μία βουνοκορφή στις Άνδεις στα σύνορα Χιλής και Αργεντινής, σε υψόμετρο 4.200 μέτρων.

Από τους 45 επιβαίνοντες, οι 12 έχασαν τη ζωή τους στη συντριβή ή λίγο αργότερα.

Ακόμη πέντε είχαν πεθάνει μέχρι το επόμενο πρωί, και ένας υπέκυψε στα τραύματά του μετά από οκτώ ημέρες. Οι υπόλοιποι 27 επιζώντες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες που έφταναν έως και τους 40 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν σε αυτό το υψόμετρο.

Τρεις ημέρες αργότερα ξεκίνησε μία επιχείρηση αναζήτησης του αεροπλάνου η οποία ακυρώθηκε μετά από οκτώ ημέρες καθώς δεν είχε αποφέρει αποτελέσματα έως τότε.

Οι επιζώντες είχαν στη διάθεσή τους ελάχιστες ποσότητες τροφής: μερικές σοκολάτες, διάφορα σνακ και μπουκάλια κρασί. Τις ημέρες που ακολούθησαν χώρισαν το φαγητό σε μερίδες και έλιωναν το χιόνι για να εξασφαλίσουν νερό. Στο βουνό, δεν υπήρχαν ζώα ή βλάστηση. Βλέποντας το φαγητό τους να λιγοστεύει οι επιζήσαντες σκέφτηκαν κάτι ανατριχιαστικό: να τραφούν από τη σάρκα των σωμάτων των νεκρών συνεπιβατών τους.

Στο βιβλίο του «Miracle in the Andes: 72 Days on the Mountain and My Long Trek Home», ο Nando Parrado αναφορικά με την εν λόγω απόφαση γράφει:

«Σε μεγάλο υψόμετρο, οι θερμιδικές ανάγκες του οργανισμού είναι τεράστιες….. Λιμοκτονούσαμε…. Προσπαθήσαμε να φάμε λωρίδες από δέρμα από τις σκισμένες αποσκευές. Ανοίξαμε τα μαξιλάρια των καθισμάτων ελπίζοντας να βρούμε άχυρο…. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο εδώ εκτός από πάγο, αλουμίνιο, πλαστικό και βράχους. Όλοι οι επιβάτες ήταν Ρωμαιοκαθολικοί….

Κάποιοι συσχέτιζαν τον κανιβαλισμό με το τελετουργικό της Θείας Κοινωνίας. Άλλοι ήταν επιφυλακτικοί αρχικά. Συνειδητοποιώντας ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να παραμείνουν ζωντανοί, σύντομα άλλαξαν γνώμη».

Το πρωί της 29ης Οκτωβρίου μία χιονοστιβάδα είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους ακόμη 8 άνθρωποι. Η ομάδα των επιζώντων θεωρούσε πλέον ότι έπρεπε να αναζητήσουν βοήθεια πέρα από τα βουνά. Μία τριμελής ομάδα ξεκίνησε την πορεία στο χιονισμένο βουνό με την ελπίδα ότι θα κατάφερναν να φτάσουν στη Χιλή και να επιστρέψουν στο σημείο της συντριβής για να σώσουν τους υπόλοιπους που θα έμεναν πίσω.

Μετά από αρκετές ώρες περπάτημα προς τα ανατολικά βρήκαν την ουρά του αεροπλάνου η οποία δεν είχε υποστεί σοβαρή ζημιά. Μέσα και γύρω από την ουρά υπήρχαν βαλίτσες με τσιγάρα, καραμέλες, καθαρά ρούχα ακόμη και κόμικς. Η τριμελής ομάδα αποφάσισε να περάσει εκεί τη νύχτα και να συνεχίσει την πεζοπορία το επόμενο πρωί.

Την επομένη, σχεδόν παγωμένοι μέχρι θανάτου, θεώρησαν ότι θα ήταν σοφότερο να αφαιρέσουν τις μπαταρίες από την ουρά και να επιστρέψουν στην άτρακτο από όπου θα έστελναν σήματα SOS με τον ασύρματο του αεροπλάνου.

Οι μπαταρίες ήταν πολύ βαριές κι έτσι γύρισαν στην άτρακτο, απέσπασαν τον ασύρματο και κατευθύνθηκαν πάλι πίσω στην ουρά. Οι προσπάθειές τους να θέσουν τον ασύρματο σε λειτουργία απέτυχαν. Το ταξίδι πέρα από το βουνό ήταν πλέον η μόνη τους ελπίδα για να βρουν βοήθεια.

Στις 12 Δεκεμβρίου 1972, δύο μήνες μετά τη συντριβή, οι Parrado, Canessa και Vizintín ξεκίνησαν το ταξίδι μέχρι το βουνό. Την τρίτη ημέρα του οδοιπορικού, ο Parrado έφτασε πρώτος στην κορυφή από όπου μακριά στον ορίζοντα διέκρινε την κόκκινη κοιλάδα της Χιλής. Οι Parrado και Canessa συνέχισαν να περπατάνε στο βουνό ακολουθώντας το ρέμα ενός ποταμού, στο τέλος του οποίου συνάντησαν ντόπιους κατοίκους.

Μερικές ημέρες αργότερα ο Parrado οδήγησε ομάδες διάσωσης με ελικόπτερα στο σημείο της συντριβής της πτήσης 571 της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης, όπου βρίσκονταν οι υπόλοιποι επιζώντες.

Η απίστευτη αυτή ιστορία για την επιβίωση, τη δύναμη της ελπίδας, και τις ανθρώπινες αντοχές, έγινε ταινία και κυκλοφόρησε το 1993 με τον τίτλο «Οι Επιζήσαντες».

Ήταν 10 Ιανουαρίου 1983 όταν το πρωτάθλημα της Α Εθνικής κατηγορίας στο ποδόσφαιρο έπαιρνε «φωτιά» και ξαφνικά η Ελλάδα γινόταν Αγγλία.

Τα απίστευτα αποτελέσματα της 13ης αγωνιστικής προκάλεσαν έκπληξη και αμηχανία σε όλο το πανελλήνιο.

Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ο Πανιώνιος, που παρέπαιε τότε στο πρωτάθλημα, διέσυρε τον Παναθηναϊκό με 3-1(47΄Παπαμιχαήλ,77΄Λα Τουσέ,83΄Αποσπόρης-88΄Τσινός).Οι πράσινοι ήταν κάκιστοι προκαλώντας την οργή του κόσμου ,που τους αποδοκίμασε έντονα.

Οι συνέπειες της απροσδόκητης ήττας από τον Πανιώνιο ήταν πολλές στον Παναθηναϊκό, αφού ο Άνθιμος Καψής και ο Σπύρος Λιβαθηνός τιμωρήθηκαν με διακοπή συμβολαίου για ένα μήνα και χρηματικό πρόστιμο 100.000 δρχ. ενώ το ίδιο πρόστιμο επιβλήθηκε και στους Βασίλη Κωνσταντίνου, Νίκο Καρούλια. Με 50.000 δρχ. πρόστιμο τιμωρήθηκε ο Τσού Λα Λίνγκ.

Την ίδια μέρα στο Αλκαζάρ η Λάρισα νίκησε, για πρώτη φορά στην ιστορία της, τον Ολυμπιακό 2-0, με πρωταγωνιστή και σκόρερ τον Κώστα Μαλουμίδη, ενώ στην Νέα Φιλαδέλφεια ο ΟΦΗ πέτυχε απίστευτη ανατροπή του σε βάρος του σκορ, νικώντας την ΑΕΚ με 3-2, ενώ έχανε με 2-0 (δύο γκολ ο Τσιριμώκος, ένα ο Γεωργιάδης)!

Στην ΑΕΚ όμως οι εξελίξεις ήταν πιο σοβαρές, καθώς το Δ.Σ. αποφάσισε την απόλυση του προπονητή Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι, μετά την οδυνηρή αυτή ήττα, ενώ πρώτο φαβορί για να τον αντικαταστήσει ήταν ο Μίλτος Παπαποστόλου.

Τέλος το γλυκό έδεσε εκείνη την «τρελή» μέρα με την νίκη της Δόξας Δράμας επί του Εθνικού στο Στάδιο Καραϊσκάκη με 3-2. Όλα αυτά έφεραν την αποθέωση του ΠΡΟ-ΠΟ εκείνες τις μέρες, αφού μία φτωχή καθαρίστρια από του Ζωγράφου, η Δήμητρα Ζωγοπούλου, ήταν η μόνη που πρόβλεψε τις εκπλήξεις εκείνης της αγωνιστικής και έγινε πλουσιότερη κατά 49 εκατ. δρχ.

Εδώ που τα λέμε, μόνο ένας άνθρωπος που δεν ήξερε πολλά πράγματα γύρω από το ποδόσφαιρο και έκανε προβλέψεις στην τύχη είχε ελπίδες να πιάσει 13άρι εκείνη την Κυριακή.

Αν και αυτό είναι υπό αίρεση, καθώς η μεγάλη τυχερή έπαιζε ΠΡΟ-ΠΟ επί δεκαπέντε χρόνια. Εκείνη η αγωνιστική έμεινε στην ιστορία ως «αγωνιστική με το 13άρι της γριάς». Η 66χρονη τότε συνταξιούχος καθαρίστρια έστρεψε όλα τα φώτα της δημοσιότητας επάνω της με το αστρονομικό για την εποχή εκείνη ποσό που κέρδισε.

Η κ. Ζωγοπούλου κατέθεσε δύο απλά δελτία των 16 στηλών και έπιασε το «τρελό» 13άρι στην πρώτη στήλη του πρώτου δελτίου! Όπως είπε, με τα χρήματα αυτά θα έκανε επενδύσεις για τα τρία ενήλικα παιδιά της, ενώ το ύψος του ποσού την είχε ξαφνιάσει: «Νόμιζα ότι θα πάρω ένα καλό κέρδος, όχι όμως τόσα εκατομμύρια», είχε δηλώσει.